مزمور

۱۴۴ حمد و سپاس بر یَهُوَه که صخرهٔ من است!‏+

او دست‌هایم را برای مبارزه آموزش می‌دهد،‏

و انگشت‌هایم را برای جنگیدن.‏+

۲ او قلعهٔ من است و همیشه محبت پایدارش* را به من نشان می‌دهد.‏

خدا پناهگاه امن من است و مرا نجات می‌دهد.‏

او سپر من است و من به او پناه برده‌ام؛‏+

اوست که قوم‌ها را تحت تسلّط من قرار می‌دهد.‏+

۳ ای یَهُوَه،‏ انسان فانی چیست که به او توجه کنی؟‏

پسر انسان چیست که به فکر او باشی؟‏+

۴ عمر انسان مثل یک نَفَس است و بس،‏+

و روزهای زندگی‌اش مثل سایه‌ای زودگذر.‏+

۵ ای یَهُوَه،‏ آسمان‌ها را بشکاف* و پایین بیا!‏+

کوه‌ها را لمس کن تا دود از آن‌ها بلند شود!‏+

۶ صاعقه بفرست و دشمنانت را پراکنده کن؛‏+

تیرهایت را پرتاب کن تا گیج و سردرگم شوند!‏+

۷ دستت را از آسمان دراز کن،‏

و مرا از میان آب‌های خروشان،‏

و از چنگ بیگانگان نجات بده.‏+

۸ حرف‌های آن‌ها دروغ است؛‏

دست راستشان را بلند می‌کنند تا قسم دروغ بخورند.‏

چنگِ ده تار می‌نوازم و برای ستایش تو آواز می‌خوانم.‏

۱۰ تویی که به پادشاهان پیروزی می‌دهی،‏+

و بنده‌ات داوود را از شمشیر دشمنانش نجات می‌دهی.‏+

۱۱ حرف‌های بیگانگان دروغ است؛‏

آن‌ها دست راستشان را بلند می‌کنند تا قسم دروغ بخورند.‏

خدایا،‏ مرا از دستشان نجات بده.‏

۱۲ آن وقت،‏ پسران ما مثل نهال‌هایی که زود بزرگ می‌شوند خواهند بود،‏

و دخترانمان مثل ستون‌های تراشیدهٔ کاخ.‏

۱۳ انبارهای ما از انواع محصولات پر می‌شود،‏

و تعداد گوسفندانمان در دشت‌ها هزاران هزار برابر* بیشتر می‌شود.‏

۱۴ گاوهای باردارمان هیچ آسیبی نمی‌بینند و گوساله‌هایشان سِقط نمی‌شوند.‏

دیگر صدای آه و ناله در کوچه‌هایمان* شنیده نمی‌شود.‏