Η Άποψις του Χριστιανού για την Υπεράσπισι του Εαυτού του

Σ’ ΕΝΑ κόσμο τόσο γεμάτον από έγκλημα και βία, η προστασία της ζωής και της ιδιοκτησίας ενός είναι ζήτημα αυξανομένου ενδιαφέροντος.

Αυτό το πρόβλημα το αντιμετωπίζει ο καθένας, καθώς και σεις. Αν είσθε ένας μάρτυς του Ιεχωβά, έχετε, επίσης, ν’ αγωνισθήτε για ένα πρόσθετο πρόβλημα σχετικά με αυτό: την εναντίωσι, η οποία προκύπτει ως αποτέλεσμα της πιστότητας σας στον Ιεχωβά Θεό.

Για να καθορίση τον τρόπο, που θα χειρισθή τα ζητήματα που σχετίζονται με την υπεράσπισι του εαυτού του, ο Χριστιανός, ο οποίος είναι αφιερωμένος να κάνη το θέλημα του Ιεχωβά, στρέφεται προς την υψίστη πηγή σοφίας, τον Λόγο του Θεού. Με τη μελέτη της Γραφής, βοηθείται να εκτιμήση τους νόμους και τις αρχές που πρέπει να τον κατευθύνουν.—2 Τιμ. 3:16, 17.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Χριστιανός οφείλει, ν’ αποδίδη πληγήν αντί πληγής, κτύπημα αντί κτυπήματος, όπως αναφέρεται στον Νόμο που έδωσε ο Θεός στον αρχαίο Ισραήλ, εφόσον αυτός ευρίσκεται στην Αγία Γραφή; (Έξοδ. 21:24, 25) Όχι, διότι, οι Χριστιανοί δεν είναι υπό αυτόν τον Νόμον. Όταν πέθανε ο Ιησούς Χριστός, η διευθέτησις του Νόμου έληξε. Την διεδέχθη κάτι καλύτερο, το Χριστιανικό σύστημα πραγμάτων. Ο απόστολος Παύλος έδειξε ότι ο Ιησούς είναι «ανωτέρας διαθήκης μεσίτης, . . . έκαμε πάλαιαν την πρώτην.» (Εβρ. 8:6, 13) Ο Παύλος είπε επίσης: «Δεν είσθε υπό νόμον, αλλ’ υπό χάριν.» (Ρωμ. 6:14) Φυσικά, εκεί όπου μια Χριστιανική απαίτησις έχει την ιδία θεμελιώδη αρχή όπως μια απαίτησις του Νόμου, τότε μπορεί να βοηθήση το να εξετάσωμε, επίσης, πώς εγίνετο τότε ο χειρισμός αυτού του ειδικού ζητήματος.

«ΘΕΛΕΙΣ ΑΓΑΠΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΟΥ ΩΣ ΣΕΑΥΤΟΝ»

Ο Ιησούς είπε: «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.» (Ματθ. 22:39) Εφόσον ένα άτομο οφείλει ν’ αγαπά τον πλησίον του, οφείλει, επίσης, ν’ αγαπά τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι οφείλει να φροντίζη για την διάνοια και για το σώμα του. Ο Χριστιανός, επομένως, δεν πρέπει να διακινδυνεύη τη ζωή του χωρίς να υπάρχη ανάγκη, διότι αυτό δεν θα έφερνε τιμή στον Θεό. Εφόσον ένας Χριστιανός έχει αφιερώσει τη ζωή του στο να κάνη το θέλημα του Θεού, οφείλει να την προστατεύη για να μπορή να υπηρετή τον Δημιουργό του.—Ρωμ. 12:1.

Ο Ιησούς δεν έδωσε τη ζωή του χωρίς να υπάρχη ανάγκη. Σε μια περίπτωσι, εκείνοι που τον άκουαν «επλήσθησαν πάντες θυμού . . . Και σηκωθέντες εξέβαλον αυτόν έξω της πόλεως· και έφεραν αυτόν έως της οφρύος του όρους, . . . δια να κατακρημνίσωσιν αυτόν.» Μήπως προσπάθησε ο Ιησούς να διαφύγη; Ναι, προσπάθησε! Η αφήγησις μάς λέγει: «Αυτός όμως περάσας δια μέσου αυτών, επορεύετο.» Μέσα στην οχλαγωγία, ο Ιησούς μπόρεσε να διαφύγη σε ασφάλεια.—Λουκ. 4:28-30.

Ο απόστολος Παύλος ομοίως αγαπούσε τη ζωή του και την προστάτευε. Διέφυγε πολλές φορές από επικίνδυνες καταστάσεις. (Πράξ. 9:23-25· 14:5, 6) Και όταν ακόμη τον ωδήγησαν οι αρχές με συνοδεία, εζήτησε την απόλυσί του με το να επικαλεσθή τον Καίσαρα.—Πράξ. 25:11.

