آیا ایمانی همچون ایمان ابراهیم داری؟‏

‏«چون پسر انسان آید،‏ آیا ایمان را بر زمین خواهد یافت؟‏»‏‏—‏لوقا ۱۸:‏۸‏.‏

۱.‏ چرا حفظ ایمانی استوار در روزگار ما کاری دشوار است؟‏

حفظ ایمانی استوار در دنیای امروز کار آسانی نیست.‏ دنیا فشار سختی بر مسیحیان وارد می‌آورد تا توجه آنان را از موضوعات روحانی منحرف سازد.‏ (‏لوقا ۲۱:‏۳۴؛‏ ۱یوحنا ۲:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ بسیاری از آنان باید در مقابل جنگها،‏ فجایع،‏ بیماریهای گوناگون و یا گرسنگی تاب آورند.‏ (‏لوقا ۲۱:‏۱۰،‏ ۱۱‏)‏ در برخی از کشورها،‏ به دلیل تسلط فرهنگ شدید غیرمذهبی،‏ افرادی که مطابق ایمانشان زندگی می‌کنند،‏ نامعقول یا حتی متعصب شمرده می‌شوند.‏ علاوه بر آن،‏ بسیاری از مسیحیان به دلیل ایمانشان مورد آزار و اذیّت قرار می‌گیرند.‏ (‏متی ۲۴:‏۹‏)‏ پرسشی که عیسی حدود ۲۰۰۰ سال قبل مطرح ساخت،‏ مطمئناً بجاست،‏ او سؤال کرد:‏ «چون پسر انسان آید،‏ آیا ایمان را بر زمین خواهد یافت؟‏»—‏لوقا ۱۸:‏۸‏.‏

۲.‏ الف)‏ چرا داشتن ایمانی قوی برای یک مسیحی امری حیاتی است؟‏ ب)‏ ایمان چه کسی را می‌توان سرمشق قرار داد؟‏

^۲ واقعیت امر این است که برای موفقیت در زندگی کنونی و دریافت زندگی جاودانی موعود در آینده،‏ داشتن ایمانی استوار حیاتی است.‏ پولس رسول در حالیکه از سخنان یَهُوَه خطاب به حَبَقُّوق نقل قول می‌کرد نوشت:‏ «عادل به ایمان زیست خواهد نمود و اگر مرتّد شود نفس من با وی خوش نخواهد شد .‏ .‏ .‏ بدون ایمان تحصیل رضامندی او محال است.‏» (‏عبرانیان ۱۰:‏۳۸–‏۱۱:‏۶؛‏ حبقوق ۲:‏۴‏)‏ پولس به تیموتاؤس گفت:‏ «جنگ نیکوی ایمان را بکن و بدست آور آن حیات جاودانی را که برای آن دعوت شدی.‏» (‏۱تیموتاؤس ۶:‏۱۲‏)‏ چگونه می‌توان صاحب ایمانی تزلزل‌ناپذیر شد؟‏ برای پاسخگویی به این پرسش،‏ بهتر است به مردی نظر افکنیم که با وجود آنکه حدود ۴۰۰۰ سال پیش می‌زیست،‏ هنوز ایمان وی در میان سه دین اصلی دنیا یعنی اسلام،‏ یهودیت و مسیحیت بشدّت مورد احترام است.‏ نام او ابراهیم است.‏ چرا ایمان این مرد اینقدر جالب توجه است؟‏ آیا ما نیز می‌توانیم امروزه مانند او باشیم؟‏

اطاعت از امر خدا

۳،‏ ۴.‏ چرا تارَح خانوادهٔ خود را از اُور به حَران برد؟‏

^۳ در همان صفحات نخستین کتاب مقدس سخن از ابراهیم (‏که در ابتدا ابرام خوانده می‌شد)‏ به میان آمده است.‏ در پیدایش ۱۱:‏۲۶‏،‏ می‌خوانیم:‏ «تارح .‏ .‏ .‏ اَبرام و ناحور و هاران را آورد.‏» تارَح با خانوادهٔ خود در شهر کلدانی اُور،‏ که شهری پررونق در جنوب بین‌النهرین بود،‏ زندگی می‌کرد.‏ اما آنها در آنجا نماندند.‏ «تارح پسر خود ابرام،‏ و نوادهٔ خود لوط،‏ پسر هاران،‏ و عروس خود سارای [سارَه]،‏ زوجهٔ پسرش ابرام را برداشته،‏ با ایشان از اور کلدانیان بیرون شدند تا به ارض کنعان بروند،‏ و به حران رسیده،‏ در آنجا توقف نمودند.‏» (‏پیدایش ۱۱:‏۳۱‏)‏ برادر ابراهیم،‏ ناحُور،‏ نیز به همراه خانواده‌اش به حَران آمد.‏ (‏پیدایش ۲۴:‏۱۰،‏ ۱۵؛‏ ۲۸:‏۱،‏ ۲؛‏ ۲۹:‏۴‏)‏ اما چرا تارَح از شهر پررونق اُور به شهر دوردست حَران نقل مکان کرد؟‏

