۲۰

چه نوع زندگیی می‌خواهید؟‏

اگر کسی از شما بپرسد،‏ ‹چگونه می‌توانم در حال حاضر سعادتمند باشم؟‏› پاسخ شما چه خواهد بود؟‏ ممکن است با اعتقاد راسخ بگویید:‏ ‹برای برخورداری از زندگی غنی،‏ سعاتمندانه و پایدار،‏ راه خدا را پیش بگیر!‏›‏

^۲ در بخشهای پیشین دیدیم که آفریدگار حقیقتاً وجود دارد،‏ و از طریق کتاب مقدس اطلاعات و سرمشقهایی را که همهٔ ما بدانها نیازمندیم ارائه می‌دهد،‏ و در حال حاضر بکار بستن کلام او امری عملی است.‏ زندگی بصورت مسیحی واقعی می‌تواند ما را برای غلبه بر مشکلاتی همچون فشار روحی و تنهایی یاری کند.‏ مراجعه به کتاب مقدس برای راهنمایی گرفتن می‌تواند ما را بر ضد مشکلات دردناکی که از باده‌گساری،‏ فحشا،‏ فریبکاری و دیگر بدیها ناشی می‌شوند محافظت کند.‏ (‏امثال ۴:‏۱۱-‏۱۳‏)‏ بکار بستن نگرش کتاب مقدس در مورد مسائل مالی،‏ رضایت بیشتر ما و ‹بدست آوردن حیات واقعی› را ممکن می‌سازد.‏ —‏ ۱تیموتاؤس ۶:‏۱۹‏،‏ ا ش‏.‏

^۳ هنگامی که به آنچه که آفریدگار می‌گوید توجه کنیم،‏ زندگی ما معنی و جهت می‌یابد.‏ درمی‌یابیم که چرا خدا اجازه داده است که شرارت و رنج وجود داشته باشند.‏ و همانطور که به وقوع پیوستن نبوتهای کتاب مقدس را در رویدادهای دوران خود مشاهده می‌کنیم،‏ درمی‌یابیم که در «ایّام آخر» این سیستم شریر چیزها بسر می‌بریم.‏ (‏۲تیموتاؤس ۳:‏۱-‏۵‏)‏ این بدان معناست که خدا بزودی همهٔ حکومتهای بشری را همراه با تاریخ سیاسی فاسد و نیروهای مسلح‌شان که از طریق مالیاتهای کمرشکن تأمین می‌شوند،‏ از میان خواهد برد.‏ (‏دانیال ۲:‏۴۴؛‏ مکاشفه ۱۶:‏۱۴،‏۱۶‏)‏ بنابراین خدا به کوششهای متوالی بشر برای حکمرانی بر زمین خاتمه خواهد داد و انسانهای باقی‌مانده را بوسیلهٔ ملکوت آسمانی خود هدایت خواهد کرد.‏ —‏ مکاشفه ۱۱:‏۱۷،‏۱۸؛‏ ۲۱:‏۱-‏۴‏.‏

آیا خواست شما نیز چنین است؟‏

^۴ اغلب ما خواهیم گفت:‏ ‹زندگی در میان مردمی بامحبت و خداترس در بهشت خارق‌العاده خواهد بود.‏› (‏اشعیا ۱۱:‏۹‏)‏ ولی برای این منظور،‏ علاقهٔ ما به عدالت و اشتیاق ما به پیروی از معیارهای خدا باید به آن حد باشد که بتواند روش کلی زندگی‌مان را در حال حاضر معین سازد.‏ (‏متی ۱۲:‏۳۴؛‏ ۱۵:‏۱۹‏)‏ آیا این خواست واقعی شماست؟‏ در این باره به یعقوب،‏ شاگرد (‏عیسی)‏،‏ الهام شد که به مسیحیان بنویسد:‏

‏«آیا نمیدانید که دوستئ دنیا دشمنئ خداست پس هر که میخواهد دوست دنیا باشد دشمن خدا گردد.‏» —‏ یعقوب ۴:‏۴‏.‏

