فصل ۱۲

تسلّی قوم خدا

اِشَعْیا ۵۱:‏۱-‏۲۳

 ۱.‏ چه آیندهٔ تیره و تاری در انتظار اورشلیم و اهالی آن است،‏ ولی چه امیدی نیز برای ایشان وجود دارد؟‏

هفتاد سال یعنی یک عمر،‏ ملت یهودا در بابل اسیر خواهد ماند.‏ (‏ مزمور ۹۰:‏۱۰؛‏ اِرْمیا ۲۵:‏۱۱؛‏ ۲۹:‏۱۰‏)‏ اغلب اسرائیلیانی که به اسارت گرفته می‌شوند در بابل پیر شده،‏ خواهند مرد.‏ براستی که چقدر طعنه و تمسخر دشمنان برایشان حقارت‌آمیز است.‏ همینطور تصوّر کن که ویران ماندن طولانی شهری که خدایشان یَهُوَه نامش را در آن ساکن گردانیده بود چقدر باعث ننگ او خواهد بود.‏ (‏ نَحَمِیا ۱:‏۹؛‏ مزمور ۱۳۲:‏۱۳؛‏ ۱۳۷:‏۱-‏۳‏)‏ معبد محبوبی که هنگام افتتاح و وقفش به دست سلیمان پر از جلال خدا گشت،‏ نابود خواهد شد.‏ (‏ ۲تواریخ ۷:‏۱-‏۳‏)‏ براستی که چه آیندهٔ تیره و تاری!‏ اما یَهُوَه از طریق اِشَعْیا نبوّت می‌کند که همهٔ آنها بازسازی خواهد شد.‏ (‏ اِشَعْیا ۴۳:‏۱۴؛‏ ۴۴:‏۲۶-‏۲۸‏)‏ در باب پنجاه و یک کتاب اِشَعْیا‏،‏ نبوّت‌های دیگری در مورد تسلّی و دلگرمی وجود دارد.‏

 ۲.‏ الف)‏ یَهُوَه از طریق اِشَعْیا به چه کسانی پیام تسلّی می‌دهد؟‏ ب)‏ یهودیان باایمان چگونه ‹پیرو عدالت› هستند؟‏

^۲ یَهُوَه خطاب به آن دسته از اهالی یهودا که دلشان با اوست می‌گوید:‏ ‏«ای پیروان عدالت و طالبان خداوند مرا بشنوید!‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۱:‏۱الف ‏)‏ ‹پیروی از عدالت› مستلزم عمل است.‏ «پیروان عدالت» فقط ادعا نمی‌کنند که به قوم خدا تعلّق دارند بلکه با غیرت هر چه تمام‌تر تلاش می‌کنند عادل و درستکار بوده،‏ مطابق ارادهٔ خدا زندگی نمایند.‏ (‏ مزمور ۳۴:‏۱۵؛‏ امثال ۲۱:‏۲۱‏)‏ آنان به یَهُوَه به چشم تنها سرچشمهٔ عدالت می‌نگرند،‏ و «طالبان خداوند»‏ خواهند بود.‏ (‏ مزمور ۱۱:‏۷؛‏ ۱۴۵:‏۱۷‏)‏ البته در اینجا منظور این نیست که تا آن موقع یَهُوَه را نشناخته‌اند و یا نمی‌دانند چگونه به درگاهش دعا کنند بلکه مقصود آن است که از آن پس تلاش می‌کنند تا با عبادت و دعا و همینطور در نظر داشتن راهنمایی‌های او در همهٔ جوانب زندگی،‏ به او نزدیک‌تر شوند.‏

 ۳،‏ ۴.‏ الف)‏ منظور از «صخره‌ای» که یهودیان از آن قطع شده‌اند چه کسی است،‏ و «حفرهٔ چاهی» که از آن کنده شده‌اند کیست؟‏ ب)‏ چرا برای یهودیان به خاطر آوردن اینکه اصلشان از کجاست تسلّی‌بخش است؟‏

