Ιρλανδία

«ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ του Μεσαίωνα», η Ιρλανδία «ήταν ‘το νησί των άγιων και των λόγιων’ που διατήρησε αναμμένο το φως της Χριστιανικής διδαχής, το ίδιο φως που έσβηνε σε άλλα μέρη», έγραψε ο Ντόναλντ Σ. Κόνερυ στο βιβλίο του The Irish (Οι Ιρλανδοί). Όμως, οι ακτίνες της αληθινής Χριστιανικής διδαχής έλαμψαν πραγματικά στην Ιρλανδία μόνο ύστερα από την πολύχρονη, γεμάτη πίστη και σθένος δραστηριότητα των δούλων του Ιεχωβά. Η πάλη τους με την αδιάκοπη εναντίωση και τη διαρκή εχθρότητα είναι μια ιστορία που παρέχει μαρτυρία για τη θαρραλέα πίστη και την αποφασιστικότητά τους, καθώς επίσης και για τη βαθιά τους αγάπη για τον Ιεχωβά και για τους ανθρώπους τους οποίους θέλησαν να βοηθήσουν. Ποιοι είναι αυτοί οι δούλοι του Ιεχωβά και ποια είναι η ιστορία τους;

Οι κάτοικοι της Ιρλανδίας είναι μόλις 5.000.000. Αυτοί είναι βαθιά διαιρεμένοι από πολιτικές ιδεολογίες και θρησκευτικά μίση τα οποία μπορούν εύκολα να ξεσπάσουν σε ανοιχτές ρήξεις και κτηνώδη βία, κάτι που έχει συμβεί στα πρόσφατα χρόνια. Ωστόσο, θα διαπιστώσετε επίσης ότι οι Ιρλανδοί είναι καλόκαρδοι και χαρούμενοι, και συνάμα φιλόξενοι και ήρεμοι.

Η ιστορία τους, από τον καιρό που κατάκτησαν την Ιρλανδία οι Κέλτες τον τέταρτο αιώνα Π.Κ.Χ. ως τους Βίκινγκς και τους Νορμανδούς εισβολείς, είναι μια τραγική αφήγηση μίσους, αιματοχυσίας και καταπίεσης. Για πάνω από 750 χρόνια, η Ιρλανδία βρισκόταν κάτω από την εξουσία της Αγγλίας. Το 1922, το νησί διχοτομήθηκε ύστερα από έναν αγώνα για ανεξαρτησία. Το βορειοανατολικό τμήμα που κατοικείται κυρίως από Προτεστάντες παράμεινε στο Ηνωμένο Βασίλειο. Τα υπόλοιπα τέσσερα πέμπτα του νησιού, που αποτελούνται σχεδόν στο σύνολό τους από Καθολικούς, σχημάτισαν την ανεξάρτητη Δημοκρατία της Ιρλανδίας.

ΣΜΑΡΑΓΔΟΠΡΑΣΙΝΟ ΚΟΣΜΗΜΑ

Παρά τη σκοτεινή πλευρά της ιρλανδικής ιστορίας, η γη λάμπει από καταπράσινη ομορφιά. Αυτό το νησί είναι ένα σμαραγδοπράσινο κόσμημα με ομιχλώδεις, κατάφυτες εξοχές που πλαισιώνονται από βραχώδεις ακτές. Αρκεί να το διασχίσετε από την ανατολή ως τη δύση, ένα ταξίδι 270 χιλιομέτρων, και θα γοητευτείτε από την εύφορη κεντρική πεδιάδα που την περιβάλλουν κυματιστοί λόφοι και επιβλητικά βουνά. Αρκεί να ταξιδέψετε από το βορρά ως το νότο (περίπου 500 χιλιόμετρα) και θα μείνετε εκστατικοί από τις γραφικές λίμνες και τα ποτάμια του, από τη θέα στις υπέροχες παραλίες και από την ποικιλοχρωμία που περιλαμβάνει πληθώρα πρασινάδας και λουλουδιών. Όταν δει κανείς την ομορφιά της Ιρλανδίας, δύσκολα την ξεχνάει.

Αν και η χώρα είναι βασικά γεωργική, στα πρόσφατα χρόνια έχουν ξεπηδήσει μερικές βιομηχανίες. Τα λίγα μεγάλα αστικά κέντρα όπως το Δουβλίνο, που είναι η πρωτεύουσα της Δημοκρατίας, και το Μπέλφαστ, που είναι η πρωτεύουσα της Βόρειας Ιρλανδίας, παρουσιάζουν χτυπητή αντίθεση με τις ήσυχες, ήρεμες κωμοπόλεις και τα χωριά της επαρχίας. Μέσα σε αυτό το γενικό πλαίσιο άναψε η σπίθα της αλήθειας στα τέλη του 19ου αιώνα.

Ο Κ. Τ. ΡΩΣΣΕΛ ΑΝΑΒΕΙ ΣΠΙΘΕΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Το 1891 ο Κάρολος Τ. Ρώσσελ, ο πρώτος πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, επισκέφθηκε την Ιρλανδία. Αυτός ήταν ο πρώτος σταθμός ενός ταξιδιού του από τις Ηνωμένες Πολιτείες, που αποσκοπούσε στην επέκταση του κηρύγματος της Χριστιανικής αλήθειας στην Ευρώπη. Ο Ρώσσελ, που κι αυτός ήταν ιρλανδοσκωτσέζικης καταγωγής, αποβιβάστηκε στο Κουήνσταουν (τώρα λέγεται Κομπ), στο νότιο τμήμα της Ιρλανδίας.

Σαν αποτέλεσμα του έργου του δημιουργήθηκαν εκκλησίες στο Δουβλίνο και στο Μπέλφαστ και από αυτές άρχισε σιγά-σιγά να διαδίδεται το άγγελμα της αλήθειας. Στη διάρκεια αυτής της πρώτης περιόδου, οι αδελφοί μοίραζαν φυλλάδια στις εισόδους των Προτεσταντικών ναών και ενασχολούνταν στην ανεπίσημη μάλλον παρά στην οργανωμένη μαρτυρία. Το 1904 η Σκοπιά ανάφερε: «Και στην Ιρλανδία, επίσης, η Αλήθεια εξαπλώνεται: οι αγαπητοί αδελφοί του Δουβλίνου εξακολουθούν να διαδίδουν το άγγελμα της αγάπης, κάτι που φέρνει και σε αυτούς πολύ χαρά».

Το 1908, περίπου 300 άτομα παρακολούθησαν στο Μπέλφαστ τη διάλεξη του Ρώσσελ με θέμα «Η Ανατροπή της Αυτοκρατορίας του Σατανά». Η εκκλησία του Μπέλφαστ αριθμούσε τότε περίπου 24 Σπουδαστές της Γραφής. Στο Δουβλίνο, αφού αυτός συναντήθηκε με 40 περίπου αδελφούς και άλλα ενδιαφερόμενα άτομα, μίλησε σε ένα δημόσιο ακροατήριο που ξεπερνούσε τα χίλια άτομα.

Μετά από τρία χρόνια σε μια άλλη επίσκεψή του, ο Ρώσσελ συναντήθηκε στο Μπέλφαστ με 40 περίπου Σπουδαστές της Γραφής. Εκείνο το βράδυ γύρω στα χίλια άτομα ήρθαν στο Ώλστερ Χωλ για να ακούσουν την ομιλία του με θέμα «Ποιο Είναι το Αληθινό Ευαγγέλιο;» Σε αυτή την ομιλία ο Ρώσσελ υπερασπίστηκε σθεναρά την Αγία Γραφή από τους υπεροπτικούς επικριτές και τόνισε με σταθερότητα την ανάγκη για επιστροφή στην Αγία Γραφή αντί για την προσκόλληση σε ανθρώπινες πεποιθήσεις και δοξασίες.

ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΣΚΕΨΕΩΝ

Όμως, παρά το ελπιδοφόρο αυτό ξεκίνημα, το έργο κηρύγματος δεν προόδευσε ομαλά. Εκείνες τις μέρες που οι Σπουδαστές της Γραφής στην Ιρλανδία μόλις άρχιζαν να καταλαβαίνουν τις αλήθειες της Αγίας Γραφής, δεν υπήρχε η ίδια ενότητα σκέψεων που έχει αναπτυχτεί από τότε στο λαό του Ιεχωβά παγκόσμια. Γιατί; Επειδή πολλοί που ήταν συνταυτισμένοι με αυτόν το λαό απότυχαν να διακρίνουν την ανάγκη να ‘συνδέονται αρμονικά’ για να εκπληρωθεί το θέλημα του Θεού.—Εφεσ. 4:1-6, 16, Απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα.

Μέχρι το 1914 υπήρχαν 70 περίπου Σπουδαστές της Γραφής. Όταν η εκκλησία συζητούσε, για παράδειγμα, τη σειρά βιβλίων με τίτλο Χαραυγή της Χιλιετηρίδος, πολλοί προωθούσαν στις συναθροίσεις τις δικές τους ερμηνείες των Γραφών. Έγιναν εγωιστές και πίστεψαν ότι αυτοί κατανοούσαν καλύτερα την Αγία Γραφή. Κι όταν φάνηκε καθαρά ότι το 1914 δεν επρόκειτο να φέρει το ολοκληρωτικό τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων, αρκετοί από αυτούς τους Σπουδαστές της Γραφής απόρριψαν τον αγωγό της αλήθειας που χρησιμοποιούσε ο Ιεχωβά.

ΠΕΡΗΦΑΝΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΤΟ ΔΟΥΒΛΙΝΟ

Καθώς παρατεινόταν ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, το περήφανο πνεύμα αυτών που είχαν ανεξάρτητες τάσεις έσπειρε σπόρους για περαιτέρω προβλήματα. Νόμιζαν ότι οι Βιβλικές διδασκαλίες που προωθούσε ο αδελφός Ρώσσελ δεν πρόσφεραν τελικά τίποτε ουσιαστικό. Έτσι, απότυχαν να κατανοήσουν ότι ο Ιεχωβά προόριζε το λαό του για ένα σημαντικό έργο.

Ήδη μέχρι το 1919, οι εκλεγμένοι πρεσβύτεροι της εκκλησίας του Δουβλίνου αντιδρούσαν φανερά στη συμβουλή και στην κατεύθυνση που ερχόταν από την οργάνωση του Ιεχωβά. Εναντιώνονταν σε οτιδήποτε παρενέβαινε στον έλεγχο που ασκούσαν στην εκκλησία. Έβαζαν τις προσωπικές τους απόψεις και ιδέες πάνω από όλα. (Ρωμ. 12:3) Αν και αυτοί οι πρεσβύτεροι διάβαζαν στην εκκλησία τις επιστολές που έστελνε η Εταιρία, αγνοούσαν όλες τις συμβουλές ή τις κατευθύνσεις που παρείχαν αυτές οι επιστολές. Ήταν λίγοι μέσα στην εκκλησία εκείνοι που με πίστη εξακολούθησαν να κάνουν ό,τι μπορούσαν διανέμοντας φυλλάδια και βιβλία όπως Το Σχέδιον Των Αιώνων, ενώ η πλειονότητα δεν είχε καμιά πρόθεση να ασχοληθεί με αυτό το έργο.

Ο Τσαρλς Γουίλσον, ένας αδελφός εκείνης της πρώτης εκκλησίας στο Δουβλίνο, θυμάται πώς έφτασαν τα πράγματα στο απροχώρητο ένα βράδυ του 1920. Τότε τα περισσότερα μέλη της εκκλησίας είχαν ήδη χάσει την εκτίμησή τους για την οργάνωση του Ιεχωβά. Μας εξιστορεί αυτά που συνέβηκαν:

«Πήγαμε στη συνάθροιση εκείνο το βράδυ κι ένας πρεσβύτερος μας είπε ότι η εκκλησία επρόκειτο να ψηφίσει την απομάκρυνσή μας από την ομάδα τους. Όταν μας είπαν ότι θα αποσπάζονταν από τους Διεθνείς Σπουδαστές της Γραφής κι ότι θα ίδρυαν δική τους οργάνωση, εγώ είπα: ‘Δεν χρειάζεται να ψηφίσετε για να μας απομακρύνετε από την ομάδα σας. Εμείς αποχωρούμε!’ Γύρισα και βγήκα έξω από την πόρτα. Ο αδελφός και η αδελφή Μπράουν και η αδελφή Ρούτλαντ με ακολούθησαν».

Ένα επίμαχο ζήτημα είχε να κάνει με το έργο κηρύγματος στο οποίο γινόταν χρήση του περιοδικού Ο Χρυσούς Αιών και άλλων εκδόσεων. Ένα άλλο ζήτημα ήταν η αποδοχή ή όχι μιας πιο θεοκρατικής οργανωτικής μεθόδου, όπως εξεταζόταν τότε στη Σκοπιά. Ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος. Κατάληξε σε μεγάλο ξεκαθάρισμα. Από τα εκατό περίπου μέλη της εκκλησίας, μόνο τέσσερα έμειναν προσκολλημένα στην οργάνωση του Ιεχωβά. Όσοι αποσπάστηκαν διασκορπίστηκαν σε μικρότερες, συγκρουόμενες φατρίες, η καθεμιά με τους δικούς της ηγέτες.

Το έργο κηρύγματος σχεδόν έσβησε στο Δουβλίνο. Με τον καιρό, όμως, εμφανίστηκαν άλλοι που ανάλαβαν να διακηρύξουν τα καλά νέα, όχι μόνο στο Δουβλίνο αλλά και σε όλη την Ιρλανδία, ως βιβλιοπώλες, ή ολοχρόνιοι κήρυκες.

Μερικές φορές έδιωχναν τους βιβλιοπώλες από τις κατοικίες τους εξαιτίας της εναντίωσης που υποκινούσε ο κλήρος. Ωστόσο, τους υποδεχόταν πάντα η αδελφή Ρούτλαντ, που ήταν πρώην αστυνομικός και μια από τα λίγα όσια άτομα που είχαν απομείνει στο Δουβλίνο. Πολλοί αδελφοί και αδελφές θυμούνται πως τη φώναζαν χαϊδευτικά «Μαμά» Ρούτλαντ και είναι ευγνώμονες που άνοιγε το σπίτι της σε όσους χρειάζονταν καταφύγιο όταν τα πράγματα δυσκόλευαν. Πάντα θα έβρισκες «μια μπουκιά φαγητό και το τσαγιερό στη φωτιά» στης «Μαμάς» Ρούτλαντ.

ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΙΡΛΑΝΔΙΑ

Όμως, πριν συνεχίσουμε με την ιστορία της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας, ας δούμε ποιες ήταν οι εξελίξεις εκείνη την εποχή στη Βόρεια Ιρλανδία. Αυτή η βορειοανατολική γωνιά του νησιού, με τα λοφώδη αγροκτήματα και τα χαμηλά βουνά της, είχε αποικηθεί το 17ο αιώνα από Βρετανούς Προτεστάντες. Τα δύο τρίτα περίπου των κατοίκων της Βόρειας Ιρλανδίας είναι απόγονοι Άγγλων και Σκωτσέζων Προτεσταντών. Από τότε έχει αναπτυχτεί μια ιδιαίτερα μαχητική μορφή Προτεσταντισμού που χαρακτηρίζεται από σφοδρό μίσος για τον Καθολικισμό. Και σε αυτό το τμήμα του νησιού οι άνθρωποι είχαν πνευματικό σκοτάδι και άγνοια των σκοπών του Θεού, ήταν τυφλωμένοι από τις δοξασίες της Βαβυλώνας της Μεγάλης, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι στο νότο. Κι αυτοί, επίσης, χρειάζονταν βοήθεια για να απελευθερωθούν.—Αποκ. 17:1, 2· 18:2-4.

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΦΩΤΟΔΡΑΜΑ

Ξεκινώντας από το 1914, το Φωτόδραμα της Δημιουργίας χρησιμοποιήθηκε για να ανοίξει τα μάτια των ανθρώπων. Αυτή η παράσταση, που περιλάμβανε έγχρωμες διαφάνειες, κινηματογραφικές ταινίες και δίσκους που ακούγονταν συγχρονισμένα από φωνόγραφο, έδειχνε πώς εκτυλισσόταν ο σκοπός του Θεού από τη δημιουργία ως το τέλος της Χιλιετούς Βασιλείας του Ιησού Χριστού. Η αδελφή Μάγγι Κούπερ βοήθησε στην προβολή του Φωτοδράματος σε όλη τη Βόρεια Ιρλανδία.

«Η αίθουσα γέμιζε κάθε βράδυ, χωρίς να συναντούμε πολλή εναντίωση, αλλά απεναντίας μεγάλη εκτίμηση», είπε. «Έσπασε μεγάλο μέρος της προκατάληψης εναντίον μας». Θυμόταν πως δεν ήταν εύκολη δουλειά να μεταφερθούν όλα τα σύνεργα για την οχτάωρη προβολή του Φωτοδράματος. «Καθώς ανατρέχω στο παρελθόν», είπε, «δεν μπορώ να καταλάβω πώς τα καταφέραμε. Υπήρχαν πάρα πολλά εμπόδια και πάμπολλες αποσκευές που έπρεπε να κουβαλάμε μαζί μας». Ωστόσο, με πίστη και εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά μπόρεσαν να ξεπεράσουν τα εμπόδια.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

Μερικά φυλλάδια που εξέθεταν ψεύτικες δοξασίες, όπως αυτή για τα βασανιστήρια της κόλασης, διαπέρασαν το θρησκευτικό ζόφος που υπήρχε στη Βόρεια Ιρλανδία. Για παράδειγμα, στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, μια διαφήμιση σε κάποια εφημερίδα του Μπέλφαστ τράβηξε την προσοχή του Μπομπ Όλιβερ. Αυτή έλεγε: «Τι Λένε οι Γραφές Για την Κόλαση; Για ένα δωρεάν φυλλάδιο σχετικά με αυτό το θέμα, γράψτε στον Διεθνή Σύλλογο Σπουδαστών της Γραφής, Κρέιβεν Τέρας 34, Λονδίνο, W.2». Ο κύριος Όλιβερ, που ήταν τότε μέλος της Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας, είχε έντονες αμφιβολίες για τη δοξασία της πύρινης κόλασης. Γι’ αυτό ανταποκρίθηκε στη διαφήμιση και αναγνώρισε ότι αυτά που διάβασε ήταν η αλήθεια. Με το να ζητήσει να του στείλουν εκείνο το φυλλάδιο έκανε το πρώτο βήμα σε μια πορεία ζωής στην υπηρεσία του Ιεχωβά που συνεχίζει μέχρι σήμερα.

Όταν ήταν κοπέλα, η Σούζαν Μιλν παρακολουθούσε πολλές συγκεντρώσεις που έκαναν έκκληση στις συγκινήσεις, οι οποίες διεξάγονταν από τις πολυάριθμες αιρέσεις αναγεννημένων που υπήρχαν στη Βόρεια Ιρλανδία και στις οποίες συγκεντρώσεις οι κήρυκες μιλούσαν επίμονα για την αιώνια καταδίκη στις φλόγες της κόλασης. Η Σούζαν συμπέρανε ότι δεν ήταν άξια να σωθεί, εφόσον ποτέ της δεν αισθάνθηκε την εμπειρία της σωτηρίας την οποία ισχυρίζονταν ότι αισθάνθηκαν πολλοί που είχαν παρακολουθήσει τέτοιες συνάξεις. Όμως το 1922 διάβασε ένα φυλλάδιο με τον τίτλο Πού Είναι οι Νεκροί; Μετά από αυτό άλλαξε εντελώς νοοτροπία.

Προηγουμένως ο πατέρας της την είχε αιφνιδιάσει όταν είπε: «Αρχίζω να σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει πύρινη κόλαση». Για την Σούζαν αυτό ήταν βλασφημία. Αλλά τώρα κατάλαβε τι σήμαιναν τα λόγια του Ιησού, «η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει»—ειδικά από ψεύτικες θρησκευτικές διδασκαλίες. (Ιωάν. 8:32) Έτσι, αφού διάβασε το φυλλάδιο, επισκέφθηκε τον πατέρα της, και πόσο χάρηκαν κι οι δυο όταν διαπίστωσαν ότι διάβαζαν έντυπη ύλη από την ίδια πηγή—τον Διεθνή Σύλλογο Σπουδαστών της Γραφής. Αυτή και ο σύζυγός της, ο πατέρας της και άλλα μέλη της οικογένειάς της γνώρισαν όλοι την αλήθεια.

«ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕ . . . ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ»

Η αδελφή Μιλν διάκρινε αμέσως την ανάγκη που υπήρχε για δράση. Συχνά επαναλάμβανε το σύνθημα από τη συνέλευση του 1922 στο Σήνταρ Πόιντ, «Διαφημίστε, διαφημίστε, διαφημίστε τον Βασιλιά και τη Βασιλεία του». Και σαν επακόλουθο, αυτή και η οικογένειά της έκαναν πολύ έργο μοιράζοντας το βιβλίο Η Κιθάρα του Θεού και διεξήγαγαν με ζήλο μελέτες από αυτή τη διαφωτιστική έκδοση.

Οι αδελφοί και οι αδελφές στη Βόρεια Ιρλανδία, περιλαμβανομένου του Μπομπ Όλιβερ και της Σούζαν Μιλν, άρχισαν να δίνουν μαρτυρία την Κυριακή με το βιβλίο Η Κιθάρα του Θεού. Οι άνθρωποι στους οποίους κήρυτταν είχαν βαθιά ριζωμένες Πρεσβυτεριανές παραδόσεις, μια από τις οποίες ήταν η σφοδρή απέχθεια για οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί ως παραβίαση ιερής μέρας. Έτσι μια γεμάτη θυμό αντίδραση ήταν κάτι το συνηθισμένο.

