Πρέπει Εσείς να Είστε το Επίκεντρο της Προσοχής;
Η ΟΘΟΝΗ της τηλεόρασης ζωντανεύει καθώς οι κάμερες καρφώνονται πάνω στον φημισμένο μουσικό. Εκείνος, χαρίζοντας ένα γρήγορο επαγγελματικό χαμόγελο, αρχίζει να παίζει. Εμείς ακούμε με ευχαρίστηση τη μουσική. Η κάμερα τον φέρνει κοντά, και έτσι μας επιτρέπει να παρατηρήσουμε την έκφραση του προσώπου του και τα επιδέξια δάχτυλά του καθώς βγάζει μελωδίες από το μουσικό του όργανο.
Ναι, ο μουσικός είναι εκείνος που έγινε το επίκεντρο της προσοχής. Αλλά όταν τελειώνει μια παράσταση, παρατηρήστε τον μακρύ κατάλογο στην οθόνη όλων εκείνων που συνεργάστηκαν—την ορχήστρα, το μαέστρο, τους ηχολήπτες, τους καμεραμάν, τους διευθυντές, τους παραγωγούς, τους μακιγιέρ, και πολλούς άλλους. Όλοι είναι αναγκαίοι για να πετύχει η παράσταση. Όλοι συμβάλλουν.
Μια παρόμοια κατάσταση υπάρχει στη Χριστιανική εκκλησία. Μερικά άτομα χρησιμοποιούνται με αρκετά εξέχοντα τρόπο, ενώ αντίθετα άλλοι παίζουν αφανείς ρόλους σαν απλοί ευαγγελιζόμενοι του αγγέλματος της Βασιλείας. Εντούτοις, μήπως θα πρέπει αυτοί να αισθάνονται ότι είναι κάπως λιγότερο σπουδαίοι επειδή δεν είναι το επίκεντρο της προσοχής; Θα πρέπει να δυσφορήσουν αν δεν καταφέρουν να έχουν εξέχουσα θέση;
‘Όλοι θα Έχουν Μερίδα’
Μια αφήγηση που περιλαμβάνει τον Βασιλιά Δαβίδ φανερώνει πολύ καλά αυτό το ζήτημα. Η Αγία Γραφή δείχνει ότι κάποτε αυτός οδήγησε μια ομάδα 400 αντρών σε μια επικίνδυνη αποστολή διάσωσης. Ξεκίνησαν με σκοπό να πάρουν πίσω τις οικογένειές τους και τις περιουσίες τους από μια ομάδα λεηλατών. Διακόσιοι όμως απ’ αυτούς, έμειναν πίσω για να φυλάνε τις αποσκευές. Όταν η ομάδα διάσωσης γύρισε πίσω νικηφόρα με τις γυναίκες, τα παιδιά, και τα υπάρχοντα καθώς και πολλά λάφυρα, εγέρθηκε ένα πρόβλημα: Ποιος θα έχει μερίδα από τα κέρδη της μάχης; Θα κρίνονταν άξιοι για μερίδα από τα κέρδη μόνο εκείνοι που πραγματικά πολέμησαν; Ο Δαβίδ έδωσε μια απάντηση που έφτασε να θεωρείται σαν νομικό προηγούμενο, «νόμον και διάταγμα εν τω Ισραήλ». Είπε: «Αλλά κατά την μερίδα του καταβαίνοντος εις τον πόλεμον, ούτω θέλει είσθαι η μερίς του καθημένου πλησίον της αποσκευής· ίσα θέλουσι μοιράζεσθαι [όλοι θα έχουν μερίδα (ΜΝΚ)]». (1 Σαμουήλ 30:24, 25) Ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που οδήγησε τον Δαβίδ να βγάλει αυτή τη δικαστική απόφαση. Και αυτό αντανακλά τη βαθιά εκτίμηση που έχει ο Ιεχωβά για εκείνους που υπηρετούν σε δευτερεύοντες ρόλους.
Αλλά ισχύει αυτή η αρχή στη Χριστιανική εκκλησία; Ο απόστολος Παύλος απαντά με μια παραβολή. Συγκρίνοντας την εκκλησία με το ανθρώπινο σώμα, λέει: «Δεν δύναται ο οφθαλμός να είπη προς την χείρα· Δεν έχω χρείαν σου· ή πάλιν η κεφαλή προς τους πόδας· Δεν έχω χρείαν υμών». Ναι, κάθε μέλος του ανθρώπινου σώματος—ακόμη και το μικρό δαχτυλάκι—παίζει σπουδαίο ρόλο. Ο Θεός φανερώνει την ίδια σοφία στον τρόπο που οργανώνει την εκκλησία του. «Γι’ αυτό ο Θεός τοποθέτησε τον καθένα στην ορισμένη του θέση», διορίζοντας διαφορετικά άτομα στις διάφορες υπεύθυνες θέσεις.—1 Κορινθίους 12:21, 28, Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, Νεοελληνική Δημοτική Μετάφραση.
