Η Μάχη Ενάντια στην Αρρώστια και στο Θάνατο—Την Κερδίζουμε;
ΔΕΝ υπάρχουν πια ασθένειες, δεν υπάρχει πια θάνατος! Για τους περισσότερους ανθρώπους αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά ευσεβής πόθος. Στο κάτω-κάτω, όπως έγραψε ο γιατρός και καθηγητής της μικροβιολογίας Γουέιντ Γ. Όλιβερ: «Από τότε που αρχίζει η γραπτή ιστορία, η αρρώστια έχει διαμορφώσει σε τεράστιο βαθμό τη μοίρα του ανθρωπίνου γένους . . . Μεγάλες επιδημίες έχουν εφορμήσει εναντίον του ανθρώπου με τρομερή ταχύτητα . . . Η αρρώστια ανέκαθεν ακολουθεί κατά πόδας τα βήματά του».
Έχουμε λόγο να πιστεύουμε ότι επίκειται κάποια δραστική αλλαγή; Έχει πλησιάσει η ιατρική επιστήμη στην εξάλειψη όλων των ασθενειών, ίσως ακόμα και του ίδιου του θανάτου;
Αναμφισβήτητα, οι γιατροί και οι ερευνητές έχουν επιτελέσει αξιοσημείωτο έργο στη μάχη εναντίον της αρρώστιας. Ποιος πληροφορημένος άνθρωπος δεν θα ήταν ευγνώμων για την επιτυχημένη θεραπεία της χολέρας, η οποία επιτεύχθηκε τελικά προς τα τέλη του 19ου αιώνα, ή για την ανακάλυψη του εμβολίου κατά της τρομαχτικής ευλογιάς; Αυτό το εμβόλιο το χρησιμοποίησε πρώτος ο Έντουαρντ Τζένερ, το 1796, παίρνοντάς το από τη φλύκταινα της λιγότερο θανατηφόρας δαμαλίτιδας. Το 1806, ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Τόμας Τζέφερσον εξέφρασε τα αισθήματα πολλών όταν έγραψε στον Τζένερ: «Σ’ εσένα απομένει η ευχάριστη σκέψη πως η ανθρωπότητα δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεχάσει ότι έζησες· τα έθνη στο μέλλον θα γνωρίζουν μόνο από την ιστορία ότι κάποτε υπήρξε η απαίσια ευλογιά».
Επιπλέον, πρέπει να αναφερθούν με ευνοϊκά λόγια και με ευγνωμοσύνη οι επιτυχίες της ιατρικής έρευνας που σχετίζονται με ασθένειες όπως η διφθερίτιδα και η πολιομυελίτιδα. Ελάχιστοι είναι σήμερα οι άνθρωποι που δεν επικροτούν τη σύγχρονη πρόοδο στη θεραπεία των καρδιοπαθειών και του καρκίνου. Παρ’ όλα αυτά, οι άνθρωποι εξακολουθούν να πεθαίνουν από τις καρδιοπάθειες και τον καρκίνο. Ο στόχος της εξάλειψης όλων των ασθενειών και των παθήσεων έχει αποδειχτεί εντελώς ανέφικτος.
Οι «Νέες» Αρρώστιες
Παραδόξως, στη σημερινή εποχή, που είδαμε την εμφάνιση των αξονικών τομογράφων και της αναπλαστικής χειρουργικής, έχουμε επίσης δει τη γέννηση μιας σειράς από «νέες» αρρώστιες, όπως είναι η νόσος των Λεγεωνάριων, το σύνδρομο τοξικής καταπληξίας, και ο δολοφόνος με τη μεγάλη δημοσιότητα που λέγεται AIDS.
Βέβαια, πολλοί αμφισβητούν το κατά πόσο είναι καινούριες αυτές οι αρρώστιες. Ένα άρθρο στο περιοδικό Νέα των Η.Π.Α. και Παγκόσμιες Ειδήσεις (U.S.News & World Report) σχολιάζει ότι, σε μερικές περιπτώσεις, γίνεται ακριβέστερη διάγνωση και δίνονται καινούρια ονόματα σε ασθένειες που υπήρχαν από παλιά. Για παράδειγμα, η νόσος των Λεγεωνάριων αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά το 1976, αλλά ίσως είχε διαγνωστεί εσφαλμένα στο παρελθόν ως ιογενή πνευμονία. Παρόμοια, το σύνδρομο τοξικής καταπληξίας μπορεί προηγουμένως να είχε εκληφθεί ως οστρακιά.