^۵ یعقوب همچنین تأکید کرد که «پرستش صاف و بیعیب نزد خدا» مستلزم این است که ‹خود را از آلایش دنیا نگاه داریم›.‏ (‏یعقوب ۱:‏۲۷‏)‏ ما باید در تلاش انجام این کار باشیم.‏ البته،‏ از آنجایی که مسیحیان در میان فساد و خشونت دنیا،‏ طرحهای غیراخلاقی آن و سیاست و ملی‌گرایی بسر می‌برند،‏ صد درصد مصون بودن آنها کار آسانی نیست.‏ حتی وفادارترین مسیحیان نیز با آنکه سعی می‌کنند از آلوده شدن به شیوه‌های این دنیا بپرهیزند،‏ باز ممکن است بلغزند یا مرتکب اشتباه شوند.‏ به همین دلیل است که مسیحیان باید در هر چه بهتر شدن بکوشند.‏ (‏کولسیان ۳:‏۵-‏۱۰‏)‏ ولی نکته در اینجاست که ما چه می‌خواهیم‏؟‏

^۶ به عنوان مثال،‏ می‌توانیم دو مرد را که مشغول صرف شام هستند مجسم کنیم.‏ بر حسب اتفاق،‏ روی کراوات یکی از آنها کمی سس می‌ریزد.‏ دیگری کراوات خود را باز می‌کند و آن را در سس فرو می‌کند؛‏ این خواست اوست.‏ ما به کدام یک از آنها شباهت داریم؟‏ آیا با آنچه که ما را تحت تأثیر قرار می‌دهد و با انجام تصمیماتی که می‌گیریم،‏ نشان می‌دهیم که می‌خواهیم دوست دنیا باشیم؟‏ یا اینکه دوست خدا؟‏

^۷ دوستی با دنیا می‌تواند به طرق مختلف ظاهر شود.‏ بعضی اشخاص آنچنان به افراد خانواده یا همسایگان خود وابسته‌اند که با آنها در انجام کارهایی که می‌دانند در نظر خدا ناپسند است همراهی می‌کنند و شریک می‌شوند،‏ کارهایی مانند برگزاری جشنهای خلاف کتاب مقدس،‏ میگساری،‏ حرکات زننده یا ابراز تعصب نژادی.‏ (‏۱پطرس ۴:‏۳،‏۴؛‏ افسسیان ۵:‏۳-‏۵؛‏ اعمال ۱۰:‏۳۴،‏۳۵‏)‏ اگر مایل به خرسند کردن خدا باشیم،‏ کسب رضایت او باید برای ما ارزشی بیش از راضی نگاه داشتن خویشاوندانمان داشته باشد.‏ —‏ لوقا ۱۴:‏۲۶،‏۲۷؛‏ ۱۱:‏۲۳‏.‏

^۸ به همین شکل،‏ سرگرمیی که برای خود انتخاب می‌کنیم ممکن است نشانگر میل ما به دوستی با دنیا باشد.‏ نخستین مسیحیان به تماشای مسابقه‌های وحشیانهٔ گلادیاتورها یا نمایشهایی که فحشا را رواج می‌دادند نمی‌رفتند.‏ ما امروزه چگونه عمل می‌کنیم؟‏ باید در مورد سلیقهٔ خود در ورزش،‏ برنامه‌های تلویزیونی،‏ فیلمها یا خواندنیها فکر کنیم.‏ اگر می‌بینیم که ما را عادت داده‌اند تا آنچه را که خلاف توصیه‌های خداست بخواهیم‏،‏ باید در سلیقهٔ خود تجدید نظر بکنیم.‏ جذبهٔ دنیا می‌تواند حتی جوانانی را که در خانواده‌های مسیحی بزرگ شده‌اند و مسیحیانی را که مدتها کتاب مقدس را مطالعه کرده‌اند نیز تحت تأثیر قرار دهد.‏

^۹ موضوع دوستی با خدا یا دوستی با دنیا امری حیاتی است.‏ (‏۱یوحنا ۲:‏۱۵-‏۱۷‏)‏ دیگر نمی‌توانیم با یک پا در دنیا و یک پا در بیرون از آن بمانیم،‏ همان طور که شخصی که به دوراهی می‌رسد نمی‌تواند در هر دو راه قدم بردارد.‏

