مراثی
א [الف]
۳ من کسی هستم که به خاطر چوب خشم او رنج و مصیبت دیده‌ام.
۲ او مرا بیرون راند و کاری کرد که در تاریکی راه بروم، نه در روشنایی.+
۳ تمام روز دستش را بارها به ضدّ من بلند می‌کند.+
ב [ب]
۴ او گوشت و پوست بدنم را از بین برده،
و استخوان‌هایم را شکسته است.
۵ مرا محاصره کرده و دورتادورم را با تلخی + و سختی پوشانده است.
۶ او مرا مجبور کرده تا مثل کسانی که مدت‌هاست مرده‌اند در جاهای تاریک بنشینم.
ג [ج]
۸ وقتی فریاد می‌زنم و با التماس از او کمک می‌خواهم، دعایم را قبول نمی‌کند.*+
ד [د]
۱۰ او مثل خرس در کمین من نشسته، و مثل شیر، خودش را پنهان کرده است.+
۱۲ او کمانش را کشیده و مرا هدف تیر خود قرار داده است.
ה [هـ]
۱۳ او با تیرهایی* که از تیردانش بیرون آورد، به کلّیه‌هایم زد.
۱۴ همهٔ مردم تمام روز به من می‌خندند و برای مسخره کردنم آواز می‌خوانند.
۱۵ او مرا مجبور کرده که چیزهای تلخ بخورم و وجودم را با تلخی* پر کرده است.+
ו [و]
۱۷ تو آرامش را از من گرفته‌ای؛ دیگر یادم نمی‌آید که خوشبختی چیست.
۱۸ پس می‌گویم: «شکوه و جلالم از بین رفته و از یَهُوَه قطع امید کرده‌ام.»
ז [ز]
۱۹ بدبختی و سرگردانی‌ام را به یاد آور،+ و فراموش نکن که مجبورم چیزهای تلخ و سمی بخورم.+
۲۰ من مطمئنم که تو فراموش نمی‌کنی، و خم می‌شوی تا به من کمک کنی.+
۲۱ من در دلم به این چیزها فکر می‌کنم؛ برای همین صبورانه منتظر می‌مانم.+
ח [ح]
۲۳ هر روز صبح رحمت‌هایش را دوباره بر ما می‌تاباند؛*+ وفاداری تو عظیم است.+
۲۴ به خودم می‌گویم: «یَهُوَه همه چیز من* است.+ پس صبورانه منتظر او می‌مانم.»+
ט [ط]
۲۵ یَهُوَه نسبت به کسی که به او امید بسته + و مدام او را می‌جوید،+ خوب و مهربان است.
۲۶ خوب است که در سکوت* منتظر باشیم + تا یَهُوَه ما را نجات دهد.+
۲۷ خوب است که انسان در جوانی یاد بگیرد سختی‌ها را تحمّل کند.*+
י [ی]
۲۸ وقتی خدا اجازه دهد که انسان گرفتار سختی‌ها شود،* پس بگذار تنها و ساکت بنشیند،+
۲۹ و دهانش را بر خاک بگذارد؛+ شاید هنوز امیدی باشد.+
۳۰ وقتی کسی بخواهد به او سیلی بزند، بگذار صورتش را جلو بیاورد؛ وقتی کسی به او اهانت کند، بگذار تحمّلش کند؛
כ [ک]
۳۱ چون یَهُوَه ما را تا ابد ترک نمی‌کند.+
۳۲ هرچند خدا می‌گذارد به غم و اندوه دچار شویم، ولی به خاطر محبت فراوان و پایدارش* به ما رحمت نشان می‌دهد،+
۳۳ چون قلباً نمی‌خواهد انسان‌ها را به غم و مصیبت دچار کند.+
ל [ل]
۳۴ لگدمال کردن اسیرانِ روی زمین،+
۳۵ پایمال کردن حق کسی در حضور خدای متعال،+
۳۶ و کلاه گذاشتن سر کسی در یک مورد قضایی،
جزو کارهایی هستند که مورد قبول یَهُوَه نیستند.
