Ενισχυμένοι Ώστε να Λέμε Όχι στην Αδικοπραγία

«ΟΤΑΝ ήμουν ακόμη έφηβος και εργαζόμουν σε ένα παντοπωλείο», αφηγείται ο Τίμοθι, «κάποιος συνάδελφος με προσκάλεσε στο σπίτι του. Είπε ότι οι γονείς του θα έλειπαν, θα υπήρχαν κορίτσια στην παρέα και θα μας δινόταν η ευκαιρία για σεξ». Πολλοί νεαροί σήμερα θα έλεγαν αμέσως ναι σε μια τέτοια πρόσκληση. Αλλά ποια ήταν η απάντηση του Τίμοθι; «Του είπα αμέσως ότι δεν θα πήγαινα και ότι, λόγω της Χριστιανικής μου συνείδησης, δεν ήθελα να έχω σεξουαλικές σχέσεις με κάποιο άτομο το οποίο δεν είχα παντρευτεί».

Ο Τίμοθι δεν είχε αντιληφθεί ότι, ενώ εξηγούσε τους λόγους της άρνησής του, τον άκουγε μια νεαρή υπάλληλος. Η αθωότητά του αποτέλεσε για αυτήν πειρασμό, και σύντομα χρειάστηκε να πει και σε εκείνη όχι—αρκετές φορές, όπως θα δούμε αργότερα.

Ασφαλώς, η αντιμετώπιση πειρασμών δεν είναι αποκλειστικότητα της εποχής μας. Πριν από 3.000 χρόνια περίπου, ο Βασιλιάς Σολομών έγραψε: «Γιε μου, αν οι αμαρτωλοί προσπαθήσουν να σε παραπλανήσουν, μη συναινέσεις μαζί τους. . . . Κράτησε το πόδι σου μακριά από το δρόμο τους». (Παροιμίες 1:10, 15) Ο ίδιος ο Ιεχωβά παρήγγειλε στο έθνος του Ισραήλ: «Δεν πρέπει να ακολουθήσεις τους πολλούς για κακούς σκοπούς». (Έξοδος 23:2) Ναι, μερικές φορές πρέπει να λέμε όχι, να αντιστεκόμαστε στον πειρασμό για αδικοπραγία, έστω και αν αυτή η πορεία δεν είναι δημοφιλής.

Το να Λέμε Όχι Είναι Ιδιαίτερα Σημαντικό Σήμερα

Το να λέει κάποιος όχι στην αδικοπραγία δεν ήταν ποτέ εύκολο, και στην εποχή μας μπορεί να είναι ιδιαίτερα δύσκολο εφόσον ζούμε στις «τελευταίες ημέρες» αυτού του συστήματος πραγμάτων, όπως τις αποκαλεί η Αγία Γραφή. Επαληθεύοντας τις Βιβλικές προφητείες, οι άνθρωποι γενικά αγαπούν τις απολαύσεις και τη βία, ενώ στερούνται πνευματικότητας και ηθικής. (2 Τιμόθεο 3:1-5) Όπως δήλωσε ο πρύτανης ενός Ιησουιτικού πανεπιστημίου: «Είχαμε ένα παραδοσιακό σύνολο κανόνων το οποίο αμφισβητήθηκε, βρέθηκε ελλιπές και όχι πια δημοφιλές. Τώρα δεν φαίνεται να υπάρχουν καθόλου σημάδια που να οροθετούν την ηθική». Παρόμοια, ένας δικαστής ανώτερου δικαστηρίου είπε: «Τα πράγματα δεν είναι πια άσπρο και μαύρο. Τα πάντα είναι γκρίζα. . . . Όλο και λιγότεροι άνθρωποι αναγνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ του σωστού και του λάθους. Αμαρτία τώρα θεωρείται το να σε πιάσουν να κάνεις κάτι κακό, όχι αυτό που κάνεις».

