ማበረታቻ በጎ ተጽዕኖ ያሳድራል። ሩቤን የተባለ ወንድም እንዲህ ብሏል፦ “አልረባም ከሚል ስሜት ጋር ለበርካታ ዓመታት ስታገል ኖሬያለሁ። አንድ ቀን፣ የጉባኤ ሽማግሌ ከሆነ አንድ ወንድም ጋር እያገለገልኩ ሳለ ወንድም እንደከፋኝ አስተዋለ። ምን እንደሚሰማኝ ስነግረው ርኅራኄ በሚንጸባረቅበት መንገድ አዳመጠኝ። ከዚያም እያከናወንኩ ያለሁትን መልካም ነገር ጠቀሰልኝ። በተጨማሪም እያንዳንዳችን ከብዙ ድንቢጦች እንደምንበልጥ ኢየሱስ የተናገረውን ሐሳብ አስታወሰኝ። ይህ ጥቅስ ብዙ ጊዜ ወደ አእምሮዬ የሚመጣ ሲሆን ባስታወስኩት ቁጥር ልቤ ይነካል። ወንድም የተናገረው ነገር በአመለካከቴ ላይ ትልቅ ለውጥ አምጥቷል።” (ማቴ. 10:31) መጽሐፍ ቅዱስ አዘውትሮ ማበረታቻ የመስጠትን አስፈላጊነት ጎላ አድርጎ የሚገልጽ መሆኑ ሊያስገርመን አይገባም። ሐዋርያው ጳውሎስ ለዕብራውያን ክርስቲያኖች ሲጽፍ እንዲህ ብሏል፦ “ከእናንተ መካከል አንዳችሁም ኃጢአት ባለው የማታለል ኃይል እንዳትደነድኑ . . . በየዕለቱ እርስ በርሳችሁ ተበረታቱ።” (ዕብ. 3:13) አንድ ሰው በተናገረው ሐሳብ መንፈሳችሁ የታደሰበትን ጊዜ ታስታውሳላችሁ? ከሆነ እርስ በርስ እንድንበረታታ የተሰጠን ትእዛዝ ምን ያህል አስፈላጊ እንደሆነ መገንዘባችሁ አይቀርም። w16.11 1:2, 3

በ313 ዓ.ም. አረማዊው ንጉሠ ነገሥት ቆስጠንጢኖስ ለክህደት ክርስትና ሕጋዊ እውቅና ሰጠው። የኒቂያ ጉባኤ ከተካሄደ በኋላ በጉባኤው ላይ ተገኝቶ የነበረው ቆስጠንጢኖስ፣ ‘ኢየሱስ ሁሉን ቻይ አምላክ ነው’ የሚለውን ሐሳብ ለመቀበል ፈቃደኛ ያልሆነውን አርዮስ የተባለ ቄስ በግዞት እንዲቀመጥ አድርጎታል። ከጊዜ በኋላ ደግሞ በቀዳማዊ ንጉሥ ቲዮዶሸስ (379-395 ዓ.ም.) የግዛት ዘመን፣ የካቶሊክ ቤተ ክርስቲያን (ለክህደት ክርስትና የተሰጠው መጠሪያ) ሮም ውስጥ የመንግሥት ሃይማኖት ሆነ። የታሪክ ምሁራን፣ አረማዊ የነበረው የሮም መንግሥት በአራተኛው መቶ ዘመን “ክርስትናን” እንደተቀበለ ይናገራሉ። እንደ እውነቱ ከሆነ ግን በዚህ ወቅት የክህደት ክርስትና፣ በሮም ግዛት ሥር ከነበሩት የአረማውያን ሃይማኖታዊ ድርጅቶች ጋር በመዋሃድ የታላቂቱ ባቢሎን ክፍል ሆኖ ነበር። በስንዴ የተመሰሉት ጥቂት ቁጥር ያላቸው ቅቡዓን ክርስቲያኖች በወቅቱ አምላክን ለማገልገል የተቻላቸውን ሁሉ እያደረጉ ነበር።—ማቴ. 13:24, 25, 37-39፤ w16.11 4:8, 9

የምንኖረው በጣም አስጨናቂ በሆነ ዘመን ውስጥ ነው። በቁጣ የተሞላው ሰይጣን ዲያብሎስ “የሚውጠውን ፈልጎ እንደሚያገሳ አንበሳ ይንጎራደዳል።” (1 ጴጥ. 5:8፤ ራእይ 12:17) በመሆኑም የአምላክ አገልጋዮችም እንኳ አንዳንድ ጊዜ ጭንቀት ቢሰማቸው የሚያስገርም አይደለም። እንደ ንጉሥ ዳዊት ያሉ በጥንት ጊዜ የኖሩ ፈሪሃ አምላክ ያላቸው የይሖዋ አገልጋዮች ‘በጭንቀት የተዋጡበት’ ወቅት ነበር። (መዝ. 13:2) ሐዋርያው ጳውሎስም “የሚያስጨንቀኝ የጉባኤዎች ሁሉ ሐሳብ ነው” እንዳለ ታስታውስ ይሆናል። (2 ቆሮ. 11:28) ታዲያ በጭንቀት ስንዋጥ ምን ማድረግ እንችላለን? በሰማይ የሚኖረው አፍቃሪ አባታችን፣ በጥንት ዘመን የኖሩ አገልጋዮቹን ረድቷቸዋል፤ እኛም በጭንቀት በምንዋጥበት ወይም በምንረበሽበት ጊዜ ሊያሳርፈን ይችላል። የይሖዋን እርዳታ ለማግኘት (1) ከልብ የመነጨ ጸሎት ማቅረብ፣ (2) የአምላክን ቃል ማንበብና ባነበብነው ነገር ላይ ማሰላሰል፣ (3) ይሖዋ ቅዱስ መንፈሱን እንዲሰጠን መጠየቅ፣ (4) ጭንቀታችንን ለምንቀርበው ሰው ማካፈል ይኖርብናል። w16.12 3:1, 2