^۳ با وجود این،‏ تعداد کسانی که در یهودا پیرو حقیقی عدالت هستند نسبتاً کم است،‏ و همین امر ممکن است موجب ترس و نومیدی آنان شده باشد.‏ از این رو،‏ یَهُوَه با ذکر مَثَلی در مورد استخراج سنگ معدن،‏ به آنها دلگرمی داده،‏ می‌گوید:‏ ‏«به صخره‌ای که از آن قطع گشته و به حفرهٔ چاهی که از آن کنده شده‌اید،‏ نظر کنید.‏ به پدر خود ابراهیم و به سارَه که شما را زایید نظر نمایید زیرا او یک نفر بود حینی که او را دعوت نمودم و او را برکت داده،‏ کثیر گردانیدم.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۱:‏۱ب،‏ ۲ ‏)‏ «صخره‌ای» که یهودیان از آن قطع شده‌اند،‏ یعنی ابراهیم،‏ شخصیتی تاریخی است که مورد احترام بسزای ملت اسرائیل می‌باشد.‏ (‏ متّیٰ ۳:‏۹؛‏ یوحنّا ۸:‏۳۳،‏ ۳۹‏)‏ او پدر یعنی سرچشمهٔ انسانی آن ملت است.‏ منظور از ‹حفرهٔ چاه› سارَه می‌باشد که از رحمش اِسحاق یعنی نیای اسرائیلیان تولّد یافته است.‏

^۴ ابراهیم و سارَه سال‌ها بود که سنین باروری را پشت سر گذارده،‏ و فرزندی نداشتند.‏ با این حال،‏ یَهُوَه وعده داد که ابراهیم را برکت داده،‏ ‹کثیر می‌گرداند.‏› (‏ پیدایش ۱۷:‏۱-‏۶،‏ ۱۵-‏۱۷‏)‏ خدا قدرت باروری را به ابراهیم و سارَه بازگرداند و بدین ترتیب در سنین پیری صاحب فرزندی شدند که قومِ عهدِ خدا نوادگان او می‌باشند.‏ بدین ترتیب یَهُوَه آن مرد را پدر ملتی عظیم ساخت که تعداد آنان همچون ستارگان آسمان بی‌شمار بود.‏ (‏ پیدایش ۱۵:‏۵؛‏ اَعمال ۷:‏۵‏)‏ اگر یَهُوَه قدرت آن را داشت که ابراهیم را از سرزمینی دور گرفته،‏ و از او ملتی عظیم بسازد،‏ بی‌شک قدرت آن را نیز دارد که به وعدهٔ خود مبنی بر آزادسازی باقی‌ماندهٔ ایمانداران از اسارت بابل،‏ بازگرداندن آنها به موطنشان،‏ و تشکیل دوبارهٔ ملتی عظیم،‏ عمل کند.‏ چون وعدهٔ خدا به ابراهیم تحقق یافت،‏ پس وعده‌اش به یهودیانِ در بند نیز جامهٔ عمل خواهد پوشید.‏

 ۵.‏ الف)‏ ابراهیم و سارَه مظهر چه کسانی هستند؟‏ توضیح داده شود.‏ ب)‏ هنگامی که این نبوّت برای آخرین بار تحقق می‌یابد چه کسانی از ‹صخره› تولید می‌شوند؟‏

^۵ مَثَل استخراج معدن که در اِشَعْیا ۵۱:‏۱،‏ ۲ آمده است به احتمال زیاد کاربرد دیگری نیز دارد.‏ در تثنیه ۳۲:‏۱۸ یَهُوَه «صخره‌ای» خوانده شده است که اسرائیل را تولید نمود و «آفرینندهٔ» آن است.‏ در واژهٔ ‏«آفریننده» همان فعل عبری‌ای به کار رفته است که در اِشَعْیا ۵۱:‏۲ در مورد سارَه برای به دنیا آوردن اسرائیل به کار گرفته شده است.‏ از این رو ابراهیم به شکل نبوی مظهر یَهُوَه،‏ ابراهیم اعظم است.‏ همسر ابراهیم،‏ سارَه بخوبی نمایشگر سازمان آسمانی جهانی یَهُوَه متشکل از موجودات روحی است که در نوشته‌های مقدّس به صورت همسر خدا و یا زن معرفی شده است.‏ (‏ پیدایش ۳:‏۱۵؛‏ مکاشفه ۱۲:‏۱،‏ ۵‏)‏ هنگامی که نبوّت اِشَعْیا برای آخرین بار تحقق می‌یابد،‏ ملتی که از ‹صخره› تولید می‌شود،‏ «اسرائیل خدا» یعنی جماعت مسح‌شده به روح مسیحیان است که در پَنْطیکاست سال ۳۳ د.‏م.‏ تولّد یافت.‏ همانطور که در فصل‌های پیشین این کتاب بدان اشاره شد،‏ این ملت در سال ۱۹۱۸ به اسارت بابل درآمد اما در سال ۱۹۱۹ به رفاه روحانی دست یافت.‏ —‏ غَلاطیان ۳:‏۲۶-‏۲۹؛‏ ۴:‏۲۸؛‏ ۶:‏۱۶‏.‏

