خادمان شاد یَهُوَه

‏«خوشا به حال آنان که نیاز خود را به خدا احساس می‌کنند.‏» —‏ متّیٰ ۵:‏۳‏،‏ ترجمهٔ تفسیری.‏

۱.‏ سعادت واقعی چیست،‏ و چه تأثیری بر ما دارد؟‏

خوشحالی و سعادت از ویژگی‌های خادمان یَهُوَه است.‏ داود مزمورنویس نوشت:‏ «خوشا به حال آن قوم که یَهُوَه خدای ایشان است.‏» (‏ مزمور ۱۴۴:‏۱۵‏)‏ براستی که خوشنودی و سعادتی بالاتر از این نیست که پی‌ببریم یَهُوَه،‏ آفریدگار عالَم درِ برکات خود را به رویمان گشوده است.‏ (‏ امثال ۱۰:‏۲۲‏)‏ این احساس ما را به یَهُوَه نزدیک می‌کند و به شوق می‌آورد تا ارادهٔ او را به جا آوریم.‏ (‏ مزمور ۱۱۲:‏۱؛‏ ۱۱۹:‏۱،‏ ۲‏)‏ عیسی به نُه عامل که در سعادت ما مؤثر است اشاره کرد.‏ بررسی هر یک از آن‌ها در این مقاله و مقالهٔ بعدی به ما نشان می‌دهد که خدمت کردن با جان و دل به یَهُوَه «خدای متبارک» و شاد چقدر در ما رضایت و شادی ایجاد می‌کند.‏ —‏ ۱تیموتاؤس ۱:‏۱۱‏.‏

نیاز به خدا

۲.‏ عیسی در کدام خطابهٔ خود در مورد سعادت صحبت کرد،‏ و سخنان آغازین وی چه بود؟‏

^۲ در سال ۳۱ د.‏م.‏ عیسی معروف‌ترین خطابهٔ خود را بر دامنهٔ کوهی مشرف به دریای جلیل ایراد کرد.‏ این خطابه که به موعظهٔ بالای کوه معروف است در انجیل متّیٰ با این کلمات آغاز می‌شود:‏ ‏«‏روزی که جمعیتی انبوه گرد آمده بودند،‏ عیسی به همراه شاگردان خود بر فراز تپه‌ای برآمد و بنشست.‏ آنگاه شروع به تعلیم ایشان کرد و فرمود:‏ ‏‹خوشا به حال آنان که نیاز خود را به خدا احساس می‌کنند،‏ زیرا ملکوت آسمان از آن ایشان است.‏› »‏ (‏ متّیٰ ۵:‏۱-‏۳‏،‏ تفس )‏ در ترجمه‌های دیگر کتاب مقدّس این عبارت به طور تحت‌اللفظی چنین ترجمه شده است:‏ «خوشا به حال فقیرانِ در روح» (‏ ترجمهٔ هزارهٔ نو )‏ یا «خوشا به حال کسانی که از فقر روحی خود آگاهند» (‏ انجیل شریف )‏ و در ترجمهٔ قدیم چنین ترجمه شده است:‏ «خوشا به حال مسکینان در روح.‏»‏

۳.‏ چگونه فروتنی می‌تواند در سعادت ما مؤثر باشد؟‏

^۳ عیسی نشان داد شخصی که به فقر روحی خویش،‏ یعنی نیاز به خدا آگاه است بیش از دیگران احساس رضایت می‌کند.‏ مسیحیان با فروتنی اذعان می‌کنند که از گناه بری نیستند،‏ لذا بر مبنای قربانی عیسی از خدا تمنای آمرزش می‌کنند.‏ (‏ ۱یوحنّا ۱:‏۹‏)‏ چنین آمرزشی در آنان آرامش و رضایتی عمیق ایجاد می‌کند.‏ مزمورنویس می‌گوید:‏ «خوشا به حال کسی که گناهانش آمرزیده شده و خطاهایش بخشیده شده است!‏» —‏ مزمور ۳۲:‏۱‏،‏ تفس؛‏ ۱۱۹:‏۱۶۵‏.‏

