تأدیب،‏ نشانی از محبت یَهُوَه

۱.‏ کتاب مقدّس اغلب تأدیب را چگونه توصیف می‌کند؟‏

وقتی شما واژهٔ «تأدیب» را می‌شنوید چه چیز به ذهنتان می‌آید؟‏ شاید به تنبیه فکر کنید!‏ اما این واژه مفهومی بس عمیق‌تر دارد.‏ کتاب مقدّس به شکلی خوشایند و مطلوب دربارهٔ تأدیب صحبت می‌کند و گاه آن را با شناخت،‏ حکمت،‏ محبت و زندگی در ارتباط می‌داند.‏ (‏امث ۱:‏۲-‏۷؛‏ ۴:‏۱۱-‏۱۳‏)‏ زیرا یَهُوَه با تأدیب ما نشان می‌دهد که به ما محبت دارد و می‌خواهد که به حیات جاودانی دست یابیم.‏ (‏عبر ۱۲:‏۶‏)‏ حتی اگر تأدیب یَهُوَه با تنبیه همراه باشد،‏ به هیچ وجه بیش از حد و بی‌رحمانه نیست.‏ در واقع،‏ مفهوم اصلی «تأدیب،‏» آموزش و تربیت است؛‏ دقیقاً همان طور که والدین فرزند عزیزشان را آموزش می‌دهند و تربیت می‌کنند.‏

۲،‏ ۳.‏ تأدیب چگونه شامل آموزش و تنبیه می‌شود؟‏ (‏تصویر ابتدای مقاله ملاحظه شود.‏)‏

^۲ این نمونه را در نظر بگیرید.‏ پسر بچه‌ای به نام جانی در خانه مشغول توپ‌بازی است.‏ مادرش می‌گوید:‏ «جانی می‌دانی که خانه جای توپ‌بازی نیست!‏ شاید وسایل خانه را بشکنی.‏» اما جانی بدون توجه به حرف مادرش به توپ‌بازی ادامه می‌دهد تا این که توپش به گلدانی می‌خورد و آن را می‌شکند.‏ حال،‏ مادر جانی چطور او را تأدیب می‌کند؟‏ او به جانی می‌گوید که چرا کارش اشتباه بوده و به او یادآور می‌شود که نباید نسبت به حرف والدین بی‌توجه باشد.‏ او می‌خواهد جانی متوجه شود که حکمتی در پس اطاعت از والدین وجود دارد و قوانینی که آنان در خانه می‌گذارند معقول و بجاست.‏ سپس برای تنبیه جانی،‏ توپش را برای مدتی از او می‌گیرد.‏ این کار برای جانی خوشایند نیست.‏ اما به او می‌آموزد که اطاعت نکردن از والدین عواقبی دارد.‏

^۳ هر یک از ما مسیحیان نیز عضوی از خانوادهٔ یَهُوَه هستیم.‏ (‏۱تیمو ۳:‏۱۵‏)‏ از این رو،‏ به معیارهایی که او برایمان تعیین کرده احترام می‌گذاریم و در صورت سرپیچی از آن‌ها تأدیب یَهُوَه را می‌پذیریم.‏ به علاوه،‏ اگر اعمال ما عواقب ناخوشایندی به همراه داشته باشد،‏ یَهُوَه با تأدیب به ما یادآور می‌شود که اطاعت از فرامینش تا چه حد اهمیت دارد.‏ (‏غلا ۶:‏۷‏)‏ به‌راستی که یَهُوَه ما را دوست دارد و نمی‌خواهد که در سختی باشیم.‏—‏۱پطر ۵:‏۶،‏ ۷‏.‏

۴.‏ الف)‏ چه نوع تعلیمی مورد تأیید یَهُوَه است؟‏ ب)‏ در این مقاله به بررسی چه موضوعاتی می‌پردازیم؟‏

