‏«خانهٔ عبادتِ تمامئ امّتها»‏

‏«آیا مکتوب نیست که خانهٔ من خانهٔ عبادتِ تمامئ امّتها نامیده خواهد شد؟‏»‏‏—‏مرقس ۱۱:‏۱۷‏.‏

۱.‏ آدم و حوا در ابتدا از چه نوع رابطه‌ای با خدا برخوردار بودند؟‏

هنگامی که آدم و حوا آفریده شدند،‏ از رابطهٔ نزدیکی با پدر آسمانی خود برخوردار بودند.‏ یَهُوَه خدا با آنان ارتباط برقرار کرد و مقصود عالی خویش را برای نژاد بشر شرح داد.‏ به طور حتم،‏ اغلب این انگیزه در آنان به وجود می‌آمد که به دلیل کارهای شکوهمند یَهُوَه در خصوص خلقت،‏ برای او فریاد ستایش برآورند.‏ آدم و حوا در حین اینکه نقش خود را به عنوان پدر و مادر آیندهٔ خانوادهٔ بشری مد نظر داشتند،‏ چنانچه به راهنمایی نیازمند بودند،‏ از هر نقطهٔ خانهٔ بهشتی خود می‌توانستند به خدا دسترسی یابند.‏ آنها به خدمات کاهنی که در معبد باشد نیازی نداشتند.‏—‏پیدایش ۱:‏۲۸‏.‏

۲.‏ هنگامی که آدم و حوا گناه کردند،‏ چه تغییری رخ داد؟‏

^۲ این وضعیت،‏ هنگامی که فرشته‌ای سرکش حوا را با این طرز فکر فریب داد که وضعیت زندگی وی در صورت رد کردن سلطنت یَهُوَه بهتر می‌شود،‏ و گفت که او «مانند خدا» خواهد شد،‏ تغییر یافت.‏ حوا دروغ شیطان را باور کرد و میوهٔ درختی را که خدا در خصوص آن حد و مرز قرار داده بود،‏ خورد.‏ سپس شیطان از حوا استفاده کرد تا شوهرش را وسوسه کند.‏ متأسفانه،‏ آدم به همسر گناهکار خود گوش کرد و نشان داد که به رابطه با او بیشتر از رابطه‌اش با خدا ارزش می‌نهد.‏ (‏پیدایش ۳:‏۴-‏۷‏)‏ در واقع،‏ آدم و حوا شیطان را به عنوان خدای خود انتخاب کردند.‏—‏با ۲قرنتیان ۴:‏۴ مقایسه شود.‏

۳.‏ سرکشی آدم و حوا چه نتایج بدی به بار آورد؟‏

^۳ اولین زوج بشری با این کار نه تنها رابطهٔ گرانبهای خود را با خدا،‏ بلکه امید زندگی ابدی در بهشت روی زمین را نیز از دست دادند.‏ (‏پیدایش ۲:‏۱۶،‏ ۱۷‏)‏ بدنهای گناهکار آنان سرانجام چنان رو به زوال گذاشت که مردند.‏ فرزندان آنان این وضعیت گناهکارانه را به ارث بردند.‏ کتاب مقدس توضیح می‌دهد،‏ «باینگونه موت بر همهٔ مردم طاری گشت.‏»—‏رومیان ۵:‏۱۲‏.‏

۴.‏ خدا چه امیدی به بشر گناهکار ارائه داد؟‏

^۴ به چیزی نیاز بود تا بشر گناهکار را با آفرینندهٔ مقدسشان آشتی دهد.‏ خدا هنگامی که آدم و حوا را محکوم کرد،‏ با دادن قول ‹ذریتی› که بشر را از اثرات سرکشی شیطان نجات خواهد داد،‏ به فرزندان آیندهٔ آنان امید بخشید.‏ (‏پیدایش ۳:‏۱۵‏)‏ بعدها،‏ خدا آشکار کرد ذریتی که برکت به همراه خواهد داشت از طریق ابراهیم خواهد آمد.‏ (‏پیدایش ۲۲:‏۱۸‏)‏ خدا با این مقصود محبت‌آمیزی که در ذهن داشت،‏ نسل ابراهیم،‏ اسرائیلیان را برگزید تا قوم منتخب وی شوند.‏