 ۶.‏ الف)‏ چه آینده‌ای در انتظار سرزمین یهوداست،‏ و به چه بازسازی‌هایی نیاز خواهد بود؟‏ ب)‏ اِشَعْیا ۵۱:‏۳ یادآور چه بازگشتی در روزگار ماست؟‏

^۶ یَهُوَه برای تسلّی صهیون یا اورشلیم فقط به وعدهٔ مربوط به تولید ملتی پرجمعیت اکتفا نمی‌کند بلکه در ادامهٔ نبوّت می‌خوانیم:‏ ‏«به تحقیق خداوند صهیون را تسلّی داده،‏ تمامی خرابه‌هایش را تسلّی بخشیده است و بیابان او را مثل عدن و هامون او را مانند جنت خداوند ساخته است.‏ خوشی و شادی در آن یافت می‌شود و تسبیح و آواز ترنّم.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۱:‏۳ ‏)‏ سرزمین یهودا در طی هفتاد سال ویرانی به بیابانی پوشیده از خار و خاشاک و گیاهان خودروی دیگر مبدّل خواهد شد.‏ (‏ اِشَعْیا ۶۴:‏۱۰؛‏ اِرْمیا ۴:‏۲۶؛‏ ۹:‏۱۰-‏۱۲‏)‏ بنابراین نه تنها یهودا باید دوباره مسکونی گردد،‏ بلکه باید بازسازی شده به محلی همچون باغ عدن با مزارع حاصلخیز و باغ‌های میوهٔ پربار و پر آب تبدیل گردد.‏ گویی زمین به وجد می‌آید.‏ آن سرزمین در مقایسه با دوران ویرانی‌اش به بهشت مبدّل خواهد شد.‏ باقی‌ماندهٔ مسح‌شدگان اسرائیل خدا نیز در سال ۱۹۱۹ از لحاظ روحانی به چنین بهشتی راه یافتند.‏ —‏ اِشَعْیا ۱۱:‏۶-‏۹؛‏ ۳۵:‏۱-‏۷‏.‏

دلایل اطمینان به یَهُوَه

 ۷،‏ ۸.‏ الف)‏ منظور یَهُوَه از اینکه می‌گوید به من گوش بسپارید چیست؟‏ ب)‏ چرا این امر که یهودا به یَهُوَه توجه کند پراهمیت است؟‏

^۷ یَهُوَه در حالی که دوباره تقاضا می‌کند که به سخنانش توجه شود می‌گوید:‏ ‏«ای قوم من به من توجه نمایید و ای طایفهٔ من به من گوش دهید.‏ زیرا که شریعت از نزد من صادر می‌شود و داوری خود را برقرار می‌کنم تا قوم‌ها را روشنایی بشود.‏ عدالت من نزدیک است و نجات من ظاهر شده،‏ بازوی من قوم‌ها را داوری خواهد نمود و جزیره‌ها منتظر من شده،‏ به بازوی من اعتماد خواهند کرد.‏» —‏ اِشَعْیا ۵۱:‏۴،‏ ۵‏.‏

^۸ منظور یَهُوَه از این درخواست فقط آن نیست که پیامش را بشنوند بلکه آن است که مطابق آنچه می‌شنوند عمل کنند.‏ (‏ مزمور ۴۹:‏۱؛‏ ۷۸:‏۱‏)‏ قوم باید درک کند که یَهُوَه سرچشمهٔ آموزش،‏ عدالت،‏ و نجات و تنها منبع روشنگری روحانی است.‏ (‏ ۲قُرِنتیان ۴:‏۶‏)‏ او داور نهایی انسان‌ها می‌باشد.‏ قوانین و تصمیمات قضایی که از یَهُوَه سرچشمه می‌گیرد برای کسانی که آنها را به عنوان راهنمای خود بپذیرند همچون پرتو نور خواهد بود.‏ —‏ مزمور ۴۳:‏۳؛‏ ۱۱۹:‏۱۰۵؛‏ امثال ۶:‏۲۳‏.‏

 ۹.‏ به جز قومِ عهدِ خدا چه کسان دیگری از اَعمال نجات‌بخش یَهُوَه بهره خواهند برد؟‏

^۹ اینها همگی فقط در مورد قومِ عهدِ خدا صادق نیست بلکه در مورد افراد مستعد همهٔ نقاط دنیا حتی ساکنان جزایر دوردست دریاها نیز صدق می‌کند.‏ آنها از اینکه به خدا و توانایی او در عمل به نفع خادمان وفادارش و نجات آنها اطمینان کرده‌اند مأیوس و نومید نخواهند شد.‏ در کارآمد بودن نیرو و قدرت یَهُوَه که به بازوی وی تشبیه شده است تردیدی وجود ندارد،‏ زیرا هیچ کس نمی‌تواند مانع آن شود.‏ (‏ اِشَعْیا ۴۰:‏۱۰؛‏ لوقا ۱:‏۵۱،‏ ۵۲‏)‏ به همین شکل،‏ امروزه نیز کار موعظهٔ غیورانهٔ اعضای باقی‌ماندهٔ اسرائیل خدا سبب شده است که میلیون‌ها نفر منجمله بسیاری از ساکنان جزایر دوردست دریاها به سوی یَهُوَه بیایند و به او ایمان آورند.‏

