-
Ο Αγών για το Βραβείον της ΖωήςΗ Σκοπιά—1968 | 15 Ιανουαρίου
-
-
Ο Αγών για το Βραβείον της Ζωής
ΑΦΗΓΗΣΙΣ ΥΠΟ ΟΤΤΟ ΜΕΚΕΛΕ
ΗΤΑΝ στις αρχές του φθινοπώρου του 1919. Έλαβα τη θέσι μου στη γραμμή εκκινήσεως για ένα αγώνισμα δρόμου 3.000 μέτρων. Δεν περίμενα να νικήσω ούτε και να λάβω ένα βραβείο, διότι επίστευα ότι οι συναγωνισταί μου ήσαν καλύτεροι από μένα. Όταν εδόθη το σήμα της εκκινήσεως εγώ είχα μείνει πίσω. Ήταν εύκολο να τρέξη κανείς, και όταν είχαμε καλύψει δύο χιλιόμετρα χωρίς καμμιά επιτάχυνσι του βήματος απεφάσισα να πλησιάσω τους επί κεφαλής και να ιδώ τι συνέβαινε εκεί μπροστά. Μολονότι έφθασα την πρώτη ομάδα, εκείνοι εξακολουθούσαν να τρέχουν με τον ίδιο βραδύ τρόπο. Βρέθηκα σε μεγάλη αμηχανία, αλλά εξακολούθησα να βρίσκωμαι επί κεφαλής, χωρίς να υποθέσω ακόμη ότι οι άλλοι απλώς δεν μπορούσαν να τρέξουν ταχύτερα, κι έτσι εγώ ήμουν στην καλύτερη φόρμα μου.
Περίπου 400 μέτρα πριν από το τέρμα ανέπτυξα όλη τη δύναμί μου δρόμου και τους άφησα όλους πίσω, για να τερματίσω νικητής. Ήταν μια πραγματική έκπληξις για μένα να μάθω, επίσης, ότι ο χρόνος μου υπήρξε το ρεκόρ του έτους εκείνου στη Φιλλανδία. Χάρηκα για το κατόρθωμα και έκαμα την εξής σκέψι: «Μήπως υπάρχει ένας κατάλληλος καιρός επιτυχίας μπροστά μου και μήπως φθάσω σύντομα σε παγκόσμιο ρεκόρ;» Δεν μπορούσα ακόμη να γνωρίζω ότι ως το τέλος του έτους εκείνου θα μου ανοιγόταν η ευκαιρία τα τρέξω το αγώνισμα του δρόμου σ’ ένα καλύτερο γήπεδο.
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ
Ως παιδί ενδιαφερόμουν πάντοτε για το αγώνισμα δρόμου, αλλά έδειχνα, επίσης, ενδιαφέρον για πιο σοβαρά ζητήματα, για τα οποία μιλούσαν συχνά οι ενήλικοι. Όταν ήρχοντο σπίτι μου επισκέπται που μιλούσαν για σοβαρά πράγματα, απομακρυνόμουν από τ’ άλλα παιδιά, γλιστρούσα, απαρατήρητος σε κάποιο κρυφό μέρος και άκουα τη συζήτησι. Μερικοί υπερήσπιζαν τον Θεό και την Αγία Γραφή, άλλοι την ηρνούντο. Τους άκουα να ομιλούν για έναν άδη αιωνίων βασάνων, για πνευματισμό και γι’ άλλα θέματα. Όταν έφθασα σε ηλικία οκτώ ως δέκα ετών, συζητούσα ήδη στο νου μου αν έπρεπε να υπηρετώ τον Θεό ή όχι. Όταν ξυπνούσα τις νύχτες και φοβούμουν, με ανησυχούσε η σκέψις του πύρινου άδου.
