مراثی
א [الف]
۲ ببینید که یَهُوَه چطور دختر صَهیون* را با ابرِ خشم خود پوشاند!
او شکوه و زیبایی اسرائیل را از آسمان به زمین انداخت،
و در روز خشمش زیرپایی خود را فراموش کرد.
ב [ب]
۲ یَهُوَه به خانه‌های یعقوب رحم نکرد و همهٔ آن‌ها را ویران کرد.
او از روی خشمش قلعه‌های دختر یهودا* را با خاک یکسان کرد،
و حکومت و امیرانش را بی‌حرمت و سرنگون کرد.
ג [ج]
۳ او از شدّت خشمش تمام قدرت* اسرائیل را از او گرفت.
وقتی دشمن به اسرائیل حمله کرد، او دست کمکش* را عقب کشید.
خشم او مثل آتش در یعقوب شعله‌ور شد؛ آتشی که هر چه در اطرافش باشد می‌سوزانَد.
ד [د]
۴ او مثل یک دشمن، تیر و کمانش را به طرف ما نشانه گرفت و دست راستش آمادهٔ حمله به ما بود.
او همهٔ کسانی را که در چشم ما عزیز بودند کشت،
و خشمش را مثل شعله‌های آتش بر سر دختر صَهیون ریخت.
ה [هـ]
۵ یَهُوَه مثل یک دشمن شد،
و اسرائیل را ویران کرد.
او تمام برج‌هایش را نابود،
و قلعه‌هایش را با خاک یکسان کرد.
او عزاداری و ماتم را در یهودا* خیلی زیاد کرده است.
ו [و]
۶ او خانه‌اش* را با خاک یکسان کرد، طوری که انگار آلونکی در باغچه بود.
او به عیدهایی که برایش برگزار می‌شد پایان داد.
یَهُوَه کاری کرد که عیدها و شَبّات‌ها در صَهیون فراموش شوند،
و با خشم شدید، پادشاهان و کاهنان را رد کرد.
ז [ز]
۷ یَهُوَه مذبحش را رد کرد.
او مکان مقدّسش را ترک کرد،
و دیوارهای اورشلیم را با برج‌های محکمش به دست دشمن سپرد.
دشمنان در خانهٔ یَهُوَه فریاد پیروزی سر دادند، طوری که انگار عیدی را جشن می‌گیرند.
ח [ح]
۸ یَهُوَه تصمیم گرفت که دیوار دختر صَهیون را خراب کند.
او این شهر را با ریسمان اندازه گرفت،
و از نابود کردن آن منصرف نشد.
او باعث شد که دیوار و خاکریز ماتم بگیرند،
چون هر دو فرو ریختند.
ט [ط]
۹ دروازه‌هایش زیر خاک رفتند.
او پشت‌بندهایشان را شکسته و از بین برده است.
پادشاهان و امیرانش تبعید شده‌اند و بین ملت‌ها زندگی می‌کنند.
هیچ قانونی وجود ندارد؛ حتی پیامبرانش از طرف یَهُوَه رؤیایی نمی‌بینند.
י [ی]
۱۰ ریش‌سفیدان صَهیون* ساکت روی زمین می‌نشینند.
پلاس می‌پوشند و روی سرشان خاک می‌ریزند.
دختران اورشلیم سرشان را پایین انداخته‌اند.
כ [ک]
۱۱ آنقدر گریه کرده‌ام که چشمانم تار شده‌اند.
دلم* آشفته است.
جگرم خون شده،* چون قوم عزیزم* شکست خورده،
و بچه‌ها و نوزادان در میدان‌های شهر کم‌کم محو و نابود می‌شوند.
ל [ل]
۱۲ حینی که آن‌ها مثل زخمی‌شدگان در میدان‌های شهر کم‌کم محو و نابود می‌شوند،
و در آغوش مادرشان در حال جان دادن هستند،
دائم به مادرشان می‌گویند: «من گرسنه و تشنه‌ام.»*
מ [م]
۱۳ ای دختر اورشلیم، چه مثالی برای تو بزنم،
یا تو را به چه چیزی تشبیه کنم؟
ای دختر صَهیون، تو را با چه مقایسه کنم و چطور به تو تسلّی دهم؟
زخم تو به اندازهٔ دریا وسیع است. چه کسی می‌تواند تو را شفا دهد؟
נ [ن]
۱۴ رؤیاهایی که پیامبرانت برایت دیدند، پوچ و دروغ بود.
آن پیامبران، گناهانت را آشکار نکردند تا تو را از اسارت نجات دهند،
برعکس، از طریق رؤیاها و پیام‌هایشان مدام به تو دروغ گفتند و فریبت دادند.
ס [س]
۱۵ ای دختر اورشلیم، همهٔ کسانی که از کنارت می‌گذرند، برای مسخره کردنت دست می‌زنند،
انگشت به دهان می‌مانند و سرشان را تکان می‌دهند و می‌گویند:
«آیا این همان شهری نیست که درباره‌اش می‌گفتند زیبایی‌اش بی‌نظیر است و مردم تمام زمین به آن افتخار می‌کنند؟»
פ [پ]*
۱۶ تمام دشمنانت برای مسخره کردنت دهانشان را باز کرده‌اند.
آن‌ها انگشت به دهان می‌مانند و دندان‌هایشان را از خشم به هم می‌سایند و می‌گویند: «ما نابودش کردیم!
ما منتظر همین روز بودیم! حالا آن روز رسیده و آن را به چشم خودمان می‌بینیم!»
ע [ع]
۱۷ یَهُوَه طبق خواستش عمل کرد و گفته‌اش را انجام داد؛
فرمانی را که مدت‌ها قبل داده بود، به اجرا گذاشت.
او به تو رحم نکرد و تو را نابود کرد، و اجازه داد که دشمنان از شکست تو شادی کنند؛
او قدرت دشمنانت را بیشتر کرد* تا پیروز شوند.
צ [ص]
۱۸ ای دیوارهای دختر صَهیون، بشنوید! مردم از ته دل به درگاه یَهُوَه فریاد می‌زنند!
ای مردم شهر، شب و روز مثل سیل اشک بریزید.
از گریه دست نکشید و به چشمانتان استراحت ندهید.
ק [ق]
۱۹ بلند شوید! تمام شب* فریاد بکشید!
هر چه در دلتان هست، در حضور یَهُوَه خالی کنید.
به خاطر جان فرزندانتان که سر هر کوچه و خیابانی از گرسنگی* رو به مرگ هستند،
دست دعا به طرف او بلند کنید.
ר [ر]
۲۰ ای یَهُوَه، نگاه کن و قوم خودت را که به‌شدّت مجازات کرده‌ای ببین.
ببین که زنان چطور کودکانشان* را می‌خورند؛ فرزندانی که خودشان به دنیا آورده‌اند.
ای یَهُوَه، ببین که چطور کاهنان و پیامبران در معبد مقدّس تو کشته می‌شوند.
ש [ش]
۲۱ جسد پسران و مردان سالمند در کوچه‌ها روی زمین افتاده است.
دختران و پسرانم با شمشیر کشته شدند.
تو در روز خشمت، آن‌ها را کشتی و به آن‌ها رحم نکردی.
ת [ت]
۲۲ تو کسانی را که باعث وحشت من می‌شوند، از هر طرف جمع* می‌کنی، درست مثل کسانی که برای روز عید جمع می‌کنی.
هیچ کس در روز خشم یَهُوَه نجات پیدا نکرد و زنده نماند؛
دشمنان من کسانی را که به دنیا آوردم و بزرگ کردم، نابود کردند.