امروزه قوم یَهُوَه در عمل ایمان خود را به پادشاهی برپاشدهٔ خدا نشان می‌دهند.‏ نتیجهٔ آن نیز گسترش بهشت روحانی بوده است که اکنون بیش از هشت میلیون نفر در آن ساکنند؛‏ جایی که به وفور ثمرهٔ روح خدا وجود دارد.‏ ‎(‏غلا ۵:‏۲۲،‏ ۲۳‏)‎‏ به‌راستی چه گواهی روشن از ایمان و محبت حقیقی.‏ این حاصل کار هیچ انسانی نیست،‏ بلکه یَهُوَه خدا آن را میسر ساخته است.‏ این کارِ فوق‌العاده «آوازه‌ای برای خداوند خواهد بود،‏ و آیتی جاودان که هرگز از میان نخواهد رفت.‏» ‎(‏اشع ۵۵:‏۱۳)‎‏ بهشت روحانی ما همچنان رشد خواهد کرد تا زمانی که تمامی زمین از انسان‌هایی کامل،‏ عادل و شاد پر شود و نام یَهُوَه خدا تا ابد جلال یابد.‏ باشد که همچنان به وعده‌های خدا ایمان ورزیم.‏ ب۱۶/‏۱۰ ۴:‏۱۸،‏ ۱۹

ما باید به راهنمایی‌ها و پندهای پیران جماعت که بر طبق کتاب مقدّس است،‏ عمل کنیم.‏ برای مثال،‏ پند پولُس رسول را در رابطه با افراد بی‌انضباط در جماعت در نظر گیرید.‏ او گفت که برخی در جماعت «نه تنها به هیچ وجه تن به کار نمی‌دهند،‏ بلکه در آنچه به ایشان مربوط نیست،‏ فضولی نیز می‌کنند.‏» ظاهراً پیران جماعت به آن اشخاص پند و تذکر لازم را داده بودند،‏ ولی آنان باز هم به کار خود ادامه می‌دادند.‏ اگر در جماعت شخصی بی‌انضباط باشد،‏ جماعت چه باید بکند؟‏ پولُس رسول گفت:‏ «او را نشان گذارید و دیگر با او معاشرت مکنید.‏» البته او همچنین گفت:‏ «او را دشمن مشمارید.‏» ‎(‏۲تسا ۳:‏۱۱-‏۱۵‏)‎‏ امروزه ممکن است پیران مسیحی در رابطه با رفتار یا عملی که به طور مکرّر انجام می‌شود و جماعت را بدنام می‌کند،‏ برای هشدار برادران سخنرانی‌ای بدهند،‏ رفتاری مانند قرار ملاقات با شخصی که هم‌ایمانمان نیست.‏ ‎(‏۱قر ۷:‏۳۹‏)‎‏ عکس‌العمل شما نسبت به این موضوع چیست؟‏ اگر شما باخبر هستید که چه کسی در این رابطه پند پیران را رد کرده است،‏ آیا مراقبید که با او رفت‌وآمد نکنید؟‏ پای‌بندی شما به اصول یَهُوَه و علاقهٔ شما به سلامت روحانی آن شخص می‌تواند او را ترغیب کند که راه اشتباه خود را کنار بگذارد.‏ ب۱۶/‏۱۱ ۲:‏۱۳

در پِنتیکاست سال ۳۳ م.‏ هزاران یهودی و نوکیش با روح‌القدس مسح شدند.‏ در کتاب مقدّس به آن مسیحیان نوپا چنین خطاب شده است:‏ «شما قومی برگزیده و کاهنانی هستید که پادشاهند،‏ همچنین ملتی مقدّس و مردمی متعلّق به خدایید.‏» ‎(‏۱پطر ۲:‏۹،‏ ۱۰‏)‎‏ رسولان عیسی تا زمانی که زنده بودند،‏ مراقبِ سلامت روحانی جماعت‌های قوم خدا بودند.‏ اما به ویژه پس از مرگ رسولان،‏ مردانی در جماعات برخاستند و تلاش کردند که «حقیقت را تحریف» کنند و «شاگردان را در پی خود به بیراهه» بکشند.‏ ‎(‏۲تسا ۲:‏۶-‏۸‏)‎‏ بسیاری از این مردان،‏ در جماعات از مسئولیتی برخوردار بودند.‏ برای مثال،‏ برخی سرپرست جماعت بودند که بعدها به نام اُسقف شناخته شدند.‏ گرچه عیسی به پیروان خود گفته بود که «همهٔ شما برادرید،‏» طبقهٔ روحانیون کلیسا در آن دوران شکل گرفت.‏ ‎(‏مت ۲۳:‏۸‏)‎‏ آن مردان سرشناس که شیفتهٔ فلسفه‌های ارسطو و افلاطون بودند،‏ به تدریج اعتقادات اشتباه را جایگزین تعالیم پاک کلام خدا کردند.‏ ب۱۶/‏۱۱ ۴:‏۸