τέλος τους το 632 π.Χ. Εκείνο τον καιρό η πόλις έπεσε στα χέρια των συνδυασμένων δυνάμεων του Ναβοπολάσαρου, βασιλέως της Βαβυλώνος, και του Κυαξάρου του Μήδου. Όπως δείχνει η βλάβη που η φωτιά και ο καπνός προξένησαν στα ανάγλυφα που βρέθηκαν στη Νινευή οι κατακτηταί πρέπει να είχαν κάψει την πόλι. Σχετικά με τη Νινευή, τα Βαβυλωνιακά χρονικά αναφέρουν: «Αφού ελεηλάτησαν την πόλι και τον ναό, μετέτρεψαν την πόλι σ’ ένα σωρό από ερείπια.»

Μ’ ένα ισχυρό τρόπο, η καταστροφή της Νινευή αποδεικνύει την αληθινότητα του προφητικού ‘λόγου του Θεού.’ Αυτή η καταστροφή επίσης αποδεικνύει το αναμφισβήτητο γεγονός ότι η περιφρόνησις των οδών του Θεού και η υιοθέτησις αιματηράς στρατηγικής και απατηλών συμμαχιών δεν μπορεί να φέρη αιώνιο όφελος. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να σκεφθούμε πολύ σοβαρά. Ασφαλώς δεν επιθυμούμε ν’ απογοητευθούμε με το να υποστηρίζωμε ή να συνδεώμεθα με τις συνήθειες και τα συστήματα που δεν επιδοκιμάζει ο Θεός. Γι’ αυτό, πρέπει να γνωρίσωμε καλά τι διδάσκει ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, και να θέσωμε την πλήρη εμπιστοσύνη μας στην υποσχεμένη κυβέρνησι της Βασιλείας Του.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

16 Ταύτα δε εγράφησαν δια να πιστεύσητε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντες να έχητε ζωήν εν τω ονόματι αυτού.—Ιωάν. 20:31. Σ 1/6/75 28, 30

17 Και παν ό,τι αν πράττητε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Κύριον και ουχί εις ανθρώπους . . . Διότι εις τον Κύριον Χριστόν δουλεύετε.—Κολ. 3:23, 24. Σ 15/6/75 2α

18 Ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγεν.—Ιωάν. 2:17. Σ 15/8/75 4, 5α

19 Διότι δεν θλίβει εκ καρδίας αυτού ουδέ καταθλίβει τους υιούς των ανθρώπων.—Θρήνοι 3:33. Σ 1/8/75 1, 4α

20 Και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί διορθώνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος, προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής.—Γαλ. 6:1. Σ 15/9/75 10

21 Εξεύρει ο Κύριος να ελευθερώνει εκ του πειρασμού τους ευσεβείς.—2 Πέτρ. 2:9. Σ 1/10/75 17, 18

22 Και μη συμμορφώνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφώνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας.—Ρωμ. 12:2. Σ 15/11/75 18, 19α

23 Ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με προζύμιον, το οποίον λαβούσα γυνή ενέκρυψεν . . . εωσού έγεινεν όλον ένζυμον.—Ματθ. 13:33. Σ 1/1/76 16, 18, 19

24 Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα έθνη.—Ματθ. 24:14. Σ 1/2/76 2, 3α

25 Αλλά συ είσαι Θεός . . . μακρόθυμος και πολυέλεος.—Νεεμ. 9:17. Σ 15/3/76 24, 25

26 Οι διάκονοι ωσαύτως πρέπει να ήναι σεμνοί, . . . έχοντες το μυστήριον της πίστεως μετά καθαράς συνειδήσεως.—1 Τιμ. 3:8, 9. Σ 1/3/76 15, 16

27 Η προσωποληψία εν τη κρίσει δεν είναι καλόν.—Παροιμ. 24:23. Σ 1/7/75 22

28 Έκαστος κατά την προαίρεσιν της καρδίας αυτού, ουχί με λύπην ή εξ ανάγκης· διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός.—2 Κορ. 9:7. Σ 15/8/75 7, 8α

29 Εν τούτω είναι τετελειωμένη η αγάπη μεθ’ ημών, δια να έχωμεν παρρησίαν εν τη ημέρα της κρίσεως.—1 Ιωάν. 4:17. Σ 1/10/75 26, 27

30 Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Θεού.—Ματθ. 4:4. Σ 15/10/75 13, 14

31 Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις και ημείς επιστεύσαμεν και εγνωρίσαμεν ότι συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού.—Ιωάν. 6:68, 69. Σ 15/11/75 17, 18β

Όταν Πείνα Δεν θα Υπάρχη Πλέον

ΜΠΟΡΕΙ να μην έχη ποτέ συμβή να δοκιμάσετε ημέρες βασανιστικής πείνας που εκατομμύρια άνδρες, γυναίκες και παιδιά είναι υποχρεωμένοι ν’ αντιμετωπίζουν. Σύμφωνα μ’ ένα συντηρητικό υπολογισμό, 460 εκατομμύρια κάτοικοι της γης δεν έχουν επαρκή τροφή για να φάγουν. Άλλοι υπολογισμοί ανεβάζουν αυτή την αναλογία σ’ ένα δισεκατομμύριο άτομα. Εκείνα που ιδιαίτερα υφίστανται τις συνέπειες της πείνας είναι τα παιδιά. Η πείνα τους μπορεί να καταλήξη σε τύφλωσι, σε ανακοπή της αναπτύξεώς των, σε απώλεια της αντοχής των εναντίον της μολύνσεως και τελικά σ’ ένα πρόωρο θάνατο.

Χωρίς αμφιβολία η ανακούφισις από την πείνα είναι αναγκαία. Αλλά θα έλθη τέτοια ανακούφισις; Ναι, ο Δημιουργός του ανθρώπου, ο Ιεχωβά Θεός, έχει σκοπό να φέρη ένα τέλος στην πείνα. Η προφητεία του Ησαΐα, επί παραδείγματι, δείχνει με έμφασι μια παγκόσμια ευωχία με επαρκή τροφή για όλους. Διαβάζομε: «Και επί του όρους τούτου ο Κύριος των δυνάμεων θέλει κάμει εις πάντας τους λαούς ευωχίαν από παχέων.»—Ησ. 25:6.

Στα εκατομμύρια των λιμοκτονούντων ατόμων μια τέτοια υπόσχεσις μπορεί να φαίνεται απίστευτη. Μπορεί να πιστεύουν απλώς ότι η γη δεν μπορεί να προμηθεύση αρκετή τροφή για όλους. Αλλά δεν συμβαίνει αυτό. Στην έκδοσι του Σεπτεμβρίου 1974, το περιοδικό Σαϊεντίφικ Αμέρικαν έλεγε: «Η γη και η τεχνολογία μπορούν πιθανόν να προμηθεύσουν τροφή για ένα πληθυσμό 40 έως 50 δισεκατομμύρια.» Γιατί τότε τόσο πολλοί άνθρωποι πεινούν; Η έλλειψις συνεργασίας μεταξύ των ατόμων, τα οικονομικά συστήματα που βασίζονται στην απόκτησι μεγάλων κερδών και η κακή διαχείρισις του πλούτου της γης είναι μεταξύ των παραγόντων που συντελούν στη λυπηρή κατάστασι που υπάρχει σήμερα.

Όλα αυτά τα πράγματα πηγάζουν από την αποτυχία του ανθρώπου να ενδιαφερθή για την ευημερία των συνανθρώπων του. Αυτή η αποτυχία δεν βρίσκεται σε αρμονία μ’ εκείνα που είπε ο Υιός του Θεού Ιησούς Χριστός: «Πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς.» (Ματθ. 7:12) Εφόσον το κήρυγμα του Ιησού προήρχετο από τον Πατέρα του, είναι φανερό ότι, σε τελευταία ανάλυσι, η περιφρόνησις για τον νόμο του Θεού ευθύνεται για το πρόβλημα της πείνας.—Ιωάν. 7:16.

Αξίζει να σημειωθή ότι πριν από πολλούς αιώνες ο Ιεχωβά Θεός απεκάλυψε στους Ισραηλίτες ότι η απελευθέρωσις από τη πείνα θα εξηρτάτο από την υπακοή τους στις εντολές του. Τους είχε πει: «Και εάν επιμελώς ακούσητε τας εντολάς μου, τας οποίας εγώ προστάζω εις εσάς σήμερον, να αγαπάτε Ιεχωβά τον Θεόν σας, και να λατρεύητε αυτόν . . . θα τρώγης και θα χορταίνης.»—Δευτ. 11:13-15, ΜΝΚ.

Η αρχαία ιστορία των Ισραηλιτών επιβεβαιώνει αυτά τα λόγια. Επί παραδείγματι, στη διάρκεια της βασιλείας του Βασιλέως Σολομώντος η πιστή προσκόλλησις του Ισραήλ στον νόμο του Θεού είχε σαν αποτέλεσμα την ευημερία και την ασφάλεια. Η Αγία Γραφή αναφέρει: «Κατώκει δε ο Ιούδας και ο Ισραήλ εν ασφαλεία έκαστος υπό την άμπελον αυτού και υπό την συκήν αυτού, από Δαν έως Βηρ-σαβεέ, πάσας τας ημέρας του Σολομώντος!» (1 Βασ. 4:25) Έτσι είχαν εκπληρωθή τα λόγια του 72 Ψαλμού τα οποία αρχικά είχαν λεχθή για να δείξουν τι θα συνέβαινε στη διάρκεια της διακυβερνήσεως του Σολομώντος: «Θέλει υπάρχει αφθονία σίτου επί της γης· επί των κορυφών των ορέων θα υπάρχη περίσσεια.»—Ψαλμ. 72:16.

Η κατάστασις που επικρατούσε στη διάρκεια της ευημερούσης βασιλείας του Σολομώντος ήταν μια προφητική εικόνα των μεγαλειωδών συνθηκών που θα υπάρχουν σ’ ολόκληρη τη γη κάτω από τη διακυβέρνησι του μεγαλυτέρου Σολομώντος του Ιησού Χριστού. (Ματθ. 12:42) Αυτό το γνωρίζομε διότι τα λόγια του Ψαλμού 72:8 επαναλαμβάνονται στον Ζαχαρία 9:10, όπου διαβάζομε τα εξής σχετικά με τη διακυβέρνησι του Μεσσίου: «Αυτός θέλει λαλήσει ειρήνην προς τα έθνη, και η εξουσία αυτού θέλει είσθαι από θαλάσσης έως θαλάσσης και από ποταμού έως των περάτων της γης.»—Παράβαλε Ζαχαρίας 9:9 με Ματθαίον 21:4, 5.

Επειδή ολόκληρη η γη θα περιέλθη στη δικαιοδοσία του, ο Ιησούς Χριστός θα φροντίση ώστε όλοι οι υπήκοοί του να ωφελούνται από την αφθονία της γης. Επίσης θα εξαλείψη όλους εκείνους που δεν θέλουν την ειρήνην που αυτός θα προσφέρη και οι οποίοι θα επιμένουν στις δικές των οδούς, προς βλάβην των συνανθρώπων τους. Όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, είπε στους μαθητάς του ότι θα ήρχετο με εκτελεστική εξουσία σ’ ένα καιρό μεγάλης στενοχωρίας και ανησυχίας που θα υπήρχε σ’ ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. (Λουκ. 21:25-36) Όταν λάβωμε υπ’ όψιν την αυξανόμενη παγκόσμια στενοχωρία, τότε αντιλαμβανόμεθα ότι ο καιρός πρέπει να είναι πολύ πλησίον.

Η ενέργεια που θ’ αναλάβη ο Ιησούς Χριστός εναντίον εκείνων οι οποίοι εμμένουν στην ιδιοτελή επιδίωξι των δικών των συμφερόντων και οι οποίοι αντιτίθενται στην κυριαρχία του θα σημάνη τέλος στα άπληστα εμπορικά συστήματα, στην κακή διαχείρισι του πλούτου της γης, στην άνιση διανομή των αποθεμάτων των τροφίμων και σε όλους τους άλλους παράγοντες που ευθύνονται για τη θλιβερή κατάστασι των λιμοκτονούντων ανθρώπων.

Κατόπιν ο Ιησούς Χριστός θα φροντίση να βοηθήση τους υπηκόους του ν’ απολαμβάνουν το καλύτερο από τη ζωή. Το μεγάλο του ενδιαφέρον για τη σωματική ευημερία του λαού, που έδειξε όταν ήταν στη γη ως άνθρωπος, μας διαβεβαιώνει γι’ αυτό. Επί παραδείγματι, κάποτε κάλεσε τους μαθητάς του και τους είπε: «Σπλαγχνίζομαι δια τον όχλον, διότι τρεις ήδη ημέρας μένουσι πλησίον μου και δεν έχουσι τι να φάγωσι· και να απολύσω αυτούς νήστεις δεν θέλω, μήποτε αποκάμωσι καθ’ οδόν.» (Ματθ. 15:32) Αυτό το στοργικό ενδιαφέρον υπεκίνησε τον Ιησού να κάμη ένα θαύμα. Χρησιμοποιώντας επτά άρτους και λίγα ψάρια επρομήθευσε ένα γεύμα για τέσσερις χιλιάδες άνδρες εκτός από τις γυναίκες και τα παιδιά. (Ματθ. 15:34-38) Σε μια προγενέστερη περίπτωσι είχε κάμει ένα παρόμοιο θαύμα με πέντε άρτους και δύο ψάρια.—Ματθ. 14:17-21.

Ένας τέτοιος θαυματουργικός πολλαπλασιασμός του άρτου και των ιχθύων μπορεί να φαίνεται απίστευτος. Αλλά δεν θα έπρεπε ν’ αναμένωμε πράγματα τέτοιας φύσεως από κάποιον που δεν είναι συνηθισμένος άνθρωπος, αλλ’ ο Υιός του Θεού; Και αν μπορούσε να εκτελή θαύματα στο να προμηθεύη τα αναγκαία, ασφαλώς έχει τη δύναμι να κάμη όλη τη γη να ‘δίνη τον καρπόν αυτής’ όταν οι ιδιοτελείς άνθρωποι που μολύνουν και ‘καταστρέφουν’ αυτόν τον πλανήτη θα έχουν εξαλειφθή!—Ψαλμ. 67:6· Αποκάλ. 11:18.

Έτσι μπορούμε ν’ αποβλέπωμε με εμπιστοσύνη σ’ έναν καιρό όχι πολύ μακρυνό όπου η πείνα θα είναι ένα πράγμα του παρελθόντος. Αν θέλετε να δήτε αυτόν τον καιρό, ενεργήστε θετικά για να δείξετε ότι θέλετε να είσθε ένας υπάκουος δούλος του Θεού και του Χριστού. Τότε, όπως στην περίπτωσι των Ισραηλιτών στη διάρκεια της βασιλείας του Σολομώντος, μπορεί να είσθε μεταξύ των πολλών που θα απολαύσουν ένα καιρό ειρήνης ασφαλείας και ευημερίας.

[Εικόνα στη σελίδα 387]

«Θέλει υπάρχη αφθονία σίτου επί της γης· επί των κορυφών των ορέων θα υπάρχη περίσσεια.»—Ψαλμ. 72:16, ΜΝΚ.

Ένας Θεός Απαράμιλλης Ταπεινοσύνης

ΕΠΕΙΔΗ ο Ιεχωβά Θεός δεν είναι κατώτερος από κανέναν και δεν υποτάσσεται σε κανέναν, είναι πράγματι ο Υπέρτατος Κυρίαρχος. Επειδή είναι πάνσοφος Θεός δεν χρειάζεται συμβουλή από κανέναν. (Ησ. 40:13) Ο Ιεχωβά Θεός είναι το υπέρτατο υπόδειγμα για το κάθε τι που είναι καλό, δίκαιο και στοργικό. Η δύναμίς του δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθή από κανέναν. Η θέσις που κατέχει δεν επηρεάζεται από όσα μπορούν να κάμουν ή αποτυγχάνουν να κάμουν οποιαδήποτε πλάσματα.

Δεν υπάρχει τίποτε που εμείς οι ατελείς άνθρωποι μπορούμε να δώσωμε στον Ιεχωβά Θεό για να τον ωφελήσωμε. Ο νεαρός Ελιού υπενθύμισε στον Ιώβ: «Εάν αμαρτάνης, τι πράττεις κατ’ αυτού; Ή αν αι παραβάσεις σου πολλαπλασιασθώσι, τι κατορθώνεις κατ’ αυτού; Εάν ήσαι δίκαιος, τι θέλεις δώσει εις αυτόν; Ή τι θέλει λάβει εκ της χειρός σου; Η ασέβειά σου δύναται να βλάψη άνθρωπον ως σε· και η δικαιοσύνη σου δύναται να ωφελήση υιόν ανθρώπου.»—Ιώβ 35:6-8.

Παρά το γεγονός ότι οι αμαρτωλοί άνθρωποι δεν μπορούν να επηρεάσουν τη θέσι του, ο Ιεχωβά Θεός, με τη μεγάλη συγκατάβασί του, είναι πρόθυμος να συνεργασθή μαζί τους. Ο θεόπνευστος ψαλμωδός έγραψε: «Τις ως ο Ιεχωβά ο Θεός ημών; Ο κατοικών εν υψηλοίς· ο συγκαταβαίνων δια να επιβλέπη τα εν τω ουρανώ και τα εν τη γη· ο εγείρων από του χώματος τον πτωχόν και από της κοπρίας ανυψών τον πένητα, δια να καθίση αυτόν μετά των αρχόντων.»—Ψαλμ. 113:5-8.

Πόσο διαφορετικός είναι ο Ιεχωβά από τους ατελείς ανθρώπους! Συχνά εκείνοι που είναι μορφωμένοι άνθρωποι και έχουν οξεία διάνοια γίνονται ανυπόμονοι όταν έχουν να κάμουν με άτομα που αργούν να καταλάβουν. Στην πραγματικότητα, μπορεί να είναι πολύ υπερήφανοι για να δεχθούν να κάνουν συντροφιά με αυτούς που έχουν περιωρισμένες ικανότητες. Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός καταδέχεται να βλέπη με εύνοια εκείνους που μπορεί οι άνθρωποι να καταφρονούν—δηλαδή τους ταπεινούς και τους φτωχούς.

Η θλιβερή κατάστασις εκείνων που πιστεύουν ότι είναι μηδαμινοί δείχνεται στη περίπτωσι του Ιώβ. Όταν είχε χάσει τα πάντα, ο ασθενής Ιώβ καθόταν «εν μέσω της σποδού,» πιθανόν σαν ένας απόβλητος σ’ ένα τόπο απορριμμάτων. (Ιώβ 2:8) Κάποτε είχε απολαύσει μια έντιμη θέσι σαν ένας σεβαστός πρεσβύτερος και κριτής στην πύλη της πόλεως. Αλλά τώρα σαν ένας θλιμμένος άνθρωπος υφίστατο κακομεταχείρισι από μικροπρεπείς ανθρώπους, γι’ αυτό ανεφώνησε: «Και τώρα εγώ είμαι το τραγώδιον αυτών, είμαι και η παροιμία αυτών. Με βδελύττονται, απομακρύνονται απ’ εμού, και δεν συστέλλονται να πτύωσιν εις το πρόσωπόν μου.»—Ιώβ 30:9, 10.

Σκεφθήτε το, ο Ιεχωβά Θεός είναι πάντοτε πρόθυμος να έλθη σε βοήθεια καταφρονημένων ανθρώπων όπως ήταν ο θλιμμένος Ιώβ. Πολλές φορές έχει εξυψώσει εκείνους οι οποίοι ήσαν εντελώς ασήμαντοι από ανθρώπινη άποψι.

Εκείνος που το είχε αντιληφθή αυτό ήταν ο Δαβίδ. Αναγνωρίζοντας τι είχε κάμει ο Θεός γι’ αυτόν, είπε: «Η αγαθότης σου [η ταπεινότης σου, ΜΝΚ] με εμεγάλυνε.» Επειδή ήταν το μικρότερο παιδί, ο Δαβίδ φαινόταν ως ο ελάχιστος των υιών Ιεσσαί για να εκλεγή να βασιλεύση στον Ισραήλ. Ο πατέρας του εθεώρησε περιττό να τον φωνάξη από τον βοσκότοπο όπου έβοσκε τα πρόβατα για να τον συστήση στον προφήτη Σαμουήλ, αλλά παρουσίασε τους άλλους γυιους του. Μόνο κατόπιν προτροπής του προφήτου Σαμουήλ ο Ιεσσαί εκάλεσε τον Δαβίδ από τον τόπο που έβοσκε το ποίμνιο. Αργότερα ο Σαμουήλ έχρισε τον Δαβίδ «εν μέσω των αδελφών αυτού.» (1 Σαμ. 16:6-13) Έτσι η ταπεινότης του Ιεχωβά ο οποίος έλαβε υπ’ όψιν του τον νεαρό Δαβίδ ήταν εκείνη που έκαμε αυτόν τον ποιμενόπαιδα μεγάλον.

Ομοίως ο Ιεχωβά εκλέγει για συντρόφους άρχοντας μαζί με τον Υιόν του τον Ιησού Χριστό εκείνους οι οποίοι θεωρούνται καταφρονημένοι από τον κόσμο. Εφιστώντας την προσοχή μας σ’ αυτό, ο Χριστιανός απόστολος Παύλος έγραψε: «Επειδή βλέπετε την πρόσκλησίν σας, αδελφοί, ότι είσθε ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς. Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός δια να καταισχύνη τους σοφούς, και τα ασθενή του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός δια να καταισχύνη τα ισχυρά, και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα, δια να καταργήση τα όντα.»—1 Κορ. 1:26-28.

Ιδιαίτερα αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι με τη μεγάλη του ταπεινότητα ο Ιεχωβά Θεός ανέχθηκε την επανειλημμένη στασιαστικότητα των Ισραηλιτών. Μέσω του προφήτου του Ησαΐα είπε: «Εξήπλωσα τας χείρας μου όλην την ημέραν προς λαόν απειθή, περιπατούντα εν οδώ ουχί καλή, οπίσω των διαβουλίων αυτών.»—Ησ. 65:2.

