مزمور

۷۷ با صدای بلند از خدا کمک می‌خواهم؛‏

به درگاه او فریاد می‌زنم و او صدایم را می‌شنود.‏+

۳ با آه و ناله خدا را یاد می‌کنم؛‏+

پریشان و درمانده شده‌ام و هیچ قوّتی در من نمانده است.‏+ (‏سِلاه‏)‏

۴ تو ای خدا،‏ چشمانم را باز نگه می‌داری؛‏

از شدّت پریشانی نمی‌توانم حرف بزنم.‏

۵ به روزهای گذشته فکر می‌کنم،‏+

به سال‌هایی که پشت سر گذاشته‌ام.‏

۶ در طول شب سرودم را به یاد می‌آورم؛‏+

در دلم تعمّق می‌کنم،‏+

و به دنبال جواب این سؤالات می‌گردم:‏

۹ آیا خدا فراموش کرده که لطفش را نشان دهد؟‏+

آیا خشمش باعث شده که رحمتش را دریغ کند؟‏ (‏سِلاه‏)‏

۱۱ من کارهای تو را ای یاه* به یاد می‌آورم؛‏

کارهای شگفت‌انگیز تو را که در زمان‌های قدیم انجام دادی.‏

۱۲ من بر تمام کارهای تو تعمّق می‌کنم،‏

و به آن‌ها عمیقاً فکر می‌کنم.‏+

۱۵ با قدرت خودت قومت را نجات داده‌ای،‏*‏+‏

یعنی فرزندان یعقوب و یوسِف را.‏ (‏سِلاه‏)‏

۱۶ ای خدا،‏ آب‌ها تو را دیدند؛‏

آب‌ها تو را دیدند و ناآرام شدند،‏+

رعد در آسمانِ پر ابر پدید آمد،‏

و تیرهای تو به این طرف و آن طرف پرتاب شدند.‏+

۱۸ صدای رعد تو مثل صدای چرخ ارابه‌های جنگی بود؛‏+

صاعقه‌ها سراسر زمین* را روشن کرد؛‏+

زمین تکان خورد و به لرزه درآمد.‏+

۱۹ از میان دریا راهی باز کردی،‏+

و از میان عمق دریا گذشتی؛‏

اما اثری از جای پای تو دیده نشد.‏

۲۰ تو مثل یک شبان که گله‌اش را هدایت می‌کند،‏ قومت را رهبری کردی،‏+

و آن‌ها را به دست موسی و هارون سپردی.‏+