οποίοι ειλικρινά ζητούν τον Ιεχωβά και επιθυμούν να επιστρέψουν σ’ αυτόν, ότι αυτός, από μέρους του, θα επιστρέψη σ’ αυτούς. Η ανόρθωσις είναι ακόμη δυνατή γι’ αυτούς.—Πράξ. 17:26, 27· Ιερεμ. 29:12-14· Ησ. 57:15.

²⁵ Υπάρχουν και άλλες ενδιαφέρουσες και σπουδαίες απόψεις προς εξέτασιν αυτού του θέματος, και υπάρχουν πολλά που μπορούμε να μάθωμε για καθοδήγησι και ενθάρρυνσί μας από τη Γραφή. Θα εξετάσωμε, λοιπόν, μια από τις παραβολές του Ιησού. Είναι πολύ κατάλληλη για το θέμα μας και έχει τη δική της διακεκριμένη έκκλησι. Πρόκειται για την πολύ γνωστή παραβολή, ή εξεικόνισι, του ασώτου υιού.

Ένας Νέος Παραστρατεί

 1. (α) Γιατί ο Ιησούς συχνά χρησιμοποιούσε παραβολές; (β) Πώς απεκάλυψε ο Ιησούς την πραγματική αιτία της δυσκολίας;

Ο ΙΗΣΟΥΣ ελάλησε πολλές παραβολές, αυτό δε μας κάνει ν’ απορούμε γιατί τόσο συχνά εχρησιμοποίησε αυτή τη μέθοδο διδασκαλίας. Συνήθως ο σκοπός μιας παραβολής είναι να κάμη ένα πράγμα εύκολα κατανοητό μ’ ένα εντυπωσιακό τρόπο. Αλλά μπορούν να υπάρξουν εξαιρέσεις σ’ αυτό τον γενικό κανόνα, όπως γίνεται καταφανές από αυτή την περίπτωσι. Οι μαθηταί ρώτησαν τον Ιησού: «Διά τι λαλείς προς αυτούς διά παραβολών;» Όταν διαβάζωμε την απάντησί του, εκπλησσόμεθα αμέσως από τη μνεία που κάνει σ’ αυτά ακριβώς τα σημεία, τα οποία έχομε τονίσει, σχετικά με την ανάγκη να συνέλθη κανείς και το σπουδαιότερο όλων την κατάστασι της καρδιάς. Είπε στους μαθητάς του: «Εις εσάς εδόθη να γνωρίσητε τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, εις εκείνους όμως δεν εδόθη.» Αυτό πιθανόν να φανή ως μια αυθαίρετη απόφασις εκ μέρους του Ιησού, αλλά επροχώρησε για να δείξη ότι η πραγματική αιτία της δυσκολίας ευρίσκετο στα ίδια τα πλήθη. Παραθέτοντας από την προφητεία του Ησαΐα, ως να είχε εκπλήρωσι στις ημέρες του, είπε: «Διότι επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου, και με τα ώτα βαρέως ήκουσαν, και τους οφθαλμούς αυτών έκλεισαν, μήποτε ίδωσι με τους οφθαλμούς, και ακούσωσι με τα ώτα, και νοήσωσι με την καρδίαν, και επιστρέψωσι, και ιατρεύσω αυτούς.»—Ματθ. 13:10, 11, 15, 34.

 2. Πώς η μέθοδος διδασκαλίας του Ιησού εχρησίμευσε ως μια δοκιμή, με ποιο αποτέλεσμα;

² Α, ναι! Η πλειονότης των ανθρώπων στις ημέρες του Ιησού ευχαριστούντο να τον ακούουν σαν ένα θαυμάσιο αφηγητή, όπως τους εφαίνετο. Αλλά δεν ήθελαν να ενοχλούνται στην άποψί τους για τα πράγματα ή τον τρόπο της ζωής. Δεν ήθελαν το άγγελμα να εισχωρήση ως αυτό το σημείο. Επομένως έκλειναν τα διανοητικά των αυτιά και μάτια για να μη συνέλθουν και αναγκασθούν να αναγνωρίσουν την ανάγκη να στρέψουν τις καρδιές των και τους πόδας των προς μια τελείως διαφορετική κατεύθυνσι. Ο Μάρκος λέγει ότι ο Ιησούς ήτο «λυπούμενος δια την πώρωσιν της καρδίας αυτών.» (Μάρκ. 3:5) Έτσι η μέθοδος διδασκαλίας του Ιησού με παραβολές εχρησίμευσε ως μια δοκιμή, στην οποία απέτυχαν, με αποτέλεσμα να χάσουν ακόμη κάθε πληροφορία και ευκαιρία που είχαν. Όπως είπε ο Ιησούς: «Όστις όμως δεν έχει, και ό,τι έχει θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού.»—Ματθ. 13:12.

