Επιδέξιοι Σύμβουλοι—Μια Ευλογία για τους Αδελφούς Τους
«Και θέλω αποκαταστήσει τους κριτάς σου ως το πρότερον και τους συμβούλους σου ως το απ’ αρχής».—ΗΣΑΪΑΣ 1:26.
1, 2. (α) Πώς δείχνουν τα εδάφια Παροιμίαι 12:15 και 19:20 την αξία της συμβουλής; (β) Τι χρειάζεται πρώτα αν πρόκειται να δεχθούμε τη συμβουλή, και ποια πείρα το δείχνει αυτό;
Η Τέρη είναι κόρη Χριστιανών γονέων. Στο σχολείο είχε μια νεαρή φίλη που ήταν κι αυτή επίσης «στην αλήθεια». Ωστόσο, η Τέρη παρατήρησε ότι όταν κόντευαν να τελειώσουν το δημοτικό σχολείο η φίλη της δεν είχε τον ίδιο ενθουσιασμό για την πίστη της που είχε πριν. Καθώς προχωρούσαν στο γυμνάσιο μαζί, η φίλη της άρχισε να απουσιάζει από μερικές απ’ τις Χριστιανικές συναθροίσεις και να επικρίνει την Εταιρία Σκοπιά και την εκκλησία. Η Τέρη όμως, προσευχήθηκε πολύ για τη φίλη της, και τη συμβούλευε συνέχεια να προσπαθήσει να παραμείνει δυνατή σαν Χριστιανή. Τελικά, οι προσπάθειες της Τέρη ανταμείφτηκαν. Όταν είχαν φτάσει στη δέκατη τάξη, η φίλη της παρακολουθούσε ξανά συναθροίσεις τακτικά και τελικά βαφτίστηκε. Τι ευλογία γι’ αυτήν! Και τι ανταμοιβή για την πιστή νεαρή φίλη της την Τέρη!
2 Αν σκεφθούμε αυτή την πείρα, θα μπορούσε κανείς να αμφιβάλλει για το ότι υπάρχει ανάγκη να συμβουλεύουν οι Χριστιανοί στοργικά ο ένας τον άλλον κατά καιρούς; Η Αγία Γραφή μάς ενθαρρύνει: «Άκουε συμβουλήν και δέχου διδασκαλίαν, δια να γίνεις σοφός εις τα έσχατά σου». (Παροιμίαι 19:20· 12:15) Η φίλη τής Τέρη ακολούθησε αυτή τη συμβουλή. Αλλά τι θα συνέβαινε αν η Τέρη δεν είχε την αγάπη, την επιμονή, και το θάρρος να συνεχίζει να προσφέρει τη βοήθειά της στη διάρκεια των ετών; Ναι, για να μπορέσει οποιοσδήποτε από μας να ‘ακούει συμβουλή’, χρειάζεται να υπάρχει κάποιος σύμβουλος. Ποιος θα πρέπει να είναι αυτός;
Συμβουλή—Από Ποιον;
3. Ποιοι είναι εκείνοι που έχει προμηθεύσει ο Ιεχωβά για να δίνουν έγκαιρη συμβουλή στη Χριστιανική εκκλησία;
3 Ο Ιεχωβά Θεός υποσχέθηκε να προμηθεύσει στο λαό του συμβούλους στον καιρό μας. Είπε: «Και θέλω αποκαταστήσει [θα ξαναφέρω πίσω (ΜΝΚ)] . . . τους συμβούλους σου ως το απ’ αρχής [όπως συνέβη στην αρχή (ΜΝΚ)]». (Ησαΐας 1:26) Αυτή η υπόσχεση εκπληρώνεται κυρίως στους διορισμένους πρεσβυτέρους της Χριστιανικής εκκλησίας. Η συμβουλή είναι μια μορφή διδασκαλίας, και οι πρεσβύτεροι πρωτίστως είναι ‘ικανοί να διδάσκουν’. (1 Τιμόθεον 3:2) Πιθανόν ο απόστολος Παύλος να είχε πρωταρχικά τους πρεσβυτέρους στο νου του όταν είπε: «Εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί [που έχετε πνευματικά προσόντα (ΜΝΚ)] διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος». (Γαλάτας 6:1) Αλλά μήπως μόνο οι πρεσβύτεροι μπορούν να δώσουν συμβουλή;
4, 5. (α) Ποια είναι μερικά Γραφικά παραδείγματα που δείχνουν ότι δεν είναι μόνο οι πρεσβύτεροι που μπορούν να δώσουν συμβουλή; (β) Ποιες είναι μερικές συνηθισμένες σύγχρονες περιπτώσεις στις οποίες Χριστιανοί που δεν είναι πρεσβύτεροι δίνουν συμβουλή;
