توضیح آیه‌های کتاب مقدّس
پیدایش ۱:۱—«در آغاز، خدا آسمانها و زمین را آفرید.»
«در آغاز، خدا آسمانها و زمین را آفرید.»—پیدایش ۱:۱، ترجمهٔ دنیای جدید.
«در ابتدا، خدا آسمانها و زمین را آفرید.»—پیدایش ۱:۱، ترجمهٔ قدیم.
مفهوم پیدایش ۱:۱
این متنِ آغازین کتاب مقدّس به دو حقیقت مهم اشاره می‌کند. نخست این که «آسمانها و زمین» یا عالم مادی آغازی داشته است و دوم این که خدا خالق آن‌ها بوده است.—مکاشفه ۴:۱۱.
کتاب مقدّس توضیح نمی‌دهد که خدا چه زمانی کار خلقت را شروع کرد. اما می‌گوید که او جهان را با «کثرت قوّت و عظمت قدرتش» آفرید.—اِشَعْیا ۴۰:۲۶.
فعل «آفریدن» از واژه‌ای عبری ترجمه شده است که تنها به کارهای خدا مربوط می‌شود.a در کتاب مقدّس تنها یَهُوَهb خدا به عنوان آفریدگار نامیده می‌شود.—اِشَعْیا ۴۲:۵؛ ۴۵:۱۸.
آیات پیرامون پیدایش ۱:۱
گزارش خلقت در باب‌های اول و دوم کتاب پیدایش، از اولین آیهٔ این کتاب شروع می‌شود. کتاب مقدّس از پیدایش ۱:۱ تا پیدایش ۲:۴، به طور خلاصه به آفرینش زمین و موجودات زنده منجمله نخستین مرد و زن می‌پردازد. پس از این توصیف کلّی، کتاب مقدّس جزئیات بیشتری را در مورد آفرینش انسان‌ها ارائه می‌دهد.—پیدایش ۲:۷-۲۵.
کتاب مقدّس اشاره می‌کند که کار آفرینش در طی شش «روز» به انجام رسید. در اینجا منظور از روز، یک روز ۲۴ ساعته نیست، بلکه به یک دورهٔ زمانی نامشخص اشاره دارد. در واقع واژهٔ «روز» می‌تواند به دوره‌های زمانی متفاوتی اشاره داشته باشد. این موضوع در پیدایش ۲:۴ (ترجمهٔ قدیم) دیده می‌شود که تمام روزهای آفرینش را با هم یک «روز» می‌خواند.
برداشت نادرست از پیدایش ۱:۱
برداشت نادرست: خدا جهان مادی را چند هزار سال پیش آفرید.
واقعیت: کتاب مقدّس اشاره نمی‌کند که جهان در چه زمانی خلق شد. سخنان پیدایش ۱:۱ با یافته‌های جدید علمی که می‌گوید جهان میلیاردها سال عمر دارد، در تناقض نیست.c
برداشت نادرست: پیدایش ۱:۱ نشان می‌دهد که خدا بخشی از خدای سه‌گانه است، زیرا واژهٔ عبری برای «خدا» که در این آیه بکار رفته، به صورت جمع می‌باشد.
واقعیت: عنوان «خدا» که در زبان عبری الوهیم است، به صورت جمع است که به عظمت و عزّت خدا اشاره دارد نه به تعداد آن. «دایرة‌المعارف جدید کاتولیک» تأیید می‌کند که واژهٔ اِلوهیم که به صورت جمع در پیدایش ۱:۱ به کار رفته است، همیشه همراه با فعل مفرد می‌آید؛ مانند زمانی که یک پادشاه برای خود به جای ضمیر «من» از ضمیر «ما» استفاده می‌کند.
پیدایش باب ۱ را به همراه پاورقی‌ها و آیات ارجاعی بخوانید.
a در یکی از ترجمه‌های کتاب مقدّس در رابطه با این واژه آمده است: «حالت معلوم فعل عبری بِرَه که به معنی «آفریدن» است، هیچ گاه در رابطه با کاری که انسان‌ها انجامش می‌دهند، استفاده نمی‌شود. بنابراین فعل بِرَه به کاری دلالت دارد که مختص خداست.»
b یَهُوَه نام شخصی خداست.—مزمور ۸۳:۱۸.
c «گزارش تفسیر کتاب مقدّس» در رابطه با واژهٔ عبری‌ای که «در آغاز» ترجمه شده است می‌نویسد: «این واژه یک مدت زمان خاصّی را مشخص نمی‌کند.»