بدی را مغلوب ساز
اَبِیشای، سرداری اسرائیلی، با شنیدن دشنامهای مردی بنیامینی و شِمْعی نام، خشمش افروخته شده، به داوود پادشاه گفت: «چرا این سگ مرده، آقایم پادشاه را دشنام دهد؟ مستدعی آنکه بروم و سرش را از تن جدا کنم.»—۲سموئیل ۱۶:۵-۹.
اَبِیشای نشان داد که تسلیم فلسفه و استدلالی شده است که در جامعهٔ امروز نیز بوفور مشاهده می‌شود—اینکه جواب آتش را فقط باید با آتش داد. آری، اَبِیشای می‌خواست شِمْعی را به دلیل بی‌احترامیهایش به داوود تنبیه کند.
عکس‌العمل داوود چه بود؟ داوود اَبِیشای را از این کار منع کرد، و گفت: «او را بگذارید که دشنام دهد.» داوود با تواضع بسیار در مقابل وسوسهٔ انتقام کشیدن مقاومت نمود و به تهمتهای بی پایه و اساس شمعی وقعی نگذاشت. داوود داوری را به دست یَهُوَه سپرد.—۲سموئیل ۱۶:۱۰-۱۳.
پس از آنکه داوود از شورش نافرجام پسرش جان سالم به در برد و دوباره بر تخت سلطنت نشست، شمعی در زمرهٔ نخستین کسانی بود که از داوود طلب بخشایش کرد. باز اَبِیشای در صدد برآمد شمعی را به قتل برساند، و داوود دوباره او را منع نمود.—۲سموئیل ۱۹:۱۵-۲۳.
رفتار داوود در این قضایا تجسمی از رفتار مسیح بود. پطرس رسول در مورد مسیح گفت: «چون او را دشنام می‌دادند، دشنام پس نمی‌داد . . . بلکه خویشتن را به داور عادل تسلیم کرد.»—۱پطرس ۲:۲۳.
امروزه نیز به مسیحیان گوشزد می‌شود که همواره ‹فروتن بوده، بدی بعوض بدی ندهند.› ( ۱پطرس ۳:۸، ۹) آری، ما نیز می‌توانیم با گام برداشتن در طریق داوود و عیسی مسیح، ‹بدی را به نیکویی مغلوب سازیم.›—رومیان ۱۲:۱۷-۲۱.