حِزقیال

۱۶ بعد دوباره پیامی از طرف یَهُوَه به من رسید:‏ ۲ ‏«ای پسر انسان،‏ اورشلیم را از کارهای زشت و زننده‌اش آگاه کن.‏ ۳ بگو،‏ ‹یَهُوَه حاکم متعال به اورشلیم می‌گوید:‏ «اصل و نسب تو از سرزمین کنعانیان و تولّدت در آنجا بود.‏ پدرت یک اَموری و مادرت یکی از حیتّیان بود.‏ ۴ روزی که به دنیا آمدی،‏ نافت را نبریدند،‏ تو را با آب نشستند تا تمیز شوی،‏ به بدنت نمک نمالیدند و تو را در پارچه نپیچیدند.‏ ۵ هیچ کس دلش برایت نسوخت تا یکی از این کارها را برایت بکند.‏ هیچ کس به تو توجهی نداشت.‏ در عوض،‏ روزی که به دنیا آمدی تو را در دشت انداختند،‏ چون از تو متنفر بودند.‏

۶ ‏«وقتی از کنارت رد می‌شدم،‏ دیدم که در خون خودت دست و پا می‌زنی.‏ پس همان طور که غرق در خون بودی،‏ گفتم:‏ ‹زنده بمان!‏› بله،‏ به تو که غرق در خون بودی،‏ گفتم:‏ ‹زنده بمان!‏› ۷ من کاری کردم که تو مثل گیاهانی که در دشت رشد می‌کنند،‏ بزرگ و زیاد شوی.‏ تو رشد کردی و بزرگ شدی و به زیباترین زیورآلات آراسته شدی.‏ سینه‌هایت بزرگ و موهایت بلند شدند،‏ ولی هنوز لخت و برهنه* بودی.‏»‏

۸ ‏«‹وقتی از کنارت رد شدم و تو را دیدم،‏ متوجه شدم که به اندازهٔ کافی بزرگ شده‌ای که کسی عاشقت شود.‏ پس ردایم را روی تو انداختم و بدن برهنه‌ات را پوشاندم.‏ آن وقت قسم خوردم و با تو عهد بستم و تو مال من شدی.‏ این گفتهٔ یَهُوَه حاکم متعال است.‏› ۹ آن وقت تو را با آب شستم و بدنت را از خون پاک کردم و به آن روغن مالیدم.‏ ۱۰ بعد لباس گلدوزی‌شده تنت کردم،‏ صندل چرمی* به تو دادم،‏ پارچه‌ای از کتان مرغوب دور سرت پیچیدم و لباس‌های گرانقیمت به تو پوشاندم.‏ ۱۱ تو را با زیورآلات آراستم و النگوها به دستت کردم و به گردنت گردنبند انداختم.‏ ۱۲ در بینی‌ات حلقه،‏ به گوش‌هایت گوشواره و روی سرت تاجی زیبا گذاشتم.‏ ۱۳ خودت را با طلا و نقره می‌آراستی،‏ لباست گلدوزی‌شده و از کتان مرغوب و پارچهٔ گرانقیمت بود.‏ خوراکت آرد مرغوب،‏ عسل و روغن بود.‏ تو بزرگ و بی‌نهایت زیبا شدی و شایستگی این را داشتی که ملکه شوی.‏›»‏

۱۴ ‏«‹تو به خاطر زیبایی‌ات،‏ بین ملت‌ها شهرت پیدا کردی؛‏* زیبایی‌ات کامل بود،‏ چون از شکوه و جلال خودم به تو دادم.‏ › این گفتهٔ یَهُوَه حاکم متعال است.‏»‏