Η αρχή που περιλαμβάνεται σ’ αυτά τα παραδείγματα εδόθη από τον Ιησού όταν είπε: «Όταν δε σας διώκωσιν εν τη πόλει ταύτη, φεύγετε εις την άλλην.» (Ματθ. 10:23) Έτσι, είναι Χριστιανική πορεία το να προσπαθή ένας ν’ αποφεύγη δυσκολίες, όταν αυτό είναι δυνατόν. Τότε δεν θα εγερθή το πρόβλημα του πώς να υπερασπίση ένα άτομο τον εαυτό του.

ΑΠΟΦΥΓΗ ΔΥΣΧΕΡΕΙΩΝ

Ακόμη και όταν δεν υπάρχη διωγμός λόγω της πίστεως ενός, η ιδία γενική αρχή εφαρμόζεται. Παραδείγματος χάριν, πιθανόν να ζήτε σε μια πόλι όπου συμβαίνουν οχλαγωγίες ή άλλες ταραχές. Τι θα κάμετε σεις; Πιθανόν να προτιμήσετε να διαφύγετε τον κίνδυνο. Πώς; Ίσως να μη είναι πάντα δυνατόν ν’ απομακρυνθήτε από την περιοχή, αλλά μπορείτε ν’ αποσυρθήτε σ’ ένα ασφαλή τόπο να κλεισθήτε μέσα και να παραμείνετε εκεί ωσότου παρέλθη ο κίνδυνος. Όπως λέγει το εδάφιο Παροιμίαι 26:17: «Όστις διαβαίνων ανακατόνεται εις έριδα μη ανήκουσαν εις αυτόν, ομοιάζει τον πιάνοντα κύνα από των ωτίων.» Ένα άτομο που προσέχει αυτή τη συμβουλή δεν αναμιγνύεται στις ταραχές αυτού του πονηρού συστήματος πραγμάτων. Δεν πλησιάζει σ’ αυτές ούτε και από περιέργεια, αλλά τις αποφεύγει οποτεδήποτε είναι δυνατόν. Αυτό χρησιμεύει σ’ αυτόν ως προστασία.

Ομοίως, είναι φρόνιμο να ζητήτε ν’ αποφύγετε ν’ αναμιχθήτε σε μια κατάστασι όπου πιθανόν να παραστή ανάγκη να υπερασπίσετε το άτομό σας. Παραδείγματος χάριν, είναι πιθανόν να συναντήσετε στο δρόμο ένα φιλόμαχο άτομο, καθώς χρησιμοποιείτε ένα κοινό μεταφορικό μέσον, ή ίσως ακόμη στον τόπο της εργασίας σας. Η αρχή που θ’ ακολουθήσετε όταν αντιμετωπίζετε ένα τέτοιο άτομο με εχθρικές διαθέσεις είναι: Μη ρίχνετε πετρέλαιο στη φωτιά. «Όπου δεν είναι ξύλα, το πυρ σβύνεται.» (Παροιμ. 26:20) Αντιθέτως, «η γλυκεία απόκρισις καταπραΰνει θυμόν.» (Παροιμ. 15:1) Με το να ομιλήτε με γλυκύ, ήρεμο τόνο πιθανόν να μπορέσετε να μεταστρέψετε τον θυμό του άτομου που βρίσκεται σε διέγερσι και ν’ αποφύγετε δυσχέρειες.

Και αν μια τέτοια γλυκεία απόκρισις δεν κατευνάση το ανταγωνιστικό πνεύμα του άλλου άτομου, τότε τι μπορεί να γίνη; Το εδάφιο Παροιμίαι 17:14 απαντά: «Παύσον από της φιλονεικίας πριν εξαφθή.» Έτσι, όπως στην περίπτωσι αποφυγής του διωγμού όταν είναι δυνατόν, ο Χριστιανικός τρόπος είναι ν’ απομακρύνεται ένας από παραλόγους ανθρώπους για ν’ αποφεύγη δυσκολίες οποτεδήποτε είναι δυνατόν.

Αυτή η αποφυγή δυσχερειών σημαίνει, επίσης, να μη αναλαμβάνη ένας περιττούς κινδύνους όταν ταξιδεύη. Να είσθε προσεκτικοί στις επικίνδυνες γειτονιές, ιδιαιτέρως τη νύχτα. Θα μπορούσατε μάλιστα ν’ αλλάξετε την κοσμική σας εργασία αν αυτή θέτη σε κίνδυνο τη ζωή σας με το να σας αναγκάζη να επιστρέφετε σπίτι αργά μέσ’ από επικίνδυνες περιοχές. Έτσι η εφαρμογή Χριστιανικών αρχών μπορεί να σας βοηθήση ν’ αποφύγετε δυσχέρειες.