Αυτή η ταπεινότης είναι πράγματι αξιοσημείωτη. Ο Ιεχωβά Θεός συνέχισε να ‘εξαπλώνη τας χείρας του’ στους Ισραηλίτες και να τους προσκαλή να επιστρέψουν σ’ αυτόν και θα τους έδινε την ευλογία του. Αυτό το έκαμε παρ’ όλο το γεγονός ότι η ισχυρογνωμοσύνη τους τον λυπούσε βαθειά. Οι Άγιες Γραφές μάς λέγουν: «Αυτοί όμως ηπείθησαν και ελύπησαν το άγιον πνεύμα αυτού.» (Ησ. 63:10) Μόνο μετά από επανειλημμένες εκκλήσεις, που τους έκαμε επί αιώνες, εγκατέλειψε τελικά ο Ιεχωβά τους απειθείς Ισραηλίτες στους εχθρούς των. Εν τούτοις, δεν έκλεισε τη θύρα σ’ αυτούς ως άτομα. Η επιθυμία του ήταν να μετανοήσουν και να ευθυγραμμισθούν με τις απαιτήσεις του για να έχουν την επιδοκιμασία του και τις ευλογίες του. Η θερμή του έκκλησις προς αυτούς εξακολούθησε να είναι: «Επιστρέψατε προς εμέ και θέλω επιστρέψει προς εσάς.»—Μαλαχ. 3:7.

Τι θα πούμε για σήμερα; Ακόμη ισχύουν οι λόγοι που είπε ο απόστολος Παύλος στην Αθήνα: «[Ο Θεός] παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι.» (Πράξ. 17:30) Με τη μεγάλη του συγκατάβασι και την άφθονη αγάπη ο Ιεχωβά Θεός έδωσε τον Υιόν του για τον κόσμο. Αυτό άνοιξε την οδό για το ανθρώπινο γένος να έλθη σε μια επιδοκιμασμένη στάσι ενώπιον του για να λάβη αιώνια ζωή.—Ιωάν. 3:16.

Εφόσον ο Ιεχωβά είναι ένας Θεός τέτοιας άφθαστης ταπεινότητος, δεν μπορεί να ανεχθή κανένα υπερήφανο. Η Αγία Γραφή μάς λέγει: «Βδέλυγμα εις τον Ιεχωβά είναι πας υψηλοκάρδιος.» (Παροιμ. 16:5, ΜΝΚ) «Ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.»—Ιακ. 4:6.

Το γεγονός ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ταπεινός βεβαιώνει τους ταπεινούς δούλους του ότι οπωσδήποτε θα έχουν τη βοήθειά του. Μολονότι κυβερνά ως Υπέρτατος, οι πιο ταπεινοί δούλοι του δεν είναι ανάγκη να φοβούνται ότι θα τους παραβλέψη. «Ο Ιεχωβά είναι υψηλός,» λέγει ο Ψαλμός 138:6, «και επιβλέπει επί τον ταπεινόν· τον δε υψηλόφρονα γινώσκει μακρόθεν.» Το άτομο που βρίσκεται σε μια εξέχουσα θέσι αλλά κυριαρχείται από υπερηφάνεια δεν αναγνωρίζεται από τον Ιεχωβά. Αλλά το ταπεινό άτομο είναι πολύτιμο στους οφθαλμούς του. Ο Ιησούς Χριστός ενεθάρρυνε τους μαθητάς του με τα εξής λόγια: «Δεν πωλούνται πέντε στρουθία δια δύο ασσάρια; και έν εξ αυτών δεν είναι λελησμονημένον ενώπιον του Θεού· αλλά και αι τρίχες της κεφαλής υμών είναι πάσαι ηριθμημέναι. Μη φοβείσθε λοιπόν· από πολλών στρουθίων διαφέρετε.»—Λουκ. 12:6, 7.

Πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμεθα όλοι μας που ο Ιεχωβά είναι ταπεινός Θεός. Αν δεν ήταν η ταπεινότης του, δεν θα υπήρχε πιθανότης ν’ αποκτήσωμε μια επιδοκιμασμένη στάσι ενώπιόν του. Η ταπεινότης του Ιεχωβά πάλι μας υποκινεί να θέλωμε να τον μιμηθούμε. Πρέπει να θέλωμε να βρισκώμεθα σε πλήρη αρμονία με τα σοφά λόγια που αναγράφονται στις Παροιμίες 8:13: «Αλαζονείαν και αυθάδειαν και πονηράν οδόν και διεστραμμένον στόμα εγώ μισώ.» Αν η προσπάθειά μας είναι να καλλιεργούμε ένα τέτοιο μίσος, μπορούμε να έχωμε πεποίθησι ότι ο Θεός της άφθαστης ταπεινότητος, ο Ιεχωβά, θα συνεχίση να μας δίνη την ευνοϊκή προσοχή του.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις

Μια Παγκόσμια Κυβέρνησις Είναι Αναγκαία

● Η πρόοδος στα μέσα μεταφορών κι επικοινωνιών έχει κάμει τον κόσμο μικρότερο σαν να είναι μια μόνο κοινωνία. Έτσι τα προβλήματα της εποχής μας έχουν γίνει παγκοσμίου φύσεως και τα δοκιμάζουν όλοι. Εν τούτοις, τα έθνη εξακολουθούν να τραβούν διαφορετικές κατευθύνσεις. Ένα άρθρο στην εφημερίδα «Γκαζέττ» του Μόντρεαλ ανέφερε ότι οι ηγέτες του κόσμου «έχουν πει ότι κάποιο είδος παγκοσμίου κυβερνήσεως είναι αναγκαίο.» Επίσης εσχολίαζε: «Χωρίς αμφιβολία αξίζει να εργασθή κανείς γι’ αυτό όταν σκεφθή τις πιθανές δύο λύσεις—ή κατάρρευσι της κοινωνίας ή παγκόσμια δικτατορία.» Ακόμη και η έλλειψις τροφίμων σε διάφορα μέρη, όπως ανεγνώριζε το περιοδικό, «προκαλούνται από συγκεχυμένες προτιμήσεις και από έλλειψι παγκοσμίου διαχειρίσεως.» Το άρθρο παρετήρησε ότι «οι άνθρωποι πρέπει σύντομα ν’ αντικαταστήσουν την εθνική ή ομαδική υποταγή με μια πολύ ευρύτερη υποταγή σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, δηλαδή να γίνουν πολίται του κόσμου ή ολοκλήρου του πλανήτου.»

Μήπως η μία κυβέρνησις για ολόκληρο τον κόσμο είναι απλώς ένα όνειρο; Μέσω των ανθρωπίνων προσπαθειών, ναι, όπως δείχνει η ιστορία. Αλλ’ η μία κυβέρνησις για ολόκληρη τη γη θα γίνη πραγματικότης, διότι αυτός είναι ο σκοπός του Θεού. Η Βιβλική προφητεία δείχνει ότι σύντομα ο Θεός θα αποσπάση την εξουσία από όλα τα διαιρετικά πολιτικά συστήματα και θα τα εξαλείψη για πάντα. (Δαν. 2:44) Τότε θα υπάρχη μία μόνο κυβέρνησις για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, διότι η ουράνια βασιλεία θα βρίσκεται στα χέρια του Ιησού Χριστού. (Ματθ. 6:10) Εκείνοι που υποτάσσονται στη διακυβέρνησι της Βασιλείας του Θεού θα επιζήσουν από το τέλος αυτού του μη ικανοποιητικού συστήματος πολιτικής διακυβερνήσεως. Όλοι αυτοί θα εισέλθουν στη νέα τάξι του Θεού σαν μια ενωμένη κοινωνία ανθρώπων «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών.»—Αποκάλ. 7:9.

Κίνδυνος για το Κράτος;

● Σχετικά με μια ειδική ανταπόκρισι για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Αφρική, ο Έρνι Ρέγκερ γράφει τα εξής στο περιοδικό «Χριστιανικός Αιών»: Οι παγκοσμίως επευφημούμενοι ως σκληρά εργαζόμενοι και ηθικώς εξαίρετοι πολίτες Μάρτυρες του Ιεχωβά, έχουν επανειλημμένως προκαλέσει τη δυσαρέσκεια κυβερνήσεων επειδή αρνούνται να συμμετάσχουν σε συμβολικές εκφράσεις πιστότητος προς το έθνος και, σε περιπτώσεις μερικών ολοκληρωτικών κρατών, με το ν’ αρνούνται να γίνουν μέλη του κυβερνώντος πολιτικού κόμματος.»

Μήπως μερικοί ηγέται θεωρούν τους Μάρτυρας ως ένα κίνδυνο για το Κράτος επειδή αυτοί οι Χριστιανοί διακρατούν μια στάσι αυστηράς ουδετερότητας όσον αφορά τις πολιτικές υποθέσεις; Αν συμβαίνη αυτό, αυτοί οι ηγέται δεν θα μπορούσαν ν’ ανεχθούν ούτε τον Ιησού Χριστό ο οποίος είπε: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου.» (Ιωάν. 18:36) Διευκρινίζοντας την ουδέτερη στάσι των ακολούθων του, ο Ιησούς είπε: «Εκ του κόσμου δεν είναι, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.»—Ιωάν. 17:16.

Εκείνοι που κατέχουν υψηλές θέσεις δεν είναι ανάγκη να φοβούνται ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούν ένα κίνδυνο για το Κράτος. Αυτοί οι ουδέτεροι Χριστιανοί έχουν τον κατάλληλο σεβασμό για τις κυβερνητικές ‘ανώτερες εξουσίες.’ (Ρωμ. 13:1-7) Αντί να τους διώκουν, δεν θα ήταν καλύτερα αν αυτοί οι άνθρωποι που βρίσκονται στην εξουσία έδειχναν εκτίμησι για τις υψηλές ηθικές αρχές που διακρατούν αυτοί οι Χριστιανοί;

Σχετικά μ’ αυτό το θέμα, ο δημοσιογράφος Ρέγκερ παραθέτει ωρισμένες παρατηρήσεις που εμφανίζονται σ’ ένα άρθρο της εφημερίδος «Μίρρορ» της Ζάμπια. Αξίζει να σημειωθή ότι αυτή η εφημερίς έγραφε: «Πολλοί από εκείνους οι οποίοι, αντίθετα με το σύνταγμά μας, διώκουν τους Μάρτυρας του Ιεχωβά επειδή μένουν σταθεροί στις θρησκευτικές των πεποιθήσεις, θα εγίνοντο πιο χρήσιμοι πολίται αν ακολουθούσαν το υπόδειγμα της ηθικής ζωής αυτού του δόγματος.»

Ενθυμείσθε τους Πτωχούς

ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ σώμα των πρεσβυτέρων της Ιερουσαλήμ είχε δώσει στον απόστολο Παύλο και στον Βαρνάβα «δεξιάς κοινωνίας,» όταν ο Παύλος ευρίσκετο στη σύσκεψι των πρεσβυτέρων, και επίσης είχε εμπιστευθή σ’ αυτούς τους δύο άνδρες μια επίσημη επιστολή προς τις εκκλησίες της Ασίας. Αυτή η επιστολή είχε σκοπό να καταρρίψη τους Εθνικούς φραγμούς μεταξύ των Ιουδαίων και των Εθνικών. Εν τούτοις, όσο σπουδαία και αν ήταν αυτή η αποστολή, υπήρχε ένα άλλο ζήτημα τόσο ενδιαφέρον που οι πρεσβύτεροι εθεώρησαν αναγκαίο να το εντυπώσουν στις διάνοιες του Παύλου και του Βαρνάβα. Η ειδική αυτή παραγγελία που τους εδόθη ήταν να ‘ενθυμούνται τους πτωχούς.’—Γαλ. 2:9, 10· Πράξ. 15:22-29.

Ο Παύλος αναφέρει ότι με προθυμία ανέλαβε να το κάμη αυτό, παράλληλα με το επίπονο έργο του κηρύγματος. Προσπαθούσε συνεχώς να ενσταλάζη αυτό το γενναιόδωρο πνεύμα στις εκκλησίες. Όταν οι Χριστιανοί της Ιερουσαλήμ βρέθηκαν σε ανάγκη, ο Παύλος ενεθάρρυνε τις εκκλησίες που είχε ιδρύσει στην Ευρώπη να προσφέρουν υλική βοήθεια ανάλογα με την ικανότητά τους στους άπορους αδελφούς των της Ιερουσαλήμ.—Ρωμ. 15:26· 2 Κορ. 8:1-8· 9:1-5.

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Το ενδιαφέρον για τους πτωχούς τονίζεται ιδιαίτερα σε όλες τις Χριστιανικές Γραφές. Ο απόστολος Ιωάννης είπε: «Όστις όμως έχη τον βίον του κόσμου και θεωρή τον αδελφόν αυτού ότι έχει χρείαν και κλείση τα σπλάγχνα αυτού απ’ αυτού, πώς η αγάπη του Θεού μένει εν αυτώ;» (1 Ιωάν. 3:17) Ο Ιάκωβος, ο ετεροθαλής αδελφός του Ιησού, έγραψε παρομοίως: «Εάν δε αδελφός ή αδελφή γυμνοί υπάρχωσι και στερώνται της καθημερινής τροφής, και είπη τις εξ υμών προς αυτούς, Υπάγετε εν ειρήνη, θερμαίνεσθε και χορτάζεσθε και δεν δώσητε εις αυτούς τα αναγκαία του σώματος, τι το όφελος;» Ο Ιάκωβος επίσης ετόνισε ότι «θρησκεία καθαρά και αμίαντος ενώπιον του Θεού και Πατρός είναι αυτή, να επισκέπτηται τους ορφανούς και τας χήρας εν τη θλίψει αυτών, και να φυλάττη εαυτόν αμόλυντον από του κόσμου.»—Ιακ. 2:15, 16· 1:27.

Ο Παύλος συνεβούλευσε τον Τιμόθεο, τον οποίο είχε αφήσει στην Έφεσο, να υπενθυμίζη στα άτομα που ευημερούσαν υλικώς μέσα στην εκκλησία την ανάγκη να «αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί,» και στους Χριστιανούς της Ρώμης είπε: «Εις τας χρείας των αγίων μεταδίδοντες, την φιλοξενίαν ακολουθούντες.» Αυτές οι ιδιότητες της γενναιοδωρίας και της φιλοξενίας είναι ουσιώδη χαρακτηριστικά των ‘καλών έργων’ που κάνουν τον Χριστιανό ικανό να ‘απολαύση την όντως ζωήν.’—1 Τιμ. 6:18, 19· Ρωμ. 12:13.

Όσον αφορά την προσφορά υλικής βοηθείας, οι περισσότερες παροτρύνσεις της Αγίας Γραφής αναφέρονται στο να δίδεται βοήθεια στους άλλους Χριστιανούς. Αλλ’ η γενναιοδωρία του αληθινού Χριστιανού δεν σταματά εδώ. Μάλλον η γενναιοδωρία πρέπει να είναι μια διαρκής και χαρακτηριστική ιδιότης της Χριστιανικής προσωπικότητος, η οποία θα υποκινή την καρδιά του ατόμου να προσφέρη σ’ εκείνους που έχουν ανάγκη.

Φυσικά ένας Χριστιανός δεν έχει πάντοτε τα μέσα να προσφέρη βοήθεια σε κάθε άτομο που έχει ανάγκη. Πώς, λοιπόν, μπορεί να προσδιορίση κανείς σε ποιον πρέπει να δίνη; Ο απόστολος είπε σ’ αυτό το σημείο: «Ας εργαζώμεθα το καλόν προς πάντας, μάλιστα δε προς τους οικείους της πίστεως.» (Γαλ. 6:10) Κατ’ αρχήν οι Χριστιανοί πρέπει να είναι πρόθυμοι να συνεισφέρουν στις ανάγκες των αδελφών των. Συγχρόνως όμως, δεν πρέπει να παραλείπουν να βοηθούν άλλους οι οποίοι υποφέρουν.

Συχνά οι Χριστιανοί έχουν λίγα υλικά αγαθά από τα οποία μπορούν να δώσουν. Αλλά μπορούν να προσφέρουν στοργικές υπηρεσίες που μπορεί να είναι πιο αναγκαίες. Ένας γείτονας μπορεί να είναι ασθενής. Αυτός ο γείτονας, άνδρας ή γυναίκα, μπορεί να είναι ένα άτομο που ποτέ δεν έδειξε ενδιαφέρον για το άγγελμα όταν οι Χριστιανοί του μίλησαν γι’ αυτό. Εν τούτοις, ο Χριστιανός ενδιαφέρεται να ιδή τι μπορεί να κάμη—ποια βοήθεια μπορεί να δώση. Ίσως μια νοικοκυρά να είναι τόσο άρρωστη ώστε να μη μπορή να μαγειρέψη το φαγητό ή να ψωνίση. Ή ένα άρρωστο άτομο μπορεί να χρειάζεται να το μεταφέρουν σε κάποιο γιατρό. Σ’ εκείνον που είναι ασθενής, μόνο μια φιλική επίσκεψις, ίσως με ένα πιάτο ζεστό φαγητό μπορεί να εκτιμηθή πάρα πολύ. Οι πιο ηλικιωμένοι ή οι ανάπηροι μπορεί να βοηθηθούν με πολλούς τρόπους.

Αυτές οι πράξεις είναι ένα μέρος των ‘καλών έργων’ για τα οποία όλοι οι Χριστιανοί πρέπει να δείχνουν ζήλο. (Τίτον 2:14) Σημειώστε ότι η Αγία Γραφή επαινεί τη Δορκάδα, τη Χριστιανή μαθήτρια στην πόλι της Ιόππης, λόγω των «αγαθών έργων και ελεημοσυνών.» Προφανώς η Δορκάς είχε λίγα υλικά αγαθά, αλλά προσέφερε τις στοργικές υπηρεσίες με το να ράβη ενδύματα για τις φτωχές χήρες.—Πράξ. 9:36-40.

Έτσι, όσον αφορά την υλική βοήθεια, οι Χριστιανοί πρέπει να είναι γενναιόδωροι, αλλά πρέπει πάντοτε να χρησιμοποιούν διάκρισι και καλή κρίσι. Δεν πρέπει να δίνουν στους άλλους σε τέτοιο βαθμό που να ζημιώσουν σοβαρά την οικονομία και την ευημερία της οικογενείας των. Επίσης ένα άτομο θα ήταν ανόητο αν έδινε χρήματα σε κάποιον ο οποίος απλώς θα τα σπαταλούσε ή, το χειρότερο, θα τα δαπανούσε για να συνεχίση κάποια κακή του συνήθεια. Επίσης το να βοηθήση κανείς ένα οκνηρό άτομο μπορεί στην πραγματικότητα να προξενήση βλάβη στο άτομο, διότι θα συντελέση σε περισσότερη οκνηρία και θα οδηγήση ίσως σε άλλες παρεκτροπές εκ μέρους του. Στη Χριστιανική εκκλησία της Θεσσαλονίκης ο Παύλος χρειάσθηκε να γράψη τα εξής: «Εάν τις δεν θέλη να εργάζηται, μηδέ ας τρώγη. Επειδή ακούομεν τινάς ότι περιπατούσι μεταξύ σας ατάκτως, μη εργαζόμενοι μηδέν, αλλά περιεργαζόμενοι· προτρέπομεν δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να τρώγωσι τον άρτον αυτών εργαζόμενοι μετά ησυχίας.»—2 Θεσσ. 3:10-12· παράβαλε Εφεσίους 4:28.

Επομένως, οι Χριστιανοί πρέπει να προσφέρουν υλική βοήθεια κατ’ αρχήν σε άτομα που αγαπούν τον Θεό και δείχνουν ειλικρινές ενδιαφέρον για τα αγαθά νέα και τα οποία έχουν πραγματική ανάγκη αυτής της βοηθείας. Αλλ’ όταν μπορούν, βοηθούν επίσης άλλους που έχουν πραγματική ανάγκη, δίδοντας, φυσικά, πάντοτε πνευματική βοήθεια σε όλους. Αυτοί έχουν το πνεύμα του Ιησού. Ο απόστολος Ματθαίος, ο οποίος συνώδευε τον Ιησού καθώς πήγαινε από χωριό σε χωριό αγαθοεργώντας, έγραψε: «Ιδών δε τους όχλους, εσπλαγχνίσθη δι’ αυτούς, διότι ήσαν εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα.»—Ματθ. 9:36.

Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΑ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΑ ΑΤΟΜΑ

Ο Θεός δείχνει ενδιαφέρον για κείνους που σκέπτονται και βοηθούν όσους βρίσκονται σε ανάγκη. Το υπολογίζει αυτό σαν να έχη συμβή στον ίδιο. Η Αγία Γραφή λέγει: «Ο ελεών πτωχόν δανείζει εις τον Κύριον· και θέλει γείνει εις αυτόν η ανταπόδοσις αυτού. (Παροιμ. 19:17) Το άτομο που είναι πραγματικά γενναιόδωρο δεν είναι ανάγκη να φοβάται ότι η πρόθυμη γενναιοδωρία του, μερικές φορές ακόμη και πέρα από τις πραγματικές του οικονομικές δυνατότητες, θα τον οδηγήση σε πτωχεία. Ο θεόπνευστος απόστολος γράφει: «Τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός. Δυνατός δε είναι ο Θεός να περισσεύση πάσαν χάριν εις εσάς, ώστε έχοντες πάντοτε εν παντί πάσαν αυτάρκειαν να περισσεύητε εις παν έργον αγαθόν, καθώς είναι γεγραμμένον· Εσκόρπισεν, έδωκεν εις τους πένητας· η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα.» (2 Κορ. 9:7-9· Ψαλμ. 112:9) Η Χριστιανική προσφορά όταν γίνεται από αγάπη, φέρνει δόξα στον Θεό και στο ευαγγέλιο που κηρύττει, διότι «ο τιμών τον Ποιητήν αυτού ελεεί τον πτωχόν.»—Παροιμ. 14:31.

