یَهُوَه شایستهٔ ستایش همهٔ ماست

‏«هَلِّلویاه!‏» —‏ مز ۱۱۱:‏۱‏.‏

۱،‏ ۲.‏ «هَلِّلویاه» به چه مفهوم است،‏ و به چه منظور در نوشته‌های مقدّس یونانی به کار رفته است؟‏

‏«هَلِّلویاه!‏»‏ این کلمه اغلب در کلیساها شنیده می‌شود.‏ برخی نیز آن را در گفتگوهای روزمره‌شان و برای تأیید گفته‌ای به کار می‌برند.‏ اما کمتر کسی است که مفهوم واقعی آن را که حاکی از تقدّس خدا و جلال اوست بداند.‏ و چه بسیارند کسانی که آن را به زبان می‌آورند ولی با شیوهٔ زندگی ناپاکی که پیشه کرده‌اند خدا را بی‌حرمت می‌سازند.‏ (‏تیط ۱:‏۱۶‏)‏ یکی از فرهنگ‌های لغت کتاب مقدّس «هَلِّلویاه» را چنین توضیح می‌دهد:‏ «این کلمه را مزمورنویسان مختلف برای فراخوانی همگان در ستایش یَهُوَه به کار برده‌اند.‏» شمار کثیری از محققین اشاره کرده‌اند که واژهٔ «هَلِّلویاه» به معنی «یاه [یَهُوَه] را بستایید» است.‏

^۲ در ترجمهٔ دنیای جدید کتاب مقدّس این واژه در مزمور ۱۱۱:‏۱ به این شکل ترجمه شده است:‏ ‏«ای انسان‌ها،‏ یاه را بستایید.‏»‏ شکل یونانی واژهٔ هَلِّلویاه چهار بار در مکاشفه ۱۹:‏۱-‏۶ در ابراز شادی برای نابودی دین کاذب به چشم می‌خورد.‏ هنگام وقوع این رویداد عظیم حقیقتاً بجاست که پرستندگان واقعی خدا در مدح او بانگ برآورند:‏ «هَلِّلویاه.‏»‏

اَعمال عظیم یَهُوَه

۳.‏ هدف اصلی ما از این که به طور مرتب گرد هم می‌آییم چیست؟‏

^۳ نگارندهٔ مزمور ۱۱۱ به نکاتی اشاره می‌کند که همهٔ ما را به حمد و ستایش یَهُوَه برانگیزد.‏ نخست می‌گوید:‏ ‏‹یَهُوَه را به تمامی دل حمد خواهم گفت،‏ در مجلس راستان و در جماعت.‏›‏ امروزه نیز شاهدان یَهُوَه در جلسات خود یَهُوَه را ستایش می‌کنند.‏ در واقع،‏ هدف اصلی از این که ما به طور مرتب در جلسات جماعت و اجتماعات بزرگ‌تری همچون کنگره‌ها گرد هم می‌آییم،‏ حمد و ستایش یَهُوَه است.‏

۴.‏ ما چگونه می‌توانیم ‹ در کارهای یَهُوَه تفتیش کنیم›؟‏

^۴ ‏‹کارهای یَهُوَه عظیم است،‏ و همگانی که به آن‌ها رغبت دارند در آن‌ها تفتیش می‌کنند.‏›‏ (‏مز ۱۱۱:‏۲‏)‏ ‹تفتیش کردن› در اینجا به چه معناست؟‏ بر اساس کتابی مرجع این آیه احتمالاً به تلاش افرادی اشاره دارد که کارهای یَهُوَه را «زمینهٔ تحقیق و مطالعات دقیق خود قرار می‌دهند.‏» یَهُوَه از آفرینش هر چیز مقصودی دارد.‏ او با قرار دادن خورشید و زمین و ماه در موقعیتی خاص نسبت به یکدیگر سبب شده است تا گرما و نور کافی به زمین برسد.‏ همچنین تناوب شب و روز،‏ فصل‌های سال و جزر و مد میسر گردد.‏

