در سُرورِ سالکانِ در نور شریک شویم
«بیایید تا در نور خداوند سلوک نماییم.» — اِشَعْیا ۲:۵.
۱، ۲. الف) نور چقدر اهمیت دارد؟ ب) چرا اخطار راجع به تاریکیی که زمین را در بر می‌گیرد حائز اهمیت است؟
یَهُوَه سرچشمهٔ نور است. او «آفتاب را به جهت روشنایی روز و قانونهای ماه و ستارگان را برای روشنایی شب قرار داده است.» ( اِرْمیا ۳۱:۳۵؛ مزمور ۸:۳) یَهُوَه است که خورشید این کورهٔ عظیم هسته‌ای را که انرژی عظیم خود را به صورت نور و گرما و غیره ساطع می‌سازد آفریده است. از این انرژی عظیم درصد بسیار ناچیزی به صورت نور جذب زمین می‌گردد، اما همین مقدار نسبتاً ناچیز انرژی بقای حیات را بر روی زمین ممکن می‌سازد. بدون آن زمین سیاره‌ای مرده می‌بود و طبعاً موجودیت انسان ناممکن می‌گشت.
۲ با توجه به اهمیت نور، این موهبت الهی، به سخنان اِشَعْیای نبی در وصف وخامت اوضاع زمان او بهتر پی می‌بریم. وی گفت: «زیرا اینک تاریکی جهان را و ظلمت غلیظ طوایف را خواهد پوشانید.» ( اِشَعْیا ۶۰:۲) البته، تاریکی و ظلمت غلیظی که اِشَعْیا بدان اشاره می‌کند مجازی است. منظور وی این نبود که خورشید، ماه، و ستارگان از درخشش باز می‌ایستند. ( مزمور ۸۹:۳۶، ۳۷؛ ۱۳۶:۷-۹) خیر، منظور او ظلمت روحانی بود. در واقع، همانطور که بدون نور فیزیکی بقای حیات ناممکن می‌باشد، فقدان نور روحانی نیز در درازمدت مرگ‌آور است. — لوقا ۱:۷۹.
۳. با نظر به سخنان اِشَعْیا چه امری بر مسیحیان واجب می‌گردد؟
۳ کلام اِشَعْیا در مورد یهودای باستان تحقق یافت. اما نکتهٔ مهم برای ما این است که این نبوت اکنون تحققی بسیار عظیمتر دارد. دنیا در تاریکی و ظلمت فرو رفته است. و در چنین وضعیت خطرناکی است که نور روحانی ارزش بسیار پیدا می‌کند. به همین دلیل برای مسیحیان بسیار واجب است که به این پند عیسی گوش دهند که گفت: «بگذارید نور شما بر مردم بتابد.» ( متّیٰ ۵:۱۶) در این دنیای تاریک مسیحیان وفادار می‌توانند نور حقیقت را بر انسانهای حلیم بتابانند و امکان زندگی را برای ایشان نیز فراهم آورند. — یوحنّا ۸:۱۲.
ظلمت در اسرائیل باستان
۴. تحقق اولیهٔ نبوت اِشَعْیا در چه زمانی بود، و در ایام حیات او اوضاع به چه شکل بود؟
۴ تحقق اولیهٔ نبوت اِشَعْیا راجع به تاریکی و ظلمت غلیظ بر زمین زمانی بود که یهودا متروکه گشته، اهالیش به بابل تبعید شدند. با این حال، حتی پیش از آن یعنی در ایام حیات اِشَعْیا، بسیاری از ملتها در تاریکی روحانی به سر می‌برند، و همین موضوع بود که او را بر آن داشت به هموطنان خود بگوید: «ای خاندان یعقوب بیایید تا در نور خداوند سلوک نماییم»! — اِشَعْیا ۲:۵؛ ۵:۲۰.