מ [م]
۳۷ اگر یَهُوَه اجازه* ندهد، کیست که بتواند چیزی بگوید و گفتهٔ خودش را عملی کند؟
۳۸ از دهان خدای متعال،
چیزهای خوب و بد همزمان بیرون نمی‌آیند.
۳۹ چرا انسانی که هنوز زنده است وقتی نتیجهٔ گناهانش را می‌بیند، گله و شکایت می‌کند؟+
נ [ن]
۴۰ بیایید رفتارمان را بسنجیم و محک بزنیم + و به سوی یَهُوَه برگردیم.+
۴۱ بیایید از ته دل دست دعا به طرف خدایی که در آسمان‌هاست بلند کنیم،+
۴۲ و بگوییم: «خدایا، ما سرکشی و گناه کرده‌ایم + و تو ما را نبخشیده‌ای.+
ס [س]
۴۳ از روی خشمت نگذاشته‌ای به درگاهت نزدیک شویم؛+
ما را تعقیب کرده‌ای و بدون این که رحم کنی ما را کشته‌ای.+
۴۴ خودت را با ابر پوشانده‌ای تا دعاهای ما به حضورت نرسد.+
۴۵ ما را میان قوم‌ها مثل تفاله و زباله ساختی.»
פ [پ]*
۴۶ تمام دشمنانمان دهانشان را به ضدّ ما باز می‌کنند.+
۴۷ ترس و خطر همیشه سر راهمان است؛+ خرابی و ویرانی دامنگیرمان شده است.+
۴۸ به خاطر نابودی قومم،* سیل اشک از چشمانم جاری می‌شود.+
ע [ع]
۴۹ اشک‌هایم بند نمی‌آید و مدام گریه می‌کنم +
۵۰ تا این که یَهُوَه از آسمان به پایین نگاه کند و همهٔ این‌ها را ببیند!+
۵۱ وقتی با چشمان خودم می‌بینم که چه بلایی به سر دختران شهرم آمده، دلم از غم پر می‌شود.+
צ [ص]
۵۲ دشمنانم بدون هیچ دلیلی مرا مثل یک پرنده شکار کردند.
۵۳ آن‌ها مرا در چاه انداختند تا جانم را بگیرند و مدام روی سرم سنگ می‌ریختند.
۵۴ آب از سرم گذشت و گفتم: «کارم تمام است!»
ק [ق]
۵۵ ای یَهُوَه، از عمق چاه، اسمت را صدا کردم.+
۵۶ صدایم را بشنو؛ وقتی با فریاد و التماس از تو کمک می‌خواهم، گوش‌هایت را نبند!
۵۷ وقتی به تو دعا کردم، به کمکم آمدی و گفتی: «نترس!»
ר [ر]
۵۸ ای یَهُوَه، تو از حق من دفاع کردی و جانم را از مرگ نجات دادی.*+
۵۹ ای یَهُوَه، تو ظلمی را که به من کردند دیدی؛ لطفاً عدالت را برایم برقرار کن!+
۶۰ تو دیدی که چطور از من انتقام گرفتند و چه نقشه‌هایی به ضدّ من کشیدند.
ש [ش]
۶۱ ای یَهُوَه، تو شنیدی که چطور به من توهین کردند و به ضدّ من نقشه کشیدند.+
۶۲ تو می‌دانی که مخالفانم هر روز چه چیزهایی پشت سر من می‌گویند و به ضدّ من توطئه می‌کنند.
۶۳ به آن‌ها نگاه کن! تمام مدت، چه نشسته باشند، چه ایستاده، با آوازهایی که می‌خوانند مرا مسخره می‌کنند!
ת [ت]
۶۴ ای یَهُوَه، تو آن‌ها را به سزای کارهایشان خواهی رساند!
۶۵ آن‌ها را لعنت خواهی کرد تا لجباز و سنگدل شوند.
۶۶ ای یَهُوَه، با خشم خودت تعقیبشان خواهی کرد و کاری می‌کنی که از صفحهٔ روزگار* محو و نابود شوند.