کتاب مقدّس نمی‌گوید که سرنوشت،‏ زندگی فردفرد انسان‌ها را کنترل می‌کند.‏ ولی نشان می‌دهد که مقصود خدا بر بشر اثر می‌گذارد.‏ این موضوع را از کجا می‌دانیم؟‏ از روی مضمون سخنان سلیمان.‏ او قبل از آن که بیان کند که ‹برای هر چیزی زمان معینی وجود دارد،‏› نوشت:‏ ‹مشغولیتی را که خدا به بنی‌آدم داده است تا در آن زحمت کشند،‏ ملاحظه کردم.‏ او هر چیز را در وقتش نیکو ساخته است.‏› جامعه ۳:‏۱۰،‏ ۱۱‏.‏

خدا به بشر فعالیت‌های بسیاری داده است که سلیمان به برخی از آن‌ها اشاره کرد.‏ خدا همچنین به ما اختیار عمل داده است تا در انجام کارها تصمیم بگیریم.‏ با این حال،‏ برای آن که از کار خود نتیجهٔ نیکویی حاصل کنیم باید در زمان مناسب به آن کار بپردازیم.‏ برای مثال،‏ سلیمان در جامعه ۳:‏۲ گفت:‏ ‹زمانی برای کاشتن و زمانی برای کندن وجود دارد.‏› کشاورز می‌داند که باید هر نهالی را در زمان مناسب خود بکارد.‏ حال اگر کشاورز به این موضوع توجه نکند و آن را در فصلی نامناسب بکارد چه می‌شود؟‏ گرچه سخت کار کرده محصول خوبی به دست نیاورده است.‏ آیا باید تقصیر را گردن تقدیر بیندازد؟‏ مطمئناً خیر!‏ اشتباه او این بود که گیاه را در زمان مناسب نکاشته است.‏ اگر کشاورز به ترتیبات طبیعی که آفریدگار مقرّر کرده است توجه کند مطمئناً نتیجهٔ خوبی به دست می‌آورد.‏

پس آنچه خدا مقرّر کرده است تقدیر یا اتفاقات زندگی شخص نیست بلکه یک سری قوانین است که هماهنگ با مقصودش بر زندگی بشر اثر می‌گذارد.‏ انسان‌ها برای آن که در کار خود موفق باشند لازم است که به مقصود و زمان مناسب خدا پی ببرند و هماهنگ با آن عمل کنند.‏ آنچه که انسان‌ها قادر به تغییر آن نیستند مقصود خداست نه سرنوشتشان.‏ یَهُوَه از طریق اِشَعْیای پیامبر چنین گفت:‏ ‹کلام من که از دهانم صادر گردد نزد من بی‌ثمر نخواهد برگشت بلکه آنچه را که خواستم به جا خواهد آورد و برای آنچه آن را فرستادم کامران خواهد گردید.‏› —‏ اِشَعْیا ۵۵:‏۱۱‏.‏

پی بردن به زمان خدا

سلیمان در این رابطه سرنخی به ما می‌دهد.‏ او در ادامهٔ سخن خود که خدا «هر چیز را در وقتش نیکو ساخته است» می‌گوید:‏ «و نیز ابدیت را در دل‌های ایشان نهاده،‏ به طوری که انسان کاری را که خدا کرده است،‏ از ابتدا تا انتها دریافت نتواند کرد.‏» —‏ جامعه ۳:‏۱۱‏.‏

در مورد این آیه تفسیرهای متفاوت و گیج‌کننده‌ای داده شده است.‏ اما واقعیت امر بسیار ساده است.‏ هر کس در دل خود سؤال کرده است مفهوم زندگی چیست و عاقبت من چه می‌شود.‏ در طول تاریخ بشر،‏ قبول این که زندگی فقط زحمت کشیدن و سپس مردن باشد برای انسان‌ها دشوار بوده است.‏ انسان‌ها در میان مخلوقات،‏ بسیار منحصربه‌فردند چرا که نه تنها به زمان حال بلکه به آینده نیز فکر می‌کنند.‏ حتی آرزو دارند که تا ابد زندگی کنند.‏ چرا؟‏ زیرا کتاب مقدّس می‌گوید:‏ ‹خدا ابدیت را در دل‌های ایشان نهاده است.‏›‏

انسان‌ها برای رسیدن به این آرزو سخت کوشیده‌اند تا ببینند بعد از مرگ چه اتفاقی می‌افتد.‏ برخی نتیجه گرفته‌اند که چیزی درون انسان بعد از مرگ به زندگی ادامه می‌دهد.‏ برخی نیز معتقدند که انسان در یک چرخهٔ تناسخ قرار دارد،‏ یعنی انتقال روح جاندار بعد از مرگش به بدنی دیگر.‏ همچنین کسانی نیز معتقدند که هر چیزی در زندگی تحت کنترل تقدیر یا خدا می‌باشد و شخص هیچ اختیاری بر آن ندارد.‏ متأسفانه،‏ هیچ یک از این عقاید،‏ بشر را قانع نساخته است.‏ چرا که کتاب مقدّس می‌گوید،‏ انسان‌ها با تلاش خود قادر نخواهند بود ‹کار خدا را از ابتدا تا انتها درک کنند.‏›‏

آرزوی دانستن مفهوم زندگی و عجز و ناتوانی انسان برای به دست آوردن جواب،‏ متفکّران و فیلسوفان را در طول تاریخ زجر داده است.‏ اما،‏ از آنجایی که خدا این آرزو را در دل بشر قرار داده است،‏ منطقی خواهد بود که برای رسیدن به آن به او روی آوریم.‏ به علاوه کتاب مقدّس می‌گوید که یَهُوَه ‹ دست خویش را باز می‌کند و آرزوی همهٔ زندگان را سیر می‌نماید.‏› (‏مزمور ۱۴۵:‏۱۶‏)‏ با مطالعهٔ کتاب مقدّس می‌توانیم جواب‌های قانع‌کننده‌ای در مورد زندگی،‏ مرگ و مقصود ابدی خدا در رابطه با زمین و انسان به دست آوریم.‏ —‏ اَفَسُسیان ۳:‏۱۱‏.‏

‏«خدا آدم را به صورت خود آفرید.‏ او را به صورت خدا آفرید.‏ ایشان را نر و ماده آفرید.‏» —‏ پیدایش ۱:‏۲۷‏.‏

کلمات فوق در کتاب مقدّس نشان می‌دهد که خدا والاترین چیزی که «در وقتش نیکو ساخته است،‏» خلقت کامل بشر یعنی آدم و حوّا بود.‏ (‏جامعه ۳:‏۱۱‏)‏ یَهُوَه،‏ آفریدگار آن‌ها به ایشان گفت:‏ «بارور و کثیر شوید و زمین را پر سازید و در آن تسلّط نمایید،‏ و بر ماهیان دریا و پرندگان آسمان و همهٔ حیواناتی که بر زمین می‌خزند،‏ حکومت کنید.‏» —‏ پیدایش ۱:‏۲۸‏.‏