۵، ۶. چه عواملی بر تاریکی روزگار اِشَعْیا می‌افزود؟
۵ اِشَعْیا در سرزمین یهودا «در روزهای عُزّیّا و یوتام و آحاز و حزقیا پادشاهان یهودا» نبوت می‌کرد. ( اِشَعْیا ۱:۱) دورانی بود پرتلاطم، همراه با ناآرامی سیاسی، ریاکاری مذهبی، فساد قضایی، و ستمگری به فقیران. حتی در طی دوران حکومت پادشاهان وفاداری همچون یُوتام، مذبح‌های خدایان کاذب هنوز بر فراز تپه‌ها مشاهده می‌شدند! و در دوران پادشاهان خیانتکار اوضاع طبعاً بسیار وخیمتر بود. برای نمونه، پادشاهی به نام آحاز شرارت را به جایی رساند که فرزند خود را در مراسم اهدای قربانی به خدایی موسوم به مُولَک تقدیم کرد. براستی که تاریکی و ظلمت غلیظی حکمفرما بود! — ۲پادشاهان ۱۵:۳۲-۳۴؛ ۱۶:۲-۴.
۶ وضعیت بین‌المللی نیز تیره و تار بود. مُوآب، اَدُوم، و فلسطیه در همسایگی یهودا اسباب زحمت مردم آن سرزمین را به وجود می‌آوردند و پادشاهی شمالیِ اسرائیل نیز با وجود قرابت خونی دشمن قسم‌خوردهٔ یهودا شده بود. سوریه در مناطق شمالی‌تر آرامش یهودا را مختل می‌ساخت و از همه خطرناکتر نیروی بی‌رحم و توسعه‌طلب آشور بود. آری، در طی دوران نبوت اِشَعْیا بود که آشور اسرائیل را فتح کرد و یهودا را تقریباً ویران ساخت. زمانی رسید که آشور همهٔ شهرهای حصاردار یهودا، به غیر از اورشلیم را زیر سلطهٔ خود درآورد! — اِشَعْیا ۱:۷، ۸؛ ۳۶:۱.
۷. اسرائیل و یهودا چه طریقی را در پیش گرفتند، و یَهُوَه چگونه واکنش نشان داد؟
۷ چرا یَهُوَه اجازه داد قومش با چنین مصیبتهای سختی روبرو شود؟ زیرا اسرائیل و یهودا به او خیانت کردند. آنها همانطور که در امثال آمده است ‹راههای راستی را ترک کردند و به طریقهای تاریکی سالک شدند.› ( امثال ۲:۱۳) با وجود اینکه یَهُوَه از امتش خشمگین بود آنان را کاملاً رها نساخت. او اِشَعْیا و دیگر انبیا را فرستاد تا نور روحانی لازم را برای هدایت راستدلان در آن دوران تاریک تأمین کنند. براستی که چنین نوری از ارزش بسیار برخوردار بود! نوری حقیقتاً حیات‌بخش!
ظلمت در روزگار ما
۸، ۹. چه عواملی بر تاریکی روزگار ما می‌افزاید؟
۸ وضعیت کنونی دنیا تشابه بسیار به وضعیت روزگار اِشَعْیا دارد. اکنون نیز حاکمان زمین به یَهُوَه و پادشاه منتخب او عیسی مسیح پشت کرده‌اند. ( مزمور ۲:۲، ۳) رهبران مذهبیِ جهان مسیحیت نیز از سوی دیگر پیروان خویش را می‌فریبند. آنان ادعای خداپرستی می‌کنند، لیکن در عمل مبلّغ خدایانی همچون ملی‌گرایی، میلیتاریسم، ثروت، و یا شخصیتهای سرشناس می‌باشند و البته تعالیمشان نیز تعالیم مشرکانه است.
۹ مذاهب جهان مسیحیت در سرتاسر جهان آتش جنگها و درگیریهای داخلی را که موجب کشتارهای قومی و فجایع دیگر است دامن زده‌اند. بسیاری از کلیساها به جای پایبندی به اصول اخلاقی کتاب مقدس، اعمال غیراخلاقیی همچون زنا و همجنس‌بازی را روا داشته، گاه حتی از آن حمایت کرده‌اند. طرد کردن معیارهای کتاب مقدس سبب شده است پیروان جهان مسیحیت همچون کسانی بشوند که مزمورنویس عهد باستان در مورد آنان می‌گوید: «نمی‌دانند و نمی‌فهمند و در تاریکی راه می‌روند.» ( مزمور ۸۲:۵) آری، جهان مسیحیت همچون یهودای باستان در تاریکی و ظلمتی غلیظ می‌باشد. — مکاشفه ۸:۱۲.