ΟΤΑΝ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΘΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ

Εν τούτοις, υπάρχουν περιπτώσεις που δεν μπορεί ν’ αποφευχθή η δυσκολία. Παραδείγματος χάριν, ακόμη και στη διάρκεια της ημέρας είναι πιθανόν να σας πλησιάση ένας κλέπτης ο οποίος κρατά όπλο. Τι μπορείτε να κάμετε; Ίσως μπορέσετε να συζητήσετε με τον κλέπτη, πιθανόν με το να εξηγήσετε ότι είσθε Χριστιανός διάκονος, αν είσθε μάρτυς του Ιεχωβά. Πολλές φορές αυτός ο τρόπος κατέληξε στο να αφεθούν Χριστιανοί ελεύθεροι και ασφαλείς.

Αλλά τι μπορεί να γίνη αν αυτό δεν είναι αρκετό, και αν αυτός που σας επλησίασε είναι αποφασισμένος να πάρη λίγα χρήματα με κάθε θυσία; Ρωτήστε τον εαυτό σας: Ποιο είναι σπουδαιότερο, τα χρήματά μου ή η ζωή μου; Μπορώ να εξακολουθήσω να υπηρετώ τον Ιεχωβά χωρίς τα χρήματα που πιθανόν έχω στον χαρτοφύλακα ή στο πορτοφόλι μου; Μπορώ να εξακολουθώ να υπηρετώ τον Ιεχωβά χωρίς τη ζωή μου; Η απάντησις είναι αυτονόητη. Η ζωή είναι πολύ πιο πολύτιμη. Επομένως, είναι άκρως άσοφο να θέσετε σε κίνδυνο τη ζωή σας απλώς για χρήματα. Και εφόσον πολλοί λησταί σήμερα δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν βία αν το θύμα ανθίσταται, η πορεία της πρακτικής σοφίας είναι να τους αφήσετε να πάρουν τα χρήματα.

Αυτή η ιδία σκέψις παραμένει αληθινή αν ένας κλέπτης εισέλθη στο σπίτι σας. Αν έχη όπλο, είναι, πιθανόν ότι δεν θα έχετε ευκαιρία να καλέσετε την αστυνομία για βοήθεια. Ο κλέπτης πιθανόν ν’ αποβλέπη σε χρήματα ή σε άλλα υλικά πράγματα μόνο. Αντίστασις μπορεί να καταλήξη σε τραυματισμό ή θάνατο πολλών μελών της οικογενείας, γι’ αυτό θα ήταν άσοφο να καταφύγουμε σ’ αυτό που μερικοί θα μπορούσαν να θεωρήσουν «ηρωισμούς» για να υπερασπίσωμε υλικά πράγματα. Η ασφάλεια του εαυτού σας και των προσφιλών σας προσώπων έρχεται πρώτα.

Αλλά τι θα κάμετε αν σας πλησιάση ένα βίαιο πρόσωπο, ένα άτομο που αρχίζει να σας επιτίθεται; Τότε το να συζητήσετε μαζί και με ειρηνικό τρόπο να παραδώσετε τα υλικά πράγματά σας πιθανόν να μη είναι πια αρκετό. Σ’ αυτή την εσχάτη κατάστασι ο Χριστιανός δικαιολογείται να υπερασπίση τον εαυτό του. Αν δεν μπορή ν’ απομακρυνθή, ή αν βρίσκεται στο σπίτι, του, μπορεί ν’ αποκρούη τα κτυπήματα και να υπερασπίση τον εαυτόν του, κάνοντας ό,τι μπορεί για να συγκρατήση τον επιτιθέμενο. Φυσικά, αν οι επιτιθέμενοι είναι αρκετοί ή πολλοί, ακόμη και αυτός ο τρόπος υπερασπίσεως μπορεί ν’ αποδειχθή ανεπιτυχής.

Πράγματι, ένα κτύπημα που θα δοθή σε περίπτωσι αυτό-υπερασπίσεως μπορεί να τραυτίση τον επιτιθέμενο. Αν, όμως, έχη ως αποτέλεσμα να φονεύση τον επιτιθέμενο, αυτό δεν θα είναι εκ προθέσεως. Ένας Χριστιανός, ο οποίος πιθανόν θα εφόνευε τυχαίως αυτόν που του επετέθη, οφείλει ν’ αναγνωρίση την σοβαρότητα αυτού που συνέβη. Αναγνωρίζοντας ότι μπορεί να είναι ένοχος αίματος γι’ αυτό που συνέβη, μολονότι αυτό ήταν χωρίς πρόθεσι, οφείλει να προσέλθη ταπεινά ενώπιον του Θεού με προσευχή για να ζητήση τη συγχώρησί του μέσω του Χριστού Ιησού.

