ابراهیم،‏ نمونهٔ ایمان

‏‹[ابراهیم] همهٔ [کسانی] را که ایمان آورند پدر می‌باشد.‏›—‏ رومیان ۴:‏۱۱‏.‏

۱،‏ ۲.‏ الف)‏ کدام ویژگی ابراهیم نزد مسیحیان امروز معروف است؟‏ ب)‏ چرا ابراهیم ‹پدر همهٔ [کسانی] که ایمان آورند› خوانده شده است؟‏

او نبی،‏ تاجر،‏ رهبر،‏ و جدّ امّتی عظیم بود.‏ با این حال،‏ در نظر مسیحیان امروز بارزترین ویژگی‌اش ایمان تزلزل‌ناپذیر وی بود که به سبب آن خدا او را دوست خود نامید.‏ (‏اِشَعْیا ۴۱:‏۸؛‏ یعقوب ۲:‏۲۳‏)‏ نام او ابراهیم بود و کتاب مقدّس او را ‹پدر همهٔ [کسانی] که ایمان آورند› خوانده است.‏ —‏ رومیان ۴:‏۱۱‏.‏

^۲ البتّه پیش از ابراهیم نیز مردانِ باایمانی همچون هابیل،‏ خَنُوخ،‏ و نوح بوده‌اند.‏ با این حال،‏ یَهُوَه عهد خویش مبنی بر برکت دادن امّت‌های زمین را با ابراهیم بست.‏ (‏پیدایش ۲۲:‏۱۸‏)‏ بدین ترتیب،‏ وی به طور مستعار پدر تمام کسانی که به ذریّت موعود ایمان نشان دادند شد.‏ (‏غَلاطیان ۳:‏۸،‏ ۹‏)‏ ما نیز می‌توانیم او را پدر خود تلقّی کنیم زیرا ایمانش براستی سرمشق ماست.‏ زندگی ابراهیم را می‌توان تجلّی راستین ایمان خواند زیرا مملو از آزمایشات ایمان بود.‏ ابراهیم حتّی مدّت‌ها پیش از بزرگ‌ترین آزمون زندگی‌اش یعنی اطاعت از امر خدا مبنی بر قربانی کردن پسر خویش اِسحاق،‏ ایمان خود را با آزمایشات کوچک‌تر به اثبات رسانید.‏ (‏پیدایش ۲۲:‏۱،‏ ۲‏)‏ اکنون می‌خواهیم چند نمونه از آزمون‌های ایمان ابراهیم را از نظر بگذرانیم و ببینیم چه درس‌هایی می‌توانیم از آنها بیاموزیم.‏

فرمان خروج از اُور

۳.‏ کتاب مقدّس در مورد پیشینهٔ اَبرام چه می‌گوید؟‏

^۳ کتاب مقدّس در پیدایش ۱۱:‏۲۶ نخستین بار به اَبرام (‏که بعدها ابراهیم نام گرفت)‏ اشاره می‌کند و می‌گوید:‏ «تارَح هفتاد سال بزیست،‏ و اَبرام و ناحُور و هاران را آورد.‏» اَبرام از نوادگان سامِ خداترس بود.‏ (‏پیدایش ۱۱:‏۱۰-‏۲۴‏)‏ بر طبق پیدایش ۱۱:‏۳۱ اَبرام همراه خانوادهٔ خود در «اور کلدانیان» که در آن زمان شهری غنی واقع در شرق رودخانهٔ فرات بود می‌زیست.‏a این نکته بر ما مُبَرهَن می‌سازد که او چادرنشین بزرگ نشده بود بلکه زادگاه وی شهری بود با بسیاری امکانات رفاهی.‏ در بازار شهر اور مایحتاج زندگی بوفور یافت می‌شد و حاشیهٔ خیابان‌های شهر را خانه‌های بزرگ چهارده‌اطاقه با سیستم لوله‌کشی داخلی احاطه کرده بودند.‏