۱۰. در تاریکی روزگار ما نور چگونه تابیده می‌شود، و انسانهای حلیم چگونه از آن بهره‌مند می‌گردند؟
۱۰ یَهُوَه در این تاریکی و ظلمت محض خاطر حلیمان نور می‌تاباند. او برای این منظور از خادمان مسح‌شدهٔ خود بر روی زمین، یعنی «غلام امین و دانا،» استفاده می‌کند تا ‹چون نیّرها بدرخشند.› ( متّیٰ ۲۴:۴۵؛ فیلپّیان ۲:۱۵) طبقهٔ غلام با حمایت میلیونها نفر از «گوسفندان دیگر» نور روحانی کلام خدا، کتاب مقدس، را منعکس می‌سازند. ( یوحنّا ۱۰:۱۶) در دنیایی که در چنین ظلمت غلیظی فرو رفته است، نور کلام الهی به انسانهای حلیم و متواضع امید می‌بخشد، کمک می‌کند تا با خدای خود رابطه‌ای صمیمی ایجاد کنند، و طریقشان را روشن می‌سازد تا در ظلمت روحانی در دام نیفتند. براستی چه نور ارزشمند و حیات‌بخشی!
«نام تو را حمد می‌گویم»
۱۱. یَهُوَه در دوران اِشَعْیا چه رهنمودهایی در اختیار قوم خود می‌گذاشت؟
۱۱ یَهُوَه طی دوران تاریک حیات اِشَعْیا و در دوران تاریکتر متعاقب آن وقتی بابلیان امت او را به اسارت بردند، چه رهنمودهایی به قوم خود می‌داد؟ یَهُوَه علاوه بر رهنمودهای اخلاقی، آنان را از مقاصدی که برایشان در نظر داشت آگاه می‌ساخت. توجهی دقیق به نبوتهای شگرف یَهُوَه در اِشَعْیا بابهای ۲۵ تا ۲۷ بخوبی ما را با طریقهای او در رفع و رجوع مسائل چه در زمان باستان و چه زمان حاضر آشنا می‌سازد.
۱۲. اِشَعْیا با چه سخنان صمیمانه‌ای احساسات خود را نسبت به یَهُوَه ابراز داشت؟
۱۲ اِشَعْیا نخست اعلام کرد: «ای یَهُوَه تو خدای من هستی پس تو را تسبیح می‌خوانم و نام تو را حمد می‌گویم.» چه حمد و تسبیح صمیمانه‌ای! اما چه چیزی او را برانگیخت تا چنین دعا کند؟ عامل اصلی آن در بخش دوم آیه چنین عنوان شده است: «زیرا کارهای عجیب کرده‌ای و تقدیرهای قدیم تو امانت و راستی است.» — اِشَعْیا ۲۵:۱.
۱۳. الف) کدام دانسته‌های اِشَعْیا قدردانی او را نسبت به یَهُوَه تقویت می‌کرد؟ ب) ما چه درسی از اِشَعْیا می‌آموزیم؟
۱۳ یَهُوَه تا دوران اِشَعْیا کارهای شگرفی برای اسرائیل انجام داده بود که همگی در متونی ثبت شده بودند. اِشَعْیا یقیناً با آن متون آشنایی داشت، مثلاً خوب می‌دانست که یَهُوَه امت خود را از اسارت مصریان و از دست سپاه فرعون در دریای سُرخ رهایی داد. او بخوبی واقف بود که یَهُوَه آنان را از قلب صحرا گذرانده به سرزمین موعود رساند. ( مزمور ۱۳۶:۱، ۱۰-۲۶) این گونه گزارشات تاریخی مؤید آن بود که یَهُوَه خدا حقیقتاً امین و راست است. و «تقدیرها» — یعنی هر آنچه یَهُوَه اراده کرده است — تحقق خواهد یافت. معرفت دقیقی که یَهُوَه در اختیار اِشَعْیا قرار داده بود او را تقویت نمود تا از سلوک کردن در نور باز نایستد. اِشَعْیا نمونهٔ بسیار خوبی برای ما بود. ما نیز چنانچه کلام مکتوب خدا را بخوانیم و در زندگی خود به اجرا بگذاریم، می‌توانیم همچنان در نور الهی سلوک نماییم. — مزمور ۱۱۹:۱۰۵؛ ۲قُرِنتیان ۴:۶.