Τι μπορεί να γίνη αν η οικογένειά σας ή πνευματικοί αδελφοί και αδελφές σας υφίστανται σωματική επίθεσι μπροστά σας; Θα μπορούσατε να προβάλετε αντίστασι όσο είναι δυνατόν αν δεν υπάρχουν άλλα μέσα βοηθείας διαθέσιμα. Αυτό μπορεί να θέση τη ζωή σας σε κίνδυνο, αλλά όπως είπε ο Ιησούς: «Μεγαλητέραν ταύτης αγάπην δεν έχει ουδείς, του να βάλη τις την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού.» (Ιωάν. 15:13) Ίσως να είναι πρακτικό, ανάλογα με τις συνθήκες, να προσφέρη ένας βοήθεια αντί να προσπαθήση να χειρισθή την κατάστασι μόνος του. Αν πρόκειται για ένα μεγάλο όμιλο, ο οποίος επιτίθεται εναντίον της οικογενείας ή των Χριστιανών αδελφών ενός, η σοφή πορεία πιθανόν να είναι να ζητήση ένας τη βοήθεια της αστυνομίας, αν υπάρχη διαθέσιμη. Έτσι η πορεία που θ’ ακολουθήση ένας εξαρτάται από τις περιστάσεις. Ακόμη και η ιδία κατάστασις μπορεί να τύχη διαφορετικού χειρισμού από διάφορα άτομα. Κάθε άτομο οφείλει ν’ αποφασίση ποια είναι η πιο καλή πορεία που θα λάβη αναλόγως με όσα γνωρίζει σχετικά με την κατάστασι της στιγμής.

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΒΙΑΣΜΟΥ

Αν είσθε μια Χριστιανή, τι θα κάνετε αν, παρ’ όλες τις προφυλάξεις, υφίστασθε επίθεσι από ένα βιαστή; Αν δεν μπορήτε να τον συγκρατήσετε με τη λογική συζήτησι, ή με επίκλησι του ονόματός του Ιεχωβά, τότε τι μπορεί να γίνη; Ως Χριστιανή είσθε υποχρεωμένη να προβάλετε αντίστασι. Αυτή η αντίστασις περιλαμβάνει το να φωνάξετε και να δημιουργήσετε όσο το δυνατόν περισσότερο θόρυβο σε μια προσπάθεια να εκφοβίσετε τον επιτιθέμενο και να προσελκύσετε βοήθεια. Αν η επίθεσις εξακολουθή και δεν μπορέσετε ν’ αποσπασθήτε για να φύγετε, τότε θα είσθε δικαιολογημένη ακόμη και να προκαλέσετε βλάβη σ’ αυτόν που σας επετέθη αν είναι ανάγκη. Η αντίστασις επιβάλλεται, διότι ο βιαστής ζητεί, όχι απλώς τα χρήματα σας, αλλά την τιμή σας. Σ’ αυτή την περίπτωσι περιλαμβάνεται ένα ζήτημα ακεραιότητος στους νόμους του Ιεχωβά. Γι’ αυτό με κανένα τρόπο δεν θα ήταν ορθό να υποκύψετε αθόρυβα στον βιασμό, διότι αυτό θα εσήμαινε συναίνεσι σε πορνεία.—1 Θεσ. 4:3.

Η αρχή είναι ομοία μ’ εκείνην, η οποία εκτίθεται στο Δευτερονόμιο, κεφάλαιο 22. Εκεί λέγει: «Εάν νέα τις παρθένος είναι ηρραβωνισμένη μετά ανδρός, και εύρη τις αυτήν εν τη πόλει, και κοιμηθή μετ’ αυτής, τότε θέλετε εκφέρει αυτούς αμφότερους εις την πύλην της πόλεως εκείνης, και θέλετε λιθοβολήσει αυτούς με λίθους, και θέλουσιν αποθάνει.» Γιατί η κόρη έπρεπε να πεθάνη κάτω από τη διαθήκη του Νόμου; Το εδάφιο συνεχίζει: «Την νέαν, διότι δεν εφώναξεν, ούσα εν τη πόλει.» Αν δεν κατέβαλε προσπάθεια να φωνάξη, εθεωρείτο ως να είχε συναινέσει σε πορνεία. Αλλ’ αν η γυναίκα εφώναξε και αντιστάθηκε κι εν τούτοις κατεβλήθη, τότε δεν ήταν ένοχος συνενοχής; «Εφώναξεν η . . . νέα, αλλά δεν υπήρχεν ο σώζων αυτήν.»—Δευτ. 22:23-27.

Μήπως διαφέρει αν ο άνδρας έχη όπλο και απειλή να σας φονεύση αν δεν υποταχθήτε; Όχι, οι Γραφές σαφώς δηλώνουν ότι οι Χριστιανοί βρίσκονται κάτω από υποχρέωσι να ‘φεύγουν την πορνείαν.’ (1 Κορ. 6:18) Είναι αλήθεια ότι σ’ αυτή την περίπτωσι αντιμετωπίζετε την πιθανότητα του θανάτου. Αλλά δεν έχετε καμμιά εγγύησι ότι αν υποταχθήτε ήσυχα, ο επιτιθέμενος δεν θα σας φονεύση οπωσδήποτε για ν’ αποφύγη ν’ αναγνωρισθή.