4 Όχι. Η Τέρη δεν ήταν πρεσβύτερος, ωστόσο η συμβουλή της τελικά έφερε καλά αποτελέσματα. Θυμηθείτε επίσης, τον Σύριο στρατιωτικό ηγέτη, τον Νεεμάν. Ενήργησε με βάση κάποια θαυμάσια πληροφορία που προήλθε από μια νεαρή Ισραηλίτισσα κοπέλα και ύστερα με βάση τη συμβουλή που έλαβε από τους υπηρέτες του. Ο Δαβίδ σώθηκε από το να πέσει σε ενοχή αίματος, με την έγκαιρη συμβουλή της Αβιγαίας, της γυναίκας του Νάβαλ. Και ο νεαρός άντρας ο Ελιού είχε κάποια σοφή συμβουλή για τον Ιώβ και τους τρεις ‘παρηγορητές’ του.—1 Σαμουήλ 25:23-35· 2 Βασιλέων 5:1-4, 13, 14· Ιώβ 32:1-6.
5 Με έναν παρόμοιο τρόπο σήμερα, η συμβουλή δεν αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο των πρεσβυτέρων. Οι γονείς συμβουλεύουν τα παιδιά τους τακτικά. Νεαρά άτομα όπως η Τέρη, έχουν συχνά επιτυχία όταν συμβουλεύουν τους συνομήλικούς τους. Και η Αγία Γραφή ενθαρρύνει με συγκεκριμένο τρόπο τις ώριμες αδελφές να είναι «διδάσκαλοι των καλών [των πραγμάτων που είναι καλά (ΜΝΚ)]», ειδικά στις νεαρές γυναίκες στην εκκλησία. (Τίτον 2:3-5) Στην πραγματικότητα, με μια γενική έννοια, όλοι μας έχουμε την υποχρέωση να βοηθούμε ο ένας τον άλλον με αυτόν τον τρόπο. Ο απόστολος Παύλος είπε: «Δια τούτο παρηγορείτε αλλήλους και οικοδομείτε ο είς τον άλλον, καθώς και κάμνετε».—1 Θεσσαλονικείς 5:11.
Οι Στόχοι της Χριστιανικής Συμβουλής
6. Ποιοι είναι μερικοί στόχοι της Χριστιανικής συμβουλής;
6 Ποιοι είναι μερικοί στόχοι της Χριστιανικής συμβουλής; Είναι να βοηθήσει κάποιον να κάνει πρόοδο και να συνεχίσει στον ορθό δρόμο, να λύσει προβλήματα, να υπερπηδήσει δυσκολίες, και πιθανόν να διορθώσει μια εσφαλμένη πορεία. Ο Παύλος αναφέρθηκε σε ορισμένες μορφές συμβουλής όταν παρότρυνε τον Τιμόθεο να ‘ελέγχει, επιπλήττει, προτρέπει, μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής [τέχνης διδασκαλίας (ΜΝΚ)]’. (2 Τιμόθεον 4:1, 2) Είναι αληθινά μια τέχνη να συμβουλέψουμε κάποιον με τέτοιον τρόπο ώστε να συλλάβει το νόημα χωρίς να πληγωθεί.
7, 8. (α) Ποιες είναι μερικές περιπτώσεις στις οποίες αναμένεται μέσα στη Χριστιανική εκκλησία να δοθεί συμβουλή; (β) Σε ποιες περιπτώσεις μπορεί ένας Χριστιανός να χρειάζεται συμβουλή αν και δεν την αναμένει;
7 Πότε θα πρέπει να δοθεί συμβουλή; Οι γονείς έχουν τακτικά την ευκαιρία να συμβουλεύουν τα παιδιά τους, και τα παιδιά το αναμένουν αυτό λίγο-πολύ. (Παροιμίαι 6:20· Εφεσίους 6:4) Στην εκκλησία, ο σπουδαστής αναμένει συμβουλή όταν έχει δώσει κάποια ομιλία στη Θεοκρατική Σχολή Διακονίας. Και ένας καινούργιος ευαγγελιζόμενος της Βασιλείας αναμένει βοήθεια και συμβουλή καθώς προοδεύει σε ωριμότητα σαν Χριστιανός διάκονος. (1 Τιμόθεον 4:15) Μερικές φορές άτομα θα πλησιάσουν πρεσβυτέρους ή άλλους στην εκκλησία ζητώντας βοήθεια και συμβουλή.