شهری نابود گشت
۱۴. در مورد «شهری» بخصوص چه نبوتی شد، و احتمالاً کدام شهر مد نظر بود؟
۱۴ نمونه‌ای از تقدیر و ارادهٔ الهی را در اِشَعْیا ۲۵:۲ چنین می‌خوانیم: «شهری را توده و قریهٔ حصین را خرابه گردانیده‌ای و قصر غریبان را که شهر نباشد و هرگز بنا نگردد.» منظور از این شهر چیست؟ احتمالاً منظور اِشَعْیا در این کلام نبوی شهر بابل است. آری، این شهرِ عظیم و باشکوه فرو افتاد و به تلی از سنگ مبدل گشت.
۱۵. امروزه شاهد وجود چه ‹شهر عظیمی› هستیم، و چه بر سر آن خواهد آمد؟
۱۵ آیا شهری که اِشَعْیا بدان اشاره می‌کند همتایی امروزی نیز دارد؟ آری، کتاب مکاشفه این شهر را ‹شهر عظیمی› می‌خواند «که بر پادشاهان جهان سلطنت می‌کند.» ( مکاشفه ۱۷:۱۸) این شهر عظیم همان «بابل عظیم» می‌باشد، امپراتوریِ جهانیِ دینِ کاذب. جهان مسیحیت بخش اعظم بابل عظیم را تشکیل می‌دهد و روحانیانش مخالفت با کار موعظهٔ ملکوت را که امت خدا بدان مشغولند رهبری می‌کنند. ( متّیٰ ۲۴:۱۴) اما بابل عظیم نیز مانند بابل دوران باستان بزودی نابود خواهد شد و هرگز بر نخواهد خاست.
۱۶، ۱۷. در عهد باستان و دوران حاضر چگونه دشمنان یَهُوَه او را تمجید کردند؟
۱۶ اِشَعْیا چه نبوت دیگری دربارهٔ این «شهر» می‌کند؟ اِشَعْیا خطاب به یَهُوَه می‌گوید: «قوم عظیم، تو را تمجید می‌نمایند و قریهٔ امّت‌های ستم‌پیشه از تو خواهند ترسید.» ( اِشَعْیا ۲۵:۳) چگونه چنین شهر مهاجمی، یعنی «قریهٔ امّت‌های ستم‌پیشه» یَهُوَه را تمجید می‌کند؟ به یاد آور که چه بر سر پادشاه مقتدر بابل، نَبوْکَدْنَصَّر آمد. آنچه بر او گذشت او را در مورد ضعفهایش شدیداً به فکر واداشت، و سرانجام به عظمت و اقتدار یَهُوَه معترف شد. ( دانیال ۴:۳۴، ۳۵) به همین صورت، هنگامی که یَهُوَه قدرت خود را به کار بندد، حتی دشمنانش اجباراً به عظمت کارهای او اعتراف خواهند کرد.
۱۷ آیا بابل عظیم نیز هرگز مجبور شده است به عظمت کارهای یَهُوَه اقرار کند؟ بله. طی جنگ جهانی اول خادمان مسح‌شدهٔ یَهُوَه بشارت را در شرایطی بسیار دشوار موعظه می‌کردند. در سال ۱۹۱۸ با دستگیری شماری از مسئولان انجمن برج‌دیده‌بانی خادمان مسح‌شدهٔ یَهُوَه در واقع به اسارت روحانی درآمدند و کار سازمان‌یافتهٔ موعظه عملاً متوقف شد. در سال ۱۹۱۹ یَهُوَه آنان را احیا نمود و با روح خود جان تازه بخشید، و پس از آن مصمم به انجام مأموریت موعظهٔ بشارت در تمام زمین شدند. ( مَرقُس ۱۳:۱۰) تمام اینها و همچنین تأثیر آن بر دشمنان قوم یَهُوَه در کتاب مکاشفه نبوت شده است. آن دشمنان «ترسان گشته، خدای آسمان را تمجید کردند.» ( مکاشفه ۱۱:۳، ۷، ۱۱-۱۳) نه اینکه آنان موضع خود را تغییر دهند. خیر، همانطور که اِشَعْیا نبوت کرده بود آنان مجبور شدند به کارهای عظیم یَهُوَه در آن مورد خاص اقرار کنند.
