فصل ۲۳

چشم‌انتظار یَهُوَه باشیم

اِشَعْیا ۳۰:‏⁠۱-‏۳۳

 ۱،‏ ۲.‏ الف)‏ اِشَعْیا باب ۳۰ حاوی چه مطالبی است؟‏ ب)‏ چه پرسشهایی را بررسی خواهیم کرد؟‏

اِشَعْیا باب ۳۰ حاوی برخی دیگر از احکام الهی علیه شریران است.‏ اما این بخش از نبوت اِشَعْیا در عین حال بعضی از خصوصیات دلگرم‌کنندهٔ یَهُوَه را نیز نمایان می‌سازد.‏ در این باب مشخصات یَهُوَه با چنان شیوایی بیان شده‌اند که گویی در محضر آرام‌بخش یَهُوَه هستیم،‏ و صدای هدایتگرش را می‌شنویم،‏ و نوازش دست شفابخشش را بر سرمان حس می‌کنیم.‏ —‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۲۰،‏ ۲۱،‏ ۲۶‏.‏

^۲ با وجود این،‏ هموطنان اِشَعْیا یعنی اهالی مرتد یهودا،‏ از بازگشت به سوی یَهُوَه امتناع ورزیده به انسانها توکل می‌کنند.‏ نظر یَهُوَه در این باره چیست؟‏ و چگونه این بخش از نبوت اِشَعْیا به مسیحیان امروز کمک می‌کند تا چشم‌انتظار یَهُوَه بمانند؟‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۱۸‏)‏ بگذار ببینیم.‏

بی‌خردی و بدبختی

 ۳.‏ یَهُوَه چه نقشه‌ای را رسوا می‌سازد؟‏

^۳ مدتی است که رهبران یهودا در خفا در صددند راهی بیابند تا به چنگال آشوریان گرفتار نیایند.‏ اما یَهُوَه آنها را زیر نظر دارد و در حالی که نقشهٔ آنان را رسوا می‌سازد می‌گوید:‏ ‏«وای بر پسران فتنه‌انگیز که مشورت می‌کنند لیکن نه از من و عهد می‌بندند لیکن نه از روح من،‏ تا گناه را بر گناه مزید نمایند.‏ که برای فرود شدن به مصر عزیمت می‌کنند.‏» —‏ اِشَعْیا ۳۰:‏⁠۱،‏ ۲الف‏.‏

 ۴.‏ قوم سرکش خدا چگونه مصر را جایگزین خدا کرده‌اند؟‏

^۴ این رهبران مکار بی‌شک از اینکه نقشه‌شان برملا شده است یکه می‌خورند!‏ سفر به مصر به منظور وضع پیمانِ اتحاد با آن کشور،‏ فقط عملی بر ضد آشور نیست بلکه در واقع سرکشی بر ضد یَهُوَه خداست.‏ افراد قوم در روزگار داودِ پادشاه،‏ یَهُوَه را دژ خود می‌دانستند و «زیر سایهٔ بالهای» او پناه می‌جستند.‏ (‏ مزمور ۲۷:‏۱؛‏ ۳۶:‏۷‏)‏ اما حالا ‏«به قوّت فرعون پناه می‌گیرند و به سایهٔ مصر اعتماد دارند.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۲ب ‏)‏ آنان مصر را جایگزین خدا کرده‌اند!‏ چه خیانت بزرگی!‏ ‏—‏ اِشَعْیا ۳۰:‏⁠۳-‏۵ خوانده شود.‏

 ۵،‏ ۶.‏ الف)‏ چرا اتحاد با مصر اشتباهی مهلک است؟‏ ب)‏ کدام سفر پیشین قوم خدا نشانگر بی‌خردی سفر به مصر است؟‏