8 Σε μερικές περιπτώσεις όμως, η συμβουλή χρειάζεται να δοθεί σ’ εκείνους που δεν την αναμένουν ή δεν τη θέλουν. Ίσως κάποιος χάνει το ζήλο του στην υπηρεσία του Ιεχωβά, και ‘αποπλανιέται’ όπως συνέβαινε με τη φίλη της Τέρη. (Εβραίους 2:1, ΜΝΚ) Κάποιος μπορεί να έχει μια σοβαρή προσωπική διαφορά με ένα άλλο άτομο μέσα στην εκκλησία. (Φιλιππησίους 4:2) Ή κάποιος μπορεί να χρειάζεται βοήθεια στο ζήτημα του κατάλληλου παρουσιαστικού ή της ενδυμασίας, ή στην εκλογή των φίλων ή της μουσικής.—1 Κορινθίους 15:33· 1 Τιμόθεον 2:9.
9, 10. (α) Γιατί μπορεί να χρειάζεται θάρρος για να δοθεί Χριστιανική συμβουλή; (β) Παρ’ όλα αυτά γιατί θα πρέπει ο Χριστιανός να δίνει συμβουλή αν χρειάζεται;
9 Όταν ο προφήτης Ανανί έδωσε συμβουλή στον Βασιλιά Ασά του Ιούδα, ο Ασά αγανάκτησε τόσο πολύ που «έβαλε αυτόν εις φυλακήν»! (2 Χρονικών 16:7-10) Έπρεπε να είναι θαρραλέος κάποιος για να συμβουλέψει ένα βασιλιά εκείνες τις μέρες. Σήμερα, οι σύμβουλοι μπορεί επίσης να χρειάζεται να είναι θαρραλέοι, αφού η παροχή συμβουλής μπορεί αρχικά να προξενήσει αγανάκτηση. Ένας έμπειρος Χριστιανός δίστασε να δώσει κάποια απαραίτητη συμβουλή σ’ ένα νεώτερο σύντροφό του. Η αιτία; Αυτός εξήγησε: «Είμαστε καλοί φίλοι τώρα, και θέλω να παραμείνουν τα πράγματα έτσι!» Στην πραγματικότητα όμως, με το να διστάσει κάποιος να δώσει βοήθεια όταν χρειάζεται, δεν δείχνει ότι είναι καλός φίλος.—Παροιμίαι 27:6· παράβαλε Ιακώβου 4:17.
10 Σύμφωνα όμως με όσα έχει δείξει η πείρα, αν ο σύμβουλος είναι επιδέξιος, τα άσχημα αισθήματα μπορούν συνήθως να μειωθούν στο ελάχιστο, και ο σκοπός της συμβουλής μπορεί συχνά να επιτευχθεί. Τι χρειάζεται για να είναι κάποιος επιδέξιος σύμβουλος; Για να απαντήσουμε σ’ αυτό, ας εξετάσουμε δυο παραδείγματα, ένα καλό κι ένα κακό.
Παύλος—Ένας Επιδέξιος Σύμβουλος
11. Γιατί δέχτηκαν τη συμβουλή του Παύλου οι περισσότεροι από τους Κορίνθιους αν και αυτός συχνά μιλούσε χωρίς περιστροφές;
11 Ο απόστολος Παύλος είχε πολλές ευκαιρίες να δώσει συμβουλή, και μερικές φορές είχε δυνατά πράγματα να πει. (1 Κορινθίους 1:10-13· 3:1-4· Γαλάτας 1:6· 3:1) Ωστόσο, η συμβουλή του ήταν αποτελεσματική, επειδή εκείνοι στους οποίους την έδινε, γνώριζαν ότι ο Παύλος τους αγαπούσε. Όπως είπε στους Κορίνθιους: «Εκ πολλής θλίψεως και στενοχωρίας καρδίας έγραψα προς εσάς μετά πολλών δακρύων, ουχί δια να λυπηθήτε, αλλά δια να γνωρίσητε την αγάπην, ην έχω περισσοτέρως εις εσάς». (2 Κορινθίους 2:4) Οι περισσότεροι από τους Κορίνθιους δέχτηκαν τη συμβουλή του Παύλου επειδή γνώριζαν ότι αυτή είχε δοθεί χωρίς ιδιοτελή ελατήρια αφού «η αγάπη . . . δεν ζητεί τα εαυτής [δεν ζητάει τα δικά της συμφέροντα (ΜΝΚ)]». Επίσης, ήταν βέβαιοι, ότι η αιτία που τους μιλούσε δεν ήταν το ότι είχε ενοχληθεί προσωπικά και αυτό επειδή «η αγάπη . . . δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν [δεν κρατάει λογαριασμό για τη βλάβη (ΜΝΚ)]».—1 Κορινθίους 13:4, 5.