Ωστόσο, πολλές παθήσεις είναι αδιαμφισβήτητα καινούριες. Το AIDS είναι χωρίς αμφιβολία η πιο γνωστή απ’ αυτές. Αυτή η καταστροφική και θανατηφόρα ασθένεια αναγνωρίστηκε και πήρε το όνομά της το 1981. Μια άλλη λιγότερο γνωστή ‘νέα’ ασθένεια είναι ο βραζιλιάνικος πορφυρικός πυρετός. Αναγνωρίστηκε στη Βραζιλία το 1984, και έχει υπολογιστεί πως το ποσοστό θνησιμότητας απ’ αυτήν είναι 50 τοις εκατό.
Δεν Φαίνεται να Υπάρχει Θεραπεία
Έτσι, παρά τις καλύτερες προσπάθειες του ανθρώπου, δεν φαίνεται να υπάρχει μια πλήρης και μόνιμη θεραπεία για τις ανθρώπινες ασθένειες. Είναι αλήθεια ότι, από το έτος 1900, ο μέσος όρος ζωής των ανθρώπων έχει αυξηθεί κατά 25 περίπου χρόνια. Αυτή η αλλαγή, εντούτοις, οφείλεται κυρίως στις ιατρικές μεθόδους, οι οποίες έχουν μειώσει τον κίνδυνο θανάτου στη διάρκεια της βρεφικής και της παιδικής ηλικίας. Η διάρκεια ζωής του ανθρώπου βασικά παραμένει κοντά στα ‘εβδομήντα’ χρόνια που αναφέρει η Αγία Γραφή.—Ψαλμός 90:10.
Γι’ αυτό, υπήρξε μεγάλη δημοσιότητα όταν πέθανε η Άννα Ουίλιαμς το Δεκέμβριο του 1987 σε ηλικία 114 ετών. Σχολιάζοντας το θάνατο της δεσποινίδας Ουίλιαμς, ένας αρθρογράφος έγραψε: «Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι 115 έως 120 χρόνια είναι πιθανώς το ανώτατο όριο της ανθρώπινης μακροβιότητας. Αλλά γιατί να συμβαίνει αυτό; Γιατί το ανθρώπινο σώμα φθίνει μετά τα 70, τα 80 ή ακόμα και τα 115 χρόνια;»
Στη δεκαετία του 1960, οι επιστήμονες της ιατρικής ανακάλυψαν ότι τα ανθρώπινα κύτταρα έχουν την ικανότητα να διαιρούνται μόνο 50 περίπου φορές. Από τη στιγμή που προσεγγίζεται αυτό το όριο, φαίνεται ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει για να διατηρηθούν τα κύτταρα ζωντανά. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με προηγούμενη επιστημονική θεωρία, σύμφωνα με την οποία τα ανθρώπινα κύτταρα μπορούν να επιβιώσουν για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα αν βρίσκονται κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες.
Προσθέστε, επίσης, το γεγονός ότι πολλά από τα παθήματα του ανθρώπου οφείλονται στον ίδιο τον άνθρωπο. Όπως συμπέρανε στοχαστικά μια ερευνήτρια: «Οι ασθένειες δεν έχουν υπερνικηθεί αποκλειστικά μέσω βιοϊατρικών επινοήσεων. Η ιστορία των ασθενειών είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με κοινωνικούς και ηθικούς παράγοντες».