^۵ اِشَعْیا در ادامه گویی برای آنکه نشان دهد مأموریت به مصر تنها یک بازدید غیررسمی و اتفاقی نیست جزئیات بیشتری ذکر کرده،‏ می‌گوید:‏ ‏«وحَیْ دربارهٔ بَهیمُوت جنوبی:‏ از میان زمین تنگ و ضیق که از آنجا شیر ماده و اسد و افعی و مار آتشین پرنده می‌آید.‏ توانگری خویش را بر پشت الاغان و گنجهای خود را بر کوهان شتران .‏ .‏ .‏ می‌برند.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۶الف ‏)‏ واضح است که چنین سفری از قبل تدارک دیده شده است.‏ فرستادگان،‏ کاروانی از شتر و الاغ که بارشان کالاهای پرارزش است ترتیب می‌دهند و آن را از میان بیابان خشکی که پر از شیرهای غرنده و مارهای سمّی است به سوی مصر هدایت می‌کنند.‏ آنان سرانجام،‏ به مقصد می‌رسند و گنجینه‌های خود را به مصریان پیشکش می‌کنند و بدین ترتیب به خیال خود پشتیبانی نظامی آنها را می‌خرند.‏ اما یَهُوَه می‌گوید:‏ ‏«توانگری خویش را بر پشت الاغان و گنجهای خود را بر کوهان شتران نزد قومی که منفعت ندارند می‌برند.‏ چونکه اعانت مصریان عبث و بی‌فایده است از این جهت ایشان را رَهَبُ‌الجلوس نامیدم.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۶ب،‏ ۷ ‏)‏ «رَهَب» یعنی ‹اژدهای› دریایی‏،‏ سمبل مصر است.‏ (‏ اِشَعْیا ۵۱:‏⁠۹،‏ ۱۰‏)‏ اما وعده‌های مصر همگی پوچ و توخالی بوده و اتحاد یهودا با این کشور اشتباهی مهلک است.‏

^۶ توصیفات اِشَعْیا در مورد سفر فرستادگان،‏ یادآور سفری است که در روزگار موسی صورت گرفت.‏ نیاکان آنان از میان همان ‹بیابان خوفناک› گذشتند.‏ (‏ تثنیه ۸:‏⁠۱۴-‏۱۶‏)‏ با این تفاوت که در زمان موسی اسرائیلیان از مصر و اسارت و بندگی دور می‌شدند،‏ در حالی که این بار به سوی مصر و در حقیقت به سوی بندگی سفر می‌کنند.‏ این عملشان بی‌خردی محض است!‏ باشد که ما هیچگاه چنین تصمیم نابخردانه‌ای اتخاذ نکنیم و آزادی روحانی خویش را حفظ کرده،‏ خود را در یوغ بندگی گرفتار نسازیم!‏ —‏ با غَلاطیان ۵:‏۱ مقایسه شود.‏

مخالفت با پیام نبی

 ۷.‏ چرا یَهُوَه به وسیلهٔ اِشَعْیا اخطار خود را به یهودا به رشتهٔ تحریر درمی‌آورد؟‏

^۷ یَهُوَه از اِشَعْیا می‌خواهد که پیامش را به رشتهٔ تحریر درآورد تا ‏«برای ایّام آینده تا ابدالآباد بماند.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۸ ‏)‏ نارضایتی یَهُوَه از پیمانهای اتحاد قومش با انسانها به جای اتکا به او باید به صورت مکتوب درآید تا نسلهای آینده،‏ منجمله نسل ما از آن فایده برند.‏ (‏ ۲پِطْرُس ۳:‏⁠۱-‏۴‏)‏ اما به رشتهٔ تحریر در آوردن این مطالب در عین حال یک ضرورت آنی را نیز برآورده می‌سازد.‏ ‏«این قوم فتنه‌انگیز و پسران دروغگو می‌باشند.‏ پسرانی که نمی‌خواهند شریعت خداوند را استماع نمایند.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۹ ‏)‏ افراد قوم توصیه‌های خدا را رد کرده‌اند.‏ به همین دلیل توصیه‌های او باید به قلم آورده شوند تا آنها بعدها نتوانند ادعا کنند که بدیشان هشدار داده نشده بود.‏ —‏ امثال ۲۸:‏۹؛‏ اِشَعْیا ۸:‏⁠۱،‏ ۲‏.‏

 ۸،‏ ۹.‏ الف)‏ رهبران یهودا به چه طریقی تلاش می‌کنند انبیای یَهُوَه را به فساد بکشانند؟‏ ب)‏ اِشَعْیا چگونه نشان می‌دهد که حاضر به خالی کردن میدان نیست؟‏