12. Ποια ιδιότητα θα διευκολύνει ένα Χριστιανό σύμβουλο να έχει καλά αποτελέσματα; Δώστε παράδειγμα.
12 Σήμερα επίσης, είναι πιο εύκολο να δεχτούμε ακόμη και ισχυρή συμβουλή, αν γνωρίζουμε ότι εκείνος που μας συμβουλεύει μας αγαπάει, δεν μιλάει επειδή ενοχλήθηκε προσωπικά, και δεν έχει ιδιοτελή ελατήρια. Για παράδειγμα, αν ένας πρεσβύτερος μιλάει με τους εφήβους στην εκκλησία μόνο όταν τους κριτικάρει, οι νεαροί θα μπορούσαν εύκολα να αισθανθούν ότι «τα βάζει μαζί τους». Αλλά τι θα συμβεί αν ο πρεσβύτερος έχει μια καλή σχέση με τους εφήβους; Τι θα συμβεί αν τους παίρνει μαζί του στην υπηρεσία του αγρού, είναι προσιτός στην Αίθουσα Βασιλείας και τους ενθαρρύνει να του μιλούν για τα προβλήματά τους, τις ελπίδες και τις αμφιβολίες τους, και πιθανόν ακόμη και να τους προσκαλεί (με την συγκατάθεση των γονέων τους) στο σπίτι του κατά καιρούς; Τότε, όταν χρειάζεται να τους δώσει συμβουλή, θα υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να τη δεχτούν οι έφηβοι, επειδή γνωρίζουν ότι αυτή έρχεται από ένα φίλο.
Πραότητα και Ταπεινοφροσύνη
13. (α) Σε τι πρωταρχικά θα πρέπει να βασίζεται η Χριστιανική συμβουλή; (β) Έτσι, τι θα πρέπει να αποφεύγουν εκείνοι που δίνουν συμβουλή μέσα στη Χριστιανική εκκλησία;
13 Υπήρχε και άλλη μια αιτία που η συμβουλή του Παύλου είχε επιτυχία. Βασιζόταν στη θεϊκή σοφία, όχι στις δικές του απόψεις. Όπως υπενθύμισε στον σύμβουλο Τιμόθεο: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης». (2 Τιμόθεον 3:16· παράβαλε 1 Κορινθίους 2:1, 2) Με τον ίδιο τρόπο οι Χριστιανοί σύμβουλοι σήμερα βασίζουν αυτά που λένε στην Αγία Γραφή. Είναι αλήθεια ότι μέσα στην οικογένεια, οι γονείς δεν παραθέτουν από την Αγία Γραφή κάθε φορά που συμβουλεύουν τα παιδιά τους. Ωστόσο, όταν οι Χριστιανοί γονείς ενθαρρύνουν την υποταγή, την καθαριότητα, το ενδιαφέρον για τους άλλους, το να είναι τα παιδιά συνεπή στην ώρα τους, ή οτιδήποτε άλλο, θα πρέπει πάντοτε να υπάρχει μια Γραφική βάση γι’ αυτά που λένε. (Εφεσίους 6:1· 2 Κορινθίους 7:1· Ματθαίος 7:12· Εκκλησιαστής 3:1-8) Μέσα στην εκκλησία, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ώστε να μην προσπαθούμε να επιβάλουμε στους άλλους τις προσωπικές μας απόψεις ή προτιμήσεις. Και οι πρεσβύτεροι θα πρέπει να αποφεύγουν να διαστρεβλώνουν τα Γραφικά εδάφια και να τα κάνουν να φαίνονται ότι και αυτά υποστηρίζουν κάποια άποψη για την οποία αυτοί προσωπικά επιμένουν. (Παράβαλε Ματθαίος 4:5, 6.) Θα πρέπει πάντοτε να υπάρχει μια γνήσια Γραφική αιτία για κάθε συμβουλή που δίνουν.—Ψαλμός 119:105.
