اِرْمیا
۵۱ یَهُوَه می‌گوید:
۲ من کسانی را به بابِل می‌فرستم
تا آن سرزمین را مثل خرمن بکوبند و لخت و ویران* کنند؛
وقتی روز مصیبت برسد، آن‌ها از هر طرف به بابِل هجوم خواهند آورد.+
۳ به کماندارانِ بابِل اجازه ندهید که تیرهایشان را رها کنند،
یا زره‌هایشان را بپوشند.
به جوانان بابِل رحم نکنید،+
و تمام لشکر آن سرزمین را از بین ببرید!
۴ جنازه‌های کشته‌شدگانش در تمام سرزمین کلدانیان دیده خواهد شد،
و کسانی که زخمی شده‌اند در کوچه‌ها خواهند افتاد.+
۵ یَهُوَه خدای لشکرها که خدای اسرائیل و یهوداست، آن‌ها را ترک نکرده است،*+
هرچند که سرزمین کلدانیان* در نظر خدای مقدّسِ اسرائیل غرق در گناه است.
به خاطر گناه بابِل خودتان را به کشتن ندهید!
وقت آن رسیده که یَهُوَه انتقام بگیرد؛
او بابِل را به سزای کارهایش خواهد رساند.+
۷ بابِل در دست یَهُوَه مثل یک جام طلایی بود؛
تمام ملت‌ها و مردم سراسر زمین،
۸ بابِل ناگهان سقوط کرد و در هم شکست.+
برایش ماتم بگیرید!+
برای درمان دردش دارو* بیاورید؛ شاید شفا پیدا کند!»
۹ «ما سعی کردیم بابِل را شفا دهیم،
ولی درمانی برایش وجود نداشت؛
پس بیایید بابِل را ترک کنیم و به وطن خود برگردیم،+
چون گناهانش سر به فلک کشیده و خطاهایش تا به آسمان رسیده است.+
۱۰ یَهُوَه عدالت را برای ما برقرار کرده است.+
بیایید تمام کارهای یَهُوَه خدایمان را در صَهیون اعلام کنیم.»+
۱۱ «تیرها را تیز کنید + و سپرهای گرد را به دست گیرید.*
یَهُوَه به این شکل، از کسانی که معبدش را خراب کردند انتقام خواهد گرفت.
۱۲ برای حمله به دیوارهای بابِل علامت دهید!+
دیده‌بانان و پست‌های نگهبانی را بیشتر کنید،
و کمین بگذارید!
این تدبیر جنگی یَهُوَه است،
و او به حرفی که دربارهٔ ساکنان بابِل زده، عمل خواهد کرد!»+
۱۳ «ای زنی که روی آب‌های بسیار ساکنی،+
و گنج‌های فراوان داری،+
دوره‌ات تمام شده و دورانی که سودجویی می‌کردی به پایان رسیده است.+
۱۴ یَهُوَه خدای لشکرها به ذات خودش قسم خورده و گفته است:
‹من تو را پر از مردان جنگی خواهم کرد که مثل انبوه ملخ‌ها به تو هجوم می‌آورند،
و بر تو پیروز می‌شوند و از شادی سرود می‌خوانند.›+
۱۵ خدا با قدرتش زمین را ساخت.
او با حکمتش زمین حاصلخیز را استوار کرد،+
و با درک و فهمش آسمان‌ها را مثل پارچه پهن کرد.+
۱۶ با صدای پرقدرت او،
آب‌ها در آسمان به خروش می‌آیند.
او باعث می‌شود که بخار آب* از هر گوشهٔ زمین به آسمان بالا برود؛
همراه باران، رعد و برق می‌فرستد،
و بادها را از انبارهایشان بیرون می‌آورد.+
۱۷ همهٔ انسان‌ها از روی نادانی و حماقت رفتار می‌کنند.