^۸ اِشَعْیا سپس به نمونه‌ای از خودسری قوم اشاره کرده می‌گوید:‏ ‏«‏‏[‏آنها‏] به رائیان می‌گویند:‏ رؤیت مکنید و به انبیا که برای ما به راستی نبوّت ننمایید بلکه سخنان شیرین به ما گویید و به مکاید نبوّت کنید.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۱۰ ‏)‏ رهبران یهودا به انبیای وفادار فرمان می‌دهند تا «راستی» و حقیقت را به زبان نیاورند بلکه «سخنان شیرین» و «مکاید» یا به عبارت دیگر سخنان کذب بگویند و بدین ترتیب نشان می‌دهند که فقط خواهان شنیدن کلمات گوشنواز هستند.‏ آنها می‌خواهند تمجید و ستایش شوند نه سرزنش.‏ در نظر ایشان هر نبیی که مایل نباشد مطابق سلیقهٔ آنها نبوت کند باید ‏‹از راه منحرف شود و از طریق تجاوز نماید.‏›‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۱۱الف ‏)‏ چنین نبیی یا باید سخنان گوشنواز بگوید یا بکلی ساکت شود!‏

^۹ مخالفان اِشَعْیا مصرّانه می‌گویند:‏ ‏«قدّوس اسرائیل را از نظر ما دور سازید.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۱۱ب ‏)‏ آنها می‌خواهند کاری کنند که اِشَعْیا دیگر به نام یَهُوَه،‏ «قدّوس اسرائیل» سخن نگوید.‏ حتی شنیدن این عنوان برایشان آزاردهنده است زیرا معیارهای والای یَهُوَه وضعیت نفرت‌انگیزشان را برملا می‌سازد.‏ اِشَعْیا چه واکنشی نشان می‌دهد؟‏ او اعلام می‌کند:‏ ‏«قدّوس اسرائیل چنین می‌گوید.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۱۲الف ‏)‏ اِشَعْیا بی‌محابا درست همان سخنانی را بر زبان می‌آورَد که مورد تنفر مخالفانش است.‏ او هیچگاه میدان را خالی نخواهد کرد.‏ براستی که این نبی برای همگی ما نمونهٔ خوبی است!‏ مسیحیان هنگام اعلام پیام خدا هیچگاه نباید از خود ضعف نشان دهند.‏ (‏ اعمال ۵:‏⁠۲۷-‏۲۹‏)‏ آنان نیز همانند اِشَعْیا همچنان اعلام می‌کنند:‏ ‹یَهُوَه چنین می‌گوید›!‏

عواقب خودسری و سرکشی

۱۰،‏ ۱۱.‏ عواقب شورش اهالی یهودا چه خواهد بود؟‏

^۱۰ اهالی یهودا کلام خدا را ترک کرده و بر کلام دروغ و ‏«فساد»‏ اعتماد کرده‌اند.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۱۲ب ‏)‏ عواقب چنین کاری چه خواهد بود؟‏ یَهُوَه آنطور که افراد قوم امیدوارند صحنه را خالی نمی‌کند بلکه موجبات نابودی قوم را فراهم می‌سازد!‏ همانطور که اِشَعْیا در تشبیهی نشان می‌دهد این نابودی به طور ناگهانی و کامل بر آنها خواهد آمد.‏ خودسری و سرکشی قوم مثل ‏«شکاف نزدیک به افتادن که در دیوار بلند پیش آمده باشد و خرابی آن در لحظه‌ای بغتةً پدید آید»‏ می‌باشد.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۱۳ ‏)‏ سرکشی روزافزون معاصران اِشَعْیا سبب سقوط آن ملت خواهد شد،‏ درست همانند دیوار بلندی که شکم داده است و سرانجام فرو می‌ریزد.‏

^۱۱ اِشَعْیا سپس با آوردن تشبیه دیگری نشان می‌دهد که این نابودی کامل خواهد بود:‏ ‏«شکستگی آن مثل شکستگی کوزهٔ کوزه‌گر خواهد بود که بی‌محابا خُرد می‌شود بطوری که از پاره‌هایش پاره‌ای به جهت گرفتن آتش از آتشدان یا برداشتن آب از حوض یافت نخواهد شد.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۱۴ ‏)‏ یهودا به طور کامل نابود خواهد گشت به طوری که هیچ چیز ارزشمندی در آن باقی نخواهد ماند،‏ حتی یک تکه کوزهٔ شکسته یافت نخواهد شد که بزرگی آن طوری باشد که بتوان با آن از منقل خاکستر داغ یا از حوض کمی آب برداشت.‏ براستی که چه عاقبت شرم‌آوری!‏ در روزگار ما نیز نابودی کسانی که بر ضد پرستش حقیقی سر به شورش برداشته‌اند به همین شکل ناگهانی و کامل خواهد بود.‏ —‏ عبرانیان ۶:‏⁠۴-‏۸؛‏ ۲پِطْرُس ۲:‏۱‏.‏

