Ημέρα Κρίσης — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

ΗΜΕΡΑ ΚΡΙΣΗΣ

Μια συγκεκριμένη «ημέρα», ή περίοδος, κατά την οποία ορισμένες ομάδες ανθρώπων, έθνη ή η ανθρωπότητα γενικότερα καλούνται από τον Θεό να λογοδοτήσουν. Μπορεί να είναι ένας καιρός κατά τον οποίο εκτελούνται όσοι έχουν ήδη κριθεί άξιοι θανάτου ή μπορεί η κρίση να δίνει σε ορισμένους την ευκαιρία να διασωθούν, ακόμη και να λάβουν αιώνια ζωή. Ο Ιησούς Χριστός και οι απόστολοί του κατέδειξαν ότι θα υπήρχε μια μελλοντική “Ημέρα Κρίσης” που δεν αφορά μόνο τους ζωντανούς αλλά και εκείνους που έχουν πεθάνει στο παρελθόν.—Ματ 10:15· 11:21-24· 12:41, 42· 2Τι 4:1, 2.

Καιροί Κρίσης στο Παρελθόν. Σε διάφορους καιρούς στο παρελθόν ο Ιεχωβά κάλεσε λαούς και έθνη να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους και εκτέλεσε την κρίση του επιφέροντας καταστροφή. Τέτοιου είδους εκτελεστικές κρίσεις δεν αποτελούσαν αυθαίρετη επίδειξη βάναυσης δύναμης ή σαρωτικής εξουσίας. Σε μερικές περιπτώσεις, η εβραϊκή λέξη που μεταφράζεται «κρίση» (μισπάτ) αποδίδεται «δικαιοσύνη» και «αυτό που είναι σωστό». (Εσδ 7:10· Γε 18:25) Η Αγία Γραφή τονίζει ότι ο Ιεχωβά «αγαπάει τη δικαιοσύνη και την κρίση», άρα οι εκτελεστικές του αποφάσεις περιλαμβάνουν και τις δύο αυτές ιδιότητες.—Ψλ 33:5.

Ενίοτε οι εκτελεστικές κρίσεις επέρχονταν ως αποτέλεσμα της πονηρής συμπεριφοράς των ανθρώπων στην καθημερινή τους ζωή. Τέτοιο παράδειγμα αποτελούν τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Ο Ιεχωβά επιθεώρησε τις πόλεις αυτές και έκρινε ότι η αμαρτία των κατοίκων τους ήταν πολύ βαριά, οπότε αποφάσισε να τις καταστρέψει. (Γε 18:20, 21· 19:14) Αργότερα, ο Ιούδας έγραψε ότι εκείνες οι πόλεις υπέστησαν «τη δικαστική τιμωρία [δίκην, Κείμενο· «κρίση», Da· «τιμωρό δικαιοσύνη», ED· «καταδίκη», ΚΔΒ] της αιώνιας φωτιάς». (Ιου 7) Έτσι λοιπόν, εκείνες οι πόλεις αντιμετώπισαν μια «ημέρα» κρίσης.

Ο Ιεχωβά χειρίστηκε μια δικαστική υπόθεση εναντίον της αρχαίας Βαβυλώνας, αυτής της μακραίωνης εχθράς του Θεού και του λαού του. Επειδή η Βαβυλώνα εκδήλωσε αδικαιολόγητη σκληρότητα στους Ιουδαίους και δεν σκόπευε να τους ελευθερώσει μετά την 70χρονη εξορία, και επιπλέον απέδωσε στον Μαρντούκ τη νίκη κατά του λαού του Θεού, επρόκειτο να υποστεί εκτελεστική κρίση. (Ιερ 51:36· Ησ 14:3-6, 17· Δα 5:1-4) Η κρίση αυτή επήλθε στη Βαβυλώνα το 539 Π.Κ.Χ., όταν ανατράπηκε από τους Μήδους και τους Πέρσες. Επειδή η προς εκτέλεση κρίση ήταν του Ιεχωβά, αυτή η περίοδος χαρακτηρίστηκε εύλογα «η ημέρα του Ιεχωβά».—Ησ 13:1, 6, 9.

Παρόμοια, ο Ιερεμίας προφήτευσε ότι ο Θεός θα έθετε «τον εαυτό του σε κρίση» με τον Εδώμ, μεταξύ άλλων. (Ιερ 25:17-31) Έτσι λοιπόν, το έθνος που είχε δείξει μίσος για τον Ιεχωβά και το λαό του αντιμετώπισε καταστροφική κρίση κατά την «ημέρα του Ιεχωβά».—Αβδ 1, 15, 16.