۵.‏ چرا ما باید به جزئیات عهد شریعت خدا با اسرائیل علاقمند باشیم؟‏

^۵ در سال ۱۵۱۳ ق.‏د.‏م.‏،‏ اسرائیلیان وارد رابطه‌ای که از طریق عهد با خدا برقرار شده بود گردیدند و موافقت کردند که از قوانین وی اطاعت نمایند.‏ آن عهد شریعت باید برای همهٔ کسانی که امروزه خواهان پرستش خدا هستند بسیار جالب توجه باشد،‏ زیرا به ذریت موعود اشاره کرده است.‏ پولس گفت که این عهد «سایهٔ نعمتهای آینده» را دربر دارد.‏ (‏عبرانیان ۱۰:‏۱‏)‏ وقتی که پولس این گفته را ابراز کرد،‏ در مورد خدمت کاهنان در خیمه‌ای قابل حمل،‏ یا چادر پرستش بحث و گفتگو می‌کرد.‏ این خیمه یا چادر،‏ «هیکل خدا» یا ‹خانهٔ خداوند‏› نامیده شد.‏ (‏۱سموئیل ۱:‏۹،‏ ۲۴‏)‏ ما می‌توانیم با تحقیق و بررسی دربارهٔ خدمت مقدسی که در خانهٔ زمینی یَهُوَه انجام می‌شود،‏ به تدارک رحیمانه‌ای که از طریق آن،‏ انسانهای گناهکار امروزه می‌توانند با خدا آشتی داده شوند،‏ بیشتر پی ببریم.‏

قدس‌الاقداس

۶.‏ چه چیزی در قدس‌الاقداس قرار داشت،‏ و حضور خدا چگونه در آنجا نشان داده می‌شد؟‏

^۶ کتاب مقدس می‌گوید:‏ «حضرت اعلی در خانه‌های مصنوع دستها ساکن نمیشود.‏» (‏اعمال ۷:‏۴۸‏)‏ اما حضور خدا در خانهٔ زمینی‌اش،‏ توسط ابری در قسمت درونی قدس‌الاقداس نشان داده می‌شد.‏ (‏لاویان ۱۶:‏۲‏)‏ از قرار معلوم،‏ این ابر،‏ روشنایی درخشنده‌ای داشت و قدس‌الاقداس را با نور پر می‌کرد.‏ این ابر،‏ بالای صندوق مقدسی بنام «تابوت شهادت» قرار داشت که حاوی لوح‌های سنگیی بود که برخی از احکامی که خدا به اسرائیل داد بر روی آنها حک شده بود.‏ بر روی پوشش صندوق دو کروبی طلایی با بالهایی گشوده وجود داشت که تصویری از مخلوقات روحی مرتبهٔ رفیع در سازمان آسمانی خدا بود.‏ آن ابر اعجازآمیز و منور،‏ در بالای پوشش و بین کروبیان قرار گرفته بود.‏ (‏خروج ۲۵:‏۲۲‏)‏ این تصویری از خدای قادر مطلق بود که بر ارابه‌ای آسمانی که کروبیان فعال آن را نگه داشته‌اند،‏ جلوس کرده است.‏ (‏۱تواریخ ۲۸:‏۱۸‏)‏ این توضیحی است بر این امر که چرا پادشاه حزقیا اینچنین دعا کرد:‏ «ای یَهُوَه صَبایوت خدای اسرائیل که بر کروبیان جلوس مینمائی.‏»—‏اشعیا ۳۷:‏۱۶‏.‏

قدس

۷.‏ چه اشیایی در قدس وجود داشت؟‏

^۷ دومین قسمت خیمه،‏ قدس نامیده شد.‏ در این قسمت،‏ در سمت چپ ورودی،‏ چراغدانی هفت شاخه‌ای و زیبا،‏ و در سمت راست،‏ میز نان تقدمه قرار داشت.‏ در روبرو مذبحی وجود داشت که بوی خوش بخور سوزان از آن بلند می‌شد.‏ این مذبح در مقابل پرده‌ای واقع شده بود که قدس‌الاقداس را از قدس جدا می‌کرد.‏

