امثال
ندای حکمت
۸ آیا حکمت ندا در نمی‌دهد
و فهم آوای خویش بلند نمی‌کند؟
۲ بر بلندیهای کنار راه می‌ایستد
و نیز آنجا که راهها به هم می‌رسند.
۳ کنار دروازه‌های ورود به شهر
و بر مدخلها بانگ برمی‌آورد:
۴ «شما را ای مردمان ندا می‌دهم،
آوای خویش بر همهٔ آدمیان بلند می‌کنم.
۵ ای ساده‌لوحان، هوشمندی را دریابید
و ای جاهلان، دانادلی را به دست آرید.
۷ بر زبانم حقیقت جاری می‌شود،
و لبانم از شرارت کراهت دارد.
۸ سخنان دهانم همه بر حق است
و هیچ انحراف و کجی در آن نیست.
۹ همهٔ آنها بر شخص فهیم، روشن است
و در چشم یابندگان معرفت، درست.
۱۰ رهنمود مرا به جای نقره اختیار کنید،
و دانش را بیش از طلای ناب.
۱۱ زیرا حکمت از یاقوت ارزشمندتر است،
و تمامی نفایس را با آن سَرِ برابری نیست.
۱۲ «من که حکمتم، با هوشمندی همخانه‌ام
و از دانش و دوراندیشی برخوردارم.
۱۴ مشورت و خردمندی از آنِ من است،
من فهم و قوّت را در اختیار دارم.
۱۵ به مدد من پادشاهان پادشاهی می‌کنند
و حاکمان به عدالت حکم می‌نمایند.
۱۷ آنان را که دوستم دارند، دوست می‌دارم،
و آنان که مرا به جِدّ بجویند، می‌یابند.
۱۸ دولت و جلال با من است،
توانگریِ پایدار و عدالت.
۱۹ میوهٔ من از طلا نیکوتر است، از طلای ناب،
و محصول من بِه از نقرهٔ اعلاست.
۲۰ در طریق پارسایی می‌خرامم،
و در راههای عدالت گام می‌زنم.
۲۱ به دوستدارانم، توانگری به میراث می‌بخشم
و خزاینشان را مملو می‌سازم.
۲۲ «خداوند مرا در آغازِ راه خویش تولد بخشید،
پیش از کارهای خود در زمانهای قدیم.
۲۴ آنگاه که هنوز ژرفاها نبود، من زاده شدم،
زمانی که هیچ چشمهٔ پرآبی وجود نداشت؛
۲۵ پیش از آنکه کوهها بر پا شوند،
پیش از تپه‌ها، من زاده شدم؛
۲۶ پیش از آنکه زمین و دشتها را بیافریند
یا ذره‌ای از غبار جهان را.
۲۷ آنگاه که آسمانها را استوار ساخت
و افق را بر سطح ژرفا نشان گذاشت، من آنجا بودم؛
۲۸ آنگاه که ابرها را در بالا برنشانید
و چشمه‌های ژرفا را استوار ساخت؛
۳۰ آنگاه همچون معماری* در کنار او بودم
و هر روزه لذت بسیار می‌بردم،
و همیشه در حضورش پایکوبی می‌کردم؛
۳۱ و پایکوبی من در جهانِ مسکونِ او
و لذت من در بنی‌آدم بود.
۳۲ «پس حال، ای پسران، به من گوش فرا دهید؛
خوشا به حال آنان که طریقهای مرا نگاه دارند.
۳۳ رهنمود را بشنوید و حکیم باشید
و از آن غفلت مکنید.
۳۴ خوشا به حال آن که به من گوش فرا دهد
و هر روزه بر دروازه‌های من دیدبانی کند
و بر دَرم به انتظار بنشیند.
۳۵ زیرا هر که مرا یابد، حیات را یافته است
و لطف خداوند شامل حالش می‌شود.
۳۶ اما هر که از یافتنِ من درمانَد، بر جان خود زیان رسانده است
و هر که از من نفرت کند، مرگ را دوست داشته است!»