 3. Ποια ομοία κατάστασις επικρατεί σήμερα, και ποια είναι η σοφή πορεία που πρέπει ένας ν’ ακολουθήση;

³ Το ίδιο αληθεύει και σήμερα, ειδικά για τους ανθρώπους του «Χριστιανικού κόσμου.» Έχουν τη θρησκεία των και την εκκλησία της εκλογής των, και πολλοί δεν έχουν διάθεσι ν’ αλλάξουν ή ν’ αναγνωρίσουν την ανάγκη της αλλαγής, Όταν τους επισκέπτεται ένας μάρτυς του Ιεχωβά, με την επιθυμία να στρέψη την προσοχή των στο άγγελμα της Γραφής για την εποχή μας, ως επί το πλείστον ακούουν με στενοχωρία. Πράγματι κλείνουν τα ώτα και τους οφθαλμούς των, αλλά και την θύρα, επίσης. Έχουν τακτοποιήσει τη διάνοια τους. Λέγουν Όχι! στους μάρτυρας του Ιεχωβά οποιαδήποτε προσέγγισις και αν τους γίνεται. Πολύ καλά, αυτό είναι προνόμιο και ευθύνη των, αλλά δεν θα έπρεπε να συμβαίνη έτσι. Όπως στις ημέρες του Ιησού, έτσι και τώρα, η απόφασις παραμένει στο άτομο. Όπως στις ημέρες του Ιησού, κατά παράκλησιν των μαθητών του, σταματούσε για να εξηγήση τη σημασία μερικών παραβολών του. Έτσι και σήμερα, κάνομε καλά να σταματούμε και να ζητούμε να μάθωμε τη σημασία και την παρούσα εφαρμογή αυτών των Γραφικών περικοπών. Γνωρίζομε ότι «δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν», ειδικά τώρα, οπότε «τα τέλη των αιώνων έφθασαν.»—Ματθ. 13:36· Ρωμ. 15:4· 1 Κορ. 10:11.

 4. Ποια γραμμή αφηγήσεως ακολουθείται στην παραβολή του ασώτου υιού;

⁴ Η παραβολή του ασώτου υιού είναι πλήρης σημασίας. Για να έχωμε υπ’ όψι την εικόνα, θ’ ανασκοπήσωμε με συντομία την αφήγησι, η οποία περιλαμβάνει έναν άνθρωπο, ο οποίος είχε δύο γυιούς. Ο νεώτερος εζήτησε από τον πατέρα του το μερίδιο του από την περιουσία. Του εδόθη, και ο νέος πήρε όλα τα υπάρχοντά του και απεδήμησε σε μια μακρινή χώρα, όπου εσπατάλησε όλα όσα είχε σε μια ζωή ασωτίας. Στη χώρα εκείνη έγινε μεγάλη πείνα, και ευρισκόμενος σε απελπιστική ανάγκη, πήγε να εργασθή ως χοιροβοσκός, αλλά δεν του επετρέπετο ούτε την τροφή των ακόμη να τρώγη. Σε μια οδυνηρή κατάσταση ήλθε στον εαυτό του και απεφάσισε να επιστρέψη σπίτι του. Θα ανεγνώριζε την αμαρτωλή του πορεία και θα ζητούσε να γίνη δεκτός, όχι ως ένας γυιός, αλλά ως ένας μισθωτός υπηρέτης. Ο πατέρας του, όμως, βλέποντας τον γυιό του, όταν ακόμη ήταν μακριά, έδραμε να τον προϋπαντήση και του έκαμε μια πολύ θερμή υποδοχή. Του εφόρεσε γρήγορα την καλύτερη στολή, σανδάλια και ένα ωραίο δακτυλίδι, επακολούθησε δε ένα συμπόσιο με μουσική και χορό. Αλλά ο μεγαλύτερος γυιός, όταν έφθασε στο σπίτι κι επληροφορήθη τι είχε συμβή, ωργίσθη και δεν ήθελε να συμμετάσχη. Ο πατέρας του τον παρακαλούσε, αλλ’ αυτός παρέθετε επιχειρήματα για ν’ αποφύγη. Ο πατέρας εξήγησε και πάλι την πορεία ενεργείας του μ’ ένα πολύ φιλάγαθο και παρακλητικό τρόπο. Εκεί η αφήγησις τερματίζεται αποτόμως, αφήνοντας το ζήτημα ανοιχτό όσον αφορά την τελική αντίδρασι του μεγαλυτέρου γυιού.—Λουκ. 15:11-32.

 5. Κατά ποιον τρόπο η παραβολή αυτή φαίνεται ως μοναδική;

⁵ Υπάρχουν ωρισμένα σημεία τα οποία χαρακτηρίζουν αυτή την παραβολή ως μοναδική. Είναι μια από τις μακρότερες, που ελάλησε ο Ιησούς, πράγμα που επιτρέπει μια πιο λεπτομερή εικόνα και μια πιο βαθιά εντύπωσι. Αλλά το εξέχον χαρακτηριστικό, το οποίο προξενεί μια βαθύτερη εντύπωσι, είναι η οικογενειακή σχέσις που αναφέρεται. Άλλες παραβολές περιλαμβάνουν τη χρήσι άψυχων πραγμάτων, όπως διάφορα είδη σπόρων η γης, ή τη σχέσι μεταξύ ενός κυρίου και των δούλων του. (Ματθ. 13:18-30· 25:14-30· Λουκ. 19:12-27) Αλλά εδώ έχομε τη στενή και προσφιλή σχέσι μεταξύ ενός πατρός και των υιών του. Πράγματι, συμβαίνει συχνά ένας πατέρας να μη καλλιεργή μια τόσο φιλική ή εμπιστευτική σχέσι με τους γυιούς του, οι οποίοι ανετράφησαν με τρόπο που να τον φοβούνται και να τον σέβωνται, μάλλον παρά να τον αγαπούν κατά ένα αυθόρμητο τρόπο. Αλλ’ αρκεί μόνο να διαβάσωμε αυτή την παραβολή για να διαπιστώσωμε την εγκάρδια αγάπη που είχε αυτός ο πατέρας και για τους δύο γυιούς του, και τη γενναιόδωρο εκδήλωσί της στον καθένα τους, μολονότι δεν ήσαν άξιοι όπως συνέβη. Η αφήγησις η ιδία κάνει μια θερμή έκκλησι, όπως είχε ο Ιησούς την πρόθεσι να γίνη αυτό, και αποβλέπομε συνεπώς με μεγάλο ενδιαφέρον στην εξέτασι των λεπτομερειών της παρούσης εκπληρώσεως της.

Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ

 6. Ποιες συνθήκες προεκάλεσαν αυτή την παραβολή και δύο άλλες;

⁶ Πρώτον, πρέπει να ιδούμε τις περιστάσεις, κάτω από τις οποίες εδόθη αυτή η παραβολή. Ο χρόνος που ελέχθη ήταν το τελευταίο μέρος της διακονίας του Ιησού, ενώ ήταν καθ’ οδόν προς την Ιερουσαλήμ για δευτέρα και τελευταία φορά. (Λουκ. 13:22) Εκείνο, που αμέσως προεκάλεσε την αφήγησι αυτής της παραβολής, καθώς και δύο άλλων, δηλούται σαφώς στην αρχή του δεκάτου πέμπτου κεφαλαίου του Λουκά: «Επλησίαζον δε εις αυτόν πάντες οι τελώναι και οι αμαρτωλοί, δια να ακούωσιν αυτόν [τον Ιησούν]. Και διεγόγγυζον οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς, λέγοντες, Ότι ούτος αμαρτωλούς δέχεται, και συντρώγει μετ’ αυτών.» (Λουκ. 15:1, 2) Ο Ιησούς είπε τρεις παραβολές, που η καθεμιά μιλούσε για την ανάκτησι εκείνου που απωλέσθη, δηλαδή, ενός απολεσθέντος προβάτου, ενός απολεσθέντος νομίσματος και, του πιο πολυτίμου από όλα, ενός νέου υιού, ο οποίος «απολωλώς ήτο, και ευρέθη.» Σε κάθε περίπτωση επίσης, μεγάλη έμφασις δίδεται στην ευφροσύνη του ιδιοκτήτου όταν έγινε η ανάκτησις.—Λουκ. 15:32.

 7. Πώς η άποψις και η στάσις του Ιησού ήσαν σε αντίθεσι προς αυτές των θρησκευτικών ηγετών;

⁷ Η γεμάτη γογγυσμούς και παράπονα στάσις των θρησκευτικών ηγετών και άλλων δεν ήταν κάτι νέο. Έγινε έκδηλη από της ενάρξεως της διακονίας του Ιωάννου του Βαπτιστού. Όπως τους είπε ο Ιησούς, οι «τελώναι και αι πόρναι [οι αμαρτωλοί]» ήσαν εκείνοι, οι οποίοι επίστευσαν και ανταπεκρίθησαν στο άγγελμα του Ιωάννου. Προς τους θρησκευτικούς ηγέτας, οι οποίοι ήσαν τόσο δίκαιοι στα όμματά των, η τάξις αυτή ήταν σε μια κατάστασι απωλείας και πολύ περιφρονημένη και αναξία κάθε προσοχής. Στα όμματα του Ιησού, εν τούτοις, οι άνθρωποι αυτής της τάξεως, μολονότι είχαν εκτραπή και ευρίσκοντο σε μια κατάστασι απωλείας, έδειξαν προθυμία να τον ακούσουν και να συνέλθουν, και ‘πολλοί απ’ αυτούς ηκολούθουν αυτόν’. Πραγματικά, όπως είπε ο Ιησούς, αυτοί «υπάγουσι πρότερον υμών [των Φαρισαίων] εις την βασιλείαν του Θεού.» Και καθώς είπε, επίσης, όταν συζητούσε με τον Ζακχαίο, ένα ‘αρχιτελώνην’, ο «Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήση και να σώση το απολωλός.»—Ματθ. 21:31, 32· Μάρκ. 2:15-17· Λουκ. 19:10.

 8. Ποιες απόψεις τονίζονται στις ανωτέρω παραβολές;

⁸ Επομένως, μπορούμε να εκτιμήσωμε την τοποθέτησι, όταν ο Ιησούς ελάλησε την παραβολή σχετικά με το απολεσθέν πρόβατο, και την απολεσθείσα δραχμή, τονίζοντας την εντατική έρευνα που έκαμε ο απολέσας γι’ αυτό που απωλέσθη. Η τρίτη, όμως, του ασώτου υιού, τονίζει μια άλλη άποψι. Δείχνει την πορεία που πρέπει να λάβη ο απολεσθείς.