Όταν έγινα δέκα ετών, δέχθηκα σιγά-σιγά την ιδέα ότι η Γραφή ήταν μόνον προϊόν της φαντασίας ανθρώπων και ότι υπήρξε ένα όργανο που εχρησιμοποιήθη για να εξουσιάζουν και να καταπιέζουν τους ανθρώπους. Κατόπιν όταν έγινα δώδεκα ετών, άκουσα μερικούς νέους ιεραποστόλους του Ευαγγελικού-Λουθηρανού δόγματος να ομιλούν για το θέμα της αναχωρήσεώς των σε ειδωλολατρικές χώρες. Αυτά που έλεγαν μου έκαμαν τόσο βαθιά εντύπωσι, ώστε έγινα ένας που «μετεστράφη» και άρχισα να διαβάζω την Αγία Γραφή. Ο δάσκαλος του σχολείου μου, όταν το άκουσε, χάρηκε πολύ και υποσχέθηκε να με εγγράψη στην ιεραποστολική σχολή μόλις θα έφθανα σε κατάλληλη ηλικία. Εν τούτοις, ο χρόνος έφερε πολλές αλλαγές. Ο δάσκαλος μου πέθανε. Είχα πολλά προβλήματα, μολονότι εξακολουθούσα να διαβάζω τη Γραφή, χωρίς να εννοώ πάρα πολλά.
Αργότερα αφωσιώθηκα τόσο πολύ στον αθλητισμό ώστε το θέμα αυτό γέμισε τη διάνοιά μου αποκλείοντας ουσιαστικώς κάθε άλλο πράγμα. Ωστόσο, η συνείδησίς μου μ’ ενοχλούσε πότε-πότε. ‘Μήπως το ιεραποστολικό έργο θα ήταν το θέλημα του Θεού για σένα;’ εξακολουθούσε να μου υπενθυμίζη η συνείδησίς μου. Προσευχόμουν γι’ αυτή τη σταδιοδρομία ήδη από δεκαετίας.
Μια μέρα καθώς επρόκειτο να βγω για ένα αγώνισμα, ήλθε στο σπίτι μια γυναίκα και προσέφερε θρησκευτικά έντυπα. Αν δεν είχα ήδη συμφωνήσει να συμμετάσχω στο αγώνισμα, θ’ άκουα ευχαρίστως όσα είχε να πη. Ωστόσο, αγόρασα το βιβλίο Το Τετελεσμένον Μυστήριον, το οποίο, μεταξύ άλλων, επραγματεύετο το Γραφικό βιβλίο της Αποκαλύψεως. Το διάβασα με απληστία, χωρίς να ενοχληθώ καθόλου για την καταδίκη από την Γραφή των θρησκειών του Χριστιανικού κόσμου. Από το άλλο μέρος, η «καθιέρωσις» (αφιέρωσις) στον Θεό εφαίνετο ένα πολύ μεγάλο βήμα για μένα. Άρχισα να υποπτεύωμαι ότι η εφαρμογή των Χριστιανικών αρχών μπορούσε να καταλήξη στην παραίτησι από τα ανταγωνιστικά αθλήματα. Νόμιζα ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να το κάμω αυτό, κι έτσι έπαυσα τελείως να διαβάζω το βιβλίο.
Σε λίγο παρευρέθηκα σε μια δημοσία ομιλία που εδόθη στο χωριό μας από ένα εκπρόσωπο του Διεθνούς Συλλόγου των Σπουδαστών της Γραφής. Η ομιλία αυτή υπερτερούσε πολύ κάθε ομιλία που είχα ακούσει ποτέ, αλλά καμμιά αλλαγή δεν έλαβε ακόμη χώραν σε εμένα· εξακολούθησα να επιδίδωμαι στον αθλητισμό.
ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΓΗΠΕΔΟ ΔΡΟΜΟΥ ΑΝΟΙΓΕΙ
Ένας από τους πολύ καλούς μου φίλους, ο οποίος συνεμερίζετο το ενδιαφέρον μου για τον αθλητισμό, ήταν στην πραγματικότητα άπιστος. Γι’ αυτό εδίσταζα πάντα να συζητήσω μαζί του για θρησκεία. Εφοβόμουν ότι θα μπορούσε να καταστραφή η φιλία μας. Όταν τον συνήντησα και πάλι με κάποια ευκαιρία ύστερ’ από ένα μακρύ χωρισμό, έμαθα ότι είχε αλλάξει γνώμη όσον αφορά τον γάμο του με μια ωρισμένη νέα. Η από πέντε λέξεις απάντησίς του στη γεμάτη έκπληξι ερώτησί μου ήταν: «Είμαι ένας Σπουδαστής της Γραφής» (όπως ελέγοντο τότε οι μάρτυρες του Ιεχωβά). Φαίνεται ότι η νέα την οποία εσκόπευε να νυμφευθή δεν επεδοκίμαζε τη νέα του θρησκεία. Αυτός ήθελε να συμμορφωθή με τη συμβουλή της Γραφής να νυμφευθή «μόνον . . . εν Κυρίω,» δηλαδή, να νυμφευθή κάποια της ιδίας πίστεως.—1 Κορ. 7:39.
Αυτός ο άνθρωπος είχε πράγματι αλλάξει. Απορούσα πώς ένα άτομο μπορούσε να παραιτηθή ακόμη και από τις πιο προσφιλείς του προσδοκίες απλώς για όσα έχει να πη η Γραφή. Η βαθιά εντύπωσις που η περίπτωσις αυτή επέφερε επάνω μου μ’ έκαμε να εξετάσω και πάλι το ζήτημα της αφιερώσεως. Μου ήλθε και πάλι στο νου το ερώτημα, θ’ ακολουθούσα τη σταδιοδρομία του ανταγωνιστικού αθλητισμού που εσχεδίαζα; Η Γραφή ετόνιζε ένα πολύ πιο κατάλληλο αγώνα: «Δεν εξεύρετε, ότι οι τρέχοντες εν τω σταδίω, πάντες μεν τρέχουσιν, είς όμως λαμβάνει το βραβείον; ούτω τρέχετε, ώστε να λάβητε αυτό. Πας δε ο αγωνιζόμενος, εις πάντα εγκρατεύεται· εκείνοι μεν, δια να λάβωσι φθαρτόν στέφανον, ημείς δε άφθαρτον.»—1 Κορ. 9:24, 25.
Μπροστά μου υπήρχαν δύο στάδια αγώνων, το ένα που προσέφερε φήμη και δόξα του κόσμου, το άλλο προσέφερε στον νικητή την επιδοκιμασία του Θεού και αιώνια ζωή. Δεν μπορούσα ν’ αγωνισθώ και στα δύο. Η πείρα που είχε ο φίλος μου ήταν ένα θαυμάσιο μάθημα για μένα. Έλαβα την απόφασι ν’ αφιερώσω τη ζωή μου στον Θεό και να επιδοθώ στο να μάθω όλους τους κανόνες της νέας μου σταδιοδρομίας.
ΤΟ ΣΗΜΑ ΕΚΚΙΝΗΣΕΩΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΑΓΩΝΙΣΜΑ
Γρήγορα προμηθεύθηκα και τους επτά τόμους των Γραφικών Μελετών, εκδόσεως της Εταιρίας Σκοπιά, και ως τις αρχές του 1920 τους είχα διαβάσει όλους. Είχα πεισθή πλήρως ότι ο άδης της Γραφής δεν ήταν άλλος από τον κοινό τάφο ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους, ότι αντί οι άνθρωποι να έχουν ψυχή, ο καθένας είναι μία ψυχή. Πολλές άλλες Βιβλικές αλήθειες έλαμπαν τώρα καθαρά. Τον Απρίλιο του έτους εκείνου ετέλεσα το εν ύδατι βάπτισμα ως ένα εξωτερικό σύμβολο της αφιερώσεως που είχα κάμει. Για μένα αυτό ήταν σαν το σημείον εκκινήσεως για τον νέον αυτόν αγώνα, τον δρόμο για το βραβείον της ζωής.