۴.‏ الف)‏ شهر اور برای پرستندگان خدای حقیقی چه مشکلاتی به وجود می‌آورد؟‏ ب)‏ اَبرام چگونه به یَهُوَه ایمان آورد؟‏

^۴ اور با تمام امکانات رفاهی‌اش،‏ مشکلاتی برای کسانی که خواهان پرستش خدای حقیقی بودند فراهم می‌کرد.‏ شهر غرق در بت‌پرستی و خرافات بود.‏ ساختار و چهرهٔ شهر اور تحت تأثیر برج زیگورات که برای گرامیداشت نانا،‏ الٰههٔ ماه،‏ بنا شده بود قرار داشت.‏ بی‌شک دیگران و حتّی خویشاوندان ابرام او را زیر فشار قرار می‌دادند که تن به چنین عبادات گناه‌آلودی بدهد.‏ طبق روایات یهودی پدر اَبرام،‏ تارَح نیز بت‌ساز بوده است.‏ (‏یوشَع ۲۴:‏۲،‏ ۱۴،‏ ۱۵‏)‏ به هر حال آنچه که مسلّم است،‏ اَبرام در مناسک پرستش کاذب شرکت نمی‌جسته است.‏ سام،‏ جدّ اَبرام در آن زمان هنوز در حیات بود و بی‌شک معارف خویش در خصوص خدای حقیقی را با وی در میان می‌گذاشت.‏ بدین گونه اَبرام نه به نانا،‏ بلکه به یَهُوَه ایمان آورد!‏ —‏ غَلاطیان ۳:‏۶‏.‏

آزمایش ایمان

۵.‏ وقتی اَبرام هنوز در اور بود خدا چه فرمان و وعده‌ای به او داد؟‏

^۵ بزودی ایمان اَبرام آزموده می‌شد.‏ خدا به وی ظاهر شد و فرمود:‏ «از ولایت خود،‏ و از مولد خویش و از خانهٔ پدر خود بسوی زمینی که به تو نشان دهم بیرون شو،‏ و از تو امّتی عظیم پیدا کنم و تو را برکت دهم،‏ و نام تو را بزرگ سازم،‏ و تو برکت خواهی بود.‏ و برکت دهم به آنانی که تو را مبارک خوانند،‏ و لعنت کنم به آنکه تو را ملعون خواند.‏ و از تو جمیع قبایل جهان برکت خواهند یافت.‏» —‏ پیدایش ۱۲:‏۱-‏۳‏.‏

۶.‏ چرا ترک اور برای اَبرام مستلزم ایمانی قوی بود؟‏

^۶ اَبرام سالخورده بود و اولادی نداشت.‏ پس چگونه از او «امّتی عظیم» به وجود می‌آمد؟‏ و اصلاً آن سرزمینی که قرار بود به آن برود کجا بود؟‏ در آن موقع خدا به این جزئیات اشاره نکرد.‏ از این رو،‏ ترک اور و رفاهیّات آن شهر مستلزم ایمانی قوی بود.‏ کتاب «خانواده،‏ مهر و کتاب مقدّس» (‏انگل‍.‏)‏ در مورد دوران باستان چنین می‌گوید:‏ «سخت‌ترین تنبیه برای عضوی از خانواده که خطا یا جرمی بزرگ مرتکب شده بود اخراج و محروم ساختن وی از ‹عضویّت› خانواده بود.‏ .‏ .‏ .‏ به همین سبب برای ابراهیم اطاعت از فرمان الٰهی و ترک موطن و خویشاوندانش،‏ نشانگر اطاعتی بی‌چون‌وچرا و فوق‌العاده و توکّلش به خدا بود.‏»‏