Ο απόστολος Παύλος έγραψε σχετικά με ανθρώπους που έχουν τέτοια στάση: «Είναι στο σκοτάδι διανοητικά, αποξενωμένοι από τη ζωή που ανήκει στον Θεό, εξαιτίας της άγνοιας που υπάρχει μέσα τους, εξαιτίας της αναισθησίας της καρδιάς τους. Αφού έφτασαν στο σημείο να χάσουν κάθε αίσθηση ηθικής, παρέδωσαν τον εαυτό τους σε χαλαρή διαγωγή για να εργάζονται κάθε είδους ακαθαρσία με απληστία». (Εφεσίους 4:18, 19) Αλλά τους περιμένουν προβλήματα. Ο Ησαΐας διακήρυξε: «Αλίμονο σε εκείνους που λένε ότι το καλό είναι κακό και το κακό είναι καλό, εκείνους που θέτουν το σκοτάδι για φως και το φως για σκοτάδι». (Ησαΐας 5:20) Αυτά τα άτομα, όχι μόνο θερίζουν ό,τι σπέρνουν τώρα, αλλά σύντομα θα υποστούν το μεγαλύτερο «αλίμονο»—τη δυσμενή κρίση του Ιεχωβά.—Γαλάτες 6:7.

«Όταν οι πονηροί βλαστάνουν όπως η βλάστηση και όλοι όσοι πράττουν βλαβερά πράγματα ανθίζουν, αυτό γίνεται για να αφανιστούν για πάντα», λέει το εδάφιο Ψαλμός 92:7. Με άλλα λόγια, αυτή η άφθονη σοδειά πονηρίας δεν θα συνεχίζεται επ’ άπειρον, καθιστώντας τη ζωή ανυπόφορη για όλους. Στην πραγματικότητα, ο Ιησούς είπε ότι η «γενιά» που ευθύνεται για αυτή την πονηρία θα είναι εκείνη την οποία θα εξαλείψει ο Θεός σε μια «μεγάλη θλίψη». (Ματθαίος 24:3, 21, 34) Συνεπώς, αν θέλουμε να σωθούμε από εκείνη τη θλίψη, χρειάζεται να διακρίνουμε το σωστό από το λάθος σύμφωνα με τους κανόνες του Θεού· και, ασφαλώς, χρειάζεται επίσης να έχουμε την ηθική δύναμη να λέμε όχι σε κάθε μορφή αδικοπραγίας. Αν και αυτό δεν είναι εύκολο, ο Ιεχωβά μάς έχει δώσει μερικά ενθαρρυντικά παραδείγματα τόσο στους Βιβλικούς χρόνους όσο και σήμερα.

Μαθαίνοντας από έναν Νεαρό που Είπε Όχι

Το να πει κάποιος όχι στην πορνεία και στη μοιχεία φαίνεται ότι είναι ιδιαίτερα δύσκολο—ακόμη και για μερικά άτομα μέσα στη Χριστιανική εκκλησία. Ο Τίμοθι, ο οποίος αναφέρθηκε στην εναρκτήρια παράγραφο, έλαβε σοβαρά υπόψη το παράδειγμα του νεαρού Ιωσήφ, που καταγράφεται στις Γραφές στα εδάφια Γένεση 39:1-12. Ο Ιωσήφ επέδειξε ηθική δύναμη όταν η σύζυγος του Αιγύπτιου αξιωματούχου Πετεφρή τού ζήτησε επανειλημμένα να έχει σχέσεις μαζί της. Ο Ιωσήφ, λέει η αφήγηση, «αρνούνταν και έλεγε . . . “Πώς . . . θα μπορούσα να διαπράξω αυτό το μεγάλο κακό και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού;”»

