یوشَع
۲۲ یوشَع افراد طایفهٔ رِئوبین، طایفهٔ جاد و نصف طایفهٔ مَنَسّی را جمع کرد ۲ و به آن‌ها گفت: «شما هر کاری را که خادم یَهُوَه موسی به شما فرمان داد انجام دادید+ و از تمام دستورات من هم اطاعت کردید.+ ۳ تا امروز در تمام این مدت،+ برادرانتان را ترک نکردید و از فرمان یَهُوَه خدایتان اطاعت کردید.+ ۴ حالا یَهُوَه خدایتان مطابق وعده‌ای که به برادرانتان داد به آن‌ها صلح و آرامش داده است.+ پس به خانه‌های* خود در زمینی که یَهُوَه توسط خادمش موسی در شرق رود اردن به شما داد، برگردید.+ ۵ ولی مراقب باشید که با دقت به فرمان‌ها و شریعتی که موسی خادم یَهُوَه به شما داده است عمل کنید:+ یَهُوَه خدایتان را دوست داشته باشید،+ همیشه به خواست او عمل کنید،*+ از فرمان‌هایش اطاعت کنید،+ به او نزدیک بمانید*+ و با تمام دل و جان+ او را بپرستید.»+
۶ بعد یوشَع برای آن طایفه‌ها برکت خواست* و آن‌ها را فرستاد تا به خانه‌هایشان برگردند. ۷ موسی به نصف طایفهٔ مَنَسّی زمین‌هایی در باشان داده بود.+ یوشَع هم به نصف دیگر آن طایفه زمین‌هایی در غرب رود اردن در میان طایفه‌های دیگر* داد.+ وقتی یوشَع آن‌ها* را به خانه‌هایشان می‌فرستاد، برایشان برکت خواست* ۸ و به آن‌ها گفت: «حالا با ثروت زیاد، دام‌های بی‌شمار، طلا و نقره، آهن و مس، و لباس‌های فراوان به خانه‌هایتان برگردید+ و همهٔ چیزهایی را که از دشمنانتان به غنیمت گرفتید+ با خویشاوندانتان* تقسیم کنید.»
۹ بعد از آن، طایفهٔ رِئوبین، طایفهٔ جاد و نصف طایفهٔ مَنَسّی از بقیهٔ اسرائیلیان که در شیلوه در سرزمین کنعان بودند جدا شدند و به طرف زمین‌هایشان در جِلعاد حرکت کردند؛+ زمین‌هایی که طبق دستور یَهُوَه به موسی، تصرّف کرده بودند.+ ۱۰ وقتی طایفهٔ رِئوبین، طایفهٔ جاد و نصف طایفهٔ مَنَسّی به حوالی رود اردن در سرزمین کنعان رسیدند، مذبح خیلی بزرگ و چشمگیری در کنار رود اردن ساختند. ۱۱ وقتی بقیهٔ اسرائیلیان از این موضوع باخبر شدند،+ گفتند: «طایفهٔ رِئوبین، طایفهٔ جاد و نصف طایفهٔ مَنَسّی در حوالی رود اردن در مرز سرزمین کنعان یک مذبح ساخته‌اند، یعنی در جایی که به ما تعلّق دارد!» ۱۲ به محض این که اسرائیلیان این را شنیدند، همگی در شیلوه جمع شدند+ تا به جنگ آن‌ها بروند.
۱۳ ولی اول فینِحاس پسر اِلعازارِ کاهن را+ به سرزمین جِلعاد پیش افراد طایفهٔ رِئوبین، طایفهٔ جاد و نصف طایفهٔ مَنَسّی فرستادند. ۱۴ ده نفر هم فینِحاس را همراهی کردند، یعنی یک رئیس از هر طایفهٔ اسرائیل که هر کدام از آن‌ها بین خاندان‌های* اسرائیل سرِ خاندان خودش بود.+ ۱۵ وقتی فینِحاس و همراهانش به سرزمین جِلعاد رسیدند، پیش افراد طایفهٔ رِئوبین، طایفهٔ جاد و نصف طایفهٔ مَنَسّی رفتند و به آن‌ها گفتند:
۱۶ «تمام قوم یَهُوَه می‌گویند: ‹این چه کار بدی بود که کردید؟+ چرا به خدای اسرائیل خیانت کردید؟ شما با ساختن این مذبح از پیروی یَهُوَه دست کشیدید و بر ضدّ یَهُوَه سرکشی کردید.+ ۱۷ آیا گناهی که در فِعور از ما سر زد برایمان کافی نبود؟ مگر یادتان رفته که همان موقع چه بلای وحشتناکی به سر قوم یَهُوَه آمد؟+ ما هنوز به خاطر آن گناه رنج می‌کشیم. ۱۸ آیا حالا می‌خواهید از پیروی یَهُوَه دست بکشید؟ مگر نمی‌دانید که اگر امروز از دستور یَهُوَه سرپیچی کنید، فردا او از تمام قوم اسرائیل خشمگین می‌شود؟+ ۱۹ اگر فکر می‌کنید که سرزمینتان ناپاک است، به سرزمین یَهُوَه+ که خیمهٔ مقدّس یَهُوَه در آنجاست+ بیایید و با ما در آن سرزمین زندگی کنید. اما غیر از مذبحی که برای یَهُوَه خدایمان ساخته شده، مذبح دیگری نسازید و به این شکل بر ضدّ یَهُوَه و بر ضدّ ما سرکشی نکنید.+ ۲۰ آیا یادتان نمی‌آید که وقتی عَخان+ پسر زِراح گناه کرد و چیزهایی را که باید نابود می‌شد دزدید، خدا از تمام قوم اسرائیل+ خشمگین شد؟ به خاطر گناه او، هم خودش و هم دیگران جانشان را از دست دادند!›»+