۵.‏ رشد علم بشر در مورد عالَم هستی چه موضوعی را آشکار کرده است؟‏

^۵ دانشمندان مطالب بسیاری در خصوص وضعیت زمین در منظومهٔ شمسی و در مورد مدار،‏ اندازه و جرم کرهٔ ماه کشف کرده‌اند.‏ به دلیل موقعیت این اجرام آسمانی نسبت به یکدیگر است که تغییر فصول زیبای سال امکان‌پذیر شده است.‏ محققان همچنین به نکات جالبی در مورد تنظیم دقیق نیروهای طبیعی و تعادلی که میان این نیروها در عالَم وجود دارد رسیده‌اند.‏ یک استاد علم مکانیک در مقاله‌ای تحت عنوان «طراحی دقیق عالَم هستی» نظر خود را چنین اظهار می‌دارد:‏ «بی‌دلیل نیست که بسیاری از دانشمندان در این ۳۰ سال اخیر تصادفی بودن نظام هستی را دور از ذهن قلمداد می‌کنند.‏ هر چه علم و دانش ما در مورد سیّارهٔ خاکی‌مان بیشتر می‌شود وجود طراحی هوشمند در نظرمان منطقی‌تر می‌نماید.‏»‏

۶.‏ احساس خود را در مورد خلقت انسان بیان کنید.‏

^۶ یکی دیگر از صنعت‌های دست آفریدگار،‏ بدن انسان است.‏ (‏مز ۱۳۹:‏۱۴‏)‏ یَهُوَه مغز و اعضای بدن ما را به نحوی آفریده است که بتوانیم از عهدهٔ کارهای مختلف برآییم.‏ مثلاً بسیاری از انسان‌ها توانایی صحبت کردن،‏ گوش کردن و همچنین خواندن و نوشتن را دارند که حقیقتاً خارق‌العاده است.‏ همچنین این که انسان قادر است قائم بایستد نشانگر شاهکار طراحی ساختار بدن اوست.‏ حقیقتاً طراحی بدن انسان،‏ سیستم تعادل و عملکردهای حرکتی و شیمیایی آن خارق‌العاده است.‏ اتصالات عصبی بدن از دیگر شاهکارهای خلقت است.‏ ارتباط میان مغز و اعضای حسی بسیار فراتر از پیچیده‌ترین مصنوعاتی است که دانشمندان ساخته‌اند.‏ در واقع انسان پیشرفت خود را مدیون قوای ذهنی و اعضای حسی خویش است.‏ حتی کارآمدترین مهندسان نیز قادر نیستند اهرم‌هایی به زیبایی و قابلیت انگشتان دست انسان طراحی کند.‏ از خود سؤال کنید،‏ ‹آیا خلقِ آثار هنری‌ای که ما را به حیرت وا می‌دارد بدون وجود انگشتان امکان‌پذیر می‌بود؟‏›‏

اَعمال عظیم و خصوصیات خدا

۷.‏ چرا می‌توان کتاب مقدّس را از جمله اَعمال عظیم یَهُوَه خواند؟‏

^۷ از جمله اَعمال عظیم یَهُوَه کارهای شگفت‌انگیزی است که برای بشر انجام داده و در کتاب مقدّس ثبت شده‌اند.‏ کلام خدا خود نیز شاهکاری است،‏ چرا که تمام بخش‌های آن با یکدیگر هماهنگند.‏ برخلاف کتاب‌های دیگر،‏ این کتاب «از الهام خداست و به جهت تعلیم .‏ .‏ .‏ مفید است.‏» (‏۲تیمو ۳:‏۱۶‏)‏ برای نمونه در پیدایش،‏ اوّلین کتاب نوشته‌های مقدّس چگونگی پاکسازی زمین از شرارت در روزگار نوح توصیف شده است.‏ در خروج،‏ دوّمین کتاب نوشته‌های مقدّس می‌خوانیم که چگونه یَهُوَه با آزادی قوم اسرائیل از چنگال مصریان خداوندی خود را به اثبات رساند.‏ مزمورنویس نیز با در نظر داشتن این وقایع چنین گفت:‏ ‹‏کار [یَهُوَه] جلال و کبریایی است و عدالت وی پایدار تا ابدالآباد.‏ یادگاری برای کارهای عجیب خود ساخته است.‏ یَهُوَه کریم و رحیم است.‏‏› (‏مز ۱۱۱:‏۳،‏ ۴‏)‏ آیا برای شما نیز اَعمال عظیم یَهُوَه طی اعصار مختلف و در دوران زندگی خودتان گواه «جلال و کبریایی» او نیست؟‏