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας παρατήρησε: «Επιφέραμε πλήγματα επάνω μας, με την πεποίθηση ότι η επιστήμη, οι γιατροί και τα νοσοκομεία θα έβρισκαν κάποια θεραπεία, αντί να προλάβουμε από την αρχή αυτά καθαυτά τα αίτια των ασθενειών. Φυσικά, χρειαζόμαστε το νοσηλευτικό σύστημα το οποίο πράγματι σώζει ζωές, αλλά είναι βέβαιο πως δεν επαυξάνει την ‘υγεία’ μας—απλώς εμποδίζει το θάνατό μας. . . . Η αυτοκαταστροφική τάση του καπνιστή και του πότη, οι συνέπειες της ανεργίας στο πνεύμα και στο σώμα—αυτές είναι μερικές από τις ‘νέες αρρώστιες’. Γιατί ανεχόμαστε την ‘επιδημία των αυτοκινητιστικών δυστυχημάτων’ η οποία αφαιρεί ζωές και αποστραγγίζει τους οικονομικούς μας πόρους;»
Έτσι, οι αρρώστιες, τα παθήματα και ο θάνατος εξακολουθούν να βρίσκονται δίπλα μας. Παρ’ όλα αυτά, έχουμε λόγους να προσμένουμε με εμπιστοσύνη τον καιρό που δεν θα υπάρχει πια αρρώστια και θάνατος. Το κυριότερο είναι πως έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι αυτός ο καιρός είναι πάρα πολύ κοντά.
[Πλαίσιο στη σελίδα 4]
ΟΙ ‘ΝΟΣΟΙ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ’
Το γεγονός ότι από τα αρχαία χρόνια οι άνθρωποι πολεμούν μάταια την αρρώστια τονίζεται ακόμη και στην Αγία Γραφή. Ο Μωυσής, για παράδειγμα, έκανε μια ενδιαφέρουσα αναφορά σε ‘όλες τις κακές νόσους της Αιγύπτου’.—Δευτερονόμιον 7:15.
Αυτές προφανώς περιλάμβαναν την ελεφαντίαση, τη δυσεντερία, την ευλογιά, τη βουβωνική πανώλη και την οφθαλμία. Ο λαός του Μωυσή γλίτωσε απ’ αυτές τις αρρώστιες σε μεγάλο βαθμό, λόγω των υψηλών συνηθειών υγιεινής που του επέβαλε η διαθήκη του Νόμου.
Εντούτοις, η προσεκτική εξέταση που έγινε στις μούμιες της Αιγύπτου είχε ως αποτέλεσμα την αναγνώριση πλήθους άλλων «νόσων της Αιγύπτου». Αυτές περιλάμβαναν την αρθρίτιδα, τη σπονδυλίτιδα, αρρώστιες των δοντιών και των γνάθων, τη σκωληκοειδίτιδα και την ουρική αρθρίτιδα (ποδάγρα). Ένα πανάρχαιο κοσμικό ιατρικό σύγγραμμα, γνωστό ως Πάπυρος του Έμπερς, αναφέρει ακόμη και παθήσεις όπως οι όγκοι, οι ασθένειες του στομάχου και του ήπατος, ο διαβήτης, η λέπρα, η επιπεφυκίτιδα και η κώφωση.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι γιατροί έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν για να καταπολεμήσουν αυτές τις αρρώστιες, και μάλιστα μερικοί ειδικεύτηκαν στον ιατρικό τομέα τους. Ο Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος έγραψε: «Η χώρα [Αίγυπτος] είναι γεμάτη γιατρούς· ένας θεραπεύει μόνο τις αρρώστιες των ματιών· άλλος θεραπεύει μόνο τις αρρώστιες του κεφαλιού, των δοντιών, της κοιλιακής χώρας ή των εσωτερικών οργάνων». Εντούτοις, μεγάλο μέρος της αιγυπτιακής «ιατρικής» ήταν, στην πραγματικότητα, θρησκευτική αγυρτεία που απείχε πολύ από την επιστήμη.
Οι σύγχρονοι γιατροί έχουν στεφθεί με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία στη μάχη τους ενάντια στις αρρώστιες. Παρ’ όλα αυτά, η ερευνήτρια της ιατρικής Τζέσι Ντόμπσον έβγαλε το εξής συμπέρασμα που μας βάζει σε σκέψεις: «Τι μπορεί, λοιπόν, να μάθει κανείς μελετώντας τις ασθένειες των παρελθόντων αιώνων; Το γενικό συμπέρασμα από την έρευνα των αποδείξεων δείχνει ότι οι αρρώστιες και οι παθήσεις του μακρινού παρελθόντος δεν διαφέρουν σημαντικά απ’ αυτές του παρόντος . . . Είναι φανερό πως όλη η επιδεξιότητα και οι προσπάθειες επισταμένων ερευνών δεν έχουν προσφέρει πολλά στην εκρίζωση της αρρώστιας».—Οι Αρρώστιες του Αρχαίου Ανθρώπου (Disease in Ancient Man).