۴.‏ الف)‏ چگونه نشان می‌دهیم که به فقر روحی خود و دیگران اهمیت می‌دهیم؟‏ ب)‏ چه چیزی شادی ما را عمیق‌تر می‌کند؟‏

^۴ کسی که به فقر روحی خود واقف است هر روزه خود را با خواندن کتاب مقدّس و تغذیه از خوراک روحانی‌ای که «غلام امین و دانا .‏ .‏ .‏ در وقت معین» تهیه می‌کند مشغول داشته،‏ از حضور مرتب در جلسات مسیحی غافل نمی‌شود.‏ (‏ متّیٰ ۲۴:‏۴۵؛‏ مزمور ۱:‏۱،‏ ۲؛‏ ۱۱۹:‏۱۱۱؛‏ عبرانیان ۱۰:‏۲۵‏)‏ موضوع دیگر،‏ توجه به فقر روحی دیگران است.‏ محبت به همنوع،‏ فرد مسیحی را برمی‌انگیزد تا مژدهٔ ملکوت خدا را به دیگران موعظه و ایشان را در این خصوص آموزش دهد.‏ (‏ مَرقُس ۱۳:‏۱۰؛‏ رومیان ۱:‏۱۴-‏۱۶‏)‏ آموزش کلام خدا به دیگران رضایت و شادی عمیقی در ما ایجاد می‌کند.‏ (‏ اَعمال ۲۰:‏۲۰،‏ ۳۵‏)‏ شادی ما بویژه زمانی عمیق‌تر می‌شود که در مورد آیندهٔ روشن و برکات دنیای جدید تعمّق کنیم.‏ مسیحیان مسح‌شده یا به اصطلاح «گلّهٔ کوچک» امید دارند به عنوان بخشی از حکومت مسیحایی در آسمان از زندگی فناناپذیر برخوردار گردند.‏ (‏ لوقا ۱۲:‏۳۲؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۵:‏۵۰،‏ ۵۴‏)‏ «گوسفندان دیگرِ» عیسی امید دارند که تا ابد در بهشت روی زمین تحت حکومت مسیحایی زندگی کنند.‏ —‏ یوحنّا ۱۰:‏۱۶؛‏ مزمور ۳۷:‏۱۱؛‏ متّیٰ ۲۵:‏۳۴،‏ ۴۶‏.‏

خوشا به حال ماتمیان

۵.‏ الف)‏ منظور عیسی از «خوشا به حال ماتمیان» چیست؟‏ ب)‏ چه موضوعی این ماتمیان را تسلّی می‌دهد؟‏

^۵ عیسی اظهار نمود:‏ «خوشا به حال ماتمیان.‏» (‏ متّیٰ ۵:‏۴‏)‏ شاید در نگاه اوّل در این سخن عیسی تناقضی دیده شود!‏ مگر می‌شود شخص هم ماتم‌زده و هم خوشحال باشد؟‏ برای درک معنی این آیه باید ببینیم منظور عیسی از ماتم چیست.‏ یعقوب یکی از شاگردان عیسی توضیح داد که ناکاملی و گناه‌آلود بودن ما از جمله عواملی است که ما را ماتم‌زده و غمگین می‌کند.‏ وی نوشت:‏ «دست‌های خود را طاهر سازید،‏ ای گناهکاران و دل‌های خود را پاک کنید،‏ ای دودلان.‏ خود را خوار سازید و ناله و گریه نمایید و خندهٔ شما به ماتم و خوشی شما به غم مبدّل شود.‏ در حضور خدا فروتنی کنید تا شما را سرافراز فرماید.‏» (‏ یعقوب ۴:‏۸-‏۱۰‏)‏ کسانی که به گناه‌آلود بودن خود واقف هستند چقدر از اینکه می‌آموزند با ابراز ندامت،‏ انجام ارادهٔ خدا و ایمان ورزیدن به قربانی مسیح می‌توانند از آمرزش الٰهی برخوردار شوند خوشحال می‌شوند.‏ (‏ یوحنّا ۳:‏۱۶؛‏ ۲قُرِنتیان ۷:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ به این ترتیب می‌توانند به یَهُوَه نزدیک شوند و همچنین امید داشته باشند که تا ابد زندگی کرده او را تمجید نمایند.‏ این امید شکوهمند شادی عمیقی در دل ایشان ایجاد می‌کند.‏ —‏ رومیان ۴:‏۷،‏ ۸‏.‏