۸،‏ ۹.‏ الف)‏ چه تفاوتی بین اَعمال انسان‌ها و اَعمال خداست؟‏ ب)‏ برخی از خصوصیات یَهُوَه را که برای شما باارزشند نام برید؟‏

^۸ مزمورنویس همچنین به خصوصیات بارز یَهُوَه همانند عدالت،‏ رحمت و بزرگواری او اشاره می‌کند.‏ ما به خوبی می‌دانیم که به ندرت اَعمال بشر گناهکار بر پایهٔ عدالت و انصاف است و اغلب ریشه در طمع،‏ حسادت و غرور دارد.‏ ساخت سلاح‌های بی‌رحمانه برای جنگ‌افروزی و منافع مالی حاکی از این امر است.‏ این سلاح‌ها عامل فلاکت و ترس‌های بیان‌ناپذیر میلیون‌ها انسان بی‌گناه بوده است.‏ بسیاری از دست‌آوردهای بشر به قیمت ستم به مظلومان تمام شده است.‏ در این خصوص شاید بسیاری بهره‌جویی از بردگان برای ساخت اهرام مصر را در نظر آورند.‏ این اهرام صرفاً به منظور آرامگاهی برای فراعنهٔ متکبّر ساخته شده بود.‏ بسیاری از اَعمال بشر در روزگار ما نه تنها ظالمانه‌اند بلکه زمین را به «فساد» و نابودی کشانده‌اند.‏ —‏ مکاشفه ۱۱:‏۱۸ خوانده شود.‏

^۹ اما اَعمال یَهُوَه مانند اَعمال انسان‌ها نیست،‏ او همواره عادلانه عمل می‌کند.‏ از جمله اَعمال او می‌توان به تدارک محبت‌آمیزی اشاره کرد که برای نجات انسان‌های گناهکار فراهم دید.‏ او با فراهم آوردن فدیهٔ عیسی ‹عدالت خود را ظاهر ساخت.‏› (‏روم ۳:‏۲۵،‏ ۲۶‏)‏ به راستی که ‹عدالت وی تا ابدالآباد پایدار است.‏› بزرگواری او را می‌توان در رفتارش با انسان‌های گناهکار مشاهده کرد.‏ گاه او حتی از آنان از صمیم دل و با مهربانی درخواست می‌کند که از راه کج خود بازگردند و راه درست را پیش گیرند.‏ —‏ حز ۱۸:‏۲۵‏.‏a