^۴ تأدیبی که بر اساس کتاب مقدّس باشد به فرزند یا شاگردمان کمک می‌کند تا بتواند پیرو مسیح شود.‏ چنین «تأدیبی مطابق با معیارهای عادلانهٔ خدا» خواهد بود.‏ وقتی فرزند یا شاگردمان را بر اساس کلام خدا تأدیب کنیم،‏ بر آن می‌شود که هماهنگ با فرامین عیسی عمل کند.‏ (‏۲تیمو ۳:‏۱۶؛‏ مت ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ در واقع،‏ این روشی است که یَهُوَه می‌خواهد شاگردانمان را تعلیم دهیم تا آنان نیز بتوانند دیگران را به طور مشابه تعلیم دهند.‏ ‏(‏تیتوس ۲:‏۱۱-‏۱۴ خوانده شود.‏)‏ در این مقاله می‌خواهیم به بررسی پاسخ این سه پرسش بپردازیم:‏ ۱)‏ تأدیب یَهُوَه چگونه محبت او را به ما نشان می‌دهد؟‏ ۲)‏ از آنانی که یَهُوَه در گذشته تأدیبشان کرده است چه می‌آموزیم؟‏ و ۳)‏ هنگام تأدیب دیگران چگونه می‌توانیم از یَهُوَه و عیسی سرمشق گیریم؟‏

۵.‏ چرا تأدیب یَهُوَه نشانهٔ محبت اوست؟‏

^۵ یَهُوَه ما را تعلیم می‌دهد و خطاهایمان را اصلاح می‌کند،‏ زیرا ما را دوست دارد.‏ او می‌خواهد که ما همواره به او نزدیک بمانیم و به حیات جاودان دست یابیم.‏ (‏۱یو ۴:‏۱۶‏)‏ یَهُوَه هرگز طوری با ما رفتار نمی‌کند که احساس پوچی و بی‌ارزشی کنیم.‏ (‏امث ۱۲:‏۱۸‏)‏ او همواره بر خصوصیات مثبت ما تمرکز می‌کند و برای ارادهٔ آزاد ما احترام قائل است.‏ یَهُوَه ما را از طریق کلامش،‏ نشریات سازمان،‏ والدین مسیحی یا پیران جماعت تأدیب می‌کند.‏ در چنین مواقعی آیا محبت او را نسبت به خود حس می‌کنیم؟‏ زمانی که پیران جماعت ما را به دلیل مسیر اشتباهی که در آن هستیم با ملایمت و مهربانی اصلاح می‌کنند،‏ در واقع هماهنگ با محبت یَهُوَه عمل کرده‌اند.‏—‏غلا ۶:‏۱‏.‏

۶.‏ تأدیبی که باعث شود شخص مسئولیت‌هایش را از دست دهد،‏ چگونه محبت یَهُوَه را نشان می‌دهد؟‏

^۶ البته تأدیب تنها به دادن پند و نصیحت محدود نمی‌شود.‏ اگر شخص مرتکب خطایی جدّی شده باشد،‏ ممکن است مسئولیت‌هایش را در جماعت از دست بدهد.‏ حتی در این شرایط نیز تأدیب نشانهٔ محبت یَهُوَه است.‏ زیرا وقتی شخص مسئولیت‌هایش را از دست می‌دهد،‏ درمی‌یابد که باید مطالعهٔ شخصی،‏ تعمّق و دعاهایش را افزایش دهد.‏ به این شکل او از لحاظ روحانی رشد می‌کند.‏ (‏مز ۱۹:‏۷‏)‏ او با گذشت زمان می‌تواند دوباره مسئولیت‌هایی در جماعت بگیرد.‏ حتی اخراج شدن شخص خطاکار نیز نشانهٔ محبت یَهُوَه است،‏ زیرا به این شکل جماعت از تأثیرات منفی محفوظ می‌ماند.‏ (‏۱قر ۵:‏۶،‏ ۷،‏ ۱۱‏)‏ همچنین از آنجا که تأدیب یَهُوَه همیشه عادلانه است،‏ باعث می‌شود که شخص خطاکار به جدّیت گناهش پی ببرد و تصمیم به توبه بگیرد.‏—‏اعما ۳:‏۱۹‏.‏