۶.‏ چرا برخی ماتم‌زده هستند،‏ و چه چیزی ایشان را تسلّی می‌دهد؟‏

^۶ منظور عیسی از ماتمیان همچنین کسانی است که از اوضاع اسفبار دنیا غمگین و آشفته‌خاطر هستند.‏ عیسی خاطر نشان کرد که نبوّت اِشَعْیا ۶۱:‏۱،‏ ۲ در مورد وی صدق می‌کند که می‌گوید:‏ «روح خداوند یَهُوَه بر من است زیرا خداوند مرا مسح کرده است تا مسکینان را بشارت دهم و مرا فرستاده تا شکسته‌دلان را التیام بخشم .‏ .‏ .‏ و جمیع ماتمیان را تسلّی بخشم.‏» مسح‌شدگانی که هنوز روی زمین هستند نیز این وظیفه را بر دوش دارند و آن را با کمک یاران وفادار خویش انجام می‌دهند.‏ همگی به صورت سمبولیک ‹بر پیشانی کسانی نشانی می‌گذارند که به سبب رجاساتی که در آن [یعنی در اورشلیم مرتد،‏ یا به عبارت دیگر در میان مسیحیان کاذب] کرده می‌شود آه و ناله می‌کنند.‏› (‏ حِزْقِیال ۹:‏۴‏)‏ شنیدن «بشارت ملکوت» برای این ماتمیان براستی مایهٔ شادی فراوان است.‏ (‏ متّیٰ ۲۴:‏۱۴‏)‏ چرا که می‌آموزند سیستم فاسد شیطان بزودی جای خود را به دنیایی جدید و عادل خواهد داد.‏

خوشا به حال نرمخویان

۷.‏ «نرمخویی» را با چه خصوصیاتی نباید اشتباه گرفت؟‏

^۷ عیسی به موعظهٔ خود چنین ادامه داد:‏ ‏«خوشا به حال نرمخویان،‏ زیرا آنان زمین را به میراث خواهند برد.‏»‏ (‏ متّیٰ ۵:‏۵‏،‏ ه ن )‏ واژهٔ مترادف نرمخویی،‏ حلم است.‏ برخی تصوّر می‌کنند نرمخویی یا حلم نشان ضعف است.‏ اما در واقع چنین نیست.‏ یک محقق کتاب مقدّس در مورد واژه‌ای که در فارسی «نرمخویی» و گاهی «حلم» ترجمه شده می‌نویسد:‏ «خصوصیت شخصی است که کاملاً بر خود مسلّط است نه شخصی کم‌اراده و یا احساساتی.‏ فردی قوی و بااراده که کاملاً قدرت خود را تحت کنترل دارد.‏» عیسی خود را «ملایم و افتاده‌دل» خواند.‏ (‏ متّیٰ ۱۱:‏۲۹‏،‏ ه ن )‏ عیسی در عین حال که شخصی ملایم بود،‏ در حفظ اصول الٰهی شهامتی فوق‌العاده داشت.‏ —‏ متّیٰ ۲۱:‏۱۲،‏ ۱۳؛‏ ۲۳:‏۱۳-‏۳۳‏.‏