۷.‏ امروزه مسیحیان با چه آزمایشاتی مشابه آزمایشات اَبرام روبرو می‌باشند؟‏

^۷ امروزه ما مسیحیان نیز ممکن است با آزمایشات مشابهی روبرو شویم.‏ چه بسا همچون اَبرام تحت فشار قرار گیریم تا امور مادّی را بر امور تئوکراتیک ارجح دهیم.‏ (‏۱یوحنّا ۲:‏۱۶‏)‏ ممکن است با مخالفت اعضای بی‌ایمان خانواده‌مان،‏ منجمله اخراج‌شدگان که احتمالاً سعی دارند ما را به معاشرت‌های ناسالم وسوسه کنند روبرو باشیم.‏ (‏متّیٰ ۱۰:‏۳۴-‏۳۶؛‏ ۱قُرِنتیان ۵:‏۱۱-‏۱۳؛‏ ۱۵:‏۳۳‏)‏ بدین ترتیب اَبرام نمونه‌ای نیکو برای ما قرار داد.‏ او به دوستی با خدا بیش از هر چیز دیگری حتّی روابط خویشاوندی اولویّت می‌داد.‏ وی نمی‌دانست وعده‌های خدا دقیقاً چگونه،‏ چه موقع،‏ و در کجا به تحقّق می‌رسند.‏ با این احوال،‏ مایل بود زندگی خود را بر شالودهٔ وعده‌های الٰهی بنا کند.‏ چه نمونهٔ تشویق‌آمیزی!‏ باشد که ما نیز همواره به ملکوت اولویّت دهیم.‏ —‏ متّیٰ ۶:‏۳۳‏.‏

۸.‏ ایمان اَبرام چه تأثیری بر خویشاوندان نزدیک وی گذاشت،‏ و مسیحیان از اَبرام چه می‌آموزند؟‏

^۸ آیا خویشاوندان نزدیک اَبرام نیز ایمان آوردند؟‏ ظاهراً ایمان و اعتقاد راسخ اَبرام تأثیر بسزایی بر آنان گذاشت،‏ زیرا سارای،‏ همسر اَبرام همچنین لوط،‏ برادرزادهٔ یتیم وی بر آن شدند تا از فرمان الٰهی اطاعت کرده اور را ترک کنند.‏ بعدها ناحُور،‏ برادر اَبرام،‏ و شماری چند از خویشاوندان وی نیز به حَرّان نقل مکان کردند و به پرستش یَهُوَه پرداختند.‏ (‏پیدایش ۲۴:‏۱-‏۴،‏ ۱۰،‏ ۳۱؛‏ ۲۷:‏۴۳؛‏ ۲۹:‏۴،‏ ۵‏)‏ حتّی تارَح،‏ پدر اَبرام نیز موافقت کرد تا با پسر خود زندگی کند.‏ به همین خاطر است که کتاب مقدّس راجع به سفر ایشان به کنعان از تارَح تلویحاً به عنوان رئیس خانواده یاد می‌کند.‏ (‏پیدایش ۱۱:‏۳۱‏)‏ ما هم چنانچه با درایت به خویشاوندان خود شهادت دهیم ممکن است به موفقیّت‌هایی نایل شویم .‏

۹.‏ اَبرام پیش از سفر خود می‌بایست چه تدارکاتی را می‌دید،‏ و چرا مستلزم ازخودگذشتگی بود؟‏

^۹ اَبرام پیش از سفر خود می‌بایست کارهای زیادی انجام می‌داد؛‏ اموال و املاک خود را به فروش می‌رساند و چادر،‏ شتر،‏ خوراک،‏ و ابزار لازم را خریداری می‌کرد.‏ مسلّماً چنین شتابان بار سفر بستن با ضرر مالی همراه می‌بود،‏ امّا اطاعت از یَهُوَه او را خرسند می‌ساخت.‏ روزی که تمام تدارکات سفر دیده شد و کاروان ابراهیم در بیرون دیوارهای شهر اور آمادهٔ سفر بود بی‌شک روزی بسیار مهم و تاریخی بوده است.‏ کاروان در امتداد انحنای رود فرات راه شمال غربی را در پیش گرفت.‏ پس از هفته‌ها و پیمودن مسافت ۱۰۰۰ کیلومتر به حَرّان شهری در ناحیهٔ شمالی بین‌النهرین که در زُمرهٔ کاروانسراهای مهم محسوب می‌شد رسید.‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ الف)‏ ابراهیم احتمالاً به چه دلیل برای مدّتی در حَرّان ماند؟‏ ب)‏ چه چیزی مسیحیانی را که از والدین سالخوردهٔ خود نگهداری می‌کنند دلگرمی می‌دهد؟‏