^۴ حدود ۲۰۰۰ سال پس از روزگار ابراهیم،‏ مرد باایمانی به نام استیفان،‏ در حالیکه در مقابل سَنهِدرین یهودیان سخن می‌گفت،‏ علت این نقل مکان غیرعادی خانوادهٔ تارَح را توضیح داد.‏ او گفت:‏ «خدای ذوالجلال بر پدر ما ابراهیم ظاهر شد وقتی که در جزیره [یا بین‌النهرین] بود قبل از توقّفش در حرّان.‏ و بدو گفت:‏ ‹از وطن خود و خویشانت بیرون شده،‏ به زمینی که تو را نشان دهم برو.‏› پس از دیار کلدانیان روانه شده،‏ در حرّان درنگ نمود.‏» (‏اعمال ۷:‏۲-‏۴‏)‏ تارَح به فرمانی که یَهُوَه به ابراهیم داد گردن نهاد،‏ و همراه خانوادهٔ نزدیک خود به حَران کوچ کرد.‏

۵.‏ ابراهیم پس از مرگ پدرش به کجا رفت؟‏ چرا؟‏

^۵ خانوادهٔ تارَح در شهر جدید خود سکنی گزیدند.‏ سالها بعد وقتی که ابراهیم از ‹ولایت خود› سخن می‌گفت،‏ منظورش سرزمین حَران بود نه شهر اُور.‏ (‏پیدایش ۲۴:‏۴‏)‏ با این حال،‏ حَران محل اقامت دائمی ابراهیم نشد.‏ به گفتهٔ استیفان،‏ «بعد از وفات [پدر ابراهیم،‏ خدا] او را کوچ داد به سوی این زمین که شما الآن در آن ساکن می‌باشید.‏» (‏اعمال ۷:‏۴‏)‏ ابراهیم به پیروی از امر یَهُوَه،‏ به همراه لُوط،‏ از فرات عبور کرده به سرزمین کنعان وارد شد.‏a

۶.‏ یَهُوَه چه وعده‌ای به ابراهیم داد؟‏

^۶ چرا یَهُوَه باعث شد که ابراهیم به کنعان نقل مکان کند؟‏ علت این امر مقاصدی بود که یَهُوَه برای آن مرد باایمان در نظر داشت.‏ یَهُوَه به ابراهیم گفته بود:‏ «از ولایت خود،‏ و از مولد خویش و از خانهٔ پدر خود بسوی زمینی که به تو نشان دهم بیرون شو،‏ و از تو امتی عظیم پیدا کنم و تو را برکت دهم،‏ و نام تو را بزرگ سازم،‏ و تو برکت خواهی بود.‏ و برکت دهم به آنانی که تو را مبارک خوانند،‏ و لعنت کنم به آنکه تو را ملعون خواند.‏ و از تو جمیع قبایل جهان برکت خواهند یافت.‏» (‏پیدایش ۱۲:‏۱-‏۳‏)‏ ابراهیم پدر ملتی عظیم می‌شد که مورد حمایت یَهُوَه بوده و به سرزمین کنعان دست می‌یافت.‏ چه وعدهٔ فوق‌العاده‌ای!‏ اما ابراهیم برای به میراث بردن این سرزمین باید تغییراتی بنیادی در زندگی خود بوجود می‌آورد.‏

۷.‏ ابراهیم برای آنکه وعدهٔ یَهُوَه را به میراث ببرد،‏ چه تغییراتی باید در زندگی خود می‌داد؟‏