۷.‏ شِبنا که بود و چه خصوصیت منفی‌ای در او شکل گرفت؟‏

^۷ برای پی بردن به اهمیت تأدیب،‏ به بررسی دو نمونه می‌پردازیم که یَهُوَه آنان را تأدیب کرد؛‏ شِبنا که در دوران حِزْقیای پادشاه زندگی می‌کرد و گراهام برادری در روزگار ما.‏ شِبنا که احتمالاً «ناظر کاخ» حزقیا بود،‏ از اختیارات زیادی برخوردار بود.‏ (‏اشع ۲۲:‏۱۵‏)‏ اما او مغرور شد و به دنبال جاه و مقام رفت.‏ او بر ‹ارابه‌هایی پرشکوه› سوار می‌شد و حتی آرامگاهی مجلل برای خود ساخت.‏—‏اشع ۲۲:‏۱۶-‏۱۸‏.‏

۸.‏ یَهُوَه چگونه شِبنا را تأدیب کرد و نتیجهٔ آن چه بود؟‏

^۸ از آنجا که شِبنا در پی جلال خودش بود،‏ یَهُوَه او را از مقامش برکنار کرد و اِلیاقیم را به جای او منصوب کرد.‏ (‏اشع ۲۲:‏۱۹-‏۲۱‏)‏ این درست در زمانی بود که سِنحاریب،‏ پادشاه آشور قصد حمله به اورشلیم را داشت.‏ او گروهی از افسرانش را به همراه لشکری بزرگ به اورشلیم فرستاد تا در دل یهودیان رعب و وحشت ایجاد کرده و حِزِقیا را وادار به تسلیم کنند.‏ (‏۲پاد ۱۸:‏۱۷-‏۲۵‏)‏ حِزِقیا نیز اِلیاقیم را به همراه دو نفر دیگر فرستاد تا با افسران آشور صحبت کنند.‏ یکی از همراهان اِلیاقیم،‏ شِبنا بود که به عنوان منشی دربار خدمت می‌کرد.‏ حضور شِبنا در این واقعه نشان می‌دهد که او به خاطر مسئولیت‌های کمتری که به او داده شده بود خود را بی‌ارزش نمی‌دید و فروتنی را آموخته بود.‏ حال،‏ ما از این گزارش چه می‌آموزیم؟‏ در اینجا سه نکتهٔ آموزنده را بررسی می‌کنیم.‏

۹-‏۱۱.‏ الف)‏ از گزارش کتاب مقدّس دربارهٔ شِبنا چه نکات مهمی می‌آموزیم؟‏ ب)‏ نحوهٔ برخورد یَهُوَه با شِبنا چه تأثیری بر شما می‌گذارد؟‏

^۹ اول این که شِبنا به خاطر غرور،‏ مقامش را از دست داده بود.‏ کتاب مقدّس چنین هشدار می‌دهد:‏ «غرور پیشروِ نابودی است،‏ و دل متکبر پیشروِ لغزش.‏» (‏امث ۱۶:‏۱۸‏)‏ اگر ما در جماعت مسئولیتی داریم که در دید دیگران مسئولیتی بسیار مهم است،‏ آیا همواره فروتنی خود را حفظ می‌کنیم؟‏ آیا توانایی‌ها و موفقیت‌هایمان را به یَهُوَه نسبت می‌دهیم؟‏ (‏۱قر ۴:‏۷‏)‏ پولُس رسول در این باره می‌گوید:‏ «به همهٔ شما می‌گویم که خود را برتر از آنچه باید مپندارید،‏ بلکه هر یک .‏ .‏ .‏ دیدی معقول نسبت به خود داشته باشد.‏»—‏روم ۱۲:‏۳‏.‏