۸.‏ کاهنان چه وظایفی را به طور دائم در قدس انجام می‌دادند؟‏

^۸ هر روز صبح و عصر،‏ کاهنی باید وارد خیمه می‌شد و بر روی مذبحِ بخور،‏ بخور می‌سوزاند.‏ (‏خروج ۳۰:‏۷،‏ ۸‏)‏ در صبح،‏ در حین اینکه بخور می‌سوخت،‏ آن هفت چراغی که روی چراغدان طلایی قرار داشت باید دوباره با روغن پر می‌شد.‏ هنگام عصر چراغها روشن کرده می‌شدند تا قدس را منور سازند.‏ در هر سبت،‏ کاهنی باید ۱۲قرص نان تازه بر روی میز نان تقدمه می‌گذاشت.‏—‏لاویان ۲۴:‏۴-‏۸‏.‏

صحن

۹.‏ آب حوض برای چه مقصودی به کار می‌رفت،‏ و از این امر چه درسی می‌آموزیم؟‏

^۹ خیمه یک صحن یا حیاط نیز داشت که دیواری از پارچهٔ چادر،‏ آن را احاطه کرده بود.‏ در این صحن حوض بزرگی وجود داشت که کاهنان دستها و پاهای خویش را قبل از ورود به قدس،‏ در آن می‌شستند.‏ آنها پیش از اهدای قربانیها بر روی مذبحی که در آن صحن قرار داشت نیز باید دستها و پاهای خویش را می‌شستند.‏ (‏خروج ۳۰:‏۱۸-‏۲۱‏)‏ این شرط پاکیزگی،‏ امروزه برای خادمان خدا یک یادآوری قوی است که چنانچه می‌خواهند پرستش آنان مورد قبول خدا واقع شود،‏ باید برای پاکیزگی جسمی،‏ اخلاقی،‏ ذهنی،‏ و روحی تلاش کنند.‏ (‏۲قرنتیان ۷:‏۱‏)‏ بالاخره هیزم آتشِ روی مذبح و آب حوض توسط غلامان غیراسرائیلی معبد فراهم می‌شد.‏—‏یوشع ۹:‏۲۷‏.‏

۱۰.‏ برخی از هدایایی که بر مذبح قربانی تقدیم می‌شدند،‏ کدامند؟‏

^۱۰ هر روز صبح و عصر،‏ قوچ جوانی برای قربانی بر روی مذبح همراه با غله و هدیهٔ نوشیدنی سوزانده می‌شد.‏ (‏خروج ۲۹:‏۳۹-‏۴۲‏)‏ قربانیهای دیگر در روزهای ویژه‌ای تقدیم می‌شدند.‏ گاهی اوقات باید به علت گناه خاصی که شخص انجام می‌داد،‏ قربانی تقدیم می‌شد.‏ (‏لاویان ۵:‏۵،‏ ۶‏)‏ در مواقع دیگر یک اسرائیلی می‌توانست داوطلبانه قربانی سلامتی یا صلح تقدیم کند که کاهنان و فردی که قربانی را اهدا می‌کرد،‏ قسمتهایی از آن را می‌خوردند.‏ این امر نشانهٔ این بود که انسانهای گناهکار می‌توانستند با خدا در صلح باشند،‏ چنانکه گویی همراه او از یک وعده غذا برخوردار شوند.‏ حتی یک شهروند خارجی می‌توانست یَهُوَه را بپرستد و دارای این امتیاز باشد که در خانهٔ او داوطلبانه هدایا تقدیم کند.‏ اما کاهنان برای نشان دادن عزتی که شایستهٔ یَهُوَه است،‏ فقط می‌توانستند هدایایی را بپذیرند که بهترین کیفیت را داشتند.‏ آرد هدایای آردی باید خوب آسیا می‌شد،‏ و حیواناتی که برای قربانی تقدیم می‌شدند باید بی‌عیب می‌بودند.‏—‏لاویان ۲:‏۱؛‏ ۲۲:‏۱۸-‏۲۰؛‏ ملاکی ۱:‏۶-‏۸‏.‏

۱۱.‏ الف)‏ با خون قربانیهای حیوانی چه می‌کردند،‏ و این امر به چه چیزی اشاره می‌کرد؟‏ ب)‏ خدا به خون انسان و حیوان با چه دیدی می‌نگرد؟‏