رد پیشنهاد یَهُوَه

۱۲.‏ چگونه اهالی یهودا می‌توانند از نابودی خود جلوگیری کنند؟‏

^۱۲ با اینهمه،‏ برای کسانی که به سخنان اِشَعْیا گوش می‌دهند راه نجات وجود دارد زیرا این نبی می‌گوید:‏ ‏«خداوند یَهُوَه قدّوس اسرائیل چنین می‌گوید:‏ ‹به انابت و آرامی نجات می‌یافتید و قوّت شما از راحت و اعتماد می‌بود.‏› »‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۱۵الف ‏)‏ یَهُوَه آماده است که قومش را نجات بخشد،‏ در صورتی که بدین دو طریق ایمان خود را نشان دهند؛‏ اول آنکه به «آرامی» عمل کنند یعنی به منظور حفظ امنیت خود با انسانها پیمان اتحاد منعقد نکنند،‏ و دوم آنکه «راحت» باشند یعنی نشان دهند که به قدرت محافظ خدا توکل دارند و ترسی به خود راه نمی‌دهند.‏ اِشَعْیا سپس می‌گوید:‏ ‏«امّا نخواستید.‏»‏ —‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۱۵ب‏.‏

۱۳.‏ رهبران یهودا به چه چیزی تکیه می‌کنند،‏ ولی آیا چنین تکیه‌گاهی قابل اطمینان است؟‏

^۱۳ اِشَعْیا سپس شرح می‌دهد:‏ ‏«و گفتید:‏ نی بلکه بر اسبان فرار می‌کنیم،‏ لهذا فرار خواهید کرد و بر اسبان تیزرو سوار می‌شویم لهذا تعاقب‌کنندگان شما تیزرو خواهند شد.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۱۶ ‏)‏ اهالی یهودا گمان می‌کنند که اسبان تیزرو آنها را نجات خواهد داد نه یَهُوَه.‏ (‏ تثنیه ۱۷:‏۱۶؛‏ امثال ۲۱:‏۳۱‏)‏ اما بر خلاف گفتهٔ اِشَعْیای نبی عمل کرده و بر خیالی باطل توکل می‌کنند.‏ از اینرو دشمنانشان بر ایشان غالب خواهند گشت.‏ حتی یک لشکر عظیم نیز قادر به یاری آنها نخواهد بود.‏ ‏«هزار نفر از نهیب یک نفر فرار خواهند کرد و شما از نهیب پنج نفر خواهید گریخت.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۱۷الف ‏)‏ فریاد و نهیب مشتی از سربازان دشمن کافی است تا لشکریان هراسان یهودا را به فرار وا دارد.‏a سرانجام فقط تعداد کمی که ‏«مثل بیدق بر قلّهٔ کوه و عَلَم بر تلّی»‏ تنها مانده‌اند باقی خواهند ماند.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۱۷ب ‏)‏ همانطور که در این نبوت آمده است،‏ هنگامی که اورشلیم در سال ۶۰۷ ق.‏د.‏م.‏ نابود می‌گردد،‏ فقط تعداد کمی جان سالم بدر می‌برند.‏ —‏ اِرْمیا ۲۵:‏⁠۸-‏۱۱‏.‏

تسلّی‌خاطر در بحبوحهٔ محکومیت

۱۴،‏ ۱۵.‏ کلمات اِشَعْیا ۳۰:‏۱۸ چه تسلّی‌خاطری به اهالی یهودا در دوران باستان و همینطور به مسیحیان حقیقی امروز می‌دهد؟‏