Περιγράφοντας μια καλή σύζυγο η Αγία Γραφή αναφέρει ότι μαζί με τις θαυμαστές της ιδιότητες της εργατικότητος και της αξιοπιστίας «ανοίγει την χείρα αυτής εις τους πτωχούς και εκτείνει τας χείρας αυτής προς τους ενδεείς . . . Ο ανήρ αυτής γνωρίζεται εν ταις πύλαις [δηλαδή οι ενέργειές της φέρνουν σεβασμό σ’ αυτόν μέσα στην κοινωνία], . . . Τα τέκνα αυτής σηκώνονται και μακαρίζουσιν αυτήν· ο ανήρ αυτής, και επαινεί αυτήν.»—Παροιμ. 31:20-28.

Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΞΑΛΕΙΦΘΗ

Στην εποχή μας, ακόμη και μεταξύ των Χριστιανών, αληθεύουν τα λόγια του Ιησού: «Τους πτωχούς πάντοτε έχετε μεθ’ εαυτών.» (Ματθ. 26:11) Αυτό συμβαίνει λόγω της διαρκώς μεταβαλλόμενης καταστάσεως του κόσμου και επίσης λόγω των ασθενειών και του διωγμού. Αλλ’ η Αγία Γραφή υπόσχεται: «Διότι δεν θέλει λησμονηθή δια παντός ο πτωχός· η προσδοκία των πενήτων δεν θέλει απολεσθή δια παντός.» (Ψαλμ. 9:18) Κάτω από τη βασιλική διακυβέρνησι του Υιού του Θεού, εκείνοι που εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους και καταπιέζουν τους πτωχούς και τους ταπεινούς θα παρέλθουν. «Θέλει κρίνει τους πτωχούς του λαού· θέλει σώσει τους υιούς των πενήτων και συντρίψει τον καταδυναστεύοντα.»—Ψαλμ. 72:4.

Όπως ακριβώς θα συνέβαινε στον αρχαίο Ισραήλ αν θα υπήκουαν τον τέλειο νόμο του Θεού, έτσι κάτω από τη διακυβέρνησι του Χριστού επάνω στην γη δεν θα υπάρχουν πτωχοί άνθρωποι. Ο Θεός είπε στον Ισραήλ λίγο προτού εισέλθη στη Γη της Επαγγελίας: «Δια να μη υπάρχη πτωχός μεταξύ σας· διότι ο Ιεχωβά θέλει σε ευλογήσει μεγάλως εν τη γη, την οποίαν Ιεχωβά ο Θεός σου δίδει εις σε κληρονομίαν, δια να εξουσιάσης αυτήν.» (Δευτ. 15:4) Αντί να έχουν ένα απλό γραπτό νόμο, οι άνθρωποι που θα ζουν κάτω από τη δίκαιη καθοδήγησι της Βασιλείας θα έχουν τον νόμο του Θεού γραμμένο στις καρδιές των, διότι «όταν οι κρίσεις σου ήναι εν τη γη, οι κάτοικοι του κόσμου θέλουσι μάθει δικαιοσύνην.» (Ησ. 26:9) Γι’ αυτό τον καιρό ο προφήτης έγραψε: «Έλεος και αλήθεια συναπηντήθησαν· δικαιοσύνη και ειρήνη εφιλήθησαν. Αλήθεια εκ της γης θέλει αναβλαστήσει· και δικαιοσύνη εξ ουρανού θέλει κύψει. Ο Κύριος βεβαίως θέλει δώσει το αγαθόν και η γη ημών θέλει δώσει τον καρπόν αυτής.»—Ψαλμ. 85:10-12.

Πόσο ωραία θα είναι όταν η φτώχεια θα έχη εξαλειφθή για πάντα! Εν τούτοις αυτό δεν θα εξαλείψη την γενναιοδωρία, διότι όλοι θα είναι σε θέσι να διαθέτουν τις ικανότητές των και τα χαρίσματά τους και τα προϊόντα της εργασίας των για το όφελος και την ευημερία ολόκληρης της κοινότητος. Ως εκείνο τον καιρό, είθε όλοι μας να παρηγορούμε ο ένας τον άλλον, δίνοντας υλικά και πνευματικά πράγματα, ‘φροντίζοντες περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα’ μεταξύ των οποίων ‘έργων’ είναι το να ‘ενθυμούμεθα τους πτωχούς.’—Εβρ. 10:24· Γαλ. 2:10· Ρωμ. 1:12· Πράξ. 2:42.

Ο Καθένας ας Λαμβάνη το Ύδωρ της Ζωής Δωρεάν

«ΕΠ’ ΑΛΗΘΕΙΑΣ γνωρίζω ότι δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός, αλλ’ εν παντί έθνει, όστις φοβείται αυτόν και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν.» Αυτά είναι τα λόγια που ο απόστολος Πέτρος είπε όταν είδε ότι ο Θεός έκαμε φανερή την πρόθεσί του να δεχθή τον Ρωμαίο εκατόνταρχο Κορνήλιο και την οικογένειά του στη Χριστιανική εκκλησία. (Πράξ. 10:34, 35) Πραγματικά το θέλημα του Θεού είναι να «σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας.» (1 Τιμ. 2:4) Σήμερα, σε μια πολύ μεγαλύτερη έκτασι από τις ημέρες του αποστόλου Πέτρου, ο Θεός δείχνει εύνοια σε άνδρες και γυναίκες «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών.» (Αποκάλ. 7:9) Επίσης ελκύει ανθρώπους από όλες τις κοινωνικές θέσεις και όλες τις συνθήκες να βαδίσουν στην οδό της αιωνίου ζωής.—Ιωάν. 12:32.

Η Αφρικανική χώρα της Νιγηρίας δίνει ένα ωραίο παράδειγμα αυτής της συνάξεως κάθε είδους ανδρών και γυναικών που υπηρετούν τον Θεό «εν πνεύματι και αληθεία.» (Ιωάν. 4:24) Στη διάρκεια του έτους 1975, εβαπτίσθησαν 16.291 άτομα, και το σύνολο των 112.164 δραστήριων μαρτύρων του Ιεχωβά έγινε το δεύτερο σε μέγεθος σώμα αυτών των Χριστιανών μέσα στα σύνορα κάθε άλλου έθνους. Στη Νιγηρία υπάρχουν εικοσάδες φυλές και πολλές γλωσσικές ομάδες—οι Χάουζας, οι Γιορούμπας και οι Ίμπος, για να κατονομάσωμε μερικές.

Σ’ αυτές τις Νιγηριανές φυλές, εκείνος που επιθυμεί να συμμορφωθή με τον Χριστιανικό τρόπο ζωής έχει να υπερνικήση πολυάριθμα εμπόδια, όπως είναι η πολυγαμία, ο φετιχισμός, ο αποκρυφισμός και άλλα. Επίσης, όπως και στις άλλες χώρες, οι άνθρωποι, προτού έλθουν σε επίγνωσι της αληθείας της Αγίας Γραφής, ακολουθούσαν γενικά συνήθειες που δεν ήσαν σε αρμονία με τις Χριστιανικές αρχές της αγάπης, της ειρήνης και της ηθικής. Πρέπει να κάμουν αλλαγές για να υπηρετούν τον Θεό μ’ έναν ευπρόσδεκτο τρόπο.

Επί παραδείγματι, υπήρχε ένας Νιγηριανός που ήταν φύλαρχος και πρόεδρος του τοπικού τελωνειακού δικαστηρίου. Επειδή ήταν πλούσιος, συντηρούσε έξη συζύγους και τριάντα τέσσερα παιδιά. Μεγάλωσε την εξουσία του ως αρχηγού με το να εγγραφή ως μέλος σε μια μυστική οργάνωσι και σε αρκετές αποκρυφιστικές εταιρίες, ενώ παράλληλα ήταν μέλος της Αγγλικανικής Εκκλησίας. Τότε άρχισε να μελετά την Αγία Γραφή με μάρτυρες του Ιεχωβά. «Άρχισα ν’ αντιλαμβάνωμαι,» λέγει, «ότι η κοσμική δόξα είναι παροδική. Παραιτήθηκα από αρχηγός της φυλής και έπαυσα να είμαι μέλος στις μυστικές οργανώσεις και στην Αγγλικανική Εκκλησία.»

Αυτός ο άνδρας δυσκολεύθηκε να τακτοποιήση την υπόθεσι του γάμου του για ν’ ανταποκρίνεται στις αρχές της Αγίας Γραφής. Αλλά μολονότι αυτό εσήμαινε πολλά έξοδα για κείνον, εναρμόνισε τη ζωή του με τη Γραφική συμβουλή να έχη μόνο μία σύζυγο—την πρώτη του σύζυγο για την οποία η Αγία Γραφή ομιλεί ως την ‘γυναίκα της νεότητός σου.’ (Παροιμ. 5:18· Ματθ. 19:4-9) Κατεχώρισε νόμιμα τον γάμο του με την πρώτη του σύζυγο και εχώρισε τις άλλες πέντε, κάνοντας ταυτόχρονα διευθετήσεις ώστε αυτές και τα τέκνα των να μην υποφέρουν οικονομικώς. Τώρα, αφού έγινε κατάλληλος από Γραφική άποψι, βαπτίσθηκε ως αληθινός ακόλουθος του Ιησού Χριστού.

Η πείρα αυτού του φύλαρχου είναι όμοια με την πείρα ενός πρώην αρχηγού φυλής και προέδρου του δικαστηρίου της φυλής. Η πρώτη επαφή με την αλήθεια της Αγίας Γραφής έγινε στη δεκαετία του 1940, αλλ’ ήταν τόσο απορροφημένος από τις υποθέσεις της φυλής του ώστε δεν έδωσε προσοχή. Αυτή όμως η αλήθεια παρέμεινε μέσα του. Το 1962 άρχισε να σκέπτεται σοβαρά τις υποχρεώσεις του απέναντι στον Θεό. Διέκρινε ότι έπρεπε να τακτοποιήση το πρόβλημα του γάμου του (είχε ένδεκα συζύγους). Τα χρόνια περνούσαν και κατόπιν το 1970 διάβασε ένα άρθρο στο περιοδικό Ξύπνα! με τίτλο «Η Ζωή μου ως Πολυγάμου.» Και λέγει: «Είδα ότι ο αφηγητής ήταν αποφασιστικός και ότι εσκέπτετο σοβαρά και ότι επειδή ακριβώς ήταν τέτοιος, ο Θεός του έδωσε τη δύναμι να υπερνίκηση το πρόβλημά του. Ο Θεός μπορούσε, επίσης, να κάμη το ίδιο και για μένα, αν ήμουν σοβαρός και αποφασιστικός. Έτσι, εχώρισα τις επί πλέον συζύγους μου και κατεχώρισα νομίμως τον γάμο μου με την πρώτη μου σύζυγο.» Αργότερα, αφού εναρμόνισε και άλλες πλευρές της ζωής του με τις αρχές της Αγίας Γραφής, βαπτίσθηκε και σήμερα είναι ένας πρεσβύτερος της Εκκλησίας Ουμουελεμόχα.

Ανάμεσα στους Νιγηριανούς που τώρα υπηρετούν ως μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ένας πρώην μεγάλος επιχειρηματίας που είχε πλουτήσει με πολιτικές λοβιτούρες. Υπάρχει επίσης ένας πρώην έμπορος καπνού ο οποίος είχε πλουτήσει σε τέτοιο βαθμό ώστε είχε γίνει γνωστός ως ο «μαγνήτης του χρήματος.» Ένας άλλος εγνώρισε την αλήθεια όταν ήταν αχθοφόρος σε μια αγορά του Εμουγκού. Ένας νεαρός πρωταθλητής του Μποξ της Ανατολικής Κεντρικής Πολιτείας, προετοιμαζόταν να κερδίση το παγκόσμιο πρωτάθλημα, όταν έμαθε την αλήθεια ότι «ο δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται.» (2 Τιμ. 2:24) Παρά την εναντίωσι και τις κατηγορίες ότι ‘επρόδιδε το έθνος του,’ αυτός εγκατέλειψε τη λαμπρή σταδιοδρομία του ως μποξέρ, βαπτίσθηκε ως μάρτυς του Ιεχωβά και τώρα είναι αποφασισμένος ‘ν’ αγωνισθή τον καλόν αγώνα της πίστεως’ για ν’ αποκτήση την ‘όντως ζωήν.’—1 Τιμ. 6:12, 19.

Μια πείρα που μας υπενθυμίζει την πείρα του Ρωμαίου αξιωματούχου Κορνηλίου είναι η πείρα ενός λοχαγού του νικημένου στρατού της Μπιάφρα. Αυτός είχε παρατηρήσει την εντιμότητα και τη σταθερότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, στη διάρκεια του οποίου πολλοί από αυτούς είχαν γίνει αντικείμενα μίσους και κακομεταχειρίσεως. Την πρώτη εβδομάδα μετά τον πόλεμο άρχισε να παρακολουθή τις συναθροίσεις βιβλίου των μαρτύρων του Ιεχωβά και τώρα είναι ένα βαπτισμένο μέλος της εκκλησίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Άμπα.

Ομοίως ένας υπολοχαγός του στρατού της Μπιάφρα, ένας αφωσιωμένος Καθολικός, επίστευε ακράδαντα στην ειλικρίνεια του κλήρου. ‘Αλλά’ λέγει, ‘οι ενέργειές τους στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου με συνεκλόνισαν. Ήλθαν στο μέτωπο του πολέμου για να ευλογήσουν τα όπλα μας και χρησιμοποίησαν τους άμβωνες ως κέντρα επιστρατεύσεως για το στρατό, κατόπιν άλλαξαν στάσι στο τέλος του πολέμου για να καταδικάσουν την πλευρά την οποία προηγουμένως είχαν υποστηρίξει, για να εξασφαλίσουν έτσι την εύνοια από την πλευρά που είχε νικήσει. Δεν μπορούσα να συμβιβάσω αυτή την αδιάντροπη υποκρισία με την αληθινή Χριστιανοσύνη. Άρχισα να εκτιμώ την ουδέτερη πορεία που είχαν λάβει οι Μάρτυρες του Ιεχωβά! Όταν ο πόλεμος τελείωσε, αυτός ο άνδρας άρχισε να μαθαίνη την αλήθεια της Αγίας Γραφής και να λαμβάνη μια σταθερή στάσι για τις αρχές της Αγίας Γραφής.

Ομοίως σε όλες τις χώρες, μια καλή κατάστασις καρδιάς απέναντι του Θεού υπερνικά όλα τα εμπόδια και λαμβάνει την εύνοιά Του, άσχετα με την ηλικία, το επάγγελμα ή την προηγούμενη ζωή. Το άγγελμα του Λόγου του Θεού έχει δύναμι και ενισχύει το άτομο πνευματικώς και ηθικώς. (Εβρ. 4:12· Φιλιππ. 4:13) Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο, σε ολόκληρο τον κόσμο, λέγουν σ’ εκείνους που κηρύττουν τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού: «Θέλομεν υπάγει με σας· διότι ηκούσαμεν ότι ο Θεός είναι με σας.» (Ζαχ. 8:23) Αυτοί μεταμορφώνουν τη ζωή τους και ανακαινίζουν την προσωπικότητά τους για ν’ απολαύσουν την αιώνια ζωή. (Ρωμ. 12:2· Εφεσ. 4:23, 24) Ναι, σ’ αυτούς τους σοβαρούς καιρούς η εγκάρδια πρόσκλησις του Θεού προς τον καθένα μας είναι: «Όστις διψά, ας έλθη, και όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.»—Αποκάλ. 22:17.

Είναι Ακόμη Καιρός να Στραφήτε στον Ιεχωβά

«ΕΠΙΣΤΡΕΨΑΤΕ προς εμέ,» είναι η έκκλησις που ο Ιεχωβά Θεός απηύθυνε επανειλημμένως στον πείσμονα λαό του. Αυτή η έκκλησις συνωδευόταν από την ενθαρρυντική υπόσχεσι, «και θέλω επιστρέψει προς εσάς.» (Μαλαχ. 3:7) Το ότι ο Ιεχωβά θα επέστρεφε στον μετανοημένο λαό του εσήμαινε ότι θα τους έδειχνε έλεος, ότι θα τους ευλογούσε, θα τους καθωδηγούσε και θα τους προστάτευε.

Εν τούτοις, η έκκλησις του Θεού δεν επεκτείνεται επ’ αόριστον. Όταν έρχεται η ώρα του Θεού να εκτελέση κρίσι, είναι πολύ αργά για να ζητήση κανείς το έλεός του. Γι’ αυτό το λόγο ελέχθη στους άπιστους Ισραηλίτες: «Ζητείτε τον Ιεχωβά, ενόσω δύναται να ευρεθή· επικαλείσθε αυτόν, ενόσω είναι πλησίον. Ας εγκαταλίπη ο ασεβής την οδόν αυτού και ο άδικος τας βουλάς αυτού· και ας επιστρέψη προς τον Ιεχωβά και θέλει ελεήσει αυτόν και προς τον Θεόν ημών, διότι αυτός θέλει συγχωρήσει αφθόνως.» (Ησ. 55:6, 7) Ο καιρός, λοιπόν, για να εργασθή κανείς ν’ αποκτήση μια καλή σχέσι με τον Δημιουργό είναι ενόσω αυτός κάνει τη θερμή έκκλησι προς το ανθρώπινο γένος να τον ζητήση. Μήπως η έκκλησις να ‘ζητήσετε τον Ιεχωβά’ απευθύνεται άμεσα σ’ εσάς; Είναι πιθανόν να συμβαίνη αυτό.

Ίσως οι γονείς σας να είναι αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά Θεού και να έκαμαν ό,τι μπορούσαν για να σας ενσταλάξουν την εκτίμησι για την Αγία Γραφή. Ίσως να μελετάτε τις Άγιες Γραφές με τους Χριστιανούς μάρτυρες του Ιεχωβά για μια αρκετή περίοδο χρόνου. Ίσως έχετε έναν ή περισσοτέρους συγγενείς οι οποίοι σας έχουν πει τι έμαθαν από την Αγία Γραφή με τη συναναστροφή τους με τους Μάρτυρες. Ή πιθανόν να έχετε δεχθή έντυπα από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και χαρήκατε όταν τα διαβάσατε. Μολονότι πιστεύετε ότι όσα έχετε ακούσει και διαβάσει είναι ορθά, μπορεί να σας φαίνεται δύσκολο να κάμετε κάτι πέρα από αυτό. Η καρδιά σας μπορεί να σας λέγη ότι δεν έχετε μια πραγματική σχέσι με τον Δημιουργό. Αν σας συμβαίνη αυτό, τότε έχετε λόγους να πιστεύετε ότι η έκκλησις να ‘στραφήτε στον Ιεχωβά περιλαμβάνει κι εσάς.

ΕΞΑΚΡΙΒΩΣΙΣ ΤΩΝ ΕΜΠΟΔΙΩΝ

Για να ενεργήση ένα άτομο σε αρμονία με την έκκλησι του Ιεχωβά Θεού να Τον ζητήση, πρέπει ν’ απομακρύνη τα εμπόδια που στέκονται στο δρόμο του και δεν του επιτρέπουν να το κάμη. Το πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνσι είναι να εξακριβώση τα εμπόδια. Μια παραβολή που έδωσε ο Ιησούς Χριστός μπορεί να σας βοηθήση να καθορίσετε τι στέκεται σαν εμπόδιο στο δρόμο σας.

Αυτή η παραβολή αναφέρεται στο αποτέλεσμα που έχει ο «λόγος» ή το άγγελμα της βασιλείας του Θεού στους ανθρώπους. Εξηγώντας την παραβολή στους μαθητάς του, ο Ιησούς Χριστός είπε: «Παντός ακούοντος τον λόγον της βασιλείας και μη νοούντος, έρχεται ο πονηρός και αρπάζει το εσπαρμένον εν τη καρδία αυτού· ούτος είναι ο σπαρθείς παρά την οδόν. Ο δε επί τα πετρώδη σπαρθείς, ούτος είναι ο ακούων τον λόγον και ευθύς μετά χαράς δεχόμενος αυτόν· δεν έχει όμως ρίζαν εν εαυτώ, αλλ’ είναι πρόσκαιρος, όταν δε γείνη θλίψις ή διωγμός δια τον λόγον, ευθύς σκανδαλίζεται. Ο δε εις τας ακάνθας σπαρθείς, ούτος είναι ο ακούων τον λόγον, έπειτα η μέριμνα του αιώνος τούτου και η απάτη του πλούτου συμπνίγει τον λόγον, και γίνεται άκαρπος.»—Ματθ. 13:19-22.

Για ν’ αναπτύξη ένα άτομο εγκάρδια εκτίμησι για το άγγελμα της Βασιλείας, είναι ανάγκη να κάμη βαθειά σκέψι και να δείξη ενδιαφέρον. Είναι όμως πιθανόν η καθημερινή ζωή ενός ατόμου να έχη γίνη σαν ένας πολυσύχναστος δρόμος, από τον οποίο πολλοί άνθρωποι περνούν κι έχουν απαιτήσεις από τον χρόνο και την ενέργεια ενός ατόμου. Όταν συμβαίνη αυτό, λίγες ευκαιρίες υπάρχουν για να δώση κανείς εγκάρδια προσοχή στον «λόγον της βασιλείας.» Η καρδιά, επειδή βρίσκεται σε διαρκή κίνησι, γίνεται σαν ένα έδαφος «παρά την οδόν» που έχει πατηθή σκληρά.

Αν αναγνωρίζετε ότι εκείνο που επιθυμείτε πραγματικά είναι μια καλή σχέσις με τον Θεό, γιατί να επιτρέπετε στους άλλους να κλέβουν τόσο πολύ από το χρόνο σας, ώστε να σας εμποδίζουν ν’ αναπτύξετε μια τέτοια σχέσι; Δεν είναι ανάγκη να γίνη η καρδιά σας σαν ένα άγονο έδαφος που βρίσκεται κατά μήκος του δρόμου. Το έδαφος που έχει πατηθή πολύ μπορεί να γίνη παραγωγικό αφού καλλιεργηθή και απομακρυνθή το κύμα της κυκλοφορίας. Ομοίως, αν βρήτε χρόνο για να σκεφθήτε το Λόγο του Θεού μπορεί να έχη σαν αποτέλεσμα να γίνη η καρδιά σας ένα θαυμάσιο παραγωγικό έδαφος.

