حِزقیال

۲۱ بعد دوباره پیامی از طرف یَهُوَه به من رسید:‏ ۲ ‏«ای پسر انسان،‏ صورتت را به سمت اورشلیم برگردان،‏ به ضدّ مکان‌های مقدّس موعظه کن و به ضدّ سرزمین اسرائیل پیشگویی کن.‏ ۳ به سرزمین اسرائیل بگو که یَهُوَه می‌گوید:‏ ‹من به ضدّ تو هستم و شمشیرم را از غلافش درمی‌آورم و ساکنانت را چه درستکار و چه شریر از بین می‌برم.‏ ۴ من شمشیرم را از جنوب تا شمال به ضدّ همهٔ مردم از غلافش بیرون می‌کشم،‏ چون می‌خواهم ساکنانت را چه درستکار و چه شریر از بین ببرم.‏ ۵ آن وقت همهٔ مردم می‌فهمند من که یَهُوَه هستم،‏ شمشیرم را از غلافش بیرون کشیده‌ام و دوباره آن را در غلاف نخواهم گذاشت.‏›‏

۶ ‏«تو ای پسر انسان،‏ با ترس و لرز آه بکش!‏ در برابر مردم به تلخی آه بکش!‏ ۷ اگر از تو بپرسند:‏ ‹چرا آه می‌کشی؟‏› به آن‌ها بگو،‏ ‹به خاطر اتفاق بدی که قرار است بیفتد و خبرش را شنیدم.‏› شکی نیست که این اتفاق می‌افتد و همهٔ مردم دلشان از ترس آب می‌شود و شجاعتشان را از دست می‌دهند،‏ دست‌هایشان سست می‌شود،‏ روحیه‌شان را می‌بازند و از ترس،‏ خودشان را خیس می‌کنند.‏* چیزی که شنیدی حتماً اتفاق می‌افتد.‏ این گفتهٔ یَهُوَه حاکم متعال است.‏»‏

۸ بعد دوباره پیامی از طرف یَهُوَه به من رسید:‏ ۹ ‏«ای پسر انسان،‏ پیشگویی کن و بگو که یَهُوَه می‌گوید:‏ ‹شمشیر!‏ شمشیری که تیز و برّاق شده است!‏ ۱۰ این شمشیر،‏ تیز شده تا قتل عام کند؛‏ برّاق شده تا مثل صاعقه بدرخشد.‏›»‏

مردم پرسیدند:‏ «پس آیا نباید شاد باشیم؟‏»‏

خدا گفت:‏ «این شمشیر،‏* همان طور که درختان دیگر را بریده،‏ عصای پادشاهی پسرم را هم خواهد برید.‏

۱۱ ‏«من شمشیر را به کسی داده‌ام که برّاقش کند تا برای کشتن انسان‌ها از آن استفاده شود.‏ این شمشیر،‏ تیز و برّاق می‌شود تا به دست یک مأمور اعدام داده شود.‏

۱۲ ‏«ای پسر انسان،‏ با صدای بلند گریه و زاری کن؛‏ چون آن شمشیر برای کشتن قوم من و تمام رئیسان اسرائیل آماده شده است.‏ قوم من و همهٔ رئیسان اسرائیل با شمشیر کشته خواهند شد.‏ پس،‏ از شدّت غم بر سینه‌ات* بزن.‏ ۱۳ قوم من محک زده شده‌اند و اگر آن شمشیر،‏ عصای سلطنتی را ببُرد،‏ چه اتفاقی می‌افتد؟‏ آن عصا از بین می‌رود.‏ این گفتهٔ یَهُوَه حاکم متعال است.‏

۱۴ ‏«ای پسر انسان،‏ پیشگویی کن و دست بزن و سه بار تکرار کن و بگو:‏ ‹شمشیر!‏› این شمشیر برای کشتار و قتل عام است و از هر طرف به آن‌ها حمله می‌کند.‏ ۱۵ دلشان از ترس آب می‌شود و شجاعتشان را از دست می‌دهند.‏ عدهٔ زیادی کنار دروازه‌های شهرشان کشته می‌شوند؛‏ من با این شمشیر،‏ این کشتار را راه می‌اندازم.‏ بله،‏ این شمشیر مثل صاعقه می‌درخشد و برای کشتار،‏ تیز و برّاق شده است!‏ ۱۶ ای شمشیر،‏ از راست بزن!‏ از چپ بزن!‏ ای شمشیر تیز،‏ به هر سمتی که تیغه‌ات برده می‌شود،‏ برو!‏ ۱۷ من هم دست می‌زنم و داوری‌ام را اجرا می‌کنم.‏ آن وقت خشمم آرام می‌شود.‏ من که یَهُوَه هستم این را گفته‌ام.‏»‏