9. Γιατί εδόθη τόση έμφασις στη μορφή της ευφροσύνης;

⁹ Σε όλες τις τρεις παραβολές, παρακαλούμε να σημειώσετε ότι, όταν επήλθε η ανάκτησις, όχι μόνο ευφράνθηκε ο ιδιοκτήτης, όπως θα ήταν λογικό και ορθό, αλλά ολόκληρος ο οίκος και οι φίλοι και οι γείτονες προσεκλήθησαν να συμμετάσχουν. Ο Ιησούς το εξήγησε αυτό λέγοντας: «Ούτω, σας λέγω, χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού δια ένα αμαρτωλόν μετανοούντα.» (Λουκ. 15:10) Έτσι ο Ιησούς έδειξε ότι ακολουθούσε την πορεία της ουρανίας σοφίας δεχόμενος μετά χαράς εκείνους, οι οποίοι είχαν ειλικρινώς μετανοήσει. Απέδειξε, επίσης, ότι οι θρησκευτικοί ηγέται ήσαν άσοφοι και αδικαιολόγητοι στην χαρακτηριζόμενη από αυτοδικαίωσι και φιλαργυρία στάσι τους προς τους λιγώτερο ευνοημένους αδελφούς των. Ναι, ως Ιουδαίοι, ήσαν όλοι αδελφοί, λαός του Θεού, που ανήκαν στον ίδιο Ιδιοκτήτη, και πράγματι είχαν όλοι ανάγκη των υπηρεσιών του Ιατρού, Ιησού Χριστού, για να θεραπευθούν και να επιστρέψουν στον Ιεχωβά.—Μάρκ. 2:17.

10. Κατά ποιον τρόπο θα μας βοηθήση το ιστορικό αυτής της παραβολής;

¹⁰ Το να έχωμε αυτό το ιστορικό υπ’ όψιν θα μας βοηθήση να κατανοήσωμε τη σύγχρονη εκπλήρωσι της παραβολής του ασώτου υιού. Όπως το άγγελμα και το έργο του Ιωάννου του Βαπτιστού και του Χριστού Ιησού κατέληξαν στο να εκδηλωθούν διάφορες τάξεις, έτσι και σήμερα, όταν ένα παρόμοιο άγγελμα και έργο διεξάγεται από εκείνους που ακολουθούν στα βήματα του Ιησού, μπορούμε να αποβλέπωμε στο να εκδηλωθούν παρόμοιες τάξεις. Αυτά τα πράγματα θα είναι ένας οδηγός και μια παρηγορία για μας, επίσης και μια προειδοποίησις, όπως υπήρξαν και στους μαθητάς του Ιησού, στους οποίους εδόθη να γνωρίσουν τα «μυστήρια της βασιλείας των ουρανών.»—Ματθ. 13:11.

ΕΞΑΚΡΙΒΩΣΙΣ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ ΤΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ

11. (α) Ποιον εξεικονίζει ο «άνθρωπός τις»; (β) Ποια καθοδήγησις δίδεται σχετικά με τον Θεό στη σχέσι του ως Πατρός;

¹¹ Στα εναρκτήρια λόγια του αυτής της παραβολής, ο Ιησούς ανέφερε τους τρεις κυρίους χαρακτήρες: «Άνθρωπός τις είχε δύο υιούς.» (Λουκ. 15:11) Αυτό αποκαλύπτει την ύπαρξι μιας οικογενειακής σχέσεως μεταξύ τους, Ο «άνθρωπός τις», ο οποίος είναι ο πατέρας των δύο υιών, εξεικονίζει τον Ιεχωβά ως τον ουράνιο Πατέρα. Το ερώτημα εγείρεται, Τίνος Πατέρας είναι; Ο όρος «πατήρ» σημαίνει δοτήρ ζωής, αλλ’ αυτό και μόνο δεν προσδιορίζει την απάντησι. Ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» αρέσκεται να ομιλή για την «Πατρότητα του Θεού και την αδελφότητα του ανθρώπου», αλλά σ’ αυτό πλανώνται πολύ. Ο Ιησούς είπε στους Φαρισαίους, τον κλήρο των ημερών του: «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου», διότι είχαν το δικό του πνεύμα μίσους, ακόμη και μέχρι του σημείου του φόνου. Πράγματι, ο Αδάμ ήταν ο ‘υιός του Θεού’, αλλά, μετά από την εκούσια ανταρσία του, αυτή η σχέσις δεν ανεγνωρίζετο πια από τον Θεό, ούτε γι’ αυτόν ούτε για την ανθρωπίνη οικογένεια που προήλθε από αυτόν. Γι’ αυτό η Γραφή λέγει: «Ο κόσμος, όλος εν τω πονηρώ κείται.» Σε αρμονία με αυτό, οι Γραφές δείχνουν ότι ο Ιεχωβά δέχεται τη σχέσι του Πατρός μόνο για τον οίκο των πλασμάτων, τα οποία βρίσκονται στη γραμμή για να κερδίσουν ζωή στη βασιλεία του κάτω από τον Χριστό Ιησού.—Ιωάν. 8:44· Λουκ. 3:38· 1 Ιωάν. 5:19.