Ίσως στη δική σας περίπτωσι ο «Λόγος της Βασιλείας» να έχη πέσει σε ρηχό έδαφος. Μπορεί να έχετε αποθαρρυνθή από την εναντίωσι φίλων σας και συγγενών σας, επειδή η εκτίμησις της καρδιάς σας για την αλήθεια του Θεού δεν ήταν ακόμη αρκετά βαθειά. Αλλά γιατί ν’ αφήσετε τους άλλους να σας στερούν τη χαρά που δοκιμάσατε όταν για πρώτη φορά δεχθήκατε το άγγελμα της Βασιλείας; Χωρίς αμφιβολία θα θυμόσαστε τη χαρά που δοκιμάσατε για τη θαυμαστή ελπίδα που ο Θεός παρουσιάζει σ’ εκείνους που τον αγαπούν. Πόση συγκίνησι πρέπει να νοιώσατε όταν μάθατε ότι ο Θεός έχει σκοπό να δημιουργήση μια γη απηλλαγμένη από ασθένεια και θάνατο! Δεν χαρήκατε επίσης όταν κατανοήσατε πώς μπορείτε να μετάσχετε στις ευλογίες που επιφυλάσσει ο Θεός για κείνους που τον υπηρετούν;

Αν έχετε επιτρέψει στην ‘θλίψι ή στον διωγμό’ να καταστρέψουν μέχρι τώρα την εκτίμησί σας για το άγγελμα της Βασιλείας, σκεφθήτε σοβαρά τι έχετε χάσει. Μη ξεχνάτε ότι μ’ αυτόν τον τρόπο έχετε ανταλλάξει, τη διαρκή σχέσι με τον Θεό με κάτι που είναι πολύ πρόσκαιρο. Επί παραδείγματι, οι φίλοι σας και οι συγγενείς σας δεν μπορούν να σας δώσουν ζωή ούτε να συντηρήσουν τη ζωή σας για πάντα. Ακόμη και αν είναι ευχαριστημένοι επειδή σταματήσατε να μελετάτε την Αγία Γραφή, μήπως τώρα βρίσκονται σε καλύτερη κατάστασι από τότε που προσπαθούσατε ν’ αποκτήσετε μια καλύτερη σχέσι με τον Ιεχωβά Θεό; Στην πραγματικότητα, δεν είναι πιο πιθανό να δώσουν πολύ μικρότερη σημασία στο άγγελμα της βασιλείας επειδή σεις υποχωρήσατε στην εναντίωσί τους;

Ή, μήπως η επιδίωξίς σας να προοδεύσετε σ’ αυτόν τον κόσμο είχε το αποτέλεσμα των «ακανθών,» που εμείωσαν την εκτίμησί σας για το άγγελμα της Βασιλείας; Ως αποτέλεσμα, όταν εξετάζετε την παρούσα κατάστασί σας μήπως αισθάνεσθε ότι η επιδίωξις των υλικών πραγμάτων σάς έχει δημιουργήσει κάποιο κενό; Μήπως έχετε δοκιμάσει τον πόνο να βλέπετε τα παιδιά σας να παίρνουν κακό δρόμο; Σας έκαμε αυτό να σκεφθήτε ότι θα ήταν πολύ καλύτερα να είχατε δαπανήσει περισσότερο χρόνο μαζί τους και να τους κάμετε γνωστές τις θαυμάσιες συμβουλές που περιέχονται στην Αγία Γραφή; Μολονότι δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε για να επανακτήσετε τον χαμένο καιρό, δεν είναι καλό να εξακολουθήσετε να επιτρέπετε στην ‘αδηλότητα του πλούτου’ να σας δημιουργή περισσότερες στενοχώριες. Δεν θα ήταν καλό να ανοίξετε την καρδιά σας και να επιστρέψετε στον Ιεχωβά;

Όπως ετόνισε ο Ιησούς, οι καθημερινές μέριμνες για τη ζωή μπορεί να είναι τόσο καταστρεπτικές όσο είναι η επιδίωξις του πλούτου. Πιθανώς οι ανησυχίες και οι φροντίδες της ζωής έχουν καταπνίξει σαν αγκάθια την αγάπη που είχατε κάποτε για το άγγελμα της Βασιλείας. Αλλ’ έχει καταλήξει αυτό σε όφελός σας; Δεν αντιμετωπίζετε ακόμη τα ίδια προβλήματα; Δεν είναι τα πράγματα ακόμη χειρότερα τώρα; Μολονότι προηγουμένως μπορεί ν’ απολαμβάνατε την ενθάρρυνσι των αφιερωμένων δούλων του Ιεχωβά και είχατε δοκιμάσει τη στοργική φροντίδα του Θεού, τώρα είσθε υποχρεωμένος να κάνετε το κάθε τι με τη δική σας δύναμι. Δεν θα ήταν λοιπόν πολύ καλύτερα να στραφήτε στον Ιεχωβά και να ζητήσετε τη βοήθειά του καθώς και τη βοήθεια της εκκλησίας του αφιερωμένου λαού του;

Υπάρχει επίσης η πιθανότης να αισθάνεσθε ότι ο τρόπος της ζωής που επιδιώκετε είναι τέτοιος που ο Ιεχωβά Θεός δεν θα μπορούσε ποτέ να σας συγχωρήση. Αν συμβαίνη αυτό, λάβετε παρηγοριά από αυτή τη Βιβλική διαβεβαίωσι που δόθηκε στους Ισραηλίτες: «Μάθετε να πράττητε το καλόν· εκζητήσατε κρίσιν . . . εάν αι αμαρτίαι σας ήναι ως το πορφυρούν, θέλουσι γείνει λευκαί ως χιών· εάν ήναι ερυθραί ως κόκκινον, θέλουσι γείνει ως λευκόν μαλλίον.» (Ησ. 1:17, 18) Ναι, όλοι όσοι στρέφονται στον Ιεχωβά με αληθινή μετάνοια θα γίνουν δεκτοί απ’ αυτόν.

Οπωσδήποτε ένα άτομο έχει να κερδίση πολλά αν στραφή στον Ιεχωβά. Αντί να συνεχίση ν’ αγωνίζεται για να επιτύχη πράγματα με τη δική του δύναμι, θα δοκιμάση τη βοήθεια και την καθοδηγία του Θεού ως απάντησι στις προσευχές του. Θ’ απολαμβάνη την ευχαρίστησι που μόνο μια καθαρή συνείδησις μπορεί να φέρη. Πραγματική ευτυχία και ευχαρίστησις θα προκύψουν όταν ικανοποιή τις πνευματικές του ανάγκες.

ΦΕΡΝΟΝΤΑΣ ΧΑΡΑ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

Το να στραφή κανείς στον Ιεχωβά φέρνει επίσης χαρά στους άλλους. Όταν είναι κανείς σε αρμονία με όσα ο Ιεχωβά Θεός και ο Ιησούς Χριστός επιθυμούν, οι άγγελοι χαίρονται όταν οι άνθρωποι μετανοούν και στρέφωνται στον Ιεχωβά: «Χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού δια ένα αμαρτωλόν μετανοούντα.»—Λουκ. 15:10.

Έτσι δεν είναι ανάγκη να φοβάστε ότι το να στραφήτε στον Ιεχωβά θα έχη σαν αποτέλεσμα να θεωρηθήτε σαν περιφρονημένος απ’ εκείνους που αγαπούν τον Θεό. Οι αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά ποτέ δεν θα σας μεμφθούν γι’ αυτό. Αντιθέτως αυτοί επιθυμούν ζωηρά να είναι σε αρμονία με τα τέλεια συναισθήματα των αγγέλων. Όπως οι άγγελοι και αυτοί θα χαρούν πολύ όταν σας δουν να στρέφεσθε στον Ιεχωβά.

Αν είσθε μεταξύ αυτών που αναγνωρίζουν το άγγελμα της Βασιλείας σαν κάτι καλό, μη καθυστερήτε να στραφήτε στον Ιεχωβά. Υπάρχει ακόμη καιρός να ενεργήσετε όσο η εκτέλεσις της θείας κρίσεως είναι ακόμη μελλοντική. Αλλά θα ήταν πραγματικά απερίσκεπτο να ζήτε μ’ έναν τρόπο που αγνοεί τον ερχομό αυτής της μεγάλης κρίσεως. Αυτό σημαίνει ότι θα διακινδυνεύσετε την προσδοκία σας να κερδίσετε αιώνια ζωή. Έχοντας υπ’ όψιν τα παρόντα και τα μελλοντικά οφέλη που θα καταλήξουν να έχη κανείς μια επιδοκιμασμένη σχέσι με τον Ιεχωβά Θεό, δεν είναι συνετό τώρα να στραφή σ’ αυτόν χωρίς καθυστέρησι;

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Όταν ο Ιησούς έθρεψε θαυματουργικά χιλιάδες ανθρώπους, πόση τροφή επερίσσευσε;

Σε δύο περιπτώσεις ο Ιησούς Χριστός έθρεψε θαυματουργικά χιλιάδες ανθρώπους. Την πρώτη φορά με πέντε μόνο άρτους και δύο ψάρια, επρομήθευσε αρκετή τροφή για πέντε χιλιάδες άνδρες, εκτός από τα γυναικόπαιδα. Όταν όλοι έφαγαν και εχόρτασαν, γέμισαν με αυτά που περίσσεψαν δώδεκα κοφίνους. (Ματθ. 14:19-21) Η Ελληνική λέξις «κοφίνους» που αναγράφεται σ’ αυτή την αφήγησι εφαρμόζεται επίσης στο μέτρο που χρησιμοποιούσαν στη Βοιωτία και που αντιστοιχεί με εννέα περίπου χιλιόγραμμα. Έτσι τα δώδεκα κοφίνια με το περίσσευμα μπορεί να εζύγιζαν συνολικά 108 κιλά. Σχετικά με την μεταγενέστερη τροφοδότησι ενός πλήθους τεσσάρων και πλέον χιλιάδων με επτά άρτους και λίγα ψάρια, επερίσσευσαν επτά «σπυρίδες» (στρογγυλά κοφίνια). (Ματθ. 15:34-37) Αυτά τα κοφίνια ήσαν μεγαλύτερα, και μερικές φορές τόσο μεγάλα ώστε χωρούσαν έναν άνθρωπο.—Πράξ. 9:25.

● Τι εννοούσε ο Αμώς όταν αναφέρθηκε στον εαυτό του ως «συνάζων συκάμινα» («χαράσσων συκάμινα,» ΜΝΚ);

Επειδή ο ειδωλολάτρης ιερεύς Αμασίας είπε στον Αμώς να μη προφητεύη εναντίον της Βαιθήλ, ο Αμώς απήντησε: «Δεν ήμην εγώ προφήτης ουδέ υιός προφήτου εγώ, αλλ’ ήμην βοσκός και συνάζων συκάμινα (χαράσσων συκάμινα, ΜΝΚ). (Αμώς 7:12-14) Αυτό το είδος της συκαμίνου είναι προφανώς η συκομορέα. Σε ωρισμένα μέρη της μέσης Ανατολής, ακόμη και μέχρι σήμερα οι άνθρωποι χαράσσουν τα άγουρα φρούτα αυτού του δένδρου μ’ ένα καρφί ή κάποιο άλλο αιχμηρό αντικείμενο. Αν δεν το κάμουν αυτό, ο καρπός εκκρίνει έναν υδαρή χυμό και δεν ωριμάζει. Ο Αμώς προφανώς εχάρασσε τον καρπό της συκομορέας και γι’ αυτό αναφέρθηκε στον εαυτό του ως «χαράσσων συκάμινα.»

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Μπορεί ένας κεχρισμένος Χριστιανός ο οποίος απεκόπη να αποκατασταθή αργότερα και να διατηρή ακόμη την ουράνια ελπίδα;

Ναι, είναι δυνατόν. Φυσικά, σε κάθε περίπτωσι ο Ιεχωβά Θεός είναι εκείνος ο οποίος αποφασίζει αν θα δώση συγχώρησι.

Το ότι αυτό είναι δυνατόν προκύπτει από όσα διαβάζομε στις επιστολές του αποστόλου Παύλου προς την εκκλησία της Κορίνθου. Ο Παύλος έγραφε σε Χριστιανούς που είχαν χρισθή με το άγιον πνεύμα και είχαν την ελπίδα της ουρανίου ζωής. Απευθύνεται σ’ αυτούς ως «τους ηγιασμένους εν Χριστώ Ιησού, τους προσκεκλημένους αγίους.»—1 Κορ. 1:2· 15:49.

Ένας απ’ αυτούς τους κεχρισμένους Χριστιανούς άρχισε να διαπράττη πορνεία. Όταν έγινε φανερό ότι δεν μετενόησε και δεν σταμάτησε την ανηθικότητά του, ο Παύλος είπε στην εκκλησία να τον αποκόψη. (1 Κορ. 5:1-5, 9-13) Εν τούτοις, φαίνεται ότι αυτό το αποκομμένο άτομο αργότερα μετενόησε ειλικρινά. Φαίνεται ότι αυτό είναι το πρόσωπο για το οποίο ο Παύλος ομιλεί στη δευτέρα του επιστολή, όταν συμβουλεύη τους Κορινθίους να συγχωρήσουν και να δεχθούν αυτόν τον πρώην αμαρτωλό.—2 Κορ. 2:1-11· 7:8-13.

Όταν αυτό το άτομο αποκαταστάθηκε στην εκκλησία, ποια ήταν η ελπίδα του; Είχε χάσει την ουράνια κλήσι και είχε τώρα αλλάξει η ελπίδα του από ουράνια σε αιώνια ζωή επάνω στη γη; Όχι, διότι η επίγεια ελπίδα δεν είναι σαν να λέγαμε, μια κατώτερη προσδοκία. Ο Άβελ, ο Ενώχ, ο Νώε, ο Αβραάμ και πλήθος άλλων ατόμων εξαιρετικής πίστεως είχαν την ελπίδα για αιώνια ζωή επάνω στη γη, αλλ’ αυτό δεν συνέβη επειδή απέτυχαν ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις για την ουράνια κλήσι. Αυτοί απλούστατα δεν ζούσαν στον καιρό που γινόταν η ουράνια κλήσις σύμφωνα με το θέλημα του Ιεχωβά. (Εβρ. 10:19, 20) Όμοια πίστις και ακεραιότης απαιτούνται από όλους εκείνους που θα κερδίσουν αιώνια ζωή είτε στον ουρανό είτε στον επίγειο παράδεισο. Ένας Χριστιανός που είναι κεχρισμένος με το άγιο πνεύμα και έγινε συγκληρονόμος με τον

Κίνδυνος από τις Συναυλίες Ροκ

◆ Η εφημερίς της Αμερικανικής Ιατρικής Εταιρίας επιβεβαιώνει ότι οι συναυλίες ροκ είναι επικίνδυνες για την ακοή. Η έντασις του θορύβου που παράγεται από τους μουσικούς με τη βοήθεια των μεγαφώνων είναι πολύ μεγαλύτερη από την έντασι που θεωρείται αβλαβής. Μπορεί να γίνη μόνιμη βλάβη της ακοής ή ακόμη και απώλεια της ακοής, λέγει η έκθεσις.

Ηθικοί «Ηγέται»;

◆ Πόση ευθύνη πρέπει να φέρουν οι θρησκευτικοί ηγέται της Γερμανίας για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο; Στο βιβλίο Ο Αγών της Εκκλησίας της Γερμανίας και το Ολοκαύτωμα, που εξεδόθη προσφάτως, ο Ουίλλιαμ Σέρινταν Άλλεν, καθηγητής της ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Γουέιν Στέητ, λέγει για την εκκλησιαστική ηγεσία: «Η πιο ειρωνική στατιστική του τρίτου Ράιχ σχετικά μ’ αυτό ήταν ότι περισσότεροι Καθολικοί ιερείς και Διαμαρτυρόμενοι πάστορες πέθαναν στον Γερμανικό στρατό παρά απ’ αυτούς που ετέθησαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως . . . η επίσημη συγκατάθεσις των εκκλησιών ήταν ένας ζωντανός παράγων που υπεστήριζε το Τρίτο Ράιχ και του επέτρεψε να πράττη τις ανομίες του ελεύθερα.»

Ο Ιερεμίας Μεγαλύνει τη Δικαιοσύνη του Ιεχωβά

Ο ΝΕΑΡΟΣ Ιερεμίας κατήγετο από μια ιερατική οικογένεια και έζησε στην πόλι Αναθώθ, λίγα μίλια βορείως της Ιερουσαλήμ. Έλαβε τον προφητικό του διορισμό όταν, λόγω της μεγάλης πονηρίας των συμπατριωτών του, ήλθε ο καιρός του Θεού να ξερριζώση, να καταστρέψη και να κατεδαφίση, με αποτέλεσμα τον θρήνο.—Διάβασε Εκκλησιαστής 3:1-4.

Σαν συνέπεια το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου που φέρει το όνομα του Ιερεμία έχει τη μορφή προειδοποιήσεων και επικρίσεων, μεγαλύνοντας έτσι τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά. Γι’ αυτόν το λόγο έχει δημιουργηθή ο όρος, «ιερεμιάς» που θεωρείται ως «ένας θλιβερός και καταδικαστικός θρήνος.» Αλλ’ αυτός ο όρος δεν περιγράφει επακριβώς το βιβλίο του Ιερεμία, το οποίο ομιλεί επίσης και για τις άλλες ιδιότητες του Ιεχωβά, για τη σοφία του, τη δύναμι και την αγάπη του.

Το βιβλίο του Ιερεμία είναι το μεγαλύτερο βιβλίο της Αγίας Γραφής μετά το βιβλίο των Ψαλμών. Ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με γεγονότα που συνέβησαν και με προφητείες που είχαν λεχθή στη διάρκεια των τελευταίων σαράντα ετών του βασιλείου του Ιούδα. Σ’ αυτά τα σαράντα έτη περιελαμβάνοντο τα δεκαοκτώ έτη της βασιλείας του καλού βασιλέως Ιωσία και των πονηρών βασιλειών του Ιωάχαζ (τρεις μήνες)· του Ιωακείμ (ένδεκα έτη)· του Ιωαχείν (τρεις μήνες) και του Σεδεκία ο οποίος εβασίλευσε ένδεκα έτη.

Επειδή το βιβλίο του Ιερεμία περιλαμβάνει, εκτός από τις θεόπνευστες προφητικές δηλώσεις, πολλά ιστορικά γεγονότα, ιδιαίτερα εκείνα που περιελάμβαναν τον ίδιο τον Ιερεμία, γνωρίζομε περισσότερα για τον Ιερεμία από οποιονδήποτε άλλον Εβραίο προφήτη εκτός από τον Μωυσή. Ο Ιερεμίας αναφέρει τις προφητικές ενέργειες που είχε διαταχθή ν’ αναλάβη, τους διωγμούς που υπέμεινε και τα αισθήματα του για τον τρόπο με τον οποίο τον μετεχειρίζοντο.

Εν τούτοις το βιβλίο του δεν είναι γραμμένο μ’ ένα προοδευτικό, ιστορικό τρόπο. Αυτό συνέβη επειδή ο Ιερεμίας είχε ζητήσει από τον γραμματέα του να καταγράψη αυτή την αφήγησι στη διάρκεια του δευτέρου μέρους της προφητικής του σταδιοδρομίας. Όταν ο Βασιλεύς Ιωακείμ κατέστρεψε τον ρόλο, ο Ιερεμίας υπαγόρευσε έναν άλλο, ο οποίος προφανώς διασκευάσθηκε αργότερα, με την προσθήκη και άλλης ύλης εκείνον τον καιρό.—Ιερεμ. 36:32.

Ο ΙΕΡΕΜΙΑΣ ΑΠΟΣΤΕΛΛΕΤΑΙ

Φαίνεται ότι ο Ιερεμίας ήταν ένας ταπεινός νέος. Όταν ο Ιεχωβά του ανέθεσε την αποστολή του, απήντησε: «Ω, Υπέρτατε Κύριε, Ιεχωβά! Ιδού, δεν εξεύρω να λαλήσω, διότι είμαι παιδίον.» Ο Ιεχωβά δεν δέχθηκε την δικαιολογία του Ιερεμία, αλλά του είπε: «Μη λέγε, Είμαι παιδίον· διότι θέλεις υπάγει προς πάντας, προς τους οποίους θέλω σε εξαποστείλει· και πάντα όσα σε προστάξω, θέλεις ειπεί. Μη φοβηθής από προσώπου αυτών· διότι εγώ είμαι μετά σου δια να σε ελευθερώνω, λέγει ο Ιεχωβά.»—Ιερεμ. 1:4-8, ΜΝΚ

Λόγω του είδους των ανθρώπων προς τους οποίους απεστέλλετο και λόγω της φύσεως του αγγέλματός του, ο Ιερεμίας έπρεπε να έχη περισσότερη διαβεβαίωσι και ο Ιεχωβά του την έδωσε, λέγοντας: «Διότι, ιδού, εγώ σε έθεσα σήμερον ως πόλιν οχυράν και ως στήλην σιδηράν και ως τείχη χάλκινα . . . και θέλουσι σε πολεμήσει, αλλά δεν θέλουσιν υπερισχύσει εναντίον σου.»—Ιερεμ. 1:18, 19.

Πόση ανάγκη είχε ο Ιερεμίας απ’ αυτή τη διαβεβαίωσι! Το βιβλίο του μας λέγει ότι σε μια περίπτωσι το άγγελμά του εξερέθισε τόσο πολύ τους ακροατάς του, ώστε τον χτύπησαν και τον βασάνισαν όλη τη νύχτα. Σε κάποια άλλη περίπτωσι, οι ιερείς και οι ψευδοπροφήται είχαν τόσο εξοργισθή με το περιεχόμενο της προφητείας του Ιερεμία, ώστε εκραύγαζαν ζητώντας τον θάνατό του. Θα τον είχαν φονεύσει αν οι άρχοντες και οι πρεσβύτεροι δεν μεσολαβούσαν για χάρι του. Και λίγο προτού πέση η Ιερουσαλήμ, το άγγελμά του δυσαρέστησε τόσο πολύ τους ακροατάς του ώστε τον έρριξαν μέσα σ’ ένα βορβορώδη λάκκο. Αν δεν μεσολαβούσε ένας ευνούχος των ανακτόρων προς τον Βασιλέα Σεδεκία χάριν του Ιερεμία, αυτός δεν θα απέφευγε ένα βέβαιο θάνατο.—Ιερεμ. 20:2, 3· 26:8-11, 16-24· 38:1-13.

