به عنوان والدین،‏ نمونهٔ شما در ایمان بسیار پراهمیت است.‏ فرزندتان ناظر اعمال شماست و مسلّماً اعمال شما تأثیری ماندگار بر او خواهد داشت.‏ پس شما والدین باید همواره ایمان خود را استوار سازید.‏ به این ترتیب فرزندانتان می‌بینند که یَهُوَه تا چه حد برای شما واقعی است.‏ زوجی در برمودا هنگام نگرانی‌ها با فرزندانشان می‌کردند یَهُوَه آنان را راهنمایی کند و آنان را تشویق می‌کردند که خود نیز دعا کنند.‏ می‌گویند:‏ «همچنین به دختر بزرگمان می‌گفتیم،‏ ‹به یَهُوَه کاملاً توکل کن،‏ نگرانی به دل راه نده و در خدمت به او مشغول باش.‏› وقتی نتیجهٔ این کار را می‌بیند،‏ می‌داند که یَهُوَه به او یاری می‌کند.‏ این امر بر ایمان او به خدا و به کتاب مقدّس تأثیر شگرفی داشته است.‏» واضح است که در نهایت فرزندتان خود باید ایمانش را استوار سازد.‏ شما والدین می‌توانید بکارید و آب دهید،‏ اما تنها خدا آن را رشد و نموّ می‌بخشد.‏ ‎(‏۱قر ۳:‏۶‏)‎‏ پس برای کسب روح خدا دعا کنید و سخت در تعلیم راه یَهُوَه خدا به فرزند دلبندتان بکوشید.‏ اگر چنین کنید می‌توانید اطمینان داشته باشید که یَهُوَه کار و تلاش سخت شما را برکت می‌دهد.‏—‏افس ۶:‏۴‏.‏ ب۱۶/‏۹ ۵:‏۱۶-‏۱۸

والدین مسیحی باید اطمینان حاصل کنند که کلام خدا به تدریج در ذهن و دل فرزندشان بنشیند.‏ سِرج و همسرش،‏ مورییِل بیش از سه سال در محدودهٔ خارجی‌زبان خدمت کردند و پس از این مدت متوجه شدند که پسر هفده‌ساله‌شان از فعالیت‌های مسیحی لذّت نمی‌برد.‏ زمانی که متوجه شدیم خدمت در محدودهٔ خارجی مانع رشد روحانی پسرمان می‌شود،‏ تصمیم گرفتیم که به جماعت قبلی‌مان بازگردیم.‏ اگر والدین بخواهند به جماعتی بازگردند که فرزندشان زبان آن را بهتر درک می‌کند،‏ توجه به چه نکاتی اهمیت دارد؟‏ نخست،‏ آنان باید برای خود مشخص کنند که آیا اکنون زمان و نیروی کافی دارند که در دل فرزندشان محبت به یَهُوَه خدا را جای دهند و در عین حال زبانی دیگر به او بیاموزند؟‏ دوم،‏ ممکن است متوجه کم‌علاقگی او به فعالیت‌های روحانی و محدودهٔ خارجی‌زبانی که خدمت می‌کنند،‏ بشوند.‏ در چنین موقعیتی شاید لازم باشد والدین مسیحی تا زمانی که فرزندشان از لحاظ روحانی ریشه گرفته و قوی شود،‏ به جماعتی بروند که او زبان آن را بهتر درک می‌کند.‏—‏تث ۶:‏۵-‏۷.‏ ب۱۶/‏۱۰ ۲:‏۱۴،‏ ۱۵

بی‌شک،‏ همسایه‌ها و دیگران از نوح پرسیدند که چرا چنین عمارت عظیمی می‌سازد.‏ بی‌گمان نوح در مقابل این پرسش سکوت نکرد.‏ ایمان نوح او را برانگیخت که با شجاعت شهادت دهد و به مردم آن زمان هشدار دهد که داوری خدا نزدیک است.‏ به احتمال قوی،‏ نوح دقیقاً آنچه را یَهُوَه خدا به او گفته بود به مردم بیان کرد.‏ یَهُوَه به نوح گفته بود:‏ «پایان تمامی بشر به حضورم رسیده است،‏ زیرا زمین به سبب آنان آکنده از خشونت شده است.‏ .‏ .‏ .‏ من توفانِ آب بر زمین می‌آورم تا هر ذی‌جسدی را که نَفَسِ حیات در آن باشد از زیر آسمان نابود سازم.‏ هر چه بر زمین است،‏ خواهد مرد.‏» بی‌گمان نوح تنها راه نجات،‏ یعنی وارد شدن به کشتی را نیز به آنان گفت.‏ بنابراین،‏ نوح همچنان که «طریق درست خدا را موعظه می‌کرد» ایمانش را در عمل نشان می‌داد.‏—‏پیدا ۶:‏۱۳،‏ ۱۷،‏ ۱۸؛‏ ۲پطر ۲:‏۵‏.‏ ب۱۶/‏۱۰ ۴:‏۷