Οι Μάρτυρες έδειξαν παρόμοιο θάρρος στη διανομή του περιοδικού Ο Χρυσούς Αιών το οποίο περιείχε καυστικά αγγέλματα που κατηγορούσαν τον κλήρο για τη συμμετοχή του στην καταπίεση της αλήθειας και στο διωγμό των αληθινών Χριστιανών. Ο αδελφός Μπομπ Όλιβερ θυμάται ολοζώντανα μια εικόνα σε ένα ειδικό τεύχος Του Χρυσού Αιώνα—έναν κληρικό να κρατάει ένα μαχαίρι που έσταζε αίμα από την άκρη του. Στη λεζάντα υπήρχε το μήνυμα από το εδάφιο Ιερεμίας 2:34: «Εις τα κράσπεδά σου ευρέθησαν αίματα ψυχών πτωχών αθώων».

Οι αδελφοί επίσης διευθέτησαν να δίνουν δημόσιες διαλέξεις όπου ήταν δυνατό. Με αυτόν τον τρόπο ήρθε ο Μπομπ Ντέμπστερ σε επαφή με την αλήθεια στη γενέτειρά του Κόμπερ, κοντά στο Μπέλφαστ. Καθώς όμως το έργο διαφήμισης επεκτεινόταν, αυξήθηκε και η εναντίωση. Όταν ο αδελφός Ντέμπστερ άρχισε ο ίδιος να διαφημίζει τη Βασιλεία, οι κληρικοί χρησιμοποίησαν υποχθόνιες μεθόδους για να τον σταματήσουν. Κάποτε, για παράδειγμα, που υπήρχε πολύ μεγάλη ανεργία, αυτοί επηρέασαν τον αρμόδιο δημοτικό υπάλληλο να αρνηθεί να πληρώσει επίδομα ανεργίας στον αδελφό Ντέμπστερ. Αλλά δεν κατόρθωσαν να τον εκφοβίσουν. Ο αδελφός Ντέμπστερ άρχισε να συναναστρέφεται με τη μικρή εκκλησία που συναθροιζόταν στο σπίτι της οικογένειας Μιλν κι έτσι ωφελήθηκε κι αυτός αλλά κι η εκκλησία.

Καθώς το φως της Βασιλείας απλωνόταν, οι εκκλησίες άρχισαν να αυξάνονται αργά αλλά σταθερά. Ωστόσο, οι εχθροί της αλήθειας δεν βρίσκονταν μόνο έξω από αυτήν.

ΚΟΣΚΙΝΙΣΜΑ ΣΤΟ ΜΠΕΛΦΑΣΤ

Ό,τι συνέβηκε το 1920 στο Δουβλίνο, τότε που οι αδελφοί γεύτηκαν την κακή επίδραση των εκλεγμένων πρεσβυτέρων που είχαν ανεξάρτητες τάσεις, συνέβηκε και στη Βόρεια Ιρλανδία, ειδικά στο Μπέλφαστ. Έτσι άρχισε ένας καιρός κοσκινίσματος. Για μια ακόμη φορά το επίμαχο ζήτημα που διαχώρισε τους ανθρώπους ήταν η οσιότητα στην οργάνωση του Ιεχωβά και ο ενθουσιασμός για το δημόσιο έργο κηρύγματος. Ένας Σπουδαστής της Γραφής που είχε γνωρίσει τον αδελφό Ρώσσελ στη διάρκεια της επίσκεψής του στο Μπέλφαστ κατάληξε να προτιμάει τις δικές του ιδέες και γνώμες. Τελικά ίδρυσε το δικό του όμιλο, που ονόμασε Ακλόνητοι Σπουδαστές της Γραφής.

Αργότερα, αφού εκδόθηκε το 1917 το βιβλίο Το Τετελεσμένον Μυστήριον που περιείχε ισχυρές επικρίσεις κατά της ψεύτικης θρησκείας, μερικοί φοβήθηκαν και διάκοψαν κάθε συναναστροφή. Ένα εξέχον μέλος της Εκκλησίας του Μπέλφαστ τοποθέτησε ένα σημείωμα στη βιτρίνα του μαγαζιού του που έλεγε: «Δεν έχω καμιά σχέση με τον Διεθνή Σύλλογο Σπουδαστών της Γραφής ούτε με το βιβλίο Το Τετελεσμένον Μυστήριον». Κι αυτός επίσης ίδρυσε δικό του όμιλο και ισχυριζόταν ότι ακολουθούσε πιστά τις διδαχές του αδελφού Ρώσσελ. Το γεγονός ότι οι εξέχοντες μέσα στην εκκλησία απόρριψαν με αυτόν τον τρόπο τον αγωγό του Ιεχωβά έθεσε σε δοκιμασία την πίστη και την οσιότητα των άλλων αδελφών.

Ακόμα μεγαλύτερη δοκιμασία προέκυψε από μερικά άτομα που έμειναν μέσα στην εκκλησία. Πάνω που το έργο κηρύγματος άρχισε να σημειώνει πρόοδο, φάνηκε όλο και πιο καθαρά μια σαφής διχογνωμία ανάμεσα σε αυτούς που κατανοούσαν καλά την ανάγκη να διαφημίσουν τον Βασιλιά και τη Βασιλεία και στους εκλεγμένους πρεσβύτερους που είχαν αντίθετες απόψεις.

Σαν τους γραμματείς και Φαρισαίους των ημερών του Ιησού που ‘αγαπούσαν τον πρώτο τόπο’, αυτοί ενδιαφέρονταν περισσότερο για θέσεις και προνόμια παρά για την προώθηση του έργου κηρύγματος. (Ματθ. 23:2-7) Η υπερήφανη και αλαζονική στάση τους επέφερε αναταραχή και δυστυχία στην εκκλησία. Τελικά εκδηλώθηκε ένα πνεύμα καχυποψίας και δυσπιστίας μια και ο κάθε πρεσβύτερος προσπαθούσε να εξυψώσει τον εαυτό του και να ισχυροποιήσει τη θέση του στην εκκλησία.

Όταν ήρθε ο καιρός για τις εκλογές των πρεσβυτέρων, ξέσπασε μια κατάσταση ψηφοθηρίας. Μερικοί πρεσβύτεροι διοργάνωσαν ειδικές κοινωνικές εκδηλώσεις και προσκάλεσαν αδελφούς και αδελφές με αποκλειστικό σκοπό να κερδίσουν την υποστήριξή τους και να επηρεάσουν τους ψήφους τους. Επειδή αυτοί οι πρεσβύτεροι απότυχαν να αναγνωρίσουν τον Χριστό ως κεφαλή της εκκλησίας, δημιουργήθηκαν διαφωνίες, κλίκες και σχίσματα. Ένα κατάλληλο παράδειγμα είναι τα όσα συνέβηκαν στην αρχαία Κόρινθο. Επειδή έδωσαν ακατάλληλη προσοχή σε ανθρώπους, τα μέλη της εκκλησίας της Κορίνθου διαιρέθηκαν σε φατρίες και έλεγαν: «Εγώ δε [είμαι] του Απολλώ, εγώ δε του Κηφά, εγώ δε του Χριστού».—1 Κορ. 1:11, 12.

Μερικοί αδελφοί, όπως ο Διοτρεφής στις μέρες του Ιωάννη, δεν έδειξαν σεβασμό για τις κατευθύνσεις που έρχονταν μέσω της οργάνωσης του Ιεχωβά και προσπάθησαν εσκεμμένα να εισάγουν αμφιβολίες για την Εταιρία στις διάνοιες και στις καρδιές των ταπεινών και υποτακτικών ατόμων. Με αυτόν τον τρόπο μιμήθηκαν το πνεύμα του Διοτρεφή ‘φλυαρώντας εναντίον των αδελφών του τμήματος με λόγους πονηρούς’.—3 Ιωάν. 9, 10.

Τελικά ο Ιεχωβά έδρασε. Τα τεύχη της Σκοπιάς με ημερομηνία 15 Αυγούστου και 1 Σεπτεμβρίου 1932, στην αγγλική, εξήγησαν γιατί θα έπρεπε να αναλάβει την επίβλεψη της εκκλησίας μια ομάδα ώριμων αδελφών, που θα ονομαζόταν επιτροπή υπηρεσίας, και όχι οι «εκλεγμένοι πρεσβύτεροι». Αυτό το νέο οργανωτικό σημείο κοσκίνισε και τα τελευταία στασιαστικά στοιχεία βγάζοντάς τα έξω από την εκκλησία, κι έτσι στο Μπέλφαστ απόμειναν μόνο 12 τακτικοί ευαγγελιζόμενοι που ήταν προσκολλημένοι στην αλήθεια.

ΟΙ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΡΟΔΕΡΦΟΡΝΤ ΔΙΝΟΥΝ ΝΕΑ ΩΘΗΣΗ

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 αυτός ο μικρός όμιλος των αδελφών στη Βόρεια Ιρλανδία συμβάδισε με τις εξελίξεις που έλαβαν χώρα παγκόσμια στο λαό του Ιεχωβά. Άρχισαν να χρησιμοποιούν με ενθουσιασμό τις ηχογραφημένες διαλέξεις του Ι. Φ. Ρόδερφορντ, του τότε προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά. Σύντομα ακολούθησαν συναρπαστικές εμπειρίες με αφορμή τη χρήση ηχητικών μηχανημάτων.

Ο Άλεξ Μίτσελ ήταν ναυτικός. Το 1927 ενόσω ταξίδευε στη θάλασσα ως μηχανικός, διάβασε τα βιβλία Το Σχέδιον των Αιώνων, Ο Καιρός Εστίν Εγγύς και Η Κιθάρα του Θεού και είδε το φως της αλήθειας. Με το που γύρισε στην πατρίδα του το Μπέλφαστ, άρχισε αμέσως να ψάχνει για επιπρόσθετη βοήθεια ώστε να κατανοήσει την Αγία Γραφή. Μερικά μέλη των Ακλόνητων Σπουδαστών της Γραφής προσπάθησαν να τον αποθαρρύνουν από το να διαβάζει τις εκδόσεις της Εταιρίας. Αλλά εκείνος είχε ήδη αναγνωρίσει ότι αυτές οι εκδόσεις παρουσίαζαν την αλήθεια και τελικά βρήκε τους αληθινούς Σπουδαστές της Γραφής.

Σύντομα άρχισε να κηρύττει. Θυμάται καλά με ποιον τρόπο αυτός και ο αδελφός Όλιβερ μετάφεραν το ηχητικό μηχάνημα σε όλη την πόλη του Μπέλφαστ. Όταν ξεκίνησαν αυτό το έργο δεν είχαν αυτοκίνητο. Φανταστείτε, λοιπόν, την εικόνα με τους δυο άντρες να βαδίζουν από δρόμο σε δρόμο και σε υπαίθριες περιοχές, μεταφέροντας όλα τους τα σύνεργα με δερμάτινα λουριά που κρέμονταν στους ώμους τους!

Μια από τις ευθύνες που είχε ο αδελφός Μίτσελ ήταν να εντοπίζει κατάλληλες αίθουσες για να μεταδίδουν τις ηχογραφημένες διαλέξεις. Ήταν δυνατό να κλείνουν τις αίθουσες—αλλά συνήθως μόνο για μια μέρα. Γιατί; Επειδή τα πιο πολλά μέρη βρίσκονταν κάτω από την επιτήρηση του τοπικού κλήρου, ο οποίος απεχθανόταν το άγγελμα που ακουγόταν. Όταν οι αδελφοί δεν μπορούσαν να νοικιάσουν αίθουσες, έπαιζαν το ηχητικό μηχάνημα στους δρόμους του Μπέλφαστ και στα περίχωρα.

Διάλεγαν συνήθως δρόμους Προτεσταντών για τη μετάδοση των διαλέξεων, γιατί εκείνη την εποχή οι Προτεστάντες ήταν γενικά πιο διαλλακτικοί. Μια φορά, ο αδελφός Μίτσελ και ο αδελφός Μιλν μπήκαν με το αυτοκίνητο σε μια ήσυχη πάροδο, χωρίς να ελέγξουν πρώτα την περιοχή. Ετοίμασαν τα σύνεργά τους όπως έκαναν συνήθως, έβαλαν λίγη μουσική για να τραβήξουν την προσοχή και ύστερα προσκάλεσαν τον κόσμο της γειτονιάς να ακούσει τη Βιβλική διάλεξη. Όμως είχαν μπει χωρίς να το καταλάβουν σε μια περιοχή που αποτελούνταν μόνο από Καθολικούς, οι οποίοι τους πέρασαν κατά λάθος για Προτεστάντες. Οι ντόπιοι άρχισαν να τους πετροβολούν. Οι αδελφοί μάζεψαν στα γρήγορα τα σύνεργά τους, τα φόρτωσαν μέσα στο αυτοκίνητο και έφυγαν βιαστικά. Καθώς αναχωρούσαν, ο όχλος χτύπησε το αμάξωμα του αυτοκίνητου με σιδερένιους λοστούς και έκανε θρύψαλα το παρμπρίζ. Παρ’ όλα αυτά, εκτός από το σοκ, ξέφυγαν χωρίς σοβαρά τραύματα και αυτό το περιστατικό δεν μείωσε καθόλου τον ενθουσιασμό τους για το έργο.

Ένα απόγευμα βομβάρδισαν τον αδελφό Μίτσελ με πατάτες. Ευτυχώς ήταν μαλακές γιατί ήταν βρασμένες. Καθώς έφευγε, ο αδελφός Μίτσελ μίλησε στο πλήθος από το μεγάφωνο και είπε πόσο χαρούμενος ήταν που δεν είχε πάει εκεί το πρωί, επειδή τότε οι πατάτες θα ήταν πιο σκληρές!

Οι αδελφοί έκαναν επίσης καλή χρήση του φορητού φωνόγραφου. Αν και υπήρχαν κάποιες αναποδιές, όπως το να ξεχνούν να βάζουν το δίσκο στη θέση του πριν φύγουν από το σπίτι τους για τη διακονία, έμαθαν να χρησιμοποιούν αυτό το εργαλείο με πολύ επιδεξιότητα. Με ένα ποδήλατο, ένα φωνόγραφο, μια σειρά δίσκων κι ένα κουτί βιβλία, ήταν εφοδιασμένοι για να δώσουν καλή μαρτυρία όλη τη μέρα.

ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΑΠΟ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΦΩΝΙΚΕΣ ΣΥΝΔΕΣΕΙΣ

Οι αδελφοί ενισχύθηκαν ακούγοντας σε ζωντανή μετάδοση τις διαλέξεις του αδελφού Ρόδερφορντ από μέρη όπως το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη. Το 1938 η δυνατή διάλεξη με θέμα «Αντιμετωπίστε τα Γεγονότα» συγκέντρωσε πάνω από 2.500 ακροατές στο Κινγκς Χωλ του Μπέλφαστ.

Μερικοί αδελφοί έχουν ακόμη και τώρα έντονες αναμνήσεις από τις πληροφοριακές πορείες που έγιναν σε όλο το Μπέλφαστ για να διαφημιστεί αυτή η ομιλία. Πολλοί ανησυχούσαν για το αν θα έπρεπε να γίνουν πληροφοριακές πορείες, εξαιτίας της τεταμένης θρησκευτικής ατμόσφαιρας που επικρατούσε εκείνο τον καιρό στη Βόρεια Ιρλανδία. Αλλά πραγματοποιήθηκαν 25 παρελάσεις στους κεντρικούς δρόμους της πόλης χωρίς καμιά βίαιη αντίδραση.

Μερικοί από τους αδελφούς φορούσαν πλακάτ που διαφήμιζαν τη δημόσια διάλεξη. Άλλοι κρατούσαν ψηλά πινακίδες με συνθήματα όπως «Η Θρησκεία Είναι Παγίδα και Απάτη» και «Υπηρετήστε τον Θεό και τον Βασιλιά Χριστό». Ένας νεαρός δημοσιογράφος, όταν είδε το σύνθημα «Η Θρησκεία Είναι Παγίδα και Απάτη», ρώτησε: «Τώρα δα το καταλάβατε αυτό;»

Για τη διάλεξη με θέμα «Κυβέρνηση και Ειρήνη» έγινε ζωντανή σύνδεση με το Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν της Νέας Υόρκης. Στη διάρκεια αυτής της ομιλίας υπήρχαν αστυνομικοί που φρουρούσαν την αίθουσα του Μπέλφαστ όπου είχαν συγκεντρωθεί οι αδελφοί. Ο IRA (Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός) είχε απειλήσει ότι θα ανατίναζε την αίθουσα αν η διάλεξη δεν ακυρωνόταν. Οι αδελφοί δεν αποθαρρύνθηκαν. Οι προσπάθειες του IRA να εκφοβίσει τους αδελφούς στο Μπέλφαστ απότυχαν τελείως όπως ακριβώς και οι προσπάθειες της Καθολικής Δράσης να διακόψει τη διάλεξη στη Νέα Υόρκη.

Αυτές οι ζωντανές μεταδόσεις καλλιέργησαν ένα αίσθημα ενότητας ανάμεσα στους αδελφούς. Ανεξάρτητα από τα θρησκευτικά και πατριωτικά πάθη που εντάθηκαν με το ξέσπασμα του πολέμου στην Ευρώπη, αυτή η μικρή ομάδα αδελφών στην Ιρλανδία μπόρεσε να διακρίνει με αυτόν τον τρόπο ότι ήταν μέρος μιας αυξανόμενης παγκόσμιας οργάνωσης. Όμως, πριν προχωρήσουμε στα γεγονότα της Βόρειας Ιρλανδίας, ας επιστρέψουμε στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας και ας συνεχίσουμε με την ιστορία της.

ΑΔΙΑΚΟΠΗ ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ ΣΤΟ ΝΟΤΟ

Στη διάρκεια της περιόδου από το 1920 ως τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρχαν μόνο λίγοι αδελφοί και αδελφές που συνέχιζαν να αγωνίζονται στο Δουβλίνο, ενώ στα υπόλοιπα μέρη του Καθολικού νότου το έργο γινόταν μόνο από τους διασκορπισμένους βιβλιοπώλες.

Μερικά σχόλια στα Βιβλία Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά δίνουν μια άποψη των καταστάσεων που έπρεπε να υπομείνουν.

1935: «Οι αδελφοί έχουν υποστεί στερήσεις, μερικοί ακόμη και σωματικές βλάβες, και τα έντυπα που θα βοηθούσαν τους ανθρώπους έχουν καταστραφεί».

1937: «Η Ιρλανδία είναι το σκοτεινότερο μέρος των Βρετανικών Νησιών. . . . Οι ιερείς . . . ακολουθούν τους σκαπανείς από τόπο σε τόπο, βρίσκουν πού άφησαν έντυπα . . . και τα καταστρέφουν αμέσως».

1938: «Μεγάλη εναντίωση στους ευαγγελιζόμενους του αγγέλματος της Βασιλείας. Όχλοι έχουν επιτεθεί βίαια σε μάρτυρες του Ιεχωβά με την υπόδειξη Ρωμαιοκαθολικού ιερέα . . . Η εναντίωση δεν έχει φτάσει ακόμη στο αποκορύφωμά της».

Νωρίτερα, το 1926, ο αδελφός Πράις Χιουζ, που αργότερα υπηρέτησε ως αντιπρόεδρος του Διεθνή Σύλλογου Σπουδαστών της Γραφής στο Λονδίνο, και τρεις συνεργάτες του ήρθαν στο Γουώτερφορντ στη νότια Ιρλανδία. Τους υποδέχτηκαν τρεις αδελφοί που είχαν πάει εκεί πιο μπροστά. Πριν την άφιξη του αδελφού Χιουζ, οι αδελφοί στο Γουώτερφορντ είχαν δεχτεί επίθεση από έναν όχλο Καθολικών χούλιγκανς οι οποίοι έκαψαν αυτά που θεωρούσαν ‘πονηρά έντυπα’.

Αφού διάθεταν έντυπα σε ενδιαφερόμενα άτομα, οι αδελφοί μετακινούνταν γρήγορα. Έβρισκαν στέγαση σε ένα Προτεσταντικό σπίτι και προσπαθούσαν να καλύψουν όσο μεγαλύτερη περιοχή μπορούσαν πριν ο τοπικός ιερέας αντιληφθεί τι συνέβαινε. Σε μια πόλη, η τοπική εφημερίδα τύπωσε προειδοποιήσεις εναντίον τους και τα παιδιά τούς έφτυναν όταν αυτοί περνούσαν από το δρόμο. Έτσι, για να μην μπορούν να τους αναγνωρίσουν πολύ γρήγορα, άρχιζαν το έργο από τα μακρινότερα όρια του τομέα που είχαν διαλέξει και τελείωναν στην πόλη όπου είχαν το κατάλυμά τους.

Σε μια άλλη περίπτωση, συνάντησαν άγρια εναντίωση στη μικρή εμπορική πόλη Γκρεϊγκουεναμάναγκ. Καθώς γυρνούσαν στο κατάλυμά τους, βρήκαν μπροστά τους ένα πλήθος από νεαρούς που τους αποδοκίμασαν και τους πετροβόλησαν. «Ήταν η ‘γιορτή’ του ‘Άγιου’ Πατρίκιου», είπε ο αδελφός Χιουζ, «και τα κάρα που τα έσερναν γαϊδούρια γύριζαν στην πόλη όλη μέρα για τις ειδικές Λειτουργίες. Στη λειτουργία, ο τοπικός ιερέας τους είχε υποκινήσει όλους εναντίον μας». Κατανοώντας ότι έπρεπε να εγκαταλείψουν γρήγορα την περιοχή, αυτός και οι σύντροφοί του μετάφεραν με ποδήλατο όλα τους τα υπάρχοντα στον κοντινότερο σιδηροδρομικό σταθμό.