Τα πράγματα δεν ήσαν τόσο εύκολα. Ο πατέρας μου είχε πεθάνει το 1914, και εφόσον εγώ ήμουν ο μεγαλύτερος από τα έξη παιδιά ώφειλα εγώ να συνεργάζωμαι με τη μητέρα για να προμηθευώμεθα τ’ αναγκαία της ζωής για την οικογένεια. Εφαίνετο ότι θα έπρεπε να προσκολληθώ σ’ αυτή την κατάστασι για ένα μακρύ χρονικό διάστημα, ενώ εγώ επιθυμούσα διακαώς να συμμετάσχω σε ιεραποστολικό έργο. Εκείνο τον καιρό δεν συμμετείχαν όλοι οι Σπουδασταί των Γραφών στο από θύρα σε θύρα κήρυγμα· μόνο ωρισμένοι ολοχρόνιοι αντιπρόσωποι της Εταιρίας Σκοπιά συμμετείχαν. Εν τούτοις, απεφάσισα να έχω κάποια συμμετοχή στην εξάπλωσι της γνώσεως που είχα αποκτήσει, μολονότι ήμουν δεσμευμένος από την μικρή επιχείρησι την οποία διευθύναμε. Διέθετα Γραφικά έντυπα σε πολλούς πελάτας και είχα πολλές ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Αλλά δεν ήμουν ακόμη ικανοποιημένος.
Στη διάρκεια του 1920 ο φίλος μου που ανέφερα περαιτέρω κι εγώ ήμεθα συνταυτισμένοι μαζί μ’ ένα μικρόν όμιλο τοπικών Σπουδαστών της Γραφής, κυρίως γυναικών. Ήμεθα πολύ άτολμοι και σχετικώς νέοι· έτσι οι γυναίκες διεξήγαν τις συναθροίσεις μελέτης. Μας παρώτρυναν να οδηγήσωμε εμείς σε προσευχή και ν’ αναλάβωμε την διεξαγωγή των συναθροίσεων, αλλά και οι δυο μας αισθανθήκαμε πρώτα ότι ήμεθα τελείως ακατάλληλοι γι’ αυτή την ευθύνη. Όταν τελικά εγώ συγκατατέθηκα, διεπίστωσα ότι τώρα έπρεπε ν’ αναλάβω εγώ την ηγεσία του ομίλου. Αρχίσαμε να κάνωμε λίγο κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι και η εκκλησία μεγάλωσε πρώτα σε είκοσι άτομα, και κατόπιν έγινε τόσο μεγάλη ώστε σε μια ακτίνα δέκα χιλιομέτρων έπρεπε να διοργανωθούν τρεις χωριστοί όμιλοι.
Επειδή η επιχείρησις της οικογενείας μας είχε χαλαρώσει πολύ στην αρχή του έτους, απεφάσισα να δαπανήσω τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 1921 σε κάποιον απομακρυσμένον τομέα, όπου θα μπορούσα να κηρύττω σε ανθρώπους οι οποίοι δεν είχαν ακούσει ακόμη μερικές από τις θαυμάσιες υποσχέσεις της Γραφής. Η αδελφή μου ανέλαβε να φροντίζη για τις δουλειές του σπιτιού. Ο τομεύς που διάλεξα ήταν 200 περίπου χιλιόμετρα μακριά. Ήμουν αποφασισμένος να λέγω στους ανθρώπους όσα μπορούσα περισσότερα από αυτά που είχα μάθει από τις εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά. Οι άνθρωποι ήσαν πολύ επιδεκτικοί, συζητούσαν ευχαρίστως για τη Γραφή και πρόθυμα έπαιρναν έντυπα.
Πολλές ήσαν οι ευτυχισμένες πείρες που είχα στη διάρκεια εκείνων των μηνών, και μερικές ήσαν πολύ περίεργες. Παραδείγματος χάριν, συνήντησα μια γυναίκα η οποία κατείχετο από δαίμονες και με απειλούσε να παραλύση τις δυνάμεις μου ώστε να μη μπορώ να κινηθώ. Αλλά κάθε προσπάθεια να κάνη μάγια δεν έφερνε αποτέλεσμα, και όταν της εξήγησα από τη Γραφή για τους δαίμονες και για τα δεσμά στα οποία κρατούν τους ανθρώπους, κατέρρευσε και έκλαιε γοερώς.