۸.‏ نرمخویی با چه خصوصیتی رابطهٔ نزدیک دارد،‏ و چرا باید در رفتار با دیگران این خصوصیت را از خود نشان دهیم؟‏

^۸ نرمخویی رابطهٔ نزدیکی با خویشتنداری دارد.‏ پولُس نیز هنگامی که خصوصیات «ثمرهٔ روح» را بر می‌شمرد حلم یا نرمخویی را در کنار خویشتنداری قرار داد.‏ (‏ غَلاطیان ۵:‏۲۲،‏ ۲۳‏)‏ ما برای آنکه خلق و خویی آرام داشته باشیم به روح‌القدس خدا نیاز داریم.‏ این خصوصیت سبب می‌شود مسیحیان در میان خود و همچنین در روابطشان با دیگران صلح و آرامش را حفظ کنند.‏ پولُس نوشت:‏ «خویشتن را به شفقّت،‏ مهربانی،‏ فروتنی،‏ ملایمت و صبر ملبّس سازید.‏ نسبت به یکدیگر بردبار باشید و .‏ .‏ .‏ یکدیگر را ببخشایید.‏» —‏ کُولُسیان ۳:‏۱۲،‏ ۱۳‏،‏ ه ن.‏

۹.‏ الف)‏ چرا می‌توان گفت که نرمخویی فقط در رفتار با دیگران نیست؟‏ ب)‏ چگونه نرمخویان یا حلیمان «وارث زمین خواهند شد»؟‏

^۹ نرمخویی فقط در رفتار با دیگران نیست.‏ کسی که بدون چون و چرا از فرامین یَهُوَه اطاعت می‌کند نشان می‌دهد که خویی نرم و آرام دارد.‏ بهترین نمونهٔ آن عیسی مسیح است که بر روی زمین با میل و رغبت و در کمال نرمخویی خود را مطیع ارادهٔ پدر آسمانی خود نمود.‏ (‏ یوحنّا ۵:‏۱۹،‏ ۳۰‏)‏ به همین سبب یَهُوَه زمین را نخست به میراث عیسی در آورد و او را حاکم آن ساخت.‏ (‏ مزمور ۲:‏۶-‏۸؛‏ دانیال ۷:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ عیسی این میراث را با ۱۴۴٬۰۰۰ «هم‌ارث» خویش «که از جهان خریده شده‌اند» و قرار است «بر زمین سلطنت کنند» شریک می‌باشد.‏ (‏ رومیان ۸:‏۱۷؛‏ مکاشفه ۵:‏۹،‏ ۱۰؛‏ ۱۴:‏۱،‏ ۳،‏ ۴؛‏ دانیال ۷:‏۲۷‏)‏ مسیح و دیگر یاران او بر میلیون‌ها نفر مرد و زن حلیم حکمرانی خواند کرد.‏ نبوّت مزمور در خصوص ایشان می‌گوید:‏ «حلیمان وارث زمین خواهند شد و از فراوانی سلامتی متلذّذ خواهند گردید.‏» —‏ مزمور ۳۷:‏۱۱؛‏ متّیٰ ۲۵:‏۳۳،‏ ۳۴،‏ ۴۶‏.‏