12. Για ποιους μόνο μπορεί να λεχθή ότι επιστρέφουν στον Θεό, πράγμα που οδηγεί σε ποιο συμπέρασμα σχετικά με τους δύο γυιούς;

¹² Είναι σπουδαίο να το αναγνωρίσωμε αυτό, όταν εξετάζωμε ποιους εξεικονίζουν οι δύο υιοί της παραβολής. Δεν περιλαμβάνουν εκείνους, οι οποίοι ποτέ δεν εγνώρισαν ή ευρήκαν τον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά. Όταν ο Παύλος μίλησε στους Αθηναίους, τους παρώτρυνε «να ζητώσι τον Κύριον, ίσως δυνηθώσι να ψηλαφήσωσιν αυτόν και να εύρωσιν.» (Πράξ. 17:27) Αλλά, όπως ανεφέρθη προηγουμένως, ο Θεός δεν έκαμε έκκλησι στους Ισραηλίτας, οι οποίοι είχαν εκτραπή, να τον ψηλαφήσουν. Μάλλον, είπε: «Επιστρέψατε προς εμέ, και θέλω επιστρέψει προς εσάς», διότι εξακολουθούσαν να είναι λαός του, σε σχέσι διαθήκης με αυτόν, αν και ακόμη γι’ αρκετά μακρό χρονικό διάστημα είχαν στραφή προς τις δικές των διεστραμμένες οδούς. (Μαλαχ. 3:7) Ομοίως, οι δύο υιοί του ‘ανθρώπου τινός’ εξεικονίζουν εκείνους, οι οποίοι έμαθαν αρκετά για τον Ιεχωβά και τους σκοπούς του που να αποτελούν μια βάσι για να εισέλθουν σε μια σχέσι με αυτόν, μολονότι αρκετοί από αυτούς πιθανόν να μη επωφεληθούν από αυτήν και ίσως παραστρατήσουν για λίγο καιρό.

13. Σε ποιους απεκάλυψε ο Ιησούς τον Ιεχωβά ως Πατέρα, και πώς μπορεί να εξακριβωθή η ταυτότης αυτής της τάξεως σήμερα;

¹³ Ο Ιησούς είναι εκείνος, ο οποίος πρώτος απεκάλυψε τον Ιεχωβά ως Πατέρα προς εκείνους, οι οποίοι ήλθαν σε ενότητα με αυτόν. Τους εδίδαξε να προσεύχωνται: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, . . .» Τους είπε, επίσης: «Μη φόβου, μικρόν ποίμνιον διότι ο Πατήρ σας ευδόκησε να σας δώση την βασιλείαν.» Αυτό το «μικρόν ποίμνιον» περιλαμβάνει τις 144.000, οι οποίοι αποτελούν τη Χριστιανική εκκλησία. Βρίσκονται στη γραμμή για να κερδίσουν ζωή στη Βασιλεία, σε συμμετοχή με τον Χριστό στο θρόνο του στον ουρανό. Αυτοί είναι εκείνοι, οι οποίοι έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν στα εμβλήματα του ετησίου Αναμνηστικού δείπνου του Κυρίου, τα δε αρχεία δείχνουν ότι υπάρχει ακόμη ένα υπόλοιπο αυτής της ομάδος επί της γης μέχρι σήμερα. Αυτοί αναφέρονται ως η «εκκλησία πρωτοτόκων καταγεγραμμένων εν τοις ουρανοίς.» Έτσι, πολύ κατάλληλα, ο «πρεσβύτερος υιός» στην παραβολή, ο πρωτότοκος, αντιπροσωπεύει σήμερα εκείνους, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι είναι εκ του υπολοίπου της αληθινής εκκλησίας, όπως μόλις ανεφέρθη.—Ματθ. 6:9· Λουκ. 12:32· Αποκάλ. 3:21· 14:1· Εβρ. 12:23· βλέπε, επίσης, Η Σκοπιά 1ης Φεβρουαρίου 1965, σελ. 89.

14. Εκτός από το «μικρόν ποίμνιον», πώς έδειξε ο Ιησούς ότι και άλλοι θα ήρχοντο υπό την εύνοιά του;

¹⁴ Αλλά ποια τάξι εξεικονίζει ο «νεώτερος υιός»; Εκτός από το «μικρόν ποίμνιον» με την ουράνια ελπίδα, ο Ιησούς ανέφερε και «άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης.» Αυτοί ταυτίζονται με τα πρόβατα, τα οποία συνάγονται στα δεξιά του Χριστού στην παραβολή των προβάτων και εριφίων. Ναι, αυτοί βρίσκονται σε οικογενειακή σχέσι με τον Θεό, διότι ο Βασιλεύς, Χριστός Ιησούς, τους λέγει: «Έλθετε, οι ευλογημένοι του Πατρός μου . . .» Η περίοδος, κατά την οποία συνάγονται, φαίνεται ότι είναι μετά από τον καιρό, οπότε ‘έρχεται ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού και . . . κάθηται επί του θρόνου της δόξης αυτού’, γεγονός, που έλαβε χώρα το 1914. Ο βασιλεύς προσκαλεί αυτούς τους ομοίους με πρόβατα, να ‘κληρονομήσουν την ητοιμασμένην εις αυτούς βασιλείαν’, όχι με το να συμμετάσχουν με αυτόν στον ουράνιο θρόνο, αλλά να εισέλθουν ως «δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον» εδώ επάνω στη γη. Σύμφωνα με την υπόσχεσι, που έχει δοθή, «οι δίκαιοι θέλουσι κληρονομήσει την γην, και επ’ αυτής θέλουσι κατοικεί εις τον αιώνα.»—Ιωάν. 10:16· Ματθ. 25:31-34, 46· Ψαλμ. 37:29.