^۱۰ اَبرام احتمالاً با نظر به ضعف و کهولت پدرش،‏ تارَح،‏ در حَرّان مسکن گزید.‏ (‏لاویان ۱۹:‏۳۲‏)‏ امروزه نیز بسیاری از مسیحیان این امکان را می‌یابند که از والدین سالخورده یا مریض خود نگهداری کنند.‏ برخی حتّی مجبور می‌شوند برای این منظور تغییراتی در برنامهٔ زندگی خود به وجود آورند.‏ اینان می‌توانند اطمینان داشته باشند که ازخودگذشتگی‌شان «در حضور خدا نیکو و پسندیده است.‏» —‏ ۱تیموتاؤس ۵:‏۴‏.‏

^۱۱ سال‌ها سپری شد.‏ «مدّت زندگانی تارَح،‏ دویست و پنج سال بود،‏ و تارَح در حَرّان مرد.‏» مسلّماً داغ فوت پدر،‏ اَبرام را عزادار ساخته بود،‏ امّا پس از دوران عزاداری بلافاصله رخت سفر بست.‏ «اَبرام هفتاد و پنج ساله بود،‏ هنگامی که از حَرّان بیرون آمد.‏ و اَبرام زن خود سارای،‏ و برادرزادهٔ خود لوط،‏ و همهٔ اموال اندوختهٔ خود را با اشخاصی که در حَرّان پیدا کرده بودند،‏ برداشته،‏ به عزیمت زمین کنعان بیرون شدند» —‏ پیدایش ۱۱:‏۳۲؛‏ ۱۲:‏۴،‏ ۵‏.‏

۱۲.‏ اَبرام طی اقامتش در حَرّان چه می‌کرد؟‏

^۱۲ جالب توجه است که اَبرام طی اقامتش در حَرّان ‹اموالی اندوخته بود.‏› وی اگرچه هنگام عزیمتش از اور متحمّل ضررهایی شد،‏ لیکن هنگام ترک حَرّان مردی دولتمند بود.‏ واضح است که خدا او را برکت داده بود.‏ (‏جامعه ۵:‏۱۹‏)‏ البتّه خدا به همهٔ پرستندگان خود وعدهٔ اموال و دارایی نداده است،‏ امّا به وعدهٔ خود در خصوص رفع نیازهای کسانی که ‹خانه یا برادران یا خواهران› خود را به جهت ملکوت ترک می‌کنند وفا خواهد کرد.‏ (‏مَرقُس ۱۰:‏۲۹،‏ ۳۰‏)‏ اَبرام همچنین در حَرّان ‹اشخاص› یعنی شمار زیادی خادم پیدا کرده بود.‏ در ترگوم اورشلیم که ترجمه‌ای تفسیری به زبان کلدانی از متون عبرانی کتاب مقدّس می‌باشد آمده است که اَبرام ‹تبلیغ مذهبی می‌کرد.‏› (‏پیدایش ۱۸:‏۱۹‏)‏ آیا ایمانت تو را نیز برمی‌انگیزد تا به همسایگان،‏ همکاران،‏ و همکلاسی‌هایت بشارت دهی؟‏ اَبرام،‏ طی اقامت خود در حَرّان،‏ فرمان خدا را فراموش نکرد و از وقت خود به نحو ثمربخشی استفاده نمود.‏ امّا هنگامی که دوران اقامت اَبرام در حَرّان به سر آمد،‏ «چنانکه خداوند بدو فرموده بود،‏ روانه شد.‏» —‏ پیدایش ۱۲:‏۴‏.‏

عبور از فرات

۱۳.‏ اَبرام در چه تاریخی از رودخانهٔ فرات عبور کرد،‏ و اهمیّت این موضوع در چیست؟‏