^۱۴ در حالیکه این سخنان تأمل‌برانگیز هنوز در گوش شنوندگان اِشَعْیا طنین‌انداز است،‏ لحن تهدیدآمیز پیامش نرم شده،‏ جای خود را به وعدهٔ برکت می‌دهد.‏ ‏«از این سبب خداوند انتظار می‌کشد تا بر شما رأفت نماید و از این سبب بر می‌خیزد تا بر شما ترحّم فرماید چونکه یَهُوَه خدای انصاف است.‏ خوشابحال همگانی که منتظر وی باشند.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۱۸ ‏)‏ براستی که چه کلمات دلگرم‌کننده‌ای!‏ یَهُوَه پدری رحیم است و آرزو دارد که به فرزندانش کمک کند.‏ او مشتاق نشان دادن رحمت است.‏ —‏ مزمور ۱۰۳:‏۱۳؛‏ اِشَعْیا ۵۵:‏۷‏.‏

^۱۵ این کلمات اطمینان‌بخش در مورد باقیماندگان یهودی که یَهُوَه رحیمانه هنگام نابودی اورشلیم در سال ۶۰۷ ق.‏د.‏م.‏ جانشان را نجات داد و همینطور در مورد عدهٔ معدودی که در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏ به سرزمین موعود بازگشتند،‏ صادق است.‏ اما،‏ این سخنان نبی برای مسیحیان امروز نیز مایهٔ تسلّی‌خاطر است،‏ زیرا به ما یادآوری می‌کند که یَهُوَه به نفع ما ‹بر می‌خیزد› و به این دنیای شریر پایان می‌دهد.‏ پرستندگان وفادار یَهُوَه می‌توانند اطمینان داشته باشند که او یعنی «خدای انصاف» اجازه نخواهد داد که دنیای شیطان حتی یک روز بیش از زمانی که انصاف حکم می‌کند باقی بماند.‏ از اینرو،‏ کسانی ‹که منتظر وی باشند› از شادی فراوان برخوردار خواهند بود.‏

یَهُوَه با پاسخگویی به دعاهای قومش آنها را تسلّی می‌دهد

۱۶.‏ یَهُوَه چگونه به درد دل پریشان‌حالان رسیدگی می‌کند؟‏

^۱۶ برخی ممکن است مأیوس شده باشند زیرا زودتر از اینها انتظار رهایی داشتند.‏ (‏ امثال ۱۳:‏۱۲؛‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۹‏)‏ باشد که چنین افرادی از سخنان بعدی اِشَعْیا که بیانگر جنبهٔ ویژه‌ای از شخصیت یَهُوَه است،‏ تسلّی‌خاطر یابند.‏ ‏«قوم در صهیون در اورشلیم ساکن خواهند بود و هرگز گریه نخواهی کرد و به آواز فریادت بر تو ترحّم خواهد کرد،‏ و چون بشنود تو را اجابت خواهد نمود.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۱۹ ‏)‏ اِشَعْیا در آیهٔ ۱۸ از کلمهٔ «شما» و پس از آن در آیهٔ ۱۹ از کلمهٔ «تو» استفاده می‌کند و بدین وسیله لحنی صمیمی‌تر و پرمهرتر به خود می‌گیرد.‏ یَهُوَه هنگامی که به درد دل پریشان‌حالان می‌پردازد به هر کس به فراخور حالش رسیدگی می‌کند.‏ او مثل پدر با آنها رفتار می‌کند و هیچگاه از فرزند دلسردشدهٔ خود نمی‌پرسد،‏ ‹از برادرت یاد بگیر،‏ ببین چه قویست؟‏› (‏ غَلاطیان ۶:‏۴‏)‏ بلکه با دقت به سخنان هر یک از آنها گوش فرا می‌دهد و ‹چون بشنود [سخنان] او را اجابت خواهد نمود.‏› چه کلمات دلگرم‌کننده‌ای!‏ دلسردشدگان می‌توانند با دعا به یَهُوَه قوت فراوان یابند.‏ —‏ مزمور ۶۵:‏۲‏.‏

صدای هدایتگر خدا از لابلای اوراق کتابش

۱۷،‏ ۱۸.‏ یَهُوَه حتی در موقعیتهای دشوار چگونه قومش را هدایت می‌کند؟‏

^۱۷ اِشَعْیا در ادامهٔ سخنان خود به شنوندگانش یادآوری می‌کند که مصیبت در راه است و ‏«نان ضیق و آب مصیبت»‏ نصیب قوم خواهد شد.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۲۰الف ‏)‏ تنگی و مصیبتی که در اثر محاصره بر آنها خواهد آمد،‏ مثل نان و آب برایشان عادی خواهد شد.‏ با وجود این یَهُوَه آمادهٔ نجات راستدلان است.‏ ‏«معلّمانت بار دیگر مخفی نخواهند شد بلکه چشمانت معلّمان تو را خواهد دید.‏ و گوشهایت سخنی را از عقب تو خواهد شنید که می‌گوید:‏ راه این است،‏ در آن سلوک بنما هنگامی که به طرف راست یا چپ می‌گردی.‏» —‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۲۰ب،‏ ۲۱‏.‏b

