آیا خدا با ما همدردی می‌کند؟
آفرینش انسان به ما چه می‌آموزد؟
همدردی چنین تعریف می‌شود: ‹قابلیت تجسّم خود در موقعیت شخص دیگر و درک احساسات و تجربیات او.› دکتر ریک هنسِن متخصص سلامت روان می‌گوید: «همدردی در سرشت ماست.»
نکته‌ای برای تأمّل: چرا ما می‌توانیم با دیگران همدردی کنیم؛ خصوصیتی که هیچ موجود دیگری از آن برخوردار نیست؟ به گفتهٔ کتاب مقدّس خدا انسان را شبیه خود آفرید. (پیدایش ۱:۲۶) ما شبیه خدا آفریده شده‌ایم، به این معنی که می‌توانیم شخصیت او و تا حدّی خصوصیات زیبای او را از خود نشان دهیم. زمانی که همدردی کسی را بر آن می‌دارد که به دیگران کمک کند، در واقع این عمل بازتابی است از همدردیِ آفریدگار دلسوز ما یَهُوَه خدا.—امثال ۱۴:۳۱.
کتاب مقدّس در مورد همدردی خدا چه می‌گوید؟
خداوند همدرد ماست و از دیدن رنج ما بیزار است. برای نمونه قوم اسرائیل باستان در مصر بَرده بودند و پس از آن ۴۰ سالِ سخت را در بیابان گذراندند. کتاب مقدّس در مورد احساس خدا می‌گوید: «در تمامی رنجهای ایشان، او نیز رنج کشید.» (اِشَعْیا ۶۳:۹) پس خدا فقط سختی آنان را نمی‌دید، او درد و رنج آنان را احساس می‌کرد. خدا خود گفته است: «از رنجشان نیک آگاهم.» (خروج ۳:۷) همچنین در کلام خدا آمده است: «هر که دست بر شما نهد، بر مردمک چشم او دست نهاده است.» (زَکَریا ۲:۸) وقتی دیگران به ما آزار می‌رسانند، دل یَهُوَه خدا نیز به درد می‌آید.
کتاب مقدّس به ما اطمینان می‌دهد که حتی اگر ما خود را محکوم کنیم و خود را لایق همدردی خدا ندانیم، «خدا از دل ما بزرگ‌تر است و همه چیز را می‌داند.» (۱یوحنا ۳:۱۹، ۲۰) خدا ما را بهتر از خودمان می‌شناسد، از وضعیت ما، افکار و احساساتمان آگاه است. همین طور او همدرد ماست.
دانستن این که خدا یاور دردمندان است باعث می‌شود در سختی‌ها برای تسلّی، حکمت و پشتیبانی به او روی آوریم
کلام خدا به ما اطمینان می‌بخشد
«آنگاه دعا خواهی کرد و خداوند تو را اجابت خواهد نمود؛ یاری خواهی طلبید و او خواهد گفت: ‹اینک حاضرم!›»—اِشَعْیا ۵۸:۹.
«زیرا فکرهایی را که برای شما دارم می‌دانم، که فکرهای سعادتمندی است و نه تیره‌بختی، تا به شما امید بخشم و آینده‌ای عطا کنم؛ این است فرمودهٔ خداوند. آنگاه که مرا بخوانید و آمده، نزد من دعا کنید، شما را اجابت خواهم کرد.»—اِرْمیا ۲۹:۱۱، ۱۲.
«اشکهایم را در مَشک خود می‌نهی! آیا آنها در دفترِ تو نیست؟»—مزمور ۵۶:۸.
خدا به ما توجه دارد، ما را درک می‌کند و همدرد ماست
آیا دانستن این که خدا همدرد ماست، در کنار آمدن با مشکلات و سختی‌ها تأثیری دارد؟ به تجربهٔ ماریا توجه کنید.
«وقتی پسر جگرگوشه‌ام در هجده‌سالگی بعد از دو سال جنگ با سرطان فوت کرد، درد عمیق و جانسوزی را تجربه کردم، احساس کردم زندگی وحشتناک و ناعادلانه است. از یَهُوَه بابت این که کاری نکرد و او را شفا نداد عصبانی بودم!
«شش سال بعد دوستی مهربان و دلسوز در جماعت پای درددل من نشست. گفتم که احساس می‌کنم یَهُوَه مرا دوست ندارد. بعد از این که برای ساعت‌ها بدون این که چیزی بگوید به حرف‌هایم گوش داد، آیه‌ای برایم خواند که واقعاً تحت تأثیر قرار گرفتم. این آیه اول یوحنا ۳:۱۹، ۲۰ بود که می‌گوید: ‹خدا از دل ما بزرگ‌تر است و همه چیز را می‌داند.› او گفت، یَهُوَه درد و رنج ما را می‌داند و ما را درک می‌کند.
«با این حال، هنوز نمی‌توانستم خشم و عصبانیتم را کنار بگذارم! بعد از آن مزمور ۹۴:۱۹ را خواندم که می‌گوید: ‹در کثرت غصه‌های دل من، تسلی‌های تو جانم را شادمان می‌سازد.› احساس کردم که انگار این آیات برای من نوشته شده بود. دیگر می‌توانستم با یَهُوَه خدا از درد و درماندگی‌ام بگویم و می‌دانستم که او مرا می‌شنود و درک می‌کند، همین مرهم دردم بود.»
به‌راستی دانستن این که خدا احساسات ما را درک می‌کند بسیار تسلّی‌بخش است. اما چرا دنیا پر از درد و رنج است؟ آیا علّت آن این است که خدا ما را به دلیل اشتباهاتمان تنبیه می‌کند؟ آیا خدا روزی به سختی‌های بشر پایان می‌دهد؟ این پرسش‌ها در مقاله‌های بعد پاسخ داده خواهد شد.