آیا وارد آرامی خدا شده‌اید؟‏

‏«هر که داخل آرامئ او شد او نیز از اعمال خود بیارامید چنانکه خدا از اعمال خویش.‏»‏‏—‏عبرانیان ۴:‏۱۰‏.‏

۱.‏ چرا آرامش اینقدر دلپذیر است؟‏

آرامش.‏ چه واژهٔ دلنشین و خوشایندی!‏ کمتر کسی منکر آن است که حتی ذره‌ای آرامش در این دنیای پرجنب و جوش و بی‌قرار،‏ چقدر دلپذیر می‌تواند باشد.‏ تنها زندگی روزانه،‏ بدون استثناء همه را،‏ از پیر و جوان گرفته تا متأهل و مجرد،‏ خسته و بی‌رمق می‌سازد.‏ برای افراد کم‌بنیه و یا معلول،‏ روزی نیست که بی‌دغدغه به شام برسد.‏ همانطور که کتاب مقدس اظهار می‌کند:‏ «تمام خلقت تا الآن با هم در آه کشیدن و درد زه میباشند.‏» (‏ رومیان ۸:‏۲۲‏)‏ البته،‏ نباید تصور کرد شخصی که در حالِ آرامش و استراحت می‌باشد،‏ صرفاً شخص تنبلی است.‏ آرام گرفتن یا استراحت کردن یکی از نیازهای بشر است که باید برآورده شود.‏

۲.‏ یَهُوَه از چه موقع در آرامی بسر می‌برد؟‏

^۲ حتی خود یَهُوَه خدا در آرامی بسر می‌برد.‏ در سِفرِ پیدایش آمده است:‏ «آسمانها و زمین و همهٔ لشکر آنها تمام شد.‏ و در روزِ هفتم خدا از همهٔ کار خود که ساخته بود فارغ شد و در روز هفتم از همهٔ کار خود که ساخته بود آرامی گرفت.‏» «روز هفتم» در نظر یَهُوَه مفهوم خاصی داشت،‏ چرا که کلام الهامی در ادامه می‌گوید:‏ «خدا روز هفتم را مبارک خواند.‏»—‏پیدایش ۲:‏۱-‏۳‏.‏

خدا از کار خود آرامی گرفت

۳.‏ چه چیزی نمی‌تواند دلیل آرامی گرفتن یَهُوَه باشد؟‏

^۳ چرا خدا در «روز هفتم» آرامی گرفت؟‏ آرامی گرفتن وی از خستگی نبود.‏ زیرا یَهُوَه از «کثرت قوّت» و «عظمت توانائی» برخوردار است.‏ (‏ اشعیا ۴۰:‏۲۶،‏ ۲۸‏)‏ آرامی گرفتن خدا،‏ به منظور وقفه یا تنوع در کار هم نبود،‏ زیرا عیسی به ما می‌گوید:‏ «پدر من تا کنون کار میکند و من نیز کار میکنم.‏» (‏ یوحنا ۵:‏۱۶‏)‏ باید توجه داشت که «خدا روح است» و نیازها و احتیاجات روزانهٔ مخلوقات جسمی را ندارد.‏—‏یوحنا ۴:‏۲۴‏.‏

۴.‏ تفاوت «روز هفتم» و شش ‹روز› ماقبل آن در چیست؟‏

^۴ از چه راهی می‌توانیم در مورد دلیل آرامی گرفتن خدا در «روز هفتم» بینشی کسب کنیم؟‏ تنها از طریق این حقیقت که گرچه خدا از چیزهایی که طی شش ‹روز› دراز مدت آفرینش خلق کرده بود بسیار راضی بود،‏ اما فقط «روز هفتم» را مبارک خواند،‏ و فقط آن را «تقدیس» کرد.‏ فرهنگ فشردهٔ آکسفُرد «تقدیس کردن» را چنین تعریف می‌کند:‏ چیزی یا کسی را «منحصراً (‏ به یک خدا یا برای هدفی مذهبی)‏ وقف کردن یا اختصاص دادن.‏» پس،‏ اینکه یَهُوَه «روز هفتم» را مبارک خواند و تقدیس کرد،‏ نشانگر آن است که ‹آرامی گرفتن› وی باید رابطه‌ای با اراده و مقصود مقدسش داشته باشد،‏ نه با نیاز و احتیاج شخصی.‏ این رابطه چیست؟‏