Οι βιβλιοπώλες έμαθαν πώς να προσαρμόζονται σε αυτή τη διαρκή απειλή της βίας. Κάποτε, κάποιος άντρας κυνήγησε τον αδελφό Χιουζ με ένα δικράνι κατά μήκος ενός χωραφιού. Μια άλλη φορά, ένας αγρότης πυροβόλησε ξαφνικά με κυνηγετικό όπλο στα πόδια του αδελφού Χιουζ!

Το 1930 έφτασε στο Δουβλίνο ένας άλλος βιβλιοπώλης, ο Τζακ Κορ. Οι γονείς του ήταν Καθολικοί, γι’ αυτό ήταν καλά εξαρτισμένος για να μιλάει στους Καθολικούς που συναντούσε. Διαπίστωσε ότι, αν και το σύνταγμα της Ιρλανδίας εγγυόταν τη θρησκευτική ελευθερία, πολλοί πίστευαν ότι αυτό δεν θα έπρεπε να περιλαμβάνει το έργο κηρύγματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Ο αδελφός Κορ δοκίμασε συχνά τη μανία των οργισμένων κληρικών καθώς και των οπαδών τους. Ένας όχλος που εξεγέρθηκε από τον ιερέα της ενορίας τον σήκωσε μεσάνυχτα από το κρεβάτι δια της βίας και μετά έκαψε όλα τα έντυπά του στην πλατεία. Μια άλλη φορά, ένας όχλος από 200 άτομα κοπανούσε την πόρτα του καταλύματός του. Ανάφερε τα εξής: «Η τρομοκρατημένη νοικοκυρά προσπάθησε να με σπρώξει κάτω από το κρεβάτι, ενώ φώναζε από το παράθυρο φοβερές βρισιές στο πλήθος. Κατάφερα να την καθησυχάσω, και ένα τέταρτο της ώρας αργότερα ο όχλος χάθηκε σαν καπνός, κάτι που μου έδωσε τη δυνατότητα να συνεχίσω σαν να μην είχε συμβεί τίποτα».

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΒΙΑ ΑΠΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΟΥΜΕΝΟΥΣ

Το 1931 ο Βίκτωρ Γκουρντ και ο συνεργάτης του Τζιμ Κόρμπυ έφτασαν στην πόλη του Κορκ, κοντά στο μέρος που ο αδελφός Ρώσσελ είχε εγκατασταθεί 40 χρόνια νωρίτερα. Μαζί τους ενώθηκε για λίγο μια άλλη ομάδα αδελφών. Έκαναν το έργο τους στην ύπαιθρο διανέμοντας αντίτυπα των βιβλίων Γραφικαί Μελέται και Η Κιθάρα του Θεού.

Ενώ οι αδελφοί έδιναν μαρτυρία στο Ροσκρία στην Κομητεία Τιππερέρυ, μερικοί ένοπλοι τους επιτέθηκαν, πήραν όλα τα έντυπά τους και τους προειδοποίησαν να φύγουν από την επαρχία. Όταν οι αδελφοί γύρισαν στα καταλύματά τους, βρήκαν περισσότερα προβλήματα. Κάποιοι εναντιούμενοι είχαν πάρει τα αποθέματα εντύπων τους, τα περιέλουσαν με πετρέλαιο και τους έβαλαν φωτιά. Γύρω από τη φωτιά στέκονταν η τοπική αστυνομία, οι κληρικοί και ντόπια παιδιά που τραγουδούσαν το «Πίστη των Πατέρων Μας».

Σε αυτόν περίπου τον καιρό ήρθαν στο Λίμερικ ο Τζων Ρέτερ και οι σύντροφοί του. Λόγω του ότι είχε γεννηθεί στην Αυστρία, αυτός έδωσε μαρτυρία σε πολλούς Γερμανούς που είχαν μεταναστεύσει στη δυτική ακτή της Ιρλανδίας. Ένας άλλος ήταν επίσης και ο Τζων Κουκ (που τώρα υπηρετεί στο Μπέθελ της Νότιας Αφρικής) ο οποίος ρίχτηκε το 1936 σε μια φυλακή του Δουβλίνου επειδή επέμενε να κάνει το έργο του Ιεχωβά.

Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΣΤΟ ΒΟΡΡΑ

Στη διάρκεια αυτής της περιόδου πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κάποιοι άλλοι βιβλιοπώλες προώθησαν το έργο στη Βόρεια Ιρλανδία. Η Σάρρα Χωλ έφτασε στην Κομητεία Τάυρον το 1926. Είχε γνωρίσει την αλήθεια στην Αγγλία το 1915, αφού διάβασε το βιβλίο Το Σχέδιον των Αιώνων. Εκείνα που διάβασε την παρακίνησαν να αναλάβει το έργο βιβλιοπώλη.

Η πλειονότητα των ανθρώπων στους οποίους μίλησε δεν συμμερίστηκαν την εκτίμησή της για τη Βιβλική αλήθεια. Το λεπτό, μικροκαμωμένο σώμα της και ο ήπιος χαρακτήρας της δεν απότρεψαν μια γυναίκα από το να την κυνηγήσει με ένα δικράνι ούτε έναν άντρα, που τον είχε εξοργίσει το άγγελμά της, από το να την αποκαλέσει «Δαλιδά» και να προσπαθήσει να την αρπάξει από το λαιμό.

Αυτή συνέχισε απτόητη, δείχνοντας μεγάλη αποφασιστικότητα και επιμονή. «Τελικά, δεν ήταν άσχημα», είπε, αναπολώντας το κήρυγμα που γινόταν τότε κάτω από δύσκολες συνθήκες. «Συνηθίσαμε να μας φωνάζουν. Αν προσεύχεσαι για την προστασία του Ιεχωβά, αυτός σου την παρέχει». Οι βιβλιοπώλες είχαν πεποίθηση ότι ο Ιεχωβά θα ήταν ‘μαζί τους για να τους ελευθερώνει’. Και ήταν πράγματι!—Ιερ. 1:7, 8· Ψαλμ. 23:4, 5.

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΕΙ

Ο Μπίλυ Χόλαντ μπήκε στην αλήθεια το 1926, αφού διάβασε το βιβλίο Το Σχέδιον των Αιώνων. Όπως τόσοι άλλοι βιβλιοπώλες, εμπιστευόταν πάρα πολύ στην υπόσχεση του Ιεχωβά ότι οι δούλοι του δεν θα ήταν ποτέ ‘τελείως εγκαταλειμμένοι’.—Ψαλμ. 37:25, ΜΝΚ· Ματθ. 6:28-34.

Ο αδελφός Χόλαντ εξήγησε: «Μερικές φορές έμενα χωρίς πρωινό· άλλες πάλι είχα μόνο λίγες φέτες ψωμί χωρίς βούτυρο. Θυμάμαι που κάποτε βρισκόμουν στην ύπαιθρο στην Κομητεία Ντάουν. Αφού πέρασα λίγη ώρα στη διακονία, κατηφόρισα ένα μικρό δρομάκι και ακούμπησα το ποδήλατό μου δίπλα στο φράχτη που ήταν φτιαγμένος από φυτά. Κάθησα κάτω, άρχισα να τρώω το ξερό ψωμί μου και άκουγα το κελάιδισμα των πουλιών. Ύστερα, κοίταξα πιο προσεκτικά στο φράχτη και είδα κάτι ωραία βατόμουρα. Έκοψα μερικά και τα έβαλα ανάμεσα στις φέτες του ψωμιού μου. Ήταν σαν μαρμελάδα—το απόλαυσα πραγματικά».

Αυτός διατηρούσε το ίδιο πνεύμα όταν ξέμενε από χρήματα. «Τα παπούτσια μου άρχισαν να φθείρονται και τα πόδια μου θα βρέχονταν», θυμάται. «Τότε μια ηλιόλουστη μέρα καθώς περπατούσα σε έναν υπαίθριο δρόμο, έκανε πολλή ζέστη και η άσφαλτος άρχισε να λιώνει. Η άσφαλτος γέμισε τις τρύπες στις σόλες των παπουτσιών μου. Έτσι αυτά ‘διορθώθηκαν’». Και μάλιστα, χωρίς να πληρώσει δεκάρα!

ΠΡΟΜΗΘΕΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΤΡΟΦΗΣ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, από το 1939 ως το 1945, η Δημοκρατία της Ιρλανδίας παράμεινε ουδέτερη αλλά η Βόρεια Ιρλανδία, ως μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου, ταλαιπωρήθηκε από αεροπορικούς βομβαρδισμούς και άλλες κακουχίες που επέφερε ο πόλεμος.

Ένα πρόβλημα που προέκυψε σε αυτά τα χρόνια ήταν ότι έπρεπε να διατηρηθεί η προμήθεια πνευματικής τροφής. Στη διάρκεια του πολέμου η Βρετανική κυβέρνηση επέβαλε ένα είδος λογοκρισίας που εμπόδιζε την εισαγωγή και εξαγωγή της Σκοπιάς και άλλων εκδόσεων της Εταιρίας. Η μέθοδος αυτή που χρησιμοποίησε ο Σατανάς για να διακόψει τις γραμμές επικοινωνίας και εφοδιασμού των αδελφών δεν πέτυχε. Καταπολεμήθηκε. Πώς; Πολύ απλά, με το να διευθετήσει η Εταιρία να στέλνουν αδελφοί από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και αλλού αντίτυπα της Σκοπιάς με λευκό εξώφυλλο στους αδελφούς του Μπέλφαστ.

Όταν έφταναν αυτά τα αντίτυπα, οι υπεύθυνοι αδελφοί στρώνονταν αμέσως στη δουλειά και αντέγραφαν τα κύρια άρθρα. Μετά τα μοίραζαν στις εκκλησίες. Από τότε που άρχισαν να έρχονται αυτά τα αντίτυπα, ποτέ δεν έλλειψε από τους αδελφούς η ζωτική πνευματική τροφή.

Ο Μπομπ Όλιβερ θυμάται πως έπαιρνε τη Σκοπιά από κάποιον αδελφό Κέλι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο αδελφός Κέλι έστελνε επίσης πληροφορίες για το τι είχε πει ο «Θείος Νάθαν» (ο Νάθαν Χ. Νορ, τρίτος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά), κι έτσι έδινε στοιχεία για συνελεύσεις κ.ο.κ. Κάπου-κάπου οι αδελφοί έβρισκαν τη Σκοπιά ή ένα βιβλίο σαν το «Η Αλήθεια Ελευθερώσει Υμάς» μέσα σε ένα δέμα με τροφές που τους είχαν στείλει. Όταν ένα ακάλυπτο αντίτυπο της Σκοπιάς έφτασε άθικτο, οι αδελφοί στο Μπέλφαστ αστειευόμενοι είπαν ότι θα πρέπει να ξέφυγε την ώρα που ο λογοκριτής έκανε διάλειμμα για τσάι.

ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΤΙΚΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ

Στη διάρκεια του πολέμου οι αδελφοί της Βόρειας Ιρλανδίας έπρεπε να υπομείνουν την έντονη, συνεχή εχθρότητα του κλήρου καθώς και των οπαδών του οι οποίοι υποστήριζαν πλήρως τον πόλεμο. Ο Ιησούς είχε απόλυτο δίκιο όταν είπε: «Επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, . . . δια τούτο σας μισεί ο κόσμος».—Ιωάν. 15:18, 19.

Το ακόλουθο γράμμα, που στάλθηκε στην Εκκλησία του Μπέλφαστ τον Αύγουστο του 1943, είναι χαρακτηριστικό της περιφρόνησης του κόσμου:

«Αγαπητέ Κύριε:

«Έχοντας λάβει παρά τη θέλησή μου ένα από τα φυλλάδια που με τόση αναίδεια επιβάλλετε σε ένα κοινό ευρείας αντίληψης, επωφελούμαι από αυτή την ευκαιρία για να δηλώσω ότι απαγορεύω ρητώς σε οποιονδήποτε ακόλουθό σας να εισέλθει στο κτήμα μου, όποια πρόφαση κι αν χρησιμοποιήσει. Σας παρακαλώ να πληροφορήσετε τους μεμψίμοιρους πλαστογράφους της Αγίας Γραφής που ανήκουν στην παραπλανημένη σύναξή σας, γιατί αν κάποιος αγνοήσει και παραβεί αυτή την προειδοποίηση, θα απωθηθεί βίαια—πολύ βίαια. Δεν θα παροτρύνω το σκύλο να του χυμήξει, γιατί δεν έχω καμιά διάθεση να δώσω στο δύστυχο ζώο τέτοια αηδιαστική τροφή, αλλά αν ο ίδιος ο σκύλος αποφασίσει να πάρει την πρωτοβουλία, να ’στε σίγουροι πως δεν θα τον εμποδίσω».

Παρά το γεγονός ότι οι καιροί ήταν δύσκολοι, καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια για την επέκταση του έργου κηρύγματος. Συνέχισε ο Ιεχωβά να ευλογεί το έργο όλων των πιστών αδελφών; Ναι! Με το τέλος του πολέμου το 1945, υπήρχαν 120 περίπου ευαγγελιζόμενοι στο Μπέλφαστ και 20 περίπου στο Δουβλίνο.

ΣΚΑΠΑΝΙΚΟ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Το Βιβλίο Έτους του 1946 ανάφερε ότι, τώρα που ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει, τα καλά νέα θα διαδίδονταν χωρίς καμιά χαλάρωση στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. «Είναι δύσκολο για πολλούς να κατανοήσουν», είπε το Βιβλίο Έτους, «ότι η Νότια Ιρλανδία είναι μια σκοτεινή κηλίδα σε ό,τι αφορά το φως και τη γνώση του Λόγου του Θεού». Κατόπιν πρόσθεσε: «Να μια άλλη ευκαιρία για πραγματικούς σκαπανείς. Κάνουμε τώρα διευθετήσεις για να σταλθούν μερικοί εκεί».

Ο Φρεντ Μέτκαφ, που είναι τώρα μέλος της Επιτροπής του Τμήματος της Ιρλανδίας, ήταν από τους πρώτους ειδικούς σκαπανείς που στάλθηκαν. Διορίστηκε στην πόλη Κορκ, στο νότιο τμήμα της χώρας. Σύντομα, αυτός και οι σύντροφοί του έγιναν στόχος της εναντίωσης που υποκίνησε ο κλήρος. Οι ιερείς αποκαλούσαν επανειλημμένα τους Μάρτυρες του Ιεχωβά «διαβόλους του κομμουνισμού», με σκοπό να διεγείρουν μίσος εναντίον τους.

«Για τον τότε κόσμο», είπε ο αδελφός Μέτκαφ, «ο όρος ‘κομμουνιστής’ σήμαινε ότι ήμασταν οι πιο διαβολικοί άνθρωποι που θα μπορούσαν ποτέ να υπάρξουν».

Η αντιπάθεια αυξήθηκε. «Ποτέ μου δεν αισθάνθηκα καλύτερα το νόημα του εδαφίου Αποκάλυψη 12:17 από ό,τι εκείνη την εποχή», είπε ο αδελφός Μέτκαφ. «Ο Διάβολος είχε ασφαλώς εξοργιστεί με τη μαρτυρία που δινόταν σε εκείνη την περιοχή». Τελικά, τα ψέματα των ιερέων και η γενική εχθρότητα αποκορυφώθηκαν σε μια οχλοκρατική επίθεση που έγινε στο Κορκ το 1948 κατά του αδελφού Μέτκαφ και του σύντροφού του, του αδελφού Τσάφιν.

ΟΧΛΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΣΤΟ ΚΟΡΚ

Μια φορά, ενώ ο αδελφός Τσάφιν ήταν στην υπηρεσία αγρού, ένα πλήθος από γυναίκες τον περικύκλωσε, έχοντας εχθρικές διαθέσεις, τον κατηγόρησε ότι ήταν κομμουνιστής και του επιτέθηκε βίαια. Εφόσον δεν υπήρχε πιθανότητα να συζητήσει λογικά με αυτόν τον οργισμένο όχλο, ο αδελφός Τσάφιν προσπάθησε να ξεφύγει ανεβαίνοντας σε ένα περαστικό λεωφορείο. Ωστόσο, οι επιβάτες του λεωφορείου άρχισαν κι αυτοί να του επιτίθενται. Μερικοί του πέταξαν πέτρες, ενώ άλλα κακοποιά στοιχεία φώναζαν «Βρωμοκομμουνιστή!» και «Πετάξτε τον στο ποτάμι!» Παρ’ όλα αυτά, ξέφυγε τελικά από τους διώκτες του με το να καταφύγει στην κατοικία του ιερέα που ήταν περιφραγμένη με ψηλούς τοίχους.

Στο μεταξύ, ο αδελφός Μέτκαφ προσπάθησε να διαφύγει βιαστικά με το ποδήλατό του, αλλά τον πρόλαβε ο ίδιος όχλος. Τον γρονθοκόπησαν, τον κλότσησαν και σκόρπισαν τα έντυπά του στο δρόμο. Ευτυχώς για τον αδελφό Μέτκαφ, έτυχε να περνάει ένας αστυνομικός. Αυτός επενέβηκε και διάλυσε τον όχλο. «Αισθάνθηκα ότι ήταν κατεύθυνση του Ιεχωβά», είπε ο αδελφός Μέτκαφ, «το ότι εμφανίστηκε αυτός ο άνθρωπος ακριβώς πάνω στην ώρα και σταμάτησε την επίθεση».

Η Εταιρία αποφάσισε να προσφύγει στα δικαστήρια γι’ αυτή την υπόθεση, για να διασαφηνιστεί ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ήταν κομμουνιστές και για να τεκμηριωθεί νομικά το δικαίωμά μας να κηρύττουμε τα καλά νέα χωρίς να μας παρενοχλούν. Παρά το ότι η υπόθεση πήγαινε από αναβολή σε αναβολή με σκοπό να μη φερθεί στο δικαστήριο, η δίκη τελικά έγινε τον Ιούλιο του 1948.

Ο αστυνομικός που σταμάτησε την επίθεση δέχτηκε πρόθυμα, αν και ήταν Καθολικός, να εμφανιστεί στο δικαστήριο και να πει με ειλικρίνεια αυτά που είχε δει. Αρκετοί από αυτούς που έλαβαν μέρος στην επίθεση βρέθηκαν ένοχη σωματικής βλάβης. Η δημοσιότητα που δόθηκε σε αυτή την υπόθεση συνέβαλε πολύ στη διάλυση της άποψης ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι κομμουνιστές κι επίσης στην καθιέρωση του δικαιώματός μας να διαδίδουμε τα καλά νέα. Ωστόσο, δεν σήμανε και τον τερματισμό της βίαιης εναντίωσης στην αλήθεια.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Η ΑΓΡΙΑ ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ

Για παράδειγμα, στην πόλη Αίθλον στο εσωτερικό της Ιρλανδίας μια γυναίκα εκδήλωσε το θυμό της κατά των αδελφών αδειάζοντας πάνω τους ένα τσαγιερό ζεματιστό νερό. Μάλιστα, οι πολίτες αυτής της πόλης έστειλαν αίτηση στην Εταιρία για να γνωστοποιήσουν ότι δεν ήθελαν να τους ξαναεπισκεφθούν άλλη φορά Μάρτυρες του Ιεχωβά!

Όταν τέσσερις ειδικοί σκαπανείς στάλθηκαν στην πόλη Ντρόχεντα, τους απείλησαν με όπλα και τους επιτέθηκαν βίαιοι όχλοι. Πραγματοποίησαν μια μεγάλη συγκέντρωση στην πόλη και υιοθέτησαν ψήφισμα με το οποίο απαιτούσαν από την κυβέρνηση να θέσει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά υπό απαγόρευση. Σε όλη την πόλη τοιχοκολλήθηκαν αφίσες με το μήνυμα: «Καθολική Δράση! Πολίτες της Ντρόχεντα! Θα γίνει συγκέντρωση . . . για να καθοριστούν τα μέσα με τα οποία μπορούμε να καταπολεμήσουμε τις ενέργειες μιας συγκεκριμένης αίρεσης που δρα στην περιοχή. Θα είναι παρόντες ο δήμαρχος και αντιπρόσωποι των τοπικών οργανώσεων».

Μήπως υποχώρησαν ποτέ οι αδελφοί, μπροστά σε όλη αυτή την εναντίωση; Όχι, ποτέ! Άντεξαν όλες τις πιέσεις που ασκήθηκαν πάνω τους και άρχισαν να βλέπουν τους κόπους τους να τελεσφορούν.

ΘΕΤΙΚΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΤΟ ΔΟΥΒΛΙΝΟ

Ο Ντάντλι Λέβις ήταν από τα πρώτα άτομα στο Δουβλίνο που ανταποκρίθηκαν στο άγγελμα της αλήθειας στα μεταπολεμικά χρόνια. Ήταν μέλος της Εκκλησίας της Ιρλανδίας. Οι Προτεστάντες, που ζούσαν ήδη μέσα σε περιβάλλον σχεδόν αποκλειστικά Καθολικό, θεώρησαν την αποχώρησή του από την εκκλησία ως προδοσία. Έτσι αντιμετώπισε χλευασμό κι ονειδισμό από τους πρώην φίλους του που μισούσαν την καινούρια του πίστη. «Με ενθάρρυναν πολύ», είπε, «παλιότεροι αδελφοί, όπως ο Έντγουιν Ρίτζγουελ, που είχαν δείξει ακλόνητη πίστη σε πολύ ταραχώδεις καιρούς πριν από μένα. Το παράδειγμά τους με ενδυνάμωνε».