۱۵ ‏«‹تو کم‌کم به زیبایی خودت اتکا کردی و شهرتی که داشتی باعث شد فاحشه شوی.‏ تو خودت را در اختیار هر رهگذری قرار دادی و زیبایی‌ات مال آن‌ها شد.‏ ۱۶ تو بعضی از لباس‌های رنگارنگ خودت را برداشتی و با آن‌ها مکان‌های بلندی* را تزئین کردی که برای پرستش بت‌ها بود و در آنجا فاحشگی می‌کردی.‏ چنین کارهایی نباید انجام می‌شد و نباید هیچ وقت انجام شود.‏ ۱۷ همین طور جواهرات* زیبایت را که از طلا و نقره بود و من آن‌ها را به تو داده بودم،‏ برداشتی و از آن‌ها برای خودت مجسمه‌های مرد* ساختی و با آن‌ها زنا کردی.‏ ۱۸ تو با لباس‌های گلدوزی‌شده‌ات آن‌ها* را پوشاندی و روغن و بخور مرا به آن‌ها تقدیم کردی.‏ ۱۹ نانی را هم که برای خوردن به تو داده بودم و از آرد مرغوب،‏ روغن و عسل درست شده بود،‏ به عنوان عطری خوشایند* به آن‌ها تقدیم کردی.‏ این‌ها دقیقاً چیزهایی بود که اتفاق افتاد.‏› این گفتهٔ یَهُوَه حاکم متعال است.‏»‏

۲۰ ‏«‹تو پسران و دخترانی را که برای من به دنیا آوردی،‏ برای این بت‌ها قربانی کردی.‏ آیا فاحشگی‌ات کافی نبود که این کارها را هم کردی؟‏ ۲۱ تو فرزندان مرا کشتی و آن‌ها را به عنوان قربانی در آتش سوزاندی.‏ ۲۲ وقتی کارهای زشت و زننده‌ات را انجام می‌دادی و فاحشگی می‌کردی،‏ روزهای جوانی‌ات را که لخت و برهنه بودی و در خون خودت دست و پا می‌زدی،‏ فراموش کردی.‏ ۲۳ وای بر تو،‏ وای بر تو که این همه کارهای شریرانه کرده‌ای.‏› این گفتهٔ یَهُوَه حاکم متعال است.‏ ۲۴ ‏‹در هر میدانی برای خودت مکانی برای پرستش بت‌ها* ساختی.‏ ۲۵ تو در پررفت‌وآمدترین جای هر خیابان،‏ مکانی برای پرستش بت‌ها* ساختی و بدنت را در اختیار هر رهگذری قرار دادی.‏* تو با این کارها زیبایی‌ات را از دست دادی و زشت و زننده شدی و فاحشه‌گری‌ات را بیشتر کردی.‏ ۲۶ تو با همسایه‌های شهوترانت* یعنی با مصریان زنا کردی و با فاحشه‌گری‌های بی‌حد و حسابت مرا رنجاندی و خشمگین کردی.‏ ۲۷ پس حالا به ضدّ تو بلند می‌شوم و سهم آذوقه‌ات را کم می‌کنم و تو را به دست* زنانی تسلیم می‌کنم که از تو متنفرند،‏ یعنی به دست فِلیسطی‌ها* که از رفتار زننده و شرم‌آورت شوکه شدند.‏

۲۸ ‏«‹بعد چون ارضا نشدی،‏ با آشوری‌ها زنا کردی.‏ اما زنا با آن‌ها هم برایت کافی نبود.‏ ۲۹ پس در سرزمین تاجران* به فاحشگی‌ات ادامه دادی و خودت را در اختیار کَلدانیان هم گذاشتی،‏ ولی به این‌ها هم قانع نشدی.‏ ۳۰ یَهُوَه حاکم متعال می‌گوید:‏ ‹چقدر باید دلت بیمار* باشد که همهٔ این کارها را انجام دادی و مثل یک فاحشهٔ بی‌شرم و حیا رفتار کردی!‏ ۳۱ اما وقتی در پررفت‌وآمدترین جای هر خیابانی مکانی برای پرستش بت‌ها درست کردی و در هر میدانی بتخانه‌ای برای خودت ساختی،‏ مثل یک فاحشه نبودی،‏ چون مزدی برای فاحشگی‌ات نگرفتی.‏ ۳۲ تو یک زن خیانتکار هستی که غریبه‌ها را به شوهرت ترجیح می‌دهی!‏ ۳۳ معمولاً همهٔ فاحشه‌ها از دیگران پول و هدیه می‌گیرند،‏ ولی این تویی که به همهٔ عاشقانت پول و هدیه داده‌ای.‏ تو به آن‌ها رشوه می‌دهی تا از همه جا بیایند و با تو زنا کنند.‏ ۳۴ فاحشگی تو برعکس فاحشگی زنان دیگر است.‏ هیچ فاحشه‌ای مثل تو عمل نمی‌کند!‏ تو به دیگران پول می‌دهی،‏ نه دیگران به تو.‏ کار تو برعکس دیگران است.‏›‏