^۱۳ بار دیگر اَبرام می‌بایست راهی سفر می‌شد.‏ کاروان حَرّان را پشت سر گذاشت و به سوی غرب حدود ۹۰ کیلومتر پیش رفت.‏ احتمالاً اتراقگاه اَبرام در کرانهٔ فرات همان محلّی بود که در طرف دیگر آن در دوران باستان مرکز بازرگانی کَرْکَمیش قرار داشت.‏ آن یکی از نقاط اصلی برای عبور کاروان‌ها از رودخانه به شمار می‌رفت.‏b در چه تاریخی کاروان اَبرام از رودخانه عبور کرد؟‏ طبق کتاب مقدّس در ۱۴ نیسان سال ۱۵۱۳ ق.‏د.‏م.‏ یعنی درست ۴۳۰ سال قبل از خروج یهودیان از مصر.‏ در خروج ۱۲:‏۴۱ آمده است:‏ «بعد از انقضای چهار صد و سی سال در همان روز به وقوع پیوست که جمیع لشکرهای خدا از زمین مصر بیرون رفتند.‏» احتمالاً عهد ابراهیمی در ۱۴ نیسان سال ۱۹۴۳ ق.‏ د.‏ م،‏ زمانی که اَبرام مطیعانه از رودخانهٔ فرات عبور کرد به مورد اجرا قرار گرفت.‏

۱۴.‏ الف)‏ اَبرام با چشم ایمان چه چیزی را می‌توانست ببیند؟‏ ب)‏ امروزه امّت خدا از چه سعادت والاتری نسبت به اَبرام برخوردار است؟‏

^۱۴ اگرچه اَبرام شهری پررونق و غنی را ترک کرده بود،‏ اکنون می‌توانست «شهری با بنیاد» یعنی حکومتی عادل بر بشر را در ذهن خود تجسّم کند.‏ (‏عبرانیان ۱۱:‏۱۰‏)‏ آری،‏ اَبرام با همان اطلاعات مختصر شروع به درک طرحی از مقصود الٰهی در خصوص بازخرید بشر فانی کرد.‏ امروزه،‏ ما در مقایسه با اَبرام از سعادت درک عمیق‌تری از مقاصد خدا برخورداریم.‏ (‏امثال ۴:‏۱۸‏)‏ آن ‹شهر› یا حکومت ملکوتی که اَبرام امید آمدن آن را داشت اکنون واقعیّت یافته و از سال ۱۹۱۴ در آسمان برقرار شده است.‏ پس آیا نباید با اعمال خود ایمانمان را ثابت کنیم و به یَهُوَه توکّل کامل داشته باشیم؟‏

اقامتی موقت در سرزمین موعود شروع می‌شود

۱۵،‏ ۱۶.‏ الف)‏ چرا بنا نمودن مذبح برای اَبرام عملی متهوّرانه بود؟‏ ب)‏ مسیحیان امروز چگونه می‌توانند مانند اَبرام از خود شجاعت نشان دهند؟‏

^۱۵ در پیدایش ۱۲:‏۵،‏ ۶ می‌خوانیم:‏ «به زمین کنعان داخل شدند.‏ و اَبرام در زمین می‌گشت تا مکان شِکیم تا بلوطستان موره.‏» شِکیم در ۵۰ کیلومتری شمال اورشلیم در دره‌ای حاصلخیز واقع بود،‏ و با این که «در آنوقت کنعانیان در آن زمین بودند» از آن به عنوان «بهشت سرزمین موعود» یاد شده است.‏ کنعانیان مردمی منحرف و فاسد بودند و اَبرام می‌بایست سخت می‌کوشید تا خانوادهٔ خود را از تأثیرات فاسد ایشان محافظت کند.‏ —‏ خروج ۳۴:‏۱۱-‏۱۶‏.‏