ΝΕΟΣ ΑΓΡΟΣ ΑΝΟΙΓΕΙ
Όταν επέστρεψα σπίτι ύστερ’ από τη θαυμάσια αυτή δίμηνη ενασχόλησι σε ιεραποστολικό έργο, έλαβα ένα γράμμα από το γραφείο του Ελσίνκι της Εταιρίας Σκοπιά που μου έκαμε έκπληξι. Θα μπορούσα να γίνω ένας από τους ειδικούς περιοδεύοντας αντιπροσώπους των για δύο εβδομάδες, να ταξιδεύσω σ’ όλο το μήκος της χώρας και να δίνω Γραφικές ομιλίες σε χωριά, κωμοπόλεις και ακόμη σε πόλεις; Μολονότι στην αρχή εδίστασα, σκέφθηκα ότι, αν αυτό ήταν το θέλημα του Κυρίου, τότε μπορούσα να υπολογίζω ότι το πνεύμα του θα με βοηθήση. Δέχθηκα και είχα το ευχάριστο προνόμιο να ομιλήσω σε πελώρια ακροατήρια με το θέμα «Ο Αντίχριστος έφθασε!—Τι; Πότε; Πού;»
Οι δύο εβδομάδες πέρασαν γρήγορα, κι επέστρεψα πάλι στο σπίτι. Αλλά ήλθε από το Ελσίνκι ένα άλλο απροσδόκητο μήνυμα, που αυτή τη φορά με προσκαλούσε να γίνω ένας τακτικός περιοδεύων αντιπρόσωπος σ’ αυτό που ωνόμαζαν τότε έργο «πίλγκριμ.» Η ευθύνη μου για την οικογένεια εφαίνετο ως ένας ανυπέρβλητος φραγμός, αλλά, προς μεγάλη μου έκπληξι, τα μέλη της οικογενείας μου δέχθηκαν να μοιρασθούν το φορτίο και μου έδωσαν ελευθερία για το έργο στο οποίο επιθυμούσα διακαώς να συμμετάσχω. Ήμουν την εποχή εκείνη ηλικίας είκοσι τεσσάρων ετών και μπόρεσα να συνεχίσω επί πέντε έτη, στη διάρκεια των οποίων εγνώρισα σχεδόν όλους τους Μάρτυρας στη Φιλλανδία. Μερικές φορές είχα ακροατήριο από χιλίους και πλέον. Το έργο ήταν πολύ ικανοποιητικό· πράγματι, ήταν συγκινητικό να βλέπη κανείς ανθρώπους ν’ ανταποκρίνωνται έτσι στο απελευθερωτικό άγγελμα της Γραφής.
Στο μεταξύ, η κατάστασις στο σπίτι, έφερε, επίσης, χαρά. Η μητέρα μου άρχισε να διαβάζη το περιοδικό Η Σκοπιά τακτικά. Η αδελφή μου, επίσης, είχε προοδεύσει ως το σημείο της αφιερώσεως. Πραγματικά, η μικρή εκείνη εκκλησία απεδείχθη ότι ήταν ένα εκπαιδευτικό σχολείο από το οποίον ξεκίνησαν πεπειραμένοι Μάρτυρες για ν’ αναλάβουν ολοχρόνιο έργο κηρύγματος σε άλλα μέρη του αγρού. Μερικοί πήγαν ως ιεραπόστολοι στην Εσθονία, και πολλοί άλλοι, περιλαμβανομένου και του παλαιοτέρου φίλου μου, είχαν προσκληθή ν’ αναλάβουν υπηρεσία περιοδεύοντος αντιπροσώπου.