یَهُوَه به وعده‌های خود وفادار است

۱۰.‏ یَهُوَه در خصوص وعدهٔ خود به ابراهیم چه سرمشقی از وفاداری به جا گذاشت؟‏

^۱۰ ‏«ترسندگان خود را رزقی نیکو داده است.‏ عهد خویش را به یاد خواهد داشت تا ابدالآباد.‏»‏ (‏مز ۱۱۱:‏۵‏)‏ در اینجا به نظر می‌رسد که مزمورنویس عهد یَهُوَه با ابراهیم را مد نظر داشته است.‏ یَهُوَه به ابراهیم وعده داد که ذریّت او را برکت خواهد داد.‏ همچنین به او گفت که آنان دروازه‌های دشمنانشان را متصرّف خواهند شد.‏ (‏پیدا ۲۲:‏۱۷،‏ ۱۸؛‏ مز ۱۰۵:‏۸،‏ ۹‏)‏ تحقق اوّلیهٔ این وعده‌های خدا برای قوم اسرائیل که از نسل ابراهیم بود صورت گرفت.‏ این قوم برای مدتی طولانی در بردگی مصریان بود اما «خدا عهد خود را با ابراهیم و اسحاق و یعقوب به یاد آورد» و آنان را از بردگی رهایی بخشید.‏ (‏خرو ۲:‏۲۴‏)‏ یَهُوَه با بزرگواری با آنان رفتار نمود.‏ او هم غذای جسمانی به آنان می‌رساند و هم غذای روحانی برای کمک به آنان در پیروی از معیارهایش تهیه می‌نمود.‏ (‏تث ۶:‏۱-‏۳؛‏ ۸:‏۴؛‏ نح ۹:‏۲۱‏)‏ برای قرن‌ها قوم اسرائیل بارها از فرامین خدا سر باز زدند اما یَهُوَه هر بار نبی‌ای برای کمک به آنان می‌فرستاد.‏ او ۱۵۰۰ سال پس از آزادی اسرائیلیان از مصر پسر یگانهٔ خود را به زمین فرستاد.‏ اکثر یهودیان عیسی را رد کردند و خواستار مرگ او بودند.‏ سپس یَهُوَه قومی جدید به نام «اسرائیل خدا» به وجود آورد.‏ این قوم جدید به همراه عیسی به شکل سمبولیک ذریّت ابراهیم را تشکیل دادند؛‏ ذریّتی که یَهُوَه مطابق با وعدهٔ خود از طریق آن انسان‌ها را برکت می‌داد.‏ —‏ غلا ۳:‏۱۶،‏ ۲۹؛‏ ۶:‏۱۶‏.‏

۱۱.‏ چگونه یَهُوَه نشان داده است که همچنان «عهد خود» با ابراهیم را به یاد دارد؟‏

^۱۱ یَهُوَه همچنان ‹عهد خود را به یاد می‌آورد› و برکاتش را نصیب انسان‌ها می‌سازد.‏ امروزه یَهُوَه خوراک روحانی را به حد وفور به بیش از ۴۰۰ زبان تهیه می‌بیند.‏ به علاوه او به دعاهای ما برای رفع نیازهای جسمانی‌مان پاسخ می‌دهد.‏ از این رو در کلامش نیز آمده که چنین دعا کنیم:‏ «نان کفاف ما را روز به روز به ما بده.‏» —‏ لو ۱۱:‏۳؛‏ مز ۷۲:‏۱۶،‏ ۱۷؛‏ اشع ۲۵:‏۶-‏۸‏.‏

قدرت عظیم و مهیب یَهُوَه

۱۲.‏ از چه جهت به اسرائیلیان «میراث امّت‌ها» بخشیده شد؟‏

^۱۲ ‏«قوّت اَعمال خود را برای قوم خود بیان کرده است تا میراث امّت‌ها را بدیشان عطا فرماید.‏»‏ (‏مز ۱۱۱:‏۶‏)‏ یکی از برجسته‌ترین رویدادهای تاریخی برای اسرائیلیان معجزهٔ آزاد شدن آنان از مصر است که احتمالاً مزمورنویس هنگام سراییدن این مزمور آن را مد نظر داشته است.‏ زمانی که خدا سرانجام اجازه داد اسرائیلیان به سرزمین موعود برسند،‏ آنان توانستند حکومت‌های مناطق شرقی و غربی رود اردن را شکست دهند و آن مناطق را تسخیر نمایند.‏ (‏نَحَمِیا ۹:‏۲۲-‏۲۵ خوانده شود.‏‏)‏ بله،‏ یَهُوَه به اسرائیلیان «میراث امّت‌ها» را بخشید.‏ به راستی که چه نمایش قدرتی از یَهُوَه خدا!‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ الف)‏ احتمالاً مزمورنویس چه نمایشی از قدرت یَهُوَه را در برابر بابلیان مد نظر داشته است؟‏ ب)‏ یَهُوَه چه اَعمال عظیم دیگری در خصوص رهایی قومش به انجام رسانده است؟‏