Γι’ αυτό μερικοί Χριστιανοί, στον πρώτο αιώνα απολάμβαναν κάποιο είδος εξοχότητας. Ο Πέτρος, για παράδειγμα, υπήρξε αρκετά το επίκεντρο της προσοχής. Ήταν ο εκπρόσωπος των αποστόλων την ιστορική μέρα της Πεντηκοστής. (Πράξεις 2:14) Είχε το προνόμιο να βοηθήσει τους πρώτους Εθνικούς να μεταστραφούν και να γίνουν Χριστιανοί. (Πράξεις 10:44-48) Στην πραγματικότητα δυο βιβλία της Αγίας Γραφής φέρουν το όνομά του! Ενώ μερικοί από τους άλλους αποστόλους αναφέρονται σπάνια. Ο Ματθαίος, ο Ναθαναήλ (ο Βαρθολομαίος), ο Θαδδαίος (ο Ιούδας, γιος του Ιακώβου), ο Σίμων ο ζηλωτής, και ο Ιάκωβος, ο γιος του Αλφαίου (ο ονομαζόμενος Ιάκωβος ο μικρός), αναφέρονται ελάχιστα μόνο. Παρ’ όλα αυτά, αυτοί υποστήριξαν πιστά τον Κύριό τους στην εκστρατεία του για το έργο κηρύγματος και διδασκαλίας.
Ταπεινή, Ολοκάρδια Υπηρεσία
Μια παρόμοια κατάσταση υπάρχει σήμερα. Στη Χριστιανική εκκλησία, ο Ιεχωβά εξακολουθεί ‘να τοποθετεί τον καθένα ακριβώς όπως εκείνος θέλει’. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μερικοί να είναι το επίκεντρο της προσοχής περισσότερο από άλλους. Αλλά ποια θα πρέπει να είναι η στάση μας ως προς τα προνόμιά μας υπηρεσίας, οποιαδήποτε και αν είναι αυτά; Τα εδάφια Κολοσσαείς 3:23, 24 το τοποθετούν με τον εξής τρόπο: «Και παν ό,τι αν πράττητε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Κύριον και ουχί εις ανθρώπους, εξεύροντες ότι από του Κυρίου θέλετε λάβει την ανταπόδοσιν της κληρονομίας».
Πολλοί Μάρτυρες σήμερα αποκομίζουν αληθινή χαρά με το να υπηρετούν σε ταπεινούς, υποβοηθητικούς ρόλους. Σκεφθείτε για παράδειγμα, τον Έντμουνσεν, ένα Μάρτυρα που υπηρετεί στο Πητερμάριτσμπουργκ της Νότιας Αφρικής. Βαφτίστηκε το 1946 και μπήκε στην ολοχρόνια υπηρεσία το 1950. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρξε το επίκεντρο της προσοχής. Ωστόσο είχε τη χαρά να δει 15 από τα παιδιά του και από τα εγγόνια του να γίνονται αφιερωμένοι, βαφτισμένοι Μάρτυρες και άλλα 27 από τα εγγόνια του και τα δισέγγονά του να παρακολουθούν τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις! Και σήμερα, παρά το ότι έχει φτωχή ακοή και όραση, κηρύττει πιστά ως βοηθητικός σκαπανέας. Ναι, στην ηλικία των 84 χρονών εξακολουθεί να υπηρετεί ως ένας πρεσβύτερος στην εκκλησία και να δίνει δημόσιες ομιλίες! Παρ’ όλα αυτά, το περισσότερο μέρος από την υπηρεσία του Έντμουνσεν, έχει γίνει με αφανή τρόπο. Αλλά αυτός, όπως και πολλές χιλιάδες πιστών δούλων του Θεού, έχει αποδώσει πολύτιμη, και σπουδαία υπηρεσία στον Ιεχωβά.
Ναι, απαιτείται ταπεινοφροσύνη για να υπηρετούμε στην αφάνεια. Αλλά αυτό επίσης μας παρέχει χρόνο για να αναπτύξουμε την προσωπικότητά μας και τις επιδεξιότητές μας πριν πέσουν πάνω μας βαριές ευθύνες. Ο Βασιλιάς Ιωσίας έγινε βασιλιάς του Ιούδα σε ηλικία οχτώ χρονών. (2 Βασιλέων 22:1) Αλλά πόσο έτοιμος μπορούσε να είναι για εκείνο το ρόλο; Αντίθετα, ο Μωυσής αναγκάστηκε να βρίσκεται στην αφάνεια για 40 χρόνια ως βοσκός στη Μαδιάμ προτού γίνει ένας απελευθερωτής. Στη διάρκεια εκείνης της χρονικής περιόδου, ανέπτυξε ιδιότητες όπως για παράδειγμα την πραότητα. (Αριθμοί 12:3) Έμαθε να βασίζεται στον Ιεχωβά. Και όταν τελικά ο Ιεχωβά τον κάλεσε για να οδηγήσει τον Ισραήλ για τα επόμενα 40 χρόνια, ήταν έτοιμος γι’ αυτή την ευθύνη!
