اِرْمیا
۱۷ «گناه یهودا با قلمی آهنی نوشته شده است.
با قلمی که نوکش از الماس است بر لوح دلشان حک شده،
و بر گوشه‌های* مذبح‌هایشان کنده‌کاری شده است.
۲ پسرانشان به مذبح‌ها و تیرک‌هایی* فکر می‌کنند که برای پرستش بت‌هایشان است؛+
مذبح‌ها و تیرک‌هایی که در کنار درختان سبز و روی تپه‌های بلند،+
۳ و روی کوه‌ها و در دشت‌ها دیده می‌شود.
به خاطر همهٔ گناهانی که در سراسر سرزمینتان مرتکب شده‌اید،+
اجازه می‌دهم که دشمنانتان دارایی و گنج‌ها و مکان‌های بلندتان* را غارت کنند.+
۴ آن وقت، سرزمینی را که به عنوان میراث به شما دادم از دست خواهید داد،+
و مجبورتان خواهم کرد در سرزمینی که نمی‌شناسید، به دشمنانتان خدمت کنید،+
چون آتش خشم مرا شعله‌ور کرده‌اید،+
آتشی که هیچ وقت خاموش نمی‌شود!»
۵ این گفته‌ها از طرف یَهُوَه است:
۶ چنین شخصی مثل درختی در صحراست؛
درختی که در بیابان خشک و در شوره‌زار می‌روید،
جایی که هیچ کس در آن زندگی نمی‌کند.
او عاقبت‌به‌خیر نمی‌شود!
۸ او مثل درختی است که کنار رودخانه کاشته شده،
و ریشه‌هایش از هر طرف به آب می‌رسد؛
درختی که از هوای گرم نمی‌ترسد،
و برگ‌هایش همیشه سبز می‌مانند؛+
درختی که نگران خشکسالی نیست،
و همیشه میوه می‌دهد.
۹ دل انسان از هر چیز دیگری فریبنده‌تر است و نمی‌شود به آن اعتماد کرد.*+
کیست که بداند در آن چه می‌گذرد؟
۱۰ من که یَهُوَه هستم،
و عمق افکار* او را می‌سنجم،
تا به هر کس مطابق راه‌ها و کارهایش پاداش یا جزا دهم.+
۱۱ کسی که ثروتش را از راه نادرست به دست بیاورد،+
مثل پرنده‌ای است که لانه‌اش را با تخم‌های پرندگان دیگر پر می‌کند.
وقتی به نیمهٔ زندگی‌اش برسد، ثروتش را از دست می‌دهد،
و سرانجام چوب حماقتش را خواهد خورد!»
۱۳ ای یَهُوَه، ای امید اسرائیل،
تمام کسانی که به تو پشت کنند، رسوا خواهند شد؛
کسانی که مرتد شوند،* مثل نوشته‌های روی خاک محو و نابود می‌شوند،+
چون تو را ای یَهُوَه که سرچشمهٔ آب حیات هستی، ترک کرده‌اند.+
۱۴ ای یَهُوَه، مرا شفا بده، آن وقت شفا پیدا می‌کنم؛
مرا نجات بده، آن وقت نجات پیدا می‌کنم،+
چون فقط تو را ستایش می‌کنم.
۱۵ هستند کسانی که به من می‌گویند:
«کجاست کلام یَهُوَه؟+
بگذار بیاید!»
۱۶ من هیچ وقت از پیروی تو به عنوان شبان دست نکشیده‌ام،
و در آرزوی آمدن روز مصیبت نبوده‌ام.
تو از همهٔ چیزهایی که به زبان آورده‌ام به‌خوبی آگاهی؛
من همهٔ آن‌ها را در حضور تو گفته‌ام.
۱۷ مرا ترک نکن وگرنه به وحشت می‌افتم.
تو در روز بلا پناهگاه من هستی.
بگذار آن‌ها به وحشت بیفتند،
ولی نگذار که من به وحشت بیفتم!
۱۹ یَهُوَه به من گفت: «برو و کنار دروازهٔ اصلی* شهر که پادشاهان یهودا از آن رفت و آمد می‌کنند، بایست. بعد برو و کنار دروازه‌های دیگر اورشلیم بایست.+ ۲۰ در آنجا بگو، ‹ای پادشاهان یهودا، ای همهٔ مردم یهودا و ساکنان اورشلیم که از این دروازه‌ها داخل می‌شوید، به پیام یَهُوَه گوش کنید! ۲۱ یَهُوَه می‌گوید: «مراقب باشید که در روز شَبّات هیچ باری حمل نکنید یا آن را از دروازه‌های اورشلیم به داخل شهر نیاورید.+ ۲۲ شما نباید در روز شَبّات هیچ باری از خانه‌هایتان بیرون ببرید؛ در آن روز نباید کار کنید.+ طبق فرمانی که به اجدادتان دادم، روز شَبّات را همیشه یک روزِ مقدّس بدانید.+ ۲۳ ولی آن‌ها گوش ندادند و توجهی نکردند. آن‌ها از روی لجبازی نخواستند از من اطاعت کنند یا خودشان را اصلاح کنند.»›»*+
۲۴ یَهُوَه می‌گوید: «اما اگر شما به‌دقت از من اطاعت کنید و در روز شَبّات هیچ باری را از دروازه‌های این شهر به داخل شهر نیاورید و با کار نکردن در روز شَبّات، آن روز را همیشه مقدّس بدانید،+ ۲۵ آن وقت پادشاهان و امیرانی که بر تخت داوود نشسته‌اند،+ سوار بر ارابه‌ها و اسب‌ها از دروازه‌های این شهر وارد می‌شوند؛ مردم یهودا و ساکنان اورشلیم + آن‌ها را همراهی می‌کنند و به این ترتیب، مردم همیشه در این شهر زندگی خواهند کرد.* ۲۶ مردم از شهرهای یهودا، منطقه‌های اطراف اورشلیم، سرزمین بنیامین،+ دشت‌ها،+ کوهستان‌ها و از سمت جنوب* خواهند آمد و قربانی‌های سوختنی،+ قربانی‌های دیگر،+ هدایای غلّه‌ای،+ کُندُر و قربانی‌های شکرگزاری برای تقدیم به یَهُوَه به خانهٔ او خواهند آورد.+
۲۷ «اما اگر از من اطاعت نکنید و روز شَبّات را مقدّس ندانید و در این روز، باری حمل کنید و آن را از دروازه‌های اورشلیم به داخل شهر بیاورید، آن وقت دروازه‌های این شهر را به آتش می‌کشم؛ آتشی که برج‌های مستحکم اورشلیم را بسوزاند + و کسی نتواند آن را خاموش کند.»+