^۱۰ دوم این که تأدیب صریح یَهُوَه نشان داد که او می‌دانست شِبنا می‌تواند طرز فکرش را اصلاح کند.‏ (‏امث ۳:‏۱۱،‏ ۱۲‏)‏ این نکته برای آنانی که مسئولیت‌هایشان را در جماعت از دست می‌دهند بسیار آموزنده است!‏ آنان به جای ناراحت شدن و کینه ورزیدن می‌توانند با تمام تلاش به خدمتشان ادامه دهند و تأدیب را محبتی از طرف یَهُوَه بدانند.‏ باید به یاد داشته باشیم که اگر همواره خود را فروتن سازیم،‏ یَهُوَه برکات فراوانی به ما می‌دهد.‏ ‏(‏۱پِطرُس ۵:‏۶،‏ ۷ خوانده شود.‏)‏ به علاوه،‏ تأدیب پرمهر یَهُوَه ما را شکل می‌دهد،‏ به شرطی که فروتن باشیم و همچون گلی نرم خود را در دستان او بگذاریم.‏

^۱۱ سوم این که ما می‌توانیم از نحوهٔ تأدیب یَهُوَه سرمشق گیریم.‏ یَهُوَه از گناه نفرت دارد،‏ اما از شخص گناهکار متنفر نیست و می‌خواهد به او کمک کند.‏ او همواره به دنبال خصوصیات خوب ما انسان‌هاست.‏ اگر ما نیز به عنوان پدر،‏ مادر یا پیر جماعت بخواهیم فرزندمان یا یکی از اعضای جماعت را تأدیب کنیم،‏ آیا همچون یَهُوَه بر خصوصیات مثبت او تمرکز می‌کنیم؟‏—‏یهو ۲۲،‏ ۲۳‏.‏

۱۲-‏۱۴.‏ الف)‏ برخی چه واکنشی نسبت به تأدیب یَهُوَه نشان دادند؟‏ ب)‏ کلام خدا چگونه به برادری کمک کرد که شخصیتش را تغییر دهد و نتیجهٔ آن چه بود؟‏

^۱۲ متأسفانه برخی پس از این که تأدیب می‌شوند،‏ رنجیده‌خاطر شده و خود را از یَهُوَه و جماعت دور می‌کنند.‏ (‏عبر ۳:‏۱۲،‏ ۱۳‏)‏ اما هنوز هم می‌توان به چنین افرادی کمک کرد.‏ به نمونهٔ گراهام،‏ برادری که از جماعت اخراج شده بوده توجه کنید.‏ او بعد از مدتی دوباره در جماعت پذیرفته شد،‏ اما غیرفعال شد و دیگر در موعظه و جلسات شرکت نمی‌کرد.‏ یکی از پیران جماعت سعی کرد تا دوستی صمیمی برای گراهام شود.‏ بعد از مدتی گراهام از او خواست که دوباره کتاب مقدّس را با او مطالعه کند.‏

^۱۳ آن پیر جماعت می‌گوید:‏ «مشکل گراهام غرور بود.‏ او پیران جماعتی را که اخراجش کرده بودند مورد انتقاد قرار داده بود.‏ به همین خاطر،‏ چند جلسه از مطالعه‌مان را به بررسی غرور و اثرات آن اختصاص دادیم.‏ گراهام کم‌کم شخصیت خود را در آینهٔ کلام خدا دید.‏ اما از شخصیتی که دید خوشش نیامد!‏ واقعاً جالب بود!‏ او متوجه شد که غرور همچون یک ‹تیر چوبی› او را کور کرده بود و در واقع مشکل از طرز فکر خودش بود.‏ او تصمیم گرفت سریع خود را تغییر دهد.‏ او به طور مرتب دعا می‌کرد،‏ در تمام جلسات حضور داشت و با میل و اشتیاق کلام خدا را مطالعه می‌کرد.‏ او همچنین سرپرستی روحانی برای همسر و فرزندانش شد و آنان از این بابت بسیار شاد شدند.‏»—‏لو ۶:‏۴۱،‏ ۴۲؛‏ یعقو ۱:‏۲۳-‏۲۵‏.‏