Οι Μάρτυρες επιδόθηκαν στο κήρυγμα σε Προτεσταντικές περιοχές, όπου η αντίδραση ήταν λιγότερο εκρηκτική από ό,τι στα προπύργια των Καθολικών. Σταδιακά, όμως, άρχισαν να βρίσκουν προσβάσεις στις Καθολικές περιοχές. Αυτό ήταν δύσκολο. Αλλά κράτησαν στάση παρόμοια με του ψαλμωδού που είπε: «Επί τον Θεόν ελπίζω [έχω θέσει την εμπιστοσύνη μου (ΜΝΚ)]· δεν θέλω φοβηθή· τι να μοι κάμη άνθρωπος;»—Ψαλμ. 56:11· Ιησ. Ναυή 1:9.

ΜΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ

Με τον καιρό, μερικοί Καθολικοί άρχισαν να ανταποκρίνονται στην αλήθεια. Για παράδειγμα, το 1949 μια αδελφή μίλησε στον Τζων Κέισι. Αυτός ο Καθολικός έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για όσα του είπε η αδελφή, αλλά η σύζυγός του, η Μπράιντι, αρνήθηκε να του δώσει χρήματα για να αγοράσει το βιβλίο «Η Αλήθεια Ελευθερώσει Υμάς», που του πρόσφερε η αδελφή. Της ζήτησε να επιστρέψει την άλλη εβδομάδα. Έτσι έγινε, κι ο Τζων δέχτηκε το βιβλίο με ευγνωμοσύνη. «Βρήκα την αλήθεια», είπε. «Δεν θέλω να ’χω πια σχέσεις με την Καθολική Εκκλησία».

Η Μπράιντι, ωστόσο, δεν ενδιαφερόταν. Ρώτησε αυτό που άκουγαν συνέχεια οι αδελφοί στο έργο. «Ποιος είναι ο Ιεχωβά; Μήπως είναι η κεφαλή της οργάνωσής σας στην Αμερική;» Όμως στο τέλος δέχτηκε κι αυτή την αλήθεια όταν έμαθε ότι η Αγία Γραφή δεν δίδασκε στην πραγματικότητα την πύρινη κόλαση, την Τριάδα και άλλες παρόμοιες δοξασίες που δίνουν μομφή στον Θεό.

Ο Τζων και η Μπράιντι Κέισι, όπως και άλλοι που άρχισαν να βλέπουν το φως της αλήθειας, αντιμετώπισαν οικογενειακές και κοινωνικές πιέσεις που στόχευαν να τους αποθαρρύνουν για να μη συνεχίσουν τη μελέτη της Αγίας Γραφής. «Η μητέρα μου κανόνιζε να μας επισκέπτεται κάθε εβδομάδα κάποιος από τη Λεγεώνα της Μαρίας (όμιλος της Καθολικής Δράσης) ή ο ιερέας», εξήγησε η αδελφή Κέισι. «Αλλά ο ιερέας δεν μπορούσε να αποδείξει από την Αγία Γραφή ότι αυτά που είχαμε μάθει ήταν ψέματα. Στο τέλος έφυγε πυρ και μανία από το σπίτι, λέγοντάς μας ότι θα πάμε στην κόλαση για διαστρέβλωση των Γραφών».

ΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΔΙΝΟΥΝ ΝΕΑ ΩΘΗΣΗ

Στο τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, στάλθηκαν σκαπανείς από την Αγγλία σε μικρές κωμοπόλεις της Βόρειας Ιρλανδίας. Το 1946, στη συνέλευση στο Εδιμβούργο της Σκωτίας, μερικοί από αυτούς τους σκαπανείς ρώτησαν τον πρόεδρο της Εταιρίας αν μπορούσαν να παρακολουθήσουν τη Γαλαάδ. «Ναι», απάντησε, «αν υποσχεθείτε ότι θα επιστρέψετε στην Ιρλανδία». Πέντε αδελφές κράτησαν αυτή την υπόσχεση.

Η άφιξη ιεραποστόλων το 1949 από τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς επιτάχυνε το έργο. Ο Μώρις και η Μαίρυ Τζόουνς, που είχαν προετοιμάσει πολύ το έδαφος, υποδέχτηκαν αυτές τις εργάτριες. Ιδρύθηκαν δύο ιεραποστολικοί οίκοι, ο ένας στο Δουβλίνο με τη βοήθεια του αδελφού Τζόουνς κι ο άλλος στο Κορκ. Το Βιβλίο Έτους του 1950 σχολίασε ότι χρειαζόταν πολλή και σκληρή εργασία για να βγάλουν κάποιον από το πνευματικό σκοτάδι που κάλυπτε πολλούς ανθρώπους, ιδιαίτερα επειδή αυτοί δεν είχαν δει ποτέ τους Αγία Γραφή. «Ο κόσμος», έλεγε, «φοβάται να αποδεσμευτεί από τις παραδόσεις που τηρεί τόσα χρόνια κι έτσι για να έρθει πρόοδος απαιτείται διακριτικότητα και υπομονή».

Οι ιεραπόστολοι που είχαν έρθει πρόσφατα κάλυπταν τεράστιες περιοχές με τα πόδια και με τα ποδήλατά τους, αν και δέχονταν συχνά επιθέσεις με λόγια και με έργα. Και πάσχιζαν μέχρι αργά το βράδυ για να καλλιεργήσουν ό,τι ενδιαφέρον έβρισκαν.—Παράβαλε Ωσηέ 11:4.

Μια από τις πρώτες ιεραποστόλους, η Έλσι Λέβις (πρώην Λοτ), θυμάται πώς είχε προετοιμαστεί διανοητικά για τις συνθήκες που υπήρχαν στην Ιρλανδία. «Πριν φύγουμε από τη Γαλαάδ», εξήγησε, «ο αδελφός Φρανς μας είπε ότι μετά την Ινδία θεωρούσε την Ιρλανδία ως τον πιο δύσκολο διορισμό στον κόσμο. Πίστευε ότι ήταν η πιο σκληρή Καθολική περιοχή του κόσμου, εξαιτίας της στάσης της Καθολικής Εκκλησίας». Αυτή διαπίστωσε πράγματι ότι ήταν δύσκολη περιοχή. «Όμως», συνέχισε, «πιστεύαμε επίσης ότι οι άνθρωποι είχαν ταλαιπωρηθεί από τις πολιτικές και τις θρησκευτικές επιρροές, γι’ αυτό δείχναμε ενδιαφέρον για τους ίδιους τους ανθρώπους επειδή, κάτω από την εχθρότητά τους, ήταν πολύ καλοί».

ΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΣΠΑΖΟΥΝ ΤΟ ΦΡΑΓΜΑ ΤΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΙΣΜΟΥ

Οι οχλοκρατικές πράξεις των Καθολικών ήταν μια διαρκής απειλή που αιωρούνταν πάνω από τις ιεραποστόλους σαν καταιγίδα που πρόκειται να ξεσπάσει από στιγμή σε στιγμή. Έτσι οι ιεραπόστολοι, για να μην προκαλέσουν υποψίες και έπειτα την οργή των γειτόνων, εργάζονταν χωριστά στο έργο από πόρτα σε πόρτα αλλά με τρόπο που να βλέπει η μία την άλλη. Πριν φύγουν από τον ιεραποστολικό οίκο για να πάνε στην υπηρεσία, η καθεμιά συνεννοούνταν με αυτήν που θα έβγαινε μαζί στο έργο εκείνη τη μέρα σχετικά με τα νεύματα των χεριών ή τα κουνήματα των ώμων που θα χρησιμοποιούσαν. Με αυτά τα νεύματα θα έδιναν σιωπηλή προειδοποίηση σε περίπτωση που πλησίαζε κάποιος όχλος.

Η Μίλντρεντ Μπαρ (πρώην Γουίλετ, που τώρα είναι στο Μπέθελ του Μπρούκλιν με το σύζυγό της Τζων) θυμάται που ξεκίνησε μια μέρα για την υπηρεσία αγρού με τη γκρι μοτοσικλέτα της. Προσάρμοσε το καφέ δισάκι της—που είχε μέσα τα έντυπα για τον αγρό, το φαγητό, το θερμός με το τσάι και τις γαλότσες της—στον πίσω προφυλαχτήρα της μηχανής. Αυτή και η Φρίντα Μίλερ πήγαν σε μια Καθολική περιοχή του Δουβλίνου. Όταν έφτασαν στον τομέα, χωρίστηκαν και πάρκαραν τις μηχανές τους σε διαφορετικά μέρη, αφού σιγουρεύτηκαν ότι οι οικοδεσπότες δεν έβλεπαν τις μηχανές αλλά και ότι αυτές ήταν αρκετά κοντά τους ώστε να προφτάσουν να τις πάρουν αν χρειαζόταν να ξεφύγουν στα γρήγορα.

Η Μίλντρεντ έδεσε με αλυσίδα τη μηχανή της σε ένα φράχτη, την κλείδωσε και άρχισε να κηρύττει από πόρτα σε πόρτα. Θυμάται τα εξής: «Μιλούσα σε μια γυναίκα που έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον όταν ξαφνικά γούρλωσε τα μάτια της και έχασε τα λόγια της. Τη ρώτησα ‘Τι συμβαίνει;’ Δεν απάντησε, κοιτούσε μόνο με φόβο. Γύρισα και αντίκρισα έναν όχλο από οχτώ ή εννιά γυναίκες που είχε αποκλείσει την αυλόπορτα του σπιτιού της. Με την άκρη των ματιών μου είδα τη Φρίντα να μου κάνει νεύμα με το χέρι, αλλά ήταν πολύ αργά. Κι άλλες γυναίκες έσπευδαν προς το σπίτι. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να φύγω από την αυλόπορτα, γι’ αυτό το ’βαλα στα πόδια περνώντας μέσα από τον κήπο της οικοδέσποινας και τον κήπο του διπλανού γείτονα, και πήδηξα έναν τοίχο πασχίζοντας για να φτάσω στη μηχανή μου.

»Η Φρίντα είχε ήδη βάλει μπρος τη μοτοσικλέτα της· η δική μου ήταν ακόμη κλειδωμένη. Την ξεκλείδωσα και κάθησα στη σέλα, αλλά η μηχανή μου δεν έπαιρνε μπρος. Είχα ξεχάσει το μπουζί στην τσέπη μου! Το τοποθέτησα, λοιπόν, στον κινητήρα, ξαναγύρισα τη μίζα και ξεκίνησα. Μα δεν έφυγα αρκετά έγκαιρα—κι εδώ είναι το αστείο με το οποίο γελούν μέχρι και σήμερα. Κάποια γυναίκα έτρεξε πίσω μου κραδαίνοντας μια σφουγγαρίστρα. Βούτηξε τη σφουγγαρίστρα της μέσα στη σχάρα ενός υπόνομου που υπήρχε στο δρόμο. Καθώς απομακρυνόμουν, στριφογύρισε τη σφουγγαρίστρα. Έτσι πετάχτηκαν βρωμιές από τον υπόνομο που πασάλειψαν την πλάτη μου από την κορφή ως τα νύχια. Όταν έφτασα τη Φρίντα, μου είπε: ‘Αμάν Μίλντρεντ, πούουφ! Όταν πάμε σπίτι, μην τολμήσεις και μπεις μέσα!’

»Όταν φτάσαμε στον ιεραποστολικό οίκο, η Φρίντα είπε στην άλλη ιεραπόστολο τα όσα συνέβηκαν. Άπλωσαν εφημερίδες στον κήπο για να πατήσω και μου έριξαν κουβάδες νερό. Για αρκετές μέρες μετά από αυτό, μου δάνειζαν και οι δυο τις κολώνιες τους. Παρ’ όλα αυτά, αρκετά άτομα από εκείνο τον τομέα του Δουβλίνου γνώρισαν τελικά την αλήθεια».

Η Μπράιντι Κέισι θυμάται ένα άλλο περιστατικό που συνέβηκε στο Δουβλίνο. Ήταν στη διακονία αγρού με έναν ιεραπόστολο όταν μια Καθολική τους είπε ότι χτυπούσαν άσκοπα τα κεφάλια τους στον τοίχο. Η απάντηση του αδελφού αντανακλά το πνεύμα που είχαν αυτοί οι ιεραπόστολοι. «Ίσως», της είπε, «αλλά τουλάχιστον μερικές πέτρες του τοίχου αρχίζουν να κουνιούνται!» Ναι, οι ιεραπόστολοι αποτέλεσαν πολιορκητικούς κριούς που άνοιξαν ρήγμα στα τείχη της Καθολικής κυριαρχίας, τα οποία κρατούσαν φυλακισμένους τους Ιρλανδούς που είχαν ειλικρινή καρδιά.

ΟΧΛΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΛΙΜΕΡΙΚ

Αν και οι Ιρλανδοί ήταν στην ουσία φιλικοί και φιλόξενοι, παρ’ όλα αυτά οι θρησκευτικοί ηγέτες μπόρεσαν να ωθήσουν μερικούς σε βίαιες ενέργειες. Στις 13 Μαΐου 1956 ένας ιεραπόστολος, ο Στήβεν Μίλερ, ταξίδευε ενώ έκανε έργο μαζί με ένα νέο ευαγγελιζόμενο σε μια επαρχιακή περιοχή στα δυτικά της χώρας. Ξαφνικά ένας όχλος απόκλεισε το δρόμο τους. Πήδηξαν στη μοτοσικλέτα τους για να ξεφύγουν. Αλλά ο όχλος τους ακολούθησε με αυτοκίνητα και τελικά τους παγίδευσε σε ένα αδιέξοδο.

Ο όχλος, κατευθυνόμενος από έναν ιερέα, περικύκλωσε τον αδελφό Μίλερ. Ένας από τους μπράβους έριξε μια γροθιά στο σαγόνι του αδελφού Μίλερ. Ύστερα ο όχλος τού άρπαξε τα έντυπά του και τα έκαψε στο κέντρο του μικρού χωριού Κλουνλάρα, κοντά στο Λίμερικ.

Αργότερα στη δίκη, φάνηκε καθαρά η μεροληψία της δικαστικής έδρας. Ο ιερέας και άλλοι οχτώ δημεγέρτες απαλλάχτηκαν. Ο μπράβος που χτύπησε τον αδελφό Μίλερ βρέθηκε ένοχος αλλά αφέθηκε ελεύθερος. Κατόπιν ο αδελφός Μίλερ και ο σύντροφός του καταδικάστηκαν με αναστολή για να διατηρηθεί η τάξη και επιβλήθηκε στον καθένα η πληρωμή εγγύησης 200 λιρών (45.000 δρχ. περίπου). Τι γελοιοποίηση της δικαιοσύνης! Το δικαστήριο αθώωσε τον όχλο και τιμώρησε τα θύματα! Μολονότι στο Δουβλίνο άρχιζαν να μεταχειρίζονται τους Μάρτυρες πιο καλά, πολλές περιοχές στην επαρχία ενέμειναν με πείσμα στις μεσαιωνικές απόψεις και πράξεις τους.

ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΟΙ ΔΙΠΛΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ

Η κατάφορη αδικία και προκατάληψη εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά δεν μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητες. Η δημοσιότητα που επακολούθησε στις περισσότερες εφημερίδες της Δημοκρατίας έφερε κύμα διαμαρτυριών και αγανάκτησης. Ένας Προτεστάντης κληρικός, τον οποίο δεν τύφλωσαν καθόλου οι θρησκευτικές στάχτες που ρίχτηκαν για να διαστρέψουν την υπόθεση, τόνισε ένα τρανταχτό επιχείρημα στην Dublin Evening Mail της 28 Ιουλίου 1956, κάτω από τον τίτλο «Θρησκευτική Ελευθερία»:

«Μερικά μέλη της Λεγεώνας της Μαρίας επισκέπτονται ενορίτες μου για να διαδώσουν δοξασίες με τις οποίες διαφωνώ ριζικά. Με την ίδια λογική, μήπως θα μπορούσα κι εγώ να συγκεντρώσω τους ανθρώπους μου, να επιτεθώ στους Λεγεωνάριους, να κάψω τα βιβλία τους (ίσως και να ρίξω μια γροθιά στο σαγόνι κάποιου έτσι για να δείξω ότι είμαστε κι εμείς Χριστιανοί!), και μετά να περιμένω ότι, αν αυτοί διαμαρτυρηθούν, θα καταδικαστούν με αναστολή για να διατηρηθεί η τάξη κι εμείς θα μείνουμε ελεύθεροι;

»Ή μήπως υπάρχουν άλλοι νόμοι για τη Λεγεώνα της Μαρίας και άλλοι για τους μάρτυρες του Ιεχωβά;»

Πολλοί άλλοι, αν και δεν συμφωνούσαν με τις διδασκαλίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά, πίστευαν ότι έπρεπε να δείχνεται σεβασμός για το ζήτημα της θρησκευτικής ελευθερίας που προβλέπεται από το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας. Το άρθρο 44 του Συντάγματος δηλώνει: «Η ελευθερία συνείδησης και η ελεύθερη ομολογία και άσκηση λατρείας, εφόσον δεν αντιτίθενται στη δημόσια τάξη και στην ηθική, είναι εγγυημένες για όλους τους πολίτες».

Μολαταύτα, η αντιπάθεια κατά των Μαρτύρων του Ιεχωβά και η εναντίωση στο έργο τους ήταν ακόμη βαθιά ριζωμένες. Αργότερα την ίδια χρονιά, μια εφημερίδα του Λίμερικ απεύθυνε την εξής έκκληση στους Καθολικούς αναγνώστες:

«Με κάθε ειλικρίνεια κάνουμε έκκληση σε οποιοδήποτε άτομο το οποίο πιθανώς πλησίασαν αντιπρόσωποι της Εταιρίας [Μάρτυρες του Ιεχωβά] να μην έχει καμιά σχέση με την προπαγάνδα τους και να αρνηθεί ρητά να συζητήσει μαζί τους. Οι αναγνώστες πρέπει να καταστρέψουν αμέσως όσα αντίτυπα των εκδόσεών τους έχουν αποχτήσει. Η Εκκλησία επιθυμεί τόσο πολύ να αποφεύγουμε τις πονηρές δοξασίες τους ώστε όποιος Καθολικός διαβάζει εκδόσεις της Εταιρίας κινδυνεύει άμεσα να αφοριστεί. Δεν πρόκειται να ανταλλάξουμε την ιρλανδική κληρονομιά της Πίστης, που διατηρήθηκε για αιώνες μέσα από διωγμό, για ένα πιάτο φακή από το Μπρούκλιν».

«Η ΟΔΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ»

Στην περαιτέρω μετάδοση του φωτός της Βασιλείας προεξείχε μια ειδική εκστρατεία. Το Βιβλίο Έτους του 1954 είπε ότι αυτή είχε «αναμφισβήτητα τη μεγαλύτερη συμβολή στο κήρυγμα της αλήθειας στο Έιρε [Δημοκρατία της Ιρλανδίας]». Ποια ήταν αυτή; Ήταν η διανομή του βιβλιαρίου Η Οδός του Θεού Είναι Αγάπη σε ολόκληρη τη χώρα. Αυτό το βιβλιάριο των 32 σελίδων, με τέσσερις πράσινες άρπες στο εξώφυλλό του, παράθετε μόνο από Καθολικές εκδόσεις της Αγίας Γραφής. Απευθυνόταν ειδικά στους Καθολικούς, παρουσιάζοντας καθαρά και απλά τις βασικές Βιβλικές διδασκαλίες. Ο Άρθουρ Μάθιουζ, που τώρα είναι ο συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος της Ιρλανδίας, και η σύζυγός του Όλιβ, μαζί με τον αδελφό τής Όλιβ και τη σύζυγό του, αποτέλεσαν μια ομάδα που ενασχολήθηκε σε αυτό το συναρπαστικό έργο.

«Κάναμε κοινό ταμείο», είπε ο αδελφός Μάθιουζ, «και μπορέσαμε να αγοράσουμε ένα παλιό αυτοκίνητο Μόρις 10 σε τιμή ευκαιρίας. Κανείς μας δεν ήξερε να οδηγάει, αλλά μάθαμε πολύ γρήγορα σε έναν ήσυχο δρόμο κοντά στης ‘Μαμάς’ Ρούτλαντ. Σε δυο μέρες ξεκινήσαμε για την επαρχία με όλα τα σύνεργά μας για το έργο στοιβαγμένα στο αυτοκίνητο».

Ωστόσο, δεν κατόρθωσαν να βρουν κατάλυμα, γι’ αυτό προσπάθησαν να κοιμηθούν στο αυτοκίνητο, αλλά πέρασαν τελικά την παγωμένη νύχτα άυπνοι. Την άλλη μέρα αποφάσισαν να αγοράσουν ένα τροχόσπιτο. Αυτό ήταν επικίνδυνο, γιατί στο παρελθόν είχαν επιτεθεί σε τροχόσπιτα αδελφών και τα είχαν καταστρέψει, όμως δεν υπήρχε τώρα άλλη εκλογή. Πούλησαν μερικά από τα υπάρχοντά τους και μπόρεσαν να αγοράσουν ένα τροχόσπιτο μήκους 4 μέτρων. Και μολονότι είχαν συγκλονιστικές εμπειρίες ρυμουλκώντας το σε δύσκολους και μερικές φορές ορεινούς δρόμους, έλυσαν τουλάχιστο το στεγαστικό τους πρόβλημα.