Πώς αντέδρασε ο Ιερεμίας σε όλη αυτή τη μεταχείρισι; Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές αισθανόταν τόσο αποθαρρυμένος ώστε κατηράτο την ημέρα που είχε γεννηθή. Προσπάθησε να σταματήση να μιλά, αλλά δεν μπορούσε. Ο Λόγος του Θεού μέσα του ήταν σαν μια φωτιά στα οστά του και δεν μπορούσε να μείνη σιωπηλός. Μολονότι το άγγελμά του δεν ήταν καθόλου δημοφιλές, εν τούτοις έπρεπε να το εξαγγείλη.—Ιερεμ. 20:1-9, 14-18.

Παρά την αποθάρρυνσι που αισθανόταν κατά καιρούς, ο Ιερεμίας επέτυχε να διακρατήση μια σταθερή πορεία και δεν επέτρεψε στον φόβο να τον κυριεύση. Ποτέ δεν συμβιβάσθηκε. Όταν οι εχθροί του απειλούσαν να τον σκοτώσουν, αυτός έμεινε ακλόνητος, λέγοντας: «Ο Ιεχωβά με απέστειλε δια να προφητεύσω . . . πάντας τους λόγους τους οποίους ηκούσατε. Εγώ δε, ιδού, είμαι εν ταις χερσίν υμών· κάμετε εις εμέ, όπως είναι καλόν και όπως αρεστόν εις τους οφθαλμούς υμών. Πλην εξεύρετε μετά βεβαιότητος, ότι εάν με θανατώσητε, αίμα αθώον θέλετε βεβαίως φέρει εφ’ υμάς και επί την πόλιν ταύτην και επί τους κατοίκους αυτής· διότι τη αληθεία ο Ιεχωβά με απέστειλε προς υμάς, δια να λαλήσω εις τα ώτα υμών πάντας τους λόγους τούτους.»—Ιερεμ. 26:12-15, ΜΝΚ.

ΕΠΙΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

Ο Ιερεμίας ποτέ δεν άφησε τους ακροατάς του να λησμονήσουν ότι τους έλεγε όχι δικό του άγγελμα, αλλά το άγγελμα του Ιεχωβά. Το όνομα του Ιεχωβά εμφανίζεται στο βιβλίο του περισσότερο από 700 φορές. Περισσότερο από 150 φορές τους λέγει «ούτω λέγει ο Ιεχωβά.» Και περισσότερο από εβδομήντα φορές τους υπενθυμίζει ότι «ούτοι είναι οι λόγοι του Ιεχωβά.»

Τα κεφάλαια δύο έως είκοσι αναφέρουν εννέα διακηρύξεις που έκαμε, τις περισσότερες στη διάρκεια του Βασιλέως Ιωσία. Ο λαός του είχε διαπράξει δύο αμαρτήματα: Είχαν εγκαταλείψει τον Ιεχωβά, «την πηγήν των ζώντων υδάτων,» και είχαν σκάψει μόνοι τους «λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ.» (Ιερεμ. 2:13) Ναι, «έκπληξις και φρίκη έγειναν εν τη γη. Οι προφήται προφητεύουσι ψευδώς και οι ιερείς δεσπόζουσι δια μέσου αυτών· και ο λαός μου αγαπά ούτω.» Απροκάλυπτα και εκούσια παρεβίαζαν τις εντολές του Θεού: «Κλέπτετε φονεύετε και μοιχεύετε, και ομνύετε ψευδώς . . . και περιπατείτε οπίσω άλλων θεών.»—Ιερεμ. 5:30, 31· 7:9.

Ανάμεσα σ’ αυτές τις δηλώσεις είναι μερικά από τα πιο γνωστά εδάφια του βιβλίου: «Οι σοφοί κατησχύνθησαν, επτοήθησαν και συνελήφθησαν, διότι απέρριψαν τον λόγον του Ιεχωβά· και ποία σοφία είναι εν αυτοίς;» Καμμία! (Ιερεμ. 8:9, ΜΝΚ) «Ας μη καυχάται ο σοφός εις την σοφίαν αυτού, και ας μη καυχάται ο δυνατός εις την δύναμιν αυτού, ας μη καυχάται ο πλούσιος εις τον πλούτον αυτού· αλλ’ ο καυχώμενος ας καυχάται εις τούτο, ότι εννοεί και γνωρίζει εμέ, ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά, ο ποιών έλεος, κρίσιν και δικαιοσύνην επί της γης.»—Ιερεμ. 9:23, 24, ΜΝΚ.

Τα επόμενα δώδεκα κεφάλαια ασχολούνται κυρίως με ειδικές προφητείες κρίσεως. Κατόπιν γίνεται ιδιαίτερη επίκρισις στους τελευταίους τέσσερις βασιλείς του Ιούδα, και εκφέρεται κρίσις για τους θρησκευτικούς ηγέτας, τους ιερείς, τους προφήτας και τους ποιμένας. Το 25^ο κεφάλαιο ομιλεί για τη σύγκρουσι του Ιεχωβά με τα έθνη και ότι αυτά θα περιέλθουν κάτω από την δύναμι του βασιλέως της Βαβυλώνος και θα τον υπηρετήσουν εβδομήντα χρόνια.

Ο Ιερεμίας είπε όχι μόνο τις κρίσεις του Ιεχωβά, αλλ’ επίσης και το ότι ο Ιεχωβά θα αποκαθιστούσε το λαό του πάλι στη χώρα τους. (Κεφάλαια 30-33) Ο Ιεχωβά επρόκειτο να κάμη μια νέα διαθήκη με τον λαό του και η Ιερουσαλήμ θ’ αποκαθίστατο. Λίγο πριν από το τέλος, στον Ιερεμία ελέχθη ν’ αγοράση ένα μέρος γης σαν ένα σημείο ότι ο Ιούδας θα αποκαθίστατο και πάλι εκεί και η γη θα γέμιζε από ανθρώπους και κατοικίδια ζώα.

Τα υπόλοιπα κεφάλαια του Ιερεμία αναφέρουν διάφορες προφητείες και μιλούν για γεγονότα που συνέβησαν στη διάρκεια των εσχάτων ημερών της Ιερουσαλήμ. Μια Βαβυλωνιακή πολιορκία, που είχε λυθή προσωρινά, επαναλαμβάνεται, ο βασιλεύς του Ιούδα συλλαμβάνεται και η πόλις κατακαίεται. Ένας κυβερνήτης που διωρίσθηκε να κυβερνά εκείνους που απέμειναν δολοφονείται κι έτσι οι υπόλοιποι φεύγουν στην Αίγυπτο παίρνοντας μαζί τους τον Ιερεμία. Ενώ βρίσκεται εκεί ο Ιερεμίας, προφητεύει εναντίον των εθνών, δηλαδή του Αμμών, του Μωάβ, του Εδώμ και ιδιαίτερα της Βαβυλώνος. Η Βαβυλών και οι θεοί της θα καταστραφούν. Στο τελευταίο κεφάλαιο δίνει λεπτομέρειες της πτώσεως της Ιερουσαλήμ.

ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ

Ο Ιερεμίας ήταν πράγματι αληθινός προφήτης. Μίλησε εν τω ονόματι του Ιεχωβά. Έκαμε έκκλησι στον λαό να μετανοήση και να επιστρέψη στον Θεό. Και οι λόγοι του επαλήθευσαν. Στην πραγματικότητα, αυτός ο ίδιος είδε πολλές από τις προφητείες του να εκπληρώνωνται. Μεταξύ των πραγμάτων που είχαν προλεχθή ήταν ο θάνατος του ψευδοπροφήτου Ανανία μέσα σ’ ένα έτος, η σύλληψις του Σεδεκία και η καταστροφή της Ιερουσαλήμ.—Ιερεμ. 28:15-17· 21:3-10· 39:6-9.

Ο Ιερεμίας με ακρίβεια είχε προείπει την επιστροφή των Ιουδαίων μετά από εβδομήντα χρόνια. (Ιερεμ. 29:10· Δαν. 9:2) Προεφήτευσε επίσης ότι ο Θεός θα έκανε μια νέα διαθήκη. Αργότερα, ο Θεός έκαμε αυτή τη διαθήκη με τον πνευματικό Ισραήλ, στην οποία ο Ιησούς Χριστός ήταν Μεσίτης. (Ιερεμ. 31:31-34· Εβρ. 8:6-13) Ομοίως πολλές από τις προφητείες του Ιερεμία εναντίον των αρχαίων ειδωλολατρικών εθνών εξεπληρώθησαν, ιδιαίτερα εκείνες που απευθύνοντο εναντίον της Βαβυλώνος. Αυτές έχουν τα παράλληλά τους στο βιβλίο της Αποκαλύψεως, όπου απευθύνονται εναντίον της «Βαβυλώνος της Μεγάλης,» της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας.—Ιερεμ. 51:6-8· Αποκάλ. 18:2-8.

ΕΞΥΜΝΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Το βιβλίο του Ιερεμία μεγαλύνει τον Ιεχωβά ως τον αληθινό Θεό τον αιώνιο Βασιλέα. (Ιερεμ. 10:10) Μας υπενθυμίζει ότι ο Ιεχωβά «εποίησε την γην δια της δυνάμεως αυτού, εστερέωσε την οικουμένην εν τη σοφία αυτού, και εξέτεινε τους ουρανούς εν τη συνέσει αυτού.» (Ιερεμ. 10:12· 51:15, 19) Ο Ιεχωβά, είναι «ο Θεός πάσης σαρκός·» και γι’ αυτό δικαιολογημένα μπορεί να ρωτήση «Είναι τι πράγμα δύσκολον εις εμέ;»—Ιερεμ. 32:27.

Καθώς κλείνομε το βιβλίο του Ιερεμία δεν πρέπει να παραβλέψωμε τις ιδιότητες του Ιεχωβά, δηλαδή την αγάπη, το έλεος, τη συμπάθεια και την υπομονή. Πόσον καιρό ανέχθηκε τον άπιστο λαό Του! Ο Ιεχωβά «παρήγγειλεν εις αυτούς . . . δια χειρός των απεσταλμένων αυτού, εγειρόμενος πρωί και εξαποστέλλων· διότι εφείδετο του λαού αυτού και του κατοικητηρίου αυτού. . . . αλλ’ αυτοί . . . κατεφρόνουν τους λόγους αυτού και έσκωπτον τους προφήτας αυτού, εωσού η οργή του Ιεχωβά ανέβη κατά του λαού αυτού, ώστε δεν ήτο θεραπεία.» (2 Χρον. 36:15, 16, ΜΝΚ) Παρ’ όλα αυτά ο Ιεχωβά μπορούσε να τους λέγη: «Σε ηγάπησα αγάπησιν αιώνιον· δια τούτο σε είλκυσα με έλεος. Πάλιν θέλω σε οικοδομήσει.»—Ιερεμ. 31:3, 4.

Αναγνωρίζοντας τις μεγαλειώδεις ιδιότητες του Ιεχωβά και τις δικές μας αμαρτωλές τάσεις, θα κάμωμε καλά να λάβωμε υπ’ όψιν τον λόγο που έκαμε τον Ιερεμία να καταγράψη: «Η καρδία είναι απατηλή υπέρ πάντα και σφόδρα διεφθαρμένη· τις δύναται να γνωρίση αυτήν; Εγώ ο Ιεχωβά εξετάζω την καρδίαν, δοκιμάζω τους νεφρούς [τα πιο βαθιά αισθήματα], δια να δώσω εις έκαστον κατά τας οδούς αυτού.» Είθε ‘οι οδοί μας’ να είναι τέτοιες ώστε ο Ιεχωβά να μας δώση ευλογίες!—Ιερεμ. 17:9, 10.

Η Λατρεία του Ιεχωβά Είναι η Αλήθεια

«Οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία· διότι . . . οι προσκυνούντες αυτόν εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.»—Ιωάν. 4:23, 24.

 1. Τι κάνει να διαφέρη η αληθινή λατρεία από την ψευδή;

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ν’ ανυψώνη την αληθινή λατρεία πολύ πιο πάνω από κάθε άλλη λατρεία; Δεν είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ; Η λατρεία πρέπει να είναι θεμελιωμένη στην πραγματικότητα, να συμφωνή με την αληθινή κατάστασι των πραγμάτων, αντί να βασίζεται σε εικασίες ή στη φαντασία των λάτρεων. Δεν θα ήταν κάθε άλλη μορφή λατρείας απλώς μια παραποίησις και περιφρόνησις Εκείνου που είναι γνωστός ως ο «Θεός της αληθείας»;—Ψαλμ. 31:5· Έξοδ. 34:6.

 2. Γιατί δεν μπορεί κανείς να λατρεύη όπως του αρέσει;

² Η αλήθεια σχετίζεται με τη γνώσι όπως και το ψεύδος με την άγνοια. Θα ήταν λογικό να επιτρέψη ο Δημιουργός της θαυμαστής ανθρωπίνης διανοίας να παύση η ‘αλήθεια και ο υγιαίνων νους’ όταν πρόκειται για λατρεία; (Πράξ. 26:25) Μάλλον, εκείνοι που ακολουθούν την αληθινή λατρεία πρέπει να μπορούν να λέγουν στους άλλους λάτρεις όπως είπε και ο Ιησούς: «Σεις προσκυνείτε εκείνο το οποίον δεν εξεύρετε, ημείς προσκυνούμεν εκείνο το οποίον εξεύρομεν.» (Ιωάν. 4:22) Πεπερασμένοι άνθρωποι, βέβαια, δεν μπορούν να γνωρίζουν κάθε πράγμα σχετικό με τον απέραντο Θεό, αλλ’ εκείνα που γνωρίζουν δεν πρέπει να είναι πεπλανημένα ή, και το χειρότερο, να είναι ψεύδος. «Παν ψεύδος εκ της αληθείας δεν είναι,» λέγει ο απόστολος Ιωάννης. (1 Ιωάν. 2:21) Πραγματικά, ο Ιησούς συνεχίζοντας είπε ότι η γνώσις της αληθείας είναι αναγκαία για την ευπρόσδεκτη λατρεία προς τον Θεό: «Οι αληθινοί προσκυνηταί . . . εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.» Η Χριστιανοσύνη του πρώτου αιώνος εκαλείτο μάλιστα «η οδός της αληθείας.» Δεν πρέπει λοιπόν η ευπρόσδεκτη λατρεία σήμερα ν’ αξίζη επίσης να λέγεται «η αλήθεια»; Σκέπτεσθε σεις για την λατρεία σας μ’ αυτόν τον τρόπο;—Ιωάν. 4:23, 24· 2 Πέτρ. 2:2· Ιησ. Ναυή 24:14.

 3. Πώς γνωρίζομε ότι η αλήθεια μπορεί πράγματι να βρεθή;

³ Όταν ο Ιησούς είπε αυτά τα λόγια για τη σπουδαιότητα που έχει η αλήθεια στη λατρεία, πρόσθεσε ότι «ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν.» (Ιωάν. 4:23) Αν ο Πατήρ «ζητή» εκείνους που επιθυμούν να τον λατρεύουν «εν αληθεία,» τότε λογικά θα παρείχε το μέσον να γνωρίσουν την αλήθεια. Ο τρόπος με τον οποίο το πράττει αυτό ελκύει μόνο ‘τέτοιους’ ειλικρινείς ανθρώπους στην αληθινή λατρεία. Πώς συμβαίνει αυτό;

ΠΩΣ ‘Ο ΠΑΤΗΡ ΖΗΤΕΙ’ ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΛΑΤΡΕΙΣ

 4. Ποιος είναι ένας τρόπος για να μάθωμε την αλήθεια;

⁴ Πρώτον, τα θαύματα της δημιουργίας πιστοποιούν ωρισμένες αλήθειες που προσελκύουν τους λογικούς ανθρώπους στον Δημιουργό τους. (Ψαλμ. 111:7· Δαν. 4:37) «Ό,τι δύναται να γνωρισθή περί Θεού είναι φανερόν εν αυτοίς, . . . τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης.» Η ‘νόησις,’ δηλαδή η εσωτερική αίσθησις του τι είναι αληθινό, μπορεί να διακρίνη αμέσως στην ολοφάνερη σοφία που είναι πίσω από τη δημιουργία, την απόδειξι της υπάρξεως και των ιδιοτήτων του Θεού. Εν τούτοις, όπως λέγει η Γραφή, μερικοί «μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εις το ψεύδος,» και καθιέρωσαν μορφές λατρείας που δεν αναγνωρίζουν την αλήθεια για τις ‘αόρατες ιδιότητες’ του Θεού.—Ρωμ. 1:19, 20, 25.

5, 6. Τι δείχνουν οι κανόνες της δημιουργίας σχετικά με την αλήθεια;

⁵ Η ιδία η δημιουργία μάλιστα παρέχει απόδειξι ότι η αλήθεια είναι έμφυτη και αναγκαία στον θείο τρόπο ενεργείας και, επομένως, αναγκαία στη λατρεία. Πώς; Λόγω του τρόπου που αντανακλά τους αμετάβλητους κανόνες Του. Τα δημιουργήματα του Θεού αποκαλύπτουν κανόνες στον προορισμό τους που δείχνουν μια ουσιώδη συνέπεια στην κατασκευή τους και τη λειτουργία τους, ενώ συγχρόνως επιτρέπουν μια θαυμαστή ποικιλία χρωμάτων και μορφών. Η Βρεταννική Εγκυκλοπαιδεία λέγει τα εξής γι’ αυτούς τους θαυμαστούς κανόνες:

«Τα ανθρώπινα επιτεύγματα [στην τυποποίησι] . . . είναι πολύ μικρής σημασίας αν συγκριθούν με τους κανόνες που υπάρχουν στη φύσι. Οι αστερισμοί, οι τροχιές των πλανητών, τα αμετάβλητα κανονικά χαρακτηριστικά . . . στις ύλες της φύσεως, οι τροχιές των ηλεκτρονίων μέσα στο άτομο ή η δομή των κυττάρων, αποτελούν λίγα παραδείγματα της καταπληκτικής τυποποιήσεως στη φύσι.»—Έκδοσις 1959, τόμος 21, σελ. 306, 307.

⁶ Αυτή η τυποποίησις, λοιπόν, δηλαδή η διαμόρφωσις σταθερών τύπων, αντιπροσωπεύει την αληθινή κατάστασι των πραγμάτων, την αλήθεια όπως θα λέγαμε, για τα όσα έχει κάμει ο Θεός. Δεν υπάρχει εδώ εικασία ή φαντασία. Κάθε δημιουργημένο πράγμα ακολουθεί το καθιερωμένο πρότυπο, δηλαδή την αλήθεια, που ωρίσθηκε γι’ αυτό. Ασφαλώς αυτοί οι βέβαιοι και αξιόπιστοι κανόνες, που αποκαλύπτονται στη δημιουργία, οδηγούν τη ‘νόησι’ να συμπεράνη ότι υπάρχουν επίσης κανόνες αληθείας που πρέπει να διέπουν τη διαγωγή των νοημόνων πλασμάτων και τις σχέσεις τους με τον Δημιουργό τους. Αλλ’ αυτοί οι κανόνες δεν είναι «έμφυτοι» στον άνθρωπο ώστε να τον κατευθύνουν με κάπως αυτόματο τρόπο όπως οι φυσικοί νόμοι και το ένστικτο κατευθύνουν τα άλλα δημιουργήματα του Θεού. Μπορούμε να εκλέξωμε ή να δεχθούμε τους θείους κανόνες αληθείας ή να τους απορρίψωμε.

 7. Ποιος είναι ένας άλλος τρόπος για να βρούμε την αλήθεια;

⁷ Αυτό μας φέρνει σ’ έναν άλλο τρόπο με τον οποίο ο Θεός «ζητεί» τους αληθινούς λάτρεις. Ο Θεός έχει εκθέσει τους κανόνας της αληθείας σχετικά με τη διαγωγή και τη λατρεία σε γραπτή μορφή στην Αγία Γραφή. Ο ψαλμωδός λέγει: «Το κεφάλαιον του λόγου σου είναι η αλήθεια,» «ο νόμος σου [είναι] αλήθεια.» (Ψαλμ. 119:160, 142, 151) Όσα λέγει ελκύουν τους ανθρώπους που επιθυμούν να λατρεύουν «εν αληθεία.» Η Αγία Γραφή είναι θεόπνευστη για διδασκαλία της αληθείας και αναίρεσι της πλάνης.—Ιωάν. 4:24· 2 Τιμ. 3:16· Ιωάν. 17:17.

8, 9. (α) Ο ισχυρισμός ότι χρησιμοποιεί κάποιος τη Γραφή αποδεικνύει ότι αυτός έχει την αλήθεια; (β) Τι αποδεικνύει ότι ο Ιεχωβά ‘ζητεί’ τους αληθινούς λάτρεις;

⁸ Μόνο η Αγία Γραφή παρουσιάζει τη λατρεία του Θεού Ιεχωβά ως την αλήθεια. Επομένως, εκείνοι που ισχυρίζονται ότι χρησιμοποιούν την Αγία Γραφή και οι οποίοι παραλείπουν τη λατρεία του Ιεχωβά ξέφυγαν από το σκοπό της—και από την αλήθεια. (Ιερ. 10:10, 23-25) Μολονότι πολλοί έχουν χάσει την αλήθεια μ’ αυτόν τον τρόπο, παραμένει σημαντικό το ότι το βιβλίο που προάγει τη λατρεία του Ιεχωβά πολύ υπερέχει απ’ όλα τα άλλα θρησκευτικά συγγράμματα που είναι στη διάθεσι των ανθρώπων. (Παράβαλε Φιλιππησίους 1:15, 18) Η Αγία Γραφή βρίσκεται σε πολύ μεγαλύτερη ποσότητα, σε πολύ περισσότερες γλώσσες και σε πολύ περισσότερες χώρες από κάθε άλλο βιβλίο στην ιστορία! Μόνο ο Ιεχωβά θα μπορούσε να το κάμη αυτό! Αυτός είναι Εκείνος που αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να ‘ζητή’ τους λάτρεις που εκτιμούν την αλήθεια.