^۱۸ یَهُوَه معلم اعظم و آموزگاری بی‌نظیر است.‏ اما افراد قوم چگونه می‌توانند او را ‹ببینند› یا سخنان او را ‹بشنوند›؟‏ یَهُوَه از طریق انبیایش که سخنانشان در کتاب مقدس درج شده است،‏ خود را بر آنان مکشوف می‌سازد.‏ (‏ عاموس ۳:‏⁠۵-‏۷‏)‏ امروزه وقتی پرستندگان باایمان کتاب مقدس را می‌خوانند،‏ مانند آن است که صدای پدروار خدا به آنها می‌گوید از چه راهی بروند و آنان را ترغیب می‌کند تا شیوهٔ عمل خویش را طوری اصلاح کنند که بتوانند در آن راه سلوک نمایند.‏ همهٔ مسیحیان باید از خلال اوراق کتاب مقدس و نشریات مبتنی بر کتاب مقدس که «غلام امین و دانا» فراهم می‌سازد،‏ به آنچه یَهُوَه به آنها می‌گوید با دقت گوش فرا دهند.‏ (‏ متّیٰ ۲۴:‏۴۵-‏۴۷‏)‏ ما باید خود را وقف خواندن کتاب مقدس کنیم زیرا که ‹حیات ماست.‏› —‏ تثنیه ۳۲:‏۴۶،‏ ۴۷؛‏ اِشَعْیا ۴۸:‏۱۷‏.‏

تعمق دربارهٔ برکات آینده

۱۹،‏ ۲۰.‏ کسانی که به صدای معلم اعظم گوش فرا دهند از چه برکاتی بهره‌مند خواهند شد؟‏

^۱۹ کسانی که به صدای معلم اعظم گوش فرا می‌دهند،‏ بتهای تراشیدهٔ خود را اشیایی نفرت‌انگیز دانسته آنها را نابود خواهند ساخت.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۲۲ خوانده شود.‏‏)‏ پس از آن از برکات شگرفی برخوردار خواهند گشت.‏ در اِشَعْیا ۳۰:‏۲۳-‏۲۶‏،‏ نبی این برکات را در قالب نبوتی دلچسب در مورد بازسازی توصیف می‌کند که برای نخستین بار در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏ هنگامی که باقیماندهٔ یهودیان از اسارت باز می‌گردند تحقق می‌یابد.‏ امروزه به یاری این نبوت می‌توانیم برکات حیرت‌آوری را که مسیح در حال حاضر در بهشت روحانی و در آینده در بهشت زمینی به ارمغان می‌آورد مشاهده کنیم.‏

^۲۰ ‏«باران تخمت را که زمین خویش را به آن زرع می‌کنی و نان محصول زمینت را خواهد داد و آن پرمغز و فراوان خواهد شد و در آن زمان مواشی تو در مرتع وسیع خواهند چرید.‏ و گاوان و الاغانت که زمین را شیار می‌نمایند آذوقهٔ نمک‌دار را که با غربال و اوچوم پاک شده است خواهند خورد.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۲۳،‏ ۲۴ ‏)‏ غذای روزانهٔ مردم نان «پرمغز و فراوان» یا به عبارت دیگر خوراک مغذی خواهد بود.‏ حتی حیوانات از فراوانی محصول زمین بهره‌مند خواهند گشت.‏ به حیوانات اهلی «آذوقهٔ نمک‌دار» یعنی علوفهٔ خوش‌طعمی خواهند داد که معمولاً مختص مواقع خاص است و آن را «غربال» نیز کرده‌اند،‏ در حالی که معمولاً دانه‌های مصرفی انسانها را غربال می‌کنند.‏ براستی که اِشَعْیا در اینجا فراوانی برکات یَهُوَه را برای انسانهای وفادار بخوبی نشان می‌دهد!‏