^۱۰ در عصر ایلیا،‏ بعضی عبرانیان تحت تأثیر پرستش بَعْل که در میان ملتهای اطراف آنها معمول بود قرار گرفته بودند.‏ با اینکه با خدای حقیقی پیوندهایی داشتند ولی به طور کامل به او وفادار نبودند.‏ ایلیا گفت که آنها ‹در میان دو فرقه می‌لنگیدند›.‏ آنان باید تصمیم می‌گرفتند که آیا می‌خواهند از یَهُوَه و راه او پیروی کنند یا نه.‏ این انتخابی حیاتی بود.‏ —‏ ۱پادشاهان ۱۸:‏۲۱-‏۴۰؛‏ تثنیه ۳۰:‏۱۹،‏۲۰‏.‏

^۱۱ نباید در تصمیم‌گیری دربارهٔ آنچه می‌خواهیم،‏ درنگ کنیم.‏ در قرن اول د.‏م.‏،‏ پطرس رسول مسیحیان را ترغیب می‌کرد تا ‹آمدن روز خدا را انتظار بکشند› که در طی آن شرارت از روی زمین برچیده خواهد شد.‏ این امر که آنها فوریت موضوع را حس می‌کردند بوسیلهٔ «هر سیرت مقدّس و دینداری» انعکاس می‌یافت،‏ که شامل اعلام مشتاقانهٔ پیام مسیحیت نیز می‌شد.‏ (‏۲پطرس ۳:‏۱۱،‏۱۲‏)‏ در حالی که بعضی مسیحیان زندگی زناشویی نمونه‌ای را می‌گذراندند،‏ دیگران مجرد باقی می‌ماندند تا بتوانند ‹توجه مداوم و بدون تشویش به خداوند› داشته باشند.‏ —‏ ۱قرنتیان ۷:‏۲۹-‏۳۵‏.‏

^۱۲ اگر طرز زندگی برای مسیحیان قرن اول امر مهمی بود،‏ پس این موضوع در حال حاضر از اهمیت بسیار بیشتری برخوردار است!‏ ما می‌توانیم مشاهده کنیم که ملکوت خدا هم‌اکنون مشغول حکمرانی در آسمان است و تا آن هنگام که خدا به وسیلهٔ مسیح ملتها را از پا درآورد و شیطان ابلیس را گرفتار سازد،‏ فقط «زمانی قلیل» مانده است.‏ (‏مکاشفه ۱۲:‏۱۲؛‏ ۱۹:‏۱۱-‏۲۰:‏۲‏)‏ پس حالا زمان آن است که تصمیم بگیریم چه نوع زندگیی می‌خواهیم.‏

نوع زندگیی که خدا فراهم خواهد آورد

^۱۳ طرز زندگی ما در حال حاضر،‏ تعیین‌کنندهٔ آن است که آیا به ما فرصت برخورداری از زندگیی که خدا در دنیای جدید فراهم خواهد آورد،‏ داده خواهد شد یا نه.‏

^۱۴ راه سادهٔ آن این است که ابتدا به نعمتهای فراوان مادی در بهشتی که دوباره برقرار خواهد شد فکر کنیم.‏ در بهشت نخستین،‏ آدم و حوا از خوراک مغذی فراوانی برخوردار بودند.‏ (‏پیدایش ۲:‏۹،‏۱۶‏)‏ به همین شکل،‏ در دنیای جدید غذای خوب و سالم به وفور وجود خواهد داشت.‏ —‏ مزمور ۷۲:‏۱۶؛‏ ۶۷:‏۶‏.‏

^۱۵ آدم و حوا از سلامتی برخوردار بودند،‏ زیرا خدا آنان را کامل آفریده بود.‏ این امر بر تضمین کتاب مقدس مبنی بر اینکه در دنیای جدید مرض و بیماری که سبب درد و اشک و اندوه می‌شوند به گذشته تعلق خواهند داشت،‏ تأکید می‌کند.‏ (‏مکاشفه ۲۱:‏۱-‏۴‏)‏ بشر به کمال جسمی خواهد رسید.‏