۳۵ ‏«پس ای فاحشه،‏ کلام یَهُوَه را بشنو.‏ ۳۶ یَهُوَه حاکم متعال می‌گوید:‏ ‹تو لخت و برهنه با عاشقانت و بت‌های نفرت انگیز* و زننده‌ات شهوترانی و زنا کرده‌ای،‏ بت‌هایی که حتی خون فرزندانت را به عنوان قربانی به آن‌ها تقدیم کرده‌ای،‏ ۳۷ به همین دلیل،‏ من همهٔ عاشقانی را که از تو لذّت می‌بردند،‏ چه کسانی که دوستشان داشتی،‏ چه کسانی که از آن‌ها متنفر بودی،‏ جمع می‌کنم.‏ من آن‌ها را از هر گوشه و کنار به ضدّ تو جمع می‌کنم.‏ من تو را جلوی آن‌ها لخت می‌کنم و آن‌ها تو را کاملاً لخت و برهنه خواهند دید.‏

۳۸ ‏«‹من تو را به مجازاتی محکوم می‌کنم که سزاوار زنان خیانتکار و زنانی است که خون می‌ریزند و به خاطر خشم و غیرتم کاری می‌کنم که خونت ریخته شود.‏ ۳۹ تو را به دست عاشقانت تسلیم می‌کنم.‏ آن‌ها مکان‌هایی را که برای پرستش بت‌هایت ساختی ویران و بتخانه‌هایت را با خاک یکسان می‌کنند؛‏ لباس‌هایت را از تنت درمی‌آورند و جواهرات* زیبایت را از تو می‌گیرند و تو را لخت و برهنه* رها می‌کنند.‏ ۴۰ آن‌ها جمعیتی را برای حمله به تو برمی‌انگیزند و تو را سنگسار می‌کنند و با شمشیرهایشان می‌کشند.‏ ۴۱ خانه‌هایت را به آتش می‌کشند و تو را جلوی چشم عدهٔ زیادی از زنان مجازات می‌کنند.‏ من به فاحشگی‌ات پایان می‌دهم و دیگر برای این کار پولی به دیگران نمی‌دهی.‏ ۴۲ آن وقت خشمی که نسبت به تو دارم فرو می‌نشیند و از دست تو خشمگین نخواهم بود؛‏ خشمم آرام می‌شود و دیگر از دست تو دلخور نخواهم بود.‏›‏

۴۳ ‏«یَهُوَه حاکم متعال می‌گوید:‏ ‹تو دوران جوانی‌ات را فراموش کردی و با همهٔ این کارهایت مرا خشمگین کردی.‏ بنابراین کاری می‌کنم که نتیجهٔ کارهایت را ببینی تا دیگر به کارهای زشت و زننده‌ات ادامه ندهی و از همهٔ کارهای نفرت‌انگیزت دست بکشی.‏

۴۴ ‏«‹ای اورشلیم،‏ روزی می‌آید که مردم دربارهٔ تو این مثل را بزنند و بگویند:‏ «دختر به مادرش می‌رود!‏» ۴۵ تو درست مثل مادرت هستی که از شوهر و فرزندانش نفرت داشت و درست مثل خواهرانت هستی که از شوهر و فرزندانشان بیزار بودند.‏ مادرت حیتّی بود و پدرت اَموری!‏›»‏

