پاورقی
a بر طبق مکاشفه ۱۲:۱-۱۷، «زن» خدا برکتی عظیم یافت و مهم‌ترین «ذریّت» را به دنیا آورد. این «ذریّت» یک پسر روحی نبود بلکه ملکوت مسیحایی در آسمان بود. این تولّد در سال ۱۹۱۴ به وقوع پیوست. ( به کتاب «مکاشفه — نزدیکی اوج عظیم آن!» انگلیسی، صفحه‌های ۱۷۷-۱۸۶ مراجعه شود.) نبوّت اِشَعْیا توصیفگر شادی و سُروری است که این زن از مشاهدهٔ برکاتی که خدا نثار پسران مسح‌شده‌اش بر روی زمین می‌کند در خود احساس می‌نماید.