Ύστερ’ από πέντε έτη προσεκλήθηκα να πάγω στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Ελσίνκι για να βοηθήσω σε διάφορες μορφές διοικητικού έργου. Είκοσι χρόνια μιας τέτοιας προνομιούχου δράσεως μπορώ τώρα να τα αναπολώ ως μια έξοχη περίοδο εκπαιδεύσεως. Περισσότερο από όλα εξετίμησα την ευκαιρία που είχα να παρατηρώ από όλες τις πλευρές την κατεύθυνσι του πνεύματος του Ιεχωβά στα ζητήματα του λαού του στη γη. Κατόπιν, από αυτή την πλεονεκτική θέσι μπορούσα να διαπιστώνω την συγκινητική επέκτασι που ελάμβανε χώραν στην Φιλλανδία.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΧΑΡΕΣ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΕΣ
Σε ηλικία σαράντα ετών ενυμφεύθηκα, και, μολονότι αυτό περιελάμβανε επιπρόσθετες ευθύνες, δεν επρόκειτο ωστόσο να παρέμβη στην ολοχρόνια διακονία μου. Η σύζυγός μου ήταν ευτυχής που βοηθούσε στην κοσμική μου εργασία. Σύντομα απέκτησα τέσσερα τέκνα, δύο αγόρια και δύο κορίτσια. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου εδαπάνησα πολύ χρόνο στο γραφείο του τμήματος της Εταιρίας στο Ελσίνκι. Εν τούτοις, δαπανούσα, επίσης, χρόνο με την οικογένειά μου κάθε εβδομάδα, εκπαιδεύοντας και βοηθώντας τα νεαρά παιδιά για ν’ αυξήση η εκτίμησίς των προς την αληθινή λατρεία του Θεού. Οι δύο θυγατέρες μου έγιναν τελικά ιεραπόστολοι, καθώς κι ένας από τους γυιούς μου. Ακόμη και η σύζυγός μου, με όλα τα πρόσθετα καθήκοντά της, εύρισκε χρόνο να δαπανά ένα ολόκληρο μήνα πότε-πότε σε κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι. Ο Ιεχωβά ασφαλώς ευλόγησε όλες τις προσπάθειές μας.
Το 1958, εκτός από τον ένα γυιό, ολόκληρη η οικογένεια είχε τα προνόμιο να παρευρεθή στη μεγάλη διεθνή συνέλευσι που είχε συνέλθει στη Νέα Υόρκη. Τι αλησμόνητη πείρα που ελάβαμε! Οι αναμνήσεις και εντυπώσεις που είχαμε εξακολούθησαν να έρχωνται στη μνήμη επανειλημμένως. Ήταν μια αναψυκτική αναζωογόνησις για το τμήμα του αγώνος δρόμου για ζωή που υπήρχε ακόμη μπροστά μας.
Τα χρόνια περνούσαν γρήγορα, ναι, ακόμη και δεκαετίες είχαν παρέλθει. Είκοσι επτά χρόνια ύστερ’ από τον γάμο μας, και τα τέσσερα τέκνα μας είχαν νυμφευθή, και το καθένα τους είχε εκλέξει σύντροφο αφιερωμένο στον Ιεχωβά. Μια από τις θυγατέρες μου εξακολουθεί να παραμένη στην ολοχρόνια ιεραποστολική υπηρεσία, και η ελπίδα μου είναι ότι τ’ άλλα παιδιά μου θα εκλέξουν αυτή ως σταδιοδρομία της ζωής των.
Συνέβησαν και άλλα πράγματα, επίσης. Ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά Νορρ επεσκέφθη την Φιλλανδία κι έκαμε μερικές νέες διευθετήσεις για το έργο της Βασιλείας. Είχα το προνόμιο να υπηρετήσω και πάλι ως περιοδεύων αντιπρόσωπος, επισκεπτόμενος και βοηθώντας εκκλησίες ν’ αυξάνουν και να βελτιώνουν τη διακονία των. Αυτό συνετέλεσε πολύ στην αύξησί μου σε ωριμότητα. Έμαθα να δείχνω κατανόησι στις πολλές ποικίλες και δύσκολες περιστάσεις, ανάμεσα στις οποίες οι Μάρτυρες προσπαθούν να ευαρεστήσουν τον Θεό. Παρετήρησα πώς το καλό παράδειγμα αξίζει συχνά πιο πολύ από τα λόγια. Αισθανόμουν αγαλλίασι στο ξεχείλισμα της αφθονίας της πνευματικής τροφής, καθώς το φως έλαμπε ολοένα λαμπρότερο επάνω στον γραπτό λόγο του Θεού.