14, 15. (α) Αναφέρετε άλλη μια ιδιότητα που κάνει κάποιον να δέχεται συμβουλή πιο εύκολα; (β) Γιατί είναι τόσο σπουδαίο να αναπτύξει αυτή την ιδιότητα ένας σύμβουλος;
14 Η συμβουλή είναι πιο αποτελεσματική επίσης, αν δίνεται με πνεύμα πραότητας. Ο Παύλος το γνώριζε αυτό. Γι’ αυτό, όταν μιλούσε για το άτομο που κάνει ένα λάθος βήμα χωρίς να το καταλάβει, ο Παύλος ενθάρρυνε ικανά άτομα να ‘διορθώνουν τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος ’. (Γαλάτας 6:1) Συμβούλεψε επίσης τον Τίτο να υπενθυμίζει στους άλλους «να μη βλασφημώσι μηδένα [να μη μιλούν με βλαβερό τρόπο για κανένα (ΜΝΚ)], να ήναι άμαχοι, συμβιβαστικοί [λογικοί (ΜΝΚ)], να δεικνύωσι προς πάντας ανθρώπους πάσαν πραότητα».—Τίτον 3:1, 2· 1 Τιμόθεον 6:11.
15 Γιατί υπάρχει ανάγκη για πραότητα; Επειδή τα ανεξέλεγκτα συναισθήματα είναι μεταδοτικά. Τα οργισμένα λόγια προκαλούν περισσότερα οργισμένα λόγια, και είναι δύσκολο να υπάρξει λογίκευση όταν ο θυμός έχει ανάψει. Ακόμη και όταν εκείνος στον οποίο δίνεται η συμβουλή αντιδρά με οργισμένο τρόπο, ο σύμβουλος δεν δικαιολογείται να κάνει το ίδιο. Μάλλον, η γεμάτη πραότητα στάση του συμβούλου μπορεί να βοηθήσει ώστε να ηρεμήσουν τα πράγματα. «Η γλυκεία [ήπια (ΜΝΚ)] απόκρισις καταπραΰνει θυμόν». (Παροιμίαι 15:1) Αυτό αληθεύει είτε ο σύμβουλος είναι γονέας, είτε είναι πρεσβύτερος είτε είναι οποιοσδήποτε άλλος.
16. Γιατί θα πρέπει να δείχνει κάποιος πάντοτε σεβασμό όταν δίνει συμβουλή;
16 Τελικά, εξετάστε τι είπε ο Παύλος στον πρεσβύτερο Τιμόθεο που ήταν νεώτερος σε ηλικία: «Πρεσβύτερον μη επιπλήξης, αλλά πρότρεπε ως πατέρα, τους νεωτέρους ως αδελφούς, τας πρεσβυτέρας ως μητέρας, τας νεωτέρας ως αδελφάς μετά πάσης καθαρότητος». (1 Τιμόθεον 5:1, 2) Τι θαυμάσια συμβουλή! Φανταστείτε πώς θα αισθανόταν μια ηλικιωμένη γυναίκα αν ένας νεώτερος πρεσβύτερος, πιθανόν τόσο νέος που θα μπορούσε να είναι γιος της, τη συμβούλευε με έναν αυστηρά επικριτικό τρόπο ή με έναν τρόπο που θα έδειχνε έλλειψη σεβασμού. Θα ήταν πολύ καλύτερα αν ο σύμβουλος διέθετε μια στιγμή για να σκεφθεί: ‘Αν λάβουμε υπόψη την προσωπικότητα και την ηλικία αυτού του ατόμου, ποιος θα ήταν ο πιο στοργικός και αποτελεσματικός τρόπος να του δοθεί αυτή η συμβουλή; Αν ήμουν στη θέση του, με ποιο τρόπο θα ήθελα εγώ να μου φερθούν;’—Λουκάς 6:31· Κολοσσαείς 4:6.