Οι Χριστιανές γυναίκες ενεργούν σοφά, αν κάμουν ό,τι μπορούν για ν’ αποφύγουν να γίνουν στόχος βιαστών. Εφόσον γνωρίζετε ότι το ηθικό επίπεδο αυτής της γενεάς βυθίζεται ολοένα πιο χαμηλά, λάβετε κάθε προφύλαξι. Σε επισφαλείς περιοχές αποφεύγετε να ταξιδεύετε μόνες όταν σκοτεινιάση. Όπως λέγει το εδάφιο Εκκλησιαστής 4:12: «Εάν τις υπερισχύση κατά του ενός, οι δύο θέλουσιν αντισταθή εις αυτόν και το τριπλούν σχοινίον δεν κόπτεται ταχέως.» Επίσης εξετάστε πώς ντύνεσθε. Αν μια γυναίκα υιοθετή τους προκλητικούς και γεμάτους υπονοούμενα τρόπους ντυσίματος που επικρατούν τώρα, δείχνει ότι είναι γυναίκα χαλαρών ηθών, κι έτσι μπορεί να προκαλέση ενοχλήσεις.

Εν τούτοις, παρ’ όλες τις προφυλάξεις και την αντίστασι, μπορεί να συμβή να συλληφθή μια Χριστιανή από ένα ή περισσοτέρους επιτιθεμένους και να βιασθή. Αυτό συνέβη τελευταίως στη χώρα της Μαλάουι. Πολλές Χριστιανές γυναίκες είχαν βιασθή από όχλους διεφθαρμένων, κτηνωδών αρρένων, κυρίως νεαρών. Αυτό ήλθε ως διωγμός· επειδή αρνήθηκαν σταθερά να έχουν ανάμιξι σε πολιτική δράσι, η οποία θα προκαλούσε συμβιβασμό στην ακεραιότητα των προς τον Ιεχωβά, υπέστησαν επίθεσι. Παρά την προσπάθειά των να αμυνθούν, και την άμυνα των συζύγων και άλλων Χριστιανών αδελφών, κατεβλήθησαν όλες από μεγάλους αριθμούς και μόνο. Ωστόσο, με το ν’ αντισταθούν ακόμη και κάτω από τέτοιες περιστάσεις οι Χριστιανοί άνδρες και γυναίκες δείχνουν ποια είναι η στάσις των σ’ αυτό το ζήτημα.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι Χριστιανοί είναι ανάγκη να εργασθούν σκληρά για να διατηρήσουν την ισορροπία των και να μη καταφύγουν σε σωματική ανταπόδοσι ύστερ’ από μια τέτοια επίθεσι, με τη σκέψι ότι αυτό είναι το ίδιο με την υπεράσπισι του εαυτού των. Είναι κατάλληλο να ζητήση κανείς δικαιοσύνη με κάθε μέσον, αλλά δεν είναι Χριστιανικό να ζητήση προσωπική εκδίκησι μετά τη λήξι της επιθέσεως. «Εις εμέ ανήκει εκδίκησις και η ανταπόδοσις,» λέγει ο Ιεχωβά. (Δευτ. 32:35) Ενθυμείσθε, ο Ιεχωβά γνωρίζει, πολύ καλά το κακό που έχει επιβληθή επάνω στους δούλους του. Μπορούμε να φαντασθούμε, ότι ο μέγας Θεός της δικαιοσύνης δεν θα τακτοποιήση τους λογαριασμούς στον ωρισμένο του καιρό; Μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά θα συντρίψη σύντομα σε ανυπαρξία τους αμετανοήτους πονηρούς.

Μπορούμε, επίσης, να είμεθα βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά θ’ ανταμείψη με αιώνια ζωή στο νέο του σύστημα πραγμάτων τους δούλους του, οι οποίοι διακρατούν ακεραιότητα. Η διανοητική και σωματική υγεία θ’ αποκατασταθούν σ’ αυτούς σε τελειότητα, έτσι ώστε κάθε βλάβη που υπέστησαν Χριστιανοί για τη διακράτησι της ακεραιότητός των στους νόμους του Θεού θα χαθή με τον καιρό από τη μνήμη. Ο Θεός θ’ αντισταθμίση τη βλάβη που υπέστη ο λαός του, έτσι ώστε δεν θα υπάρχη πια ενθύμησις των φρικτών θανάτων στις Ρωμαϊκές παλαίστρες, στα Γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως ή των ταπεινώσεων στα χέρια κτηνωδών ατόμων όπως στη Μαλάουι. «Δεν θέλει είσθαι μνήμη των προτέρων, ουδέ θέλουσιν έλθει εις τον νουν.» (Ησ. 65:17) Είναι πάντοτε ωφέλιμο να ενθυμούμεθα τι είπε ο Ιησούς: «Δεν πωλούνται πέντε στρουθία δια δύο ασσάρια; και έν εξ αυτών δεν είναι λελησμονημένον ενώπιον του Θεού· αλλά και αι τρίχες της κεφαλής υμών είναι πάσαι ηριθμημέναι.. Μη φοβείσθε λοιπόν από πολλών στρουθίων διαφέρετε.»—Λουκ. 12:6, 7.

ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΣΕ ΟΠΛΑ;

Αυτοί οι διωγμοί των δούλων του Ιεχωβά κάνουν μερικούς να διερωτώνται αν δεν θα έπρεπε να εξετάσουν την ανάγκη να οπλισθούν με όπλα όπως περίστροφα και τυφέκια για να προστατεύσουν τον εαυτό των και τα προσφιλή των πρόσωπα.

Είναι αλήθεια ότι στον αρχαίο Ισραήλ εχρησιμοποιούντο από καιρό σε καιρό σαρκικά όπλα. Αλλά, όπως παρετηρήθη προηγουμένως, οι Χριστιανοί δεν είναι κάτω από τη διαθήκη του νόμου. Βρίσκονται κάτω από το ανώτερο Χριστιανικό σύστημα πραγμάτων, ιδιαιτέρως τον νόμο της αγάπης. (Ιωάν. 13:34, 35) Έχουν σφυρηλατήσει «τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα.» (Ησ. 2:4) Πώς, λοιπόν, θα μπορούσαν ν’ ανατρέψουν αυτό τον τρόπο ενεργείας και να λάβουν όπλα και να εξακολουθούν να θεωρούν τους εαυτούς των Χριστιανούς;

Αν ένας Χριστιανός ωπλίζετο για προστασία, δεν θα υπήρχε πιθανότης να φονεύση κάποιο αθώο άτομο και να εκτεθή σε ενοχή αίματος ενώπιον του Ιεχωβά; Επί πλέον, σε μερικές περιπτώσεις, η θέα ενός όπλου έκαμε κλέπτας να πυροβολήσουν με το δικό των όπλο, και ν’ αφαιρέσουν τη ζωή του θύματος. Αν το θύμα δεν είχε βγάλει όπλο, πιθανόν να είχε μόνο ληστευθή, αλλά όχι φονευθή. Επίσης, σε πολλές περιπτώσεις το να έχη κανείς όπλο σπίτι του κατέληξε, όχι σε προστασία της οικογενείας, αλλά σε θάνατο όταν το όπλο εξεπυρσοκρότησε τυχαίως, όπως από μικρά παιδιά.

Ωπλίσθηκε μήπως ο Ιησούς λόγω αναμονής επιθέσεως; Ωπλίσθηκαν οι ακόλουθοι του; Είναι σαφές από τα εδάφια 2 Κορινθίους 11:23-27 ότι ο απόστολος Παύλος βρέθηκε συχνά σε επικίνδυνο τομέα. Εν τούτοις, αισθάνθηκε μήπως την υποχρέωσι να φέρη ένα θανατηφόρο όπλο για να προστατεύση τον εαυτό του ή τον νεαρό Τιμόθεο, ο οποίος εταξίδευε μαζί του; Μπορούμε να φαντασθούμε τους αποστόλους, ή τον Ιησού, να κηρύττουν τον ανώτερο νόμο της αγάπης και ταυτοχρόνως να διεξάγουν τα έργο των ωπλισμένοι με μάχαιρες και λόγχες;

Η μόνη περίπτωσις που αναφέρεται ότι οι ακόλουθοι του Ιησού είχαν όπλα ήταν προτού λάβουν το άγιο πνεύμα την Πεντηκοστή. Αυτό συνέβη στο Όρος των Ελαιών. Γιατί έφεραν όπλα εκεί; Διότι ο Ιησούς τούς το είχε ειπεί! (Λουκ. 22:36-38) Γιατί; Έτσι μπορούσε ο Ιησούς ν’ αποδείξη με δυναμικό τρόπο ότι, αν επιθυμούσε να καταφύγη σε σαρκικά όπλα για να υπερασπίση τον εαυτό του, μπορούσε να έχη. Αλλά δεν το έπραξε! Μάλλον, επέπληξε εκείνον ο οποίος έκαμε χρήσι του όπλου του, λέγοντας: «Πάντες όσοι πιάσωσι μάχαιραν, δια μαχαίρας θέλουσιν απολεσθή.» (Ματθ. 26:51, 52) Έτσι, μεταξύ άλλων πραγμάτων, ο Ιησούς έδειξε ότι δεν επρόκειτο να ζητήση προστασία μέσω τέτοιων θανατηφόρων όπλων. Όπως ο Παύλος είπε αργότερα: «Τα όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά.»—2 Κορ. 10:4.

