مزمور

مَسکیلِ* داوود.‏

۳۲ شاد و سعادتمند است کسی که خطاهایش آمرزیده شده و گناهانش بخشیده* شده است!‏+

۳ وقتی به گناهم اعتراف نمی‌کردم،‏ بدنم ضعیف و ناتوان می‌شد،‏* چون تمام روز آه و ناله می‌کردم.‏+

۴ شب و روز دست تو ای خدا،‏ روی من سنگینی می‌کرد.‏*‏+‏

قوّتم مثل آبی که در گرمای تابستان تبخیر می‌شود،‏ از بین می‌رفت.‏ (‏سِلاه‏)‏

گفتم:‏ «گناهانم را به یَهُوَه اعتراف می‌کنم.‏»‏+

پس تو خطاها و گناهانم را بخشیدی.‏+ (‏سِلاه‏)‏

به این شکل،‏ حتی سیلاب مشکلات هم به او نمی‌رسد.‏

اطرافیانم از شادی فریاد می‌زنند،‏ چون نجاتم داده‌ای.‏+ (‏سِلاه‏)‏

۸ تو می‌گویی:‏ «به تو درک و فهم* می‌دهم و به راهی که باید بروی هدایتت می‌کنم.‏+

در حالی که چشمم به توست،‏ به تو پند و اندرز می‌دهم.‏+