۲۱.‏ برکات آینده تا چه حدی خواهد بود؟‏

^۲۱ ‏«جویهای آب بر هر کوه بلند و به هر تلّ مرتفع جاری خواهد شد.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۲۵ب ‏)‏c در اینجا اِشَعْیا تصویر زنده‌ای از برکات کامل یَهُوَه ارائه می‌دهد.‏ دیگر کم‌آبی وجود نخواهد داشت و این مادهٔ پرارزش نه تنها در سرزمینهای کم‌ارتفاع بلکه حتی «بر هر کوه بلند و بر هر تلّ مرتفع جاری خواهد شد.‏» گرسنگی از میان خواهد رفت.‏ (‏ مزمور ۷۲:‏۱۶‏)‏ پس از آن،‏ اِشَعْیای نبی به چیزهایی رفیع‌تر از کوهها اشاره می‌کند.‏ ‏«در روزی که خداوند شکستگی قوم خود را ببندد و ضرب جراحت ایشان را شفا دهد روشنایی ماه مثل روشنایی آفتاب و روشنایی آفتاب هفت چندان مثل روشنایی هفت روز خواهد بود.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۲۶ ‏)‏ براستی که این نبوت چشمگیر در اینجا به اوج خود می‌رسد!‏ جلال خدا با درخشندگی تمام ظاهر خواهد گشت.‏ برکاتی که در انتظار پرستندگان باایمان خداست بی‌نظیر و فوق‌العاده و گویی هفت چندان خواهد بود.‏

داوری و شادی

۲۲.‏ با توجه به برکاتی که یَهُوَه برای افراد وفادار در نظر دارد،‏ چه چیزی برای شریران در نظر گرفته است؟‏

^۲۲ لحن پیام اِشَعْیا دوباره تغییر می‌کند و در حالی که گویی با آوردن کلمهٔ ‏«اینک»‏ می‌خواهد توجه شنوندگانش را به این پیام جلب کند ادامه می‌دهد:‏ ‏«خداوند از جای دور می‌آید!‏ خشم او شعله‌ور است و دود غلیظی [‏‏«ابر غلیظی،‏»‏ د ج] او را احاطه کرده است.‏ او سخن می‌گوید و کلماتش مثل آتش می‌سوزاند.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۲۷‏،‏ ترجمهٔ تفسیری )‏ تا اینجا یَهُوَه دخالتی نکرده،‏ اجازه داده بود که دشمنان قومش به شیوهٔ عمل خود ادامه دهند.‏ اما حالا همچون توفانی که بسرعت در راه است برای اجرای داوری می‌آید.‏ ‏«نفخهٔ او مثل نهر سرشار تا به گردن می‌رسد تا آنکه امّت‌ها را به غربال مصیبت ببیزد و دهنهٔ ضلالت را بر چانهٔ قوم‌ها بگذارد.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۲۸ ‏)‏ گرداگرد دشمنان قوم خدا را ‹نهری سرشار› فرا خواهد گرفت و آنها بشدت «غربال» خواهند شد و با «دهنه» مهار خواهند گشت.‏ نابودی ایشان حتمی است.‏

۲۳.‏ چه عواملی موجب «شادمانی دل» مسیحیان امروز می‌گردد؟‏

^۲۳ دوباره لحن اِشَعْیا تغییر می‌کند و سعادت پرستندگان باایمان خدا را که روزی به سرزمینشان باز خواهند گشت توصیف می‌کند.‏ ‏«شما را سرودی خواهد بود مثل شب تقدیس نمودن عید و شادمانی دل مثل آنانی که روانه می‌شوند تا به آواز نی به کوه خداوند نزد صخره اسرائیل بیایند.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۲۹ ‏)‏ امروزه مسیحیان حقیقی هنگامی که در مورد محکومیت دنیای شیطان،‏ و حفاظتی که یَهُوَه یعنی «صخره نجات» از آنها به عمل می‌آورد تعمق می‌کنند و برکاتی را که ملکوت به ارمغان خواهد آورد را پیش خود مجسم می‌کنند،‏ چنین ‹شادمانی دلی› در خود احساس می‌کنند.‏ —‏ مزمور ۹۵:‏۱‏.‏

۲۴،‏ ۲۵.‏ نبوت اِشَعْیا چگونه تأکید می‌کند که داوری خدا بر ضد آشور امری واهی نیست؟‏