۲۱ بعد طایفهٔ رئوبین، طایفهٔ جاد و نصف طایفهٔ منسی در جواب سران خاندان‌های* اسرائیل گفتند:+ ۲۲ «یَهُوَه، خدای خدایان* است! یَهُوَه، خدای خدایان است!+ او خودش می‌داند قصد ما از این کار چه بوده و اسرائیل هم باید این را بداند. اگر ما با این کارمان بر ضدّ یَهُوَه سرکشی و به او خیانت کرده باشیم، حقمان است که کشته شویم. ۲۳ اگر واقعاً قصد ما این بود که به یَهُوَه پشت کنیم و این مذبح را بسازیم تا قربانی سوختنی، هدیهٔ غلّه‌ای و قربانی شراکت تقدیم کنیم، یَهُوَه خودش ما را مجازات کند.+ ۲۴ اما این طور نیست. ما این کار را کردیم چون نگران بودیم که مبادا در آینده فرزندان شما به فرزندان ما بگویند: ‹شما حق ندارید همراه ما یَهُوَه خدای اسرائیل را بپرستید.* ۲۵ یَهُوَه رود اردن را بین ما و شما، یعنی طایفهٔ رِئوبین و طایفهٔ جاد قرار داده است! شما هیچ سهمی در پرستش یَهُوَه ندارید.› به این شکل ممکن است فرزندان شما مانع شوند که فرزندان ما یَهُوَه را بپرستند.*
۲۶ «برای همین گفتیم، ‹بیایید دست به کار شویم و مذبحی بسازیم، البته نه برای تقدیم قربانی‌های سوختنی یا قربانی‌های دیگر! ۲۷ بلکه تا بین ما و شما و فرزندانمان* نشانه‌ای* باشد+ که ما هم می‌خواهیم یَهُوَه را بپرستیم و قربانی‌های سوختنی، قربانی‌های شراکت و قربانی‌های دیگر را به حضورش ببریم.+ به این شکل فرزندانتان دیگر نمی‌توانند به فرزندان ما بگویند، «شما هیچ سهمی در پرستش یَهُوَه ندارید.» ۲۸ پس گفتیم، ‹اگر در آینده آن‌ها به ما و فرزندانمان این را بگویند، ما هم می‌گوییم: «به این مذبح نگاه کنید که اجداد ما از روی نمونهٔ مذبح یَهُوَه ساخته‌اند. این مذبح برای تقدیم قربانی‌های سوختنی و قربانی‌های دیگر نیست، بلکه نشانهٔ این است که ما هم مثل شما خدا را می‌پرستیم.»›* ۲۹ ما اصلاً تصوّرش را هم نمی‌کنیم که بر ضدّ یَهُوَه سرکشی کنیم یا از پیروی یَهُوَه دست بکشیم+ و برای تقدیم قربانی‌های سوختنی، هدایای غلّه‌ای و قربانی‌های دیگر، مذبح دیگری غیر از مذبح یَهُوَه خدایمان که در خیمهٔ مقدّس اوست بسازیم!»+
۳۰ وقتی فینِحاسِ کاهن و رئیسان قوم و سران خاندان‌های* اسرائیل که همراهش بودند گفته‌های نسل رِئوبین، جاد و مَنَسّی را شنیدند، قانع شدند.+ ۳۱ بنابراین فینِحاس پسر اِلعازارِ کاهن به نسل رِئوبین، جاد و مَنَسّی گفت: «امروز فهمیدیم که یَهُوَه با ماست، چون شما نه تنها به یَهُوَه خیانت نکرده‌اید، بلکه باعث شده‌اید که یَهُوَه قوم اسرائیل را مجازات نکند.»*
۳۲ بعد فینِحاس پسر اِلعازارِ کاهن و رئیسان قوم، از طایفهٔ رِئوبین و طایفهٔ جاد جدا شدند و از جِلعاد به سرزمین کنعان برگشتند و تمام ماجرا را برای بقیهٔ اسرائیلیان تعریف کردند. ۳۳ همهٔ اسرائیلیان با شنیدن این گزارش خوشحال شدند و خدا را تمجید کردند و دیگر دربارهٔ جنگ با نسل رِئوبین و جاد و نابود کردن سرزمینشان صحبت نکردند.
۳۴ طایفهٔ رِئوبین و طایفهٔ جاد اسمی برای آن مذبح انتخاب کردند،* چون گفتند: «این مذبح برای همهٔ ما نشانهٔ این است* که یَهُوَه خدای حقیقی است.»