خوشا به حال گرسنگان و تشنگان عدالت

۱۰.‏ خدا چگونه عطش تشنگان عدالت را برطرف می‌کند؟‏

^۱۰ عیسی در سخنان خود به یکی دیگر از عوامل سعادت اشاره کرده گفت:‏ ‏«خوشا به حال گرسنگان و تشنگان عدالت.‏»‏ (‏ متّیٰ ۵:‏۶‏،‏ ه ن )‏ یَهُوَه برای ما مسیحیان معیار عدالت را تعیین کرده است.‏ لذا،‏ می‌توان گفت تشنگان عدالت در واقع تشنهٔ رهنمودهای خدا می‌باشند.‏ چنین افرادی به ناکاملی و گناه‌آلود بودن خود بخوبی واقفند و آرزو دارند یَهُوَه آنان را مقبول بدارد.‏ چقدر برای ایشان خوشحال‌کننده است که می‌توانند با توبه و طلب بخشش از یَهُوَه بر اساس قربانی عیسی،‏ مقبول یَهُوَه گردند!‏ —‏ اَعمال ۲:‏۳۸؛‏ ۱۰:‏۴۳؛‏ ۱۳:‏۳۸،‏ ۳۹؛‏ رومیان ۵:‏۱۹‏.‏

۱۱،‏ ۱۲.‏ الف)‏ چگونه مسیحیان مسح‌شده به عدالت دست یافته‌اند؟‏ ب)‏ عطش یاران مسح‌شدگان به عدالت چه زمانی کاملاً سیراب می‌شود؟‏

^۱۱ عیسی تشنگان عدالت را خوشحال می‌خواند و اشاره می‌کند که ایشان «سیر خواهند شد.‏» (‏ متّیٰ ۵:‏۶‏)‏ یَهُوَه مسیحیان مسح‌شده را که برای ‹سلطنت› با مسیح در ملکوت آسمانی تعیین شده‌اند ‹عادل› شمرده است.‏ (‏ رومیان ۵:‏۱،‏ ۹،‏ ۱۶-‏۱۸‏)‏ او آنان را به فرزندی قبول کرده،‏ و پسرخوانده‌های روحانی خود خوانده است.‏ ایشان با مسیح هم‌ارث می‌باشند و در ملکوت آسمانی به عنوان پادشاه و کاهن خدمت خواهند کرد.‏ —‏ یوحنّا ۳:‏۳؛‏ ۱پِطْرُس ۲:‏۹‏.‏

^۱۲ یاران مسح‌شدگان یعنی «گوسفندان دیگرِ» عیسی هنوز عادل شمرده نشده‌اند.‏ با این حال،‏ یَهُوَه ایشان را نیز به دلیل ایمانشان به قربانی عیسی تا حدّی عادل محسوب می‌کند.‏ (‏ یعقوب ۲:‏۲۲-‏۲۵؛‏ مکاشفه ۷:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ یَهُوَه آنان را به عنوان دوستان خویش برشمرده،‏ از مصیبت عظیم بیرون می‌آورد.‏ (‏ مکاشفه ۷:‏۱۴‏)‏ عطش ایشان به عدالت زمانی کاملاً برطرف خواهد شد که تحت حکومت آسمانی و در زمین جدید ‹ در عدالت ساکن شوند.‏› —‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۱۳؛‏ مزمور ۳۷:‏۲۹‏.‏

خوشا به حال رحیمان

۱۳،‏ ۱۴.‏ به چه طرقی می‌توانیم به دیگران رحمت نشان دهیم،‏ و فایدهٔ این کار چیست؟‏

^۱۳ عیسی در ادامهٔ سخنان خود گفت:‏ ‏«خوشا به حال رحیمان،‏ زیرا بر آنان رحم خواهد شد.‏»‏ (‏ متّیٰ ۵:‏۷‏،‏ ه ن )‏ رحمت به مفهوم قضایی،‏ ارفاقی است که قاضی در حق مجرم نشان می‌دهد و از مجازاتی که قانون برای او تعیین کرده است می‌کاهد.‏ اما در کتاب مقدّس واژه‌ای که «رحمت» ترجمه شده اغلب کمکی است که از روی دلسوزی یا لطف در حق شخصی نیازمند انجام می‌شود و باعث تسلّی وی می‌گردد.‏ در واقع،‏ شخص رحیم با عمل نیک خود دلسوزی‌اش را ابراز می‌دارد.‏ عیسی در حکایت سامری نوع دوست به خوبی نشان می‌دهد که چگونه باید به فردی محتاج «رحمت» نشان داد.‏ —‏ لوقا ۱۰:‏۲۹-‏۳۷‏.‏