^۷ هنگامی که ابراهیم اُور را ترک کرد،‏ شهری پررونق و به احتمال زیاد خانوادهٔ گستردهٔ پدرش را ترک گفت،‏ که با توجه به دوران پدرسالاریی که آنها در آن بسر می‌بردند منابع مهم امنیت و آسایش بشمار می‌رفتند.‏ هنگامی که حَران را ترک کرد،‏ از اهل خانهٔ پدری،‏ منجمله خانوادهٔ برادر خود ناحُور،‏ جدا شد و به سرزمینی ناشناخته کوچ کرد.‏ در سرزمین کنعان نیز در پی کسب امنیتی که در داخل دیوارهای شهرها حکمفرما بود برنیامد.‏ چرا؟‏ زیرا اندکی پس از ورود ابراهیم به آن سرزمین،‏ یَهُوَه به او گفت:‏ «برخیز و در طول و عرض زمین گردش کن زیرا که آن را به تو خواهم داد.‏» (‏پیدایش ۱۳:‏۱۷‏)‏ ابراهیمِ ۷۵ ساله و سارَهٔ ۶۵ ساله،‏ این فرامین را اجرا کردند.‏ «به ایمان در زمین وعده مثل زمین بیگانه غربت پذیرفت و در خیمه‌ها .‏ .‏ .‏ مسکن نمود.‏»—‏عبرانیان ۱۱:‏۹؛‏ پیدایش ۱۲:‏۴‏.‏

ایمانی همچون ایمان ابراهیم در زمان ما

۸.‏ با توجه به نمونه‌ای که ابراهیم و دیگر شاهدان باستانی بجای گذاشتند،‏ ما باید چه چیزی را در خود پرورش دهیم؟‏

^۸ نام ابراهیم و خانواده‌اش در کتاب عبرانیان باب ۱۱‏،‏ در میان «ابر» عظیم «شاهدان [پیش از مسیحیت]» برده شده است.‏ پولس،‏ با اشاره به ایمان این خادمان نخستین خدا،‏ مسیحیان را تشویق می‌کند که ‹هر بار گران و گناهی [یا بی‌ایمانی] را که ما را سخت می‌پیچد دور بکنند.‏› (‏عبرانیان ۱۲:‏۱‏)‏ بی‌ایمانی می‌تواند ما را ‹سخت بپیچد.‏› اما در روزگار پولس و همینطور دوران ما،‏ مسیحیان واقعی توانسته‌اند ایمانی قوی در خود بپرورانند که با ایمان ابراهیم و خادمان باستانی دیگر برابری می‌کند.‏ پولس در مورد خود و دیگر مسیحیان می‌گوید:‏ «ما از مُرتّدان نیستیم تا هلاک شویم،‏ بلکه از ایمانداران تا جان خود را دریابیم.‏»—‏عبرانیان ۱۰:‏۳۹‏.‏

۹،‏ ۱۰.‏ چه گواهی بر این امر وجود دارد که بسیاری امروز نیز از ایمانی همچون ایمان ابراهیم برخوردارند؟‏

^۹ درست است که دنیا از روزگار ابراهیم تاکنون تغییرات فراوانی کرده است،‏ اما با این حال،‏ ما هنوز به «خدای ابراهیم» خدمت می‌کنیم و در او تغییری صورت نگرفته است.‏ (‏اعمال ۳:‏۱۳؛‏ ملاکی ۳:‏۶‏)‏ یَهُوَه امروز نیز درست مانند روزگار ابراهیم شایستهٔ پرستش است.‏ (‏مکاشفه ۴:‏۱۱‏)‏ بسیاری خود را کاملاً به یَهُوَه وقف می‌کنند،‏ و همچون ابراهیم،‏ تغییرات لازم را در زندگی‌شان بوجود می‌آورند تا مطابق ارادهٔ خدا عمل کنند.‏ سال پیش،‏ ۰۹۲‏,‏۳۱۶ نفر «به نام پدر و پسر و روح‌القدس» در آب تعمید یافتند و بدین ترتیب وقف خود را به عموم نشان دادند.‏—‏متی ۲۸:‏۱۹‏،‏ انجیل شریف.‏