Πού έβρισκε ο Ιωσήφ την ηθική δύναμη να λέει όχι στη σύζυγο του Πετεφρή τη μια μέρα μετά την άλλη; Πρώτα-πρώτα, θεωρούσε τη σχέση του με τον Ιεχωβά πολύ πιο πολύτιμη από τις στιγμιαίες απολαύσεις. Επιπρόσθετα, αν και δεν υπόκειτο σε θεόδοτο νομικό κώδικα (ο Νόμος του Μωυσή δεν υπήρχε ακόμη), ο Ιωσήφ αντιλαμβανόταν σαφώς τις ηθικές αρχές· γνώριζε ότι η διάπραξη πορνείας με την κυριευμένη από το πάθος σύζυγο του Πετεφρή θα αποτελούσε αμαρτία, όχι μόνο εναντίον του συζύγου της, αλλά και εναντίον του Θεού.—Γένεση 39:8, 9.

Ο Ιωσήφ προφανώς κατανοούσε πόσο σπουδαίο ήταν να μην αναπτύξει καν επιθυμία, η οποία θα μπορούσε να προκαλέσει ανεξέλεγκτη έξαψη πάθους. Είναι σοφό για το Χριστιανό να ακολουθεί το παράδειγμα του Ιωσήφ. Η Σκοπιά 1 Οκτωβρίου 1957 δήλωνε: «Πρέπει να αναγνωρίζη τις σαρκικές αδυναμίες του και να μη νομίζη ότι μπορεί να ακολουθήση τις ηδονικές επιθυμίες ως τη Γραφική διαχωριστική γραμμή και να σταματήση εκεί. Ακόμη και αν μπορή . . . να το πράττη αυτό για ένα διάστημα, τελικά θα συρθή πέρα από αυτή τη διαχωριστική γραμμή, στην αμαρτία. Αυτό είναι βέβαιο ότι θα συμβή, επειδή ασελγείς επιθυμίες, που εκτρέφονται, αυξάνουν σε δύναμι και κατακυριεύουν περισσότερο ένα άτομο. Τότε θα έχη μεγαλύτερη δυσκολία στο να απαλλάξη τη διάνοιά του από αυτές. Η πιο καλή του άμυνα είναι να αντισταθή σε αυτές στην αρχή».

Το να αντιστεκόμαστε στην αρχή γίνεται ευκολότερο καθώς καλλιεργούμε αγάπη για το σωστό και μίσος για το κακό. (Ψαλμός 37:27) Αλλά χρειάζεται να εργαζόμαστε συνεχώς προς αυτή την κατεύθυνση, να επιμένουμε. Αν το κάνουμε αυτό, με τη βοήθεια του Ιεχωβά η αγάπη μας για το σωστό και η αποστροφή μας για το κακό θα γίνουν ισχυρότερες. Στο μεταξύ, πρέπει ασφαλώς να παραμένουμε σε επιφυλακή, σύμφωνα με την κατεύθυνση που έδωσε ο Ιησούς, προσευχόμενοι συνεχώς να μην έρθουμε σε πειρασμό και να ελευθερωθούμε από τον πονηρό.—Ματθαίος 6:13· 1 Θεσσαλονικείς 5:17.

Λέγοντας Όχι στην Πίεση των Συνομηλίκων

Μια άλλη επιρροή προς την αδικοπραγία είναι η πίεση των συνομηλίκων. Μια νεαρή παραδέχτηκε: «Ζω διπλή ζωή—αλλιώς στο σχολείο και αλλιώς στο σπίτι. Στο σχολείο κάνω συνέχεια παρέα με παιδιά τα οποία βρίζουν σχεδόν κάθε φορά που ανοίγουν το στόμα τους. Και εγώ αρχίζω να γίνομαι σαν και αυτά. Τι πρέπει να κάνω;» Αυτό που χρειάζεται κανείς είναι το θάρρος τού να είναι διαφορετικός, και ένας τρόπος να το αποκτήσει είναι να διαβάζει και να στοχάζεται τις Βιβλικές αφηγήσεις που μας μιλούν για όσιους υπηρέτες του Θεού όπως ήταν ο Ιωσήφ. Άλλα καλά παραδείγματα είναι ο Δανιήλ, ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδενεγώ—τέσσερις νεαροί που είχαν το θάρρος να είναι διαφορετικοί από τους συνομηλίκους τους.

