اِرْمیا

۳۸ شِفَطیا پسر مَتان،‏ جِدَلیا پسر فَشحور،‏ یوکَل + پسر شِلِمیا،‏ و فَشحور + پسر مَلکیا شنیدند که اِرْمیا با همهٔ قوم صحبت می‌کند و می‌گوید:‏ ۲ ‏«یَهُوَه چنین می‌گوید:‏ ‹کسی که در این شهر بماند،‏ با شمشیر،‏ قحطی و بیماری از بین خواهد رفت.‏+ اما کسی که خودش را به کلدانیان تسلیم کند،‏ زنده خواهد ماند و جانش را به غنیمت خواهد برد.‏›‏+ ۳ یَهُوَه می‌گوید:‏ ‹این شهر به طور حتم به دست لشکر پادشاه بابِل خواهد افتاد و او این شهر را تصرّف خواهد کرد.‏›»‏+

۴ آن وقت امیران به پادشاه گفتند:‏ «لطفاً دستور بده که این مرد کشته شود،‏+ چون او با این حرف‌هایش روحیهٔ* سربازانی را که در شهر باقی مانده‌اند و همین طور روحیهٔ* همهٔ مردم را ضعیف می‌کند.‏ او نمی‌خواهد که این مردم در صلح و آرامش باشند،‏ بلکه می‌خواهد آن‌ها به بلا و مصیبت گرفتار شوند.‏» ۵ صِدِقیای پادشاه در جواب آن‌ها گفت:‏ «او را به دست شما می‌دهم،‏ چون پادشاه نمی‌تواند جلوی شما را بگیرد.‏»‏

۶ پس آن‌ها اِرْمیا را گرفتند و در آب‌انبارِ مَلکیا پسر پادشاه که در حیاط نگهبانان + بود،‏ انداختند.‏ آن‌ها اِرْمیا را با طناب پایین فرستادند.‏ آن آب‌انبار،‏ آب نداشت ولی پر از گِل بود و اِرْمیا کم‌کم در گِل فرو رفت.‏

۷ عِبِدمِلِک + که اهل اتیوپی* و خواجه‌سرایی* در قصر پادشاه بود،‏ شنید که اِرْمیا را در آب‌انبار انداخته‌اند.‏ در آن موقع،‏ پادشاه کنار دروازهٔ بنیامین + نشسته بود.‏ ۸ پس عِبِدمِلِک به قصر پادشاه رفت و با پادشاه صحبت کرد و به او گفت:‏ ۹ ‏«ای سَرورم پادشاه،‏ کاری که این مردان با اِرْمیای نبی کرده‌اند خیلی ظالمانه است!‏ آن‌ها او را در آب‌انبار انداخته‌اند و او در آنجا از گرسنگی خواهد مرد،‏ چون در شهر یک تکه نان هم پیدا نمی‌شود.‏»‏+

۱۰ پس پادشاه به عِبِدمِلِک که اهل اتیوپی بود دستور داد که او از آنجا ۳۰ نفر را با خودش ببرد و اِرْمیای نبی را قبل از آن که بمیرد،‏ از آب‌انبار بیرون بیاورد.‏ ۱۱ عِبِدمِلِک آن مردان را با خودش به قصر پادشاه،‏ به اتاقی زیر خزانه‌داری برد + و آن‌ها مقداری لباس و پارچه‌های کهنه از آنجا برداشتند و با طناب به داخل آب‌انبار،‏ برای اِرْمیا فرستادند.‏ ۱۲ بعد عِبِدمِلِک که اهل اتیوپی بود،‏ به اِرْمیا گفت:‏ «لطفاً این تکه پارچه‌ها و لباس‌های کهنه را بین طناب‌ها و زیر بغلت بگذار.‏» اِرْمیا این کار را کرد،‏ ۱۳ و آن‌ها اِرْمیا را با طناب بالا کشیدند و از آب‌انبار بیرون آوردند.‏ بعد اِرْمیا در حیاط نگهبانان ماند.‏+

۱۴ صِدِقیای پادشاه کسی را دنبال اِرْمیای نبی فرستاد تا به او بگوید که جلوی سومین ورودی معبد یَهُوَه،‏ به حضورش برود.‏ پادشاه به اِرْمیا گفت:‏ «از تو سؤالی دارم.‏ چیزی را از من پنهان نکن.‏» ۱۵ اِرْمیا به صِدِقیا گفت:‏ «اگر برایت بگویم،‏ حتماً مرا می‌کشی.‏ اگر به تو پند بدهم،‏ به من گوش نمی‌دهی.‏» ۱۶ صِدِقیای پادشاه مخفیانه برای اِرْمیا قسم خورد و گفت:‏ «به حیات یَهُوَه که به ما زندگی داده است قسم می‌خورم که تو را نکشم و تو را به دست کسانی که قصد جانت را دارند،‏ ندهم.‏»‏

۱۷ آن وقت اِرْمیا به صِدِقیا گفت:‏ «یَهُوَه خدای لشکرها و خدای اسرائیل چنین می‌گوید:‏ ‹اگر خودت را به امیران پادشاه بابِل تسلیم کنی،‏ جانت را حفظ می‌کنی و این شهر به آتش کشیده نمی‌شود و تو و اهل خانه‌ات زنده می‌مانید.‏+ ۱۸ اما اگر خودت را به امیران پادشاه بابِل تسلیم نکنی،‏ این شهر به دست کلدانیان می‌افتد و آن‌ها این شهر را به آتش می‌کشند + و تو از دستشان نجات پیدا نمی‌کنی.‏›»‏+

آن‌ها باعث شده‌اند پایت در گِل فرو رود،‏

و حالا تو را ترک کرده‌اند.‏›‏

۲۳ همهٔ زنان و پسرانت به دست کلدانیان خواهند افتاد و تو از دست آن‌ها نجات پیدا نمی‌کنی،‏ بلکه به چنگ پادشاه بابِل گرفتار خواهی شد + و این شهر به خاطر تو به آتش کشیده خواهد شد.‏»‏+

۲۴ پس صِدِقیا به اِرْمیا گفت:‏ «نگذار کسی از چیزهایی که گفتی باخبر شود،‏ وگرنه می‌میری.‏ ۲۵ ممکن است امیران بشنوند که من با تو صحبت کرده‌ام و بیایند و به تو بگویند:‏ ‹لطفاً به ما بگو که به پادشاه چه گفتی و پادشاه به تو چه گفت و چیزی را از ما مخفی نکن،‏ وگرنه تو را می‌کشیم.‏›‏+ اگر این کار را کردند،‏ ۲۶ باید به آن‌ها بگویی:‏ ‹من از پادشاه درخواست کردم که مرا به خانهٔ یِهوناتان برنگردانَد،‏ چون در آنجا می‌میرم.‏›»‏+

۲۷ مدتی بعد،‏ امیران پیش اِرْمیا آمدند و از او پرس‌وجو کردند.‏ او طبق دستور پادشاه دقیقاً همان چیزهایی را که او گفته بود،‏ به آن‌ها گفت.‏ پس آن امیران،‏ دیگر چیزی به اِرْمیا نگفتند،‏ چون هیچ کس گفتگوی او و پادشاه را نشنیده بود.‏ ۲۸ اِرْمیا تا روزی که کلدانیان اورشلیم را به تصرّف خودشان درآوردند در حیاط نگهبانان ماند؛‏+ وقتی اورشلیم تسخیر شد،‏ او هنوز آنجا بود.‏+