^۱۴ ما نیز می‌توانیم با احسان کردن به نیازمندان به ایشان رحمت نشان دهیم.‏ این کار شادی عظیمی نصیب ما می‌کند.‏ (‏ غَلاطیان ۶:‏۱۰‏)‏ عیسی نسبت به نیازمندان دلسوز بود.‏ یک بار وقتی جمعیت کثیری را دید «دلش برای آن‌ها سوخت چون مثل گوسفندان بی‌شبان بودند.‏ پس به تعلیم آنان پرداخت.‏» (‏ مَرقُس ۶:‏۳۴‏،‏ ا ش )‏ عیسی نیک می‌دانست که نیاز اصلی بشر نیاز معنوی است.‏ ما نیز می‌توانیم به نیاز اصلی انسان‌ها رسیدگی کنیم،‏ که همانا «بشارت ملکوت» می‌باشد.‏ (‏ متّیٰ ۲۴:‏۱۴‏)‏ ما همچنین می‌توانیم به مسیحیان سالمند،‏ بیوه‌زنان و یتیمان کمک کنیم و افسردگان را با سخنان خود تسلّی دهیم.‏ (‏ ۱تَسّالونیکیان ۵:‏۱۴؛‏ امثال ۱۲:‏۲۵؛‏ یعقوب ۱:‏۲۷‏)‏ این کار نه تنها برای ما شادی بسیار می‌آورد بلکه رحمت خدا را نیز نصیبمان می‌سازد.‏ —‏ اَعمال ۲۰:‏۳۵؛‏ یعقوب ۲:‏۱۳‏.‏

خوشا به حال پاکدلان و صلحجویان

۱۵.‏ چگونه می‌توانیم پاکدل و صلحجو باشیم؟‏

^۱۵ عیسی عامل ششم و هفتم سعادت را چنین عنوان کرد:‏ ‏«خوشا به حال پاکدلان،‏ زیرا آنان خدا را خواهند دید.‏ خوشا به حال صلحجویان،‏ زیرا آنان فرزندان خدا خوانده خواهند شد.‏»‏ (‏ متّیٰ ۵:‏۸،‏ ۹‏،‏ ه ن )‏ شخص پاکدل،‏ از لحاظ اخلاقی و روحانی پاک است یعنی با تمام دل به خدا وفادار می‌باشد.‏ (‏ ۱تواریخ ۲۸:‏۹؛‏ مزمور ۸۶:‏۱۱‏)‏ واژه‌ای که در کتاب مقدّس «صلحجو» ترجمه شده در زبان‌های اصلی کتاب مقدّس به مفهوم «صلح‌آور» است یعنی کسی که برای ایجاد صلح میانجی‌گری می‌کند.‏ شخص صلحجو با برادران خود و همچنین تا جایی که بتواند با تمام همنوعانش صلح و آرامش را حفظ می‌کند.‏ (‏ رومیان ۱۲:‏۱۷-‏۲۱‏)‏ آری،‏ چنین شخصی ‹می‌کوشد تا با همهٔ مردم در صلح و صفا زندگی کند.‏› —‏ ۱پِطْرُس ۳:‏۱۱‏،‏ تفس.‏

۱۶،‏ ۱۷.‏ الف)‏ چرا مسح‌شدگان «پسران» خدا خوانده شده‌اند،‏ و چگونه «خدا را خواهند دید»؟‏ ب)‏ «گوسفندان دیگرِ» عیسی چگونه خدا را خواهند دید؟‏ پ)‏ «گوسفندان دیگر» چه وقت و چگونه فرزندان خدا خواهند شد؟‏