^۱۶ دیگر مشکلات و سپس مرگ پس از ۷۰ سال زندگی،‏ مانع راه نخواهند بود.‏ مردان و زنان قادر خواهند بود تا در زمینه‌های مختلف تحقیق کنند و بیاموزند و تجربه کسب کنند و از این کار لذت ببرند.‏ شما قادر خواهید بود که از همهٔ استعدادهای خود بهره‌مند شوید،‏ حتی استعدادهایی را پرورش خواهید داد که هیچگاه فکر نمی‌کردید که از آنها برخوردارید.‏ آشپزی،‏ خانه‌سازی،‏ آبنوس‌کاری،‏ تزیینات،‏ باغبانی،‏ نواختن سازهای موسیقی،‏ خیاطی،‏ مطالعهٔ زمینه‌های وسیعی از دانش —‏ کارهای مفید و جالب بسیار دیگری را که قادر به انجام آنها خواهید بود می‌توانید به این فهرست اضافه کنید.‏ یَهُوَه یک بار گفت:‏ «برگزیدگان من از عمل دستهای خود تمتّع خواهند بُرد.‏» —‏ اشعیا ۶۵:‏۲۲‏.‏

^۱۷ همچنین،‏ کتاب مقدس می‌گوید که در باغ عدن حیوانات از گیاهان تغذیه می‌کردند.‏ (‏پیدایش ۱:‏۳۰‏)‏ بنابراین،‏ می‌توانید چشم‌انتظار تدارکات خدا باشید که حیوانات دیگر وحشی و خطرناک نخواهند بود بلکه در صلح و آرامش با یکدیگر و با انسانها بسر خواهند برد.‏ —‏ با اشعیا ۱۱:‏۶-‏۸؛‏ ۶۵:‏۲۵؛‏ هوشع ۲:‏۱۸ مقایسه شود.‏

^۱۸ ولی کتاب مقدس همهٔ نعمتهای مادی دنیای جدید را با جزئیات آنها توصیف نمی‌کند.‏ یَهُوَه،‏ آفریدگار ما به نیازهای ما واقف است.‏ کتاب مقدس به ما در مورد خدا چنین اطمینان می‌دهد:‏ «دست خویشرا باز میکنی،‏ و آرزوی همهٔ زندگانرا سیر مینمائی.‏» —‏ مزمور ۱۴۵:‏۱۶‏.‏

^۱۹ نوشته‌های مقدس به خوبی بر این موضوع تأکید می‌کنند که رفاه یا نعمتهای مادی نیستند که در بهشتی که دوباره برقرار می‌شود مایهٔ سعادت خواهند بود،‏ بلکه چیزهای روحانی و ذهنی هستند که با خود سعادت را به همراه می‌آورند.‏ به عنوان مثال،‏ می‌توانیم در انتظار شرایطی باشیم که در اینجا توصیف شده‌اند:‏

‏«و عمل عدالتْ سلامتی و نتیجهٔ عدالتْ آرامی و اطمینان خواهد بود تا ابدالآباد.‏ و قوم من در مسکن سلامتی و در مساکنِ مطمئنّ و در منزلهای آرامی ساکن خواهند شد.‏» —‏ اشعیا ۳۲:‏۱۷،‏۱۸‏.‏

^۲۰ باید این موضوع را درک کنیم که حتی اگر از سلامتی کامل،‏ مسکن مناسب و غذای فراوان نیز برخوردار باشیم،‏ ولی اطرافمان را درگیری،‏ کشمکش،‏ حسادت و غضب فرا گرفته باشد،‏ نمی‌توانیم حقیقتاً راضی باشیم.‏ (‏امثال ۱۵:‏۱۷؛‏ ۲۱:‏۹‏)‏ با این همه،‏ کسانی که خدا به آنها اجازهٔ زندگی در بهشت آینده را می‌دهد،‏ آنانی هستند که وجداناً برای غلبه بر این ضعفهای انسانی کوشیده‌اند.‏ آنها خانوادهٔ مسیحی جهانی را تشکیل خواهند داد که ثمره‌های روح خدا را که شامل محبت،‏ صلح،‏ مهربانی و پرهیزکاری است پرورش خواهند داد.‏ (‏غلاطیان ۵:‏۱۹-‏۲۳‏)‏ آنان با خلوص نیت تلاش خواهند کرد تا شخصیتی هماهنگ با شخصیت یَهُوَه داشته باشند.‏ —‏ افسسیان ۴:‏۲۲-‏۲۴‏.‏

