آیا شما نیز به دلیل بی‌علاقگی مردم نسبت به پیام پادشاهی خدا،‏ دلسرد شده‌اید؟‏ اگر چنین است،‏ احساس پولُس رسول را به خوبی درک خواهید کرد.‏ او حدود ۳۰ سال موعظه کرد و به بسیاری کمک کرد که شاگرد مسیح شوند.‏ ‎(‏اعما ۱۴:‏۲۱؛‏ ۲قر ۳:‏۲،‏ ۳‏)‎‏ با این حال،‏ تنها تعداد اندکی از یهودیان به مسیحیت گرویدند.‏ بسیاری از یهودیان پولُس را رد کردند و برخی حتی او را سنگسار کردند.‏ ‎(‏اعما ۱۴:‏۱۹؛‏ ۱۷:‏۱،‏ ۴،‏ ۵،‏ ۱۳‏)‎‏ واکنش منفی یهودیان چه تأثیری بر پولُس داشت؟‏ او در این باره گفت:‏ «در دلم غمی بزرگ و دردی بی‌وقفه دارم.‏» ‎(‏روم ۹:‏۱-‏۳‏)‎‏ چرا پولُس چنین احساسی داشت؟‏ او یهودیان را از صمیم دل دوست داشت و نگران آنان بود.‏ او با تمام وجود به آنان موعظه می‌کرد و وقتی می‌دید که آنان رحمت خدا را رد می‌کنند برایش دردناک بود.‏ همچون پولُس،‏ انگیزهٔ ما نیز از موعظه به مردم محبت است.‏—‏مت ۲۲:‏۳۹؛‏ ۱قر ۱۱:‏۱‏.‏ ب۱۸/‏۵ ص ۱۳¶۴-‏۵

پولُس نشان داد حتی کسانی که مسئول تشویق دیگران هستند،‏ خود به تشویق و دلگرمی نیاز دارند.‏ او به مسیحیان روم چنین نوشت:‏ «زیرا مشتاق دیدار شما هستم تا بتوانم عطیه‌ای روحانی به شما تقدیم کنم و شما را با آن استوار سازم،‏ یا در واقع،‏ هم من و هم شما بتوانیم از ایمان یکدیگر متقابلاً تشویق گردیم.‏» ‎(‏روم ۱:‏۱۱،‏ ۱۲‏)‎‏ بلی،‏ حتی پولُس نیز که همواره دیگران را تشویق می‌کرد،‏ گاهی نیاز به تشویق داشت.‏ ‎(‏روم ۱۵:‏۳۰-‏۳۲‏)‎‏ امروزه بسیاری از هم‌ایمانانمان ازخودگذشتگی‌هایی کرده‌اند تا بتوانند یَهُوَه را به طور تمام‌وقت خدمت کنند.‏ آنان شایستهٔ تحسین و تشویق هستند.‏ گروه دیگری که نیاز به تشویق دارند،‏ برادران و خواهران مجرّدی هستند که می‌خواهند با اطاعت از یَهُوَه «تنها با کسی که پیرو سَرور باشد» ازدواج کنند.‏ ‎(‏۱قر ۷:‏۳۹‏)‎‏ همچنین مسیحیانی که تحت آزار و اذیت هستند یا با وجود بیماری به یَهُوَه وفادار مانده‌اند،‏ به تشویق نیاز دارند.‏—‏۲تسا ۱:‏۳-‏۵‏.‏ ب۱۸/‏۴ ص ۲۱ ¶۳-‏۵

ما امروزه در «زمان‌هایی سخت» زندگی می‌کنیم.‏ تا رسیدن به دنیای جدید که صلح و آرامش در آن برقرار خواهد بود،‏ شرایط از این نیز بدتر می‌شود.‏ ‎(‏۲تیمو ۳:‏۱‏)‎‏ بنابراین بجاست که از خود بپرسیم،‏ ‹برای دریافت کمک و راهنمایی نگاهم به سوی کیست؟‏› قرن‌ها پیش مزمورنویس نشان داد که ما باید برای دریافت کمک چشمان خود را به سوی یَهُوَه برافرازیم.‏ ‎(‏مز ۱۲۳:‏۱-‏۴)‎‏ مزمورنویس این موضوع را به رابطهٔ یک خدمتکار با اربابش تشبیه کرد.‏ منظور او از این تشبیه چه بود؟‏ یک خدمتکار نه تنها برای دریافت خوراک و حمایت به اربابش روی می‌آورد،‏ بلکه به‌دقت به او چشم می‌دوزد تا دریابد که خواست اربابش چیست و سپس مطابق با آن عمل می‌کند.‏ به طور مشابه،‏ ما نیز باید هر روزه در کلام خدا جستجو کنیم تا دریابیم که یَهُوَه از شخص ما چه انتظاری دارد و راهنمایی او را دنبال کنیم.‏ تنها در این صورت می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که او در مواقع نیاز به ما کمک می‌کند.‏ ب۱۸/‏۷ ص ۱۲ ¶۱-‏۲