15. Γιατί ο νεώτερος γυιός δεν εξεικονίζει όλα τα «άλλα πρόβατα»;

¹⁵ Επομένως, υπάρχουν δύο τάξεις, οι οποίες κερδίζουν αιώνια ζωή στη βασιλεία του Θεού, και οι οποίες αποβλέπουν σ’ αυτόν και τον αποκαλούν ουράνιο Πατέρα των. Μιλώντας γενικά, αυτές εξεικονίζονται από τους δύο υιούς στην παραβολή του Ιησού. Δεν θα ήταν ορθό, εν τούτοις, να λεχθή ότι όλα τα «άλλα πρόβατα», που αναφέρονται στον Ιωάννη 10:16 εξεικονίζονται από τον ‘νεώτερον υιόν’, Πολλοί από αυτά, όπως οι Αθηναίοι, αρχικώς ήσαν «ελπίδα μη έχοντες, και όντες εν τω κόσμω χωρίς Θεού», και δεν τον αποκαλούσαν πατέρα των. (Εφεσ. 2:12) Ίσως ψηλαφούσαν γι’ αυτόν και, επειδή ήσαν ειλικρινείς και είχαν έντιμη καρδιά, ανταπεκρίθησαν στο άγγελμα της αληθείας και «επίστευσαν», όπως μερικοί στας Αθήνας, όταν άκουσαν τον Παύλο. (Πράξ. 17:33, 34) Έκτοτε διετήρησαν μια σταθερή πορεία, και, επομένως, δεν μπορούν να εξεικονίζωνται από τον ‘νεώτερον υιόν’. Ποιους, λοιπόν, εξεικονίζει αυτός;

Η ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΠΑΡΑΣΤΡΑΤΗΜΑ

16. Ποια πορεία έλαβε ο νεώτερος γυιός, που απεκάλυπτε ποια στάσι;

¹⁶ Καθώς παρακολουθούμε την πορεία, που έλαβε ο «νεώτερος υιός», θα παρατηρήσωμε τα χαρακτηριστικά, τα οποία θα μας καταστήσουν ικανούς να εξεύρωμε την ταυτότητα της τάξεως που εξεικονίζει. Στην αρχή της αφηγήσεως τον ακούμε να ζητά από τον πατέρα του «το ανήκον μέρος της περιουσίας» του. Ο πατέρας συγκατετέθη και «διεμοίρασεν εις αυτούς τα υπάρχοντα αυτού.» Με άλλα λόγια, ο νεώτερος εζήτησε αμέσως τότε και εκεί ό,τι του ανήκε από την περιουσία του πατρός του. Τα εζήτησε αυτά τοις μετρητοίς, ή σε είδος που θα μπορούσε εύκολα να μετατρέψη σε χρήμα. Παρέλαβε τότε αμέσως ό,τι είχε κι εταξίδευσε σε μια μακρινή χώρα, γρήγορα δε τα εσπατάλησε όλα σε ακόλαστες απολαύσεις των αισθησιακών ορέξεων, ή σε μια ζωή ακολασίας. (Λουκ. 15:12, 13) Βλέπομε, λοιπόν, ένα ανυπόμονο νέο να θέλη όλα όσα μπορεί να λάβη σε υλική μορφή για την άμεση ιδιοτελή του απόλαυσι. Το να ζη στο σπίτι κάτω από το βλέμμα του πατρός του και να τον υπηρετή δεν ήταν ελκυστικό γι’ αυτόν τον καιρό εκείνο, διότι ήταν μια πολύ περιωρισμένη ζωή. Ήθελε να ζήση τη δική του ζωή κατά το δικό του τρόπο.

17. Στις ημέρες μας, πότε εξεδηλώθη η επίγεια ελπίδα;

¹⁷ Υπήρξαν άρά γε μερικοί στην εποχή μας σε μια παρόμοια θέσι και οι οποίοι έλαβαν μια όμοια πορεία σαν αυτή που μόλις περιεγράφη; Ναι. Η σύγχρονη κίνησις των μαρτύρων του Ιεχωβά άρχισε να λαμβάνη σχήμα σαράντα περίπου χρόνια πριν από το 1914 και αντιστοιχεί προς τη διακονία του Ιωάννου του Βαπτιστού. Αντίθετα προς τη γενική διδασκαλία στο «Χριστιανικό κόσμο», άρχισε να διαφαίνεται και να διδάσκεται τα πρώτα εκείνα χρόνια ότι η ουράνια ελπίδα δεν ήταν το μόνο μέσον σωτηρίας. Η ελπίδα αιωνίας ζωής πάνω στη γη κάτω από τις αποκαταστημένες Εδεμικές συνθήκες για την ανθρωπίνη οικογένεια γενικά, βασιζόμενη στην απολυτρωτική θυσία του Χριστού, ήταν ουσιαστικό μέρος του αγγέλματος, το οποίο εκηρύσσετο τότε. Αυτό έγινε για πρώτη φορά σαφώς αντιληπτό τα 1881 και εξετέθη στο βιβλιάριο Σκιές της Σκηνής των Καλυτέρων Θυσιών. Ήταν ένα εξέχον χαρακτηριστικό του βιβλίου Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων, που εξεδόθη το 1886, και το οποίο βιβλίο διενεμήθη και εμελετήθη ευρύτατα στη διάρκεια των επομένων σαράντα ετών. Περισσότερο έντονα ακόμη, το βιβλιάριο Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θ’ Αποθάνουν και οι παγκόσμιες δημόσιες ομιλίες κάτω από αυτό τον τίτλο, αρχίζοντας από τα 1918, έδωσαν Γραφική απόδειξι ότι ένα πλήθος ανθρώπων θα επιζήση από τον Αρμαγεδδώνα και θα ζήση για πάντα επάνω στη γη κάτω από τη βασιλεία του Θεού.