^۱۴ آن پیر جماعت در ادامه چنین می‌گوید:‏ «یک روز،‏ گراهام حرفی زد که واقعاً روی من تأثیر گذاشت.‏ او گفت:‏ ‹سال‌هاست که من با حقیقت آشنا هستم و حتی پیشگامی کردم.‏ اما الآن واقعاً حس می‌کنم که یَهُوَه را دوست دارم.‏› مدتی بعد،‏ مسئولیت میکروفون در جلسات به گراهام داده شد.‏ او برای این مسئولیت ارزش بسیاری قائل بود.‏ سرگذشت گراهام به من آموخت که اگر ما خود را در برابر یَهُوَه فروتن سازیم و تأدیب او را بپذیریم،‏ برکات فراوانی نصیبمان می‌شود.‏»‏

۱۵.‏ برای این که دیگران تأدیب و نصایح ما را بپذیرند چه باید بکنیم؟‏

^۱۵ برای این که معلّم خوبی شویم،‏ ابتدا باید شاگرد خوبی باشیم.‏ (‏۱تیمو ۴:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ به طور مشابه،‏ سرپرستانی که مسئولیت اصلاح و تأدیب دیگران را دارند،‏ خودشان نیز باید با میل و رغبت مطیع راهنمایی‌های یَهُوَه باشند.‏ وقتی دیگران می‌بینند که سرپرستان با فروتنی از یَهُوَه اطاعت می‌کنند،‏ برای آنان احترام قائل می‌شوند و نصایح آنان را به‌راحتی می‌پذیرند.‏ در این باره نمونهٔ عیسی را بررسی می‌کنیم.‏

۱۶.‏ عیسی به چه شکل مؤثری شاگردانش را اصلاح می‌کرد و به آنان تعلیم می‌داد؟‏

^۱۶ عیسی حتی در شرایط سخت نیز همواره مطیع یَهُوَه ماند.‏ (‏مت ۲۶:‏۳۹‏)‏ او تعالیم و حکمتش را به یَهُوَه نسبت می‌داد.‏ (‏یو ۵:‏۱۹،‏ ۳۰‏)‏ اطاعت و فروتنی عیسی نه تنها انسان‌های خوش‌قلب زیادی را به سوی او جذب می‌کرد،‏ بلکه او را معلّمی مهربان و دلسوز می‌ساخت.‏ ‏(‏مَتّی ۱۱:‏۲۹ خوانده شود.‏)‏ سخنان پرمهر عیسی آنانی را که همچون «نی شکسته» و «فتیلهٔ کم‌سو» بودند تشویق و تقویت می‌کرد.‏ (‏مت ۱۲:‏۲۰‏)‏ شاگردان عیسی کارهایی می‌کردند که باعث ناراحتی او می‌شد؛‏ برای مثال آنان بر سر جایگاه و مقام با هم بحث می‌کردند.‏ اما عیسی در همه حال با آنان با عشق و محبت رفتار می‌کرد.‏—‏مرق ۹:‏۳۳-‏۳۷؛‏ لو ۲۲:‏۲۴-‏۲۷‏.‏

