سؤالات خوانندگان
آیا ماری که با حوّا سخن گفت تا قبل از آن ظاهری متفاوت داشته و بر شکمش نمی‌خزیده است؟
در پیدایش ۳:۱۴ خدا خطاب به ماری که در باغ عدن حوّا را فریفت چنین گفت: «چونکه این کار کردی، از جمیع بهایم و از همهٔ حیوانات صحرا ملعون‌تر هستی! بر شکمت راه خواهی رفت و تمام ایّام عمرت خاک خواهی خورد.» برخی ممکن است از این آیه چنین استنباط کنند که تا قبل از این لعنت، مارها پا داشته‌اند و بر شکمشان نمی‌خزیده‌اند. روشن است که در این آیه چنین چیزی گفته نشده است و لزوماً چنین نتیجه‌گیری‌ای هم از این آیه درست نیست. چرا؟
شخصیت اصلی که در این آیه داوری می‌شود و مخاطب یَهُوَه قرار گرفته، شیطان است. این موجود روحی، حیوانی معمولی و قابل رؤیت برای انسان‌ها را آلت دست قرار داد. کتاب مقدّس شیطان را «پدر دروغگویان» و «مار قدیم» معرفی می‌کند. این دو عبارت به وضوح به این عمل شیطان اشاره دارند که او برای فریفتن حوّا و سخن گفتن با او از یک مار، موجودی قابل رؤیت استفاده کرد تا حوّا قانون خدا را زیر پا بگذارد. — یوحنّا ۸:۴۴؛ مکاشفه ۲۰:۲.
قبل از این که شیطان حوّا را بفریبد آدم برای مار، این مخلوق خدا نامی تعیین کرده بود. طبعاً این حیوانِ لاشعور در فریفتن حوّا بی‌تقصیر بود چرا که نمی‌توانست درک کند که شیطان او را آلت دست قرار داده است. همچنین برای مار داوری خدا در مورد این گروه نافرمان مفهومی نداشت.
پس چرا خدا به وضع ظاهری و جسمی مار اشاره می‌کند؟ طبیعت مار طوری است که بر شکم خود می‌خزد و زبانش را تکان می‌دهد چنان که به نظر می‌رسد خاک را می‌لیسد. چنین وضعیتی تشبیه مناسبی است برای موقعیت شیطان که پس از فریفتن حوّا به سر او آمد. شیطان، فرشته‌ای که از مقام بالایی برخوردار بود به «ظلمت» روحانی، موقعیتی پست و بسیار پایین در نظر خدا تنزل داده شد. — یهودا ۶.
همچنین همان طور که یک مار می‌تواند به پاشنهٔ پای شخصی صدمه زند، شیطان نیز در آن موقعیت خوار و پستش می‌توانست پاشنهٔ «ذریّت» خدا را بکوبد و به آن صدمه زند. ( پیدایش ۳:۱۵) عیسی مسیح بخش اصلی این ذریّت است که به وسیلهٔ دست‌نشانده‌های شیطان موقتاً عذاب کشید. اما عیسی و مسیحیان مسح‌شده سرانجام به صورت سمبولیک سر مار را خواهند کوبید و او را برای همیشه نابود خواهند کرد. ( رومیان ۱۶:۲۰) پس خدا حقارت و نابودی نهایی شیطان ابلیس، آن «مار قدیم» را با ملعون کردن موجودی قابل رؤیت به تصویر می‌کشد.