۵.‏ یَهُوَه طی شش «روز» آفرینش چه چیزهایی را به راه انداخت؟‏

^۵ خدا طی شش «روزِ» آفرینش،‏ تمام چرخه‌ها و قوانینِ حاکم بر فعالیتهای زمین و چیزهای وابسته به آن را خلق کرده،‏ به راه انداخت.‏ اکنون دانشمندان می‌بینند که اینها چقدر فوق‌العاده طراحی شده‌اند.‏ خدا در اواخر «روز ششم،‏» نخستین زوج انسانی را سرشت و آن دو را در ‹باغی در عَدَنْ که بطرفِ مشرق غرس نموده بود› قرار داد.‏ سرانجام،‏ خدا در کلامی نبوی مقصودی را که برای خانوادهٔ بشری و زمین در نظر داشت،‏ اعلام کرد:‏ «بارور و کثیر شوید و زمین را پر سازید و در آن تسلّط نمائید و بر ماهیان دریا و پرندگان آسمان و همهٔ حیواناتیکه بر زمین میخزند حکومت کنید.‏»—‏پیدایش ۱:‏۲۸،‏ ۳۱؛‏ ۲:‏۸‏.‏

۶.‏ الف)‏ در پایان «روز ششم» خدا آفریده‌های خویش را به چه چشم نگریست؟‏ ب)‏ «روز هفتم» به چه معنا تقدیس شد؟‏

^۶ گزارش کتاب مقدس در مورد پایان «روز ششم» چنین می‌گوید:‏ «خدا هر چه ساخته بود دید و همانا بسیار نیکو بود.‏» (‏ پیدایش ۱:‏۳۱‏)‏ خدا از تمام چیزهایی که ساخته بود کاملاً راضی بود.‏ از این رو،‏ آرامی گرفت،‏ یعنی دیگر چیزی به آفریده‌های خود بر روی زمین نیفزود.‏ اما،‏ باغ بهشت با تمام کاملیت و جذابیتی که داشت،‏ تنها سطح کوچکی از زمین را می‌پوشاند و دو نفر بیشتر در آن نبودند.‏ از طرف دیگر،‏ زمان زیادی لازم می‌بود تا زمین و خانوادهٔ بشری به آن حدی برسند که مقصود خدا بود.‏ برای این منظور،‏ خدا «روز هفتم» را برگزید تا آنچه در طی شش ‹روز› پیش از آن آفریده بود،‏ هماهنگ با ارادهٔ مقدس او توسعه و گسترش یابد.‏ (‏ با افسسیان ۱:‏۱۱ مقایسه شود.‏)‏ هنگامی که «روز هفتم» به پایان رسد،‏ زمین تماماً به بهشت مبدل شده است و خانواده‌ای از انسانهای کامل تا ابد در آن زندگی خواهند کرد.‏ (‏ اشعیا ۴۵:‏۱۸‏)‏ «روز هفتم» در نظر گرفته یا تخصیص شد،‏ تا ارادهٔ خدا در خصوص زمین و بشر به اجرا درآید یا تحقق یابد.‏ در واقع این روز به این مفهوم «تقدیس» شد.‏

۷.‏ الف)‏ خدا به چه دلیل در «روز هفتم» آرامی گرفت؟‏ ب)‏ در پایان «روز هفتم،‏» همه چیز به چه صورت درخواهد آمد؟‏

^۷ خدا در «روز هفتم» از کار آفرینش آرامی گرفت.‏ این کار مانند آن بود که مجالی داده باشد تا آنچه به راه انداخته است مسیر مقرر را طی کند.‏ یَهُوَه یقین دارد که در پایان «روز هفتم» همه چیز درست همانطور که وی اراده کرده است خواهد بود.‏ حتی اگر مانعی بر سر راه بوده،‏ از سر راه برداشته شده است.‏ هنگامی که ارادهٔ خدا به تحقق کامل خود برسد،‏ تمام انسانهای مطیع از ثمرات آن بهره‌مند خواهند شد.‏ هیچ چیز نمی‌تواند جلوی تحقق آن را بگیرد،‏ چرا که برکت خدا بر «روز هفتم» است،‏ و او آن را «تقدیس» کرده است.‏ چه آیندهٔ باشکوهی برای انسانهای مطیع!‏