Έτσι ένα άτομο που πιστεύει ότι οι ικανότητές του δεν χρησιμοποιούνται στο πλήρες στην εκκλησία δεν πρέπει να αισθάνεται αποκαρδιωμένος. Ίσως ο Ιεχωβά να σκέφτεται γι’ αυτόν ότι θα πρέπει να αναπτύξει περισσότερη υπομονή ή ταπεινότητα πριν του δοθούν επιπρόσθετα προνόμια. Να θυμάστε επίσης, ότι η συντριπτική πλειονότητα των δούλων του Ιεχωβά υπηρετούν στην αφάνεια. Η Σκοπιά κατέχει ένα σπουδαίο μέρος στο πρόγραμμα μελέτης των Μαρτύρων του Ιεχωβά για περισσότερο από έναν αιώνα. Και όμως οι συγγραφείς της είναι ανώνυμοι. Σκεφθείτε επίσης τις πολλές χιλιάδες που υπηρετούν στους οίκους Μπέθελ, ή ως σκαπανείς και ιεραπόστολοι. Σπάνια είναι το επίκεντρο της προσοχής. Ωστόσο, απολαμβάνουν μια πολυάσχολη και ανταμειφτική ζωή, και δοκιμάζουν τη βαθιά ικανοποίηση που προέρχεται από το ότι δίνουν από τον εαυτό τους για να βοηθούν άλλους.—Πράξεις 20:35.
Το Αποτέλεσμα για Εκείνους που Υπηρετούν Ταπεινά
Μόνο ένας από τους πρώτους 12 αποστόλους αποδείχθηκε ότι ήταν ανάξιος—ο προδότης Ιούδας Ισκαριώτης. Οι άλλοι απόλαυσαν μια λαμπρή ανταμοιβή. Στα εδάφια Αποκάλυψις 21:10, 14, η Αγία Γραφή περιγράφει την ‘αγία πόλη’ σαν να είναι χτισμένη πάνω σε 12 θεμέλιους λίθους. Στον καθένα είναι γραμμένο το όνομα ενός αποστόλου του Αρνίου. Είναι ενδιαφέρον ότι δυο απ’ αυτούς τους πιστούς αποστόλους είχαν το όνομα Σίμων. Ο ένας που ονομαζόταν Σίμων Πέτρος ήταν πάρα πολύ το επίκεντρο της προσοχής· ο άλλος που ονομαζόταν Σίμων ο ζηλωτής, δεν ήταν. (Πράξεις 1:13) Στην πραγματικότητα, έχουν λεχθεί πάρα πολύ λίγα γι’ αυτό τον Σίμωνα. Αλλά και οι δυο τους έλαβαν την ίδια ανταμοιβή—το προνόμιο να είναι θεμέλια μέλη της ουράνιας κυβέρνησης κάτω από τον Βασιλιά Ιησού Χριστό!
Φυσικά, δεν πρόκειται όλοι οι χρισμένοι που έχουν αναστηθεί να υπηρετήσουν με εξέχοντα τρόπο ως ‘θεμέλιοι λίθοι’. Ο Ιεχωβά θα χρησιμοποιήσει το προσωπικό της κυβέρνησής του σε οποιαδήποτε θέση αυτός θεωρεί ότι τους ταιριάζει καλύτερα. Όσοι από εμάς έχουν την ελπίδα να ζήσουν για πάντα στον Παράδεισο στη γη μπορούν με παρόμοιο τρόπο να είναι βέβαιοι ότι, κάτω από εκείνη τη διευθέτηση, ο Βασιλιάς μας θα μας χρησιμοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Με όμορφο περιβάλλον, με πιστούς συντρόφους, με ποικιλία ευχάριστης εργασίας, και χωρίς απογοήτευση ή ανία, η προσωπικότητά μας και οι επιδεξιότητές μας θα φθάσουν στην πλήρη τους ανάπτυξη!
Έτσι, είτε έχουμε κληθεί για ουράνια ανταμοιβή είτε αποβλέπουμε να ζήσουμε σε μια καλλωπισμένη γη, ας είμαστε ικανοποιημένοι με το διορισμό υπηρεσίας που έχουμε στην οργάνωση του Ιεχωβά και ας εργαζόμαστε σ’ αυτόν ολόψυχα. Αυτή είναι η πορεία της σοφίας και της χαράς. Αντί να επιδιώκετε με φιλοδοξία να είστε το επίκεντρο της προσοχής, καλλιεργήστε την ταπεινή στάση που είχε ο Βασιλιάς Δαβίδ, ο οποίος είπε: «Έν εζήτησα παρά του Κυρίου, τούτο θέλω εκζητεί· το να κατοικώ εν τω οίκω του Κυρίου πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Κυρίου και να επισκέπτωμαι τον ναόν αυτού».—Ψαλμός 27:4.