^۱۰ بسیاری از این مسیحیان نوپا برای آنکه خود را به خدا وقف کنند مجبور نبودند راهی کشورهای دوردست شوند.‏ با این حال،‏ بسیاری از آنها از لحاظ روحانی راه درازی را پیمودند.‏ به عنوان مثال،‏ در موریس،‏ زنی به نام اِلزی به کار جادوگری اشتغال داشت.‏ همه از او می‌ترسیدند.‏ در همین حال،‏ یک پیشگام ویژه ترتیب مطالعهٔ کتاب مقدس را با دختر الزی داد،‏ و همین راه را برای الزی باز کرد تا ‹از ظلمت به سوی نور برگردد.‏› (‏اعمال ۲۶:‏۱۸‏)‏ الزی با مشاهدهٔ علاقهٔ دخترش،‏ موافقت کرد که به مطالعهٔ کتاب من از داستانهای کتاب مقدس بپردازد‏.‏ او در هفته سه جلسهٔ مطالعه داشت،‏ زیرا مرتباً نیازمند تشویق بود.‏ اَعمال جادوگری او برایش سعادت به همراه نیاورده بودند،‏ و مشکلات خصوصی فراوانی گریبانگیرش بود.‏ اما سرانجام،‏ موفق شد راه طولانی مابین دیوپرستی تا پرستش حقیقی را بپیماید.‏ هنگامی که مردم از او می‌خواستند برایشان جادوگری کند،‏ به آنها پاسخ می‌داد که فقط یَهُوَه می‌تواند آنها را از پلیدی حفظ کند.‏ الزی حالا یک شاهد تعمیدیافته است،‏ و ۱۴ نفر از افراد خانواده و آشنایانش نیز حقیقت را پذیرفته‌اند.‏

۱۱.‏ کسانی که خود را به یَهُوَه وقف می‌کنند،‏ مایل به انجام چه اصلاحاتی در زندگی خود هستند؟‏

^۱۱ اغلب کسانی که سال پیش تعمید یافتند نیازی نداشتند که چنین تغییرات بزرگی در خود بوجود آورند.‏ اما همگی آنها از لحاظ روحانی از مرگ به زندگی رسیده‌اند.‏ (‏افسسیان ۲:‏۱‏)‏ با اینکه هنوز جسماً در دنیا بسر می‌برند،‏ اما دیگر جزیی از آن نیستند.‏ (‏یوحنا ۱۷:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ آنها نیز مانند مسیحیان مسح‌شده که ‹وطنشان در آسمان است›،‏ در این دنیا همچون «غریبان و بیگانگان» بسر می‌برند.‏ (‏فیلپیان ۳:‏۲۰؛‏ ۱پطرس ۲:‏۱۱‏)‏ آنها زندگی خود را با معیارهای خدا هماهنگ ساخته‌اند،‏ و انگیزهٔ اصلی آنها در این کار محبت‌شان به خدا و همنوع‌شان است.‏ (‏متی ۲۲:‏۳۷-‏۳۹‏)‏ آنها در پی اهداف خودخواهانه و مادی نیستند،‏ و نیازی نمی‌بینند که در این دنیا آرزوهای شخصی خود را برآورده سازند.‏ بلکه،‏ چشم انتظار ‹آسمانهای جدید و زمین جدید› موعود هستند «که در آنها عدالت ساکن خواهد بود.‏›—‏۲پطرس ۳:‏۱۳؛‏ ۲قرنتیان ۴:‏۱۸‏.‏

۱۲.‏ چه فعالیتی در سال پیش گواه آن است که عیسی در طی حضور خود «ایمان را بر زمین» یافته است؟‏

