یوشَع
۲۰ بعد یَهُوَه به یوشَع گفت: ۲ «به اسرائیلیان بگو، ‹شهرهای پناهگاه را،+ همان طور که قبلاً توسط موسی درباره‌شان با شما صحبت کردم، برای خودتان تعیین کنید ۳ تا اگر کسی به طور غیرعمد یا تصادفی* مرتکب قتل شود، بتواند به یکی از آن شهرها پناه ببرد و از مدعی خونِ مقتول+ در امان باشد. ۴ قاتل باید به یکی از این شهرها فرار کند+ و جلوی دروازهٔ ورودی شهر بایستد+ و ماجرای خود را برای ریش‌سفیدان آن شهر توضیح دهد. آن‌ها باید او را به داخل شهر ببرند و جایی برای ماندن به او بدهند تا بتواند در میانشان زندگی کند. ۵ اگر مدعی خونِ مقتول به دنبالش بیاید، آن‌ها نباید قاتل را به او تحویل دهند، چون او همنوعش را به طور تصادفی کشته و با او سابقهٔ دشمنی نداشته است.+ ۶ قاتل باید تا زمانی که در حضور قاضی‌ها* محاکمه شود،+ یا تا زمان مرگِ کاهن اعظمی که بر سر کار است،+ در آن شهر بماند. بعد از آن، قاتل می‌تواند به خانه‌اش و به شهری که از آن فرار کرده است برگردد.›»+
۷ شهرهایی که اسرائیلیان به عنوان شهرهای پناهگاه کنار گذاشتند* عبارت بودند از: شهر قِدِش+ در جلیل در نواحی کوهستانی نَفتالی؛ شهر شِکیم+ در نواحی کوهستانی اِفرایِم، و شهر قَریه‌اَربَع+ یا همان حِبرون در نواحی کوهستانی یهودا. ۸ به علاوه، شهرهایی که اسرائیلیان در ناحیهٔ اردن در شرق اَریحا به عنوان شهرهای پناهگاه تعیین کردند، عبارت بودند از: شهر باصِر+ در بیابان که در دشت پرارتفاع* زمین طایفهٔ رِئوبین بود؛ شهر راموت+ در جِلعاد که در زمین طایفهٔ جاد بود، و شهر جولان+ در باشان که در زمین طایفهٔ مَنَسّی بود.+
۹ این شهرها، هم برای اسرائیلیان و هم برای غریبانی که بین آن‌ها زندگی می‌کردند به عنوان شهرهای پناهگاه تعیین شد. هر وقت کسی به طور غیرعمد مرتکب قتل می‌شد، می‌توانست به یکی از این شهرها فرار کند+ تا قبل از محاکمه‌اش در حضور قاضی‌ها،* به دست مدعی خونِ مقتول کشته نشود.+