اسرائیل به آرامی خدا وارد نشد

۸.‏ چه وقت و چگونه اسرائیلیان آغاز به نگاه داشتن سَبت کردند؟‏

^۸ ترتیبات یَهُوَه به منظور کار و استراحت برای اسرائیلیان بسیار مفید واقع شد.‏ حتی پیش از آنکه شریعت در کوه سینا به اسرائیلیان داده شود،‏ خدا از طریق موسی بدیشان گفت:‏ «ببینید چونکه [یَهُوَه] سبت را بشما بخشیده است از این سبب در روز ششم نان دو روز را بشما میدهد پس هر کس در جای خود بنشیند و در روز هفتم هیچ کس از مکانش بیرون نرود.‏» نتیجه این بود که ‹قوم در هفتمین روز آرام گرفت.‏›—‏خروج ۱۶:‏۲۲-‏۳۰‏.‏

۹.‏ چرا عاقلانه است که نتیجه بگیریم اسرائیلیان از تغییری که از طریق سَبت بوجود آمد بسیار خوشنود بودند؟‏

^۹ این تدارک برای اسرائیلیانی که تازه از بردگیِ مصر آزاد شده بودند،‏ بسیار تازگی داشت.‏ اگرچه مصریان و نیز ملتهای دیگر در اندازه‌گیری زمان از واحدهای بین پنج تا ده روز استفاده می‌کردند،‏ ولی خیلی بعید به نظر می‌رسد که به برده‌های اسرائیلی حق یک روز استراحت را داده باشند.‏ (‏ با خروج ۵:‏۱-‏۹ مقایسه شود.‏)‏ پس عاقلانه است که نتیجه بگیریم،‏ مردم اسرائیل این تغییر برنامه را با جان و دل پذیرفتند.‏ در واقع آنان به جای آنکه شرایط سَبت را همچون قید و بند و یا باری سنگین تلقی کنند،‏ باید از نگاه داشتن آن خوشحال می‌بودند.‏ همین بود که بعدها خدا به اسرائیلیان گفت که سَبت به یاد ایشان می‌آورد که در مصر برده بودند و از آن آزاد شدند.‏—‏تثنیه ۵:‏۱۵‏.‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ الف)‏ در صورتی که اسرائیلیان مطیع می‌بودند،‏ انتظار چه موهبتی را می‌توانستند داشته باشند؟‏ ب)‏ چرا اسرائیلیان به آرامی خدا وارد نشدند؟‏

^۱۰ اگر اسرائیلیانی که همراه موسی از مصر بیرون آمده بودند مطیع می‌بودند،‏ این موهبت نصیبشان می‌شد که به زمین موعودی که ‹به شیر و شهد جاری بود› قدم بگذارند.‏ (‏ خروج ۳:‏۸‏)‏ ایشان می‌توانستند در آن سرزمین از آرامیی واقعی برخوردار شوند،‏ نه تنها در روز سَبت،‏ بلکه در تمام روزهای زندگی خویش.‏ (‏ تثنیه ۱۲:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ اما اسرائیلیان چنین نکردند.‏ پولس رسول در مورد ایشان گفت:‏ «پس کِه بودند که شنیدند و خشم او را جنبش دادند؟‏ آیا تمام آن گروه نبودند که بواسطهٔ موسی از مصر بیرون آمدند؟‏ و به کِه تا مدّت چهل سال خشمگین میبود؟‏ آیا نه بآ‌ن عاصیانیکه بدنهای ایشان در صحرا ریخته شد؟‏ و دربارهٔ کهِ قسم خورد که بآ‌رامئ من داخل نخواهند شد مگر آنانیرا که اطاعت نکردند؟‏ پس دانستیم که بسبب بی‌ایمانی نتوانستند داخل شوند.‏»—‏عبرانیان ۳:‏۱۶-‏۱۹‏.‏

^۱۱ چه درس عبرتی برای ما !‏ آن نسل به دلیل نداشتن ایمان به یَهُوَه از آرامیی که وی بدیشان وعده داده بود بی‌بهره ماندند.‏ و به جای آن اجسادشان در صحرا پوسید.‏ این خویشاوندان ابراهیم به این موضوع پی‌نبرده بودند که در به انجام رسیدن ارادهٔ خدا،‏ یعنی برکت یافتن جمیع امتهای روی زمین،‏ با وی همکاری نزدیک دارند.‏ (‏ پیدایش ۱۷:‏۷،‏ ۸؛‏ ۲۲:‏۱۸‏)‏ آنها به جای آنکه هماهنگ با ارادهٔ الهی عمل کنند،‏ تمام فکر و ذکرشان برآورده ساختن نیازهای مادی و خودخواهانهٔ خویش بود.‏ باشد که چنین رفتاری هیچگاه از ما سر نزند!‏—‏۱قرنتیان ۱۰:‏۶،‏ ۱۰‏.‏