۱۰.‏ الف)‏ نَبُوکَدْنَصَّر پادشاه مجبور به پذیرش چه حقیقتی خواهد شد؟‏ ب)‏ کدام «آسمان» و «زمین» نابود خواهد شد؟‏

^۱۰ یَهُوَه سپس به حقیقتی اشاره می‌کند که نَبُوکَدْنَصَّر،‏ پادشاه بابل باید آن را بیاموزد.‏ هیچ چیز چه در آسمان چه در زمین نمی‌تواند مانع انجام ارادهٔ یَهُوَه شود.‏ (‏ دانیال ۴:‏۳۴،‏ ۳۵‏)‏ در نبوّت آمده است:‏ ‏«چشمان خود را به سوی آسمان برافرازید و پایین به سوی زمین نظر کنید زیرا که آسمان مثل دود از هم خواهد پاشید و زمین مثل جامه مندرس خواهد گردید و ساکنانش همچنین خواهند مرد.‏ اما نجات من تا به ابد خواهد ماند و عدالت من زایل نخواهد گردید.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۱:‏۶ ‏)‏ سیاست پادشاهان بابل آن است که به اسیران خود اجازهٔ بازگشت به وطن را نمی‌دهند،‏ اما یَهُوَه با موفقیت قومش را نجات خواهد داد.‏ (‏ اِشَعْیا ۱۴:‏۱۶،‏ ۱۷‏)‏ «آسمان» بابل یعنی قدرت حاکم بر آن سرزمین شکست خواهد خورد.‏ «زمین» بابل یعنی تابعان قدرت حاکم بر آن سرزمین بتدریج از میان خواهد رفت.‏ آری،‏ حتی عظیم‌ترین قدرت روز نمی‌تواند در مقابل نیروی یَهُوَه تاب آورد،‏ و یا مانع انجام اَعمال نجات‌بخش او شود.‏

۱۱.‏ چرا تحقق کامل نبوّت مربوط به نابودی «آسمان» و «زمین» بابل موجب دلگرمی مسیحیان امروز است؟‏

^۱۱ براستی که مسیحیان امروز از اینکه می‌بینند این نبوّت‌ها همگی به طور کامل تحقق یافته‌اند دلگرمی می‌یابند.‏ به چه دلیل؟‏ زیرا پِطْرُس رسول از عبارات مشابهی برای توصیف رویدادهای آینده استفاده کرده است.‏ او از روز قریب‌الوقوع یَهُوَه سخن می‌گوید «که در آن آسمان‌ها سوخته شده،‏ از هم متفرق خواهند شد و عناصر از حرارت گداخته خواهد گردید.‏» سپس اضافه می‌کند:‏ «به حسب وعدهٔ او،‏ منتظر آسمان‌های جدید و زمین جدید هستیم که در آنها عدالت ساکن خواهد بود.‏» (‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۱۲،‏ ۱۳؛‏ اِشَعْیا ۳۴:‏۴؛‏ مکاشفه ۶:‏۱۲-‏۱۴‏)‏ با اینکه ملت‌های قدرتمند و حکمرانان ستاره‌گونهٔ آنها ممکن است در مقابل یَهُوَه قد علم کنند اما او در زمانی که خود معین می‌کند نابودشان خواهد ساخت،‏ به همان سهولتی که پشه را می‌توان نابود ساخت.‏ (‏ مزمور ۲:‏۱-‏۹‏)‏ فقط حکومت عادلانهٔ خدا تا ابد بر جامعه‌ای متشکل از انسان‌های عادل حکمروایی خواهد کرد.‏ —‏ دانیال ۲:‏۴۴؛‏ مکاشفه ۲۱:‏۱-‏۴‏.‏

۱۲.‏ چرا خادمان خدا نباید از اینکه مورد بدگویی انسان‌های مخالف قرار می‌گیرند ترسی به خود راه دهند؟‏