Ενώ εκπαιδεύονταν μαζί με άλλους νεαρούς στη βασιλική αυλή της Βαβυλώνας, απαιτήθηκε από αυτούς τους τέσσερις νεαρούς Ισραηλίτες να τρώνε ένα «καθημερινό χορήγημα από τα εκλεκτά φαγητά του βασιλιά». Επειδή δεν ήθελαν να παραβιάσουν τις διατάξεις του Νόμου του Μωυσή που αφορούσαν τη διατροφή, εκείνοι είπαν όχι σε αυτού του είδους την τροφή. Αυτό προϋπέθετε δύναμη—πολύ περισσότερο δε επειδή τα εδέσματα, όντας τα «εκλεκτά φαγητά του βασιλιά», ήταν κατά πάσα πιθανότητα πολύ δελεαστικά. Τι καλό παράδειγμα έθεσαν αυτοί οι νεαροί για τους Χριστιανούς σήμερα οι οποίοι μπορεί να αντιμετωπίσουν τον πειρασμό, ακόμη και την πίεση, να καταναλώσουν υπερβολική ποσότητα αλκοόλ ή να κάνουν χρήση ναρκωτικών και καπνού!—Δανιήλ 1:3-17.

Ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδενεγώ κατέδειξαν επίσης πόσο αληθινά είναι τα λόγια που είπε αργότερα ο Ιησούς Χριστός: «Ο πιστός στο ελάχιστο είναι πιστός και στο πολύ». (Λουκάς 16:10) Η θαρραλέα στάση που τήρησαν στο σχετικά μικρό ζήτημα της τροφής και η θαυμάσια έκβαση που έφερε ο Ιεχωβά αναμφίβολα τους ενίσχυσαν για μια σοβαρότερη δοκιμασία αργότερα. (Δανιήλ 1:18-20) Αυτή η δοκιμασία ήρθε όταν διατάχθηκαν, επί ποινή θανάτου στην πυρά, να συμμετάσχουν σε ειδωλολατρία. Θαρραλέα, οι τρεις νεαροί ενέμειναν στην απόφασή τους να λατρεύουν μόνο τον Ιεχωβά, δείχνοντας πλήρη εμπιστοσύνη σε αυτόν ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Και πάλι ο Ιεχωβά τούς ευλόγησε για την πίστη και το θάρρος τους—αυτή τη φορά, προστατεύοντάς τους θαυματουργικά από τις φλόγες όταν τους έριξαν σε ένα υπερθερμασμένο καμίνι.—Δανιήλ 3:1-30.

Ο Λόγος του Θεού περιέχει πολλά άλλα παραδείγματα ατόμων που είπαν όχι στην αδικοπραγία. Ο Μωυσής είπε όχι στο να «αποκαλείται γιος της κόρης του Φαραώ», παρ’ όλο που αυτό θα του παρείχε άφθονες ευκαιρίες για εντρύφηση στην «προσωρινή απόλαυση της αμαρτίας» στην Αίγυπτο. (Εβραίους 11:24-26) Ο προφήτης Σαμουήλ αρνήθηκε να καταχράται την εξουσία του με το να δωροδοκείται. (1 Σαμουήλ 12:3, 4) Οι απόστολοι του Ιησού Χριστού θαρραλέα απάντησαν όχι όταν τους πρόσταξαν να πάψουν να κηρύττουν. (Πράξεις 5:27-29) Ο ίδιος ο Ιησούς είπε σταθερά όχι σε κάθε μορφή αδικοπραγίας—ως και τις τελευταίες στιγμές της ζωής του όταν οι στρατιώτες τού πρόσφεραν «κρασί που περιείχε ναρκωτική σμύρνα». Αν το δεχόταν, η αποφασιστικότητά του θα μπορούσε να είχε εξασθενήσει εκείνη την κρίσιμη ώρα.—Μάρκος 15:23· Ματθαίος 4:1-10.