‹قلعه برای فقیران›
۱۸، ۱۹. الف) چرا مخالفان نتوانستند کمال اخلاقی قوم یَهُوَه را در هم بکوبند؟ ب) چگونه ‹سرود ستمکاران پست می‌گردد›؟
۱۸ اِشَعْیا در اشاره به رفتار رئوفانهٔ یَهُوَه نسبت به سالکان در نور گفت: «چونکه برای فقیران قلعه و به جهت مسکینان در حین تنگی ایشان قلعه بودی و ملجا از طوفان و سایه از گرمی، هنگامی که نفخهٔ ستمکاران مثل طوفان بر دیوار می‌بود. و غوغای غریبان را مثل گرمی در جای خشک فرود خواهی آورد و سرود ستمکاران مثل گرمی از سایهٔ ابر پست خواهد شد.» — اِشَعْیا ۲۵:۴، ۵.
۱۹ از سال ۱۹۱۹، ستمکاران به منظور در هم کوبیدن کمال اخلاقی پرستندگان حقیقی به هر ترفندی دست زدند، اما کاری از پیش نبردند. چرا؟ زیرا یَهُوَه ملجا و قلعهٔ قومش است. او برای ایشان در گرمای سوزان مصائب مکانی فرح‌بخش و در طوفان مخالفتها دیواری ستبر می‌گردد. ما سالکان در نور الهی با اطمینان انتظار زمانی را می‌کشیم که ‹سرود ستمکاران پست گردد› و برای نابودی دشمنان یَهُوَه لحظه شماری می‌کنیم.
۲۰، ۲۱. یَهُوَه چه سفره‌ای پهن کرده است، و بر این سفره در دنیای جدید چه چیزهای دیگری وجود خواهد داشت؟
۲۰ یَهُوَه نه تنها از خادمان خود مراقبت می‌کند بلکه همچون پدری مهربان تمام نیازهای آنان را تأمین می‌نماید. او در سال ۱۹۱۹ پس از آزاد ساختن مردم خود از چنگال بابل عظیم، آنان را به یک ضیافت ظفر، مملو از خوراکهای روحانی دعوت کرد. در این خصوص در اِشَعْیا ۲۵:۶ چنین آمده است: «یَهُوَه صبایوت در این کوه برای همهٔ قوم‌ها ضیافتی از لذایذ برپا خواهد نمود. یعنی ضیافتی از شرابهای کهنه از لذایذ پر مغز و از شرابهای کهنهٔ مصفّا.» چه سعادت عظیمی که در این ضیافت شرکت داریم! ( متّیٰ ۴:۴) و براستی که «مایدهٔ [یا سفرهٔ] خداوند» از بسیاری خوراکهای لذیذ و مغذی رنگین می‌باشد! ( ۱قُرِنتیان ۱۰:۲۱) یَهُوَه تمام نیاز ما به خوراک روحانی را از طریق «غلام امین و دانا» تأمین می‌کند.
۲۱ برکات این ضیافتِ الهی به همینجا ختم نمی‌شود. ضیافت روحانیی که حال در آن شرکت داریم، همچنین یادآور وفور غذاهای جسمانی در دنیای جدید موعود خداست. در آن زمان «لذایذ پرمغز،» وفور غذاها و خوراکیهای جسمانی را نیز شامل می‌گردد. دیگر هیچ کس روحاً و جسماً گرسنه نخواهد بود. این امید برای آن دسته از هم‌ایمانان ما که در حال حاضر از ‹قحطی› پیشگویی‌شده که بخشی از «نشان» حضور عیساست، رنج می‌برند، چقدر مایهٔ آرامش‌خاطر است! ( متّیٰ ۲۴:۳، ۷) برای ایشان کلام مزمورنویس بسیار تسلی‌بخش خواهد بود چنانکه می‌گوید: «فراوانیِ غله در زمین بر قلهٔ کوهها خواهد بود.» — مزمور ۷۲:۱۶.