^۱۲ یَهُوَه سپس خطاب به «پیروان عدالت» می‌گوید:‏ ‏«ای شما که عدالت را می‌شناسید!‏ و ای قومی که شریعت من در دل شما است!‏ مرا بشنوید.‏ از مذمّت مردمان مترسید و از دشنام ایشان هراسان مشوید.‏ زیرا که بید ایشان را مثل جامه خواهد زد و کِرم ایشان را مثل پشم خواهد خورد اما عدالت من تا ابدالآباد و نجات من نسلاً بعد نسل باقی خواهد ماند.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۱:‏۷،‏ ۸ ‏)‏ کسانی که به یَهُوَه توکّل کنند به دلیل موضع شجاعانهٔ خود مورد بدگویی و سرزنش قرار خواهند گرفت،‏ اما نباید از این بابت ترسی به خود راه دهند.‏ سرزنش‌کنندگان آنها فقط انسان‌های فانی هستند که همچون لباس پشمی که بید آن را می‌خورد ‹خورده خواهند شد.‏›‏a مسیحیان امروز نیز همانند یهودیان باایمان دوران باستان نباید از مخالفان خود واهمه‌ای داشته باشند.‏ یَهُوَه خدای جاودان،‏ نجات آنان است.‏ (‏ مزمور ۳۷:‏۱،‏ ۲‏)‏ سرزنش شدن قوم یَهُوَه از جانب دشمنان او نشانهٔ آن است که روحش را با خود دارند.‏ —‏ متّیٰ ۵:‏۱۱،‏ ۱۲؛‏ ۱۰:‏۲۴-‏۳۱‏.‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ «رَهَب» و «اژدها» مظهر چه هستند،‏ و چگونه «قطع» و «مجروح» می‌گردند؟‏

^۱۳ اِشَعْیا سپس گویی یَهُوَه را می‌خواند تا به نفع قوم اسیرش وارد عمل شود می‌گوید:‏ ‏«بیدار شو ای بازوی خداوند‏،‏ بیدار شو و خویشتن را با قوّت ملبّس ساز.‏ مثل ایّام قدیم و دوره‌های سَلَف بیدار شو.‏ آیا تو آن نیستی که رَهَب را قطع نموده،‏ اژدها را مجروح ساختی.‏ آیا تو آن نیستی که دریا و آب‌های لُجّهٔ عظیم را خشک کردی و عمق‌های دریا را راه ساختی تا فدیه‌شدگان عبور نمایند؟‏» —‏ اِشَعْیا ۵۱:‏۹،‏ ۱۰‏.‏

^۱۴ نمونه‌های تاریخی که اِشَعْیا از آنها سخن می‌گوید بسیار بجاست.‏ هر فرد اسرائیلی از چگونگی نجات ملیتش از مصر و عبور آنان از دریای سرخ آگاه است.‏ (‏ خروج ۱۲:‏۲۴-‏۲۷؛‏ ۱۴:‏۲۶-‏۳۱‏)‏ منظور از عبارات «رَهَب» و «اژدها» مصر می‌باشد که تحت حکمرانی فرعونی بوده است که با خروج اسرائیل از مصر مخالفت می‌کرد.‏ (‏ مزمور ۷۴:‏۱۳؛‏ ۸۷:‏۴؛‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۷‏)‏ مصر باستان که سرش در جلگهٔ نیل و بدن کشیده‌اش صدها کیلومتر در درهٔ حاصلخیز نیل امتداد داشت به ماری عظیم می‌ماند.‏ (‏ حِزْقِیال ۲۹:‏۳‏)‏ اما هنگامی که یَهُوَه ده بلا را بر سر این جانور عظیم آورد قطعه قطعه شد.‏ هنگامی که لشکریانش در آب‌های دریای سرخ نابود شدند گویی بدنش شکافته شده،‏ بشدّت مجروح و ناتوان گشت.‏ آری،‏ یَهُوَه با رفتارش نسبت به مصریان قدرت بازوی خود را نشان داد.‏ آیا حالا حاضر نخواهد بود که برای قوم تبعیدی‌اش در بابل بجنگد؟‏

۱۵.‏ الف)‏ چه وقت و چگونه غم و نالهٔ صهیون فرار خواهد کرد؟‏ ب)‏ در روزگار ما چه وقت ناله و غم از اسرائیل خدا فرار کرد؟‏