آرامی باقی می‌ماند

۱۲.‏ برای مسیحیان قرن اول چه امیدی به قوت خود باقی بود،‏ و چگونه می‌توانستند به آن دست پیدا کنند؟‏

^۱۲ پولس پس از صحبت در مورد اسرائیلیانی که به دلیل بی‌ایمانیشان به سرزمین موعود وارد نشدند،‏ هم‌ایمانان خود را مخاطب قرار داد.‏ در عبرانیان ۴:‏۱-‏۵ او آنان را خاطرجمع کرد که «وعدهٔ دخول در آرامئ [خدا] باقی میباشد.‏» پولس آنان را ترغیب کرد که به این «بشارت» ایمان بورزند،‏ زیرا کسی که ‹ایمان آورد داخل آن آرامی میگردد.‏› در اینجا منظور پولس استراحت بدنی در روز سَبت نبود،‏ چرا که فدیهٔ قربانی عیسی شریعت را برچیده بود.‏ (‏ کولسیان ۲:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ پولس به نقل از پیدایش ۲:‏۲ و مزمور ۹۵:‏۱۱‏،‏ مسیحیان یهودی‌نژاد را تشویق و ترغیب می‌کرد تا به آرامی خدا وارد شوند.‏

۱۳.‏ چرا پولس به نقل از مزمور ۹۵‏،‏ نظر خوانندگان خود را به واژهٔ «امروز» جلب کرد؟‏

^۱۳ برای مسیحیان یهودی‌نژاد امکان ورود به آرامی خدا همچون مژده و «بشارت» بود،‏ همانطور که برای اسرائیلیان پیش از ایشان سَبت حکم «بشارت» را داشت.‏ از این رو،‏ پولس هم‌ایمانان خود را برآن داشت تا مرتکب اشتباه اسرائیلیان در بیابان نشوند.‏ پولس آیه‌ای را نقل کرد که ما آن را به مزمور ۹۵:‏۷،‏ ۸ می‌شناسیم.‏ اگرچه از آرامی گرفتن خدا در کار آفرینش زمان زیادی می‌گذشت،‏ پولس نظر خوانندگان خود را به واژهٔ «امروز» جلب کرد.‏ (‏ عبرانیان ۴:‏۶،‏ ۷‏)‏ منظور پولس چه بود؟‏ منظور وی این بود که «روز هفتم» که خدا در آن اجازه داده بود تا مقصودش در مورد زمین و بشر به طور کامل جامه عمل بپوشد،‏ هنوز ادامه داشت.‏ پس،‏ برای هم‌ایمانان مسیحیش ضرورت داشت تا هماهنگ با این مقصود کار کنند،‏ و در پی مقاصد خودخواهانهٔ خود نباشند.‏ پولس دوباره به آنان چنین اخطار داد:‏ «دل خود را سخت مسازید.‏»‏

۱۴.‏ پولس چگونه نشان داد که «آرامی» خدا هنوز باقی است؟‏

^۱۴ علاوه بر اینها،‏ پولس نشان داد که وعدهٔ «آرامی» صرفاً این نبود که تحت فرمان یوشع در سرزمین موعود بسر برند.‏ (‏ یوشع ۲۱:‏۴۴‏)‏ پولس به تأکید گفت:‏ «اگر یوشع ایشانرا آرامی داده بود،‏ [خدا] بعد از آن [آرامی] دیگر را ذکر نمیکرد.‏» پولس به همین منظور اضافه کرد:‏ «برای قوم خدا آرامئ سبت باقی میماند.‏» (‏ عبرانیان ۴:‏۸،‏ ۹‏)‏ این «آرامئ سبت» چیست؟‏

وارد شدن به آرامی خدا

۱۵،‏ ۱۶.‏ الف)‏ مفهوم «آرامئ سبت» چیست؟‏ ب)‏ مفهوم اینکه باید از ‹اعمال خود بیارامیم› چیست؟‏