Η Συμβουλή των Φαρισαίων
17, 18. Ποια ήταν μια αιτία για την οποία η συμβουλή που έδιναν οι Φαρισαίοι δεν ήταν υποβοηθητική;
17 Ας αφήσουμε τώρα το καλό παράδειγμα του Παύλου και ας εξετάσουμε ένα κακό παράδειγμα—το παράδειγμα των Ιουδαίων θρησκευτικών ηγετών των ημερών του Ιησού. Αυτοί έδιναν πολλές συμβουλές, αλλά συνήθως αυτές δεν έφερναν καμιά ωφέλεια στο έθνος. Γιατί;
18 Υπήρχαν πολλές αιτίες. Για να αναφέρουμε μια, εξετάστε την περίπτωση που οι Φαρισαίοι επέπληξαν τον Ιησού επειδή οι μαθητές του δεν έπλεναν τα χέρια τους πριν φάνε. Φυσικά, οι περισσότερες μητέρες συμβουλεύουν τα παιδιά τους να πλένουν τα χέρια τους πριν από ένα γεύμα, και αυτό συνιστάται επειδή είναι μια υγιεινή συνήθεια. Αλλά οι Φαρισαίοι δεν ενδιαφέρονταν πρωτίστως για την υγιεινή. Γι’ αυτούς, το πλύσιμο των χεριών ήταν μια παράδοση, και θύμωσαν που οι μαθητές του Ιησού δεν ακολουθούσαν αυτή την παράδοση. Ωστόσο, όπως ο Ιησούς τους έδειξε, υπήρχαν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα στον Ισραήλ που θα έπρεπε να αποσπούν την προσοχή τους. Για παράδειγμα, μερικοί χρησιμοποιούσαν τη Φαρισαϊκή παράδοση για να αποφύγουν μ’ αυτό τον τρόπο να υπακούσουν στην πέμπτη από τις Δέκα Εντολές: «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου». (Έξοδος 20:12· Ματθαίος 15:1-11) Είναι λυπηρό, το ότι οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι ήταν τόσο απασχολημένοι με τις λεπτομέρειες που ‘είχαν αφήσει τα βαρύτερα [πιο σοβαρά ζητήματα (ΜΝΚ)] του νόμου, την κρίση και το έλεος και την πίστη’.—Ματθαίος 23:23.
19. Πώς μπορούν οι σημερινοί Χριστιανοί να αποφύγουν να πέσουν στην παγίδα του να θέλουν να γίνεται το δικό τους;
19 Οι σύμβουλοι σήμερα θα πρέπει να προσέχουν για να μην κάνουν το ίδιο λάθος. Θα πρέπει να αποφεύγουν να θέλουν να γίνεται το δικό τους, και να μην μπλέκονται τόσο πολύ με τις λεπτομέρειες ώστε να ξεχνούν ‘τα πιο σοβαρά ζητήματα’. Σε ασήμαντα ζητήματα, μάς δίνεται η ενθάρρυνση να ‘υποφέρουμε αλλήλους’ με αγάπη. (Κολοσσαείς 3:12, 13) Το να έχει κάποιος την ικανότητα να διακρίνει πότε πρέπει να αποφύγει να δημιουργεί ζήτημα για κάτι, και πότε χρειάζεται πραγματικά να δοθεί συμβουλή, είναι ένα πράγμα που συντελεί στο να είναι ‘πνευματικός [να έχει πνευματικά προσόντα (ΜΝΚ)]’.—Γαλάτας 6:1.
20. Γιατί είναι τόσο σπουδαίο το προσωπικό παράδειγμα στο ζήτημα της παροχής συμβουλής;
20 Ήταν και κάτι άλλο που έκανε εκείνους τους θρησκευτικούς συμβούλους του πρώτου αιώνα να μην είναι αποτελεσματικοί. Επιδίωκαν την τακτική του «κάνε ό,τι λέω, όχι ό,τι κάνω». Ο Ιησούς είπε γι’ αυτούς: «Και εις εσάς τους νομικούς ουαί, διότι φορτίζετε τους ανθρώπους φορτία δυσβάστακτα, και σεις με ένα των δακτύλων σας δεν εγγίζετε τα φορτία»! (Λουκάς 11:46) Πόσο άστοργο! Σήμερα, οι γονείς, οι πρεσβύτεροι, ή άλλοι που δίνουν συμβουλή πρέπει να είναι πολύ βέβαιοι ότι αυτοί οι ίδιοι κάνουν όσα λένε στους άλλους να κάνουν. Πώς μπορούμε να ενθαρρύνουμε άλλους να συμμετέχουν στη διακονία του αγρού αν εμείς δεν δίνουμε το καλό παράδειγμα; Ή πώς μπορούμε να δίνουμε προειδοποίηση για τον υλισμό αν τα υλικά πράγματα κυριαρχούν στη ζωή μας;—Ρωμαίους 2:21, 22· Εβραίους 13:7.
