جامعه

بطالت لذّتها

۲ پس در دلِ خویش گفتم:‏ «حال بیا تا تو را به لذّتها بیازمایم؛‏ بیا و خوش باش!‏» اما دیدم این نیز بطالت است.‏ ۲ دربارهٔ خنده گفتم:‏ «دیوانگی است»،‏ و دربارهٔ لذّت که:‏ «از آن چه سود؟‏» ۳ حینی که دلم همچنان مرا به حکمت ارشاد می‌کرد،‏ در دل اندیشیدم که چگونه تنِ خویش به شراب خوش سازم و حماقت پیشه کنم،‏ تا شاید دریابم که بنی‌آدم را چه چیز نیکوست تا در چند صباحِ عمر خویش زیر آسمان به عمل آورَند.‏

۴ کارهای بزرگ کردم:‏ برای خود خانه‌ها ساختم و تاکستانها غَرْس کردم.‏ ۵ باغها و تفریحگاه‌ها از برای خویش دایر کردم و انواع درختان میوه در آنها کاشتم.‏ ۶ و حوض‌های آب برای خود ساختم تا درختستانی را که درختان در آن رشد می‌کنند،‏ آبیاری کنم.‏ ۷ غلامان و کنیزان خریدم،‏ و مرا خانه‌زادان بود.‏ نیز بیش از هر کس که پیش از من در اورشلیم بود،‏ گله و رمه داشتم.‏ ۸ همچنین سیم و زر و خزائنِ پادشاهان و ولایات از برای خویش گِرد آوردم.‏ و سرایندگان زن و مرد برای خود گرفتم،‏ و نیز مُتَعِه‌های بسیار،‏ که مایهٔ لذت بنی‌آدم است.‏

۹ پس بزرگ شدم و بر تمام آنان که پیش از من در اورشلیم بودند برتری یافتم،‏ و حکمتم نیز با من باقی بود.‏ ۱۰ هرآنچه چشمانم آرزو می‌کرد،‏ از آنها دریغ نمی‌داشتم،‏ و دل خویش از هیچ لذّتی محروم نمی‌ساختم،‏ زیرا دل من در تمامی محنتِ من شادی می‌کرد،‏ و این پاداش همهٔ زحماتم بود.‏ ۱۱ آنگاه در هرآنچه دستانم به عمل آورده بود و محنتی که در این کار کشیده بودم تأمل کردم؛‏ اینک تمام آن بطالت بود و در پیِ باد دویدن.‏ و زیرِ آفتاب هیچ منفعتی نبود.‏

سرنوشت حکیم و نادان

۱۲ آنگاه به بررسی حکمت و دیوانگی و حماقت پرداختم.‏ زیرا آن که پس از پادشاه بیاید چه تواند کرد؟‏ جز آنچه پیشتر انجام شده است!‏ ۱۳ آنگاه دریافتم که حکمت از جهالت سودمندتر است،‏ چنانکه نور از تاریکی سودمندتر.‏ ۱۴ شخص حکیم چشمها در سر دارد،‏ اما نادان در تاریکی گام می‌زند.‏ با این حال در نظر آوردم که هر دو را یک سرنوشت خواهد بود.‏ ۱۵ آنگاه در دل خود گفتم:‏ «من نیز به سرنوشت نادان دچار خواهم شد.‏ پس مرا از حکمت بسیار چه سود؟‏» و با خود گفتم که این نیز بطالت است.‏ ۱۶ زیرا از حکیم نیز چون نادان یادی تا ابد نخواهد بود،‏ بلکه در ایام آینده همه چیز به‌تمامی فراموش خواهد شد.‏ مگر جز این است که حکیم نیز همچون نادان خواهد مرد؟‏

بطالت محنت

۱۷ پس،‏ از زندگی بیزار گشتم،‏ زیرا کارهایی که زیر آفتاب انجام می‌شود در نظرم ناخوشایند بود،‏ چراکه تمامی آنها بطالت است و در پی باد دویدن.‏

۱۸ بنابراین،‏ از تمامی محنتی که زیر آفتاب می‌کشیدم بیزار گشتم،‏ زیرا می‌بایست آن را برای کسی که پس از من می‌آمد،‏ به جا می‌گذاشتم.‏ ۱۹ و که می‌داند که او حکیم خواهد بود یا نادان؟‏ و با این حال،‏ بر تمامی آنچه من زیر آفتاب برایش محنت کشیده‌ام و از حکمت خویش بهره جسته‌ام،‏ تسلط خواهد یافت.‏ این نیز بطالت است.‏ ۲۰ پس روی برتافته،‏ دل خویش از تمامی کار پرمشقت خود زیر آفتاب نومید ساختم.‏ ۲۱ زیرا چه بسا کسی با حکمت و دانش و مهارتِ تمام محنت می‌کشد،‏ و آنگاه باید همه چیز را برای آن که محنتی برایشان نکشیده،‏ واگذارَد.‏ این نیز بطالت است و مصیبتی عظیم.‏ ۲۲ انسان را از تمام محنت و رنجِ دلی که زیر آفتاب می‌کشد،‏ چه حاصل؟‏ ۲۳ زیرا روزهایش جملگی رنج است،‏ و مشغله‌اش،‏ سرخوردگی.‏ حتی شب‌هنگام نیز فکرش آرامی ندارد.‏ پس این نیز بطالت است.‏

۲۴ آدمی را چیزی بهتر از آن نیست که بخورد و بنوشد و از محنت خویش خرسند باشد.‏ من دریافته‌ام که این براستی از جانب خداست.‏ ۲۵ زیرا بدون او کیست که بتواند بخورد،‏ یا کیست که بتواند خوش باشد؟‏ ۲۶ زیرا خدا به آن که از او خشنود است حکمت و دانش و شادمانی می‌بخشد،‏ اما به گنهکارْ مشغلهٔ گِرد آوردن و اندوختن،‏ تا آن را به کسی بدهد که خدا از او خشنود است.‏ این نیز بطالت است و در پی باد دویدن.‏