ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ
Το ουσιαστικό μουσάρ και το ρήμα γιασάρ του πρωτότυπου εβραϊκού κειμένου μεταδίδουν την έννοια της «διαπαιδαγώγησης», της «τιμωρίας», της «διόρθωσης» ή της «προτροπής». Στη Μετάφραση των Εβδομήκοντα και στο πρωτότυπο κείμενο των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών το αντίστοιχο ουσιαστικό παιδεία και το ρήμα παιδεύω έχουν κατά βάση την ίδια σημασία. Η λέξη παιδεία, που είναι παράγωγο της λέξης παῖς («παιδί»), αναφέρεται πρωτίστως σε ό,τι χρειάζεται για την ανατροφή των παιδιών—διαπαιδαγώγηση, διδασκαλία, εκπαίδευση, διόρθωση και τιμωρία.
Πηγές και Αντικειμενικός Σκοπός. Ο Ιεχωβά διαπαιδαγωγεί το λαό του ως έκφραση της αγάπης του για αυτούς. (Παρ 3:11, 12) Τους δίνει οδηγίες οι οποίες διορθώνουν εσφαλμένες απόψεις και διαπλάθουν τις διανοητικές δυνάμεις και την πορεία διαγωγής τους. Για τους Ισραηλίτες της εποχής του Μωυσή, μέρος της διαπαιδαγώγησής τους συνίστατο στην προσωπική παρατήρηση πράξεων που φανέρωναν τη μεγαλοσύνη του Θεού. Υπήρξαν επιδείξεις απαράμιλλης δύναμης όταν ο Ιεχωβά εκτέλεσε κρίση εναντίον όλων των θεών της Αιγύπτου, απελευθέρωσε το λαό του και κατέστρεψε τον αιγυπτιακό στρατό στην Ερυθρά Θάλασσα. Υπήρξαν φοβερές κρίσεις που εκτελέστηκαν εναντίον των ανυπάκουων Ισραηλιτών. Τέλος, υπήρξε θαυματουργική προμήθεια τροφής και νερού σε συνδυασμό με μαθήματα σχετικά με το πόσο σημαντικό είναι το να παίρνει κανείς στα σοβαρά και να εφαρμόζει όλα όσα λέει ο Ιεχωβά. Όλη αυτή η διαπαιδαγώγηση αποσκοπούσε στο να τους κάνει να γίνουν ταπεινοί και να εντυπώσει στη διάνοιά τους ότι ήταν αναγκαίο να έχουν το δέοντα φόβο για τον Ιεχωβά, φόβο ο οποίος έπρεπε να εκδηλώνεται με πίστη και υπακοή.—Δευ 8:3-5· 11:2-7.
Πολλές φορές, η διαπαιδαγώγηση του Ιεχωβά έρχεται μέσω των εκπροσώπων του, των αρμόδιων εξουσιών. Ο Ισραηλίτης που κατηγορούσε ψευδώς τη σύζυγό του ότι δεν ήταν παρθένα όταν παντρεύτηκαν διαπαιδαγωγούνταν από τους πρεσβυτέρους οι οποίοι υπηρετούσαν σε ρόλο κριτών. (Δευ 22:13-19) Οι γονείς ενεργούν ως εκπρόσωποι του Ιεχωβά όταν διαπαιδαγωγούν κατάλληλα τα παιδιά τους. Τα παιδιά, από την πλευρά τους, πρέπει να ανταποκρίνονται σε τέτοιου είδους διαπαιδαγώγηση, θεωρώντας την έκφραση της γονικής αγάπης η οποία έχει σκοπό να προάγει τη διαρκή ευημερία τους. (Παρ 1:8· 4:1, 13· 6:20-23· 13:1, 24· 15:5· 22:15· 23:13, 14· Εφ 6:4) Στη Χριστιανική εκκλησία, ο Λόγος του Θεού χρησιμοποιείται από τους πρεσβυτέρους για να δοθεί διαπαιδαγώγηση—νουθεσία, διόρθωση και έλεγχος. (2Τι 3:16) Σκοπός της διαπαιδαγώγησης που δίνει σε Χριστιανούς ο Ιεχωβά σε περιπτώσεις αδικοπραγίας είναι να τους βοηθήσει να επανέλθουν από μια πτώση στην αμαρτία και να τους προφυλάξει από το να υποστούν και αυτοί την καταδικαστική κρίση η οποία πρόκειται να πλήξει τον ασεβή κόσμο. (1Κο 11:32) Ο Ιησούς Χριστός, ως η κεφαλή της Χριστιανικής εκκλησίας, φροντίζει να παρέχεται η απαραίτητη διαπαιδαγώγηση, εκφράζοντας έτσι τη στοργή του.—Απ 3:14, 19.