⁹ Αυτό είναι ακόμη πιο φανερό όταν λάβωμε υπ’ όψιν ότι, σχετικά με τη λατρεία του Ιεχωβά, η εξουσία της υποσχεμένης Βασιλείας του ‘κηρύττεται τώρα σε όλη την οικουμένη προς μαρτυρίαν’ με πρωτοφανή τρόπο. (Ματθ. 24:14) Ποια άλλη μορφή λατρείας έχει δύο εκατομμύρια μάρτυρες που φέρουν αυτή τη μαρτυρία προσωπικά και άμεσα στους ανθρώπους σε περισσότερες από 200 χώρες και νήσους; Η τεράστια έκτασις όλων αυτών των εκκλήσεων δεν γίνεται από καμμιά άλλη μορφή λατρείας. Αυτό το γεγονός πρέπει να κάμη τους ανθρώπους, που επιθυμούν ειλικρινά να λατρεύουν «εν αλήθεια,» να διακρίνουν το χέρι του Ιεχωβά σ’ αυτό το έργο. Εν τούτοις, πολλά άλλα καταδεικνύουν την αλήθεια της λατρείας του Ιεχωβά.

«Η ΑΛΗΘΕΙΑ» ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ, ΟΧΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ

10. Ποιο είναι ένα διακριτικό γνώρισμα της αληθείας;

¹⁰ Ο απόστολος Πέτρος έδειξε την έντονη αντίθεσι μεταξύ της λατρείας του Ιεχωβά και των άλλων μορφών λατρείας όταν αφηγήθηκε πώς μπόρεσε να πείση τους άλλους, για την αλήθεια περί του Ιησού: «Ουχί μύθους σοφιστικούς ακολουθήσαντες, αλλ’ αυτόπται γενόμενοι της εκείνου μεγαλειότητος.» Πρόκειται για ένα διακριτικό γνώρισμα της αληθινής λατρείας. Αυτή κανονικά υποστηρίζεται από ιστορικώς αποδεδειγμένα γεγονότα και συμβάντα. Οι άλλες μορφές λατρείας είναι κυρίως γεμάτες από έξυπνες ιστορίες ή από καθαρούς μύθους επινοημένους από ανθρώπους.—2 Πέτρ. 1:16.

11, 12. (α) Ποια σχέσις υπάρχει μεταξύ της Αγίας Γραφής και της ιστορίας; (β) Τι είναι εκείνο που επιβεβαιώνει την ιστορία της Αγίας Γραφής;

¹¹ Μεταξύ των θρησκευτικών συγγραμμάτων, η Βίβλος είναι μοναδικά ακριβής και ειλικρινής στην παρουσίασι της ιστορίας. Γι’ αυτό και πολλά από τα γεγονότα και συμβάντα που περιέχονται σ’ αυτήν επιβεβαιώνονται από την κοσμική ιστορία, μολονότι δεν εξαρτώνται από την υποστήριξί της. Στην πραγματικότητα, η Γραφή συνδέεται με γεγονότα και ιστορία και αυτά αποτελούν τα νήματα που υφαίνουν το πλέγμα του μηνύματός της, το μήνυμα ενός Θεού που λαμβάνει μέρος στην ιστορία. Οποτεδήποτε η αφήγησις της Βίβλου πραγματεύεται με σημεία πολιτισμού, με έθιμα, τίτλους επισήμων λειτουργών, με νομικά και επιστημονικά ακόμη θέματα, είναι ιστορικά ακριβής σε κάθε λεπτομέρεια και δεν μπορεί επιτυχώς να διαψευσθή.

¹² Η φροντίδα των Βιβλικών συγγραφέων να δώσουν λεπτομερείς γενεαλογίες, ακριβή ονόματα ανθρώπων και τόπων, ειδικές περιόδους, χρονολογίες και ποσότητες, δεν φαίνονται να είναι ευφυείς μυθικές επινοήσεις. Ειδικές πληροφορίες αυτού του είδους θα ήσαν εκτεθειμένες σε αμφισβητήσεις από συγχρόνους αν δεν ήσαν ακριβείς. Οι συγγραφείς που επινοούν μύθους θα απέφευγαν συγκεκριμένες πληροφορίες· ένα τέτοιο χαρακτηρίζει τη μυθολογία και τα άλλα θρησκευτικά συγγράμματα. Το λογικό συμπέρασμα είναι ότι οι Βιβλικοί συγγραφείς πρέπει να είχαν γράψει όσα διεπίστωσαν ως μάρτυρες ή εγνώριζαν ότι είναι η αλήθεια. Ο αρχαιολόγος Γ. Έρνεστ Ράιτ υποκινήθηκε από τα ευρήματά του να αναγράψη τα εξής: «Είναι συγκινητικό και επωφελές που διαπιστώθηκε ότι η Βίβλος δεν αποτελεί απλώς μια διαθήκη πίστεως, αλλά μια διαθήκη που προήλθε εν σχέσει με πραγματικούς ανθρώπους και πραγματικά συμβάντα.»

13. Μήπως μειώνει την Αγία Γραφή το γεγονός ότι εγράφη από ανθρώπους; Γιατί;

¹³ Το γεγονός ότι η πραγματική συγγραφή της Βίβλου έγινε από απλούς ανθρώπους που παρέστησαν μάρτυρες και μετέσχον σ’ αυτά τα συμβάντα διόλου δεν την υποβιβάζει από το να είναι ο λόγος της αληθείας του Ιεχωβά. Αυτό στην πραγματικότητα αυξάνει την αλήθεια της Γραφής ως λόγου του Θεού. Εκεί διαβάζομε για άτομα όπως ο Δαβίδ, ο Ιερεμίας, ο Παύλος και ο Ιώβ. Βλέπομε πως αυτοί έκαμαν λάθη και είχαν δοκιμασίες και θλίψεις και πως η ζωή περιγράφεται μ’ ένα προσωπικό τρόπο όπως πράγματι είναι με τους φόβους της, τις απογοητεύσεις, τις στενοχώριες και τις χαρές της. Έτσι αποκτούμε ακόμη περισσότερη πεποίθησι ότι πρόκειται για ανθρώπους οι οποίοι πραγματικά έζησαν και πέρασαν όλα όσα μας αφηγούνται. Αυτοί δεν είναι άνθρωποι που θα επινοούσαν τις ιστορικές αφηγήσεις που λέγουν, ούτε θα επινοούσαν τις πραγματικές των σχέσεις με τον Θεό. Αντιθέτως, καταλήγομε ακλόνητα στο συμπέρασμα, όπως έκαμε ο λαός της Θεσσαλονίκης, ότι το άγγελμα της Βίβλου πρέπει να το θεωρούμε, «ουχί ως λόγον ανθρώπων, αλλά καθώς είναι αληθώς, λόγον Θεού.»—1 Θεσσ. 2:13.

14. Ποιος είναι ο πρωτουργός της αληθινής λατρείας; Πώς το γνωρίζομε αυτό;

¹⁴ Μια από τις πιο εντυπωσιακές μαρτυρίες για τη λατρεία του Ιεχωβά είναι η μαρτυρία του Ιησού Χριστού. Το γεγονός ότι αυτός έζησε και ότι οι διδασκαλίες του είχαν μια βαθειά επίδρασι προς το καλό στους πρώτους μαθητάς του είναι αναμφισβήτητο. Η ιστορική αυτή πραγματικότης άφησε το αποτύπωμά της στα περισσότερα από τα σημερινά ημερολόγια: Η εμφάνισις του Ιησού στη γη επισημαίνει το σημείο στροφής της ιστορίας. Ο ίδιος από τον ουρανό, στην προανθρώπινη ύπαρξί του, παρέστη μάρτυς των πρώτων γεγονότων που εξιστορούνται στη Βίβλο. Αυτός εγνώριζε ότι αυτά δεν ήσαν μύθοι. Εχρησιμοποίησε έτσι εκείνα τα γεγονότα για να κάμη πιο σαφή τη διδασκαλία του σε πολλές περιπτώσεις, όπως, λόγου χάριν, στο ζήτημα του διαζυγίου και του επικειμένου τέλους του συστήματος πραγμάτων. (Ματθ. 19:4· Γεν. 1:27· Ματθ. 24:3, 37-39· Γέν. 6 και 7) Ο Ιησούς ήταν ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της λατρείας του Ιεχωβά, γνωστοποιώντας αυτό το όνομα και τη σημασία του ως κύριον μέρος της μαρτυρίας του για την αλήθεια.—Ιωάν. 17:4, 6, 26· 18:37.

ΨΕΥΔΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

15. Πώς προσδιορίζεται η μυθολογία;

¹⁵ Ακόμη και η λατρεία που ομολογεί ότι χρησιμοποιεί τη Βίβλο χαρακτηρίζεται συχνά από τους ‘σοφιστικούς μύθους’ της παρά από την ιστορική της ακρίβεια. Για τους καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς έχει προφητευθή: «Από μεν της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών, εις δε τους μύθους θέλουσιν εκτραπή.» (2 Τιμ. 4:4) Ένα λεξικό δίνει τον ορισμό της λέξεως «μυθικός» ως εξής «1: κάτι που βασίζεται ή περιγράφεται σε μύθον, ιδιαίτερα σε αντίθεσι προς την πραγματική ιστορία: ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ 2α: χαλκευμένο, επινοημένο ή φανταστικό με αυθαίρετο τρόπο ή που αγνοεί τα γεγονότα.» (Τα πλάγια γράμματα δικά μας)

16, 17. Δώστε παραδείγματα της υπάρξεως μυθολογίας στον Καθολικισμό και στον Προτεσταντισμό.

¹⁶ Ο Χριστιανικός κόσμος, λόγου χάριν, ‘εξετράπη στους μύθους’ για να υποστηρίξη τη λατρεία της Μαρίας και των αγίων. Χαρακτηριστικό είναι το μικρό βιβλιάριο που γράφτηκε από έναν Ιησουίτη «Όταν η Μαρία Εβάδισε στη Γη,» και φέρει επίσης την άδεια εκτυπώσεως από τον αρχιεπίσκοπο. Η εισαγωγή του βιβλιαρίου ομολογεί τα εξής: «Τα επεισόδια που εκτίθενται στις επόμενες σελίδες δεν αξιούν ότι είναι ιστορικά. Ίσως να μη συνέβησαν ποτέ.» Ο Δρ. Ιωσήφ Φ. Κέλλυ του Πανεπιστημίου Τζων Κάρολ λέγει τα εξής για τον Καθολικό «Άγιο» Πατρίκιο: «Όλα τα αφηγήματα για τον Πατρίκιο μπορεί να μην είναι ιστορικώς αληθινά, αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν και αξία.» Πολλοί από εκείνους που διψούν για αλήθεια και τρέφονται με αυτούς τους ‘σοφιστικούς μύθους’ δεν έχουν ακούσει καν όλες τις αληθινές αφηγήσεις της Βίβλου. Πώς μπορεί η μυθολογία να τους δώση κάποια βάσι για τη λατρεία «εν αληθεία»;

¹⁷ Ο Προτεσταντισμός δεν είναι λιγώτερο ένοχος ‘εκτροπής προς τη μυθολογία.’ Κάθε εκτενής εγκυκλοπαιδεία παρέχει επαρκή απόδειξι ότι πολλά απ’ αυτά που διδάσκουν για την Τριάδα, τον πύρινο άδη, την ψυχή, τα Χριστούγεννα, τον σταυρό, το Πάσχα και άλλες δοξασίες βρίσκονται άφθονα στη μυθολογία. Προς το συμφέρον της αληθείας η Βίβλος, λέγει «αποχωρίσθητε» και «μη εγγίσητε ακάθαρτον.»—2 Κορ. 6:14-17.

18. Είναι ο Ιουδαϊσμός απηλλαγμένος από μυθολογία; Γιατί απαντάτε έτσι;

¹⁸ Και οι Ιουδαίοι ακόμη, με τη Βιβλική τους κληρονομιά, ‘απεστράφησαν την αλήθεια’ και επενόησαν τους δικούς των ‘Ιουδαϊκούς μύθους.’ Αυτούς τους συγκέντρωσαν και είναι γνωστοί ως το «Ταλμούδ.» (Τίτος 1:14) Ο Νάθαν Αουσούμπελ, μια Ιουδαϊκή αυθεντία, γράφει στο έργο του Το Βιβλίον της Ιουδαϊκής Γνώσεως ότι το Ταλμούδ περιέχει «μια μεγάλη συλλογή από ανόητες απλοϊκότητες, απαγορευτικές διατάξεις, δεισιδαιμονίες, δαιμονικές παραδόσεις, μύθους,» και παρόμοια πράγματα. Ο Αουσούμπελ, σαν να θέλη να δικαιολογήση αυτή τη μυθολογία, ισχυρίζεται ότι τα πράγματα «που ζημιώνουν το Ταλμούδ μπορούν επίσης να βρεθούν στα θρησκευτικά και φιλοσοφικά συγγράμματα των Ελλήνων και των Ρωμαίων, των Εκκλησιαστικών Πατέρων και των μεσαιωνικών Χριστιανών Διδασκάλων.» Αλλ’ αντί να δικαιολογή τη μυθολογία του Ιουδαϊσμού, δεν κατακρίνει το επιχείρημά του όλους τους άλλους επίσης που «μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εις το ψεύδος»;—Ρωμ. 1:25.

19, 20. (α) Ποιος μύθος επηρεάζει την πλειονότητα των ψευδών λάτρεων; (β) Δώστε απόδειξι της υπάρξεως μυθολογίας σε άλλες μεγάλες θρησκείες.

¹⁹ Άλλος ένας μύθος που επηρεάζει εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους, τόσο στον Χριστιανικό κόσμο όσο και στους έξω, είναι ο ισχυρισμός ότι οι εικόνες αποτελούν βοήθημα για την αληθινή λατρεία. Καθολικοί, Βουδδισταί, Ινδουισταί και άλλοι χρησιμοποιούν γενικά στη λατρεία τους εκατοντάδες εκατομμύρια γλυπτές και ζωγραφιστές εικόνες που συχνά είναι πολύ δαπανηρές. Εν τούτοις, γι’ αυτά η Βίβλος λέγει τα εξής: «Ψεύδος είναι το χωνευτόν αυτού και πνοή δεν υπάρχει εν αυτώ.» Στα όμματα του Θεού τι χρησιμότητα έχουν στη λατρεία; «Ματαιότης ταύτα, έργον πλάνης.» (Ιερ. 10:14, 15) [«Είναι μηδέν, έργον γελοίον.» (Καθολική Βίβλος της Ιερουσαλήμ)] Μη ξεχνάτε ότι το λεξικό ορίζει τον μύθο σαν κάτι φανταστικό, σαν μηδέν όπως θα λέγαμε. Επομένως, αφού η Βίβλος λέγει ότι οι εικόνες είναι «ματαιότης,» δηλαδή μηδέν, εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία με τους ‘σοφιστικούς μύθους.’ Ο Θεός λοιπόν τις βλέπει ειρωνικά ως «έργον γελοίον.»

²⁰ Το γεγονός ότι ο θρύλος και ο μύθος είναι επίσης στερεά ωχυρωμένα και σε πολλές άλλες «μεγάλες» θρησκείες όλου του κόσμου, δεν αποτελεί μυστικό. Πραγματικά, η λέξις «Μυθολογία» ή «Μύθος και Θρύλος» αποτελούν κύρια επικεφαλίδα σε κάθε μια απ’ αυτές τις θρησκείες στη Βρεταννική Εγκυκλοπαιδεία του 1974. Παραδείγματος χάριν, κάτω από τη λέξι «Ινδουισμός,» η επικεφαλίς αυτή τονίζει ότι «δεν υπάρχει άποψις της Ινδουιστικής ζωής που να μην είναι συνυφασμένη με τη μυθολογία.» Για τη σχετική φιλοσοφία, τον Βουδδισμό, λέγει: «Ο μύθος έχει παίξει ένα ουσιώδη και διεισδυτικό ρόλο στην ιστορία του Βουδδισμού.» Και για το Ισλάμ, το αυθεντικό αυτό σύγγραμμα λέγει εν σχέσει με τους πρώτους θρύλους για τον Μωάμεθ και την οικογένειά του ότι είναι «ασυμβίβαστοι με την ιστορική πραγματικότητα,» και ότι μολονότι το Ισλάμ επισήμως αποκρούει αυτή τη μυθολογία, «Δημοφιλείς θρύλοι που περιβάλλουν τον Προφήτη και τους αγίους βρίσκονται ακόμη μεταξύ των λαϊκών μαζών.»

21. (α) Πώς η αλήθεια της Αγίας Γραφής είναι ανώτερη από τις ανθρώπινες ιστορίες; (β) Γιατί οι άνθρωποι αποφεύγουν την αλήθεια;

²¹ Όταν συγκριθούν με την ιστορική Βιβλική άποψι της ανθρωπότητος και του έργου των χειρών του Δημιουργού, όλες οι ανθρώπινες μυθικές επινοήσεις είναι ασθενείς και αβαθείς. Δείχνουν οι ίδιες τι είναι—είναι προσπάθειες που γίνονται για ν’ αποφύγουν ν’ αντιμετωπίσουν την πραγματική αλήθεια για τον Θεό και την ευθύνη του ανθρώπου απέναντί του. (Ιωάν. 8:46, 47) Εξ άλλου, η απερίφραστη αφήγησις της Βίβλου που τονίζει ότι ο Θεός είναι ο Υπέρτατος Σχεδιαστής μιας εύτακτης δημιουργίας, διευκρινίζει την ευθύνη μας προς Αυτόν. (Γεν. 1:1-28· 2:15-17) Οι αληθινοί λάτρεις ορθώς αισθάνονται βαθειά ικανοποίησι που γνωρίζουν ότι η λατρεία των είναι στερεά θεμελιωμένη σ’ αυτή την αλήθεια, όπως ανεφώνησε ο ψαλμωδός: «Διότι πάντες οι θεοί των εθνών είναι είδωλα· ο δε Ιεχωβά τους ουρανούς εποίησε . . . Απόδοτε εις τον Ιεχωβά την δόξαν του ονόματος αυτού.»—Ψαλμ. 96:5, 8, ΜΝΚ.

ΟΙ ΨΕΥΔΕΙΣ ΘΕΟΙ ΕΞΕΥΤΕΛΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

22. (α) Περιγράψτε το κύριο χαρακτηριστικό των επινοημένων θεών. (β) Ποια είναι η επίδρασίς των στους λάτρεις των;

²² Μια αποκαλυπτική όψις των θεών που επενοήθησαν από ανθρώπους είναι ότι αυτοί οι θεοί ομοιάζουν σημαντικά με τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι τους επενόησαν. Ο ψυχολόγος Ουίλλιαμ Σάρτζεντ, παρατηρώντας τούτο, γράφει στο βιβλίο του Ο Κατεχόμενος Νους, ότι ο άνθρωπος εδημιούργησε θεούς κατ’ εικόνα του εαυτού του, «αντανακλώντας τις ποικίλες φαντασιώσεις του, τις φιλοδοξίες και τους φόβους του.» Ο απόστολος Παύλος προχωρεί περισσότερο. Λέγει ότι αυτοί «ήλλαξαν την δόξαν του άφθαρτου Θεού εις ομοίωμα εικόνος φθαρτού ανθρώπου» και άλλων πλασμάτων. (Ρωμ. 1:23) Οι μυθικοί θεοί, λοιπόν, συχνά αντανακλούν τις ανθρώπινες αδυναμίες και τις διεφθαρμένες ιδιότητές των, πράγμα που είναι μια βέβαιη απόδειξις ότι είναι ‘επίνοια ανθρώπου.’ (Πράξ. 17:29) Διάφοροι Αιγυπτιακοί θεοί και θεές, λόγου χάριν, επιστεύετο ότι υπέφεραν εσωτερικούς πόνους και κεφαλαλγίες· ήσαν αιμοδιψείς, και μεταξύ των περιλαμβάνοντο μέθυσοι και αυνανιζόμενοι. Και το βιβλίο με τίτλο Ιουδαίοι, Θεοί και Ιστορία τονίζει ότι «οι Ελληνικοί θεοί έθεσαν οι ίδιοι το παράδειγμα για την αχαλίνωτη ασέλγεια και διαστροφή η οποία τελικά εξησθένησε την ηθικότητα του λαού εκείνου. Όσοι λατρεύουν τέτοιους θεούς αναλαμβάνουν τα ευτελή χαρακτηριστικά των.—Ρωμ. 1:18, 25-32.

23. (α) Αντιπαραβάλατε τον Ιεχωβά και τους λάτρεις του με τους επινοημένους Θεούς και τους λάτρεις των. (β) Εξηγήστε την επίδρασι της αληθείας στους λάτρεις του Ιεχωβά.

²³ Η λατρεία του Ιεχωβά παρουσιάζει μια οξεία αντίθεσι. Αυτός δεν εικονίζεται με κανένα τρόπο ως αδύνατος ούτε ανήθικος. Είναι τέλειος και αιώνιος, και εκδηλώνει ιδιότητες αγάπης, σοφίας, δυνάμεως και δικαιοσύνης σε όλες τις σχέσεις του. Έτσι οι πιστοί λάτρεις του ανυψώνονται—ποτέ δεν εξευτελίζονται. Ακόμη και όταν περιεβάλλοντο από την εξευτελιστική επιρροή άλλων θεών που ελατρεύοντο από όλους τους συγχρόνους των, οι αληθινοί λάτρεις δεν υπέκυψαν. Λόγου χάριν, ο Ισραήλ πέρασε μεγάλο μέρος της ιστορίας του περιστοιχισμένος από εξευτελιστική ειδωλολατρική μυθολογία καθώς ανεπτύσσετο ως έθνος. Εν τούτοις, αυτό ποτέ δεν επηρέασε τους υψηλούς κανόνες των ιερών συγγραμμάτων των και της λατρείας του Ιεχωβά Θεού. Μια αυθεντία λέγει: «Είναι αδύνατον να εξηγηθή το γεγονός ότι η ιστορία του Ισραήλ με τους ίδιους περίπου τρόπους ενάρξεως όπως . . . οι Μωαβίται, θα είχε τόσο διαφορετικά αποτελέσματα!» Αλλ’ ήσαν οι τρόποι ενάρξεως οι ίδιοι; Όχι! Η λατρεία του Ισραήλ είχε διαφορετική έναρξι. Δεν είχε επινοηθή από ανθρώπους. Ήταν μια από Θεού αποκαλυμμένη θρησκεία. Ήταν η αλήθεια!—Νεεμ. 9:13.

