Όταν γράφτηκε το βιβλίο της Αποκάλυψης, σχεδόν πριν από 1.900 χρόνια, ανέφερε ότι πέντε «βασιλείς», δηλαδή παγκόσμιες δυνάμεις, είχαν ήδη έρθει και παρέλθει. Αυτές ήταν η Αίγυπτος, η Ασσυρία, η Βαβυλώνα, η Μηδοπερσία και η Ελλάδα. Η έκτη δύναμη, η Ρώμη, ‘ήταν’ ακόμη, αλλά η έβδομη δεν είχε έρθει ακόμη. (Αποκάλυψις 17:10) Ποια ήταν αυτή η έβδομη παγκόσμια δύναμη; Πώς ήρθε σε ύπαρξη; Και τι θα έρθει μετά απ’ αυτήν; Οι απαντήσεις σ’ αυτές τις σημαντικές ερωτήσεις είναι το θέμα αυτού του άρθρου.

Ένα νησί στη βορειοδυτική άκρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είχε παραμείνει για πολύ καιρό στο περιθώριο των παγκόσμιων υποθέσεων. Όπως εξήγησε ένας ιστορικός: «Τον δέκατο έκτο αιώνα, η Αγγλία αποτελούσε δευτερεύουσα δύναμη. Ο πλούτος της ήταν μηδαμινός μπροστά σ’ αυτόν της Ολλανδίας. Ο πληθυσμός της ήταν πολύ μικρότερος απ’ αυτόν της Γαλλίας. Οι στρατιωτικές της δυνάμεις (περιλαμβανομένου και του ναυτικού της) ήταν κατώτερες της Ισπανίας». Ωστόσο, η Αγγλία ανέπτυξε έναν αξιόλογο ναυτικό στόλο, και πειρατές καθώς και ιδιώτες από την Αγγλία άρχισαν να κάνουν επιδρομές στις αποικίες της Ισπανίας και να κουρσεύουν τις φορτωμένες με θησαυρούς γαλέρες της.

Τα Τρία Κέρατα

Το 1588, ο Φίλιππος Β΄ της Ισπανίας έστρεψε την Ισπανική Αρμάδα ενάντια στους Άγγλους, που τόσο τον ενοχλούσαν. Αυτός ο στόλος με τα 130 πλοία, που μετέφερε πάνω από 24.000 άντρες, έπλευσε σιγά-σιγά στη Θάλασσα της Μάγχης, αλλά έπεσε θύμα του αντίθετου άνεμου και των τρομερών καταιγίδων του Ατλαντικού. Στο βιβλίο του Modern Europe to 1870 (Η Σύγχρονη Ευρώπη ως το 1870), ο ιστορικός Κάρλτον Χέις γράφει ότι αυτό το γεγονός «ήταν καθοριστικό για τη μετάβαση της ναυτικής υπεροχής από την Ισπανία στην Αγγλία».

Τον 17ο αιώνα, οι Ολλανδοί ανέπτυξαν το μεγαλύτερο εμπορικό ναυτικό του κόσμου. Τα πλοία τους κυριαρχούσαν στις θάλασσες και με τα κέρδη τους δάνειζαν με τόκο στις κυβερνήσεις που βρίσκονταν μέχρι και στις πιο απομακρυσμένες γωνιές της γης. Η Αγγλία όμως, με τον αυξανόμενο αριθμό των υπερπόντιων αποικιών της, υπερίσχυσε και σ’ αυτόν τον τομέα επίσης.

Αργότερα, τον 18ο αιώνα, οι μάχες ανάμεσα στους Βρετανούς και στους Γάλλους, οι οποίες γίνονταν ακόμα και σε μέρη πολύ απομακρυσμένα, όπως η βόρεια Αμερική και η Ινδία, οδήγησαν το 1763 στη Συνθήκη του Παρισιού. Σχετικά μ’ αυτή, ο Γουίλιαμ Μπ. Γουίλκοξ έγραψε στο βιβλίο του Star of Empire—A Study of Britain as a World Power (Το Αστέρι της Αυτοκρατορίας—Μελέτη για τη Βρετανία ως Παγκόσμιας Δύναμης), πως αν και η συμφωνία έμοιαζε με συμβιβαστική λύση «στην ουσία αναγνώριζε τη νέα θέση της Βρετανίας ως της κυρίαρχης ευρωπαϊκής δύναμης στον κόσμο πέρα από την Ευρώπη».

Και άλλοι ιστορικοί συμφωνούν μ’ αυτό, λέγοντας: «Μετά από δυο αιώνες πολέμου με τους Ισπανούς, τους Ολλανδούς και τους Γάλλους, η Μεγάλη Βρετανία ξεπρόβαλε το 1763 ως η πρώτιστη εμπορική και αποικιακή δύναμη του κόσμου». (Modern Europe to 1870). «Το 1763 η Βρετανική Αυτοκρατορία ανέλαβε τα ηνία του κόσμου και έμοιαζε σαν να είχε αναστηθεί και να είχε επεκταθεί η Ρώμη». «Ξεπρόβαλε από τους πολέμους που έγιναν στα μέσα του αιώνα, ως η μεγαλύτερη αυτοκρατορία και η ισχυρότερη—καθώς και η πέρα για πέρα μισητή—δύναμη του κόσμου». (Navy and Empire [Ναυτικό και Αυτοκρατορία] του Τζέιμς Λ. Στόουκσμπουρυ) Πράγματι, αυτό το ‘μικρό κέρας’ είχε αυξηθεί σε σημείο να γίνει η έβδομη παγκόσμια δύναμη της Βιβλικής ιστορίας.

Οι περισσότερες βρετανικές αποικίες απέκτησαν την ανεξαρτησία τους και ενώθηκαν με τη Βρετανική Κοινοπολιτεία. Αν και η αυτοκρατορία χάθηκε, η Αγγλοαμερικανική παγκόσμια δύναμη παραμένει. Ωστόσο, θα υπάρχει μόνο για «ολίγον», συγκριτικά με τους πολλούς αιώνες που κυριαρχούσε η προηγούμενη δύναμη, η Ρώμη.—Αποκάλυψις 17:10.