۱۸ بعد دوباره پیامی از طرف یَهُوَه به من رسید:‏ ۱۹ ‏«ای پسر انسان،‏ یک نقشه بکش و روی آن،‏ راهی را مشخص کن که از یک سرزمین شروع می‌شود.‏ این راه به یک دوراهی تبدیل می‌شود.‏ وقتی پادشاه بابِل با شمشیرش بیاید،‏ باید یکی از این راه‌ها را انتخاب کند.‏ سر آن دوراهی علامتی بگذار که راه دو شهر را نشان دهد.‏ ۲۰ پس برای آمدن شمشیر،‏ علامتی بر سر آن دوراهی بگذار که یک راه را به سمت رَبّه در سرزمین عَمّونیان و راه دیگر را به سمت شهر حصاردار اورشلیم در یهودا نشان دهد.‏ ۲۱ وقتی پادشاه بابِل بیاید،‏ در جایی که راه تقسیم می‌شود،‏ بر سر آن دوراهی می‌ایستد و با تکان دادن تیرها قرعه می‌اندازد.‏ او با بت‌هایش* مشورت می‌کند و با استفاده از جگر یک حیوان فال می‌گیرد.‏ ۲۲ در دست راستش قرعه به اسم اورشلیم می‌افتد تا به آن سمت برود.‏ پس او دژکوب‌ها* را مستقر می‌کند،‏ فرمان قتل عام را می‌دهد،‏ فریاد جنگ سر می‌دهد،‏ دژکوب‌ها را جلوی دروازه‌ها مستقر می‌کند،‏ برای حمله به شهر پشته و خاکریز می‌سازد.‏ ۲۳ ولی ساکنان اورشلیم که قسم خورده‌اند،‏* این پیشگویی را باور نخواهند کرد.‏ اما پادشاه بابِل خطاهایشان را به یاد می‌آورَد و آن‌ها را دستگیر می‌کند.‏

۲۴ ‏«بنابراین،‏ یَهُوَه حاکم متعال می‌گوید:‏ ‹تقصیرات شما فراموش نمی‌شود،‏ چون گناهانتان آشکار شده و در همهٔ کارهایتان دیده می‌شود.‏ برای همین است که به دست دشمن خواهید افتاد.‏›‏

۲۵ ‏«ای حاکم شریر اسرائیل که تا حد مرگ زخمی شده‌ای،‏ روز مجازات نهایی تو رسیده است.‏ ۲۶ یَهُوَه حاکم متعال می‌گوید:‏ ‹عمامه و تاج را از سرت بردار.‏ از این به بعد،‏ وضعیت مثل سابق نخواهد بود.‏ شخص حقیر سربلند خواهد شد و شخص سربلند حقیر.‏ ۲۷ من این سلسلهٔ پادشاهی* را سرنگون،‏ سرنگون،‏ سرنگون خواهم کرد.‏ من تاج پادشاهی را به کسی نمی‌دهم،‏ ولی وقتی کسی که قانوناً حق حکمرانی دارد بیاید،‏ آن را به او خواهم داد.‏›‏

۲۸ ‏«تو ای پسر انسان،‏ پیشگویی کن و بگو که یَهُوَه حاکم متعال دربارهٔ عَمّونیان و توهین‌هایشان می‌گوید:‏ ‹شمشیر!‏ شمشیری برای قتل عام کشیده شده است؛‏ شمشیری که برّاق شده تا مثل صاعقه بدرخشد و نابود کند.‏ ۲۹ ای رَبّهٔ عَمّونیان،‏ با وجود این که غیبگویان تو درباره‌ات به دروغ غیبگویی می‌کنند و رؤیاهای نادرست می‌بینند،‏ جسد ساکنان تو روی کشته‌شدگان دیگر انباشته می‌شود،‏ چون روز مجازات نهایی این شریران رسیده است.‏ ۳۰ آن شمشیر باید غلاف شود.‏ من تو را در زادگاهت،‏ یعنی جایی که به وجود آمدی داوری خواهم کرد.‏ ۳۱ من آتش خشمم را بر سر تو می‌ریزم و بر آن خواهم دمید تا شدّت شعله‌هایش بیشتر شود.‏ من تو را به دست مردان وحشی که در نابود کردن ماهرند،‏ تسلیم خواهم کرد.‏ ۳۲ تو برای آتش،‏ هیزم خواهی شد و خونت در سرزمین خودت ریخته خواهد شد.‏ دیگر کسی تو را به یاد نمی‌آورَد،‏ چون من که یَهُوَه هستم این را گفته‌ام.‏›»‏