۱۷.‏ چه خصوصیاتی به پیران کمک می‌کند تا به‌خوبی از جماعت نگهداری کنند؟‏

^۱۷ وقتی پیران جماعت مبشّری را بر اساس کتاب مقدّس تأدیب و اصلاح می‌کنند،‏ باید از عیسی سرمشق گیرند.‏ آنان به این شکل نشان می‌دهند که می‌خواهند افکارشان را با افکار یَهُوَه و عیسی هماهنگ سازند.‏ پِطرُس رسول گفت:‏ «گلهٔ خدا را که تحت مراقبت خود دارید،‏ شبانی و سرپرستی کنید،‏ اما نه به اجبار،‏ بلکه با میل و رغبت،‏ آن گونه که خدا می‌خواهد.‏ این کار را نه به خاطر عشق به منافع نامشروع،‏ بلکه با اشتیاق انجام دهید.‏ به علاوه،‏ بر کسانی که به شما سپرده شده‌اند،‏ سَروری مکنید،‏ بلکه برای گله نمونه باشید.‏» (‏۱پطر ۵:‏۲-‏۴‏)‏ اگر پیران جماعت با میل و رغبت از یَهُوَه و عیسی اطاعت کنند،‏ هم خودشان فایدهٔ آن را می‌بینند و هم مبشّرانی که تحت سرپرستی آنان هستند.‏—‏اشع ۳۲:‏۱،‏ ۲،‏ ۱۷،‏ ۱۸‏.‏

۱۸.‏ الف)‏ یَهُوَه از والدین چه انتظاری دارد؟‏ ب)‏ یَهُوَه چگونه به والدین کمک می‌کند؟‏

^۱۸ تأدیب و اصلاح در محیط خانواده باید به چه شکل باشد؟‏ یَهُوَه به سرپرستان خانواده می‌گوید:‏ «فرزندان خود را خشمگین مسازید،‏ بلکه آنان را با تأدیب و نصایح یَهُوَه بزرگ کنید.‏» (‏افس ۶:‏۴‏)‏ این امر تا چه حد اهمیت دارد؟‏ امثال ۱۹:‏۱۸ نشان می‌دهد که زندگی ابدی فرزندان به نحوهٔ تأدیب والدین بستگی دارد.‏ بله،‏ یَهُوَه والدین مسیحی را مسئول تأدیب فرزندانشان می‌داند.‏ (‏۱سمو ۳:‏۱۲-‏۱۴‏)‏ اگر والدین مسیحی با فروتنی در دعا از یَهُوَه کمک بخواهند و به دنبال راهنمایی‌های کلام خدا باشند،‏ یَهُوَه به آنان حکمت و قوّت لازم را می‌بخشد.‏—‏یعقوب ۱:‏۵ خوانده شود.‏

۱۹،‏ ۲۰.‏ الف)‏ پذیرفتن تأدیب یَهُوَه چه برکاتی به همراه دارد؟‏ ب)‏ در مقالهٔ بعد به بررسی چه موضوعاتی می‌پردازیم؟‏

^۱۹ اگر ما تأدیب یَهُوَه را بپذیریم و هنگام تأدیب و اصلاح دیگران از یَهُوَه سرمشق گیریم،‏ برکات فراوانی نصیبمان می‌شود.‏ برای مثال،‏ روابطی صلح‌آمیز با اعضای خانواده و جماعت خواهیم داشت و حس امنیت خواهیم کرد.‏ به علاوه،‏ احساس بی‌ارزشی نمی‌کنیم و می‌دانیم که دیگران ما را دوست دارند.‏ این برکات تنها نمونه‌هایی از برکاتی است که در بهشت در انتظارمان می‌باشد!‏ (‏مز ۷۲:‏۷‏)‏ به‌راستی که تأدیب‌ها و نصایح پدر مهربانمان یَهُوَه،‏ ما را آماده می‌کند تا در خانواده‌ای متحد،‏ تحت سرپرستی او تا ابد زندگی کنیم.‏ ‏(‏اِشَعْیا ۱۱:‏۹ خوانده شود.‏)‏ اگر چنین طرز فکری داشته باشیم،‏ تأدیب یَهُوَه را نشانی از محبت بی‌نظیر او می‌دانیم.‏

^۲۰ در مقالهٔ بعدی جنبه‌های مختلفی از تأدیب را در محیط خانواده و جماعت بررسی خواهیم کرد.‏ همچنین می‌آموزیم که چگونه می‌توانیم خویشتنداری داشته باشیم و در می‌یابیم که چه چیز بیش از تأدیب دردآور است.‏