۴۶ ‏«‹خواهر بزرگ تو سامره است که با دخترانش* در شمال تو* زندگی می‌کند.‏ خواهر کوچکت سُدوم است که با دخترانش در جنوب تو* زندگی می‌کند.‏ ۴۷ تو نه فقط راه‌ها و کارهای نفرت‌انگیزشان را تقلید کردی،‏ بلکه در مدتی کوتاه حتی از آن‌ها هم فاسدتر شدی!‏› ۴۸ یَهُوَه حاکم متعال می‌گوید:‏ ‹به حیات خودم قسم که خواهر تو سُدوم و دخترانش به اندازهٔ تو و دخترانت به این همه کارهای زشت دست نزدند!‏ ۴۹ گناه خواهرت سُدوم این بود که او و دخترانش مغرور بودند و با این که خوراک فراوان داشتند و در رفاه و آسایش زندگی می‌کردند،‏ اصلاً به فکر مظلومان و فقرا نبودند.‏ ۵۰ آن‌ها از غرور و تکبّرشان دست نکشیدند و در حضور من به کارهای نفرت‌انگیزشان ادامه دادند.‏ پس لازم دیدم که آن‌ها را نابود کنم.‏

۵۱ ‏«‹حتی سامره هم نصف گناهان تو را نکرد!‏ کارهای نفرت‌انگیز تو خیلی بیشتر از خواهرانت بوده است و آنقدر این کارهای نفرت‌انگیز را انجام دادی که آن‌ها در مقایسه با تو درستکار به نظر می‌رسند!‏ ۵۲ تو باید رسوا شوی،‏ چون رفتار خواهرانت را توجیه کردی.‏ گناهان نفرت‌انگیز تو آنقدر از گناهان خواهرانت بیشتر است که آن‌ها از تو درستکارترند!‏ پس حالا خجالت بکش و سرافکنده شو،‏ چون باعث شدی خواهرانت درستکار به نظر برسند!‏›‏

۵۳ ‏«‹ولی روزی می‌رسد که اهالی سُدوم و دخترانش و اهالی سامره و دخترانش را از اسارت آزاد می‌کنم؛‏ ای اورشلیم،‏ من اسیران تو را هم با آن‌ها آزاد خواهم کرد.‏ ۵۴ تو به خاطر کارهایی که کردی،‏ رسوا می‌شوی و رسوایی تو باعث تسلّی آن‌ها خواهد شد.‏ ۵۵ آن وقت،‏ خواهرانت سُدوم و سامره و دخترانشان به وضعیت سابقشان برمی‌گردند و تو هم با دخترانت به وضعیتی که قبلاً داشتی برمی‌گردی.‏ ۵۶ در روزی که مغرور شده بودی،‏ خواهرت سُدوم آنقدر برایت بی‌ارزش بود که نمی‌خواستی اسمش را به زبان بیاوری،‏ ۵۷ ولی حالا شرارت‌های خودت آشکار شده و دختران سوریه و همسایگانش تو را مسخره و سرزنش می‌کنند و حتی دختران فِلیسطی‌ها و تمام اطرافیانت هم با چشم حقارت به تو نگاه می‌کنند.‏ ۵۸ بنابراین،‏ نتیجهٔ رفتار زشت و کارهای نفرت‌انگیزت را خواهی دید!‏› این گفتهٔ یَهُوَه است.‏»‏

۵۹ ‏«یَهُوَه حاکم متعال می‌گوید:‏ ‹تو سوگندت را فراموش کردی و عهدی را که با من بستی زیر پا گذاشتی،‏ به همین دلیل،‏ تو را به سزای کارهایت می‌رسانم.‏ ۶۰ اما من عهدی را که در دوران جوانی‌ات با تو بستم،‏ به یاد می‌آورم و عهدی جاودانی با تو خواهم بست.‏ ۶۱ وقتی به خواهران بزرگتر و کوچکترت خوشامد بگویی،‏ کارهای زشتت را به یاد می‌آوری و سرافکنده می‌شوی.‏ آن وقت،‏ من آن‌ها را دوباره به عنوان دختر به تو می‌دهم،‏ البته نه به خاطر عهدی که با تو بستم.‏›‏

۶۲ ‏«‹من عهدی با تو خواهم بست؛‏ آن وقت می‌فهمی که من یَهُوَه هستم.‏ ۶۳ وقتی با وجود همهٔ کارهایی که کرده‌ای گناهانت را ببخشم،‏ همهٔ آن‌ها را به یاد می‌آوری و آنقدر خجالت‌زده و سرافکنده می‌شوی که دیگر دهانت را باز نمی‌کنی!‏› این گفتهٔ یَهُوَه حاکم متعال است.‏»‏