Μια αυστηρή μορφή διαπαιδαγώγησης είναι η αποβολή από την εκκλησία. Ο απόστολος Παύλος κατέφυγε σε αυτήν όταν “παρέδωσε στον Σατανά” τον Αλέξανδρο και τον Υμέναιο. (1Τι 1:20) Έχοντας εκκοπεί από την εκκλησία, αυτοί αποτελούσαν ξανά μέρος του κόσμου που βρισκόταν υπό τον έλεγχο του Σατανά.—1Κο 5:5, 11-13.
Τα όσα ενδεχομένως επιτρέπει ο Ιεχωβά να συμβαίνουν στους υπηρέτες του υπό μορφή διωγμού μπορούν να χρησιμεύσουν ως διαπαιδαγώγηση ή εκγύμναση, παράγοντας τον επιθυμητό καρπό της δικαιοσύνης, τον οποίο απολαμβάνει κανείς ειρηνικά μετά το τέλος της δοκιμασίας. (Εβρ 12:4-11) Ακόμη και ο Γιος του Θεού απέκτησε τα εφόδια να γίνει σπλαχνικός και συμπονετικός αρχιερέας μέσω των παθημάτων τα οποία ο Πατέρας του επέτρεψε να υποστεί.—Εβρ 4:15.
Αποτελέσματα από την Αποδοχή και από την Απόρριψή Της. Οι πονηροί, οι ανόητοι ή οι άχρηστοι από ηθική άποψη άνθρωποι εκδηλώνουν το μίσος τους για τη διαπαιδαγώγηση του Ιεχωβά απορρίπτοντάς την εντελώς. (Ψλ 50:16, 17· Παρ 1:7) Τα κακά αποτελέσματα που προκύπτουν από αυτή την ανοησία αποτελούν περαιτέρω διαπαιδαγώγηση—πολλές φορές σκληρή τιμωρία. Όπως το θέτει η παροιμία: «Η διαπαιδαγώγηση των ανόητων είναι ανοησία». (Παρ 16:22) Τέτοια άτομα είναι δυνατόν να επιφέρουν στον εαυτό τους φτώχεια, όνειδος, αρρώστια, ακόμη δε και πρόωρο θάνατο. Η ιστορία των Ισραηλιτών δείχνει παραστατικά πόσο μεγάλη απώλεια μπορεί να υποστεί κάποιος. Οι Ισραηλίτες δεν πρόσεξαν τη διαπαιδαγώγηση υπό τη μορφή του ελέγχου και της διόρθωσης που δινόταν μέσω των προφητών. Αγνόησαν τη διαπαιδαγώγηση που τους παρείχε ο Ιεχωβά με το να κατακρατεί την προστασία και την ευλογία του. Τελικά, υπέστησαν τη σκληρή διαπαιδαγώγηση η οποία τους είχε αναγγελθεί εκ των προτέρων—κατάκτηση και εξορία.—Ιερ 2:30· 5:3· 7:28· 17:23· 32:33· Ωσ 7:12-16· 10:10· Σοφ 3:2.
Αντίθετα, η αποδοχή της διαπαιδαγώγησης, σε συνδυασμό με υγιή φόβο για τον Ιεχωβά, κάνει κάποιον σοφό, ικανό να χρησιμοποιεί τη γνώση ορθά, βοηθώντας τον έτσι να αποφεύγει πολύ πόνο και παθήματα. Το να δέχεται κάποιος με εκτίμηση τη διαπαιδαγώγηση, ενεργώντας ανάλογα, μπορεί να συμβάλει στην επιμήκυνση της παρούσας ζωής του και εμπερικλείει την υπόσχεση για μόνιμο μέλλον. Δικαίως, λοιπόν, η διαπαιδαγώγηση πρέπει να θεωρείται ανεκτίμητη.—Παρ 8:10, 33-35· 10:17.