^۱۵ سپس با اشاره به نجات آیندهٔ اسرائیل از بابل،‏ نبوّت چنین ادامه می‌یابد:‏ ‏«فدیه‌شدگان خداوند بازگشت نموده،‏ با ترنّم به صهیون خواهند آمد و خوشی جاودانی بر سر ایشان خواهد بود و شادمانی و خوشی را خواهند یافت و غم و ناله فرار خواهد کرد.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۱:‏۱۱ ‏)‏ وضعیت پیروان عدالت در بابل هر چقدر اندوهبار باشد باز هم آیندهٔ درخشانی در انتظارشان است.‏ زمانی فرا خواهد رسید که غم و ناله دیگر نخواهد بود.‏ از لب‌های فدیه‌شدگان ترنّم و شادمانی و خوشی شنیده خواهد شد.‏ این نبوّت هنگامی در روزگار ما تحقق یافت که اسرائیل خدا در سال ۱۹۱۹ از اسارت بابل آزاد گشت.‏ آنها با شادمانی به مِلک روحانی خود بازگشتند و شادمانی‌شان تا به امروز ادامه یافته است.‏

۱۶.‏ فدیهٔ یهودیان چه خواهد بود؟‏

^۱۶ فدیهٔ یهودیان چه خواهد بود؟‏ پیش از این در نبوّت اِشَعْیا آمده بود که یَهُوَه ‹مصر را فدیهٔ آنان ساخته و حَبَش [اتیوپی] و سِبا را به عوض آنها می‌دهد.‏› (‏ اِشَعْیا ۴۳:‏۱-‏۴‏)‏ این رویداد بعدها رخ خواهد داد.‏ امپراتوری پارس پس از فتح بابل و آزادسازی یهودیان اسیر،‏ مصر،‏ اتیوپی،‏ و سِبا را فتح خواهد کرد.‏ این کشورها در عوض نفوس اسرائیلیان داده خواهند شد.‏ این امر مطابق اصلی است که در امثال ۲۱:‏۱۸ آمده است:‏ «شریران فدیهٔ عادلان می‌شوند و خیانتکاران به عوض راستان.‏»‏

دلگرمی‌های دیگر

۱۷.‏ چرا دلیلی وجود ندارد که یهودیان از خشم بابل ترسی به دل راه دهند؟‏

^۱۷ یَهُوَه سپس به قومش دلگرمی‌های دیگری داده،‏ می‌گوید:‏ ‏«من هستم،‏ من که شما را تسلّی می‌دهم.‏ پس تو کیستی که از انسانی که می‌میرد می‌ترسی و از پسر آدم که مثل گیاه خواهد گردید؟‏ و خداوند را که آفرینندهٔ تو است که آسمان‌ها را گسترانید و بنیاد زمین را نهاد فراموش کرده‌ای و دائماً تمامی روز از خشم ستمکار وقتی که به جهت هلاک کردن مهیا می‌شود می‌ترسی؟‏ و خشم ستمکار کجا است؟‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۱:‏۱۲،‏ ۱۳ ‏)‏ سال‌ها تبعید در پیش است.‏ بابل یعنی سوّمین قدرت جهانی ذکرشده در کتاب مقدّس،‏ قوم خدا را مغلوب و محصور ساخته،‏ سعی می‌کند راه فرار را بر آنان ببندد،‏ اما یهودیان باایمان نباید از خشم بابل ترسی به خود راه دهند زیرا یَهُوَه پیشگویی کرده است که بابل به دست کورش سقوط خواهد نمود.‏ (‏ اِشَعْیا ۴۴:‏۸،‏ ۲۴-‏۲۸‏)‏ ساکنان بابل برخلاف یَهُوَه،‏ خدای جاودان،‏ همچون گیاهی که در فصل خشک زیر اشعهٔ آفتاب پژمرده می‌گردد نابود خواهند شد.‏ در آن وقت تهدیدها و خشم آنان کجا خواهد بود؟‏ چقدر نابخردانه است که از انسان بترسیم و یَهُوَه را که آفرینندهٔ آسمان و زمین است فراموش کنیم!‏

۱۸.‏ یَهُوَه با اینکه قومش چندی در اسارت خواهند بود،‏ چه اطمینانی به آنان می‌دهد؟‏

^۱۸ با وجود آنکه قوم یَهُوَه چندی ذلیل و اسیر خواهند بود،‏ رهایی‌شان به طور ناگهانی صورت خواهد گرفت.‏ نسل آنان در بابل برداشته نخواهد شد و یا در اسارت از گرسنگی نخواهند مرد،‏ در شیول یا حفره بی‌جان نخواهند گشت.‏ (‏ مزمور ۳۰:‏۳؛‏ ۸۸:‏۳-‏۵‏)‏ یَهُوَه به آنان چنین اطمینان می‌دهد:‏ ‏«اسیران ذلیل بزودی رها خواهند شد و در حفره نخواهند مرد و نان ایشان کم نخواهد شد.‏» —‏ اِشَعْیا ۵۱:‏۱۴‏.‏