Το να Λέμε Όχι Είναι Ζήτημα Ζωής και Θανάτου

Ο Ιησούς είπε: «Μπείτε από τη στενή πύλη· επειδή πλατύς και ευρύχωρος είναι ο δρόμος που οδηγεί στην καταστροφή, και πολλοί είναι εκείνοι που μπαίνουν από αυτόν· ενώ στενή είναι η πύλη και στενόχωρος ο δρόμος που οδηγεί στη ζωή, και λίγοι είναι εκείνοι που τον βρίσκουν».—Ματθαίος 7:13, 14.

Ο πλατύς δρόμος είναι δημοφιλής επειδή είναι ευκολοδιάβατος. Οι άνθρωποι που τον ακολουθούν είναι ανεκτικοί με τον εαυτό τους, επιρρεπείς στο σαρκικό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς και επιθυμούν, όχι να είναι διαφορετικοί, αλλά να συμμορφώνονται με τον κόσμο του Σατανά. Αισθάνονται ότι οι νόμοι και οι αρχές του Θεού τούς επιβάλλουν ηθικούς περιορισμούς. (Εφεσίους 4:17-19) Ωστόσο, ο Ιησούς είπε ρητά ότι ο πλατύς δρόμος οδηγεί «στην καταστροφή».

Αλλά γιατί είπε ο Ιησούς ότι μόνο λίγοι διαλέγουν το στενόχωρο δρόμο; Πρωτίστως επειδή μόνο μια μειονότητα επιθυμεί να διέπουν οι νόμοι και οι αρχές του Θεού τη ζωή τους και να τους βοηθούν να αντιστέκονται στα πολλά δελεάσματα και στις πολλές ευκαιρίες για αδικοπραγία που τους περιστοιχίζουν. Επιπλέον, συγκριτικά λίγοι μόνο είναι διατεθειμένοι να καταπολεμήσουν τις αθέμιτες επιθυμίες, την πίεση των συνομηλίκων και το φόβο του χλευασμού που μπορεί να υποστούν λόγω της οδού που έχουν διαλέξει.—1 Πέτρου 3:16· 4:4.

Αυτά τα άτομα κατανοούν πλήρως πώς ένιωθε ο απόστολος Παύλος όταν περιέγραψε τη μάχη που διεξήγε για να λέει όχι στην αμαρτία. Όπως ο σημερινός κόσμος, έτσι και ο ρωμαϊκός και ελληνικός κόσμος των ημερών του Παύλου πρόσφερε έναν «πλατύ δρόμο» ευκαιριών για εντρύφηση στην αδικοπραγία. Ο Παύλος εξήγησε ότι η διάνοιά του, η οποία γνώριζε τι ήταν σωστό, διεξήγε συνεχή “πόλεμο” με τη σάρκα του, η οποία έρεπε προς την αδικοπραγία. (Ρωμαίους 7:21-24) Ναι, ο Παύλος γνώριζε ότι το σώμα του ήταν καλός υπηρέτης αλλά κακός κύριος, και γι’ αυτόν το λόγο έμαθε να του λέει όχι. «Γρονθοκοπώ το σώμα μου και το οδηγώ ως δούλο», έγραψε. (1 Κορινθίους 9:27) Πώς κατόρθωσε να έχει τον έλεγχο; Όχι με τη δική του δύναμη, η οποία δεν επαρκούσε για αυτή την προσπάθεια, αλλά με τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού.—Ρωμαίους 8:9-11.