^۱۵ عبارت «آرامئ سبت» از واژهٔ یونانیی ترجمه شده است که به معنی «سَبت گرفتن» است.‏ (‏ کینگ‌دام اینتِرلینیِر‏)‏ پرفسور ویلیام لِین اظهار می‌کند:‏ «معنی ویژهٔ این عبارت به دلیل توسعه و بسط یافتن مقررات سَبت در یهودیت،‏ مبنی بر آیات خروج ۲۰:‏۸-‏۱۰ که آرامش و ستایش را در یک قالب می‌گذارد بود.‏ .‏ .‏ .‏ این عبارت به جنبهٔ خاصی از جشن و شادی اشاره می‌کند که در ستایش و پرستش خدا ابراز می‌شد.‏» پس،‏ آرامیی که وعده داده شده است،‏ صرفاً به معنی فراغت از کار نیست.‏ آرامی تغییری است که در خلال آن،‏ شخص از کاری خسته‌کننده و بی‌هدف،‏ به خدمتی شادی‌آور که خدا را با آن گرامی می‌دارد می‌پردازد.‏

^۱۶ این مطلب در این کلام پولس نیز قابل مشاهده است:‏ «هر که داخل آرامئ او شد او نیز از اعمال خود بیارامید چنانکه خدا از اعمال خویش.‏» (‏ عبرانیان ۴:‏۱۰‏)‏ دلیل آرامی گرفتن خدا در روز هفتم آفرینش،‏ خستگی نبود.‏ بلکه،‏ دست کشیدن وی از کار آفرینش زمین بدین منظور بود که اجازه دهد کار دست خویش توسعه و گسترش یابد و در جهت ستایش و گرامی داشتن وی به کمالِ شکوه و جلال برسد.‏ ما مخلوقات خدا نیز می‌باید داخل آرامی وی شویم.‏ ما باید از ‹اعمال خود بیارامیم،‏› به این معنی که از تلاش برای درستکار جلوه دادن خود نزد خدا به منظور نجات دست برداریم.‏ به جای آن،‏ باید ایمان داشته باشیم که تنها فدیهٔ قربانی عیسی مسیح نجات ما را میسر خواهد ساخت و همه چیز را دوباره با مقصود خدا هماهنگ خواهد گرداند.‏—‏افسسیان ۱:‏۸-‏۱۴؛‏ کولسیان ۱:‏۱۹،‏۲۰‏.‏

کلام خدا مقتدر است

۱۷.‏ از کدام عمل اسرائیل جسمانی باید اجتناب کنیم؟‏

^۱۷ اسرائیلیان به دلیل نافرمانی و بی‌ایمانی وارد آرامی خدا نشدند.‏ پولس مسیحیان یهودی‌نژاد را چنین ترغیب کرد:‏ «پس جدّ و جهد بکنیم تا بآ‌ن آرامی داخل شویم مبادا کسی در آن نافرمانئ عبرت‌آمیز بیفتد.‏» (‏ عبرانیان ۴:‏۱۱‏)‏ اکثر یهودیان قرن اول به عیسی ایمان نورزیدند،‏ و بسیاری از آنان هنگامی که سیستم یهودی در سال ۷۰ د.‏م.‏ به پایان رسید،‏ متحمل سختیهای بسیار شدند.‏ چقدر مهم است که ما به وعده‌های کلام خدا ایمان داشته باشیم!‏

۱۸.‏ الف)‏ پولس چه دلایلی برای ایمان ورزیدن به کلام خدا ارائه داد؟‏ ب)‏ چگونه کلام خدا «برنده‌تر است از هر شمشیر دودَم»؟‏

^۱۸ برای ایمان ورزیدن به کلام خدا دلایلی موجه وجود دارد.‏ پولس نوشت:‏ «زیرا کلام خدا زنده و مقتدر و برنده‌تر است از هر شمشیر دودَم و فرورونده تا جدا کند نَفْس و روح و مفاصل و مغز را و ممیّز افکار و نیّتهای قلب است.‏» (‏ عبرانیان ۴:‏۱۲‏)‏ آری،‏ کلام یا پیغام خدا،‏ «برنده‌تر است از هر شمشیر دودَم.‏» مسیحیان یهودی‌نژاد باید آنچه را که بر اجدادشان گذشت بخاطر می‌آوردند.‏ آنان داوری یَهُوَه را در خصوص نابود شدنشان در بیابان،‏ نادیده گرفتند،‏ و سعی کردند وارد سرزمین موعود شوند.‏ موسی بدیشان چنین گوشزد کرده بود:‏ «عمالیقیان و کنعانیان آنجا پیش روی شما هستند پس بشمشیر خواهید افتاد.‏» هنگامی که اسرائیلیان با سرسختی به پیش تاختند «عمالیقیان و کنعانیان که در آن کوهستان ساکن بودند فرود آمده ایشانرا زدند و تا حُرما مُنهزم ساختند.‏» (‏ اعداد ۱۴:‏۳۹-‏۴۵‏)‏ کلام یَهُوَه از هر شمشیر دودم برنده‌تر است،‏ و هر کس که عمداً آن را نادیده بگیرد باید مطمئن باشد که نتیجهٔ عمل خود را درو خواهد کرد.‏—‏غلاطیان ۶:‏۷-‏۹‏.‏