Αυτή η αρχή του να μη φέρη ένας σαρκικά όπλα για την υπεράσπισι του εαυτού του χρησιμεύει πράγματι, ως προστασία σε πολλές περιπτώσεις. Πώς αυτό; Διότι το να γίνη προσφυγή σε θανατηφόρα όπλα για την υπεράσπισι Χριστιανών, οι οποίοι διώκονται, είναι πιθανόν ότι θα κατέληγε σε πολύ μεγαλύτερη βλάβη παρά αν δεν τα χρησιμοποιούσε. Αν οι δούλοι του Θεού έφεραν όπλα, και πυροβολούσαν εκείνους οι οποίοι τους επετίθεντο όταν εδιώκοντο, είναι πολύ πιθανόν ότι θα επέσυραν επάνω των όλη την οργή της αστυνομίας, ή ακόμη και των κυβερνητικών στρατευμάτων. Πολύ περισσότεροι Χριστιανοί είναι πιθανόν ότι θα εφονεύοντο παρά αν δεν έφεραν όπλα. Και αν Χριστιανοί, όπως στη Μαλάουι, ήσαν ωπλισμένοι, χώρες όπως η Μοζαμβίκη θα τους επέτρεπαν να εισέλθουν ως ειρηνικοί πρόσφυγες;

Αλλά τι μπορεί να λεχθή για εξάσκησι σε μια «τέχνη» όπως η πυγμαχία, το καράτε και το ζούντο για αυτό-υπεράσπισι; Με τέτοιες ικανότητες μπορεί κανείς να θανατώση ένα άλλο άτομο με τα γυμνά τα χέρια του, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα χέρια εκείνων οι οποίοι είναι γυμνασμένοι έτσι θεωρούνται από πολλούς ως θανατηφόρα όπλα. Όταν ο Ιησούς υπέστη επίθεσι, δεν κατέφυγε σε μανιώδη κτυπήματα καράτε, ούτε προσπάθησε να κτυπήση τους αντιπάλους του στην πλάτη με τη μέθοδο του ζούντο. Ο Ιησούς και οι ακόλουθοι του δεν δαπανούσαν χρόνο για να γυμνασθούν στο να μάχωνται σωματικές μάχες. Έτσι, η Γραφή συμβουλεύει τους Χριστιανούς: «Ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να ήναι πράος προς πάντας, . . . ανεξίκακος.» (2 Τιμ. 2:24) Και έχετε υπ’ όψιν, επίσης, ότι, ένας ο οποίος γυμνάζεται στη σωματική αυτο-υπεράσπισι είναι πολύ πιο πιθανό να καταφύγη σε βία όταν βρεθή σε δύσκολες καταστάσεις παρά να κάμη ό,τι μπορεί για ν’ αποφύγη τη βία. Όχι, προετοιμασίες αυτού του είδους είναι αντίθετες με το πνεύμα του εδαφίου Ρωμαίους 12:18, το οποίον λέγει: «Ει δυνατόν, όσον το αφ’ υμών, ειρηνεύετε μετά πάντων ανθρώπων.»

ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΕ ΠΡΟ ΤΩΝ ΟΦΘΑΛΜΩΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ

Ο Χριστιανός κάνει ό,τι μπορεί να υπερασπίση τον εαυτό του και τα προσφιλή του άτομα μ’ ένα προσωπικό τρόπο σε αρμονία με τις Χριστιανικές αρχές. Εν τούτοις, εκτιμά, επίσης, το ότι η παρούσα ζωή του δεν είναι τόσο σπουδαία ώστε να κάμη συμβιβασμούς στους νόμους του Ιεχωβά για να προσπαθήση να σώση αυτή τη ζωή. Η υπακοή στον Ιεχωβά και η αιώνιος ζωή στο νέο του σύστημα πραγμάτων είναι πολύ, ναι πολύ πιο σπουδαίες.

Έτσι η πρωτίστη σκέψις σ’ αυτές τις ‘έσχατες ημέρες’ είναι η διακράτησις ακεραιότητος στον Ιεχωβά, όχι το να είναι ένας προσκολλημένος στην παρούσα ζωή με κάθε θυσία. Συμβιβασμός με τους νόμους του Θεού για να σώση ένας την ζωή του τώρα θα του εστοίχιζε πράγματι τη ζωή, διότι, όπως είπε ο Ιησούς: «Όστις θέλει να σώση την ζωήν [ψυχήν, Κείμενον] αυτού, θέλει απολέσει αυτήν.» Ο Ιησούς προσέθεσε: «Επειδή τι ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή;» Αλλά αν δεν συμβιβασθούμε αν διακρατήσωμε ακεραιότητα στον Ιεχωβά, τότε, όπως είπε ο Ιησούς: «Όστις απολέση την ζωήν [ψυχήν, Κείμενον] αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν.»—Ματθ. 16:24-26.

