Να Περπατάτε ως Συνεργοί στην Αλήθεια

Κύρια Σημεία από τη Δεύτερη και την Τρίτη Επιστολή του Ιωάννη

Η ΓΝΩΣΗ της αλήθειας είναι ένα αναγνωριστικό σημάδι των λάτρεων του Ιεχωβά. (Ιωάννης 8:31, 32· 17:17) Το να περπατάμε στη θεϊκή αλήθεια είναι ζωτικό για σωτηρία. Και οι δούλοι του Θεού πρέπει να είναι συνεργοί στην αλήθεια.

Η δεύτερη και η τρίτη θεόπνευστη επιστολή του αποστόλου Ιωάννη μιλάνε σχετικά με το πώς να ‘περπατάμε στην αλήθεια’. (2 Ιωάννου 4· 3 Ιωάννου 3, 4) Η τρίτη επιστολή του Ιωάννη, επίσης, ενθαρρύνει τη συνεργασία, μια που είμαστε «συνεργοί εις την αλήθειαν». (3 Ιωάννου 5-8) Είναι πιθανό ότι και οι δυο επιστολές γράφτηκαν στην Έφεσο ή σε κάποιο γειτονικό τόπο γύρω στο 98 Κ.Χ. Αλλά αυτά που λένε μπορούν να ωφελήσουν το λαό του Ιεχωβά σήμερα.

Η Δεύτερη Επιστολή του Ιωάννη Τονίζει την Αλήθεια

Η δεύτερη επιστολή του Ιωάννη έδωσε πρώτα-πρώτα έμφαση στην αλήθεια και στην αγάπη και προειδοποίησε ενάντια ‘στον αντίχριστο’. (Εδάφια 1-7) Η επιστολή απευθυνόταν στην «εκλεκτήν κυρίαν», πιθανώς σε κάποιο άτομο. Αλλά αν στάλθηκε σε εκκλησία, τα «τέκνα» της ήταν γεννημένοι από το πνεύμα Χριστιανοί, ‘εκλεγμένοι’ από τον Θεό για ουράνια ζωή. (Ρωμαίους 8:16, 17· Φιλιππησίους 3:12-14) Ο Ιωάννης χαιρόταν που μερικοί ‘περπατούσαν στην αλήθεια’ κι έτσι αντιστέκονταν στην αποστασία. Ωστόσο, υπήρχε ανάγκη να φυλάγονται από τον «αντίχριστο», ο οποίος αρνείται ότι ο Ιησούς ήρθε με σάρκα. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα προσέχουν τέτοιες προειδοποιήσεις εναντίον της αποστασίας.

Ο Ιωάννης στη συνέχεια έδωσε συμβουλές σχετικά με τη συμπεριφορά προς τους αποστάτες και μετά έφτασε στο τέλος της επιστολής με μια προσωπική ευχή και με χαιρετισμούς. (Εδάφια 8-13) Με κόπους, όπως είναι το κήρυγμα, αυτός και άλλοι παρήγαγαν καρπούς που είχαν ως αποτέλεσμα τη μεταστροφή εκείνων στους οποίους έστειλε την επιστολή του. Αυτοί θα ‘απολάμβαναν πλήρη τον μισθόν’, ο οποίος προφανώς περιλάμβανε τον ουράνιο ‘στέφανο’ που ήταν φυλαγμένος για τους πιστούς χρισμένους, μόνο με το να ‘προσέχουν’ τους εαυτούς τους από πνευματική άποψη. (2 Τιμόθεον 4:7, 8) Αν κάποιος ‘που δεν έμενε στη διδαχή του Χριστού’ τους πλησίαζε ‘δεν θα έπρεπε ποτέ να τον δεχτούν στα σπίτια τους ούτε να τον χαιρετούν’ για να μη γίνουν συμμέτοχοι στα ‘πονηρά έργα’ του. Ο Ιωάννης, αφού εξέφρασε την ελπίδα ότι θα ερχόταν και θα μιλούσε με τους ομοπίστους του στόμα με στόμα, τελείωσε την επιστολή του με χαιρετισμούς.