^۱۳ اسرائیلیان علی‌رغم آنچه که خدا برایشان به انجام رساند،‏ نه برای او حرمت قائل شدند و نه احترام پدرانشان ابراهیم،‏ اسحاق و یعقوب را حفظ کردند.‏ آنان همچنان سرکشی کردند تا این که خدا از بابلیان استفاده کرد.‏ بابلیان آنان را از سرزمینشان دور ساخته و به اسارت بردند.‏ (‏۲توا ۳۶:‏۱۵-‏۱۷؛‏ نح ۹:‏۲۸-‏۳۰‏)‏ برخی محققین کتاب مقدّس بر این عقیده‌اند که سرایندهٔ مزمور ۱۱۱ در زمان پس از بازگشت اسرائیلیان از اسارات بابل می‌زیسته است.‏ اگر چنین باشد این خود دلیل دیگری است که مزمورنویس وفاداری و قدرت یَهُوَه را بستاید.‏ زیرا یَهُوَه با آزاد کردن اسرائیلیان از دست امپراطوری بابل وفاداری و قدرت خود را ثابت کرد؛‏ امپراطوری‌ای که آزاد نکردن اسیران بخشی از سیاست دولتش بود.‏ —‏ اشع ۱۴:‏۴،‏ ۱۷‏.‏

^۱۴ حدود چهارصد سال پس از آن یَهُوَه خدا به شکلی بس عظیم‌تر با آزاد کردن انسان‌های توبه‌کار از بردگی گناه و مرگ قدرتش را به نمایش گذاشت.‏ (‏روم ۵:‏۱۲‏)‏ یکی از نتایج آن باز شدن راه برای ۱۴۴٬۰۰۰ تن از پیروان عیسی بود که به روح مسح شوند.‏ در سال ۱۹۱۹،‏ یَهُوَه بخشی از این مسح‌شدگان را که بر زمین می‌زیستند از اسارت ادیان کاذب آزاد ساخت.‏ آنچه آنان در طی این ایّام آخر به عمل آورده‌اند تنها با قدرت و پشتیبانی یَهُوَه امکان‌پذیر بوده است.‏ آنان با وفاداری‌شان تا پای مرگ می‌توانند در کنار عیسی حکومت کنند و به انسان‌های توبه‌کار زمین فایده رسانند.‏ (‏مکا ۲:‏۲۶،‏ ۲۷؛‏ ۵:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ آنان به صورتی بس گسترده‌تر از اسرائیلیان،‏ زمین را به میراث خواهند برد.‏ —‏ مت ۵:‏۵‏.‏

اصولی پایدار و قابل اطمینان

۱۵،‏ ۱۶.‏ الف)‏ کارهای دست یَهُوَه شامل چه می‌شود؟‏ ب)‏ یَهُوَه به قوم اسرائیل چه فرامینی داد؟‏

^۱۵ ‏«کارهای دست‌هایش راستی و انصاف است و جمیع فرایض وی امین.‏ آن‌ها پایدار است تا ابدالآباد.‏ در راستی و استقامت کرده شده.‏»‏ (‏مز ۱۱۱:‏۷،‏ ۸‏)‏ در میان ‹کارهای دست یَهُوَه› آن دو لوح سنگی است که او ده قانون مهم برای اسرائیلیان را روی آن حک کرده بود.‏ (‏خرو ۳۱:‏۱۸‏)‏ این قوانین به همراه فرامینی دیگر که در واقع بر اساس اصولی پایدار و قابل اطمینان وضع شده بودند بخشی از قوانین عهد شریعت موسی را تشکیل دادند.‏

^۱۶ برای مثال،‏ یکی از احکام یا قوانین این الواح سنگی چنین بود:‏ «من که یَهُوَه،‏ خدای تو می‌باشم،‏ خدای غیور هستم.‏» به این معنی که یَهُوَه تنها وقف کامل به خود را می‌پذیرد.‏ در ادامهٔ آن یَهُوَه چنین می‌گوید:‏ «تا هزار پشت بر آنانی که مرا دوست دارند و احکام مرا نگاه دارند،‏ رحمت می‌کنم.‏» این الواح اصولی همیشگی و پایدار را نیز شامل می‌شد،‏ مانند:‏ «پدر و مادر خود را احترام نما.‏» و «دزدی مکن.‏» همچنین اصل عمیق و حکیمانه‌ای را نیز در بر داشت یعنی نداشتن چشم طمع به مال دیگران.‏ —‏ خرو ۲۰:‏۵،‏ ۶،‏ ۱۲،‏ ۱۵،‏ ۱۷‏.‏