^۱۶ برای دوّمین بار ‏«خداوند بر اَبرام ظاهر شده،‏ گفت:‏ ‹به ذریّت تو این زمین را می‌بخشم.‏› » چه پیام شگفت‌انگیزی!‏ اَبرام می‌بایست ایمان قوی‌ای می‌داشت تا از چیزی شاد گردد که تنها نوادگانش از آن بهره‌مند می‌شدند.‏ ولی او به شکرانهٔ آن پیام «مذبحی برای خداوند که بر وی ظاهر شد،‏ بنا نمود.‏» (‏پیدایش ۱۲:‏۷‏)‏ یک محقق کتاب مقدّس در این خصوص چنین اظهار نظر می‌کند:‏ «بنا کردن مذبحی در آن زمین در واقع عُرفی محسوب می‌شد برای تملّک بر شالودهٔ حقّی که ایمانش آن را محفوظ می‌داشت.‏» به علاوه،‏ ساختن چنین مذبحی عملی متهوّرانه بود.‏ آن مذبح بدون شک به همان صورتی ساخته شده بود که در قانون شریعت آمده است یعنی از سنگ‌هایی به شکل طبیعی و تراش‌نخورده.‏ (‏خروج ۲۰:‏۲۴،‏ ۲۵‏)‏ بدین ترتیب،‏ از حیث شکل و ظاهر با مذابحی که کنعانیان بنا می‌کردند تفاوتی فاحش داشت.‏ اَبرام با این عمل در واقع موضع قاطع خویش را به عنوان پرستندهٔ خدای حقیقی یَهُوَه در ملأ عام اعلام می‌داشت و خود را در معرض بدخواهی‌ها و احتمالاً خطرات جانی قرار می‌داد.‏ حال ما چطور؟‏ آیا بعضی از ما —‏ بویژه جوانان —‏ از این که خود را به همسایگان یا همکلاسی‌های خود پرستندهٔ یَهُوَه معرفی کنیم طفره می‌رویم؟‏ باشد که شجاعت اَبرام ما را نیز ترغیب کند تا به خادم یَهُوَه بودن افتخار کنیم!‏

۱۷.‏ اَبرام چگونه نشان داد که واعظ نام خدا است،‏ و این موضوع چه وظیفه‌ای را به یاد مسیحیان می‌آورد؟‏

^۱۷ اَبرام به هر کجا که می‌رفت به پرستش یَهُوَه اولویّت می‌داد.‏ ‹از آنجا به کوهی که بطرف شرقی بیت‌ئیل است،‏ کوچ کرده،‏ خیمهٔ خود را برپا نمود.‏ و بیت‌ئیل بطرف غربی و عای بطرف شرقی آن بود.‏ و در آنجا مذبحی برای خداوند بنا نمود و نام یَهُوَه را خواند.‏› (‏پیدایش ۱۲:‏۸‏)‏ عبارت عبری‌ای که ‹خواندن نام یَهُوَه› ترجمه شده است همچنین به معنی اعلام یا موعظهٔ نام یَهُوَه می‌باشد.‏ بدون شک اَبرام با شجاعت نام یَهُوَه را در میان همسایگان کنعانی خود اعلام می‌کرد.‏ (‏پیدایش ۱۴:‏۲۲-‏۲۴‏)‏ این کار وی وظیفهٔ مسیحی‌مان را یعنی تا آنجایی که ممکن است در میان مردم ‹به اسم او معترف شویم› یادآوری می‌کند.‏ —‏ عبرانیان ۱۳:‏۱۵؛‏ رومیان ۱۰:‏۱۰‏.‏