Η περιοχή που έπρεπε να καλύψουν ήταν μεγάλη, εφόσον δεν υπήρχε ούτε ένας ευαγγελιζόμενος για 260 χιλιόμετρα νότια της περιοχής του Δουβλίνου ως το Κορκ. Για να πετύχουν όσο το δυνατό περισσότερα, άρχιζαν την υπηρεσία αγρού κάθε μέρα στις 8 π.μ. Πήγαιναν στο πιο μακρινό σημείο του τομέα που είχαν διαλέξει και μετά εργάζονταν προς το μέρος που ήταν το τροχόσπιτο. Για να προλάβουν τυχόν επιθέσεις κατά της περιουσίας τους, όταν άρχιζαν να κηρύττουν σε περιοχές που ήταν κοντά στον τόπο που είχαν παρκάρει το τροχόσπιτό τους, το μετακινούσαν σε νέο μέρος. Όταν έφταναν σε μεγάλες πόλεις, προσπαθούσαν να επισκεφθούν όλους τους ανθρώπους πριν την Κυριακή, οπότε ήταν σχεδόν σίγουρο ότι ο ιερέας θα τους κατηγορούσε από τον άμβωνά του.

Τα δυο τολμηρά ζευγάρια βρήκαν πολλά άτομα που πρώτη φορά έβλεπαν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι οικοδεσπότες έλεγαν συχνά ότι η εκκλησία τους τούς απαγόρευε ακόμη και να διαβάζουν τη Γραφή. «Επομένως», είπε ο αδελφός Μάθιουζ, «εκτός από τη διανομή των βιβλιαρίων Η Οδός του Θεού Είναι Αγάπη, είχαμε επίσης μαζί μας αντίτυπα της Καθολικής Βίβλου Ντουαί, την οποία χρησιμοποιούσαμε και προσφέραμε στους ανθρώπους».

Αυτό το βιβλιάριο βοήθησε τους αδελφούς να εγκαταλείψουν την άποψη ότι έπρεπε να επισκέπτονται μόνο τους Προτεστάντες. Μιλούσαν σε όλους. Μοίρασαν τουλάχιστο 20.000 αντίτυπα αυτού του βιβλιαρίου στο ανατολικό τμήμα της χώρας, ενώ μια άλλη ομάδα έκανε το ίδιο έργο στη δυτική πλευρά. Και βρήκαν πολλά φιλόξενα άτομα. «Ποτέ δεν χρειάστηκε να αγοράσουμε πατάτες, γάλα ή κάτι παρόμοιο», είπαν ο αδελφός και η αδελφή Μάθιουζ.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ—ΜΙΑ ΑΙΘΟΥΣΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΣΤΟ ΔΟΥΒΛΙΝΟ!

Μέχρι αυτόν τον καιρό η εκκλησία του Δουβλίνου συναθροιζόταν σε κάθε είδους χώρους, κανένας από τους οποίους δεν ήταν άνετος. Σε έναν τόπο συναθροίσεων, που ήταν σοφίτα πάνω από το στάβλο ενός καθαριστηρίου, δεν ήταν παράξενο να σηκώνεις το κεφάλι σου και να βλέπεις ποντικούς να τρέχουν πάνω στα πάτερα. Γι’ αυτό οι αδελφοί αποφάσισαν πως ήταν πια καιρός να βρουν έναν τόπο που να τον χρησιμοποιούν μόνο αυτοί. Αφού έψαξαν πολύ, μπόρεσαν να μισθώσουν ένα κτίριο, που ήταν πριν γκαράζ, στην Τζαίημς Πλέις, μια μικρή πάροδο της οδού Μπάγγοτ στη νότια πλευρά του Δουβλίνου.

Η μετατροπή αυτού του παλιού κτιρίου σε κατάλληλη Αίθουσα Βασιλείας αποδείχτηκε δουλειά για άτομα που το ’λεγε η καρδιά τους. Χάρη στην τεράστια προσπάθεια των αδελφών, το παλιό κτίριο ανακαινίστηκε κι έγινε μια ωραία Αίθουσα Βασιλείας. Παραβρέθηκαν 134 άτομα στα εγκαίνια της αίθουσας το 1953.

Στις 3 Δεκεμβρίου 1954 η νέα Αίθουσα Βασιλείας φιλοξένησε ειδικούς επισκέπτες από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία—τους αδελφούς Φρέντερικ Γ. Φρανς και Γκραντ Σούτερ. Στις ομιλίες αυτών των αδελφών ήταν παρόντες πάνω από 20 ιεραπόστολοι, οι οποίοι άναβαν φωτιά στο νησί καθώς κήρυτταν τη Βασιλεία.

Στην Αίθουσα Βασιλείας του Δουβλίνου διεξάχτηκαν επίσης στα επόμενα χρόνια όλες οι συνελεύσεις περιοχής που έγιναν στη Δημοκρατία. Μπορείτε να φανταστείτε γύρω στους 200 αδελφούς και αδελφές να συνωστίζονται σε ένα μικρό χώρο, 7 επί 14 μέτρα; Δύο άτομα μαζί δεν μπορούσαν να ανέβουν από τη στενή σκάλα που οδηγούσε στον πάνω όροφο. Στις συνελεύσεις, όταν το φαγητό ετοιμαζόταν στον πάνω όροφο, τα πιάτα πήγαιναν από χέρι σε χέρι, ένα πιάτο κάθε φορά, σε αυτούς που περίμεναν κάτω. Δεν ήταν τόσο ευχάριστη όσο οι σύγχρονες Αίθουσες Βασιλείας, αλλά σε σύγκριση με μερικούς χώρους που χρησιμοποιούσαν πριν, ήταν παράδεισος.

ΙΔΡΥΕΤΑΙ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΜΗΜΑΤΟΣ

Στο έτος 1957 έγινε ένα μεγάλο βήμα στην προώθηση του έργου στην Ιρλανδία. Ο αδελφός Νορ διευθέτησε να ιδρυθεί ένα ξεχωριστό γραφείο τμήματος στο Δουβλίνο. Μέχρι τότε, στο Δουβλίνο λειτουργούσε μια αποθήκη εντύπων, ενώ το έργο επιβλεπόταν από το τμήμα της Βρετανίας.

Το νέο αυτό τμήμα, που εγκαταστάθηκε σε ένα τριώροφο οίκημα στην Οδό Λίντσεϊ 86 στη βόρεια πλευρά της πόλης, μπορούσε τώρα να συγκεντρώσει όλη την προσοχή του στις συγκεκριμένες ανάγκες του αγρού της Ιρλανδίας. Προς το παρόν, ωστόσο, η Βόρεια Ιρλανδία παράμεινε υπό την κατεύθυνση του τμήματος της Βρετανίας. Το νέο γραφείο τμήματος θα αναλάμβανε τώρα την επίβλεψη του έργου που γινόταν στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας.

ΤΟΝΙΖΕΤΑΙ Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΛΕΓΟΜΕΝΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Καθώς συνεχιζόταν ο εμπαιγμός από μέρους των θρησκειών, οι αδελφοί εξέθεταν με σφοδρότητα το λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο για το ποιόν του. Ένα από τα μέσα που χρησιμοποίησαν ήταν Η Σκοπιά της 15 Μαρτίου 1959. Αυτό το τεύχος περιείχε μια απόφαση από τις συνελεύσεις Θείο Θέλημα που διεξάχθηκαν εκείνο το έτος, η οποία απόφαση τόνιζε την παταγώδη αποτυχία του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου στο να κατευθύνει τους ανθρώπους στη Βασιλεία του Θεού ως την πραγματική θεραπεία των δεινών της ανθρωπότητας.

Το περιοδικό μοιράστηκε ευρέως στους κληρικούς της Ιρλανδίας. Και τι αντιδράσεις προκάλεσε! Ένα περιοδικό επιστράφηκε με τη λέξη «σαχλαμάρες» κακογραμμένη στην πρώτη σελίδα. Ένα άλλο επιστράφηκε από έναν κληρικό με το ακόλουθο μήνυμα:

«Μη μου ξαναστείλετε αυτές τις αηδίες . . . Εσείς κάνετε το έργο του Διαβόλου και μάλιστα για χρήματα . . . Αφήστε ήσυχους τους καλούς Ιρλανδούς. Έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να τους επηρεάσετε. Επαναλαμβάνω: Μη μου ταχυδρομήσετε ξανά αυτές τις αηδίες. Δεν διάβασα ούτε μια λέξη απ’ αυτές».

Αλλά μερικοί από «τους καλούς Ιρλανδούς» πεινούσαν πράγματι για την αλήθεια και ανταποκρίνονταν. Οι περισσότεροι, όμως, δυσκολεύονταν να πιστέψουν ότι οι αδελφοί υποκινούνταν από ένα πνεύμα γνήσιας ανιδιοτέλειας και αγάπης ώστε να χρησιμοποιούν το χρόνο και τους πόρους τους για να βοηθήσουν τους άλλους να μάθουν την αλήθεια. Δυσκολεύονταν επίσης να πιστέψουν ότι εκείνοι που ανταποκρίθηκαν στην αλήθεια δεν το έκαναν αυτό για χρήματα. Κυκλοφόρησαν πολυάριθμες ψεύτικες ιστορίες που έλεγαν ότι οι ενδιαφερόμενοι τάχα λάβαιναν χρήματα ή άλλα οφέλη αν άκουγαν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

ΟΧΛΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΟΥΕΞΦΟΡΝΤ

Σιγά-σιγά το κλίμα για τη διακήρυξη των καλών νέων στην Ιρλανδία βελτιωνόταν. Αλλά δεν ήταν όλοι διατεθειμένοι να ακούσουν ήρεμα το άγγελμα της Βασιλείας. Για παράδειγμα, ας πάμε στη γραφική πόλη Ουέξφορντ, στο νοτιοανατολικό τμήμα της Ιρλανδίας. Βρισκόμαστε στο έτος 1960.

Ο αδελφός Άλεξ Τέρνερ και η σύζυγός του έμεναν στο Ουέξφορντ ήδη δέκα μήνες περίπου, όταν ξέσπασαν προβλήματα. Ο αδελφός Τέρνερ κήρυττε από σπίτι σε σπίτι. Καθώς μιλούσε σε μερικούς ανθρώπους, ένας ιερέας τον πλησίασε από πίσω. «Δώσε μου αυτά τα βρωμερά έντυπα», φώναξε ο ιερέας, προσπαθώντας να αρπάξει την τσάντα με τα έντυπα που είχε ο αδελφός Τέρνερ. Μαζεύτηκε πλήθος, στο οποίο υπήρχε κι ένας άλλος ιερέας. Όταν ο αδελφός Τέρνερ αρνήθηκε να παραδώσει την τσάντα του, του επιτέθηκαν και τον χτύπησαν. Παρ’ όλα αυτά, μπόρεσε με τη σύζυγό του να ξεγλιστρήσει και πήγε στο αστυνομικό τμήμα για να αναφέρει την επίθεση.

Αν και εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ευαγγελιζόμενοι που κατοικούσαν μόνιμα στο Ουέξφορντ, η τοπική κοινότητα αναστατώθηκε από τις δραστηριότητες αυτών των σκαπανέων. Αυτό το μίσος μεταδόθηκε και στο δικαστικό σώμα. Μερικά από τα σχόλια του περιφερειακού δικαστή στη δίκη που ακολούθησε το απεικονίζουν αυτό καλά:

«Αναγκάζομαι να συμπεράνω ότι αυτή η υπόθεση υποκινήθηκε και επιβλήθηκε με θεατρινισμό, έχοντας ως απώτερο σκοπό τη δημιουργία δημοσιότητας για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά· ότι αυτοί οι άνθρωποι μεθοδεύουν μια συνωμοσία για να δυσφημίσουν τους κληρικούς, τους οποίους θεωρούν ανταγωνιστές τους· ότι επιχειρούν, κατά την άποψή μου, μια κοντόφθαλμη και καταδικασμένη εκ των προτέρων προσπάθεια να προσηλυτίσουν τους ανθρώπους αυτής της χώρας κι αυτής της κομητείας. Όπως έκαναν και στο παρελθόν, επιβάλλουν στους απρόθυμους ακροατές τους τις ανεπιθύμητες υπηρεσίες τους. . . . Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν εξαπολύσει επίθεση ενάντια στην παραδοσιακή πίστη των κατοίκων του Ουέξφορντ, μια επίθεση που έχει αποτύχει, θα αποτύχει και πρέπει να αποτύχει».

Δεν υπήρχε αμφιβολία για το ποιους συμπαθούσε ο δικαστής, ούτε και πιθανότητα να απονεμηθεί δικαιοσύνη. Και οι δυο ιερείς αρνήθηκαν μπροστά στο δικαστήριο ότι επιτέθηκαν στον αδελφό Τέρνερ. Αλλά κρίθηκαν τυπικά ένοχοι σωματικής βλάβης—και κατόπιν αφέθηκαν ατιμώρητοι!

Οι εφημερίδες σε όλη την Ιρλανδία και τη Βρετανία κάλυψαν την είδηση. Αρχικά, η δικαστική υπόθεση δημιούργησε εχθρική αντίδραση. Στην πραγματικότητα, όμως, είχε μερικά καλά αποτελέσματα. Η δυσμενής δημοσιότητα που έδωσαν οι εφημερίδες στις παράνομες πράξεις των ιερέων και του όχλου φάνηκε ότι αναχαίτισε τέτοια παράνομη συμπεριφορά. Όταν τα πνεύματα ηρέμησαν, όσοι ήταν λογικοί κατανόησαν ότι η βία αυτού του είδους ήταν απαράδεκτη.

Στην πραγματικότητα, μετά από αρκετό καιρό, αφού ιδρύθηκε μια εκκλησία στο Ουέξφορντ, ένας από τους ιερείς που είχαν πάρει μέρος στην επίθεση δέχτηκε ένα αντίτυπο του βιβλίου Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή και ζήτησε συγνώμη από έναν αδελφό για τη συμμετοχή του στο περιστατικό.

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΣΚΑΠΑΝΕΩΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΙΣΘΗΤΗ

Και στη δυτική επίσης πλευρά της χώρας οι σκαπανείς συνέχισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Να πώς μια τοπική εφημερίδα περίγραψε το έργο τους: «Κι άλλη εισβολή επιχειρήθηκε στο Ντόνεγκαλ από μια ενοχλητική πληγή πολύ πιο πανούργα από τις αλεπούδες ή τους ασβούς. Ολόκληρη στρατιά από άντρες και γυναίκες, μερικοί από τους οποίους περιοδεύουν με βέσπες, κάνουν επισκέψεις από πόρτα σε πόρτα σε κωμοπόλεις και χωριά, αφήνοντας δωρεάν τα περιοδικά τους».

Πόσο μεγάλη ήταν αυτή η στρατιά; Ήταν δύο σκαπάνισσες με μια βέσπα! Τι προκάλεσε αυτή την αντίδραση; Η πλατιά διανομή του ειδικού τεύχους του Ξύπνα! με ημερομηνία 8 Απριλίου 1961, που είχε τον τίτλο «Η Καθολική Εκκλησία στον 20ό Αιώνα». Η περιγραφή της εφημερίδας για τη μαρτυρία που έδωσαν οι δυο σκαπάνισσες μας θυμίζει τη ‘στρατιά των ακρίδων’ που περιγράφεται από τον απόστολο Ιωάννη στα εδάφια Αποκάλυψις 9:1-10.

Τέτοιοι σκαπανείς έπαιξαν μεγάλο ρόλο στο κήρυγμα των καλών νέων της Βασιλείας κατά τις δεκαετίες 1950 και 1960. Εκείνη την εποχή υπήρχαν μόνο τέσσερις με πέντε εκκλησίες στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Σε άλλα μέρη υπήρχαν μόνο μικροί, απομονωμένοι όμιλοι σκαπανέων και ευαγγελιζομένων που ήταν πρόθυμοι να ανεχτούν κάθε είδους στερήσεις και δυσχέρειες για να φέρουν σε πέρας τη διακονία τους.

Η εύρεση ασφαλούς στέγης εξακολουθούσε να είναι μεγάλο πρόβλημα για τους σκαπανείς που ήταν σε απομονωμένους διορισμούς. Στις πιο πολλές κωμοπόλεις ήταν σχεδόν αδύνατο να βρουν μέρος για να μείνουν. Πολλοί ειδικοί σκαπανείς έβρισκαν ότι ήταν πιο εύκολο να νοικιάζουν ανεπίπλωτα σπίτια σε αγροτικές περιοχές έξω από τις κωμοπόλεις, όπου ήταν πιο απίθανο να τους κάνουν έξωση. Ύστερα η Εταιρία τους παρείχε έπιπλα με ένα συμβολικό ενοίκιο. Αυτά τα σπίτια σε αγροτικές περιοχές χρησίμευσαν επίσης ως τόποι συναθροίσεων για τα ενδιαφερόμενα άτομα. Καθώς μειωνόταν η εχθρότητα, οι ειδικοί σκαπανείς μπόρεσαν να μετακομίσουν στις κωμοπόλεις. Η επιμέλεια των σκαπανέων συνέβαλε κατά πολύ στην αύξηση των Μαρτύρων στη Δημοκρατία από 211 ευαγγελιζόμενους το 1962 σε 253 το 1965.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ—ΔΟΥΒΛΙΝΟ 1965

Όταν ανακοινώθηκε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα έκαναν διεθνή συνέλευση στο Δουβλίνο το 1965, οι άνθρωποι καταθορυβήθηκαν. Όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα, έγινε φανερό ότι πολλοί δεν ήθελαν να διεξαχθεί αυτή η συνέλευση.

«Ήταν εποχή πολλών δυσκολιών—έρχονταν η μία μετά την άλλη και φαινόταν ότι θα ήταν αδύνατο να γίνει η συνέλευση», είπε ο Άρθουρ Μάθιουζ, ο υπεύθυνος για την οργάνωση της συνέλευσης. «Όμως, ο αγώνας για την προετοιμασία, και στην πραγματικότητα για την διεξαγωγή, της συνέλευσης δημιούργησε ένα θαυμάσιο πνεύμα ανάμεσα σε όλους τους αδελφούς». Αν και τα προβλήματα πολλαπλασιάζονταν, πώς καταπολέμησαν την αποθάρρυνση; Ο αδελφός Μάθιουζ έδειξε μια κάρτα στο γραφείο του που παράθετε από το εδάφιο Παροιμίαι 24:10: «Εάν μικροψυχήσης εν τη ημέρα της συμφοράς, μικρά είναι η δύναμίς σου».

Φανατική εναντίωση εγέρθηκε και από μερικά μέλη του δημοτικού συμβουλίου. Αυτοί είχαν το δικαίωμα να αρνηθούν τη χρήση του ποδοσφαιρικού γηπέδου που είχε νοικιαστεί για τη συνέλευση. Ένας σύμβουλος αποκάλεσε τους Μάρτυρες «συμφορά» και άλλοι υποστήριξαν έντονα ότι δεν έπρεπε να επιτρέψουν στους Μάρτυρες να χρησιμοποιήσουν τις εγκαταστάσεις. Όμως, ένας άλλος σύμβουλος τόνισε με σοφία ότι δεν θα ήταν σωστό να μην δοθεί έγκριση για τη διεξαγωγή της συνέλευσης σε μια χώρα που υπήρξε και η ίδια θύμα πολύχρονου θρησκευτικού διωγμού.

Το Μπορντ Φελτ (ο Ιρλανδικός Οργανισμός Τουρισμού) ήταν υπέρ της διεξαγωγής της συνέλευσης. «Μήπως προσπαθεί το Μπορντ Φελτ να κάνει την Ιρλανδία περίγελο του κόσμου;» έγραψε στην τοπική εφημερίδα ένας οργισμένος εναντιούμενος. «Η στάση του αποτελεί πολύ μεγαλύτερη απειλή για την Καθολική Εκκλησία από ό,τι οι δραστηριότητες των Μαρτύρων του Ιεχωβά και όλων των άλλων υποστηρικτών της ψεύτικης θρησκείας μαζί».

Ένας ανταποκριτής εφημερίδας σύγκρινε τους Μάρτυρες με τους επονείδιστους Κου Κλουξ Κλαν και τη Μαφία και ρώτησε: «Μήπως τους θέλει κανείς εδώ αυτούς τους ανθρώπους;» Αυτό παρακίνησε κάποιον να απαντήσει με συμπάθεια για τους Μάρτυρες, δηλώνοντας ότι ο συγγραφέας της επίθεσης κατά των Μαρτύρων του Ιεχωβά «θα έπρεπε να σκύψει το κεφάλι του από ντροπή».

ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΞΕΠΕΡΝΙΟΥΝΤΑΙ

Τελικά δόθηκε η έγκριση για να γίνει η συνέλευση. Όμως τα προβλήματα μόλις τώρα άρχιζαν. Ήταν αδύνατο να νοικιάσουν κάποιο κοντινό χώρο για τις εγκαταστάσεις της υπηρεσίας τροφίμων. Αυτό δημιούργησε μεγάλη έγνοια ώσπου η διοίκηση του γηπέδου είπε ότι οι αδελφοί μπορούσαν να στήσουν ένα αντίσκηνο μέσα στον ίδιο τον αγωνιστικό χώρο. Ωστόσο, οι ντόπιοι που μετάφεραν το αντίσκηνο στο γήπεδο αρνήθηκαν να το στήσουν. Έτσι οι αδελφοί έπρεπε να το κάνουν αυτό μόνοι τους, αν και δεν είχαν πείρα σε τέτοια πράγματα. Ο Ιεχωβά επενέβηκε και προμήθευσε βοήθεια. Κάποιοι άνθρωποι από μια άλλη εταιρία, που μετάφεραν τραπέζια και καρέκλες, είχαν επίσης ειδικότητα στο στήσιμο αντίσκηνων. Όταν είδαν το αδιέξοδο στο οποίο είχαν φτάσει οι αδελφοί, πρόσφεραν πολλή πρακτική και εξειδικευμένη βοήθεια και συμβουλή.