^۱۱ خون این قربانیها به مذبح آورده می‌شد.‏ این برای آن قوم حکم یادآوری روزانه‌ای را داشت که آنها گناهکار بودند و به بازخریدکننده‌ای نیاز داشتند که خون ریخته‌شده‌اش بتواند برای همیشه گناهانشان را کفاره کند و آنان را از مرگ نجات دهد.‏ (‏رومیان ۷:‏۲۴،‏ ۲۵؛‏ غلاطیان ۳:‏۲۴‏؛‏ با عبرانیان ۱۰:‏۳ مقایسه شود.‏)‏ این استفادهٔ مقدس از خون همچنین به اسرائیلیان یادآوری می‌کرد که خون نمایانگر زندگی است و زندگی به خدا تعلق دارد.‏ خدا انسانها را همیشه از هرگونه استفادهٔ دیگری از خون منع کرده است.‏—‏پیدایش ۹:‏۴؛‏ لاویان ۱۷:‏۱۰-‏۱۲؛‏ اعمال ۱۵:‏۲۸،‏ ۲۹‏.‏

روز کفاره

۱۲،‏ ۱۳.‏ الف)‏ روز کفاره چه روزی بود؟‏ ب)‏ پیش از آنکه کاهن اعظم بتواند خون را به داخل قدس‌الاقداس آورد،‏ چه کار باید می‌کرد؟‏

^۱۲ یک بار در سال در روزی بنام روز کفاره،‏ همهٔ قوم اسرائیل،‏ از جمله ساکنان خارجیی که یَهُوَه را می‌پرستیدند،‏ باید از هر کاری دست می‌کشیدند و روزه می‌گرفتند.‏ (‏لاویان ۱۶:‏۲۹،‏ ۳۰‏)‏ قوم در این روز مهم به طور تشبیهی از گناه پاک می‌شد تا یک سال دیگر از روابط صلح‌آمیزی با خدا برخوردار باشد.‏ بیاییم این صحنه را مجسم کنیم و برخی از نکات مهم آن را بررسی نماییم.‏

^۱۳ کاهن اعظم در صحن خیمه است.‏ در حالی که خود را در حوض آب شسته است،‏ گاو نری را برای قربانی ذبح می‌کند.‏ خون آن گاو در کاسه‌ای ریخته می‌شود؛‏ این خون به شیوهٔ مخصوصی استفاده خواهد شد تا گناهان قبیلهٔ کاهنی لاوی را کفاره دهد.‏ (‏لاویان ۱۶:‏۴،‏ ۶،‏ ۱۱‏)‏ اما پیش از آنکه کاهن اعظم مراحل بعدی را در مورد قربانی به اجرا درآورد،‏ کاری وجود دارد که باید انجام دهد.‏ او بخور معطر را (‏که احتمالاً در ملاقه‌ای می‌ریزد)‏ و زغالهای سوزان را که از مذبح برمی‌دارد در آتشدانی قرار می‌دهد.‏ اکنون وارد قدس می‌شود و به طرف پردهٔ قدس‌الاقداس قدم برمی‌دارد.‏ آهسته پرده را دور می‌زند و در مقابل صندوق عهد می‌ایستد.‏ سپس،‏ خارج از دید هر انسان دیگری،‏ بخور را بر زغالهای سوزان می‌پاشد،‏ و قدس‌الاقداس با ابری معطر پر می‌شود.‏—‏لاویان ۱۶:‏۱۲،‏ ۱۳‏.‏

۱۴.‏ چرا کاهن اعظم باید با خون دو حیوان مختلف وارد قدس‌الاقداس می‌شد؟‏

^۱۴ اکنون خدا راغب است که رحمت نشان دهد و به طور تشبیهی از خشم آرام شود.‏ به این دلیل پوشش صندوق،‏ «تخت رحمت» یا «پوشش شفاعت‌آمیز» نامیده شد.‏ (‏عبرانیان ۹:‏۵‏،‏ پاورقی ترجمهٔ دنیای جدید)‏ کاهن اعظم از قدس‌الاقداس بیرون می‌رود،‏ خون گاو را برمی‌دارد و دوباره وارد قدس‌الاقداس می‌شود.‏ او همان طور که در شریعت فرمان داده شده بود،‏ انگشتان خود را در خون فرو می‌برد و هفت مرتبه مقابل پوشش صندوق می‌پاشد.‏ (‏لاویان ۱۶:‏۱۴‏)‏ سپس به صحن برمی‌گردد و یک بز ذبح می‌کند که «برای قوم،‏» قربانی گناه است.‏ مقداری از خون بز را به قدس‌الاقداس می‌آورد و همان کاری را که با خون گاو کرد،‏ با خون بز نیز انجام می‌دهد.‏ (‏لاویان ۱۶:‏۱۵‏)‏ در روز کفاره،‏ خدمات مهم دیگری نیز انجام می‌شد.‏ برای مثال،‏ کاهن اعظم باید دستهای خود را بر سر یک بز دوم می‌گذاشت و بر سر آن به «خطایای بنی اسرائیل» اعتراف می‌کرد.‏ سپس این بز زنده به صحرا رانده می‌شد تا گناهان قوم را به مفهوم مجازی با خود ببرد.‏ بدین طریق هر سال «برای کَهَنَه و تمامئ جماعت قوم» کفاره داده می‌شد.‏—‏لاویان ۱۶:‏۱۶،‏ ۲۱،‏ ۲۲،‏ ۳۳‏.‏

