یوسف غافل از همه جا،‏ نزد برادرانش رفت.‏ او بی‌شک امید داشت که بتواند با صلح و دوستی جویای احوالشان شود.‏ اما برادرانش به طرف او حمله‌ور شدند،‏ با خشونت ردای مخصوصش را از برش کندند،‏ او را به طرف چاهی خشک کشیدند و به داخل آن انداختند.‏ یوسف پس از آن که از شوک روحی و جسمی‌ای که به او وارد شده بود،‏ بیرون آمد،‏ به‌سختی بر پاهای خود ایستاد.‏ واضح بود که نمی‌تواند به‌تنهایی از آن چاه بیرون بیاید.‏ از قعر چاه،‏ او تنها دایره‌ای کوچک از آسمان را می‌دید و صدای برادرانش را نیز دیگر به‌سختی می‌شنید.‏ یوسف فریادکنان به آنان التماس می‌کرد،‏ اما برادرانش توجهی نمی‌کردند و با سنگ‌دلی در آن نزدیکی غذا می‌خوردند.‏ آنان در غیاب رَؤبین بار دیگر تصمیم گرفتند که یوسف را به قتل برسانند،‏ اما یهودا آنان را متقاعد کرد که یوسف را به تاجرانی که از آن محل می‌گذشتند،‏ بفروشند.‏ دوتان بر سر راه تجاری‌ای بود که از مصر می‌گذشت و چیزی نگذشت که کاروان اسماعیلیان و مدیانیان از آنجا عبور کردند.‏ آنان پیش از آن که رَؤبین باز گردد،‏ معامله را تمام کردند و برادر خود را به ۲۰ سکهٔ نقره به بردگی فروختند.‏b‏—‏پیدایش ۳۷:‏۲۳-‏۲۸؛‏ ۴۲:‏۲۱‏.‏