^۲۴ اِشَعْیا پس از ابراز خوشحالی مجدداً موضوع داوری را مطرح و آنچه را که مورد غضب خداست معرفی می‌کند.‏ ‏«خداوند جلال آواز خود را خواهد شنوانید و فرود آوردن بازوی خود را با شدّت غضب و شعلهٔ آتش سوزنده و طوفان و سیل و سنگهای تگرگ ظاهر خواهد ساخت.‏ زیرا که آشور به آواز خداوند شکسته خواهد شد و او را با عصا خواهد زد.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۳۰،‏ ۳۱ ‏)‏ اِشَعْیا با این توصیف زنده نشان می‌دهد که داوری خدا بر ضد آشور امری واهی نیست.‏ بلکه حتی طوری است که گویی آشور حقیقتاً در مقابل خدا ایستاده و از مشاهدهٔ «بازوی» در حال «فرود» او به خود می‌لرزد.‏

^۲۵ نبی خدا در ادامه می‌گوید:‏ ‏«هر ضرب عصای قضا که خداوند به وی خواهد آورد با دفّ و بربط خواهد بود و با جنگهای پر شورش با آن مقاتله خواهد نمود.‏ زیرا که تُوفَتْ از قبل مهیّا شده و برای پادشاه آماده گردیده است.‏ آن را عمیق و وسیع ساخته است که توده‌اش آتش و هیزم بسیار است و نفخهٔ خداوند مثل نهر کبریت آن را مشتعل خواهد ساخت.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۳۰:‏۳۲،‏ ۳۳ ‏)‏ تُوفَتْ در وادی هِنُّوم واقع است و در اینجا به عنوان محلی مجازی نام برده شده است که در آتش می‌سوزد.‏ اِشَعْیا نشان می‌دهد که سرانجام،‏ آشور به آن محل خواهد افتاد و بدین وسیله تأکید می‌کند که ویرانی آشور ناگهانی و کامل خواهد بود.‏ —‏ با دوم پادشاهان ۲۳:‏۱۰ مقایسه شود.‏

۲۶.‏ الف)‏ پیامهای داوری یَهُوَه بر ضد آشور چگونه به وقایع امروز مربوط می‌شوند؟‏ ب)‏ مسیحیان امروز چگونه چشم‌انتظار یَهُوَه می‌مانند؟‏

^۲۶ با وجود آنکه این پیام داوری بر ضد آشور است،‏ نبوت اِشَعْیا به آیندهٔ دورتری نیز اشاره دارد.‏ (‏ رومیان ۱۵:‏۴‏)‏ یَهُوَه دوباره از دور خواهد آمد تا همهٔ کسانی را که به قومش ستم می‌کنند،‏ در طغیان آب غرق کند،‏ متزلزل سازد،‏ و بر آنها دهنه زند.‏ (‏ حِزْقِیال ۳۸:‏۱۸-‏۲۳؛‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۷؛‏ مکاشفه ۱۹:‏۱۱-‏۲۱‏)‏ به امید آنکه آن روز هر چه زودتر فرا رسد!‏ تا آن زمان مسیحیان با اشتیاق چشم‌انتظار روز رهایی خود خواهند بود.‏ آنان با تعمق بر مطالب زنده و گویای اِشَعْیا باب ۳۰ تقویت می‌شوند.‏ مطالب این باب خادمان خدا را تشویق می‌کند تا موهبت دعا را ارج نهند،‏ خود را وقف مطالعهٔ کتاب مقدس کنند،‏ و در مورد برکات ملکوت در آینده تعمق کنند.‏ (‏ مزمور ۴۲:‏⁠۱،‏ ۲؛‏ امثال ۲:‏⁠۱-‏۶؛‏ رومیان ۱۲:‏۱۲‏)‏ بدین صورت کلام اِشَعْیا به همهٔ ما کمک می‌کند تا چشم‌انتظار یَهُوَه باشیم.‏

‏[پاورقی‌ها]‏

‏[تصاویر در صفحهٔ ۳۰۵]‏

در زمان موسی،‏ اسرائیلیان از مصر گریختند،‏ در حالی که در روزگار اِشَعْیا یهودا برای دریافت کمک به مصر می‌رود.‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۳۱۱]‏

‏‹آب به هر تلّ مرتفع جاری خواهد شد›‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۳۱۲]‏

‏‹خشم یَهُوَه شعله‌ور است و ابر غلیظی او را احاطه کرده است›‏