۱۵.‏ الف)‏ چگونه معبد سلیمان مشابه خیمه بود؟‏ ب)‏ کتاب عبرانیان دربارهٔ خدمت مقدسی که در خیمه و معبد انجام می‌شد،‏ چه می‌گوید؟‏

^۱۵ آن خیمهٔ قابل حمل،‏ در طی ۴۸۶ سال از ابتدای تاریخ اسرائیل به عنوان قوم عهد خدا،‏ برای آنان در حکم مکانی برای پرستش خدایشان یَهُوَه بود.‏ سپس به سلیمان اسرائیلی امتیاز داده شد که ساختمانی دائمی بنا کند.‏ با وجود اینکه قرار بود این معبد بزرگتر و پیچیده‌تر شود،‏ برنامهٔ فراهم‌شدهٔ الهی،‏ همان نمونهٔ برنامهٔ خیمه را دنبال کرد.‏ این معبد مانند خیمه،‏ نمایانگر تدارک بزرگتر و مؤثرتری برای پرستشی بود که یَهُوَه ‹آن را برپا می‌نمود نه انسان.‏›—‏عبرانیان ۸:‏۲،‏ ۵؛‏ ۹:‏۹،‏ ۱۱‏.‏

اولین و دومین معبد

۱۶.‏ الف)‏ سلیمان هنگام وقف معبد چه تقاضای محبت‌آمیزی کرد؟‏ ب)‏ یَهُوَه چگونه نشان داد که دعای سلیمان را قبول کرده است؟‏

^۱۶ سلیمان هنگام وقف آن معبد شکوهمند،‏ این تقاضای الهام‌شده را کرد:‏ «غریبیکه از قوم تو اسرائیل نباشد و بخاطر اسم عظیم تو .‏ .‏ .‏ از زمین بعید آمده باشد پس چون بیاید و بسوی اینخانه دعا نماید.‏ آنگاه از آسمان مکان سکونت خود بشنو و موافق هر آنچه آنغریب نزد تو استغاثه نماید بعمل آور تا جمیع قومهای جهان اسم ترا بشناسند و مثل قوم تو اسرائیل از تو بترسند و بدانند که اسم تو بر این خانهٔ که بنا کرده‌ام نهاده شده است.‏» (‏۲تواریخ ۶:‏۳۲،‏ ۳۳‏)‏ خدا آشکارا نشان داد که دعای وقفی که از جانب سلیمان بود،‏ مورد قبول او واقع شده است.‏ تیر آتشینی از آسمان فرود آمد و قربانیهای حیوانیی را که بر روی مذبح قرار داشتند سوزاند،‏ و جلال یَهُوَه معبد را پر کرد.‏—‏۲تواریخ ۷:‏۱-‏۳‏.‏

۱۷.‏ معبدی که سلیمان ساخته بود چه سرانجامی داشت،‏ و چرا؟‏

^۱۷ متأسفانه،‏ اسرائیلیان ترس مفیدی را که از یَهُوَه داشتند،‏ از دست دادند.‏ آنها به مرور زمان،‏ نام عظیم او را با خونریزی،‏ بت‌پرستی،‏ زنا،‏ زنای با محارم،‏ و از طریق بدرفتاری با یتیمان،‏ بیوه‌زنان،‏ و خارجیان،‏ بی‌حرمت ساختند.‏ (‏حزقیال ۲۲:‏۲،‏ ۳،‏ ۷،‏ ۱۱،‏ ۱۲،‏ ۲۶،‏ ۲۹‏)‏ از اینرو،‏ خدا در سال ۶۰۷ ق.‏د.‏م.‏،‏ با ارتقاء لشکرهای بابل برای نابود کردن معبد،‏ حکم داوری را به اجرا درآورد.‏ اسرائیلیانی که زنده ماندند برای اسارت به بابل برده شدند.‏