^۱۲ وقتی که ابراهیم به کنعان نقل مکان کرد،‏ او و خانواده‌اش تنها بوده و فقط از پشتیبانی و حمایت یَهُوَه برخوردار بودند.‏ اما ۰۹۲‏,‏۳۱۶ نفر مسیحیانی که بتازگی تعمید یافته‌اند ابداً تنها نیستند.‏ درست است،‏ یَهُوَه همانطور که با روح خود از ابراهیم پشتیبانی و حمایت کرد از آنها نیز می‌کند.‏ (‏امثال ۱۸:‏۱۰‏)‏ ولی،‏ حمایت او از طریق «قومی» پرشور و بین‌المللی صورت می‌گیرد که تعداد آنها امروزه از جمعیت برخی از ملتهای دنیا بیشتر است.‏ (‏اشعیا ۶۶:‏۸‏)‏ سال گذشته،‏ ۶۵۰‏,‏۸۸۸‏,‏۵ از اعضای این قوم یا ملت،‏ با همسایگان خود در مورد وعده‌های خدا صحبت کردند و بدین ترتیب ایمان فعال خود را نشان دادند.‏ (‏مرقس ۱۳:‏۱۰‏)‏ آنها ۷۰۸‏,‏۶۶۶‏,‏۱۸۶‏,‏۱ ساعت را که رقم حیرت‌انگیزی است،‏ صرف این کار یعنی جستجوی افراد علاقمند کردند.‏ در نتیجه،‏ تعداد ۸۵۲‏,‏۳۰۲‏,‏۴ مطالعهٔ کتاب مقدس با کسانی که مایلند ایمان را در خود پرورش دهند،‏ انجام شده است.‏ جلوهٔ دیگری از غیرت این «قوم» را می‌توان در ۷۸۱‏,‏۶۹۸ نفر از آنها دید که بصورت تمام‌وقت یا برای یک ماه یا بیشتر،‏ در خدمت پیشگامی شرکت کردند.‏ جزئیات مربوط به فعالیتهای شاهدان یَهُوَه در سال گذشته،‏ در صفحه‌های ۲۲ تا ۲۵ آمده است.‏ این گزارش چشمگیر پاسخی است مثبت و زنده به این پرسش عیسی که «چون پسر انسان آید،‏ آیا ایمان را بر زمین خواهد یافت؟‏»‏

باایمان حتی تحت آزمایش

۱۳،‏ ۱۴.‏ برخی از دشواری‌هایی را که ابراهیم و خانواده‌اش در کنعان با آنها روبرو بودند،‏ توصیف کن.‏

^۱۳ وضعیت ابراهیم و اهل خانه‌اش در کنعان غالباً با دشواری همراه بود.‏ حداقل یکبار خشکسالی سختی روی داد که او را واداشت تا از کنعان به مصر کوچ کند.‏ علاوه بر آن،‏ حاکمان مصر و جِرار (‏در نزدیکی غَزَه)‏ هر دو در پی آن برآمدند تا زن ابراهیم،‏ سارَه،‏ را از آنِ خود سازند.‏ (‏پیدایش ۱۲:‏۱۰-‏۲۰؛‏ ۲۰:‏۱-‏۱۸‏)‏ برخوردهایی نیز بین چوپانان ابراهیم و چوپانان لوط درگرفت که باعث شد این دو خانواده از یکدیگر جدا شوند.‏ ابراهیم با از خودگذشتگی حق انتخاب زمین را به لُوط سپرد،‏ و لُوط تصمیم گرفت در ناحیهٔ اردن،‏ که در حاصلخیزی و زیبایی همچون عدن بود،‏ ساکن شود.‏—‏پیدایش ۱۳:‏۵-‏۱۳‏.‏

^۱۴ پس از آن،‏ لُوط درگیر جنگی شد که بین پادشاه سرزمین دوردست عیلام و متحدانش از یک سو و پادشاهان پنج شهر واقع در وادی سَدّیم،‏ از سوی دیگر درگرفت.‏ پادشاهان بیگانه بر پادشاهان محلی غلبه یافتند و غنیمت فراوانی به چنگ آوردند که شامل لُوط و اموالش نیز می‌شد.‏ هنگامی که این خبر به گوش ابراهیم رسید،‏ بی‌باکانه پادشاهان بیگانه را تعقیب کرد و لُوط و اهل خانه‌اش،‏ همینطور اموال پادشاهان محلی را از آنان پس گرفت.‏ (‏پیدایش ۱۴:‏⁠۱-‏۱۶‏)‏ اما رویداد خطرناک‌تری در کنعان در کمین لوط بود.‏ به دلیل نامعلومی،‏ وی با وجود بدنامی اخلاقی سَدُوم،‏ در آن شهر اقامت گزید.‏b (‏۲پطرس ۲:‏۶-‏۸‏)‏ وقتی که دو فرشته به او هشدار دادند که این شهر نابود خواهد شد،‏ به همراه زن و دخترانش از آنجا گریخت.‏ اما،‏ همسرش دستورات دقیقی را که فرشته‌ها به آنان داده بودند نادیده گرفت و در نتیجه در زیر نمک مدفون شد.‏ کار لوط بدانجا رسیده بود که به همراه دو دخترش مدتی در غاری واقع در صوغر بسر بردند.‏ (‏پیدایش ۱۹:‏۱-‏۳۰‏)‏ این وقایع بطور حتم موجب پریشانی شدید ابراهیم شده بودند،‏ بخصوص که لُوط به عنوان یکی از اهالی خانواده‌اش همراه او به کنعان آمده بود.‏