همهٔ فلزکاران به خاطر بت‌هایی که تراشیده‌اند سرافکنده خواهند شد،+
چون بت‌های فلزی‌شان، خدایان دروغین هستند،
۱۸ این بت‌ها غیرواقعی + و مسخره‌اند.
وقتی روز داوری‌شان برسد، نابود می‌شوند.
۱۹ خدای یعقوب* مثل این‌ها نیست،
چون اوست که همه چیز را ساخته است،
و حتی قومی را که عصا و میراث اوست،+ به وجود آورده است.
نام او یَهُوَه خدای لشکرهاست.»+
۲۰ «تو در دست من گرز و اسلحه‌ای برای جنگ هستی!
با تو ملت‌ها را خُرد خواهم کرد،
و حکومت‌ها را از بین خواهم برد!
۲۱ با تو اسب و سوارش را خرد خواهم کرد،
و ارابهٔ جنگی و سوارش را از بین خواهم برد!
۲۲ با تو مردان و زنان را خرد خواهم کرد،
و با تو مردان پیر و جوان،
و حتی پسران و دختران را خرد خواهم کرد.
۲۳ با تو چوپان‌ها و گله‌هایشان را خرد خواهم کرد،
کشاورزان و دام‌هایشان را از بین خواهم برد،
و با تو فرمانداران و حاکمان* را خرد خواهم کرد.
۲۴ من بابِل و همهٔ ساکنان کلده را به سزای کارهایشان خواهم رساند،
چون در صَهیون، جلوی چشمان شما کارهای شریرانهٔ زیادی کرده‌اند.»+ این گفتهٔ یَهُوَه است.
من دستم را به ضدّ تو بلند می‌کنم و تو را از بالای صخره‌ها به پایین می‌غلتانم،
و تو را به کوهی سوخته‌شده تبدیل خواهم کرد.
۲۶ تو برای همیشه ویران خواهی شد،
و مردم از تو سنگِ زاویه یا سنگی برای پی ساختمان برنمی‌دارند.»+ این گفتهٔ یَهُوَه است.
۲۷ «برای حمله به آن سرزمین، با پرچمی علامت بدهید.+
در میان ملت‌ها شیپور را به صدا درآورید.
به ملت‌ها بگویید که برای جنگ با بابِل آماده شوند.
پادشاهان آرارات،+ مینّی و اَشکِناز + را برای حمله به آن جمع کنید.
افسرانی* را به ضدّ بابِل تعیین کنید.
بگذارید اسب‌های زیاد مثل انبوهی از ملخ‌های مودار هجوم آورند.
۲۸ به ملت‌ها بگویید که برای جنگ با بابِل آماده شوند،
یعنی به پادشاهان، فرمانداران و همهٔ حاکمان* ماد،+
و تمام سرزمین‌هایی که زیر سلطهٔ آن‌ها هستند.
۲۹ آن وقت، زمین به لرزه درمی‌آید و تکان می‌خورد،
چون یَهُوَه تصمیماتی را که به ضدّ بابِل گرفته است به اجرا درمی‌آورد؛
او کاری خواهد کرد که سرزمین بابِل ویران و غیرمسکونی شود، طوری که مردم از دیدنش وحشت کنند.+
۳۰ جنگجویان بابِل، از جنگیدن دست کشیده‌اند.
آن‌ها در قلعه‌هایشان می‌نشینند.
نیرویشان تمام شده،+
و مثل زنان شده‌اند.+
خانه‌های بابِل به آتش کشیده شده،
و پشت‌بندهای دروازه‌های شهر شکسته شده‌اند.+
۳۱ قاصدان و پیام‌رسانان،
یکی بعد از دیگری می‌دوند
تا به پادشاه بابِل خبر دهند که شهرش از هر طرف تسخیر شده،+
۳۲ محل‌های عبور از رودخانه‌ها* به تصرّف درآمده‌اند،+
قایق‌هایی که از نی درست شده بودند، به آتش کشیده شده‌اند،
و سربازان بابِلی به وحشت افتاده‌اند.»