۱۸.‏ در دومین معبد،‏ به برخی از مردان غیراسرائیلی که از صمیم قلب حامی پرستش یَهُوَه بودند،‏ چه امتیازاتی داده شد؟‏

^۱۸ پس از ۷۰ سال،‏ باقی‌مانده‌ای از یهودیان توبه‌کار به اورشلیم بازگشتند و امتیاز ساختن معبد یَهُوَه به آنها داده شد.‏ جالب توجه است که برای خدمت در این معبد دوم،‏ کمبود کاهن و لاوی وجود داشت.‏ در نتیجه،‏ به نتینیم‌ها که نسلی از غلامان غیراسرائیلی معبد بودند،‏ امتیاز بزرگتری داده شد که خادمان خانهٔ خدا شوند.‏ اما آنها هرگز با کاهنان و لاویان برابر نبودند.‏—‏عزرا ۷:‏۲۴؛‏ ۸:‏۱۷،‏ ۲۰‏.‏

۱۹.‏ خدا دربارهٔ دومین معبد چه قولی داد،‏ و این گفته چگونه به حقیقت پیوست؟‏

^۱۹ ابتدا به نظر می‌رسید که دومین معبد در مقایسه با معبد قبلی هیچ است.‏ (‏حجی ۲:‏۳‏)‏ اما یَهُوَه این قول را داد:‏ «تمامئ امّتها را متزلزل خواهم ساخت و فضیلت [«چیزهای مطلوب»،‏ د ج‏] جمیع امّتها خواهند آمد و .‏ .‏ .‏ اینخانه را از جلال پُر خواهم ساخت.‏ جلال آخر اینخانه از جلال نخستینش عظیمتر خواهد بود.‏» (‏حجی ۲:‏۷،‏ ۹‏)‏ دومین معبد،‏ در مطابقت با همین گفته،‏ به جلال عظیمتری نائل شد.‏ این معبد ۱۶۴ سال بیشتر دوام آورد،‏ و عدهٔ بسیار زیادتری از پرستش‌کنندگان از کشورهای بسیار بیشتری دسته دسته به صحنهای آن آمدند.‏ (‏با اعمال ۲:‏۵-‏۱۱ مقایسه شود.‏)‏ نوسازی دومین معبد در روزگار پادشاه هیرودیس شروع شد،‏ و صحنهای آن وسیعتر گشتند.‏ این معبد در حالی که بر روی سکوی سنگی پهناوری سر برافراشته بود و ستونهای بلند و زیبا آن را احاطه کرده بودند،‏ در شکوه و عظمت با معبد اصلی که توسط سلیمان ساخته شده بود،‏ رقابت می‌کرد.‏ همچنین برای مردم امتهایی که می‌خواستند یَهُوَه را پرستش کنند،‏ دارای صحن بیرونی بزرگی بود.‏ یک مرز سنگی،‏ این صحن ملل بیگانه را از صحنهای درونی که فقط برای اسرائیلیان نگه داشته شده بود،‏ جدا می‌کرد.‏

۲۰.‏ الف)‏ چه وجه تمایز چشمگیری نشانهٔ معبد بازسازی‌شده بود؟‏ ب)‏ چه چیزی نمایانگر این بود که یهودیان با دید اشتباه به معبد می‌نگریستند،‏ و واکنش عیسی در این باره چه بود؟‏