۱۵.‏ ابراهیم با وجود مشکلات زندگی چادرنشینی آنهم در سرزمینی بیگانه،‏ بی‌تردید از چه افکار منفیی اجتناب می‌کرد؟‏

^۱۵ آیا هیچگاه به ذهن ابراهیم خطور کرد که او و لُوط باید در شهر اُور و در کنار خانوادهٔ گستردهٔ پدرش و یا در حَران در کنار برادرش،‏ ناحُور در امنیت باقی می‌ماندند؟‏ آیا او هیچگاه آرزو می‌کرد که شاید بتواند بجای زندگی در چادر،‏ به شهری حصاردار پناه ببرد و در آنجا سکنی گزیند؟‏ آیا در حالیکه سرگردان در سرزمینی بیگانه بسر می‌برد،‏ به عاقلانه بودن فداکاری‌هایش شک کرد؟‏ پولس رسول در مورد ابراهیم و خانواده‌اش اظهار داشت:‏ «اگر جایی را که از آن بیرون آمدند،‏ بخاطر می‌آوردند،‏ هرآینه فرصت می‌داشتند که (‏بدآنجا)‏ برگردند.‏» ‏(‏عبرانیان ۱۱:‏۱۵‏)‏ با این همه،‏ بدانجا بازنگشتند.‏ با وجود سختی‌ها،‏ در همانجا که خواستِ یَهُوَه بود باقی ماندند.‏

تحمل و بردباری در دوران ما

۱۶،‏ ۱۷.‏ الف)‏ بسیاری از مسیحیان،‏ امروزه با چه مشکلاتی روبرو هستند؟‏ ب)‏ مسیحیان چه طرزفکر مثبتی دارند؟‏ چرا؟‏

^۱۶ تحمل و بردباری مشابهی را می‌توان در میان مسیحیان امروز نیز مشاهده کرد.‏ با اینکه خدمت به خدا برای مسیحیان حقیقی سرچشمهٔ شادی عظیمی است،‏ اما زندگی در این روزهای آخر نیز برای آنها آسان نیست.‏ آنها با وجود اینکه در بهشتی روحانی بسر می‌برند،‏ اما با همان فشارهای اقتصادی روبرو هستند که همسایگانشان با آنها دست به گریبانند.‏ (‏اشعیا ۱۱:‏۶-‏۹‏)‏ بسیاری از آنها بی‌گناه،‏ قربانی جنگهای بین ملتها می‌شوند،‏ و سطح زندگی برخی دیگر بدون آنکه تقصیری از آنها سر زده باشد،‏ تا حد فقر شدید نزول کرده است.‏ علاوه بر آن،‏ بدلیل آنکه به اقلیتی غیرمحبوب تعلق دارند با مشکلات دیگری روبرو هستند.‏ در بسیاری از کشورها بشارت را در حالی موعظه می‌کنند که با بی‌علاقگی و بی‌اعتنایی خردکنندهٔ مردم مواجه هستند.‏ در برخی کشورهای دیگر با حملات فریبکارانه‌ای روبرو می‌شوند و عده‌ای «به نام قانون هر نوع ظلمی را مرتکب می‌شوند» و «بی‌گناهان را به مرگ محکوم می‌کنند.‏» (‏مزمور ۹۴:‏۲۰،‏ ۲۱‏،‏ ترجمهٔ تفسیری‏)‏ حتی در کشورهایی که مسیحیان مورد حمله قرار ندارند و برخی آنان را به دلیل معیارهای والایشان تقدیر می‌کنند،‏ باز هم مسیحیان حقیقی فرق بین خود را با هم‌مدرسه‌ای‌ها و همکارانشان حس می‌کنند،‏ همانطور که ابراهیم حس می‌کرد،‏ زیرا در حالیکه اغلب مردم پیرامون او در شهرها زندگی می‌کردند،‏ او چادرنشین بود.‏ بله،‏ کار آسانی نیست که در دنیا زندگی کنیم ولی جزیی از آن نباشیم.‏—‏یوحنا ۱۷:‏۱۴‏.‏