۲۲، ۲۳. الف) چه ‹سِتْر› و ‹روپوشی› برداشته خواهد شد، و چگونه؟ ب) چگونه ‹عار قوم یَهُوَه› از زمین رفع خواهد شد؟
۲۲ اِشَعْیا در اشاره به وعده‌ای فوق‌العاده گناه و مرگ را به ‹سِتْر› و ‹روپوشی› تشبیه کرده می‌گوید: «[یَهُوَه] در این کوه روپوشی را که بر تمامی قوم‌ها گسترده است و ستری را که جمیع امّت‌ها را می‌پوشاند تلف خواهد کرد.» ( اِشَعْیا ۲۵:۷) تصورش را بکن! یَهُوَه گناه و مرگ را که همچون پوششی بسیار سنگین موجب خفگی و مرگ انسانها می‌گردد از میان خواهد برداشت. همهٔ ما چشم انتظار روزی هستیم که انسانهای مطیع و امین بتوانند از قربانی فدیهٔ عیسی به طور کامل بهره‌مند شوند! — مکاشفه ۲۱:۳، ۴.
۲۳ نبی خدا با اشاره به آن دورهٔ شکوهمند به ما اطمینان می‌دهد که یَهُوَه «موت را تا ابدالآباد نابود خواهد ساخت و خداوند یَهُوَه اشکها را از هر چهره پاک خواهد نمود و عار قوم خویش را از روی تمامی زمین رفع خواهد کرد زیرا خداوند گفته است.» ( اِشَعْیا ۲۵:۸) از آنجایی که دیگر عوامل طبیعی سبب مرگ نخواهد شد، عزیزی را از دست نخواهیم داد که موجب جاری شدن اشکهایمان گردد. براستی که چه تحول پربرکتی! علاوه بر این، دیگر در هیچ کجای دنیا تبلیغات دروغین و سخنان ننگ‌آوری که مدتهاست خدا و خادمانش متحمل آن بوده‌اند شنیده نخواهد شد. چرا؟ زیرا سرچشمهٔ آنها یعنی پدر دروغ، شیطان ابلیس و ذُریّت او به دست یَهُوَه از میان برداشته خواهند شد. — یوحنّا ۸:۴۴.
۲۴. تجلی قدرت یَهُوَه چه تأثیری بر سالکان در نور می‌گذارد؟
۲۴ سالکان در نور با تأمل بر تجلی قدرت یَهُوَه بر آن می‌شوند که بگویند: «اینک این خدای ما است که منتظر او بوده‌ایم و ما را نجات خواهد داد. این خداوند است که منتظر او بوده‌ایم پس از نجات او مسرور و شادمان خواهیم شد.» ( اِشَعْیا ۲۵:۹) بزودی انسانهای درستکار حقیقتاً شادمان خواهند بود. ظلمت و تاریکی بکلی از میان خواهد رفت، و انسانهای امین و وفادار غرق در نور الهی تا ابد به زندگی ادامه خواهند داد. آیا براستی می‌توان امیدی از این شکوهمندتر یافت؟ به هیچ وجه!
آیا می‌توانی توضیح دهی؟
• چرا اکنون بسیار حیاتی است که در نور سلوک نماییم؟
• چرا اِشَعْیا نام یَهُوَه را حمد می‌گفت؟
• چرا دشمنان هرگز قادر نخواهند بود کمال اخلاقی قوم یَهُوَه را در هم بشکنند؟
• چه برکاتی نصیب سالکان در نور خواهد شد؟
[تصویر در صفحهٔ ۲۵]
ساکنان یهودا کودکان خود را برای مُولَک قربانی می‌کردند
[تصاویر در صفحهٔ ۲۶]
دانسته‌های اِشَعْیا در خصوص اعمال عظیم یَهُوَه او را بر آن داشت تا نام خدای خود را حمد گوید
[تصویر در صفحهٔ ۲۷]
راستدلان غرق در نور الهی تا ابد به زندگی ادامه خواهند داد