Ως αποτέλεσμα, ο Παύλος, αν και ατελής, διατήρησε την ακεραιότητά του απέναντι στον Ιεχωβά μέχρι το τέλος. Λίγο πριν από το θάνατό του, μπορούσε να γράψει: «Έχω αγωνιστεί τον καλό αγώνα, έχω τρέξει τη διαδρομή μέχρι το τέρμα, έχω τηρήσει την πίστη. Από τώρα και στο εξής μου επιφυλάσσεται το στεφάνι της δικαιοσύνης».—2 Τιμόθεο 4:7, 8.

Καθώς πολεμούμε ενάντια στις ατέλειές μας, πόσο μας ενθαρρύνουν τα παραδείγματα, όχι μόνο του Παύλου, αλλά και εκείνων που αποτέλεσαν παράδειγμα για τον ίδιο—του Ιωσήφ, του Μωυσή, του Δανιήλ, του Σεδράχ, του Μισάχ, του Αβδενεγώ και πολλών άλλων. Αν και ήταν ατελείς άνθρωποι, ο καθένας από αυτούς τους άντρες πίστης είπε όχι στην αδικοπραγία, όχι επειδή ήταν πείσμονας ή ισχυρογνώμονας, αλλά επειδή είχε ηθική δύναμη που προερχόταν από το πνεύμα του Ιεχωβά. (Γαλάτες 5:22, 23) Ήταν πνευματικοί άνθρωποι. Πεινούσαν για κάθε λόγο που έβγαινε από το στόμα του Ιεχωβά. (Δευτερονόμιο 8:3) Τα λόγια του σήμαιναν για αυτούς ζωή. (Δευτερονόμιο 32:47) Πάνω από όλα, αγαπούσαν και φοβούνταν τον Ιεχωβά, και με τη δική του βοήθεια καλλιέργησαν υπομονετικά μίσος για την αδικοπραγία.—Ψαλμός 97:10· Παροιμίες 1:7.

Είθε να είμαστε και εμείς σαν αυτούς. Πράγματι, για να συνεχίσουμε να λέμε όχι σε κάθε μορφή αδικοπραγίας, χρειαζόμαστε το πνεύμα του Ιεχωβά όπως εκείνοι. Ο Ιεχωβά δίνει γενναιόδωρα το πνεύμα του αν το ζητάμε με ειλικρίνεια, αν μελετούμε το Λόγο του και παρακολουθούμε τακτικά τις Χριστιανικές συναθροίσεις.—Ψαλμός 119:105· Λουκάς 11:13· Εβραίους 10:24, 25.

Ο Τίμοθι, που αναφέρθηκε στην αρχή, μπορούσε να χαίρεται για το ότι δεν παραμέλησε τις πνευματικές του ανάγκες. Η νεαρή υπάλληλος, που έτυχε να ακούσει τη συζήτησή του με το συνάδελφό του και ελκύστηκε ακατάλληλα από την αθωότητα του Τίμοθι, αργότερα προσκάλεσε κρυφά τον Τίμοθι στο σπίτι της όταν έλειπε ο σύζυγός της. Ο Τίμοθι αρνήθηκε. Εκείνη δεν παραιτήθηκε εύκολα, αλλά τον προσκάλεσε πολλές φορές, όπως η σύζυγος του Πετεφρή. Ο Τίμοθι, σταθερά αλλά ευγενικά, έλεγε όχι κάθε φορά. Μάλιστα έδωσε σε εκείνη τη γυναίκα πολύ καλή μαρτυρία από το Λόγο του Θεού. Βαθιά ευγνώμων στον Ιεχωβά για το ότι εκείνος του έδωσε το ηθικό σθένος να λέει όχι, ο Τίμοθι απολαμβάνει τώρα έναν ευτυχισμένο γάμο με μια θαυμάσια συγχριστιανή του. Πράγματι, ο Ιεχωβά θα ευλογήσει και θα ενισχύσει όλους όσους επιθυμούν να διατηρήσουν τη Χριστιανική τους ακεραιότητα λέγοντας όχι στην αδικοπραγία.—Ψαλμός 1:1-3.