۱۹.‏ کلام خدا با چه قدرتی ‹فرو می‌رود،‏› و چرا باید وقف خویش را به خدا ادا نماییم؟‏

^۱۹ آری،‏ کلام خدا با چنان قدرتی ‹فرو می‌رود که جدا می‌کند نَفْس و روح و مفاصل و مغز [استخوان] را›!‏ کلام خدا در فکر و انگیزهٔ شخص نفوذ می‌کند،‏ و به طور مجازی تا مغز استخوان،‏ یعنی عمیقترین قسمت آن،‏ فرو می‌رود!‏ هرچند،‏ اسرائیلیانی که از بردگی مصریان آزاد شده بودند موافقت کردند که شریعت را نگاه دارند،‏ ولی یَهُوَه از دل قدرناشناس ایشان نسبت به ترتیبات و مقرراتی که وضع کرده بود،‏ خبر داشت.‏ (‏ مزمور ۹۵:‏۷-‏۱۱‏)‏ آنان به جای آنکه ارادهٔ وی را بجا آورند،‏ فکر و ذکرشان ارضای نیازهای جسمانی خویش بود.‏ از این رو،‏ آنان به آرامی خدا وارد نشدند،‏ و اجسادشان در بیابان پوسید.‏ این باید برای ما درس عبرتی باشد،‏ چرا که «هیچ خلقت از نظر [خدا] مخفی نیست بلکه همه چیز در چشمان او که کار ما با وی است برهنه و منکشف میباشد.‏» (‏ عبرانیان ۴:‏۱۳‏)‏ پس بیاییم،‏ وقف خویش را به یَهُوَه ادا نماییم،‏ تا مبادا «هلاک شویم.‏»—‏عبرانیان ۱۰:‏۳۹‏.‏

۲۰.‏ چه چیزی در انتظار ما است،‏ و چه باید بکنیم تا به آرامی خدا وارد شویم؟‏

^۲۰ هرچند هنوز در «روز هفتم،‏» یعنی در روز آرامی خدا،‏ هستیم،‏ اما یَهُوَه حتی در روز آرامی خود،‏ هوشیارانه متوجه به انجام رساندن مقصود خود در خصوص زمین و بشر می‌باشد.‏ بزودی،‏ پادشاه مسیحایی،‏ عیسی مسیح،‏ وارد عمل می‌شود و زمین را از تمام مخالفان اراده و خواست خدا،‏ منجمله شیطان ابلیس،‏ پاک می‌کند.‏ طی پادشاهی هزاره،‏ عیسی و ۰۰۰‏,‏۱۴۴ همکار وی زمین و بشر را به حالتی در خواهند آورد که مقصود خدا می‌باشد.‏ (‏ مکاشفه ۱۴:‏۱؛‏ ۲۰:‏۱-‏۶‏)‏ اکنون زمان آن رسیده است که ثابت کنیم زندگی ما بر حول محور ارادهٔ خدا در چرخش است.‏ بجای آنکه سعی کنیم خود را نزد خدا درستکار جلوه دهیم و یا به منافع شخصی خود بپردازیم،‏ وقت آن است که ‹به آرامی خدا داخل شویم› و با تمام وجود در جهت منافع و مصالح ملکوت خدمت کنیم.‏ با این کار و با حفظ ایمان خود به پدر آسمانیمان،‏ یَهُوَه،‏ این موهبت نصیبمان خواهد شد که از فواید آرامی خدا،‏ اکنون و تا ابد بهره‌مند شویم.‏

می‌توانی توضیح دهی؟‏

◻ خدا به چه منظور در «روز هفتم» آرامی گرفت؟‏

◻ اسرائیلیان از چه آرامیی می‌توانستند برخوردار شوند،‏ اما چرا نتوانستند به آن وارد شوند؟‏

◻ برای وارد شدن به آرامی خدا چه باید بکنیم؟‏

◻ کلام خدا به چه معنا زنده،‏ مقتدر،‏ و از هر شمشیر دودم برنده‌تر است؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۲،‏ ۱۳]‏

گرچه اسرائیلیان سَبت را نگاه می‌داشتند،‏ وارد آرامی خدا نشدند.‏ می‌دانی چرا؟‏