زندگی برای رضا و سپاس یَهُوَه

^۲۱ نعمتهای پیشگویی‌شدهٔ مادی و روحانی برای ما دلیلی است برای آن که چشم‌انتظار دنیای جدید باشیم.‏ با این حال،‏ اگر اجازه دهیم که اینها برای ما دلایل اصلی پرستش خدا و گذراندن زندگی مسیحی باشند،‏ تا حدی مانند نسل خودبین حاضر خواهیم بود که تنها در پی آنچه خود می‌خواهند و می‌توانند بدست آورند،‏ هستند.‏

^۲۲ بجای آن،‏ اشتیاق به زندگی مسیحی —‏ حالا و در آینده —‏ باید به دلیل آن باشد که خواست خدا این است.‏ باید به او اولویت بدهیم نه به خودمان.‏ عیسی طرز فکری را که بدان نیازمندیم با این گفته‌ها نشان می‌دهد:‏ «میآ‌یم .‏ .‏ .‏ تا ارادهٔ ترا ایخدا بجا آورم»،‏ و «خوراک من آنستکه خواهش فرستندهٔ خود را بعمل آورم و کار او را بانجام رسانم.‏» (‏عبرانیان ۱۰:‏۷؛‏ یوحنا ۴:‏۳۴‏)‏ قدردانی از آنچه خدا برای ما انجام داده است باید ما را وا دارد تا به او اولویت بدهیم.‏ —‏ رومیان ۵:‏۸‏.‏

^۲۳ کتاب مقدس،‏ درجهٔ اول اهمیت را به نجات و نعمتهایی که می‌توانیم دریافت کنیم نمی‌دهد،‏ بلکه به نحوی شایسته،‏ بر حقانیت نام خدا و درستی سپاسگزاری ما از او به دلیل آنچه که هست و آنچه انجام داده است،‏ تأکید دارد.‏ داوود نوشت:‏

‏«ایخدای من ای پادشاه ترا متعال میخوانم،‏ و نام ترا متبارک میگویم تا ابدالآباد.‏ خداوند عظیم است و بی‌نهایت ممدوح،‏ و عظمت او را تفتیش نتوان کرد.‏ در مجد جلیل کبریائئ تو،‏ و در کارهای عجیب تو تفکّر خواهم نمود.‏» —‏ مزمور ۱۴۵:‏۱،‏۳،‏۵‏.‏

^۲۴ اولویت دادن به خدا در زندگی و سپاسگزاری فعالانه از او،‏ در نظر عیسی و داوود شایسته بود.‏ این برای ما نیز بسیار شایسته است.‏ هنگامی که آن را با شیوهٔ زندگی عملی مسیحی مخلوط کنیم،‏ سعادت را هم در حال حاضر و هم در آیندهٔ دیرپا یافته‌ایم.‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

موضوع بحث:‏ چرا انجام کارها به شیوهٔ خدا بهترین روش یافتن سعادت است؟‏ (‏۱-‏۳)‏

چرا باید بین دوستی با دنیا و دوستی با خدا یکی را انتخاب کنیم؟‏ (‏۴-‏۶)‏

چه چیزهایی نشانگر آن است که شخص خواستار دوستی با دنیاست؟‏ (‏۷،‏ ۸)‏

این که مشخص کنیم واقعاً چه می‌خواهیم،‏ تا چه حد اهمیت دارد؟‏ (‏۹-‏۱۲)‏

خدا در دنیای جدید چه نوع زندگیی را فراهم خواهد آورد؟‏ (‏۱۳-‏۱۸)‏

چه نعمتهای مهمتری در بهشتی که دوباره برقرار می‌شود،‏ وعده داده شده‌اند؟‏ (‏۱۹،‏ ۲۰)‏

چگونه می‌توانیم سعادت واقعی را بیابیم؟‏ (‏۲۱-‏۲۴)‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۹۰]‏

وقت کافی برای پرورش و استفادهٔ کامل از استعدادهای خود