^۱۶ عیسی به افراد پاکدل و صلحجو وعده داده است که «فرزندان خدا» خوانده خواهند شد و حتی «خدا را خواهند دید.‏» یَهُوَه مسیحیان مسح‌شده را با روح‌القدس خود تولّدی تازه بخشیده و آنان را حتی هنگام حیاتشان بر زمین «پسران» خود می‌خواند.‏ (‏ رومیان ۸:‏۱۴-‏۱۷‏)‏ زمانی که مسح‌شدگان رستاخیز می‌یابند تا با مسیح در حضور یَهُوَه خدمت کنند در آنجا یَهُوَه را به عین خواهند دید.‏ —‏ ۱یوحنّا ۳:‏۱،‏ ۲؛‏ مکاشفه ۴:‏۹-‏۱۱‏.‏

^۱۷ «گوسفندان دیگرِ» عیسی نیز که مسیحیانی صلحجو می‌باشند تحت سرپرستی شبان نیکوی خود عیسی مسیح که «پدر سَرمَدی» ایشان می‌گردد،‏ یَهُوَه را خدمت می‌کنند.‏ (‏ یوحنّا ۱۰:‏۱۴،‏ ۱۶؛‏ اِشَعْیا ۹:‏۶‏)‏ کسانی که بعد از دورهٔ هزار سالهٔ سلطنت عیسی از آزمایش نهایی سربلند بیرون آیند،‏ فرزندان زمینی خدا خواهند بود و ‹ در آزادی جلال فرزندان خدا شریک خواهند شد.‏› (‏ رومیان ۸:‏۲۱؛‏ مکاشفه ۲۰:‏۷،‏ ۹‏)‏ با این حال،‏ اکنون نیز این مسیحیان یَهُوَه را پدر می‌خوانند چرا که زندگی خود را مدیون او هستند و خود را به او وقف کرده‌اند.‏ (‏ اِشَعْیا ۶۴:‏۸‏)‏ ایشان همچون ایّوب و موسی قادرند خدا را با چشم ایمان ببینند.‏ (‏ ایّوب ۴۲:‏۵؛‏ عبرانیان ۱۱:‏۲۷‏)‏ این مسیحیان با ‹چشم دل› و شناخت یَهُوَه به صفات عالی او پی می‌برند و تلاش می‌کنند او را سرمشق قرار داده اراده‌اش را به جا آورند.‏ —‏ اَفَسُسیان ۱:‏۱۸؛‏ رومیان ۱:‏۱۹،‏ ۲۰؛‏ ۳یوحنّا ۱۱‏.‏

۱۸.‏ با توجه به هفت عاملی که عیسی برای شادی یاد کرد،‏ چه کسانی را امروزه می‌توان شاد و سعادتمند خواند؟‏

^۱۸ تا اینجا دیدیم فقیران در روح یعنی کسانی که نیاز خود را به خدا حس می‌کنند،‏ همچنین ماتمیان،‏ نرمخویان،‏ تشنگان عدالت،‏ رحیمان،‏ پاکدلان و صلحجویان از خدمت به یَهُوَه سعادت و شادی عظیمی می‌یابند.‏ اما چرا چنین افرادی مخالفان بسیار دارند و مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند؟‏ چگونه است که این آزارها شادی ایشان را به غم مبدّل نمی‌کند؟‏ این سؤالات را در مقالهٔ بعدی مورد توجه و بررسی قرار خواهیم داد.‏

مرور

‏• چرا می‌توان کسانی را که به نیاز خود به خدا واقفند شاد خواند؟‏

‏• کدام اشخاص ماتم‌زده شاد خوانده می‌شوند؟‏

‏• چگونه می‌توانیم حلیم و نرمخو باشیم؟‏

‏• چرا باید رحیم،‏ پاکدل و صلحجو باشیم؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۴]‏

‏«خوشا به حال آنان که نیاز خود را به خدا احساس می‌کنند»‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۴]‏

‏«خوشا به حال رحیمان»‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۴]‏

‏«خوشا به حال گرسنگان و تشنگان عدالت»‏