Όταν ο Ιούδας και η Ιερουσαλήμ έγιναν άπιστοι και θεωρήθηκαν άξιοι της αποδοκιμασίας του Θεού, εκείνος υποσχέθηκε να “εκτελέσει στο μέσο τους δικαστικές αποφάσεις”. (Ιεζ 5:8) Το 607 Π.Κ.Χ. ήρθε η «ημέρα της σφοδρής οργής του Ιεχωβά» κατά την οποία εκτελέστηκε η καταστροφική του κρίση. (Ιεζ 7:19) Ωστόσο, είχε προλεχθεί και μια άλλη «ημέρα», ή καιρός, κρίσης για την Ιερουσαλήμ. Ο Ιωήλ προφήτευσε την έκχυση πνεύματος πριν από “τη μεγάλη και φοβερή ημέρα του Ιεχωβά”. (Ιωλ 2:28-31) Την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., ο Πέτρος εξήγησε υπό θεϊκή έμπνευση ότι εκείνη τη στιγμή έβλεπαν μια εκπλήρωση της συγκεκριμένης προφητείας. (Πρ 2:16-20) Η καταστροφική «ημέρα του Ιεχωβά» έφτασε το 70 Κ.Χ., όταν τα ρωμαϊκά στρατεύματα εκτέλεσαν θεϊκή κρίση πάνω στους Ιουδαίους. Όπως προείπε ο Ιησούς, επρόκειτο για «ημέρες απονομής δικαιοσύνης».—Λου 21:22· βλέπε ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.

Μελλοντικοί Καιροί Εκτελεστικής Κρίσης. Πέρα από τις προφητείες των Εβραϊκών Γραφών, η Αγία Γραφή αναφέρει ρητά ορισμένες μελλοντικές ημέρες εκτελεστικής κρίσης. Η Αποκάλυψη επισημαίνει τον καιρό που η «Βαβυλώνα η Μεγάλη» θα καεί εντελώς με φωτιά. Αυτή τη δικαστική τιμωρία την υφίσταται επειδή πόρνευσε με τα έθνη και μέθυσε με το αίμα των μαρτύρων του Ιησού. (Απ 17:1-6· 18:8, 20· 19:1, 2) Αναφέροντας μια άλλη εκτελεστική κρίση, ο Πέτρος επέστησε την προσοχή σε ό,τι συνέβη τον καιρό του Νώε και προείπε μια “ημέρα κρίσης και καταστροφής των ασεβών ανθρώπων”. (2Πε 3:7) Η Αποκάλυψη αναφέρει μια τέτοια καταστροφή που εκτελείται από τον “Λόγο του Θεού”, ο οποίος θα χτυπήσει τα έθνη με μακρύ σπαθί. (Απ 19:11-16· παράβαλε Ιου 14, 15.) Επίσης, τον πρώτο αιώνα είχε ήδη απαγγελθεί κρίση εναντίον του Διαβόλου, και οι δαίμονες τους οποίους καθοδηγεί αυτός γνώριζαν ότι επρόκειτο να ριχτούν στην άβυσσο, όπως και ο Σατανάς. (1Τι 3:6· Λου 8:31· Απ 20:1-3) Συνεπώς, η κρίση που τους περιμένει είναι απλώς η εκτέλεση μιας προαποφασισμένης καταδίκης.—Ιου 6· 2Πε 2:4· 1Κο 6:3.

Μπορεί να Είναι Καταδικαστική, αν και Όχι Απαραίτητα. Οι περισσότερες αναφορές της λέξης «κρίση» [κρίσις και κρίμα, Κείμενο] στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές ενέχουν σαφώς την έννοια της καταδικαστικής ή δυσμενούς κρίσης. Στα εδάφια Ιωάννης 5:24, 29 η «κρίση» αντιπαρατίθεται με τη «ζωή» και την «αιώνια ζωή», κάτι που υπονοεί βεβαίως καταδικαστική κρίση η οποία σημαίνει ολοσχερή απώλεια ζωής—θάνατο. (2Πε 2:9· 3:7· Ιωα 3:18, 19) Ωστόσο, δεν οδηγεί κάθε δυσμενής κρίση αναπόφευκτα σε καταστροφή. Πάρτε για παράδειγμα τα λόγια του Παύλου στα εδάφια 1 Κορινθίους 11:27-32 σχετικά με τον εορτασμό του Δείπνου του Κυρίου. Αν ένα άτομο δεν διέκρινε σωστά τι έκανε, θα μπορούσε να φάει ή να πιει «κρίση εναντίον του εαυτού του». Κατόπιν, ο Παύλος προσθέτει: «Όταν κρινόμαστε, διαπαιδαγωγούμαστε από τον Ιεχωβά, για να μην καταδικαστούμε μαζί με τον κόσμο». Συνεπώς, κάποιος θα μπορούσε μεν να κριθεί δυσμενώς αλλά, επειδή μετανόησε, να μην καταστραφεί για πάντα.