۱۸.‏ رابطهٔ اَبرام با سکنهٔ کنعان چگونه بود؟‏

^۱۸ اَبرام مدّت محدودی در هر مکان اسکان گزید.‏ او «با توقفهای پی در پی به سمت جنوب کنعان کوچ کرد» یعنی به ناحیهٔ نیمه‌بیابانی و خشک جنوب کوه‌های یهودا که به نِگِب معروف بود.‏ (‏پیدایش ۱۲:‏۹ ترجمهٔ تفسیری‏)‏ اَبرام و خانواده‌اش در خِلال کوچ کردن به هر منطقهٔ جدیدی که پا می‌گذاشتند خود را به عنوان پرستندگان یَهُوَه تثبیت و به عموم ‹اقرار می‌کردند که بر روی زمین،‏ بیگانه و غریب می‌باشند.‏› (‏عبرانیان ۱۱:‏۱۳‏)‏ در عین حال سعی می‌کردند زیاد به همسایگان بت‌پرست خود نزدیک نشوند.‏ مسیحیان امروز نیز می‌باید ‹از این جهان نباشند.‏› (‏یوحنّا ۱۷:‏۱۶‏)‏ ما نیز در ضمن اینکه با همسایگان و همکاران خود با مهربانی و حفظ ادب برخورد می‌کنیم مواظبیم تا تحت تأثیر رفتاری که انعکاس روح این دنیای بیگانه با خداست قرار نگیریم.‏ —‏ اَفَسُسیان ۲:‏۲،‏ ۳‏.‏

۱۹.‏ الف)‏ زندگی چادرنشینی چه دشواری‌هایی برای اَبرام و سارای به همراه داشت؟‏ ب)‏ چه چیزی در انتظار اَبرام بود؟‏

^۱۹ بی‌شک عادت کردن به زندگی سخت چادرنشینی برای اَبرام و سارای آسان نبوده است.‏ آنان به جای آن که در بازارهای پررونق شهر اور مواد غذایی خریداری کنند می‌بایست از فرآورده‌هایی که از رمه‌هایشان به دست می‌آوردند تغذیه می‌کردند؛‏ و به جای به سر بردن در خانه‌ای محکم می‌بایست در چادر به سر می‌بردند.‏ (‏عبرانیان ۱۱:‏۹‏)‏ اَبرام در طی روز کارهای بسیاری چون رسیدگی به رمه‌ها و سرپرستی خادمانش را بر عهده داشت.‏ سارای نیز مسلّماً عهده‌دار کارهایی بود که به طور سُنتی به دست زنان صورت می‌گرفت؛‏ همچون ورزیدن خمیر،‏ پختن نان،‏ ریستن پشم،‏ و دوختن لباس.‏ (‏پیدایش ۱۸:‏۶،‏ ۷؛‏ ۲پادشاهان ۲۳:‏۷؛‏ امثال ۳۱:‏۱۹؛‏ حِزْقِیال ۱۳:‏۱۸‏)‏ هنوز آزمایشات دیگری در پیش بود.‏ بزودی اَبرام و اهل خانه‌اش با موقعیّتی روبرو می‌شدند که زندگی‌شان را به مخاطره می‌انداخت!‏ آیا ایمان اَبرام آنقدر قوی می‌بود که بتواند بر آن مشکلات غلبه یابد؟‏

‏[پاورقی‌ها]‏

آیا توجه کردی؟‏

‏•‏ چرا اَبرام ‹پدر همهٔ [کسانی] که ایمان می‌آورند› خوانده شد؟‏

‏•‏ چرا ترک اورِ کلدانیان برای اَبرام مستلزم ایمانی قوی بود؟‏

‏•‏ اَبرام چگونه نشان داد که به پرستش یَهُوَه اولویّت می‌دهد؟‏

‏[نقشه در صفحهٔ ۱۰]‏

برای دیدن شکل صحیح به نشریه رجوع شود)‏

سفرهای ابراهیم

اور

حَرّان

کَرْکَمیش

کنعان

دریای بزرگ

‏[سطر اعتبار]‏

Est. and Survey of Israel (‏Near Eastern History)‏ Based on a map copyrighted by Pictorial Archive

‏[تصویر در صفحهٔ ۹]‏

اَبرام می‌بایست ایمانی قوی می‌داشت که شهر اور را با تمام امکانات رفاهی آن ترک کند

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۲]‏

اَبرام و اهل خانه‌اش با زندگی چادرنشینی به عموم ‹اقرار کردند که بر روی زمین،‏ بیگانه و غریب می‌باشند›‏