Στο 1958 άρχισα ν’ ανησυχώ για το γεγονός ότι με την ηλικία η επίδοσίς μου στον αγώνα του δρόμου άρχιζε να ελαττώνεται. Ο αντιπρόσωπος του τμήματος της Εταιρίας μού εξήγησε ότι θα μπορούσα να συνεχίσω την ολοχρόνια υπηρεσία σ’ ένα μόνο μέρος, αν αισθανόμουν ότι οι δυνάμεις μου δεν αρκούσαν πια για πολλά ταξίδια. Έφερα το ζήτημα με προσευχή στον Ιεχωβά, διότι, δεν ήθελα ν’ ακολουθήσω τον εύκολο δρόμο μακριά από αυτό το στάδιο του αγωνίσματος.
Εκείνη περίπου την εποχή ο πρόεδρος της Εταιρίας, Ν. Ο. Νορρ, συνέστησε στο Φιλανδικό τμήμα να εξεύρη άλλο οικόπεδο και να οικοδομήση νέο γραφείο κι εργοστάσιο για να φροντίζη για το επεκτεινόμενο έργο. Ενθυμήθηκα μια ιδεώδη τοποθεσία γι’ αυτό τον σκοπό, και ήμουν ευτυχής που η υπόδειξίς μου υιοθετήθηκε. Γρήγορα ανηγέρθη ένα νέο γραφείο τμήματος και οίκος Μπέθελ. Αυτή η μικρή μόνο ενθάρρυνσι φαίνεται ότι με ανύψωσε από τη σύντομη εκείνη περίοδο ανησυχίας για την υγεία μου. Απεφάσισα να συνεχίσω με νέο άνεμο, έτσι να πούμε. Καμμιά διακοπή στον σκοπό, καμμιά χαλάρωσις στον ζήλο ωσότου φθάσωμε στο τέρμα της νίκης—αυτό είναι το θέλημα του Ιεχωβά, και αποτελεί την πιο μεγάλη μου ευτυχία να εκπληρώνω το θέλημά του.
Έτσι άλλη μια φορά ήμουν περιοδεύων αντιπρόσωπος της Εταιρίας, και φαίνεται ότι ο αγών μου δρόμου προχωρεί καλύτερα από άλλοτε. Εννέα χρόνια ακόμη έχουν περάσει σ’ αυτό το έργο, στο οποίο είχα το προνόμιο να υπηρετώ επί είκοσι έτη. Είμαι τώρα εβδομήντα ετών, και μπορώ να πω ότι βρίσκομαι στο στάδιο του αγώνος δρόμου επί σαράντα επτά χρόνια συνολικώς.
Μερικοί φίλοι μου Μάρτυρες, οι οποίοι γνωρίζουν αυτόν τον φαινομενικά μακρύ αγώνα μου δρόμου συχνά ερωτούν: «Δεν σε κουράζει;» Εμένα μου φαίνεται ότι θα μπορούσα να συνεχίσω τον αγώνα ως ολοχρόνιος κήρυξ ή σε οποιονδήποτε άλλον τομέα υπηρεσίας που θ’ ανοίγετο μπροστά μου γι’ απεριόριστο χρόνο. Φυσικά, αντιλαμβάνομαι ότι πολλά εξαρτώνται από τη σωματική μου δύναμι και υγεία, και ακόμη περισσότερα από ό,τι είναι το θέλημα του Θεού για μένα.