Επιπλέον, το ότι μια κρίση μπορεί να μην είναι καταδικαστική φαίνεται από το εδάφιο 2 Κορινθίους 5:10, το οποίο λέει σχετικά με εκείνους που εμφανίζονται μπροστά στη δικαστική έδρα: «Ο καθένας [θα] πάρει την αμοιβή του . . . σύμφωνα με αυτά που έπραξε, είτε καλό είτε απαίσιο». Η κρίση που αναφέρεται στο εδάφιο Αποκάλυψη 20:13 έχει προφανώς ευνοϊκή έκβαση για πολλούς. Από τους νεκρούς που κρίνονται, όσοι λαβαίνουν δυσμενή κρίση ρίχνονται «στη λίμνη της φωτιάς». Οι υπόλοιποι, όμως, επιζούν από την κρίση, εφόσον “βρίσκονται γραμμένοι στο βιβλίο της ζωής”.—Απ 20:15.

Ημέρα Κρίσης σε Ατομική Βάση. Οι Εβραίοι της προχριστιανικής εποχής ήταν εξοικειωμένοι με την ιδέα ότι ο Θεός θα ζητούσε λογαριασμό από τον καθένα ατομικά για τη διαγωγή του. (Εκ 11:9· 12:14) Οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές εξηγούν ότι θα υπάρξει μια συγκεκριμένη μελλοντική περίοδος, ή «ημέρα», κατά την οποία οι άνθρωποι, τόσο οι ζωντανοί όσο και εκείνοι που πέθαναν στο παρελθόν, θα κριθούν ατομικά.—2Τι 4:1, 2.

Ποιοι είναι οι κριτές. Στις Εβραϊκές Γραφές ο Ιεχωβά προσδιορίζεται ως «ο Κριτής όλης της γης». (Γε 18:25) Παρόμοια, στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές αποκαλείται “ο Κριτής όλων”. (Εβρ 12:23) Ωστόσο, έχει μεταβιβάσει την αρμοδιότητα της κρίσης στον Γιο του. (Ιωα 5:22) Η Αγία Γραφή μιλάει για τον Ιησού ως τον “ορισμένο”, τον “διορισμένο”, αυτόν που «μέλλει» να απονείμει κρίση. (Πρ 10:42· 17:31· 2Τι 4:1) Το γεγονός ότι ο Ιησούς λαβαίνει αυτού του είδους την εξουσία από τον Θεό απαλείφει κάθε φαινομενική αντίφαση μεταξύ του εδαφίου που λέει ότι τα άτομα θα σταθούν «μπροστά στη δικαστική έδρα του Θεού» και εκείνου που λέει ότι θα φανερωθούν «μπροστά στη δικαστική έδρα του Χριστού».—Ρω 14:10· 2Κο 5:10.

Ο Ιησούς επίσης είπε στους αποστόλους του πως, όταν στην «αναδημιουργία» θα καθόταν στο θρόνο του, εκείνοι θα “κάθονταν σε δώδεκα θρόνους” για να κρίνουν. (Ματ 19:28· Λου 22:28-30) Ο Παύλος έδειξε ότι οι Χριστιανοί που “είχαν κληθεί για να είναι άγιοι” θα κρίνουν τον κόσμο. (1Κο 1:2· 6:2) Επίσης, ο απόστολος Ιωάννης είδε σε όραμα τον καιρό κατά τον οποίο κάποιοι έλαβαν «εξουσία να κρίνουν». (Απ 20:4) Υπό το πρίσμα των παραπάνω εδαφίων, σε αυτούς προφανώς περιλαμβάνονται οι απόστολοι και οι άλλοι άγιοι. Αυτό το συμπέρασμα συνάγεται από το υπόλοιπο του εδαφίου, το οποίο μιλάει για εκείνους που θα βασιλέψουν με τον Χριστό στη Χιλιετία. Αυτοί θα είναι τότε βασιλικοί κριτές μαζί με τον Ιησού.

Η άριστη ποιότητα κρίσης που θα υπάρξει την Ημέρα της Κρίσης είναι διασφαλισμένη, επειδή «οι κρίσεις του [Ιεχωβά] είναι αληθινές και δίκαιες». (Απ 19:1, 2) Η κρίση που φέρει τη δική του εξουσιοδότηση είναι επίσης δίκαιη και αληθινή. (Ιωα 5:30· 8:16· Απ 1:1· 2:23) Δεν θα υπάρξει διαστρέβλωση της δικαιοσύνης ή απόκρυψη γεγονότων.