Ο Άρθουρ Χιούσον, που ήταν ο επίσκοπος της συνέλευσης, θυμάται πόσο δύσκολο ήταν να βρουν δωμάτια για όλους τους αναμενόμενους αντιπροσώπους. «Με το που κλείναμε τα δωμάτια, οι ιερείς ασκούσαν πίεση και τα καταλύματα ακυρώνονταν», μας είπε. «Συνολικά, το 50 τοις εκατό των δωματίων που κλείσαμε ακυρώθηκαν, και ακόμα, μερικά ξενοδοχεία στα οποία ρωτήσαμε είπαν ότι ήταν ‘πλήρη’». Υπήρχαν μέρες που τα δωμάτια που ακυρώνονταν ήταν πιο πολλά από αυτά που κλείνονταν.

Οι αδελφοί συνέχισαν με την πεποίθηση ότι, αν ήταν θέλημα του Ιεχωβά, η συνέλευση θα πραγματοποιούνταν. Τελικά βρήκαν όσα καταλύματα χρειάζονταν για 3.500 και πλέον Μάρτυρες του Ιεχωβά στα σπίτια των κατοίκων του Δουβλίνου. Με ποιο αποτέλεσμα για την περιοχή; Η προκατάληψη κατά των Μαρτύρων άρχισε να καταρρέει. «Δεν μας είχαν πει την αλήθεια σχετικά με σας», σχολίασαν μετά τη συνέλευση μερικές σπιτονοικοκυρές. «Οι ιερείς μάς είπαν ψέματα, μα τώρα που σας ξέρουμε θα χαρούμε πολύ να σας έχουμε και πάλι μαζί μας».

Όλες αυτές οι συνωμοτικές ενέργειες που έγιναν για να αποτύχει η συνέλευση έπεσαν στο κενό. «Ποτέ μου δεν παραβρέθηκα σε συνέλευση που να μην υπάρχει το πνεύμα του Ιεχωβά», είπε ο αδελφός Χιούσον, «αλλά και ποτέ μου δεν παρακολούθησα άλλη συνέλευση όπου το πνεύμα του Ιεχωβά ήταν τόσο έκδηλο πριν ή κατά τη διάρκειά της». Η μεγάλη σφοδρότητα της εναντίωσης έκανε τη νίκη πιο αξιοσημείωτη. Ενίσχυσε την εμπιστοσύνη των αδελφών στην υπόσχεση του Ιεχωβά: «Θέλουσι σε πολεμήσει, αλλά δεν θέλουσιν υπερισχύσει εναντίον σου, διότι εγώ είμαι μετά σου δια να σε σώζω και να σε ελευθερόνω».—Ιερ. 15:20.

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΑΛΜΑ

Αυτή η διεθνής συνέλευση του 1965 αποτέλεσε ένα καθοριστικό σημείο καμπής για τις δραστηριότητες του λαού του Ιεχωβά στην Ιρλανδία. Προκάλεσε μεγάλη δημοσιότητα και πολλά από τα σχόλια που έγιναν ήταν ευνοϊκά. Για πρώτη φορά το εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο παρουσίασε σκηνές από συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Έγινε επίσης καλή ειδησεογραφική κάλυψη του βαφτίσματος. Εφόσον δεν μπορούσαν να νοικιάσουν κάποιον κλειστό χώρο, οι αδελφοί διευθέτησαν να διεξαχθεί το βάφτισμα στη θάλασσα, σε μια παραλία δίπλα σε ένα μώλο στον Κόλπο του Δουβλίνου. Σε εκείνο το σημείο 65 άτομα συμβόλισαν την αφιέρωσή τους στον Ιεχωβά αψηφώντας την καταρρακτώδη βροχή και τους πολύ ψυχρούς ανέμους.

Την τελευταία μέρα της συνέλευσης, ο Φρέντερικ Γ. Φρανς (που αργότερα έγινε ο τέταρτος πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά) έδωσε μια συγκλονιστική ομιλία με θέμα «Ο Πρίγκιπας της Ειρήνης Επωμίζεται την Παγκόσμια Κυβέρνηση» σε ένα ακροατήριο 3.948 ατόμων. Είχε προετοιμαστεί λαβαίνοντας σοβαρά υπόψη ότι οι κάτοικοι της Ιρλανδίας είναι Καθολικοί, γι’ αυτό παράθεσε αποκλειστικά από την Καθολική Αγία Γραφή Ντουαί. Τι θαυμάσια μαρτυρία δόθηκε!

ΟΛΗ Η ΙΡΛΑΝΔΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΤΜΗΜΑ

Το επόμενο έτος, το 1966, πραγματοποιήθηκε ένα ακόμη μεγάλο βήμα πνευματικής προόδου—ολόκληρη η χώρα, το βόρειο και το νότιο τμήμα, τέθηκε υπό την κατεύθυνση του γραφείου του τμήματος στο Δουβλίνο. Η Ιρλανδία εξακολουθούσε να είναι πολιτικά και θρησκευτικά διαιρεμένη, όμως ο λαός του Ιεχωβά ήταν τώρα ενωμένος από κάθε άποψη. Εκείνο το έτος οι Μάρτυρες έφτασαν τους 268 στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας και τους 474 στη Βόρεια Ιρλανδία, αποτελούσαν δηλαδή μια μεγάλη αδελφότητα από 742 άτομα που εργάζονταν ενωμένα για να κάνουν το θέλημα του Ιεχωβά.

ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΠΙΕΣΕΙΣ

Στις πολυτάραχες δεκαετίες του 1970 και του 1980 αυξήθηκαν τα εθνικιστικά κινήματα και κλιμακώθηκαν οι τρομοκρατικές ενέργειες, ιδιαίτερα στη Βόρεια Ιρλανδία. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Μια αυξημένη πόλωση ανάμεσα στις Καθολικές και τις Προτεσταντικές κοινότητες αυτού του βορειοανατολικού τμήματος του νησιού.

Ο Νόρμαν Ρίτσαρντς ήταν ένας από τους επισκόπους περιοχής στη Βόρεια Ιρλανδία όταν ξέσπασαν οι ταραχές. Θυμάται πώς πίεζαν τους αδελφούς να ταχθούν με κάποια παράταξη.

«Προσπάθησαν να εξαναγκάσουν τους αδελφούς να υποστηρίξουν τις νυχτερινές περιπόλους της πολιτοφυλακής και να συμμετάσχουν στο στήσιμο οδοφραγμάτων για τον αποκλεισμό των περιοχών τους», είπε ο αδελφός Ρίτσαρντς. «Οι πολιτοφύλακες ζητούσαν συνεισφορές για να αγοράσουν τις προμήθειες που χρειάζονταν για την υπεράσπιση των περιοχών τους. Αποπειράθηκαν επίσης να κρεμάσουν εθνικιστικές σημαίες σε όλα τα κτίρια».

Οι αδελφοί παράμειναν σταθεροί μπροστά στον εκφοβισμό. Κανείς τους δεν συμβιβάστηκε και σύντομα όλοι οι άλλοι αντιλήφθηκαν ότι οι Μάρτυρες ήταν τελείως ουδέτεροι σε αυτή τη συμπλοκή. Ο κόσμος σύντομα κατανόησε τη στάση τους απέναντι στις εχθροπραξίες, την άποψή τους για τις σημαίες και την αποφασιστικότητά τους να μην είναι «εκ του κόσμου».—Ιωάν. 17:16· Ησ. 2:2-4· 1 Κορ. 10:14· 1 Ιωάν. 5:21.

Όταν οι αδελφοί ξεκαθάριζαν τη θέση τους, αυτό συνήθως προξενούσε εχθρότητα στην κοινότητα. Συχνά οι γείτονες που υποστήριζαν παραστρατιωτικές δραστηριότητες αρνούνταν να μιλήσουν στους αδελφούς. Με τον καιρό, όμως, καθώς οι αδελφοί εξακολουθούσαν να είναι φιλικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν με τρόπους που ήταν Γραφικά αποδεκτοί, τους δέχτηκαν και πάλι στην κοινότητα και αναγνώρισαν την αυστηρά ουδέτερη θέση τους.

ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΝΑ ΖΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΤΑΡΑΧΕΣ

Όταν η βία έφτασε στο αποκορύφωμά της, υπήρχε αδιάκοπος κίνδυνος από πυροβολισμούς και βομβιστικές ενέργειες σε διάφορα μέρη της επαρχίας. Η μαρτυρία νωρίς το βράδυ ελαττώθηκε γιατί οι άνθρωποι φοβούνταν να ανοίξουν τις πόρτες τους όταν σκοτείνιαζε. Αλλά το έργο επανεπισκέψεων και οι Γραφικές μελέτες συνεχίστηκαν με γοργό ρυθμό.

Ήταν λογικό να τρομάζουν οι άνθρωποι όταν έβλεπαν άγνωστους επισκέπτες. «Το απόγευμα μιας Κυριακής», θυμήθηκε ο αδελφός Ρίτσαρντς, «χτυπήσαμε μια πόρτα κι ένας άντρας μας άνοιξε με επιφυλακτικότητα. Του είπαμε ποιοι ήμασταν και γιατί τον επισκεπτόμασταν. Κατέβασε το χέρι από πίσω από την πλάτη του και είδαμε ότι κρατούσε ένα γεμάτο περίστροφο. ‘Είμαι αστυνομικός’, είπε, ‘και σκέφτηκα ότι μπορεί να ήσασταν από τον IRA’».

Πώς προσαρμόστηκαν οι αδελφοί σε μια τέτοια ζωή με πολεμικές συνθήκες; Ακολούθησαν τη συμβουλή του Ιησού στο εδάφιο Ματθαίος 10:16 (ΝΔΜ) που αναφέρει ότι θα πρέπει να είμαστε ‘συνετοί’, να αποφεύγουμε απερίσκεπτες ενέργειες. Αν, ενόσω βρίσκονταν στη διακονία, γινόταν εκεί κοντά κάποια έκρηξη βόμβας, τη συμπεριλάμβαναν απλώς στην παρουσίασή τους και έλεγαν κάτι σαν κι αυτό: «Γνωρίζετε ότι ο Θεός υπόσχεται πως θα τερματιστούν αυτά τα πράγματα;» και μετά συνέχιζαν τη συζήτησή τους. Φυσικά, η βία δεν έπληξε όλη τη Βόρεια Ιρλανδία· κι ούτε υπήρχε κάθε ώρα και στιγμή αυξημένη τρομοκρατική δραστηριότητα. «Δεν ήμασταν κάθε μέρα σε επιφυλακή για βόμβες και σφαίρες», είπε ένας αδελφός. «Τον πιο πολύ καιρό δεν υπήρχαν ταραχές».

ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ ΦΤΑΝΟΥΝ ΠΑΝΤΟΥ

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 μερικά στελέχη παραστρατιωτικών οργανώσεων προειδοποίησαν τους αδελφούς ότι θα τους σκότωναν αν έμπαιναν σε ορισμένες περιοχές. Η σύνεση υποδείκνυε προσωρινή υποχώρηση. Έτσι, αρκετές καθολικές περιοχές στο Μπέλφαστ δεν καλύπτονταν στο έργο μαρτυρίας. Ένας αδελφός εξήγησε με ποιον τρόπο ξανάρχισαν να δίνουν μαρτυρία σε αυτές τις περιοχές. Αυτός έμενε στα όρια Καθολικών και Προτεσταντικών συνοικισμών του Μπέλφαστ. Αυτός και η σύζυγός του έπαιρναν μαζί τους το παιδάκι τους μέσα στο καροτσάκι και σταδιακά εργάζονταν όλο και πιο πολύ στον Καθολικό τομέα, ενώ σε λίγο ενώθηκαν μαζί τους δυο ειδικοί σκαπανείς. Σιγά-σιγά άρχιζαν να τους συνηθίζουν και μετά από λίγο καιρό έγιναν διευθετήσεις για ομαδική μαρτυρία σε αυτές τις περιοχές, καθώς ενώθηκαν μαζί τους κι άλλοι ευαγγελιζόμενοι.

Τι προστάτεψε τους Μάρτυρες στις Καθολικές περιοχές; Η ουδετερότητά τους. Μια εμπειρία το αποδεικνύει αυτό: «Περίπου τρεις ή τέσσερις μήνες μετά από τότε που αρχίσαμε να εργαζόμαστε σε μια περιοχή, κάποιος άντρας μας προσκάλεσε στο σπίτι του. Στη διάρκεια της συζήτησης, μας είπε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν ευπρόσδεκτοι σε εκείνη την περιοχή. Αναγνώρισε την ουδετερότητά μας σε πολιτικές υποθέσεις που, όπως είπε, ήταν πολύ διαφορετική από τις ενέργειες πολλών ιερέων. Όταν ανάφερα ότι επισκεπτόμουν την περιοχή για αρκετό καιρό, ήταν σε θέση να μας πει πότε και πού κάναμε την πρώτη μας επίσκεψη στην περιοχή και ότι από τότε μας παρακολουθούσαν συνέχεια!»

Σε μια περίπτωση οι στρατιώτες σταμάτησαν αυτόν τον αδελφό και τον πήγαν στο αρχηγείο στρατού για ανάκριση. Του ζήτησαν να γίνει πληροφοριοδότης των δυνάμεων ασφαλείας τους και να κατασκοπεύει καθώς θα περιφερόταν στο έργο κηρύγματος. Ωστόσο, αφού εξήγησε ότι ως Μάρτυρας του Ιεχωβά ήταν ουδέτερος σε ό,τι αφορά τα πολιτικά, τον άφησαν να φύγει.

Αρκετοί αδελφοί από την Αγγλία είχαν μετακομίσει στην εκκλησία μιας κωμόπολης που βρισκόταν κοντά στα σύνορα της Βόρειας Ιρλανδίας με τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Μέσα σε δύο με τρία χρόνια έγιναν περίπου 200 βομβιστικές ενέργειες οι οποίες, εκτός από τις οχλαγωγίες και τους πυροβολισμούς που συνέβαιναν σχεδόν κάθε βράδυ, είχαν καταστρέψει το κέντρο της κωμόπολης. Αλλά σε όλη αυτή την περίοδο, οι αδελφοί ένιωθαν το προστατευτικό χέρι του Ιεχωβά. Μερικές φορές οι ντόπιοι προειδοποιούσαν τους Μάρτυρες πριν ξεσπάσουν προβλήματα. Παρά τις διαρκείς αναταραχές, οι αδελφοί διεξήγαν ανελλιπώς τις συναθροίσεις τους και συνέχιζαν τη διακονία τους. «Δεν επέτρεπαν μερικές φορές στις δυνάμεις ασφαλείας να μπουν σε ορισμένες περιοχές», είπε ένας ντόπιος Μάρτυρας, «όμως οι αδελφοί μπορούσαν πάντα να μπαίνουν σε αυτές τις περιοχές για να κηρύξουν, παρ’ ό,τι πολλοί από αυτούς ήταν Άγγλοι, επειδή πάντα διευκρίνιζαν την ουδετερότητά τους».

ΛΑΘΟΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ

Σε ορισμένες όμως περιπτώσεις, μερικοί ευαγγελιζόμενοι βρέθηκαν σε επικίνδυνες καταστάσεις, ενόσω ήταν στο έργο κηρύγματος. Με εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά και με ψυχραιμία, οι αδελφοί γλίτωσαν από σοβαρές σωματικές βλάβες. Για παράδειγμα, ένα νεαρό ειδικό σκαπανέα τον πέρασαν κατά λάθος για μέλος των δυνάμεων ασφαλείας. Ο ίδιος μας εξηγεί:

«Έκανα μερικές επανεπισκέψεις σε ένα συνοικισμό όπου ήταν γνωστό ότι συμπαθούσαν έντονα τον IRA, όταν ένα αυτοκίνητο σταμάτησε δίπλα μου. Ένας από τους επιβάτες του με σημάδεψε με ένα όπλο και με διάταξε να μπω στο αυτοκίνητο. Οι άνθρωποι που ήταν μέσα στο αυτοκίνητο με έψαξαν αμέσως. Στην αρχή νόμιζα ότι θα με πυροβολούσαν επειδή με είχαν περάσει κατά λάθος για στρατιώτη ντυμένο με πολιτικά. Με πήγαν σε ένα σπίτι και με κλείδωσαν σε μια μικρή αποθήκη, όπου ο χρόνος μού φαινόταν ατελείωτος. Ύστερα, αφού μου έδεσαν τα μάτια, με έβγαλαν έξω, με οδήγησαν σε ένα σπίτι και με ανάκριναν για πολλή ώρα σχετικά με το ποιος ήμουν και τι γύρευα σε εκείνη την περιοχή. Προσευχόμουν στον Ιεχωβά από την αρχή κιόλας για να μην πω ή κάνω κάτι που θα τους έδινε αιτία για να εξοργιστούν.

»Εξήγησα ότι ήμουν Μάρτυρας του Ιεχωβά και ότι ενδιαφερόμουν μόνο να βοηθήσω τους ανθρώπους να κατανοήσουν την Αγία Γραφή. Άκουγα αρκετούς άντρες να σκαλίζουν τα περιεχόμενα της τσάντας μου για την υπηρεσία αγρού και να σχολιάζουν τα αρχεία έργου από σπίτι σε σπίτι. Ένας από τους άντρες βγήκε από το δωμάτιο, λέγοντας: ‘Κράτα το όπλο και αν κάνει καμιά κίνηση—τίναξέ του τα μυαλά στον αέρα!’ Μετά από ώρα αυτός ο άντρας επέστρεψε. Φαίνεται ότι μπόρεσε να επιβεβαιώσει τα λόγια μου γιατί είπε στους άλλους ότι μπορούσαν να με αφήσουν ελεύθερο. Με πήγαν πίσω στο αυτοκίνητο, πάλι με δεμένα μάτια και υπό την απειλή όπλου, και με άφησαν κοντά στο κέντρο της κωμόπολης.

»Είμαι βέβαιος ότι το πνεύμα του Ιεχωβά με διατήρησε εντελώς ψύχραιμο και έτσι μπόρεσα να πω και να κάνω το σωστό ώστε να δεχτούν ότι ήμουν ολοκληρωτικά ουδέτερος. Το ίδιο απόγευμα έκανα με έναν αδελφό μια προγραμματισμένη επανεπίσκεψη σε ένα ενδιαφερόμενο άτομο που έμενε στον ίδιο συνοικισμό, και στο εξής εργαζόμασταν εκεί συχνά χωρίς να μας ξαναενοχλήσουν».

ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΑΝ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

Σε μια άλλη περίπτωση δυο σκαπανείς εργάζονταν στη μικρή μεθοριακή κωμόπολη Κροσμάγκλεν, που βρίσκεται μόλις μέσα στη Βόρεια Ιρλανδία. Ήταν ξένοι στους πιο πολλούς κατοίκους της περιοχής. Δεν ήξεραν ότι πρόσφατα ο IRA είχε μοιράσει φυλλάδια για να προειδοποιήσει τον κόσμο στην κωμόπολη πως θα ερχόταν μια ειδική μονάδα του Βρετανικού Στρατού, η SAS—μια πολύ καλά εκπαιδευμένη μονάδα που δρούσε συχνά χωρίς στολή. Οι ντόπιοι υπόθεσαν ότι οι σκαπανείς ήταν μέλη της μονάδας SAS.

Αφού τελείωσαν τις επισκέψεις τους στην υπηρεσία αγρού και πριν επιστρέψουν στα σπίτια τους, οι αδελφοί σταμάτησαν να πιουν έναν καφέ καθώς περίμεναν το λεωφορείο. Ρώτησαν τη γυναίκα που ήταν στο κατάστημα αν είχε φτάσει το λεωφορείο. Αυτή τους κατηγόρησε γεμάτη θυμό ότι ήταν στρατιώτες και ύστερα βγήκε έξω μανιασμένη. Οι αδελφοί έφυγαν κι αυτοί από το μαγαζί. Καθώς περίμεναν όρθιοι το λεωφορείο, ήρθαν μερικοί άντρες με αυτοκίνητο, πήγαν στο καφενείο, μετά από λίγο βγήκαν από αυτό και οδηγώντας αργά γύρω από την πλατεία κατευθύνθηκαν προς το μέρος όπου περίμεναν οι αδελφοί και τους έκαναν μερικές ερωτήσεις. Οι αδελφοί πίστεψαν ότι ήταν άνθρωποι του IRA. Μας λένε τι συνέβηκε κατόπιν:

«Το λεωφορείο, ένα παλιό σαραβαλιασμένο όχημα, έφτασε. Κόψαμε εισητήριο και ανεβήκαμε. Τότε προσέξαμε ότι οι άνθρωποι που μας είχαν κάνει τις ερωτήσεις συζητούσαν σοβαρά με τον οδηγό. Ύστερα από λίγο το λεωφορείο ξεκίνησε, αλλά ταυτόχρονα έφυγε και το αυτοκίνητο που ήταν γεμάτο με άντρες. Φοβόμασταν ότι είχαν συννενοηθεί να συναντηθούν σε κάποιον απόμερο υπαίθριο δρόμο έξω από την πόλη. Την προηγούμενη μόλις νύχτα, είχαν σταματήσει στην περιοχή ένα μικρό λεωφορείο, έστησαν στη σειρά δέκα άντρες και τους πυροβόλησαν· εννέα από αυτούς σκοτώθηκαν.