۱۹.‏ چرا یهودیان باایمان می‌توانند به کلام یَهُوَه اطمینان کامل داشته باشند؟‏

^۱۹ یَهُوَه در ادامه در حالی که همچنان صهیون را تسلّی می‌دهد می‌گوید:‏ ‏«زیرا من یَهُوَه خدای تو هستم که دریا را به تلاطم می‌آورم تا امواجش نعره زنند،‏ یَهُوَه صبایوت اسم من است.‏ و من کلام خود را در دهان تو گذاشتم و تو را زیر سایهٔ دست خویش پنهان کردم تا آسمان‌ها غَرْس نمایم و بنیاد زمینی نهم و صهیون را گویم که تو قوم من هستی.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۱:‏۱۵،‏ ۱۶ ‏)‏ کتاب مقدّس بارها بر توانایی خدا در اِعمال قدرت بر دریا و تسلّط بر آن اشاره می‌کند.‏ (‏ ایّوب ۲۶:‏۱۲؛‏ مزمور ۸۹:‏۹؛‏ اِرْمیا ۳۱:‏۳۵‏)‏ او همانطور که هنگام رهایی قومش از مصر آشکار شد،‏ بر نیروهای طبیعت تسلّط کامل دارد.‏ چه کسی را می‌توان حتی ذرّه‌ای با «یَهُوَه صبایوت» مقایسه کرد؟‏ —‏ مزمور ۲۴:‏۱۰‏.‏

۲۰.‏ هنگامی که یَهُوَه صهیون را مرمّت می‌کند چه ‹آسمان› و «زمینی» به وجود خواهند آمد،‏ و او چه سخنان تسلّی‌بخشی ادا خواهد کرد؟‏

^۲۰ یهودیان همچنان قومِ عهدِ خدا باقی می‌مانند،‏ و یَهُوَه به آنان اطمینان می‌دهد که به وطنشان باز خواهند گشت و بار دیگر زیر سایهٔ شریعت او به سر خواهند برد.‏ در آنجا اورشلیم و معبدش را بازسازی خواهند کرد و مجدّداً مسئولیت‌هایی را خواهند پذیرفت که خدا از طریق عهد موسی بر عهده آنان نهاده است.‏ هنگامی که سرزمین آنان کم‌کم با اسرائیلیان و حیوانات اهلی آنان پر می‌شود،‏ «زمینی جدید» تشکیل خواهد شد و بر فراز آن «آسمانی جدید» یعنی یک دستگاه حکومتی جدید برقرار خواهد شد.‏ (‏ اِشَعْیا ۶۵:‏۱۷-‏۱۹‏؛‏ حَجِّی ۱:‏۱،‏ ۱۴)‏ یَهُوَه بار دیگر به صهیون خواهد گفت:‏ «تو قوم من هستی.‏»‏

فرمان عمل

۲۱.‏ یَهُوَه فرمان چه عملی را صادر می‌کند؟‏

^۲۱ یَهُوَه پس از اطمینان بخشیدن به صهیون فرمان عمل صادر می‌کند.‏ او سپس با لحنی که گویی رنج‌های صهیون به انتها رسیده‌اند،‏ می‌گوید:‏ ‏«خویشتن را برانگیز ای اورشلیم!‏ خویشتن را برانگیخته،‏ برخیز!‏ ای که از دست خداوند کاسهٔ غضب او را نوشیدی و دُرد کاسهٔ سرگیجی را نوشیده،‏ آن را تا ته آشامیدی.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۱:‏۱۷ ‏)‏ آری،‏ اورشلیم باید از وضعیت مصیبت‌باری که در آن گرفتار است برخیزد و شکوه و مقام پیشین خود را بازیابد.‏ زمانی فرا خواهد رسید که کاسهٔ کیفر الٰهی را تا ته خواهد آشامید.‏ در آن وقت دیگر چیزی از خشم خدا نسبت به او باقی نخواهد ماند.‏

۲۲،‏ ۲۳.‏ اورشلیم هنگامی که کاسهٔ خشم یَهُوَه را می‌نوشد چه بر سرش خواهد آمد؟‏

^۲۲ با وجود این،‏ در طی دوران تنبیه اورشلیم هیچ یک از ‹پسرانش› یا به عبارت دیگر اهالی‌اش قادر نخواهد بود که مانع وقوع این رویدادها شوند.‏ (‏ اِشَعْیا ۴۳:‏۵-‏۷؛‏ اِرْمیا ۳:‏۱۴‏)‏ در نبوّت آمده است:‏ ‏«از جمیع پسرانی که زاییده است یکی نیست که او را رهبری کند و از تمامی پسرانی که تربیت نموده،‏ کسی نیست که او را دستگیری نماید.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۱:‏۱۸ ‏)‏ براستی که بابلیان چقدر بر او ستم روا خواهند داشت!‏ ‏«این دو بلا بر تو عارض خواهد شد؛‏ کیست که برای تو ماتم کند؟‏ یعنی خرابی و هلاکت و قحط و شمشیر،‏ پس چگونه تو را تسلّی دهم.‏ پسران تو را ضعف گرفته،‏ به سر همه کوچه‌ها مثل آهو در دام خوابیده‌اند.‏ و ایشان از غضب خداوند و از عتاب خدای تو مملو شده‌اند.‏» —‏ اِشَعْیا ۵۱:‏۱۹،‏ ۲۰‏.‏