Περιλαμβάνει ανάσταση. Όταν ο Ιησούς χρησιμοποίησε την έκφραση «Ημέρα της Κρίσης», έφερε στο προσκήνιο την ανάσταση των νεκρών. Αφού ανέφερε ότι μια πόλη μπορεί να απέρριπτε τους αποστόλους και το άγγελμά τους, είπε: «Θα είναι πιο υποφερτό για τη γη των Σοδόμων και των Γομόρρων στην Ημέρα της Κρίσης παρά για εκείνη την πόλη». (Ματ 10:15) Μολονότι χρησιμοποιούσε προφανώς μια υπερβολή (επειδή τα Σόδομα και τα Γόμορρα είχαν υποστεί αιώνια καταστροφή), η δήλωσή του υποδείκνυε όντως μια μελλοντική κρίση για τουλάχιστον ορισμένους κατοίκους μιας τέτοιας Ιουδαϊκής πόλης του πρώτου αιώνα. (Παράβαλε Ματ 11:22-24· Λου 10:13-15· Ιου 7.) Ακόμη σαφέστερη είναι η δήλωση του Ιησού ότι «η βασίλισσα του νότου θα εγερθεί στην κρίση». (Ματ 12:41, 42· Λου 11:31, 32) Οι Γραφικές δηλώσεις για την κρίση «ζωντανών και νεκρών» από τον Ιησού μπορούν να εννοηθούν υπό το πρίσμα του ότι περιλαμβάνεται ανάσταση στην Ημέρα της Κρίσης.—Πρ 10:42· 2Τι 4:1.

Μια τελευταία ένδειξη για το ότι πολλοί που θα περάσουν από εξέταση στην Ημέρα της Κρίσης θα είναι αναστημένοι αποτελεί η πληροφορία την οποία παρέχουν τα εδάφια Αποκάλυψη 20:12, 13. Εκεί εμφανίζονται άτομα που «στέκονται ενώπιον του θρόνου». Αναφέρονται οι νεκροί, καθώς και το γεγονός ότι ο θάνατος και ο Άδης έδωσαν τους νεκρούς τους. Όλοι αυτοί κρίνονται.

Πότε θα είναι η Ημέρα της Κρίσης. Στο εδάφιο Ιωάννης 12:48 ο Χριστός συνέδεσε την κρίση των ατόμων με «την τελευταία ημέρα». Τα εδάφια Αποκάλυψη 11:17, 18 μιλούν για μια κρίση των νεκρών η οποία συντελείται αφού ο Θεός αναλάβει τη μεγάλη του δύναμη και αρχίσει να βασιλεύει με ξεχωριστό τρόπο. Πρόσθετο φως σε αυτό το ζήτημα ρίχνει η σειρά των γεγονότων που καταγράφονται στα κεφάλαια 19 και 20 της Αποκάλυψης. Εκεί διαβάζουμε για έναν πόλεμο στον οποίο ο “Βασιλιάς των βασιλιάδων” θανατώνει «τους βασιλιάδες της γης και τα στρατεύματά τους». (Νωρίτερα στην Αποκάλυψη [16:14] αυτός αποκαλείται “ο πόλεμος της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοδύναμου”.) Κατόπιν ο Σατανάς δένεται για χίλια χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτών των χιλίων ετών βασιλικοί κριτές υπηρετούν μαζί με τον Χριστό. Στα ίδια συμφραζόμενα γίνεται λόγος για ανάσταση και κρίση των νεκρών. Αυτό, λοιπόν, είναι μια ένδειξη του καιρού κατά τον οποίο έρχεται η Ημέρα της Κρίσης. Και δεν είναι αδύνατον από Γραφικής άποψης να θεωρείται «ημέρα» μια χιλιετής περίοδος, αφού αυτή η αντιστοιχία υπάρχει στην Αγία Γραφή.—2Πε 3:8· Ψλ 90:4.

Βάση για κρίση. Περιγράφοντας τι θα λάβει χώρα στη γη κατά τη διάρκεια του καιρού της κρίσης, το εδάφιο Αποκάλυψη 20:12 λέει ότι οι αναστημένοι νεκροί θα κριθούν τότε «με βάση εκείνα που ήταν γραμμένα στους ρόλους σύμφωνα με τα έργα τους». Αυτοί οι αναστημένοι δεν θα κριθούν με βάση τα έργα που έκαναν στην προηγούμενη ζωή τους, επειδή ο κανόνας που εκτίθεται στο εδάφιο Ρωμαίους 6:7 λέει: «Αυτός που έχει πεθάνει έχει απαλλαχτεί από την αμαρτία του».

Ωστόσο, ο Ιησούς είπε ότι η απροθυμία ορισμένων να δώσουν προσοχή στα δυναμικά του έργα και να μετανοήσουν ή η απόρριψη του αγγέλματος του Θεού από μέρους τους θα καθιστούσε δύσκολο για αυτούς το να υπομείνουν την Ημέρα της Κρίσης.—Ματ 10:14, 15· 11:21-24.