»Ο μακρύς δρόμος της επιστροφής μάς φάνηκε ατελείωτος, αλλά καθώς πλησιάζαμε την κωμόπολη, καταλάβαμε ότι δεν θα συνέβαινε τίποτε. Όταν ζητήσαμε από τον οδηγό να σταματήσει για να κατεβούμε, μας ρώτησε: ‘Για πέστε μου, έχετε κανένα από τα βιβλία σας;’ Είναι φανερό ότι μας ήξερε, και του δώσαμε τα τελευταία τεύχη της Σκοπιάς και του Ξύπνα! Έπειτα τον ρωτήσαμε ποιοι ήταν εκείνοι οι άντρες που μας έκαναν ερωτήσεις. ‘Α, μην ανησυχείτε’, απάντησε. ‘Εγώ ήξερα ποιοι ήσασταν. Τους έβαλα στη θέση τους. Μην ανησυχείτε καθόλου. Είσαστε απόλυτα ασφαλείς τώρα!’»

ΕΥΝΟΪΚΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΤΟΝ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΤΟΜΕΑ

Επί χρόνια στη Βόρεια Ιρλανδία, κυρίως οι Προτεσταντικές περιοχές ανταποκρίνονταν στην αλήθεια. Τώρα όμως, ολοένα και περισσότεροι Καθολικοί έδειχναν ενδιαφέρον, γιατί άρχισαν να διακρίνουν ότι αυτό το σύστημα δεν είχε τίποτε να τους προσφέρει και ότι η εκκλησία δεν είχε προσκολληθεί στις Βιβλικές αρχές. Ένας νεαρός Καθολικός που ήταν νοσοκόμος άκουσε την αλήθεια στο έργο από πόρτα σε πόρτα. Ποιες ήταν οι αντιδράσεις του;

«Ήταν Άγγλοι», είπε για τους αδελφούς που τον επισκέφθηκαν, «και στην αρχή πίστευα ότι κανένας ξένος δεν θα έπρεπε να έρχεται στην Ιρλανδία και να μας διδάσκει για τη θρησκεία». Παρ’ όλα αυτά, οι αδελφοί χρησιμοποίησαν επιδέξια την Αγία Γραφή για να απαντήσουν στις αντιρρήσεις και στις ερωτήσεις του. Αφού ο εμπαιγμός του μετατράπηκε σε σεβασμό, δέχτηκε το βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Λαχταρούσε να μάθει κι άλλα για το Λόγο του Θεού, γιατί κατάλαβε ότι δεν ήξερε τίποτε για την Αγία Γραφή, κι ας είχε τρεις θείους που ήταν Καθολικοί ιερείς. Όμως οι συνθήκες εργασίας του άλλαξαν και έχασε την επαφή με τους αδελφούς.

Καθώς αυξάνονταν οι ταραχές στη Βόρεια Ιρλανδία, έβλεπε από πρώτο χέρι στο νοσοκομείο που εργαζόταν τις φρικιαστικές επιπτώσεις των πυροβολισμών και των βομβιστικών ενεργειών. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει από αυτά τα τρομακτικά πράγματα, άρχισε να καπνίζει και να πίνει υπερβολικά. Δεν μπορούσε παρά να αναρωτιέται: «Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί τα επιτρέπει ο Θεός;» Ωστόσο, στη διάρκεια αυτής της περιόδου, θυμήθηκε την πρώτη του επαφή με την αλήθεια και κατάλαβε ότι οι απαντήσεις βρίσκονταν πράγματι στην Αγία Γραφή. Άρχισε να επανορθώνει τη ζωή του και να προσεύχεται στον Θεό για βοήθεια.

Όταν επισκέφθηκε το πατρικό του σπίτι, τον περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Ο μικρότερος αδελφός του μελετούσε την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά! «Καθήσαμε μέχρι τις τέσσερις το πρωί και συζητούσαμε αυτά που μάθαινε ο αδελφός μου», εξήγησε. «Πόσο χαιρόμουν που μάθαινα ότι υπήρχε ένας Θεός που ενδιαφέρεται, που θα καθαρίσει τη γη και θα εξαλείψει την αρρώστια και το θάνατο. Έπρεπε οπωσδήποτε να μάθω κι άλλα».

Επέστρεψε στην εργασία του στο Λόντοντερρυ. Ένα πρωί χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Συνήθως δεν άκουγε το κουδούνι, επειδή δούλευε νυχτερινή βάρδια, όμως αυτή τη φορά ξύπνησε και πήγε νυσταγμένα στην πόρτα. Δυο αδελφές έφευγαν από το μονοπάτι του κήπου γιατί νόμιζαν πως δεν ήταν κανείς στο σπίτι. Τις ρώτησε αν ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά. «Όταν είπαν ναι, η καρδιά μου σκίρτησε από χαρά», αφηγείται, «και τους ζήτησα μια Γραφική μελέτη!» Αυτός έκανε γρήγορη πρόοδο στην αλήθεια, κάτι που ήταν κοινό με πολλούς άλλους που ήταν στο παρελθόν Καθολικοί.

ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΤΩΝ ΤΑΡΑΧΩΝ

Σε μια άλλη περιοχή του Μπέλφαστ όπου υπήρχαν έντονες Καθολικές πεποιθήσεις, δυο νεαρές ήταν αναμειγμένες στις πολιτικές διαμάχες και στις παραστρατιωτικές δραστηριότητες της εποχής. Κάποτε αντιλήφθηκαν ότι δεν θα έπρεπε να είναι έτσι τα πράγματα. Άρχισαν να τους δημιουργούνται ερωτήματα σχετικά με το μίσος των συντρόφων τους, καθώς και την έλλειψη σεβασμού για τη ζωή που έδειχναν μερικά άτομα τα οποία δεν δίσταζαν να σακατέψουν και να σκοτώσουν προκειμένου να υποστηρίξουν το σκοπό τους.

Όταν ένας ευαγγελιζόμενος τις επισκέφτηκε στο σπίτι τους και τους μίλησε για την αλήθεια, στην αρχή ήταν δύσπιστες. Αλλά λίγο-λίγο έφτασαν να διακρίνουν ότι η υπόσχεση του Θεού για μια κυβέρνηση που θα ξεδιάλυνε τα ζητήματα στη γη ήταν η μόνη ρεαλιστική λύση των προβλημάτων που έπλητταν το Μπέλφαστ. (Ψαλμ. 46:8, 9· Ησ. 2:4· Δαν. 2:44) Αρχικά τους ήταν δύσκολο να πιστέψουν ότι θα μπορούσε κάποιος να είναι ουδέτερος σε ένα περιβάλλον σαν το δικό τους, αλλά καθώς συναναστρέφονταν τους αδελφούς στην Αίθουσα Βασιλείας έβλεπαν ότι ήταν δυνατό να επιτευχτεί η Χριστιανική ουδετερότητα. Απόχτησαν προσωπική εμπειρία της πραγματικής ενότητας και αγάπης που εκδηλώνουν οι ακόλουθοι του Χριστού και σύντομα προχώρησαν κι αυτές στην αλήθεια.—Ιωάν. 13:34, 35.

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ

Ο Ιεχωβά μπορεί να κάνει το σπόρο της αλήθειας να αυξηθεί στις καρδιές των ανθρώπων, έστω κι αν ήταν για χρόνια αδρανής. (1 Κορ. 3:6, 7, ΝΔΜ) Τέτοια άτομα μπορεί ξαφνικά να κάνουν γρήγορη πρόοδο στην αλήθεια. Μια αδελφή που ασχολούνταν στο έργο δρόμου είχε μια τέτοια εμπειρία.

«Τρόμαξα αρκετά όταν είδα έναν άντρα με μια τσάντα για ψώνια στο κάθε του χέρι να κατευθύνεται προς τη μεριά μου αποφασιστικά», είπε. «Σταμάτησε, ακούμπησε τις τσάντες του και ρώτησε αν ήμουν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Όταν είπα πως ήμουν, ζήτησε το ‘κόκκινο βιβλίο’, το Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη. Τότε ήρθε η έκπληξη. Ρώτησε αν μπορούσε να τον επισκεφθεί κάποιος για να κάνουν Γραφική μελέτη!»

Αυτός ο άντρας είχε λάβει το βιβλίο «Έπεσε Βαβυλών η Μεγάλη»—Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά! το 1963 από ένα συνάδελφό του. Το διάβασε, διάκρινε ότι αυτή ήταν η αλήθεια, αλλά δεν έκανε καμιά ενέργεια. Αργότερα, ενώ ήταν ακόμη ελεύθερος, προσευχήθηκε στον Ιεχωβά και υποσχέθηκε ότι, αν ο Ιεχωβά του έδινε μια οικογένεια, θα ανάτρεφε τα παιδιά του ώστε να υπηρετούν τον Ιεχωβά. Τώρα, μετά από 20 περίπου χρόνια, αν και ήταν παντρεμένος και είχε τέσσερα παιδιά, δεν είχε εκπληρώσει ακόμη εκείνη την υπόσχεση. Κινδύνευε να χάσει την οικογένειά του εξαιτίας προσωπικών προβλημάτων.

Αναγνωρίζοντας την πνευματική του ανάγκη, έψαξε για αδελφούς. Ένας γείτονάς του τού είχε πει σε ποιο δρόμο θα μπορούσε να βρει Μάρτυρες κάθε Σάββατο γύρω στο μεσημέρι. Έτσι ξεκίνησε για να τους βρει. Άρχισε από την πρώτη στιγμή να παρακολουθεί τακτικά τις συναθροίσεις, φέρνοντας μαζί του και τα παιδιά του. Καθώς αποχτούσε μεγαλύτερη κατανόηση για τους κανόνες του Ιεχωβά, άρχισε να κάνει αλλαγές στη ζωή του. Δυο μήνες μετά την επανασύνδεσή του με τους αδελφούς, παραβρέθηκε στην πρώτη του συνέλευση περιοχής, η οποία του έδωσε τη δύναμη να κόψει το τσιγάρο.

Ύστερα ήρθε μια μεγάλη δοκιμασία. Η σύζυγός του, υποκινούμενη από την εναντίωση της οικογένειάς της, αρνιόταν να του μιλήσει για εβδομάδες και τελικά απείλησε ότι θα τον χωρίσει αν δεν εγκατάλειπε την αλήθεια. Τι ειρωνεία να κινδυνεύει αυτό που προσπάθησε να σώσει μπαίνοντας στην αλήθεια, δηλαδή ο γάμος του, σαν αποτέλεσμα της υπηρεσίας του στον Ιεχωβά. Όμως σκέφτηκε σοφά ότι, αν άφηνε την αλήθεια τώρα, θα έχανε στο τέλος τα πάντα για τον εαυτό του και για την οικογένειά του. Έτσι παράμεινε σταθερός. Όπως αποδείχτηκε, η σύζυγός του δεν ήθελε στην πραγματικότητα να χωρίσουν, αλλά απλώς υπόκυπτε στην πίεση της οικογένειάς της. Τώρα αναγνωρίζει ότι, αν ο σύζυγός της δεν είχε γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά, δεν θα ήταν πια μαζί.

ΣΥΝΕΧΗΣ ΑΥΞΗΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας, επίσης, η επιμονή των αδελφών στο να μεταδίδουν παντού το φως της αλήθειας άρχισε να φέρνει καλά αποτελέσματα.

Ένα ζευγάρι Καθολικών είχε λυπηθεί πολύ από το θάνατο της τετράχρονης κόρης τους. Μερικοί έλεγαν ότι έπρεπε να πεθάνει «γιατί ο Θεός την ήθελε στον ουρανό», κι ότι «δεν ήταν γραφτό να μείνει σε αυτόν τον κόσμο». Αυτά δεν μπορούσαν να τα καταλάβουν οι θλιμμένοι εκείνοι γονείς. «Ήμασταν καλοί Καθολικοί», είπαν. «Πηγαίναμε στη Λειτουργία και πιστεύαμε στον Θεό, αλλά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε γιατί η κόρη μας έπρεπε να πεθάνει!»

Η μητέρα άρχισε να μελετάει, όμως ο σύζυγός της δεν ελκύστηκε, αρχικά, από την αλήθεια. ‘Ούτε γενέθλια! Ούτε Χριστούγεννα! Να πρέπει να πηγαίνεις σε όλες αυτές τις συναθροίσεις! Να κόψεις το τσιγάρο! Δεν κάνω εγώ γι’ αυτά’, σκέφτηκε. Αλλά κατά βάθος θαύμαζε τη σύζυγό του για την αυξανόμενη αφοσίωσή της στον Ιεχωβά. Στην αρχή, όταν έρχονταν οι αδελφοί για τη Γραφική μελέτη, αυτός έφευγε από την πίσω πόρτα. Ωστόσο, αργότερα καθόταν και άκουγε, και άρχισε να δείχνει εκτίμηση για την αλήθεια.

Έμεινε άναυδος όταν έμαθε ότι ο Ιεχωβά ήταν, στην πραγματικότητα, ο αληθινός Θεός. «Νόμιζα ότι ήταν κάποιος εκατομμυριούχος Αμερικανός», είπε. Τελικά η οικογένεια ενώθηκε στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Η πίστη τους στον αληθινό Θεό τους έδωσε πολύ κουράγιο όταν πέθανε αναπάντεχα ο μεγαλύτερος γιος τους από λευχαιμία. «Αν δεν γνωρίζαμε την αλήθεια και δεν είχαμε τους αδελφούς στην εκκλησία, θα είχαμε αυτοκτονήσει», ομολόγησε.

Ένας άλλος Καθολικός είχε συγκλονιστεί από την αδικία και τα παθήματα που υπήρχαν στον κόσμο. Ο πόλεμος του Βιετνάμ, η φρίκη της Μπιάφρα, τα εκατομμύρια άνθρωποι που λιμοκτονούσαν σε έναν κόσμο αφθονίας—όλα φαίνονταν τόσο εσφαλμένα. Για να σβήσει αυτή την τραγική πραγματικότητα, άρχισε να πίνει υπερβολικά. Όταν ήρθε σε επαφή με το άγγελμα της Αγίας Γραφής, βρήκε την εξήγηση γι’ αυτό το φρικιαστικό σατανικό σύστημα πραγμάτων.

Προόδευσε στην αλήθεια και ενασχολήθηκε πλήρως στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Όταν επισκέφθηκε μερικούς αδελφούς στο Μπέλφαστ, τους συνόδευσε στο έργο από σπίτι σε σπίτι σε μια περιοχή της πόλης όπου ζούσαν Βασιλόφρονες (Αντιεθνικιστές). Προηγουμένως, δεν θα σκεφτόταν καν να επισκεφθεί τη Βόρεια Ιρλανδία, πολύ περισσότερο να τολμήσει να πάει σε περιοχές Βασιλοφρόνων. Να, όμως, που το έκανε τώρα. Τον προσκάλεσαν σε ένα σπίτι και ο οικοδεσπότης κατάλαβε ότι ο αδελφός ήταν πριν Καθολικός. Έτσι τον ρώτησε: «Όταν ήσουν Καθολικός, υποστήριζες τον IRA;» Ο αδελφός αντιλήφθηκε ότι αυτός ο άντρας θα μπορούσε να αντιδράσει βίαια, εφόσον είχε μόλις αποφυλακιστεί επειδή τον είχαν πιάσει με όπλο την ώρα που πήγαινε να σκοτώσει έναν Καθολικό. Γι’ αυτό ο αδελφός είπε: «Δεν είμαι πια Καθολικός. Είμαι Χριστιανός Μάρτυρας του Ιεχωβά. Ως αληθινός Χριστιανός, ποτέ μου δεν θα σκότωνα κάποιον για χάρη οποιασδήποτε κυβέρνησης ή οποιουδήποτε ανθρώπου». Τότε ο οικοδεσπότης τού έσφιξε το χέρι και είπε: «Οι σκοτωμοί δεν είναι σωστοί. Μπράβο σας, κάνετε ένα καλό έργο. Να το συνεχίσετε».

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ

Η προθυμία πολλών αδελφών από άλλες χώρες να μετακομίσουν για να υπηρετήσουν εκεί όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη συνέβαλε πολύ στην επιτάχυνση του έργου στην Ιρλανδία. Ανταποκρίθηκαν σε μια πρόσκληση όμοια με αυτή που έγινε στον απόστολο Παύλο: «Διάβα εις Μακεδονίαν και βοήθησον ημάς». (Πράξ. 16:9) Αυτό απαιτούσε βαθιά αγάπη για τον Ιεχωβά και πραγματικά αυτοθυσιαστικό πνεύμα. Αλλά ακολούθησαν έξοχα αποτελέσματα και αμοιβές.

Υπήρχαν, βέβαια, δυσκολίες που έπρεπε να υπερνικηθούν, όπως το να βρουν εργασία και να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Αλλά αυτοί οι αδελφοί και οι αδελφές δοκίμασαν τον Ιεχωβά και αυτός ποτέ δεν τους απογοήτευσε. «Τα παιδιά μας προσαρμόστηκαν εύκολα», είπε ένα ζευγάρι, «και διαπιστώσαμε ότι από τότε που μετακομίσαμε εδώ μετέχουμε περισσότερο στα πνευματικά πράγματα ως οικογένεια». Η κεφαλή μιας οικογένειας σχολίασε πώς ωφελήθηκε η δική του οικογένεια από τη μετακόμισή τους στην Ιρλανδία: «Μας βοήθησε να αποφύγουμε να απορροφηθούμε από κοσμικά πράγματα», είπε, «και πετύχαμε το στόχο του σκαπανικού ως οικογένεια».

Άμεση απόρροια αυτού του γεγονότος ήταν η ενίσχυση που δόθηκε στις εκκλησίες από θαρραλέους σκαπανείς που ήλθαν κυρίως από τη Βρετανία. Μερικοί μάλιστα εγκαταστάθηκαν στην Ιρλανδία αφού απόχτησαν δική τους οικογένεια. Πολλά ζευγάρια σκαπανέων ήρθαν αρχικά στην Ιρλανδία με σκοπό να μείνουν ένα ή δυο χρόνια και μετά να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Μερικοί πράγματι επέστρεψαν, έχοντας συνεισφέρει πολύ στην προώθηση του έργου εδώ. Άλλοι, όμως, κατάφεραν να μείνουν στην Ιρλανδία.

Στην Ιρλανδία συνηθίζεται γενικά τα παντρεμένα ζευγάρια να έχουν μεγάλες οικογένειες και να κάνουν παιδιά όσο γίνεται πιο γρήγορα. Γι’ αυτό και οι Ιρλανδοί το θεωρούσαν αφύσικο να βλέπουν ζευγάρια σκαπανέων χωρίς παιδιά. Όταν οι ντόπιοι ανακάλυπταν ότι οι σκαπανείς που τους επισκέπτονταν δεν είχαν παιδιά, συχνά έλεγαν με συμπόνια: «Θα σου ανάψω ένα κεράκι!» Όταν αυτοί οι σκαπανείς που έμεναν στην τοπική κοινότητα έκαναν παιδιά, οι ντόπιοι τους δέχονταν πολύ πιο εύκολα. Αυτό είχε σταθεροποιητική επίδραση στις εκκλησίες. Αντί οι σκαπανείς να αλλάζουν κάθε τόσο διορισμούς, επήλθε τώρα κάποια μονιμότητα.

Σε 30 περίπου από τις 80 εκκλησίες υπάρχει ένας θαυμάσιος πυρήνας πρεσβυτέρων και ευαγγελιζομένων που προέρχονται από τις οικογένειες των σκαπανέων που εγκαταστάθηκαν εδώ. Οι τέσσερις από τους πέντε πρεσβυτέρους μιας εκκλησίας ήρθαν αρχικά στην Ιρλανδία ως σκαπανείς. Γιατί έμειναν; Απαντούν: «Έγινε το σπίτι μας». «Θέλαμε να συνεχίσουμε να υπηρετούμε εκεί όπου η ανάγκη ήταν μεγάλη». «Δεν είχε νόημα να γυρίσουμε εκεί όπου δεν υπήρχε μεγάλη ανάγκη». Ο Ιεχωβά ευλόγησε τη διακονία τους. Το 1982 υπήρχαν 2.021 Μάρτυρες στην Ιρλανδία.

Επειδή το έργο ανθούσε και στη Βόρεια Ιρλανδία και στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας, ήταν φυσικό οι δαίμονες να καταβάλουν ακόμη περισσότερες προσπάθειες για να εμποδίσουν την πρόοδο. Ένα όπλο που χρησιμοποίησαν ξανά ήταν η αποστασία.

ΞΑΝΑΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΣΤΟ ΔΟΥΒΛΙΝΟ

Στη διάρκεια του 1982 αναπτύχτηκε μια δριμύτατη μορφή αποστασίας, κυρίως στην περιοχή του Δουβλίνου. Μερικοί αδελφοί άρχισαν να καταφρονούν την εκκλησιαστική εξουσία και να αμφισβητούν την ορθότητα των διδασκαλιών των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Προωθούσαν την άποψη ότι ο κάθε Χριστιανός θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να αποφασίζει μόνος του για διάφορα δογματικά ζητήματα.

Αθόρυβα και ύπουλα έσπερναν στις διάνοιες των άλλων σπόρους αμφιβολίας σχετικά με τα δόγματα. Αμφισβητούσαν την ακεραιότητα μελών του Κυβερνώντος Σώματος. Όσοι διαφωνούντες υπηρετούσαν ως πρεσβύτεροι και διακονικοί υπηρέτες εφάρμοζαν στο ελάχιστο τις οργανωτικές οδηγίες. Διάδιδαν από το βήμα, καθώς και κρυφά, τις δικές τους ιδέες, υποσκάπτοντας έτσι την εμπιστοσύνη των άλλων στην οργάνωση του Ιεχωβά.

