کار چوپانی برای داود خالی از خطر نبود.‏ او در میان همین تپه‌ها،‏ با شیر و خرس روبرو شد که می‌خواستند گوسفندان را از گله دور سازند.‏a این نوجوان دلیر،‏ به دنبال این حیوانات وحشی رفت،‏ آنان را کشت و گوسفندانش را از چنگ آنان نجات داد.‏ (‏۱سموئیل ۱۷:‏۳۴-‏۳۶‏)‏ شاید در این دوره از زندگی‌اش بود که او در استفاده از فلاخن (‏وسیله‌ای برای پرتاب قلوه‌سنگ)‏ مهارت یافت.‏ در منطقهٔ بنیامین که از شهر و دیارش فاصلهٔ چندانی نداشت،‏ جنگجویانی ماهر بودند که می‌توانستند ‹با فلاخن نشانه گیرند و خطا نکنند.‏› نشانه‌گیری داود نیز دقیق بود و دست کمی از آنان نداشت.‏ —‏ داوران ۲۰:‏۱۴-‏۱۶‏،‏ مژده برای عصر جدید؛‏ ۱سموئیل ۱۷:‏۴۹‏.‏