خدای مقدّس،‏ نجات‌دهندهٔ عظیم ما

۱۷.‏ چرا قاعدتاً اسرائیلیان باید حرمت و تقدّس نام یَهُوَه را حفظ می‌کردند؟‏

^۱۷ ‏«فدیه‌ای برای قوم خود فرستاد و عهد خویش را تا به ابد امر فرمود.‏ نام او قدّوس و مهیب است.‏»‏ (‏مز ۱۱۱:‏۹‏)‏ در اینجا شاید بار دیگر مزمورنویس وفاداری خدا به عهدش با ابراهیم را مد نظر داشته است.‏ یَهُوَه به دلیل وفاداری به عهدش بود که اجازه نداد اسرائیلیان در مصر باستان و بعدها در بابِل در اسارت باقی مانند.‏ در هر دو مورد یَهُوَه قومش را آزاد ساخت.‏ قاعدتاً همین دو مورد دلایلی کافی برای اسرائیلیان بود که در رفتارشان حرمت و تقدّس نام یَهُوَه را حفظ کنند.‏ —‏ خروج ۲۰:‏۷؛‏ رومیان ۲:‏۲۳،‏ ۲۴ خوانده شود.‏

۱۸.‏ به نظر شما نام خدا را بر خود داشتن چه امتیازی است؟‏

^۱۸ این امر امروزه نیز برای مسیحیان واجب است.‏ ما نیز از بردگی تاریک گناه و مرگ آزاد شده‌ایم.‏ از این رو باید مصمم باشیم که هماهنگ با درخواست آغازین عیسی در دعای نمونه‌اش رفتار کنیم.‏ عیسی آن دعا را چنین شروع کرد:‏ «نام تو مقدّس باد.‏» (‏مت ۶:‏۹‏)‏ تأمّل در نام پرجلال خدا در ما ترس خدایی ایجاد می‌کند.‏ نویسندهٔ مزمور ۱۱۱ هنگام سرودن این مزمور دید درستی در خصوص ترس خدایی داشت،‏ او می‌گوید:‏ ‹‏ترس یَهُوَه ابتدای حکمت است.‏ همهٔ عاملین آن‌ها را [کسانی که به احکام او عمل می‌کنند] خردمندی نیکو است.‏›‏ —‏ مز ۱۱۱:‏۱۰‏.‏

۱۹.‏ در مقالهٔ بعد به چه موضعی می‌پردازیم؟‏

^۱۹ چنین ترسی آرامش می‌بخشد،‏ در ما تنفر از بدی را ایجاد می‌کند و ما را برمی‌انگیزد که خصوصیات فوق‌العادهٔ خدا که در مزمور ۱۱۲ آمده سرمشق خود سازیم.‏ در مقالهٔ بعد به این خصوصیات می‌پردازیم.‏ مزمور ۱۱۲ نشان می‌دهد که چگونه می‌توانیم در میان کسانی باشیم که تا ابد یَهُوَه را می‌ستایند.‏ به راستی که یَهُوَه مستحق چنین ستایشی است و «حمد او پایدار است تا ابدالآباد.‏» —‏ مز ۱۱۱:‏۱۰‏.‏

‏[پاورقی]‏

نکاتی برای تعمّق

‏• چرا یَهُوَه شایستهٔ ستایش ماست؟‏

‏• چه خصوصیاتی از یَهُوَه در اَعمالش آشکار است؟‏

‏• به نظر شما نام خدا را بر خود داشتن چه ارزشی دارد؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۰]‏

دلیل اصلی گردهم‌آیی‌های مرتب ما حمد و ستایش یَهُوَه است

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۳]‏

تمامی قوانین یَهُوَه بر پایهٔ اصولی پایدار و قابل اطمینان است