18. Πώς μερικοί ανταπεκρίθησαν στο άγγελμα, όμοια με τον νεώτερο γυιό;

¹⁸ Πολλοί όχι μόνο άκουσαν το άγγελμα, αλλά και ήλθαν σε στενή επαφή με την οργάνωσι του λαού του Θεού που το εκήρυττε. Εγνώρισαν και επίστευσαν στην προμήθεια του Θεού για την αποκατάστασι της τελείας ζωής επάνω στη γη, αλλά, όπως ο νεώτερος γυιός, δεν θέλησαν ν’ αναμείνουν για ν’ απολαύσουν ζωή κατά τον τρόπο και χρόνο του Θεού στη «νέα γη», κάτω από το βλέμμα του ‘νέου ουρανού’. (Αποκάλ. 21:1) Με άλλα λόγια, θέλησαν για την άμεση απόλαυσί των από τον ουράνιο Πατέρα «τα ανήκον [εις αυτούς] μέρος της περιουσίας.» Ήταν μια πρόωρη αίτησις με ανάξιο ελατήριο.

19. Πώς η τάξις του νεωτέρου γυιού δεν έδειξε επιθυμία για το μερίδιο του πρωτοτόκου;

¹⁹ Σημειώστε στην παραβολή που εδόθη από τον Ιησού ότι αίτησις δεν είχε γίνει για το μερίδιο που ανήκε στον πρεσβύτερο αδελφό, τον πρωτότοκο. Σύμφωνα με το νόμο του Θεού, τα «πρωτοτόκια» περιελάμβαναν «διπλούν μερίδιον» από την περιουσία του πατρός, έναντι ενός μεριδίου για το νεώτερο γυιό. (Δευτ. 21:17) Έτσι, επίσης, και στις ημέρες μας. Η τάξις του νεωτέρου γυιού δεν διατηρούσαν για τον εαυτό τους την ουράνια ελπίδα, γνωρίζοντας ότι αυτό περιελάμβανε την ανάγκη να βαδίσουν το στενό δρόμο της αυτοθυσίας σε μια ζωή αφιερώσεως. Δεν έδειξαν διάθεσι να κάμουν το βήμα της αφιερώσεως και της εισόδου στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Για να εκτιμήσωμε τη θέσι των, πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι ως τα 1934 περίπου το βήμα της αφιερώσεως ενός στον Θεό εθεωρείτο ότι αφορά μόνο εκείνους, οι οποίοι θα εγίνοντο πνευματικά τέκνα του Θεού, με την ουράνια ελπίδα, που ετίθετο μπροστά των. Το έτος εκείνο ανεπτύχθη σαφώς στη Σκοπιά ότι ήταν τελείως κατάλληλο, όπως και τα «άλλα πρόβατα» αφιερωθούν να κάμουν το θέλημα του Θεού, και το συμβολίσουν με το εν ύδατι βάπτισμα.—Η Σκοπιά 15ης Σεπτεμβρίου 1934, σελίδες 282, 283.

20. Πώς μερικοί σήμερα λαμβάνουν μια στάσι όπως εκείνη του νεωτέρου γυιού;

²⁰ Ως το 1935, η σύναξις των «άλλων προβάτων», ως κάτι που έπρεπε να πραγματοποιηθή πριν από τον Αρμαγεδδώνα, δεν είχε τονισθή. Αλλ’ από τότε, η Γραφική διατροφή και βοήθεια επρομηθεύθησαν μέσω των σελίδων του περιοδικού Η Σκοπιά για να ενισχύσουν εκείνους, των οποίων οι ελπίδες ήσαν επίγειες. Επίσης, εξακολούθησε να είναι αληθές ότι πολλοί έλαβαν γνώσι του Ιεχωβά και του σκοπού του, γνωρίζοντας ότι αυτό ήταν η αλήθεια, αλλ’ απέφυγαν να σημειώσουν κάποια περαιτέρω πρόοδο. Είχαν ιδεί τι συνεπάγεται. Όπως ο νεώτερος γυιός, θέλησαν κάτι διάφορο τώρα.