Έχω λάβει ως τώρα πείρα σε δύο διάφορα στάδια αγώνος δρόμου, κι έτσι είμαι σε θέσι να εξηγήσω στους φίλους Μάρτυρας, όπως το κάνω συχνά, ότι ο αγών για το βραβείο της ζωής διαφέρει ριζικά από το σωματικό αγώνισμα. Στο σωματικό αγώνισμα, εκτός του ότι αφαιρεί και την ανανεωμένη προσπάθεια για συνέχισι, η δύναμις ενός δεν αυξάνει στη διάρκεια του αγώνος. Αλλά στον αγώνα για το μεγάλο βραβείο της ζωής ο Ιεχωβά εξακολουθεί να δίνη στους πιστούς δρομείς νέα δύναμι. Όπως ο προφήτης Ησαΐας ενεπνεύσθη να διακηρύξη για ενθάρρυνσίν μας: «Δίδει ισχύν εις τους ητονισμένους, και αυξάνει την δύναμιν εις τους αδυνάτους. Και οι νέοι θελουσιν ατονίσει και αποκάμει, και οι εκλεκτοί νέοι θέλουσιν αδυνατήσει παντάπασιν· αλλ’ οι προσμένοντες τον Ιεχωβά θέλουσιν ανανεώσει την δύναμιν αυτών· θέλουσιν αναβή με πτέρυγας ως αετοί· θέλουσι τρέξει, και δεν θέλουσιν αποκάμει.·—Ησ. 40:29-31, ΜΝΚ.
-
-
Πόσο Καθαρή Πρέπει Να Είναι μια Κυβέρνησις;Η Σκοπιά—1968 | 15 Ιανουαρίου
-
-
Πόσο Καθαρή Πρέπει Να Είναι μια Κυβέρνησις;
1. Μπόρεσε καμμία μεγάλη παγκόσμιος δύναμις να διαρκέση; Γιατί;
ΜΠΟΡΕΙ μια κυβέρνησις, η οποία έχει λίγα μόνον ελαττώματα, αν όχι στη σύνθεσί της, αλλά σε μερικά μέλη της, να σταθή; Γνωρίζομε ότι καμμιά μεγάλη δύναμις της παρελθούσης ιστορίας δεν εξακολούθησε να παραμένη. Είχαν ελαττώματα που τις έκαμαν να καταρρεύσουν και να πέσουν σε ερείπια. Η Αγγλία, η οποία τώρα, μαζί με τις Ηνωμένες Πολιτείες, αποτελεί την Εβδόμη Παγκόσμιο Δύναμι, δεν έχει, εν τούτοις, παραμείνει όσο η Ρώμη, η Έκτη Παγκόσμιος Δύναμις, και αντιμετωπίζει ήδη σοβαρές δυσκολίες. Μπορούμε να βρούμε ελαττώματα σ’ όλες τις παρελθούσες ανθρωποποίητες κυβερνήσεις της ιστορίας.
2. Δείξτε γιατί μία κυβέρνησις πρέπει να είναι άψογη για να μπορέση να παραμείνη.
2 Σκεφθήτε πόσο άψογη θα έπρεπε να είναι μια κυβέρνησις για να παραμείνη. Κυβερνά εκατομμύρια υπηκόων, που ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα και τις πιέσεις του. Η κυβέρνησις έχει σχέσι με όλες τις απόψεις της ζωής των, από το σπίτι και την οικογένεια ως το επάγγελμα, την επιχείρησι και άλλα ζητήματα οικονομίας, σχεδίου πόλεως, κυκλοφορίας, δικαιωμάτων ατόμων καθώς και οργανώσεων, των περιορισμών των και άλλα. Έτσι, η παραμικρή εσφαλμένη οδηγία, μια εσφαλμένη απόφασις ή ένα εσφαλμένο παράδειγμα έχει ως αποτέλεσμα την επέμβασι στην περίπλοκα συνυφασμένη κοινωνία που βρίσκεται κάτω απ’ αυτήν. Μια αδικία
-