24. Πώς ο Χριστιανικός κόσμος διεμόρφωσε τον δικό του θεό;

²⁴ Εξ άλλου, πολλοί σήμερα παρουσιάζονται ως λάτρεις του Θεού της Βίβλου, αλλ’ είναι όπως οι Ιουδαίοι των μετέπειτα χρόνων που απεστάτησαν, διότι η λατρεία τους ‘δεν είναι εν αληθεία.’ (Ησ. 48:1) Οι κληρικοί εδημιούργησαν ένα δικό τους θεό, κατά την εικόνα τους. Η ειδωλολατρική των δοξασία της Τριάδος παρουσιάζει τον Θεό ως «μυστήριο.» Εξ αιτίας των έντεχνων επινοημάτων τους, στην πράξι, αυτός ο θεός θεωρείται από τους λάτρεις του ως αδύνατος και ασταθής, χωρίς πραγματικούς κανόνες, διότι τους επιτρέπει να επιδίδωνται σε κάθε είδους ανήθικη διαγωγή. (Ιούδ. 4) Τον παρουσιάζουν ως θεόν πολέμου που υπακούει στις διαταγές των πολιτικών και των κληρικών επίσης. Στη διάρκεια των πολέμων, ο Θεός των μάχεται υπέρ οποιουδήποτε πολιτικού ηγέτου που ο κλήρος συμβαίνει να υπηρετή. Είναι παράδοξο λοιπόν ότι οι λάτρεις του έγιναν όπως ο θεός των;—2 Θεσσ. 2:10-12· 1 Ιωάν. 4:5, 6.

25, 26. (α) Τι υποκινεί τους αληθινούς λάτρεις; (β) Με ποια έννοια ο Θεός δημιουργεί εκείνους που φέρουν το όνομά του;

²⁵ Αλλ’ οι αληθινοί λάτρεις γνωρίζουν την αλήθεια για τον Θεό τους Ιεχωβά και ζουν σύμφωνα με τους αναλλοίωτους κανόνες του. Γνωρίζουν Αυτόν επειδή έμαθαν την αλήθεια γι’ αυτόν από τη μελέτη του Λόγου του, της Αγίας Γραφής. (Ψαλμ. 86:11) Αυτή η εξυψωτική επιρροή τούς κάνει να προσπαθούν να μιμηθούν τον τέλειο Πλάστη τους και όχι κάποιον αδύνατον και διεφθαρμένο ανθρωποποίητο θεό. Με όλες τις ατέλειες που έχουν μαθαίνουν να συμμορφώνονται με τις θερμές, στοργικές και αγνές ιδιότητες της αληθείας.—Ματθ. 5:44-48· Εφεσ. 5:1.

²⁶ Έτσι, μπορεί να λεχθή ότι ο Θεός έπλασε ή εδημιούργησε εκείνους που τον λατρεύουν. Αυτοί διαμορφώνονται με το παράδειγμα και το πνεύμα του Ιεχωβά. Γι’ αυτό ο Ιεχωβά λέγει στον Ησαΐα 43:7 και 10: «Πάντας όσοι καλούνται με το όνομά μου· διότι εδημιούργησα αυτούς δια την δόξαν μου, έπλασα αυτούς και έκαμα αυτούς . . . Σεις είσθε μάρτυρές μου.» (Παράβαλε με Ιάκωβο 1:18) Η ίδια η ύπαρξις και ο τρόπος της ζωής των αληθινών λάτρεων ‘που καλούνται με το όνομά του’ αποτελεί μαρτυρία της αληθείας για τον αληθινό Θεό. Μπορεί λοιπόν ορθώς να λεχθή ότι η λατρεία του Ιεχωβά είναι η αλήθεια!

Η Αληθινή Λατρεία—Μια Επιτυχής Οδός Ζωής

«Δεν θέλει απομακρυνθή τούτο το βιβλίον του νόμου από του στόματός σου, αλλ’ εν αυτώ θέλεις μελετά ημέραν και νύκτα, δια να προσέχης να κάμνης κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ· διότι τότε θέλεις ευοδούσθαι εις την οδόν σου.»—Ιησ. Ναυή 1:8.

 1. (α) Γύρω από ποιο είδος λατρείας περιστρέφονται οι περισσότερες θρησκείες; (β) Αντιπαραβάλατε αυτή τη λατρεία με την αληθινή.

ΠΟΛΛΕΣ θρησκείες δίνουν έμφασι στις τελετουργικές ή «μυσταγωγικές» απόψεις της λατρείας, ενώ δίνουν ελάχιστη σημασία στο γεγονός ότι η λατρεία πρέπει να επηρεάζη τον τρόπο της ζωής ενός ανθρώπου. Τα θρησκευτικά τους προγράμματα περιστρέφονται γύρω από περιοδικές, τελετουργικές «λειτουργίες λατρείας,» οι οποίες συνδυάζονται με εκζήτησι χρημάτων για τα έξοδα δαπανηρών εθίμων που συνδέονται μ’ αυτή τη λατρεία. Αντιθέτως, η αληθινή λατρεία δεν δίνει έμφασι στους τελετουργικούς εορτασμούς. Μολονότι περιλαμβάνει την τακτική επικοινωνία με άλλους λάτρεις, περιλαμβάνει επίσης και κάθε άλλη άποψι της ζωής ενός ατόμου. Αποτελεί ένα πρότυπο διαβιώσεως, μια οδόν ζωής. Γι’ αυτό και η Αγία Γραφή χαρακτηρίζει την αληθινή Χριστιανοσύνη ως ‘Την Οδόν,’ και την ‘οδόν της αληθείας.’—Πράξ. 9:2· 19:9· 2 Πέτρ. 2:2.

 2. (α) Πώς ο Ιησούς έδειξε ότι η λατρεία είναι κάτι περισσότερο από μια τελετή; (β) Τι σημαίνει να λατρεύωμε «εν πνεύματι»;

² Ο Ιησούς επίσης άφησε να εννοηθή ότι η αληθινή λατρεία αποτελεί μια οδόν ζωής όταν είπε σε μια Σαμαρείτιδα: «Οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία. . . . οι προσκυνούντες αυτόν εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.» (Ιωάν. 4:23, 24) Ο Ιησούς έδωσε στη λατρεία «εν πνεύματι» ίση έμφασι με τη λατρεία ‘εν αληθεία,’ προσθέτοντας έτσι άλλη μια σπουδαία πλευρά στη λατρεία. Τι σημαίνει να λατρεύωμε ή να προσκυνούμε «εν πνεύματι;» Στα συμφραζόμενα αυτής της συνομιλίας με τη Σαμαρείτιδα ο Ιησούς αντιπαρέβαλε αυτή τη λατρεία με το είδος της λατρείας που χρησιμοποιεί ορατά πράγματα ως βοηθήματα, όπως είναι ένα όρος ή μια πόλις. (Εδάφιο 21) Ένας αληθινός λάτρης, αντί να βασίζεται σε τέτοια πράγματα, που απαιτούν όρασι ή αφή, δείχνει πίστι και άσχετα με τον τόπο ή τα πράγματα που τον περιβάλλουν, διατηρεί ένα ‘πνεύμα’ γεμάτο σεβασμό, δηλαδή λατρεύει, πνευματικά, ή με πνεύμα λατρείας. Έτσι, προσκυνεί εν πνεύματι και οι παλμοί της καρδιάς του τον υποκινούν να υπηρετή τον Θεό σε αρμονία με την πάντοτε παρούσα στην διάνοιά του αλήθεια η οποία διέπει όλες τις πράξεις του.—2 Κορ. 5:7.

 3. Πώς ο Ιεχωβά επιθυμούσε να λατρεύεται εξ αρχής;

³ Αυτό συμφωνεί με τον τρόπο που προώρισε ο Θεός να γίνεται η λατρεία εξ αρχής. Ο Θεός δεν είχε θεσπίσει κάποια ιδιαίτερη τελετουργία ή τυπικό τρόπο με τον οποίο έπρεπε να προσέρχωνται σ’ αυτόν για λατρεία τα πρώτα τέλεια ανθρώπινα πλάσματα. Έπρεπε να υπηρετούν ή να λατρεύουν τον Δημιουργό τους κάνοντας πρωτίστως πιστά το θέλημά του. Ο Θεός απεκάλυψε αυτό το «θέλημα» σ’ αυτούς για να μπορούν να ζουν σε αρμονία με τις υπάρχουσες πραγματικότητες, δηλαδή την αλήθεια, για τη ζωή. (Γέν. 1:28, 29· 2:16, 17, 19-25· Ματθ. 19:4, 5) Χωρίς αμφιβολία, στο πέρασμα του χρόνου, ο Θεός θα τους παρείχε πρόσθετες αλήθειες που θα εχρειάζοντο για την κατάλληλη επέκτασι της επιγείου κατοικίας των, της οικογενείας των και της σφαίρας των ενεργειών τους. Η πιστή των υπακοή σ’ αυτές τις οδηγίες θα ικανοποιούσε τις μεγαλύτερες απαιτήσεις της αληθινής λατρείας. Αν το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος εξέλεγε αυτή την πορεία, αυτές οι αλήθειες θα ήσαν μια οδός ζωής γι’ αυτούς και για τους απογόνους των. Η οδός της ζωής των θα ήταν επιτυχής· δεν θα μπορούσε ν’ αποτύχη, διότι θα ήταν σε αρμονία με την αλήθεια, με την πραγματική κατάστασι των πραγμάτων, περιλαμβανομένων της υπέρτατης θέσεως του Ιεχωβά και της ζωοπαρόχου δυνάμεώς του.

Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΠΡΟΣΘΕΤΕΙ ΝΕΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΣΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ

 4. Γιατί ωρισμένες τελετουργίες έγιναν αναγκαίες για τη λατρεία;

⁴ Εν τούτοις, με την έλευσι της αμαρτίας και της παρακοής, η αληθινή λατρεία προσέλαβε κατ’ ανάγκην μερικά νέα χαρακτηριστικά για ν’ ανταποκριθή στις νέες πραγματικότητες που αντιμετώπιζε το ανθρώπινο γένος. Αυτά τα νέα χαρακτηριστικά της λατρείας, μερικά από τα οποία ήσαν τελετουργικά, εξυπηρέτησαν ένα προσωρινό, αλλά αναγκαίο, εξεικονιστικό σκοπό. Ένας φραγμός ήλθε τώρα σε ύπαρξι μεταξύ του ατελούς εκπεσμένου ανθρωπίνου γένους και του τελείου Δημιουργού. Η συναίσθησις αυτής της νέας σχέσεως έπρεπε να εντυπωθή στους απογόνους του Αδάμ και να διευκρινισθή σ’ αυτούς ο θείος τρόπος θεραπείας των παραβάσεων. Γι’ αυτό, εισήχθησαν με τον καιρό θυσίες, ένα ιερατείο και ένα αγιαστήριο για να παραστήσουν αυτές τις ‘αλήθειες,’ δηλαδή την πραγματική κατάστασι των πραγμάτων που υπήρχε τώρα μεταξύ του ανθρώπου και του Δημιουργού του.

 5. (α) Πώς η Γραφή εξηγεί τον σκοπό των τελετουργιών υπό τον Νόμον; (β) Πότε και πώς αυτές έληξαν;

⁵ Εν τούτοις, όλες αυτές οι διατάξεις ήσαν απλώς ‘σκιά των μελλόντων αγαθών, όχι αυτή η εικών των πραγμάτων,’ όπως γράφει ο απόστολος Παύλος. (Εβρ. 10:1) Το τελετουργικό μέρος, λοιπόν, και οι θυσίες δεν αποτελούσαν ολόκληρη την αλήθεια. Εχρησίμευσαν όμως σαν μια βάσις για κατανόησι και αποδοχή της αληθείας όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου για να διευκρινισθούν μέσω του Ιησού Χριστού. [Η σκηνή] «ήτο τύπος εις τον τότε παρόντα καιρόν, καθ’ ον προσεφέροντο δώρα και θυσίαι, αίτινες δεν ηδύναντο να κάμωσι τέλειον κατά την συνείδησιν τον λατρεύοντα, επειδή ήσαν διατεταγμένα . . . εις διατάξεις σαρκικάς, μέχρι καιρού διορθώσεως.» (Εβρ. 9:9, 10) Όταν λοιπόν εκπληρώθηκε ο σκοπός αυτών των ‘διατεταγμένων’ με την έλευσι του Ιησού, η τελετουργική λατρεία έπαυσε να έχη αξία απέναντι του Θεού. Έπρεπε να δώση θέσι στις πραγματικότητες, διότι όλα εκείνα «είναι σκιά των μελλόντων, το σώμα όμως είναι του Χριστού.» (Κολ. 2:16, 17) Ο Ιησούς έγινε τότε «η οδός και η αλήθεια.»—Ιωάν. 14:6· 1:17.

ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ

 6. Τι ήταν πάντοτε ένα αναγκαίο μέρος της αληθινής λατρείας;

⁶ Μολονότι αυτά τα ‘διατεταγμένα’ των Ισραηλιτών έγιναν αναγκαία επί ένα χρονικό διάστημα, η κύρια έμφασις που εδίδετο πάντοτε στη λατρεία του Ιεχωβά ήταν να ζη κανείς σύμφωνα με τις αλήθειες που δεν αλλοιώνονται ποτέ. Η πίστις, η ευθύτης, η δικαιοσύνη, η απαλλαγή από ενοχή αίματος, η ειλικρίνεια και η υπακοή στο εκπεφρασμένο θέλημα του Θεού ήσαν πάντοτε τα πιο σπουδαία αποδεικτικά στοιχεία για να μπορή να πλησιάση τον Θεό. Πάντοτε ήταν αλήθεια ότι όχι εκείνος που προσέφερε απλώς δώρα στον Θεό, αλλά εκείνος που ήταν ‘αθώος τας χείρας και καθαρός την καρδίαν’ μπορούσε να ανέλθη στο όρος του Ιεχωβά. (Ψαλμ. 24:3-6· 15:1-4· Παροιμ. 3:32) Οι θεμελιώδεις αυτές αρχές της αληθείας αποτελούν την οδόν της ζωής που παρέμεινε αμετάβλητη από την αρχή. Ο Μιχαίας ερωτά: «Με τι θέλω ελθεί ενώπιον του Ιεχωβά, να προσκυνήσω ενώπιον του υψίστου Θεού; θέλω ελθεί ενώπιον αυτού με ολοκαυτώματα, με μόσχους ενιαυσίους; . . . . Αυτός σοι έδειξεν, άνθρωπε, τι το καλόν και τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον και να αγαπάς έλεος και να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου;»—Μιχ. 6:6-8· Ωσηέ 6:6· 1 Σαμ. 15:22.

 7. (α) Τι ζητεί πραγματικά ο Ιεχωβά από μας; (β) Γιατί ελκύεται κανείς ‘εκ φύσεως’ στην οδό του Ιεχωβά;

⁷ Ο Ιεχωβά δεν ζητεί αυθαίρετα ή παράλογα πράγματα από μας. Ζητεί από τα πλάσματά του μόνον εκείνο που πρέπει να κάμουν απέναντι Του και απέναντι των συνανθρώπων τους. Το να ‘βαδίζωμε μετά του Θεού μας’ στην οδό της αληθείας συμφωνεί με τον ‘νόμον τον γεγραμμένον εν ταις καρδίαις ημών’ από τον Ιεχωβά όταν εδημιούργησε τους πρώτους προγόνους μας. (Ρωμ. 2:14, 15) Αυτή η συνείδησις η εσωτερική αίσθησις του ορθού και του εσφαλμένου ελκύεται εκ φύσεως στην οδό της αληθείας. Έτσι η αλήθεια κρούει, αισθάνεται ορθά σε όλα τα υπολείμματα της κληρονομημένης συνειδήσεως που απέμεινε στους ανθρώπους. Γι’ αυτό ο Παύλος μπορούσε να λέγη: «Απηρνήθημεν τα κρυπτά της αισχύνης [αναλήθειες, ψεύδη], . . . αλλά με την φανέρωσιν της αληθείας συνιστώντες εαυτούς προς πάσαν συνείδησιν ανθρώπων ενώπιον του Θεού.»—2 Κορ. 4:2· 5:11· 6:4-10.

ΜΙΑ ΕΠΙΤΥΧΗΣ ΟΔΟΣ ΖΩΗΣ

 8. Τι κάνει την αλήθεια να διαφέρη από τη θεωρία; Εξηγήστε.

⁸ Εκείνοι που εκλέγουν να βαδίσουν στην αλήθεια ως οδόν της ζωής των ανταμείβονται μ’ ένα πολύτιμο όφελος. Η αλήθεια επιτυγχάνει στην πράξι. Όταν οι επιστήμονες ανακαλύπτουν μια επιστημονική αρχή, αυτή πρέπει πρώτα ν’ αντέξη στη δοκιμασία της πραγματικής εφαρμογής για ν’ αναγνωρισθή σαν κάτι περισσότερο από απλή θεωρία. Πρέπει να επιτύχη με πρακτικούς τρόπους: στο σχεδιασμό των οργανικών μέσων στη θεραπεία της ασθενείας, κ.λ.π. Εν τούτοις, σε ζητήματα διαβιώσεως, οι διανοούμενοι, οι φιλόσοφοι και οι θρησκευτικοί ηγέται οι οποίοι πολλά κάνουν για να διαμορφώσουν τη σκέψι και τη διαγωγή των ανθρώπων σήμερα, απέτυχαν σ’ αυτή τη δοκιμασία. Ό,τι λέγουν και γράφουν συχνά φαίνεται καλό. Μπορεί να εκφράζεται με πειστική γλώσσα και να υποστηρίζεται με πολλά και καλά διατυπωμένα επιχειρήματα. Αλλά οι περισσότερες από τις θεωρίες των περί ζωής δεν επιτυγχάνουν στη δοκιμασία της αληθείας. Πώς συμβαίνει αυτό; Αυτές οι θεωρίες δεν εφαρμόζονται! Τα ατυχή αποτελέσματα των φιλοσοφιών των στην πράξι φαίνονται ολόγυρά μας.

 9. Τι αποδεικνύει ότι η αληθινή λατρεία καταλήγει σε μια επιτυχή οδό ζωής;

⁹ Αντίθετα, η Βιβλική αφήγησις για τη σταθερή και με σκοπό ζωή των δούλων του Θεού στο παρελθόν καθώς και για τη ζωή εκείνων που έχουν την αλήθεια σήμερα, αποδεικνύει ότι η αληθινή λατρεία αποτελεί πραγματικά τη μόνη επιτυχή οδό ζωής. Η υπακοή στις εντολές του Θεού πάντοτε ξεχώριζε τους αληθινούς λάτρεις από τους συγχρόνους της εποχής των. Όπως εξετάσαμε στο προηγούμενο άρθρο, το αρχαίο έθνος Ισραήλ προείχε ως το ανώτερο της εποχής του, όσον καιρό παρέμενε πιστό στον «τύπον της γνώσεως και της αληθείας εν τω Νόμω,» που δόθηκε μέσω του Μωυσέως. (Ρωμ. 2:20· Ιησ. Ναυή 1:8· Νεεμ. 9:13) Η Χριστιανοσύνη του πρώτου αιώνος έκαμε επίσης βαθειά εντύπωσι για τον τρόπο ζωής εκείνων που την δέχθηκαν. Ο διακεκριμένος ιστορικός Τζων Λορντ στο βιβλίο του Ο Αρχαίος Ρωμαϊκός Κόσμος, παρατηρεί τα εξής:

«Οι αληθινοί θρίαμβοι της Χριστιανοσύνης εγίνοντο φανεροί από το γεγονός ότι αυτή δημιουργούσε καλούς ανθρώπους που επρέσβευαν τις δοξασίες της. . . . Έχομε αποδείξεις για την άψογη ζωή τους, για τα άμεπτα ήθη τους, για την ιδιότητά των ως καλών πολιτών, και για τα Χριστιανικά τους χαρίσματα.»

«Η οδός της αληθείας» ήταν επιτυχής γι’ αυτούς και επιτυγχάνει καλά αποτελέσματα σήμερα μεταξύ εκείνων που την ακολουθούν πραγματικά.—2 Πέτρ. 2:2.

ΠΩΣ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

10, 11. (α) Πώς θεωρούν πολλοί κληρικοί τους ηθικούς κανόνες της Αγίας Γραφής ως οδόν της ζωής; (β) Δείξτε γιατί η άποψίς των δεν επιτυγχάνει.