21. (α) Πώς εκφόβιζαν οι Φαρισαίοι τους ανθρώπους; (β) Πώς θα μπορούσε η τακτική των Φαρισαίων να χρησιμοποιηθεί σαν προειδοποίηση για τους Χριστιανούς συμβούλους;
21 Οι Ιουδαίοι ηγέτες απέτυχαν επίσης σαν σύμβουλοι επειδή χρησιμοποιούσαν τακτική εκφοβισμού. Σε μια περίπτωση, έστειλαν ανθρώπους να συλλάβουν τον Ιησού. Όταν αυτοί, αφού εντυπωσιάστηκαν σε μεγάλο βαθμό από τον τρόπο διδασκαλίας του Ιησού, επέστρεψαν χωρίς αυτόν, οι Φαρισαίοι τους επέπληξαν, λέγοντας: «Μήπως και σεις επλανήθητε; Μήπως τις εκ των αρχόντων επίστευσεν εις αυτόν ή εκ των Φαρισαίων; Αλλ’ ο όχλος ούτος, όστις δεν γνωρίζει τον νόμον, είναι επικατάρατοι». (Ιωάννης 7:45-49) Ήταν αυτή κατάλληλη αιτία για επίπληξη—εξουσία με τυραννία και βρισιές; Είθε να μη βρεθούν ποτέ ένοχοι τέτοιας συμβουλής οι Χριστιανοί σύμβουλοι! Θα πρέπει οπωσδήποτε να αποφεύγουν να φοβερίζουν άλλους ή να δίνουν την εντύπωση: ‘Πρέπει να με ακούσεις επειδή είμαι πρεσβύτερος!’ Ή όταν μιλάνε σε μια αδελφή, ας μην υπαινίσσονται: ‘Πρέπει να με ακούσεις επειδή είμαι αδελφός’.
22. (α) Πώς και γιατί πρέπει να δίνουν οι Χριστιανοί συμβουλή; (β) Ποια επιπρόσθετη ερώτηση χρειάζεται να εξεταστεί;
22 Ναι, το να δίνουμε συμβουλή είναι μια πράξη αγάπης που όλοι μας—ειδικά οι διορισμένοι πρεσβύτεροι—την οφείλουμε στους συγχριστιανούς μας κατά καιρούς. Η συμβουλή δεν θα πρέπει να δίνεται αν δεν υπάρχει λόγος. Αλλά όταν χρειάζεται, θα πρέπει να δίνεται με θάρρος. Θα πρέπει να έχει Γραφική βάση και να δίνεται με πνεύμα πραότητας. Επιπρόσθετα, είναι πολύ πιο εύκολο να δεχτούμε τη συμβουλή που προέρχεται από κάποιον που μας αγαπάει. Μερικές φορές ωστόσο, μπορεί να είναι δύσκολο να γνωρίζουμε τι ακριβώς να πούμε όταν δίνουμε συμβουλή. Έτσι, πώς μπορούμε να δίνουμε συμβουλή με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι αποτελεσματική; Αυτό θα εξεταστεί στο επόμενο άρθρο.
Μπορείτε να Εξηγήσετε;
◻ Ποιοι έχουν το προνόμιο και την ευθύνη να δίνουν Χριστιανική συμβουλή;
◻ Γιατί μπορεί να χρειάζεται θάρρος για να δοθεί συμβουλή;
◻ Γιατί το γεγονός ότι ο Παύλος αγαπούσε τους Χριστιανούς της Κορίνθου έκανε ευκολότερο γι’ αυτούς να δεχτούν τη συμβουλή του;
◻ Γιατί θα πρέπει ένας Χριστιανός σύμβουλος να είναι και πράος και ταπεινός;
◻ Πώς μπορεί να αποφύγει ο Χριστιανός να κάνει τη συμβουλή του να φαίνεται καταπιεστική;
[Εικόνα στη σελίδα 13]
Ο Παύλος παρότρυνε τον Τίτο να υπενθυμίζει στους άλλους να είναι «συμβιβαστικοί, να δεικνύωσι προς πάντας ανθρώπους πάσαν πραότητα»