Καθώς γινόταν όλο και πιο έκδηλο αυτό το στασιαστικό πνεύμα, οι όσιοι πρεσβύτεροι των εκκλησιών προσπαθούσαν να βοηθήσουν αυτά τα άτομα να ανακτήσουν την πνευματική τους ισορροπία και την πίστη τους κι έτσι να αποφύγουν το πνευματικό ναυάγιο. (1 Τιμ. 1:19) Εκείνοι που ήταν όσιοι γνώριζαν καλά τους κινδύνους αυτής ακριβώς της κατάστασης, όπως προείπε ο απόστολος Παύλος και ο απόστολος Πέτρος.—Πράξ. 20:30· 2 Πέτρ. 2:1, 3.

Ο Τζων Μπαρ, από το Κυβερνών Σώμα, και ο Ρόμπερτ Πέβι, που είχε κάνει σκαπανικό στην Ιρλανδία και τώρα υπηρετεί στο Μπέθελ του Μπρούκλιν, πρόσφεραν βοήθεια. Ενώ βρίσκονταν για διακοπές στη Βρετανία, αφιέρωσαν χρόνο για να έρθουν στην Ιρλανδία, να μιλήσουν στους αδελφούς και να τους ενθαρρύνουν. Συζήτησαν λογικά με τους αδελφούς και εξέτασαν πλήρως πολλές απορίες τους σχετικά με δογματικά ζητήματα. Ωστόσο, φάνηκε καθαρά ότι οι απορίες που διατύπωναν οι δυσαρεστημένοι ήταν απλώς η επιφάνεια. Κατά βάθος, το πραγματικό ζήτημα είχε σχέση με το αν αυτή ήταν η οργάνωση του Ιεχωβά ή όχι.

Ενώ η απόρριψη της αλήθειας γινόταν όλο και πιο ξεκάθαρη, οι πρεσβύτεροι και πάλι προσπάθησαν να βοηθήσουν αυτούς που είχαν επηρεαστεί από τον αποστατικό τρόπο σκέψης. Ταυτόχρονα, όμως, αντιλήφθηκαν ότι έπρεπε να ακολουθήσουν τη συμβουλή που έδωσε ο Παύλος στον Τιμόθεο όταν είπε: «Να παραγγείλεις εις τινας να μη ετεροδιδασκαλώσι». (1 Τιμ. 1:3) Όπως προειδοποίησε ο Παύλος τον Τιμόθεο, η διδασκαλία αυτών των αποστατών «κατατρώγει ως γάγγραινα». Στο τέλος οι πρεσβύτεροι δεν είχαν άλλη εκλογή από το να αποβάλουν τέτοια άτομα από την εκκλησία.—2 Τιμ. 2:17.

Η απομάκρυνση αυτών που απόρριψαν την οργάνωση του Θεού επέτρεψε στο έργο να ανθήσει. Το 1982, όταν άρχισε η αποστασία, υπήρχαν στην Ιρλανδία κατά μέσο όρο 2.021 Μάρτυρες του Ιεχωβά. Το 1983 αυξήθηκαν σε 2.124, το 1984 σε 2.278, το 1985 σε 2.403, το 1986 ήταν 2.472, και σημειώθηκε ένα ανώτατο όριο από 2.661 το Μάιο του 1987. Η σταθερή πρόοδος συνεχίζεται. Όλοι δοκιμάστηκαν πλήρως ως προς την οσιότητά τους, αλλά η συντριπτική πλειονότητα είχε θέσει την οσιότητά της στον Ιεχωβά και στην οργάνωσή του κι όχι σε ανθρώπους. Αναγνώρισαν πού βρισκόταν η αλήθεια και από ποια πηγή την είχαν μάθει, γι’ αυτό και προσκολλήθηκαν σταθερά σε αυτήν. Παράμειναν δραστήριοι στο ζωτικό έργο κηρύγματος και διδασκαλίας.

«ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΒΙΒΛΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ» ΣΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΚΗ

Για χρόνια, τα έντυπα που ο λαός του Ιεχωβά είχε στη διάθεσή του στην ιρλανδική γλώσσα ήταν όλα κι όλα ένα-δυο φυλλάδια κι ένα βιβλιάριο. Επομένως, ένιωσαν μεγάλη συγκίνηση όταν έλαβαν στη συνέλευση περιφερείας του 1982 Το Βιβλίο Μου με τις Βιβλικές Ιστορίες στην ιρλανδική. Στην Ιρλανδία γενικά χρησιμοποιούν την αγγλική γλώσσα. Ωστόσο, στα τελευταία χρόνια έχει αναβιώσει το ενδιαφέρον για την ιρλανδική (που είναι μια παλιότερη κελτική γλώσσα). Σε ορισμένα μέρη της χώρας (στις Γαελικές περιοχές) χρησιμοποιούν μόνο αυτή τη γλώσσα. Τώρα οι αδελφοί είχαν κάτι το αξιόλογο να προσφέρουν σε αυτές τις περιοχές, ιδιαίτερα στα άτομα που ενδιαφέρονταν για τη μητρική τους γλώσσα.

Πολλοί δάσκαλοι, ιερείς και άτομα που δίδασκαν στα Καθολικά τάγματα των «Χριστιανών Αδελφών», δέχτηκαν αντίτυπα του Mo Leabhar de Scéalta ón mBíobla, όπως λέγεται στα ιρλανδικά. Ο τρόπος με τον οποίο δέχτηκαν αυτό το βιβλίο δείχνει ότι πολλοί βελτίωσαν τη στάση τους απέναντι στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ένας ιερέας δάσκαλος, υπερβάλλοντας κάπως, έκανε το εξής σχόλιο: «Αν παίρναμε έντυπά σας πριν από 30 χρόνια, θα μας έκαιγαν στην πυρά!»

Σε ένα σχολείο δυο αδελφές συνάντησαν τη διευθύντρια που ήταν καλόγρια. Όταν οι Μάρτυρες της έδωσαν το άγγελμα έξω από το γραφείο των δασκάλων, αυτή εξέτασε το βιβλίο και μετά είπε βιαστικά: «Περιμένετε ένα λεπτό». Λίγα λεπτά αργότερα ξαναήρθε κρατώντας χρήματα στο χέρι της και είπε: «Δώστε μου, σας παρακαλώ, εννιά αντίτυπα». Σε ένα άλλο σχολείο ο δάσκαλος που ήταν υπεύθυνος για τις αγορές βιβλίων κοίταξε προσεκτικά το βιβλίο Βιβλικές Ιστορίες στην ιρλανδική και παράγγειλε 35 αντίτυπα για να τα χρησιμοποιούν στις τάξεις.

Κι άλλοι εκτός από τους δασκάλους ελκύονται από τον απλό κι ωραίο τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται το Βιβλικό υπόμνημα σε αυτό το βιβλίο. Έχουν δεχτεί αντίτυπα του βιβλίου ακόμα και άτομα που κανονικά δεν θα έπαιρναν έντυπα των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Ένας αδελφός επισκέφθηκε μια κυρία για την οποία είχε κάνει κάποια κοσμική εργασία. Όταν ανάφερε πως είχε το νέο βιβλίο στην ιρλανδική, αυτή είπε ότι ‘δεν ενδιαφερόταν καθόλου να ακούσει για οτιδήποτε είχε σχέση με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά’. Αυτός, όμως, της έδειξε το βιβλίο. Η κυρία ρώτησε: «Υποθέτω πως δεν έχει πουθενά την εκδοτική άδεια της Εκκλησίας, έτσι δεν είναι;» Ο αδελφός αναγνώρισε ότι το βιβλίο δεν είχε τη σφραγίδα της Ρωμαιοκαθολικής έγκρισης, αλλά έδειξε στην κυρία πώς το βιβλίο παράθετε όλες τις Γραφικές παραπομπές στο τέλος κάθε ιστορίας. «Και τι βγάζουν από αυτό οι Μάρτυρες του Ιεχωβά;» ρώτησε έχοντας ακόμη κάποια διστακτικότητα. Ο αδελφός της εξήγησε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ενδιαφέρονταν απλώς να βοηθήσουν όλα τα άτομα να κατανοήσουν την Αγία Γραφή. Να γιατί έκδωσαν αυτό το βιβλίο. Αυτή πήρε το βιβλίο Βιβλικές Ιστορίες. Σε μια επόμενη επίσκεψη ρώτησε τον αδελφό: «Δεν αναφέρεται στο βιβλίο πολύ συχνά το όνομα Ιεχωβά;» Έμεινε έκπληκτη όταν ο αδελφός της έδειξε από το λεξικό του παιδιού της ότι Ιεχωβά είναι στην πραγματικότητα το όνομα του Θεού και ότι εμφανίζεται πάνω από 7.000 φορές στα αυθεντικά συγγράμματα της Αγίας Γραφής.

Μια άλλη αδελφή επισκέφθηκε όλους τους γείτονές της με το βιβλίο Βιβλικές Ιστορίες, στην αγγλική και στην ιρλανδική. Τα παιδιά της πήγαιναν σχολείο με πολλά παιδιά του συνοικισμού της και αντιλήφθηκε ότι, στην πραγματικότητα, ποτέ δεν είχε μιλήσει για την αλήθεια στους γείτονές της. Προσευχήθηκε στον Ιεχωβά να της δώσει δύναμη και ξεκίνησε για το έργο. Την προσκάλεσαν να μπει σε πολλά σπίτια λόγω του ότι ήταν γειτόνισσά τους, κι έτσι έκανε μερικές θαυμάσιες συζητήσεις. Στο τέλος διάθεσε 75 βιβλία Βιβλικές Ιστορίες!

ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΥΞΗΜΕΝΗ ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ

Η αύξηση των ατόμων που δέχτηκαν την αλήθεια δημιούργησε άλλη μια ανάγκη στην Ιρλανδία—την ανάγκη για μεγαλύτερες εγκαταστάσεις τμήματος και για καλύτερους χώρους εκκλησιαστικών συναθροίσεων.

Το 1980 αφιερώθηκε το νέο κτίριο του τμήματος στο Δουβλίνο. Για πολλά χρόνια το κτίριο του τμήματος ήταν συνωστισμένο. Ο Φρεντ Μέτκαφ εξηγεί πώς η έλλειψη χώρου δημιουργούσε κάποιες δυσκολίες: «Μερικές φορές έπρεπε να χρησιμοποιούμε την τραπεζαρία για δακτυλογράφηση και άλλες εργασίες γραφείου. Έπρεπε να πάμε πέρα στην άκρη του κήπου για τα έντυπα των εκκλησιών. Η καλύβα που υπήρχε εκεί ήταν ο μόνος κατάλληλος αποθηκευτικός χώρος που είχαμε».

Οι αδελφοί, αφού έψαχναν για 12 χρόνια, εντόπισαν ένα κατάλληλο κτήμα και το αγόρασαν κυρίως με συνεισφορές των Μαρτύρων στην Ιρλανδία. Χτίστηκε ένα ωραίο γραφείο τμήματος με μεγαλύτερες και καλύτερες εγκαταστάσεις για το χειρισμό της αυξανόμενης εργασίας που υπήρχε, καθώς το έργο της σύναξης σημείωνε άνοδο στην Ιρλανδία. Η Αίθουσα Βασιλείας που συμπεριλήφθηκε στο κτίριο του τμήματος δεν προμήθευσε μόνο έναν απολύτως απαραίτητο χώρο συναθροίσεων για τις εκκλησίες που αυξάνονταν, αλλά έγειρε επίσης το ενδιαφέρον για την κατασκευή κι άλλων Αιθουσών Βασιλείας και έθεσε νέα πρότυπα γι’ αυτές τις Αίθουσες.

Πολύ λίγες εκκλησίες είχαν μέχρι τότε τη δική τους Αίθουσα Βασιλείας. Ή δεν είχαν τα αναγκαία κεφάλαια επειδή υπήρχαν λίγοι ευαγγελιζόμενοι ή ήταν αδύνατο να νοικιάσουν κατάλληλα κτίρια εξαιτίας της προκατάληψης. Σε μερικές εκκλησίες οι αδελφοί ανέβαιναν πολλά σκαλιά για να φτάσουν στα μικρά δωμάτια όπου συναθροίζονταν. Οι τόποι των συναθροίσεων ήταν ψυχροί, υγροί και είχαν πολύ λίγη θέρμανση. Μια εκκλησία χρησιμοποιούσε ένα κτίριο του οποίου οι πλαϊνοί τοίχοι αποτελούνταν από αυλακωτές λαμαρίνες. Τα παιδιά της γειτονιάς το έβρισκαν πολύ διασκεδαστικό να σέρνουν ραβδιά στα πλαϊνά αυτής της αίθουσας κάνοντας θόρυβο την ώρα των συναθροίσεων.

Αρκετές μικρές εκκλησίες εξακολουθούν να συναθροίζονται σε νοικιασμένα δωμάτια ξενοδοχείων και αλλού, αλλά πολλές κατόρθωσαν να χτίσουν Αίθουσες Βασιλείας. Αυτοί οι αδελφοί με χαρά εφάρμοσαν τη συμβουλή: ‘Τίμα τον Ιεχωβά με τα πολύτιμά σου’.—Παρ. 3:9, ΜΝΚ.

ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΑΧΕΙΑΣ ΑΝΕΓΕΡΣΗΣ

Η κατασκευή Αιθουσών Βασιλείας ταχείας ανέγερσης έχει συναρπάσει τους αδελφούς στην Ιρλανδία. Αντί να απαιτούνται μήνες μόχθου, αν όχι χρόνια, για να ολοκληρωθεί το οικοδομικό έργο, τώρα οι Αίθουσες Βασιλείας χτίζονται σε λιγότερο από δυο μέρες! Αυτό προμήθευσε πολύ ωραίους τόπους συναθροίσεων στις εκκλησίες χωρίς να διακοπεί το έργο κηρύγματος της Βασιλείας για μεγάλες περιόδους. Και δόθηκε θαυμάσια μαρτυρία εκεί όπου χτίστηκαν αυτές οι αίθουσες.

Η πρώτη αίθουσα ταχείας ανέγερσης χτίστηκε τον Ιούνιο του 1985 στο Ντάουνπατρικ στη Βόρεια Ιρλανδία. Το έμπειρο συνεργείο κατασκευής αποτελούνταν κυρίως από Βρετανούς αδελφούς που ταξίδεψαν στη Βόρεια Ιρλανδία με δικά τους αποκλειστικά έξοδα. Με αυτούς ενώθηκαν πολλοί ντόπιοι τεχνίτες αδελφοί, καθώς κι άλλοι πρόθυμοι εθελοντές. Πάνω από 600 εθελοντές εργάστηκαν γι’ αυτό το έργο.

Επειδή υπήρχε περιορισμένος αριθμός αδελφών, όταν προτάθηκε στην αρχή η ιδέα εγέρθηκε το ερώτημα: «Μπορεί να γίνει αυτό στην Ιρλανδία;» Η εκκλησία προχώρησε στην εφαρμογή των σχεδίων της έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στην υποστήριξη του Ιεχωβά. «Νιώθαμε τον Ιεχωβά να είναι συνεχώς μαζί μας», είπαν. Και η πίστη τους ανταμείφθηκε καθώς η μικρή εκκλησία των 19 μόνο ευαγγελιζομένων είδε τη νέα Αίθουσα Βασιλείας της να ολοκληρώνεται γρήγορα μπροστά στα ίδια τους τα μάτια.

Ακολούθησαν κι άλλες εκκλησίες. Σύντομα η Ιρλανδία είχε το δικό της συνεργείο για τη γρήγορη ανέγερση αιθουσών. Πώς επιτεύχθηκε αυτό; «Πέτυχε», είπε ο επίσκοπος της οικοδόμησης, «επειδή όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές συνεργάζονταν κάτω από την επιρροή του πνεύματος του Ιεχωβά».

Μια εκκλησία έχτισε την αίθουσά της σε λιγότερο από 36 ώρες παρά τη ραγδαία βροχή. Κάπου αλλού, εκατοντάδες ντόπιοι Καθολικοί επισκέφθηκαν την περιοχή κατασκευής μετά την παρακολούθηση της κυριακάτικης πρωινής λειτουργίας. Έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση σε πολλούς ώστε συνεισέφεραν γενναιόδωρα στα έξοδα για την τροφή των εργατών.

ΟΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΡΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΛΑΜΠΡΕΣ

Πόσο άλλαξαν τα πράγματα τα τελευταία 80 χρόνια! Ένας αδελφός ανάφερε ότι πριν από 20 χρόνια οι ειδικοί σκαπανείς της εκκλησίας του ίσως να έδιναν μόνο 10 περιοδικά όλο το μήνα, κι ας δαπανούσαν 150 ώρες στη διακονία. Αυτό δεν άφηνε πολλά περιθώρια για επανεπισκέψεις. Τώρα ο κάθε ευαγγελιζόμενος εκκλησίας διαθέτει κατά μέσο όρο 13 με 14 περιοδικά κάθε μήνα. Μεγάλο μέρος της κακίας και του μίσους του παρελθόντος έχει εξαφανιστεί.

Είναι πολύ πιο εύκολο σήμερα να ασχοληθεί κάποιος στη διακονία και είναι σχεδόν απίθανο να αντιμετωπίσει βία ή οχλαγωγία. Υπάρχει βέβαια εναντίωση, αλλά υπάρχουν επίσης πολύ περισσότερα άτομα που είναι πρόθυμα να ακούσουν την αλήθεια. Το περασμένο έτος διεξάχθηκαν 1.683 οικιακές Γραφικές μελέτες, που δείχνει τη μεγάλη δυνατότητα για πρόοδο.

Στο τέλος του ταξιδιού του το 1891, ο αδελφός Ρώσσελ σχολίασε: «Η Αγγλία, η Ιρλανδία και η Σκωτία είναι έτοιμοι αγροί που περιμένουν να θεριστούν». Όταν οι συνθήκες έγιναν πολύ άσχημες, κάποια άτομα μπορεί να πίστεψαν ότι δεν θα ερχόταν ποτέ ο θερισμός και ότι το φως της Βιβλικής αλήθειας ποτέ δεν θα διαπερνούσε το πνευματικό σκοτάδι που τύφλωνε τις διάνοιες και τις καρδιές των κατοίκων της Ιρλανδίας. Πήρε λίγο περισσότερο χρόνο από ό,τι προβλεπόταν στην αρχή, αλλά επιτέλους βλέπουμε τον πολυπόθητο θερισμό. Τώρα υπάρχουν στον αγρό 2.661 ευαγγελιζόμενοι σε 81 εκκλησίες.

Απομένει ακόμα πολύ έργο να γίνει, αλλά με την ευλογία του Ιεχωβά πάνω στους όσιους δούλους του στην Ιρλανδία, κι άλλοι πολλοί θα δεχτούν την αλήθεια. Ολόκληρος ο πιστός λαός του Ιεχωβά στην Ιρλανδία αντηχεί την έκκληση του Ιησού Χριστού: «Ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι· παρακαλέσατε λοιπόν τον κύριον του θερισμού, δια να αποστείλη εργάτας εις τον θερισμόν αυτού».—Ματθ. 9:37, 38.

[Χάρτης/Εικόνες στη σελίδα 71]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΙΡΛΑΝΔΙΑ

ΣΚΩΤΙΑ

ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ

ΜΠΕΛΦΑΣΤ

Λόντοντερρυ

Ντάουνπατρικ

Νιούρυ

Ντόνεγκαλ

Κροσμάγκλεν

Ντρόχεντα

ΔΟΥΒΛΙΝΟ

Άθλοουν

Γκώλουαι

Ροσκρία

Λίμερικ

Ουέξφορντ

Ουώτερφορντ

Κορκ

Ιρλανδική Θάλασσα

ΟΥΑΛΛΙΑ

[Εικόνα στη σελίδα 89]

Ο Φρεντ Μέτκαφ, ένας από τους πρώτους ειδικούς σκαπανείς που διορίστηκαν στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας

[Εικόνα στη σελίδα 95]

Εφτά από τις πρώτες ιεραποστόλους που ήρθαν στην Ιρλανδία το 1949 είναι, από τα δεξιά προς τα αριστερά: Μίλντρεντ Γουίλετ (τώρα Μπαρ)· Μπέσι Τζόουνς· Τζόαν Ρέτερ (τώρα Μίλερ)· Τζόυ Όρομ· Έλσι Λοτ (τώρα Λέβις)· Αν Πάρκιν (τώρα Κάρτερ)· Μπάρμπαρα Χέιγουντ (τώρα Στέφενς)

[Εικόνες στη σελίδα 98]

Η Όλιβ κι ο Άρθουρ Μάθιουζ (ένθετο), μαζί με τον αδελφό τής Όλιβ και τη σύζυγό του, χρησιμοποίησαν το 1953 αυτό το τροχόσπιτο μήκους 4 μέτρων στην εκστρατεία για τη διανομή του βιβλιαρίου «Η Οδός του Θεού Είναι Αγάπη»

[Εικόνα στη σελίδα 104]

Το πρώτο γραφείο τμήματος στην Ιρλανδία, στην Οδό Λίντσεϊ 86 στο Δουβλίνο

[Εικόνες στη σελίδα 130]

Το τωρινό κτίριο του τμήματος στο Φίνγκλας του Δουβλίνου και μέλη της Επιτροπής του Τμήματος, από τα αριστερά στα δεξιά: Πήτερ Άντριουζ, Άρθουρ Μάθιουζ (συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος) και Φρεντ Μέτκαφ

[Εικόνες στη σελίδα 135]

Πάνω: Η πρώτη Αίθουσα Βασιλείας ταχείας ανέγερσης στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας, που κατασκευάστηκε το Μάιο του 1986 στο Νταν Λαογκάιρ

Κέντρο και κάτω: Η πρώτη Αίθουσα Βασιλείας ταχείας ανέγερσης στη Βόρεια Ιρλανδία, που κατασκευάστηκε τον Ιούνιο του 1985 στο Ντάουνπατρικ