¹⁰ Πολλοί σύγχρονοι φιλόσοφοι και θρησκευτικοί ηγέται προσπαθούν να νοθεύσουν τους αληθινούς κανόνες της Βίβλου, υποστηρίζοντας μια ‘νέα ηθική.’ Ο νόμος του Θεού εκθέτει ότι η πορνεία και η μοιχεία είναι κακά και ανήθικα πράγματα σε οποιαδήποτε περίπτωσι. (1 Κορ. 6:18· 1 Θεσσ. 4:3· Έξοδ. 20:14) Αλλ’ ένα χαρακτηριστικό δείγμα του συλλογισμού των κληρικών είναι όσα έγραψε ο Καθολικός εφημέριος του Παρεκκλησίου της Αγίας Μαρίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν στη στήλη συμβουλών μιας εφημερίδος του Πανεπιστημίου. Αυτός ο ιερεύς, συμβουλεύοντας ένα ζεύγος μνηστευμένων που καθυστέρησαν τον γάμο τους για διάφορες «αιτίες» και που «κατά καιρούς είχαν σεξουαλικές σχέσεις,» είπε τα εξής: «Θα μπορούσαμε να τους αποκαλέσωμε πόρνους και να μην ασχοληθούμε περισσότερο με την περίπτωσί τους . . . Ίσως με την αυστηρή νομική έννοια παρέβησαν το γράμμα του νόμου, αλλά μήπως παρέβησαν και τις αξίες που εμπερικλείει αυτός ο νόμος; Μήπως είναι μοιχοί; Ασφαλώς όχι! . . . Ποιος από μας δεν επεδόθη κάποτε σε κάποια μορφή ικανοποιήσεως που δεν ήταν εντελώς ορθή για να κατευνάση το κραυγαλέο αίσθημα της μοναξιάς που υπάρχει στις καρδιές μας;» Ασφαλώς πολλοί που καθοδηγούνται απ’ αυτόν τον ιερέα και άλλους κληρικούς σαν αυτόν επιδίδονται σε μορφές ικανοποιήσεως οι οποίες δεν είναι ‘εντελώς ορθές.’ Αλλά είναι επιτυχής η οδός της ζωής των;

¹¹ Η οδός της αληθείας που εκφράζεται μέσω των νόμων του Θεού δεν μπορεί να γίνη αντικείμενο εμπαιγμού! Εκείνοι που ακολουθούν το παράδειγμα του ανθρωποποιήτου συλλογισμού θερίζουν μια συγκομιδή από διαζύγια και διηρημένες οικογένειες, από άφθονα αφροδίσια νοσήματα και πλήθος άλλα προβλήματα που προέρχονται από την έλλειψι προσκολλήσεως στον έντιμο γάμο. (Γαλ. 6:7, 8· Εβρ. 13:4) Γράφοντας γι’ αυτό το ζήτημα στην εφημερίδα Νέα του Ιατρικού Κόσμου ένας γιατρός προειδοποιεί ότι η απελευθέρωσις από μια αυστηρότερη σεξουαλική στάσι «δεν οδηγεί κατ’ ανάγκην σε ελευθερία, ή κι αν οδηγή, το κάνει μόνο με τη δαπάνη άλλων ελευθεριών,» όπως είναι η ελευθερία από νοσήματα. Εβεβαίωσε ότι «η ηθική συχνά αποτελεί ένα ζήτημα υγείας.»

12, 13. Δείξτε γιατί η αλήθεια ως οδός της ζωής επιτυγχάνει, όταν εφαρμόζεται (α) στη χρήσι του καπνού, (β) στις μεταγγίσεις αίματος.

¹² Η εφαρμογή των Βιβλικών αρχών για τη διατήρησι των σωμάτων μας καθαρών και αμολύντων μας δείχνει επίσης πώς η αλήθεια λειτουργεί μ’ ένα πρακτικό τρόπο. Οι αληθινοί λάτρεις αποφεύγουν τα επιβλαβή αποτελέσματα της ακαθαρσίας που φέρνει ο καπνός στον οργανισμό ενός καπνιστού. (2 Κορ. 7:1· Ρωμ. 12:1) Η επιθυμία τους να λατρεύουν τον Θεό με ‘όλη την ψυχή’ τους και με ‘όλη τη δύναμί’ τους τούς εμποδίζει να παραδίδουν χρόνια της ζωής των και της δυνάμεώς των στη δουλοπρεπή συνήθεια του καπνίσματος. (Μάρκ. 12:29, 30· Ρωμ. 6:19) Ο Δρ. Ροβέρτος Ντυπόντ, διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Τοξικολογίας των Ηνωμένων Πολιτειών, προσφάτως εστιγμάτισε τον καπνό ως «πιθανώς το πιο θανατηφόρο ναρκωτικό της κοινωνίας μας . . . Όσοι χρησιμοποιούν σιγαρέττα έχουν το ίδιο πρόβλημα μ’ εκείνους που κάνουν χρήσι ηρωίνης» λόγω του αχαλίνωτου εθισμού των. Ο μεγάλος κίνδυνος για καρκίνο των πνευμόνων, του στόματος και του λάρυγγος καθώς και για παθήσεις της στεφανιαίας αρτηρίας είναι πολύ γνωστός. Πρόσφατες μελέτες έχουν συνδέσει θετικά το κάπνισμα με το έλκος του στομάχου και τους διαφόρους παροξυσμούς. Τα βρέφη των μητέρων που καπνίζουν είναι σημαντικώς μικρότερα, ελαφρύτερα σε βάρος, ενώ η διανοητική τους ανάπτυξις επιβραδύνεται. Ο κίνδυνος συνήθων καρδιακών ελαττωμάτων και θανάτου κοντά στον καιρό της γεννήσεως των είναι πολύ ηυξημένος. Δεν είναι λοιπόν «η οδός της αληθείας» πολύ πιο επιτυχής;

¹³ Η αυξανόμενη γνώσις για τους κινδύνους των μεταγγίσεων αίματος και τα πλεονεκτήματα της αναίμακτου χειρουργικής υποστηρίζουν τη Γραφική εντολή να ‘απέχωμε από . . . αίματος.’ (Πράξ. 15:20, 28, 29) Η επιτυχία αυτής της χειρουργικής αναγνωρίζεται από δύο χειρουργούς του Νοσοκομείου Άγιος Βαρνάβας της πόλεως της Νέας Υόρκης, οι οποίοι τονίζουν τα πλεονεκτήματα που υπάρχουν όταν δεν κάνουν μετάγγισι αίματος:

«Είναι επίσης ευχάριστο το γεγονός ότι δεν είμεθα υποχρεωμένοι ν’ ανησυχούμε μήπως συμβή κάποια επιπλοκή, όπως είναι η αντικατάστασις όλου του αίματος επειδή είναι αλλεργικό, οι αιμολυτικές αντιδράσεις, η έμφραξις των νεφρών και η ηπατίτις.»—Ιατρική Εφημερίς της Πολιτείας της Νέας Υόρκης.

Αληθινά, η οδός της αληθείας επιτυγχάνει στην πράξι!

14, 15. Αντιπαραβάλατε την επιτυχία της αληθινής λατρείας απέναντι, της ψευδούς λατρείας εν σχέσει με τις στρατιωτικές συγκρούσεις.

¹⁴ Άλλη μια αλήθεια που απεδείχθη επιτυχής στην πρακτική εφαρμογή είναι αυτή που διατυπώθηκε από τον Ιησού: «Πάντες όσοι πιάσωσι μάχαιραν δια μαχαίρας θέλουσιν απολεσθή.» Αυτή η αλήθεια ταιριάζει με το σχετικό συμπέρασμα: «Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.» (Ματθ. 26:52· Ιωάν. 13:35) Αλλά η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία (έκδοσις 1967) λέγει ότι υπάρχει μια άλλη οδός, με το να ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει «καμμιά [ουσιώδης] αντίθεσις μεταξύ ενός δικαίου πολέμου και της εντολής του Χριστού ν’ αγαπούμε τους εχθρούς μας. Ένας δίκαιος πόλεμος εκδηλώνει μίσος για την κακή πράξι μάλλον παρά για τον κακοποιό . . . Οι Καθολικοί βέβαια είναι ελεύθεροι να σχηματίσουν την δική τους γνώμη για το αν οι συνθήκες μπορούν να δικαιολογήσουν τον πόλεμο.» Πώς λειτουργεί στην πράξι αυτό το είδος καθοδηγήσεως;

¹⁵ Σχεδόν όλοι οι Καθολικοί όσο και οι Διαμαρτυρόμενοι και από τις δύο πλευρές στην διάρκεια των δύο παγκοσμίων πολέμων ‘εσχημάτιζαν την δική τους (αντίθετη) γνώμη,’ σε αντίθεσι με την οδό της αληθείας. Ποια ήσαν τα αποτελέσματα; Αδιέξοδος. Αυτοί εφόνευσαν τους ομοπίστους των Καθολικούς και Διαμαρτυρόμενους κατά εκατομμύρια, αποδεικνύοντας πέρα από κάθε αμφιβολία ότι δεν ήσαν οι στοργικοί μαθηταί του Χριστού και ότι δεν ήσαν στην αλήθεια. Ωστόσο, λέγει ο ιστορικός Ι. Σ. Κόνγουεη στο βιβλίο Ο Διωγμός των Εκκλησιών από τους Ναζί:

«Σε αντίθεσι με τον συμβιβασμό των μεγαλυτέρων εκκλησιών, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διετήρησαν την δογματική τους αντίθεσι, ως το σημείο του φανατισμού [θανάτου]. Αυτή η αντίθεσις ήταν πάρα πολύ σπανία . . . Βασίζοντας την περίπτωσί τους στη Βιβλική εντολή, αρνήθηκαν να λάβουν όπλα . . . Κανένα άλλο δόγμα δεν επέδειξε κάτι παρόμοιο μ’ αυτή την αποφασιστικότητα σε πείσμα της παντοδύναμης τρομοκρατίας της Γκεστάπο.»—Σελ. 196, 198, 199.

Ποιοι μόνο μπορούσαν να λέγουν ότι ακολούθησαν την οδό της αληθείας στη διάρκεια αυτών των δύο τρομερών πολεμικών συγκρούσεων της ιστορίας;

16, 17. (α) Πώς αποδεικνύεται η αλήθεια της Γραφής ως προς την κυβέρνησι; (β) Γιατί η κυβέρνησις της Βασιλείας του Θεού είναι επιτυχής; Εξηγήστε.

¹⁶ Οι Γραφικές αρχές σχετικά με το μεγαλύτερο επίμαχο ζήτημα που αντιμετωπίζει σήμερα η ανθρωπότης—την παγκόσμια κυβέρνησι—αποδεικνύονται επίσης αληθινές. «Άνθρωπος εξουσιάζει άνθρωπον προς βλάβην αυτού,» και «του περιπατούντος ανθρώπου δεν είναι το να κατευθύνη τα διαβήματα αυτού,» αυτά είναι αλήθειες που έχουν λεχθή πριν από πολύ καιρό. (Εκκλ. 8:9· Ιερεμ. 10:23) Οι πραγματικότητες της ανθρωπίνης διαβιώσεως απαιτούν κυβέρνησι ανώτερη από εκείνη που μπορούν να δώσουν οι άνθρωποι. Χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης ιστορίας το απέδειξαν αυτό πέρα από κάθε αμφιβολία. Τώρα, όπως θρηνολογεί μια πρόσφατη ανάλυσις των ειδήσεων της εφημερίδος Τάιμς της Νέας Υόρκης «Είναι προφανές ότι οι απανταχού ηγέται έχουν χάσει το κύρος και την αξιοπιστία τους . . . οποιαδήποτε κυβέρνησις σε οποιαδήποτε χώρα, βρίσκεται σε δυσχερή κατάστασι διότι δεν έχει πεποίθησι στην ικανότητά της να λύση τα προβλήματα που βασανίζουν τον λαό της.»—15 Μαΐου 1974, σελ. 2.

¹⁷ Σήμερα υπάρχει μια κυβέρνησις που επιτυγχάνει εκεί όπου όλες οι άλλες αποτυγχάνουν. Γιατί; Διότι αυτή δεν είναι μια άλλη ανθρωποποίητη κυβέρνησις. Είναι η κυβέρνησις της Βασιλείας του Θεού που τώρα προμηθεύει την εποπτεία για την οδό της αληθείας στη γη. Δύο εκατομμύρια πιστοί υπήκοοι σε 200 χώρες και πλέον εθελουσίως και ενθουσιωδώς υποστηρίζουν τους τρόπους ενεργείας της, με φυσικό, διανοητικό και υλικό τρόπο. Το σύνταγμα και ο νομοθετικός της κώδιξ (η Αγία Γραφή) εφαρμόζονται μέσω των τοπικών ομοίων με πόλεις εκκλησιών, πολύ πιο αποτελεσματικά απ’ όσο οι άλλοι νόμοι των επιγείων κυβερνήσεων. Έτσι η Χριστιανική εκκλησία ενεργεί ως «ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας,» βοηθώντας προς την υπακοή και απομακρύνοντας εκείνους που δεν θέλουν να παραμείνουν στην οδό της αληθείας. (1 Τιμ. 3:15· 1 Κορ. 5:6-13) Οι υπήκοοι αυτής της κυβερνήσεως της Βασιλείας λαμβάνουν μια απαράμιλλη εκπαίδευσι στην αλήθεια μέσω βιβλίων τα οποία έχουν κυκλοφορία μεγαλύτερη από το ήμισυ της κυκλοφορίας των δέκα πιο διαδεδομένων βιβλίων του κόσμου.a Αυτή η κυβέρνησις της Βασιλείας είναι επιτυχής και αυξάνει περισσότερο κάθε μέρα, διότι είναι θεμελιωμένη στην αλήθεια.

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ

18. Ποια είναι μερικά πλεονεκτήματα που προσφέρει η αλήθεια ως μια οδός ζωής;

¹⁸ Εκείνοι που εξέλεξαν να κάμουν την αλήθεια οδό της ζωής των αντιμετωπίζουν γεγονότα και περιστάσεις με ρεαλισμό. Η κατανόησις της αληθείας για την κατάστασι του ανθρωπίνου γένους βοηθεί αυτούς τους Χριστιανούς να δείχνουν αγάπη στους άλλους ως ανθρώπους που έχουν ανάγκη βοηθείας. Οι οικογένειές των επίσης αντανακλούν τα οφέλη της συμμορφώσεως των με τις ειλικρινείς συμβουλές της Αγίας Γραφής για την κεφαλή της οικογενείας και την εκπαίδευσι των τέκνων. (1 Πέτρ. 2:12· Εφεσ. 5:33· 6:1-4) Επειδή γνωρίζουν την αλήθεια για το μέλλον από τις προφητείες της Αγίας Γραφής, αυτό τους απαλλάσσει από αυταπάτες σχετικά με το παρόν και τους δίνει μια ασφαλή και χαρωπή άποψι, χωρίς φόβους.—Παροιμ. 3:25, 26.

19, 20. (α) Τι παρατηρούν οι άλλοι εν σχέσει με την αληθινή οδό της ζωής του Χριστιανού; (β) Γιατί εκείνοι που επαινούν τους Μάρτυρας του Ιεχωβά, κατακρίνουν ωστόσο τις πεποιθήσεις των ως παράλογες; (γ) Ποια πρέπει να είναι η προσευχή μας;

¹⁹ Η επιτυχία αυτής της οδού ζωής συχνά παρατηρείται και από τους άλλους. Μια παρατήρησις που έγινε γι’ αυτούς τους Χριστιανούς σε μια εφημερίδα της Ουάσιγκτον στη διάρκεια μιας συνελεύσεως των Μαρτύρων του Ιεχωβά, τονίζει την πηγή:

«Το υψηλό ενδιαφέρον των για μια ευπρεπή προσωπική διαγωγή είναι σαν ένα αναψυκτικό τονωτικό για την πόλι . . . Αυτοί δεν ήλθαν εδώ για να ζητήσουν κάτι, όπως λέγουν, αλλά ‘είναι εδώ απλώς για να υποστηρίξουν την Αγία Γραφή και τις αρχές της που αποτελούν τη μόνη πρακτική λύσι για τα δεινά του ανθρωπίνου γένους.’»

Εδώ ακριβώς είναι το κλειδί της επιτυχίας! Ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή είναι «εφαρμόσιμη.» Επιτυγχάνει στην πράξι.

²⁰ Ένα άρθρο της εφημερίδος Δημοκράτης και Χρονικόν του Ρότσεστερ, της Νέας Υόρκης, προτού παρατηρήση ότι «οι Μάρτυρες δίνουν την εντύπωσι ότι ζουν την θρησκεία τους κάθε μέρα,» έγραψε τα εξής: «Οσοδήποτε και αν οι οπαδοί άλλων θρησκειών διαφωνούν με μερικές από τις ερμηνείες των επάνω στην Αγία Γραφή, οι πεποιθήσεις των Μαρτύρων διατηρούνται βαθειά και ειλικρινά μέσα στις καρδιές των.» Δεν είναι παράδοξο ότι συχνά εκείνοι, που επαινούν τους Μάρτυρας του Ιεχωβά για τη διαγωγή τους ταυτόχρονα κατακρίνουν τις «ερμηνείες» τους; Τι είναι εκείνο που κάνει να διαφέρη η διαγωγή των Μαρτύρων του Ιεχωβά; Αυτοί δεν γεννήθηκαν έτσι. Όχι! Λόγω αυτών ακριβώς των ‘ερμηνειών’ οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι αυτό που είναι. Οι πεποιθήσεις των αποτελούν την αλήθεια που πηγάζει από την Αγία Γραφή και είναι η οδός της ζωής των. Γι’ αυτό και μπορούν να επιτυγχάνουν εκεί όπου οι άλλοι αποτυγχάνουν. Έτσι, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν κάθε λόγο να προσεύχωνται με πλήρη εμπιστοσύνη όπως προσηύχετο και ο ψαλμωδός: «Δίδαξόν με, Ιεχωβά, την οδόν σου, και θέλω περιπατεί εν τη αληθεία σου.» «Οδήγησόν με εν τη αληθεία σου και δίδαξόν με.» Για εκείνον που περιπατεί έτσι, ο ψαλμωδός λέγει: «[Ο Ιεχωβά] αυτόν θέλει διδάξει την οδόν, την οποίαν πρέπει να εκλέξη· η ψυχή αυτού θέλει κατοικεί εν αγαθοίς, και το σπέρμα αυτού θέλει κληρονομήσει την γην.»—Ψαλμ. 86:11· 25:5, 12, 13.

[Υποσημειώσεις]

«Μη Θαυμάσης»

● Μήπως το γεγονός ότι υπάρχει μεγάλη καταπίεσις σ’ αυτόν τον κόσμο σας εκπλήττει ή ακόμη σας συγκλονίζει; Αυτή η καταπίεσις δεν είναι κάτι καινούργιο. Ένας οξυδερκής παρατηρητής των αρχαίων χρόνων έγραψε: «Εάν ίδης κατάθλιψιν πένητος και παραβίασιν κρίσεως και δικαιοσύνης εν τη χώρα, μη θαυμάσης δια τούτο· διότι ο επί τον υψηλόν υψηλότερος επιτηρεί· και επί τούτους υψηλότεροι.» (Εκκλ. 5:8) Οι κατώτεροι αξιωματούχοι παρακολουθούνται από ανωτέρους αξιωματούχους και αυτοί με τη σειρά τους από εκείνους που έχουν ακόμη μεγαλύτερη εξουσία. Καθώς βρίσκεται στην πιο χαμηλή θέσι, το ταπεινό άτομο αισθάνεται καταπίεσι από ανθρώπους οι οποίοι επιδιώκουν τα δικά των πλεονεκτήματα εις βάρος εκείνων που είναι υποτελείς των.

Εν τούτοις, αυτό δεν σημαίνει ότι οι άσπλαχνοι άνθρωποι στην πραγματικότητα δεν θ’ αποδώσουν λόγο. Σε τελευταία ανάλυσι, αυτοί θα είναι υποχρεωμένοι ν’ αποδώσουν λόγο για τις πράξεις των στον Υπέρτατο Κυρίαρχο, τον Ιεχωβά Θεό. Η Αγία Γραφή μάς λέγει: «Εις εμέ ανήκει η εκδίκησις, εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει ο Ιεχωβά.»—Ρωμ. 12:19.

Άρθρον Εφημερίδος Εγείρει Ενδιαφέρον για Γραφική Μελέτη

ΛΙΓΟ μετά τη δημοσίευσι ενός άρθρου για τον διωγμό των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Μαλάουι στην εφημερίδα Αντβάνς της Γκαλ Λέικ, μια γυναίκα τηλεφώνησε στην οικογένεια ενός Μάρτυρος που ζούσε τριάντα πέντε μίλια μακρυά στο Σουίφτ Κάρεντ του Καναδά. Αυτή είχε διαβάσει το άρθρο της εφημερίδος σχετικά με τον θρησκευτικό διωγμό στη Μαλάουι και ήθελε να έχη μια Γραφική μελέτη. Επειδή οι γονείς δεν ήσαν στο σπίτι, έδωσε μια παραγγελία στον γυιο της οικογενείας. Όταν έγινε η επίσκεψις, αυτή η γυναίκα εξήγησε ότι τα μισά μέλη της οικογενείας της ήσαν Καθολικοί, και τα άλλα μισά Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά εκείνη δεν είχε κανένα θρησκευτικό δεσμό. Εν τούτοις, καθώς παρατηρούσε τους Μάρτυρας, είχε διακρίνει ότι αυτοί είχαν μια εσωτερική ειρήνη και ευχαρίστησι την οποία και η ίδια επιθυμούσε πάρα πολύ. Ήθελε να έχη μια Γραφική μελέτη μαζί με την δεκατετράχρονη κόρη της. Επίσης παρεκάλεσε αν η μελέτη μπορούσε να διεξάγεται μετά το σχολείο ώστε να την παρακολουθούν και τα δυο μικρότερα παιδιά της. Μολονότι δεν μπορούσε να βρη τους Μάρτυρες στην Γκαλ Λέικ, όπου ζούσε, χάρηκε πάρα πολύ όταν έμαθε ότι υπήρχε μια Αίθουσα Βασιλείας σ’ αυτή τη πόλι.

Κατόπιν ο Μάρτυς που έλαβε το τηλεφώνημα ήλθε σε επικοινωνία με άτομα της εκκλησίας της Γκαλ Λέικ τα οποία επρόκειτο να έχουν μια συνάθροισι εκείνο το βράδυ. Καθώς πήγαιναν στην συνάθροισι επισκέφθηκαν αυτή τη γυναίκα που ενδιαφερόταν. Εκείνο το ίδιο βράδυ η γυναίκα και η ηλικίας δεκατεσσάρων ετών κόρη της πήγαν στην Αίθουσα Βασιλείας και τώρα αυτή και τα παιδιά της συνεχίζουν να κάνουν θαυμάσια πρόοδο στη μελέτη της Αγίας Γραφής.