۳۳ یَهُوَه، خدای لشکرها و خدای اسرائیل می‌گوید:
«دختر بابِل* مثل خرمنی در خرمنگاه است،
و وقت آن رسیده که محکم زیر پا کوبیده شود.
به‌زودی وقت دروی آن می‌رسد.»
او مرا مثل کوزه‌ای که خالی است کنار گذاشته،
و مثل یک مار بزرگ مرا قورت داده است؛+
او شکمش را از ثروت من پر کرده،
و مرا با فشار آب دور انداخته است.
۳۵ ساکنان صَهیون می‌گویند: ‹امیدواریم همان رفتار ظالمانه و خشونت‌آمیزی که با ما شد، به سر بابِل هم بیاید!›+
مردم اورشلیم می‌گویند: ‹خون ما به گردن ساکنان کلده باشد!›»
۳۶ بنابراین یَهُوَه می‌گوید:
من رودخانه* و چاه‌های بابِل را خشک خواهم کرد.+
۳۷ بابِل به توده‌ای از سنگ + و لانهٔ شغال‌ها + تبدیل خواهد شد؛
طوری که مردم از دیدنش وحشت کنند،
و انگشت به دهان بمانند.*
دیگر کسی در آنجا زندگی نخواهد کرد.+
۳۸ آن‌ها* همگی مثل شیران جوان نعره خواهند کشید،
و مثل بچه‌های شیر غرّش خواهند کرد.»
۳۹ یَهُوَه می‌گوید: «در اوج هیجانشان، ضیافتی برایشان ترتیب می‌دهم،
و کاری می‌کنم که مست و سرخوش شوند.+
به این ترتیب، تا ابد به خواب فرو خواهند رفت؛
خوابی که از آن بیدار نخواهند شد!»+
۴۰ «آن‌ها را مثل برّه‌ها به کشتارگاه خواهم برد؛
مثل قوچ‌ها و بزهای نر.»
وضعیت بابِل آنقدر اسفبار شده که ملت‌ها از دیدن آن به وحشت می‌افتند!
۴۲ آب دریا بالا آمده و بابِل را در خود فرو برده؛
موج‌های زیادش آن را پوشانده است.
۴۳ شهرهایش به بیابان و زمینی خشک تبدیل شده‌اند، طوری که مردم از دیدن آن‌ها وحشت می‌کنند؛
سرزمینی که دیگر کسی در آن زندگی نخواهد کرد و از آن رد نخواهد شد.+
ملت‌ها دیگر برای پرستش او نخواهند رفت،
و دیوارهای بابِل فرو خواهند ریخت.+
۴۵ ای قوم من، از آن شهر بیرون بیایید!+
جانتان را نجات دهید،+ چون خشم یَهُوَه شعله‌ور شده است.+
۴۶ از خبرهایی که در این سرزمین می‌شنوید، نترسید و مأیوس نشوید.
یک سال یک خبر می‌شنوید،
و سال بعد، خبر دیگر؛
خبر ظلم و خشونت در این سرزمین و خبر جنگ بین حاکمان.
ساکنان این سرزمین سرافکنده و رسوا خواهند شد،
و آنجا پر از جنازهٔ کشته‌شدگان می‌شود.»+
۴۸ یَهُوَه می‌گوید: «آسمان‌ها و زمین و هر چه در آن‌هاست،
با سقوط بابِل آواز شادی سر خواهند داد،+
چون ویرانگران از طرف شمال به بابِل حمله خواهند کرد.+
۴۹ بابِل نه تنها باعث قتل کسانی شد که در اسرائیل بودند،+
بلکه باعث قتل کسانی هم شد که از همه جای زمین در بابِل بودند.
۵۰ ای کسانی که از جنگ، جان سالم به در برده‌اید، بروید و معطل نکنید!+
۵۱ «به ما توهین کرده‌اند و سرافکنده و رسوا شده‌ایم.