^۲۳ اورشلیم بی‌چاره،‏ دچار «خرابی و هلاکت» و «قحط و شمشیر» خواهد شد.‏ ‹پسرانش› نحیف و ناتوان از مقابله با مهاجمان بابِلی،‏ درمانده در کناری ایستاده‌اند و نمی‌توانند او را راهنمایی کنند،‏ و سرپا نگاه دارند.‏ آنان آشکارا سر کوچه‌ها سست و ضعیف و فرسوده خواهند افتاد.‏ (‏ مراثی ۲:‏۱۹؛‏ ۴:‏۱،‏ ۲‏)‏ آنها کاسهٔ خشم خدا را خواهند نوشید و همچون حیوانی در دام‌افتاده ناتوان خواهند بود.‏

۲۴،‏ ۲۵.‏ الف)‏ چه بلایی بر سر اورشلیم تکرار نخواهد شد؟‏ ب)‏ پس از اورشلیم نوبت چه کسی است که از کاسهٔ خشم یَهُوَه بنوشد؟‏

^۲۴ اما این وضعیت اندوهبار پایان خواهد گرفت.‏ اِشَعْیا با کلامی تسلّی‌بخش در ادامه می‌گوید:‏ ‏«پس ای زحمت‌کشیده این را بشنو!‏ و ای مست‌شده اما نه از شراب!‏ خداوند تو یَهُوَه و خدای تو که در دعوی قوم خود ایستادگی می‌کند چنین می‌گوید:‏ اینک کاسهٔ سرگیجی را و دُرد کاسهٔ غضب خویش را از تو خواهم گرفت و آن را بار دیگر نخواهی آشامید.‏ و آن را به دست آنانی که بر تو ستم می‌نمایند می‌گذارم که به جان تو می‌گویند:‏ خم شو تا از تو بگذریم و تو پشت خود را مثل زمین و مثل کوچه به جهت راهگذریان گذاشته‌ای.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۱:‏۲۱-‏۲۳ ‏)‏ یَهُوَه پس از تنبیه اورشلیم حاضر است که با دلسوزی رفتار کرده،‏ نسبت به او از خود بخشندگی نشان دهد.‏

^۲۵ یَهُوَه از خشم خود بر اورشلیم باز خواهد گشت و خشم خود را متوجه بابل خواهد ساخت.‏ بابل اورشلیم را با خاک یکسان کرده،‏ تحقیر خواهد نمود.‏ (‏ مزمور ۱۳۷:‏۷-‏۹‏)‏ اما اورشلیم دیگر مجبور نخواهد بود از دست بابل و متحدانش چنین کاسه‌ای بنوشد.‏ بلکه کاسه از دست اورشلیم گرفته شده به دست آنانی داده خواهد شد که از ننگ او شادمانی کردند.‏ (‏ مراثی ۴:‏۲۱،‏ ۲۲‏)‏ بابل مست و خراب از پای در خواهد آمد.‏ (‏ اِرْمیا ۵۱:‏۶-‏۸‏)‏ اما صهیون برخواهد خاست!‏ براستی که چه دگرگونی عظیمی!‏ حقیقتاً که صهیون با داشتن چنین امیدی تسلّی می‌یابد.‏ و خادمان یَهُوَه می‌توانند اطمینان داشته باشند که نام وی به وسیلهٔ اَعمال نجات‌بخشش تقدیس خواهد شد.‏

‏[پاورقی]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۶۷]‏

یَهُوَه یعنی ابراهیم اعظم آن «صخره‌ای» است که قومش از آن ‹قطع گشته‌اند›‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۷۰]‏

دشمنان قوم خدا همچون لباسی که بید آن را خورده است نابود خواهند گشت

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۷۶‏،‏ ۱۷۷]‏

یَهُوَه نشان داده است که عوامل طبیعی زیر فرمان او می‌باشند

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۷۸]‏

کاسه‌ای که اورشلیم از آن خواهد نوشید به بابل و متحدانش داده خواهد شد