^۲۰ دومین معبد از این وجه تمایز بزرگ برخوردار بود که پسر خدا،‏ عیسی مسیح،‏ در صحنهای آن تعلیم می‌داد.‏ اما همانند اولین معبد،‏ یهودیان در مجموع دید صحیحی نسبت به امتیاز خود که متصدی خانهٔ خدا بودند،‏ نداشتند.‏ جای تعجب نیست که حتی به تاجران اجازه دادند در صحن ملل بیگانه به تجارت بپردازند.‏ به علاوه،‏ به مردم اجازه داده شد که هنگام حمل وسایل در اطراف اورشلیم،‏ از معبد به عنوان میان‌بُر استفاده کنند.‏ عیسی چهار روز قبل از مرگ خود،‏ معبد را از اینگونه کارهای غیرمذهبی پاک کرد و در آن حین همچنان گفت:‏ «آیا مکتوب نیست که خانهٔ من خانهٔ عبادتِ تمامئ امّتها نامیده خواهد شد امّا شما آنرا مغارهٔ دزدان ساخته‌اید.‏»—‏مرقس ۱۱:‏۱۵-‏۱۷‏.‏

خدا خانهٔ زمینی خود را تا ابد ترک می‌کند

۲۱.‏ عیسی در مورد معبد اورشلیم چه چیزی را خاطرنشان کرد؟‏

^۲۱ رهبران دینی یهودی به سبب اقدام شجاعانهٔ عیسی به دفاع از پرستش پاک خدا،‏ به کشتن وی مصمم گشتند.‏ (‏مرقس ۱۱:‏۱۸‏)‏ عیسی با آگاهی از این امر که بزودی به قتل خواهد رسید،‏ به رهبران دینی یهودی گفت:‏ «خانهٔ شما برای شما ویران گذارده میشود.‏» (‏متی ۲۳:‏۳۷،‏ ۳۸‏)‏ او بدین وسیله خاطرنشان کرد که طولی نخواهد کشید که خدا دیگر این فرم پرستشی را که در معبد صوری در اورشلیم اجرا می‌شود نخواهد پذیرفت.‏ این معبد دیگر «خانهٔ عبادتِ تمامئ امّتها» نمی‌بود.‏ هنگامی که شاگردان عیسی عمارتهای باشکوه معبد را به او نشان دادند،‏ گفت:‏ «آیا همهٔ این چیزها را نمی‌بینید؟‏ .‏ .‏ .‏ در اینجا سنگی بر سنگی گذارده نخواهد شد که بزیر افکنده نشود.‏»—‏متی ۲۴:‏۱،‏ ۲‏.‏

۲۲.‏ الف)‏ کلام عیسی در مورد معبد چگونه به تحقق پیوست؟‏ ب)‏ مسیحیان اولیه به جای متمرکز کردن امید خود بر شهری زمینی،‏ جویای چه بودند؟‏

^۲۲ نبوت عیسی ۳۷ سال بعد در سال ۷۰ د.‏م.‏،‏ هنگامی که سپاه روم،‏ اورشلیم و معبدش را ویران کردند،‏ به تحقق پیوست.‏ این امر دلیل شگرفی مبنی بر اینکه خدا در واقع خانهٔ ظاهری‌اش را ترک کرده بود،‏ فراهم ساخت.‏ عیسی هرگز پیشگویی نکرد که معبد دیگری در اورشلیم بازسازی خواهد شد.‏ پولس رسول در خصوص آن شهر زمینی به مسیحیان عبرانی چنین نوشت:‏ «برای ما در این جهان هیچ شهری ابدی نیست و باین جهت ما جویای شهری هستیم که به زودی ظاهر می‌شود.‏» (‏عبرانیان ۱۳:‏۱۴‏،‏ انجیل شریف‏)‏ مسیحیان اولیه انتظار داشتند که جزء «اُورشلیم سماوی»—‏ملکوت شهرمانند خدا—‏شوند.‏ (‏عبرانیان ۱۲:‏۲۲‏)‏ بدین ترتیب،‏ مرکز پرستش حقیقی یَهُوَه دیگر در معبدی ظاهری بر روی زمین نیست.‏ ما در مقالهٔ بعدی تدارک برتری را بررسی می‌کنیم که خدا برای همهٔ کسانی که آرزو دارند او را «بروح و راستی بپرستند،‏» برپا کرده است.‏—‏یوحنا ۴:‏۲۱،‏ ۲۴‏.‏

پرسشهایی برای مرور

◻ آدم و حوا چه رابطه‌ای را با خدا از دست دادند؟‏

◻ چرا مشخصات خیمه باید برای ما جالب توجه باشد؟‏

◻ از فعالیتهایی که در صحن خیمه انجام می‌شد،‏ چه می‌آموزیم؟‏

◻ چرا خدا اجازه داد معبدش ویران شود؟‏