از حقارت و شرمندگی روسیاه شده‌ایم،
چون بیگانگان به مکان مقدّس معبد یَهُوَه حمله کرده‌اند.»+
۵۲ یَهُوَه می‌گوید: «به همین دلیل، روزهایی می‌آید
که بت‌های* بابِل را نابود خواهم کرد،
و زخمی‌شدگان در سراسر آن سرزمین آه و ناله خواهند کرد.»+
۵۳ یَهُوَه می‌گوید: «حتی اگر بابِل تا به آسمان بالا برود،+
حتی اگر قلعه‌های مستحکم و بلندش را تقویت کند،
من ویرانگران را خواهم فرستاد تا نابودش کنند.»+
۵۴ «گوش کنید! از بابِل صدای گریه و زاری به گوش می‌رسد،+
صدای مصیبتی عظیم از سرزمین کلدانیان شنیده می‌شود؛+
۵۵ زیرا یَهُوَه در حال نابود کردن بابِل است،
و صدای بلند آن را خاموش خواهد کرد.
صدای حملهٔ دشمنانش شنیده می‌شود،
صدایی که مثل صدای امواج خروشان دریاست.
۵۶ آن نابودکننده به بابِل خواهد آمد.+
جنگجویان بابِل اسیر خواهند شد،+
و کمان‌هایشان شکسته می‌شوند،
چون یَهُوَه خدایی است که هر کس را به سزای اعمالش می‌رساند.+
او مطمئناً از بابِل انتقام خواهد گرفت.»+
۵۷ پادشاه که اسمش یَهُوَه خدای لشکرهاست می‌گوید:
«بزرگان،* خردمندان، فرمانداران، حاکمان* و جنگجویان بابِل را مست خواهم کرد؛+
در نتیجه آن‌ها به خواب ابدی فرو می‌روند،
و از آن بیدار نخواهند شد.»+
۵۸ یَهُوَه خدای لشکرها می‌گوید:
«دیوارهای ضخیم بابِل به‌کلّی نابود می‌شوند،+
و دروازه‌های بلندش به آتش کشیده خواهند شد.
قوم‌ها و ملت‌ها زحمت بیهوده می‌کشند و خودشان را خسته می‌کنند،
گویی که فقط هیزم روی آتش می‌گذارند.»+
۵۹ در چهارمین سال سلطنت صِدِقیا پادشاه یهودا، اِرْمیای نبی به سِرایا که پسر نیریا + و نوهٔ مَحسِیا بود، دستورالعمل‌هایی داد. در آن زمان، سِرایا که مسئول تدارکات بود، همراه با صِدِقیا به بابِل رفت. ۶۰ اِرْمیا تمام بلاهایی را که قرار بود به سر بابِل بیاید، یعنی چیزهایی را که در بالا ذکر شد، روی یک طومار نوشت. ۶۱ اِرْمیا به سِرایا گفت: «وقتی بابِل را دیدی و به آنجا رسیدی، با صدای بلند تمام این نوشته‌ها را بخوان. ۶۲ بعد بگو، ‹ای یَهُوَه، تو گفته‌ای بابِل نابود و غیرمسکونی می‌شود. دیگر هیچ موجود زنده‌ای، چه انسان و چه حیوان، در آنجا زندگی نخواهد کرد و آن سرزمین تا ابد ویران خواهد ماند.›+ ۶۳ تو ای سِرایا، وقتی خواندن این طومار را تمام کردی، سنگی به آن ببند و آن را در وسط رود فُرات بینداز. ۶۴ بعد بگو: ‹بابِل هم به خاطر بلایی که به سرش می‌آورم، به همین شکل غرق می‌شود و دیگر برنمی‌خیزد،+ و ساکنانش از خستگی از پا درمی‌آیند.›»+
پیام‌های اِرْمیا همین جا به پایان می‌رسد.