21. (α) Ποιες ερωτήσεις συνήθως εγείρονται, όταν νεαρά άτομα λαμβάνουν τέτοια πορεία; (β) Τι θα έπρεπε να έχουν υπ’ όψι των οι γονείς σχετικά με αυτό; (γ) Πώς θα έπρεπε ορθώς να θεωρήται η αφιέρωσις;

²¹ Τα γεγονότα δείχνουν ότι σε πολλές περιπτώσεις επρόκειτο για νεαρά στην ηλικία άτομα, ή πιθανόν και για παιδιά αφιερωμένων γονέων, επομένως, καλά κατατοπισμένα στην ελπίδα ζωής σ’ ένα αποκαταστημένο παράδεισο. Κάποτε αυτά τα νεαρά άτομα, ίσως στην αρχή της εφηβικής των ηλικίας, εβαπτίσθησαν, ισχυριζόμενα ότι είναι αφιερωμένα. Ύστερ’ από λίγο εξαφανίσθηκαν από τη σκηνή τουλάχιστον ως μάρτυρες του Ιεχωβά. Απορροφώνται πλήρως σε κοσμικές κατευθύνσεις και απολαύσεις, εντρυφώντας μερικές φορές και σε επαίσχυντη διαγωγή, φέρνοντας αισχύνη στους γονείς των. Τότε οι γονείς, με μεγάλη θλίψι, διερωτώνται αν ο νεαρός γυιός ή η θυγατέρα των κατενόησε πράγματι τη σημασία της αφιερώσεως και του βαπτίσματος. Δεν είναι, όμως αυτός ο καιρός ακατάλληλος για να εγερθή μια τέτοια ερώτησις; Δεν έπρεπε να είχαν βεβαιωθή γι’ αυτό εν καιρώ; Είναι τόσο εύκολο για τα νεαρά άτομα ν’ αναλαμβάνουν κάτι με μεγάλο ενθουσιασμό για ένα διάστημα, κατόπι ν’ αναλαμβάνουν κάτι άλλο με τον ίδιο ενθουσιασμό. Απλώς δοκιμάζουν τι έχει να προσφέρη η ζωή, περιλαμβανομένων και των θελγήτρων αυτού του κόσμου με τα όνειρα και τις ματαιότητες του. (Εκκλησ. 4:7) Υπόκεινται σε επιρροές. Βλέπουν τους άλλους της ηλικίας των να βαπτίζωνται γιατί, λοιπόν, να μη βαπτισθούν κι αυτοί; Με τη γνώσι της αληθείας που έχουν αισθάνονται ότι μπορούν να πουν Ναι στις δύο ερωτήσεις που τους τίθενται την ώρα του βαπτίσματος. Αλλά μπορεί να λεχθή ότι σ’ αυτό το στάδιο πράγματι εκτιμούν τι σημαίνει να κάμουν το βήμα της αφιερώσεως ως μια παντοτινήν «ευχήν εις τον Θεόν» να πράττουν το θέλημά του για πάντα, που περιλαμβάνει ολόκληρη τη ζωή τους; Το εδάφιο λέγει: «Κάλλιον να μη ευχηθής, παρά ευχηθείς να μη αποδώσης», ισχυριζόμενος ότι «ήτο εξ αγνοίας». «Δια τι να οργισθή ο Θεός εις την φωνήν σου, και να αφανίση τα έργα των χειρών σου;» Αυτό ακριβώς συνέβη στον άσωτο υιό.—Εκκλησ. 5:4-6.

22. Τι θα έπρεπε να ενθαρρύνεται με τα άτομα, αλλά τι θα έπρεπε να αποφεύγεται;

²² Βεβαίως, τα άτομα, περιλαμβανομένων και των νεαρών σε ηλικία, διαφέρουν πολύ. Σε μια εκπληκτικά μικρή ηλικία μερικά μπορούν να λάβουν μια σοβαρή άποψι των πραγμάτων και να παραμείνουν σ’ αυτή. Υπάρχουν Βιβλικά παραδείγματα τούτου, όπως ο Σαμουήλ. Δεν μπορούμε να θέσωμε ένα γενικό κανόνα ή ένα όριο ηλικίας. Τον καθένα μέσα στην οικογένεια πρέπει να τον μεταχειρισθούμε ατομικώς. Ταυτοχρόνως, θέλομε ν’ αποφύγωμε μια πορεία, η οποία, στην πραγματικότητα, τείνει να παράγη ασώτους υιούς.

23. Ποια ερωτήματα εγείρονται σχετικά με αυτούς οι οποίοι παραστρατούν;

²³ Πολλές ερωτήσεις εγείρονται σχετικά με εκείνους, οι οποίοι παραστρατούν. Δεν είναι εκούσιοι εχθροί. Είναι δυνατή η ανόρθωσις γι’ αυτούς και, αν ναι, πώς; Πώς η παραβολή του ασώτου υιού βοηθεί ν’ απαντήσωμε σ’ αυτά τα ερωτήματα; Ποιο φως ρίχνει, όχι μόνο στην τάξι του ασώτου υιού, αλλά στη στάσι και πορεία, η οποία πρέπει να ληφθή από εκείνους οι οποίοι παραμένουν κοντά στην οργάνωσι του Θεού; Αυτά και άλλα ερωτήματα θα συζητηθούν σε ένα προσεχές τεύχος του περιοδικού Η Σκοπιά.