^۱۷ آیا حال از اینکه خود را به خدا وقف کرده‌ایم پشیمانیم؟‏ آیا آرزو می‌کنیم که کاش ما نیز مانند دیگران جزیی از دنیا باقی مانده بودیم؟‏ آیا از فداکاری‌هایی که در راه خدمت یَهُوَه انجام داده‌ایم متأسفیم؟‏ به هیچ وجه!‏ بلکه بجای آنکه افسوس گذشته را بخوریم،‏ می‌دانیم که هر گونه فداکاری امروز ما در مقابل برکات حال و آینده ارزشی ندارد.‏ (‏لوقا ۹:‏۶۲؛‏ فیلپیان ۳:‏۸‏)‏ وانگهی،‏ آیا مردم دنیا سعادتمندند؟‏ حقیقت امر آن است که بسیاری از آنها هنوز در جستجوی راه‌حل‌هایی هستند که ما بدانها رسیده‌ایم.‏ ما به راهنمایی خدا که در کتاب مقدس آمده است عمل می‌کنیم،‏ ولی آنها نمی‌کنند و به همین سبب گرفتار دردسر می‌شوند.‏ (‏مزمور ۱۱۹:‏۱۰۵‏)‏ و بسیاری از آنها در آرزوی معاشرت مسیحی و دوستی‌های دلچسبی هستند که ما و هم‌ایمانانمان از آنها برخورداریم.‏—‏مزمور ۱۳۳:‏۱؛‏ کولسیان ۳:‏۱۴‏.‏

۱۸.‏ هنگامی که مسیحیان همچون ابراهیم از خود شهامت نشان می‌دهند،‏ در نهایت چه حاصل می‌شود؟‏

^۱۸ درست است که ما نیز برخی اوقات باید همچون ابراهیم هنگام تعقیب اسیرکنندگان لوط،‏ از خود شهامت نشان دهیم.‏ اما اگر چنین کنیم یَهُوَه نتیجهٔ کارمان را برکت خواهد داد.‏ بعنوان مثال،‏ در ایرلند شمالی بدلیل خشونت‌های فرقه‌ای،‏ تنفر عمیقی ریشه دوانده است،‏ و نشان دادن بی‌طرفی جرأت می‌خواهد.‏ با این حال مسیحیان باایمان از سخنان یَهُوَه به یوشع پیروی کرده‌اند:‏ «قوی و دلیر باش،‏ مترس و هراسان مباش زیرا در هر جا که بروی یَهُوَه خدای تو،‏ با تو است.‏» (‏یوشع ۱:‏۹؛‏ مزمور ۲۷:‏۱۴‏)‏ ایستادگی بی‌باکانهٔ آنها در طی سالها،‏ احترام دیگران را جلب کرده است،‏ و در نتیجه امروز می‌توانند در همهٔ مناطق آن کشور آزادانه به موعظه بپردازند.‏

۱۹.‏ چه کاری مسیحیان را سعادتمند می‌سازد،‏ و اگر با اطمینان به راهنمایی‌های یَهُوَه عمل کنند چه نتیجه‌ای خواهند گرفت؟‏

^۱۹ اگر در همهٔ موارد،‏ از راهنمایی‌های یَهُوَه پیروی کنیم،‏ به هیچ وجه نباید تردید داشته باشیم که این کار ما سرانجام باعث جلال وی شده و در درازمدت به نفع خودمان خواهد بود.‏ با وجود دشواری‌ها و فداکاری‌ها،‏ کاری بهتر از خدمت به یَهُوَه وجود ندارد،‏ خدمتی که به ما امکان معاشرت با برادران مسیحی‌مان را می‌دهد و همینطور چشم‌اندازی مطمئن از آیندهٔ بی‌پایانی که وعدهٔ خداست،‏ پیش روی‌مان قرار می‌دهد.‏

‏[پاورقی‌ها]‏

آیا بخاطر داری؟‏

◻ چرا داشتن ایمانی استوار امری اساسی است؟‏

◻ ابراهیم چگونه نشان داد که ایمانی استوار دارد؟‏

◻ وقف شخص چگونه با تغییراتی در زندگی وی همراه است؟‏

◻ چرا علی‌رغم دشواری‌های گوناگون از خدمت به یَهُوَه خشنودیم؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۷]‏

ابراهیم حاضر بود که تغییرات بزرگی در زندگی خود بوجود آورد تا بتواند وارث وعده شود

‏[تصاویر در صفحهٔ ۱۹]‏

از شواهد امر چنین برمی‌آید که عیسی در طی حضور خود «ایمان را بر زمین» یافته است