Έτσι, αν εξακολουθήτε να έχετε πάντοτε υπ’ όψιν τον Ιεχωβά και την αιώνιο ζωή, θα είσθε ένας ο οποίος διακρατεί ακεραιότητα. Ακόμη και όταν εναντίωσις ή διωγμός θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή, θα έχετε ακολουθήσει σταθερά αυτό που ευχαριστεί τον Θεό: «Διότι τούτο είναι χάρις,» το να υποφέρη τις λύπας δια την εις τον Θεόν συνείδησιν, πάσχων αδίκως. Διότι ποία δόξα είναι, εάν αμαρτάνοντες και ραπιζόμενοι υπομένητε; εάν όμως αγαθοποιούντες και πάσχοντες υπομένητε, τούτο είναι χάρις παρά τω Θεώ.»—1 Πέτρ. 2:19, 20.

Επομένως, μένετε σταθεροί. Γίνεσθε ισχυροί στην πίστι. Έχετε εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά για να σας δώση δύναμιν να υπομείνετε κάθε εναντίωσι ή διωγμό που θα έλθη. «Επίρριψον επί τον Ιεχωβά το φορτίον σου, και αυτός θέλει σε ανακουφίσει· δεν θέλει ποτέ συγχωρήσει να σαλευθή ο δίκαιος.» (Ψαλμ. 55:22, ΜΝΚ) Έτσι, αν είσθε ένας Χριστιανός, δεν υπάρχει ανάγκη να ζήτε σε συνεχή φόβο επιθέσεως ή διωγμού. Μπορείτε ν’ αντιμετωπίσετε το μέλλον μ’ εμπιστοσύνη καθώς συνεχίζετε τη Χριστιανική σας πορεία, γνωρίζοντας ότι, όταν έλθουν δύσκολοι καιροί, ο Ιεχωβά θα σας στηρίξη.

Ευφραίνεσθε, επίσης, με τη γνώσι του ότι πολύ σύντομα ο Ιεχωβά θα εκδηλώση τη δύναμί του εναντίον αυτού του πονηρού συστήματος πραγμάτων και θα συντρίψη σε ανυπαρξία όλους εκείνους οι οποίοι προξενούν βλάβη. Και χωρίς αμφιβολία θ’ ανταμείψη τους δούλους του, οι οποίοι διακρατούν ακεραιότητα: «Διότι οι ευθείς θέλουσι κατοικήσει την γην, και οι τέλειοι [άμωμοι, ΜΝΚ] θέλουσιν εναπολειφθή εν αυτή. Οι δε ασεβείς θέλουσιν εκκοπή από της γης, και οι παράνομοι θέλουσιν εκριζωθή απ’ αυτής.»—Παροιμ. 2:21, 22.

[Εικόνα στη σελίδα 540]

Αντίστασις περιλαμβάνει να φωνάζη και να δημιουργήση όσο το δυνατόν περισσότερο θόρυβο

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ποιος είναι, Γραφικός τρόπος ενεργείας, όταν αναμένεται από ένα Χριστιανό να σταθή όρθιος ή να υποκλιθή μπροστά σ’ ένα δικαστή, ή σ’ ένα άρχοντα ή να χρησιμοποιήση μια φρασεολογία εξάρσεως, όταν απευθύνεται σ’ ένα τέτοιο πρόσωπο;—Χ. Α., Αφρική.

Οι Χριστιανοί ενθαρρύνονται από τον Θεό να δείχνουν σεβασμό σε πολιτικούς άρχοντας ή σε άτομα με εξουσία. Σχετικά με αυτές τις ανώτερες εξουσίες, ο απόστολος Παύλος έγραψε κάτω από θεία έμπνευσι: «Απόδοτε . . . εις πάντας τα οφειλόμενα· . . . εις όντινα τον φόβον, τον φόβον· εις όντινα την τιμήν, την τιμήν.» (Ρωμ. 13:1, 7) Ο Παύλος έγραψε, επίσης, ότι μπορούσαν να γίνωνται παρακλήσεις «υπέρ βασιλέων, και πάντων των όντων εν αξιώμασι.» (1 Τιμ. 2:1, 2) Ο συνήθης τρόπος, με τον οποίο αυτή η τιμή και ο σεβασμός αναμένεται ν’ αποδοθούν, ποικίλλει, από τόπο σε τόπο. Μπορεί να περιλαμβάνη το να υποκλιθή ένας στον άρχοντα, να προσπέση στο έδαφος μπροστά του, να σηκωθή όρθιος όταν αυτός εισέρχεται στην αίθουσα ή να χρησιμοποιή κάποια ειδική μορφή χαιρετισμού. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, οι τοπικές