اول تواریخ
۱۶ به این ترتیب آن‌ها صندوق عهد خدای حقیقی را آوردند و در خیمه‌ای که داوود برای آن برپا کرده بود، قرار دادند و در حضور خدای حقیقی، قربانی‌های سوختنی و قربانی‌های شراکت تقدیم کردند. ۲ وقتی داوود همهٔ قربانی‌های سوختنی و قربانی‌های شراکت را تقدیم کرد، مردم را به نام یَهُوَه برکت داد. ۳ به علاوه، او به همهٔ اسرائیلیان، یعنی به هر مرد و زن یک نان گرد، یک نان خرما و یک نان کشمش داد. ۴ بعد بعضی از لاویان را برای خدمت در مقابل صندوق عهد یَهُوَه تعیین کرد تا یَهُوَه خدای اسرائیل را جلال دهند،* او را شکر و سپاس گویند و ستایش کنند. ۵ آساف رئیس این گروه لاویان بود و سِنج هم می‌زد؛ معاونش زَکَریا بود؛ یِعی‌ئیل، شِمیراموت، یِحی‌ئیل، مَتّیتیا، اِلیاب، بِنایا، عوبِیداَدوم و یِعی‌ئیل سازهای زِهی و چنگ می‌نواختند؛ ۶ بِنایا و یَحَزی‌ئیل کاهنانی بودند که مرتب در مقابل صندوق عهد خدای حقیقی شیپور می‌زدند.
۷ در آن روز بود که داوود برای اولین بار برای سپاس از یَهُوَه سرودی تنظیم کرد و به آساف و همکارانش* مأموریت داد که آن را بخوانند. آن سرود این بود:
۱۰ با افتخار دربارهٔ نام مقدّس او صحبت کنید.
ای کسانی که به دنبال یَهُوَه هستید، از ته دل شاد باشید.
۱۱ از یَهُوَه راهنمایی و کمک بخواهید.*
نگاهتان همیشه به او باشد.*
۱۲ کارهای شگفت‌انگیز او را به یاد آورید؛
معجزه‌ها و داوری‌هایش را فراموش نکنید،
و ای فرزندان یعقوب که برگزیدهٔ خدایید!
۱۴ او یَهُوَه خدای ماست،
و احکامش در تمام زمین اجرا می‌شود.
۱۵ عهد او را تا ابد به یاد داشته باشید؛
وعده‌اش* را تا هزاران نسل فراموش نکنید.
۱۶ عهدی را که با ابراهیم بست،
و قسمی را که برای اسحاق خورد، از یاد نبرید!
۱۷ عهد او برای فرزندان یعقوب قانون شد،
و برای قوم اسرائیل عهدی جاودانی.
۱۸ او گفت: ‹من سرزمین کنعان را به شما خواهم داد،
میراثی که برای شما تعیین شده است.›
۱۹ خدا زمانی این را گفت که تعداد اسرائیلیان کم بود.
آن‌ها قومی کوچک و در سرزمین کنعان غریب بودند.
۲۰ آن‌ها در میان ملت‌ها آواره بودند،
و از یک مملکت به مملکتی دیگر می‌رفتند.
۲۱ خدا اجازه نداد کسی به آن‌ها ظلم کند،
بلکه به خاطر آن‌ها، پادشاهان را توبیخ کرد،
۲۲ و گفت: ‹با مسح‌شدگان من کاری نداشته باشید،
و به پیامبران من بدی نکنید.›
۲۳ ای مردم تمام زمین، برای یَهُوَه آواز بخوانید!
هر روز اعلام کنید که خدا نجات می‌دهد!
۲۴ در میان ملت‌ها جلال و شکوهش را اعلام کنید،
و در میان همهٔ قوم‌ها کارهای شگفت‌انگیزش را تعریف کنید.
۲۵ یَهُوَه بزرگ است و شایستهٔ ستایش!
او از همهٔ خدایان دیگر پرابهت‌تر است.
۲۶ خدایان قوم‌های دیگر بت‌های بی‌ارزش هستند،
اما خدای ما یَهُوَه آفرینندهٔ آسمان‌هاست.
۲۸ ای خاندان‌های تمام قوم‌ها، به یَهُوَه، طوری که شایستهٔ اوست احترام بگذارید؛
یَهُوَه را به خاطر جلال و قدرتش، طوری که شایستهٔ اوست ستایش کنید.
۲۹ جلالی را به یَهُوَه بدهید که شایستهٔ نام اوست؛
برایش هدیه بیاورید و به حضورش بیایید.
با لباس مقدّس* در مقابل یَهُوَه تعظیم* کنید.
۳۰ ای مردم تمام زمین، در حضور او بلرزید!
زمین* در جای خود استوار است؛ هرگز نمی‌توان آن را تکان داد!
۳۱ ای آسمان‌ها شادی کنید و ای زمین شادمان باش؛
در میان ملت‌ها اعلام کنید: ‹یَهُوَه پادشاه شده است!›
۳۲ دریاها و هر چه در آن‌هاست، فریاد شادی سر دهند؛
کشتزارها و هر چه در آن‌هاست، شادی کنند.
۳۵ بگویید، ‹خدایا، ای نجات‌دهندهٔ ما، نجاتمان بده!
ما را از میان ملت‌های بیگانه جمع کن و نجات بده
تا نام مقدّست را ستایش کنیم،
و با شادی، تو را شکر و سپاس بگوییم.
۳۶ یَهُوَه خدای اسرائیل را ستایش کنید،
از ازل تا ابد!›»
آن وقت همهٔ مردم گفتند، «آمین!»* و یَهُوَه را ستایش کردند.
۳۷ بعد داوود آساف و همکارانش* را در جایی که صندوق عهد یَهُوَه نگهداری می‌شد گذاشت تا طبق برنامهٔ روزانه، در مقابل آن خدمت کنند. ۳۸ به علاوه، داوود ترتیبی داد تا عوبِیداَدوم و ۶۸ نفر از خویشاوندان* او هم در آنجا خدمت کنند. او عوبِیداَدوم پسر یِدوتون و حوسه را به عنوان نگهبان دروازه‌ها تعیین کرد. ۳۹ داوود صادوقِ کاهن و کاهنان دیگری را هم تعیین کرد تا در حضور خیمهٔ یَهُوَه که بالای تپه‌ای* در جِبعون بود، خدمت کنند ۴۰ و به طور مرتب، صبح و شب قربانی‌های سوختنی را بر مذبح قربانی‌های سوختنی به یَهُوَه تقدیم کنند و تمام احکام یَهُوَه را که در شریعت برای اسرائیلیان نوشته شده بود، به جا آورند. ۴۱ همراه آن‌ها، هیمان و یِدوتون و مردان دیگری که نامشان ثبت شده بود انتخاب شدند تا با سرود، یَهُوَه را شکر و سپاس گویند؛ سرودی که می‌خواندند این بود: «محبت پایدار* او جاودانه است!» ۴۲ هیمان و یِدوتون که همراهشان بودند، شیپور، سِنج و سازهایی را که در ستایش* خدای حقیقی به کار می‌رفت، می‌نواختند. پسران یِدوتون مراقب دروازه بودند. ۴۳ بعد تمام مردم به خانه‌هایشان رفتند. داوود هم به خانه‌اش رفت تا خانوادهٔ* خود را برکت دهد.