Η Τρίτη Επιστολή του Ιωάννη Τονίζει τη Συνεργασία

Η τρίτη επιστολή του Ιωάννη απευθυνόταν στον Γάιο και ανέφερε πρώτα-πρώτα τι έκανε αυτός για τους ομοπίστους του. (Εδάφια 1-8) Ο Γάιος ‘περπατούσε στην αλήθεια’[Εδάφιο 3] με το να παραμένει προσκολλημένος σε ολόκληρο το σώμα των Χριστιανικών διδασκαλιών. Έκανε επίσης «έργον άξιον πιστού»[3 Ιωάν. εδάφιο 5] με το να βοηθάει τους επισκέπτες αδελφούς. Ο Ιωάννης έγραψε: «Ημείς . . . χρεωστούμεν να υποδεχώμεθα [να δεχόμαστε φιλόξενα, ΜΝΚ] τους τοιούτους, δια να γινώμεθα συνεργοί εις την αλήθειαν». Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προσφέρουν παρόμοια φιλοξενία σήμερα στους περιοδεύοντες επισκόπους.

Αφού αντιπαρέθεσε την άσχημη διαγωγή του Διοτρεφή μ’ αυτή του Δημήτριου, ο Ιωάννης έφτασε στο τέλος της επιστολής του. (Εδάφια 9-14) Ο Διοτρεφής που επιζητούσε δόξα για τον εαυτό του δεν έδειχνε κανένα σεβασμό για τον Ιωάννη και μάλιστα προσπαθούσε να αποβάλει από την εκκλησία εκείνους που δέχονταν φιλόξενα τους αδελφούς. Ωστόσο, ο Δημήτριος αναφέρθηκε ως θαυμάσιο παράδειγμα. Ο Ιωάννης έλπιζε να δει τον Γάιο σύντομα και τελείωσε την επιστολή του με χαιρετισμούς και με την ευχή να απολαμβάνει ο Γάιος ειρήνη.

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 30]

‘Δια Χάρτου, Μελάνης και Καλάμου’: Ο Ιωάννης επιθυμούσε να επισκεφτεί την «εκλεκτήν κυρίαν» και τα «τέκνα» της αντί να τους γράψει πολλά «δια χάρτου και μελάνης». Αντί να συνεχίσει το γράμμα του προς τον Γάιο «δια μελάνης και καλάμου», ο απόστολος έλπιζε να τον δει και αυτόν σύντομα. (2 Ιωάννου 1, 12· 3 Ιωάννου 1, 13, 14) Η λέξη κάλαμος αναφέρεται σε μια ράβδο ή σ’ ένα καλάμι και μπορεί να ονομαστεί «κάλαμος γραφής». Ανάμεσα στους Έλληνες και στους Ρωμαίους ο κάλαμος ήταν αιχμηρός και σχιστός, όπως τα φτερά χήνας που χρησιμοποιούσαν σε μεταγενέστερες εποχές για να γράφουν. Η λέξη μέλαν, από την οποία προέρχεται η λέξη μελάνι, είναι η ουδέτερη μορφή του επιθέτου μέλας, αρσενικού γένους, που σημαίνει «μαύρος». Στα πρώτα μελάνια, η χρωστική ουσία ήταν μαύρη και ανθρακοειδής—είτε κάποιο είδος αιθάλης που προερχόταν από την καύση λαδιού ή ξύλου είτε κρυσταλλικός άνθρακας φυτικός ή ζωικός. Συνήθως, το μελάνι το αποθήκευαν σε ξερές πλάκες ή κομμάτια που ο γραμματέας μούσκευε και άπλωνε με μια βούρτσα ή με κάλαμο. Το χαρτί εκείνων των ημερών ήταν φύλλα από ένα λεπτό υλικό το οποίο το έφτιαχναν από το φλοιό του φυτού πάπυρος. Οι πρώτοι Χριστιανοί χρησιμοποιούσαν τέτοιο χαρτί για επιστολές, ρόλους και κώδικες.