-
Αβραάμ ο «Πατήρ Πάντων των Πιστευόντων»Η Σκοπιά—1960 | 1 Δεκεμβρίου
-
-
Όταν ο ανεψιός του Λωτ ηχμαλωτίσθη μαζί με την οικογένειά του, ο Αβραάμ ανέλαβε την ευθύνη να τον διασώση. Με 318 από τους δούλους του εφώρμησε κατά του εχθρού τη νύχτα για ν’ απελευθερώση τον Λωτ και εκείνους που ήσαν μαζί του. Έτσι ο Αβραάμ ασφαλώς έγινε ο πρώτος πολεμιστής του Ιεχωβά και διεξήγαγε τη μάχη που θα μπορούσε βεβαίως να ήταν η πρώτη από τις μάχες που αναγράφονται «εν τω βιβλίω των πολέμων του Ιεχωβά.» Επίσης, όταν η κατάκρισις του Ιεχωβά απειλούσε την όλη περιοχή της διαμονής του Λωτ, ο Αβραάμ ικέτευσε τον Ιεχωβά: «Ο κρίνων πάσαν την γην δεν θέλει κάμει κρίσιν;» Ο Αβραάμ εφάνη ότι ήταν του ορθού είδους κεφαλή οίκου, είτε επρόκειτο για τη χρήσι πολεμικών όπλων είτε για προσευχή στον Θεό!—Γέν. 14:13-16· 18:25· Αριθμ. 21:14, ΜΝΚ.
Ο Αβραάμ, μακριά από το να είναι ο γυναικόδουλος σύζυγος, που υπαινίσσονται μερικοί ανώτεροι κριτικοί ότι ήταν, απεκαλείτο «κύριος» από τη Σάρρα τη σύζυγο του. Επί πλέον, εκείνη πρόθυμα συνεμορφώθη με την υπόδειξί του να παρασταθή ως αδελφή του για να σώση τη ζωή του συζύγου της. Εφόσον ο Αβραάμ πουθενά δεν επικρίνεται διότι κατέφυγε σ’ αυτό το στρατήγημα, κι εφόσον και στις δύο περιπτώσεις, που ακολούθησε αυτή την πορεία, ο Ιεχωβά κατηύθυνε τα πράγματα έτσι ώστε να προστατευθή η Σάρρα από κακοποίησι, μας αποκλείεται να βρούμε σφάλμα στον Αβραάμ σ’ αυτό το σημείο. Κι ο Αβραάμ και η Σάρρα ανεγνώριζαν το γεγονός ότι στην εποχή τους οι γυναίκες εθεωρούντο ως μέσον για την επίτευξι ενός σκοπού.—Γέν. 18:12· 12:11-20· 1 Πέτρ. 3:6.
ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Η παραδειγματική ζωή του Αβραάμ χρησιμεύει και ως ένα φως στον δρόμο μας, διότι ήταν γεμάτη από προφητική σημασία. Κατ’ επανάληψιν ο Αβραάμ χρησιμοποιείται για να εξεικονίση τον Ιεχωβά Θεό. Έτσι, το γεγονός ότι το όνομα του Αβραάμ έγινε μέγα, και το ότι κατέστη ευλογία, εξεικόνιζε το γεγονός ότι ο Ιεχωβά θα εμεγάλυνε το όνομά του και ότι Αυτός θα ήταν μια ευλογία.—Γέν. 12:2· Μαλαχ. 1:11.
Επίσης, όπως η Σάρρα επί πολύν καιρό ήταν στείρα, έτσι και η ουράνια Ιερουσαλήμ του Θεού, η ομοία με σύζυγον οργάνωσίς του, παρέμεινε πολύν καιρό στείρα, ως τότε που παρήγαγε τον Ιησούν ως το κεχρισμένον ‘σπέρμα της γυναικός.’ Και όπως ο Αβραάμ σε δύο περιπτώσεις απέκρυψε τη σχέσι του με τη Σάρρα, έτσι εφάνη ωσάν ο Ιεχωβά Θεός να είχε απαρνηθή τη συζυγική του οργάνωσι ή αποκρύψει τη σχέσι του με αυτήν επί μακράν περίοδον χρόνου, αφήνοντας τα όργανα του Σατανά να πειράσουν τους εκπροσώπους της επάνω στη γη.—Ησ. 54:1-8.
Όπως ο Αβραάμ είχε δύο γυιούς από δύο γυναίκες, έτσι κι ο Ιεχωβά Θεός απέκτησε δύο λαούς, τους φυσικούς Ιουδαίους από μια επίγεια οργάνωσι και τους πνευματικούς Ιουδαίους από μια ουράνια οργάνωσι, την άνω Ιερουσαλήμ. Όπως η Άγαρ, η δούλη, υπηρέτησε προσωρινά, έτσι και το έθνος Ισραήλ, που ήταν σε δουλεία υπό τη διαθήκη του νόμου, διετέλεσε προσωρινά. Όπως η Σάρρα, η ελευθέρα, εγέννησε το σπέρμα της επαγγελίας, έτσι κι η ελευθέρα ουράνια Ιερουσαλήμ εγέννησε τον κατ’ επαγγελίαν Κληρονόμον.—Γαλ. 4:21-31.
Το ότι προσέφερε ο Αβραάμ τον γυιό του Ισαάκ εξεικόνιζε το γεγονός ότι ο Ιεχωβά θα προσέφερε τον μονογενή του Υιόν. Και τελικά, το ότι απέστειλε τον Ελιέζερ να φροντίση για μια νύφη για τον Ισαάκ εξεικόνιζε το γεγονός ότι ο Ιεχωβά θα απέστελλε το άγιο πνεύμα του, αρχίζοντας από την Πεντηκοστή, για να λάβη μια πνευματική νύφη για τον Υιόν του.—Ιωάν. 3:16· Γαλ. 3:16.
Αληθινά, η αφήγησις της Αγίας Γραφής για τη ζωή ανδρών όπως ο Αβραάμ υπογραμμίζει το γεγονός ότι αυτή πραγματικά είναι λύχνος εις τους πόδας μας και φως εις τας τρίβους μας!
-
-
«Η Εκκλησία Εξαρτάται από την Υποστήριξι του Κράτους»Η Σκοπιά—1960 | 15 Νοεμβρίου
-
-
«Η Εκκλησία Εξαρτάται από την Υποστήριξι του Κράτους»
Κάτω από την επικεφαλίδα που παρατίθεται ανωτέρω ο συγγραφεύς Μπο Στρόμστετ, στην εφημερίδα Εξπρέσσεν της Στοκχόλμης, 6ης Ιανουαρίου 1959, ετερμάτισε ένα άρθρο επί συζητήσεως περί του αν το Κράτος κι η Εκκλησία πρέπει να χωρισθούν, ως εξής: «Δεν μπορεί να γίνη αλλιώς· ασφαλώς αυτό θα παρουσίαζε μια σαφέστερη όψι, και συγχρόνως θα ήταν το μόνο κατάλληλο πράγμα από την άποψι του νόμου περί θρησκευτικής ελευθερίας, αν η Εκκλησία μια για πάντα παρητείτο της σκέψεως του να λαμβάνη υποστήριξι ιππεύοντας το γηραιό άλογο του Κράτους κι αντ’ αυτού ετολμούσε να επιβή ‘μόνη σ’ ένα εύθραυστο σκάφος’, όπως πρέπει να κάμουν και όλες οι άλλες θρησκευτικές αποχρώσεις. Και τα μεταφορικά να πληρώνωνται όλα από την ιδία.»
-